UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 sierpnia 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział (...) w T. odmówił wnioskodawcy K. C. prawa do wypłaty odsetek od przyznanego świadczenia rentowego. W uzasadnieniu wskazano, że akta rentowe, które były niezbędne celem wykonania wyroku Sądu Okręgowego z dnia 9 lutego 2016 roku wpłynęły do ZUS w dniu 18 lipca 2017 roku, a wyrok w dniu 25 maja 2017r., a zatem decyzja wykonująca wyrok wydana w dniu 6 lipca 2017 roku, została wydana z zachowaniem 30 dniowego terminu na wypłacenie świadczenia.

W odwołaniu z dnia 28 sierpnia 2017 roku wnioskodawca K. C. wniósł o zmianę decyzji i przyznanie odsetek od dnia (...) 2013 roku tj. od dnia zasądzenia renty.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił

następujący stan faktyczny:

K. C., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 11 kwietnia 2002 roku wniosek o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

(dowód: wniosek k. 1 akt rentowych)

Orzeczeniem z dnia 4 marca 2002 roku Nr (...)specjalista medycyny pracy stwierdził u wnioskodawcy chorobę zawodową - astmę oskrzelową. W uzasadnieniu podano, iż wykonana próba prowokacyjna z materiałami pobranym ze środowiska pracy (mąki, zmiotki, polepszacze) dała wynik pozytywny.

(dowód: orzeczenie k. 6 akt medycznych plik z 2014 roku, k. 77 akt sprawy 321/14 )

Orzeczeniem z dnia 25 marca 2002 roku (...)Inspektorat Sanitarny w C. stwierdził u wnioskodawcy chorobę zawodową - astmę oskrzelową.

(dowód: orzeczenie (...) Inspektoratu Sanitarnego w C. z dnia 25 marca 2002 roku k. 76 akt sprawy 321/14 )

W okresie od dnia 12 marca 2002 roku do dnia 31 października 2013 roku wnioskodawca był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

(dowód: decyzje k.49, k. 54, k. 69, k. 72, k. 75, k. 89, k. 97 akt rentowych)

W dniu 9 października 2013 roku wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o przyznanie dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

(dowód: wniosek o rentę k. 105 akt rentowych )

Orzeczeniem z dnia 28 października 2013 roku lekarz orzecznik ZUS stwierdził, iż wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy do dnia 31 maja 2014 roku.

Lekarz orzecznik rozpoznał u wnioskodawcy: astmę oskrzelową pochodzenia zawodowego, cukrzycę typu II leczoną insuliną, nadciśnienie tętnicze, otyłość. Numer statystyczny choroby zasadniczej J45.

(dowód: orzeczenie z dnia 28.10.2013 roku k. 34 akt rentowych plik II ; opinia lekarska teczka akt dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej wraz dokumentacją medyczną plik z 2014 roku)

Organ rentowy wniósł sprzeciw od tego orzeczenia i sprawa została skierowana na komisję lekarską ZUS.

Komisja Lekarska w opinii z dnia 13 stycznia 2014 roku po rozpoznaniu u wnioskodawcy astmy oskrzelowej pochodzenia zawodowego, cukrzycy typu II na insulinie bez danych na powikłania narządowe, nadciśnienia tętniczego leczonego farmakologicznie, stwierdziła że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. W uzasadnieniu wskazano, że wnioskodawca leczy się na astmę, przez 28 lat pracował jako cukiernik – piekarz. Z dokumentacji wynikają napady duszności, infekcje górnych dróg oddechowych 1x2 miesięcznie. Spirometria z października 2013 roku – zmniejszenie rezerwy went. Typu obtur. Jeden wynik nieadekwatny do stanu klinicznego. Komisja stwierdziła, że wnioskodawca odzyskał zdolność do pracy zarobkowej zgodnej z II poziomem kwalifikacji zawodowych. Przebieg astmy oskrzelowej od 13 stycznia 2014 roku jest bowiem łagodny, bez konieczności hospitalizacji, spirometria nieadekwatna.

