UZASADNIENIE

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 5 października 2017r., funkcjonariusze Wydziału (...) Komendy Miejskiej Policji w O. S. K. (1) i M. K. pełnili na terenie miasta O.. Około godziny 09.30 przy ul. (...) na wysokości ul. (...) prowadzili kontrolę statyczną i pomiar prędkości pojazdów urządzeniem laserowym (...) nr (...) posiadającym ważne świadectwo legalizacji. Pomiar prędkości dotyczył kierowców poruszających się od ul. (...) w stronę granic miasta.

W tym czasie T. K. kierował samochodem marki R. (...) o nr rej. (...). Gdy znajdował się na prostym odcinku drogi na lewym pasie jezdni, S. K. (1) dokonał dwóch pomiarów prędkości jego pojazdu, które wyniosły 99 i 97 km/h, przy czym ten ostatni został wykonany z odległości 318,6m..

W związku z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o 47 km/h policjanci zatrzymali obwinionego do kontroli drogowej. W trakcie czynności kontrolnych obwiniony odmówił przyjęcia mandatu karnego, mając wątpliwości co do prawidłowości pomiaru, pomimo okazania mu pomiaru prędkości i odległości.

(dowód: zeznania świadków – S. K. (1) - k. 16, M. K. k. 16, notatka urzędowa k.3, świadectwo legalizacji k. 4 )

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż poruszał się lewym pasem ul. (...). Przed przełączką znajdującą się sklepem (...) maksymalnie zwolnił, bowiem miał zamiar zawrócić w stronę centrum miasta. Ostatecznie odstąpił od tego manewru, bowiem jezdnią na którą chciał wjechać jechało dużo samochodów, a jemu nie spieszyło się. Następnie kontynuował jazdę lewym pasem, by na wysokości pętli wjechać na pas prawy przed poruszające się nim pojazdy. Zanegował prędkość jaką okazali mu policjanci, ale nie wskazał żadnej innej wartości prędkości.

(wyjaśnienia obwinionego, k.16)

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, albowiem stoją w oczywistej sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym zgormadzonym w sprawie i w ewidentny sposób zmierzają do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie.

Obwiniony nie przedstawił żadnego dowodu, który uzasadniałby twierdzenie, iż prędkość zmierzona przez funkcjonariusza nie była prędkością jego pojazdu lub została zmierzona w sposób nieprawidłowy. Obwiniony tłumacząc swą powolną jazdę wskazywał na zamiar zawrócenia, ale nie wyjaśnił w sposób przekonywujący i przede wszystkim logiczny dlaczego do tego zamiaru odstąpił. Dodatkowo należy wskazać, iż miejsce gdzie miał zawracać było poza zasięgiem wzroku policjanta dokonującego pomiaru. Koronnym argumentem dla obwinionego, iż doszło do pomyłki co do pojazdu w trakcie pomiaru, zdają się być słowa S. K., który miał stwierdzić, iż dokonał pomiaru samochodu na prawym pasie. Wymieniony temu nie zaprzeczył, ale stwierdzenie to mogło wynikać z prostej pomyłki bądź faktu, iż obwiniony rzeczywiści e poruszał się prawym pasem patrząc z punktu widzenia policjanta.

Świadek S. K. (1) zeznał, iż to on dokonywał pomiaru prędkości, opisał okoliczności jego wykonania. Świadek nie miał najmniejszych wątpliwości, iż urządzenie wycelował w pojazd obwinionego, pomiaru dokonał z odległości podanej w notatce (318,6m), a wynik pomiaru to 97 km/h. Zeznał, iż dokonał dwóch pomiarów prędkości, gdy pojazd obwinionego poruszał się lewym pasem, gdy tymczasem na prawym pasie wolniej poruszały się inne pojazdy.

Świadek S. K. (3) zeznał, iż obserwował czynności kolegi oraz ruch na drodze w lusterku radiowozu, a następnie asystował w trakcie kontroli. Potwierdził, iż obwiniony poruszał się lewym pasem w trakcie pomiaru. Stwierdził, iż kierujący nie przyjął zaproponowanego mandatu, twierdząc, iż okazany mu pomiar nie dotyczy jego pojazdu.

Sąd dał wiarę zeznaniom wyżej wymienionych świadków bowiem są jasne i wzajemnie się uzupełniają. Należy zaznaczyć, funkcjonariusze Policji są dla obwinionego osobami całkowicie obcą, nie znają go, ani osobiście, ani z racji pełnionych obowiązków służbowych, stąd też nie mieli żadnego uzasadnionego interesu, by bezpodstawnie go obciążać. Wymienieni zeznawali na okoliczności związane wyłącznie ze służbą i z tego względu, nie wykazując osobistego zaangażowania w sprawę, nie byli osobiście zainteresowani wynikiem postępowania, co dodatkowo stanowi o ich obiektywizmie. Ponadto ich relacja znajduje pełne odzwierciedlenie w notatce urzędowej sporządzonej bezpośrednio po podjętej interwencji i notatnikach służbowych. Sąd nie znalazł żadnego uzasadnionego powodu, dla którego wyżej opisani świadkowie mieliby zatrzymać obwinionego do kontroli drogowej w przypadku jego prawidłowej jazdy.