(dowód: orzeczenie komisji lekarskiej z dnia 13.01.2014 roku k. 46 akt rentowych plik II ; opinia lekarska teczka akt dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej plik z 2014 roku)

Decyzją z dnia 10 lutego 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił K. C. dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

W dniu 28 lutego 2014 roku wnioskodawca wniósł odwołanie od ww. decyzji.

(dowód: decyzja ZUS z dnia 1o lutego 2014 roku k.106,odwołanie od decyzji organu rentowego, k. 2-5 akt sprawy 321/14)

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. wyrokiem z dnia 9 lutego 2016 roku w sprawie o sygn. V U 321/14, po rozpoznaniu odwołania od decyzji z dnia 10 lutego 2014r. - zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy K. C. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową od dnia (...) 2013r. na stałe.

Podstawą ustaleń Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. w sprawie o sygn. V U 321/14 były opinie sporządzone przez biegłych z zakresu pulmonologii: A. M. i T. B. oraz biegłego medycyny pracy J. G.. Biegli wydali opinie po przebadaniu wnioskodawcy i zapoznaniu się dokumentacją medyczną zgromadzoną w aktach organu rentowego. Biegli po rozpoznaniu u wnioskodawcy astmy oskrzelowej zawodowej (astma piekarzy), przewlekłego alergiczny nieżytu błony śluzowej nosa i przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, stwierdzili że jest on w związku z rozpoznaną chorobą zawodową częściowo niezdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi.

Wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2017 roku Sąd Apelacyjny w Łodzi, nie przeprowadzając dodatkowego postępowania dowodowego, oddalił apelację organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 9 lutego 2016 r. sygn. akt V U 321/14.

(dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 9 lutego 2016 r. k. 116 wraz z uzasadnieniem k. 121-144, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 26 kwietnia 2017 r. k.183 w aktach sprawy V U 321/14)

Decyzją z dnia 6 lipca 2017r. organ rentowy w wykonaniu prawomocnego wyroku z dnia 9 lutego 2016 roku o sygn. V U 321/14 przyznał skarżącemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z choroba zawodową na stałe wraz z wyrównaniem należności za okres od (...) 2013 roku do 30 czerwca 2017 roku w kwocie 37604,58 złotych.

(dowód: decyzja z dnia 6 lipca 2017 roku, k. 125 akt rentowych)

Akta rentowe wnioskodawcy wraz z prawomocnym wyrokiem wpłynęły do ZUS w dniu 18 lipca 2017 roku.

(dowód: potwierdzenie doręczenia, k. 115)

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Odwołanie jest uzasadnione.

Przedmiotem sprawy jest prawo ubezpieczonego do odsetek z tytułu opóźnienia w przyznaniu i wypłacie należnego mu świadczenia rentowego.

Zgodnie z art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1778 ) jeżeli Zakład - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności. Cytowany przepis stanowi podstawę do przyznania osobie ubezpieczonej odsetek, w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego, w razie nie ustalenia dla niej w terminie prawa do świadczenia lub też jego niewypłacenia. Ustawodawca zastrzegł jednakże, że nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłacie świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności.

W przypadku świadczeń rentowych terminy ustalenia praw do tych świadczeń lub ich wysokości określa art. 118 ust. 1 i ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1383 t.j.). Zgodnie z art. 118 ust. 1 ustawy organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120.

W myśl natomiast ust. 1a art. 118 ustawy w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Z treści tych przepisów wynika, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych ma 30 dni na wydanie prawidłowej decyzji licząc od chwili wyjaśnienia ostatniej niezbędnej okoliczności, rozumianej, jako ostatni fakt konieczny z punktu widzenia przesłanek nabycia prawa, do ustalenia samego istnienia prawa wnioskodawcy do świadczenia. W przypadku, gdy prawo zostaje przyznane orzeczeniem Sądu, ów 30 dniowy termin jest liczony od momentu doręczenia wyroku, ale jedynie wówczas, gdy ustalenie prawa do świadczenia dopiero w postępowaniu sądowym nie było następstwem okoliczności, za które ponosi odpowiedzialność organ rentowy. W przeciwnym wypadku, gdy opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia było spowodowane okolicznościami, za które odpowiada organ rentowy, termin ten będzie liczony od dnia, w którym organ rentowy, gdyby działał prawidłowo, powinien był ustalić prawo do świadczenia.

Przez nieustalenie prawa do świadczenia, o którym mowa w art. 85 ustawy systemowej należy rozumieć zarówno niewydanie w terminie decyzji przyznającej świadczenie, jak i wydanie decyzji odmawiającej przyznanie świadczenia, mimo spełnienia warunków do jego uzyskania ( tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2001 r., II UKN 402/00, OSNAPiUS 2002 nr 20 poz. 501).

W wyroku z dnia 25 stycznia 2005 r. w sprawie I UK 159/04 (opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2005, Nr 19, poz. 308, str. 900) Sąd Najwyższy stwierdził: że „wydanie przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia w sytuacji, gdy było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem, w szczególności, gdy ubezpieczony wykazał wszystkie przesłanki świadczenia oznacza, że opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, choćby nie można było mu zarzucić niestaranności w wykładni i zastosowaniu prawa”.

W tym przypadku zachodzi sytuacja, gdy do wydania przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia doszło mimo, że było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem. Jednocześnie użyty w przepisach zwrot "okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności" jako wyłączający obowiązek wypłaty odsetek należy rozumieć w ten sposób, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie jest obowiązany do wypłaty odsetek nie tylko wtedy, gdy nie ponosi winy w opóźnieniu, lecz także wtedy, gdy opóźnienie w ustaleniu i wypłacie prawa do świadczenia pieniężnego z ubezpieczenia społecznego jest skutkiem innych przyczyn, niezależnych od ZUS (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2012 r., III UK 110/11, LEX nr 1227452).

Jednocześnie należy podnieść, że brak orzeczenia organu odwoławczego o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, o której mowa w art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie pozbawia ubezpieczonego prawa do odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia (por. uchw. SN z dnia 24 marca 2011 r., I UZP 2/11, opubl. Biul.SN 2011/3/25, M.P.Pr. 2011/9/493).

W judykaturze dokonuje się kwalifikacji błędów organu rentowego na błędy w wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu prawa oraz błędy w ustaleniach faktycznych, będące skutkiem naruszenia przepisów proceduralnych. Błąd w wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu prawa ma miejsce wówczas, gdy organ rentowy wydaje decyzję odmawiającą ustalenia prawa, z uwagi na błędną interpretację relewantnych przepisów prawa w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym. W takiej sytuacji sąd nie uzupełnia ustaleń faktycznych dokonanych przez organ rentowy. Natomiast do błędu w ustaleniach faktycznych dochodzi wówczas, gdy przyznanie prawa do świadczenia nastąpi na skutek ustaleń faktycznych sądu, a jednocześnie ZUS mógł w ramach przyznanych mu kompetencji w pełni ustalić potrzebny stan faktyczny. Innymi słowy, w sytuacji gdy zmiana decyzji w postępowaniu odwoławczym będzie uzasadniona ustaleniami co do takich okoliczności, które nie były i nie mogły być znane organowi rentowemu, to nie będzie podstaw do uznania, iż opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które ponosi on odpowiedzialność (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2009 r., I UK 345/08, OSNP 2010, nr 23-24, poz. 293).

W sprawie V U 321/14 toczącej się na skutek odwołania K. C. od decyzji organu rentowego z dnia 10 lutego 2014 roku, odmawiającej mu prawa do renty, spór pomiędzy stronami sprowadzał się do ustalenia, czy wnioskodawca był osobą niezdolną do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi w związku z chorobą zawodową. Nie ulegało przy tym wątpliwości, że schorzenia, które determinowały stan zdrowia skarżącego to astma oskrzelowa zawodowa (astma piekarzy), przewlekły alergiczny nieżyt błony śluzowej nosa i przewlekła obturacyjną choroba płuc. Zawodowy charakter astmy oskrzelowej wynika z orzeczenia z dnia 25 marca 2002 roku (...) Inspektoratu Sanitarnego w C.

W toku sprawy V U 321/14 Sąd powołał biegłych pulmonologów A. M. i T. B., biegłą diabetolog M. S. oraz biegłego medycyny pracy J. G.. Wskazani biegli dysponowali w postępowaniu sądowym tą samą dokumentacją medyczną co organ rentowy. W toku postępowania sądowego skarżący nie złożył bowiem nowej, nieznanej uprzednio organowi rentowemu, dokumentacji medycznej.

Biegłe pulmonolog A. M. i T. B. oraz biegły medycyny pracy J. G. po przebadaniu wnioskodawcy i zapoznaniu się z tożsamą co organ rentowy dokumentacją medyczną oraz stwierdzeniu tożsamych schorzeń, co komisja lekarska ZUS, odmiennie ocenili wpływ występujących u wnioskodawcy schorzeń na jego zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi.

W związku z tym Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. wyrokiem z dn

ia 9 lutego 2016 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. w sprawie o sygn. V U 321/14, zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy K. C. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową od dnia (...) 2013 roku na stałe.

Nie ulega żadnych wątpliwości, że dowody pozwalające na ustalenie uprawnień wnioskodawcy do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, w szczególności dokumentujące stan jego zdrowia, zostały złożone przez ubezpieczonego już na etapie postępowania rentowego. Skoro wnioskodawca na etapie postępowania przed organem rentowym złożył pełną dokumentację, która pozwalała ustalić jego prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, to daje to podstawę do uznania, że organ rentowy odmawiając ubezpieczonemu prawa do renty postąpił niezgodnie z prawem. Organ rentowy mimo bowiem, że prawidłowo ustalił stan zdrowia wnioskodawcy (analogicznie jak biegli sądowi), to popełnił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że występująca u skarżącego astma oskrzelowa zawodowa (astma piekarzy), przewlekły alergiczny nieżyt błony śluzowej nosa i przewlekła obturacyjną chorobę płuc, nie czynią go niezdolnym do pracy. Organ rentowy miał podstawy do prawidłowej oceny stanu zdrowia wnioskodawcy na etapie postępowania przed tym organem. Należy bowiem przypomnieć, że lekarz orzecznik ZUS w swoim orzeczeniu uznał dalszą częściową niezdolność do pracy wnioskodawcy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w związku z chorobą zawodową. To ZUS sam zakwestionował orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, co doprowadziło do błędnej oceny stanu zdrowia skarżącego przez komisję lekarską ZUS.

Z opinii biegłych pulmonologów oraz medycyny pracy wynika bowiem, że stan zdrowia wnioskodawcy zdeterminowany przez chorobę zawodową czyni go w dalszym ciągu osobą częściowo niezdolną do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi.

W prawdzie biegła pulmonolog T. B. w opinii głównej uznała, że wnioskodawca jest zdolny do wykonywania pracy zarobkowej na ogólnie dostępnym rynku pracy, nie mniej z ograniczeniem zatrudnienia w warunkach piekarni i zanieczyszczenia środowiska. Ocena stanu zdrowia wnioskodawcy wyrażona przez biegłą w opinii głównej nie odnosiła się zatem w ogóle do kwalifikacji formalnych i rzeczywistych skarżącego. Należy bowiem przypomnieć, że wnioskodawca nie tylko był z zawodu piekarzem-cukiernikiem, ale także w takim zawodzie cały czas faktycznie pracował. Niemożność pracy w warunkach piekarni de facto oznacza nie możność pracy skarżącego zgodnej z kwalifikacjami zawodowymi. Powyższy błąd biegła T. B. wyeliminowała w opinii uzupełniającej stwierdzając, że wnioskodawca z punktu widzenia pulmonologa nie jest zdolny do pracy w zawodzie piekarza - cukiernika, gdyż utracił zdolność do pracy w wyuczonym i wykonywanym zawodzie. Biegła podniosła, że niezdolność ma związek ze stwierdzoną chorobą zawodową – astmą oskrzelową piekarzy i datuje się od ustania poprzednich świadczeń i ma charakter trwały. Przyłączyła się zatem do stanowiska drugiego pulmonologa A. M. jak i biegłego medycyny pracy i pulmonologii J. G.. Oznacza to, że Sąd w sprawie VU 321/14 dysponował zgodnymi opiniami biegłych co do wpływu choroby zawodowej na zdolność ubezpieczonego do pracy.

Co do czasookresu trwania niezdolności do pracy, Sąd oparł się na opinii biegłego medycyny pracy, uznające, że jego opinia ma decydujące znaczenie w sprawie, z uwagi na dominujący charakter schorzenia zawodowego (astma oskrzelowa) występującego u wnioskodawcy, które istotnie ogranicza jego zdolność do pracy.

Prawidłowa zatem ocena stanu zdrowia wnioskodawcy na podstawie dostępnej dokumentacji w odniesieniu do prawidłowo rozumianego pojęcia kwalifikacji zawodowych, powinna organ rentowy doprowadzić do konkluzji poczynionych w sprawie VU 321/14 przez biegłych z zakresu pulmonologii i przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

Powyższe oznacza, że organ rentowy rozpoznając wniosek rentowy skarżącego dokonał błędu w ustaleniach faktycznych, co do wpływu schorzeń wnioskodawcy na jego zdolność do pracy, co świadczy o jego winie. W ramach bowiem przyznanych mu kompetencji przy rozpoznawaniu wniosku rentowego, organ rentowy mógł w oparciu o zgromadzoną dokumentację medyczną, badanie przedmiotowe skarżącego i wywiad zawodowy, wydać decyzję o przyznaniu świadczenia rentowego. O winie organu rentowego rodzącej odpowiedzialność za nieustalenie prawa do świadczenia (a w zasadzie nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji o przyznaniu świadczenia) można mówić wówczas, gdy w oparciu o dostępne organowi rentowemu dowody (w szczególności zgromadzone w aktach rentowych) można było jednoznacznie rozstrzygnąć o przysługiwaniu zawnioskowanego świadczenia. Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 10 lipca 2013 r. sygn. III AUa 1516/12 (LEX nr 1345530) i w wyroku z dnia 16 kwietnia 2013 r. sygn. III AUa 1460/12 (LEX nr 1311965), a także Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 30 października 2013 r. sygn. III AUa 254/13 (LEX nr 1403674). W rozpoznawanej sprawie taka sytuacja miała miejsce, gdyż wszystkie okoliczności istotne do rozstrzygnięcia o uprawnieniu ubezpieczonego do świadczenia rentowego były znane i zostały wyjaśnione już na etapie postępowaniu przed organem rentowym. Odmowa przyznania skarżącemu prawa do renty wynikała z błędu organu rentowego w zakresie ustalenia jego kwalifikacji zawodowych. W chwili wydania decyzji z dnia 10 lutego 2014 roku po stronie skarżącego nie występował obowiązek wykazania żadnych innych dodatkowych okoliczności uzasadniających jego wniosek rentowy, gdyż organ rentowy dysponował kompletnym materiałem (dokumentacja medyczna, badanie skarżącego i wywiad zawodowy) pozwalającym na wydanie decyzji zgodnej z prawem.

W takiej sytuacji ostatnią okolicznością, od której zależało przyznanie wnioskodawcy świadczenia rentowego było orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, który potwierdził zasadność wniosku rentowego ubezpieczonego. Orzeczenie to uprawniało bowiem organ rentowy do uwzględniania wniosku rentowego. Bezpodstawne zakwestionowanie przez ZUS orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, a następnie błąd komisji lekarskiej ZUS co do oceny stanu zdrowia oraz wpływu tego stanu na zdolność ubezpieczonego do pracy, stanowi błąd organu rentowego z konsekwencjami wynikającymi z art. 85 ust 1 o systemie ubezpieczeń społecznych. Organ rentowy naprawił swój błąd dopiero decyzją z dnia 6 lipca 2017 roku., co oznacza że wnioskodawca ma prawo do odsetek od wypłaconego świadczenia za okres od (...) 2013 roku do 30 czerwca 2017 roku.

Biorąc zatem pod uwagę, że opóźnienie w wypłacie świadczeń rentowych jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477¹⁴§ 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

WYROK

UZASADNIENIE