Dodatkowo zauważyć należy, że droga po której poruszał się obwiniony na tym odcinku przebiega po wyjściu z delikatnego łuku, po linii prostej, zatem widoczność dla funkcjonariusza dokonującego pomiaru był niczym nie ograniczona. Dodatkowo widoczność i pomiar ułatwiał fakt, iż pojazd obwinionego poruszał się jako pierwszy, przed innymi pojazdami jadącymi w tym samym kierunku.

Urządzenie, którym dokonano przedmiotowego pomiaru jest bardzo precyzyjne, posiada celownik optyczny z powiększeniem, które pozwala na precyzyjne namierzenie kontrolowanego pojazdu, a jego zabezpieczenia uniemożliwiają praktycznie dokonanie pomiaru pojazdu, który przypadkowo znajdzie się w wiązce laserowej pomiaru (np. podczas wyprzedzania). Do dokonywania pomiaru wykorzystuje się wiązkę świetlną, nie fale radiowe, stąd też na działanie tego urządzenia nie maja wpływu pola elektromagnetyczne. Producent urządzenia gwarantuje, iż przyrząd monitoruje zarówno przebieg pomiaru, jak i pracę elementów wewnętrznych. W przypadku wykrycia błędu przyrząd wyświetla kod błędu zamiast wyniku pomiaru prędkości. W celu wykonania pomiaru prędkości za pomocą urządzenia (...) należy wycelować przyrząd w obszar tablicy rejestracyjnej i nacisnąć spust, brzęczenie o niskiej częstotliwości oznacza, iż przyrząd namierza cel. Następnie należy trzymać naciśnięty spust i cały czas celowa w wybrany obszar do usłyszenia dźwięku – podwójny dźwięk o wysokiej częstotliwości oznacza, że pomiar został wykonany poprawnie, a pojedynczy o niskiej częstotliwości, że wystąpił błąd. Jeśli punkt celowniczy „zsunie się” z celu, wówczas przyrząd nie wykonuje pomiaru o zostaje wyświetlony komunikat o błędzie. Jeśli jakikolwiek obiekt przysłoni wiązkę promieniowania pomiędzy urządzeniem a pojazdem podczas trwania pomiaru, wówczas zostaje zgłoszony komunikat o błędzie. Przyrząd (...) jest przystosowany do pracy w zakresie temperatur pomiędzy -30 a + 6- stopni C.. Nie ma ograniczeń w stosowaniu w zależności od wilgotności powietrza.

Oczywistym jest, iż wiązka promieniowania laserowego przebiega po linii prostej, zaś pomiary są dokonywane z pobocza, bądź na łuku drogi. Powoduje do powstanie kąta pomiędzy linią wiązki laserowej a linią ruchu pojazdu. Mamy tu do czynienia z tzw. efektem kosinusowym. Jeśli wyżej opisany kąt wynosi 0 stopni, zmierzona prędkość jest rzeczywistą prędkością pojazdu, zaś wraz ze wzrostem wartości kąta – prędkość zmierzona jest mniejsza od prędkości rzeczywistej ( na urządzeniu wyświetlana jest prędkość korzystniejsza dla kierującego). I tak przykładowo dla prędkości 90 km/h, wartość zmierzona pod kątem 15 stopni będzie wynosiła 86,93 km/h, zaś przy kącie 45 stopni już tylko 63,64km/h. Stąd dokonujący pomiaru dokonują go pod jak najmniejszym kątem, by zmierzyć prędkość jak najbardziej zbliżoną do rzeczywistej.

Urządzenie (...) o nr fabrycznym (...), którym dokonywano pomiaru było sprawne, posiadało aktualną legalizację wystawioną w dniu 14.06.2017r., ważną do dnia 30.06.2018r. Urządzenie to zostało dopuszczone do używania, bowiem spełnia wymagania określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17.02.2014r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli meteorologicznej tych przyrządów ( DZ.U. z 6.03.2014r. poz 281). Pomiar jest dokonywany z użyciem celownika i okularu, co pozwala funkcjonariuszowi identyfikację pojazdu i indywidualizację pomiaru ( w przeciwieństwie do urządzeń radiowych, które tych możliwość nie dawały, bowiem pomiar był wykonywany poprzez wymierzenie urządzenia w kierunku zbliżającego się pojazdu).

Wobec powyższego, w ocenie Sądu, zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozostawia żadnych wątpliwości, że obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu wykroczenia określonego w art. 92a kw w zw. z art. 20 ust 1 Prawa o ruchu drogowym.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd miał na uwadze okoliczności obciążające i łagodzące leżące po jego stronie. Obwiniony był karany za wykroczenia drogowe, w tym przekroczenia prędkości (wydruk z (...) k. 10). W dniu 5.10.2017r. przekroczył prędkość, niemalże dwukrotnie, co świadczy o lekceważącym stosunku do przepisów ruch drogowego decydujących o bezpieczeństwie na drogach. Sąd miał również na uwadze, fakt, iż wykroczenia polegające na przekraczaniu prędkości są nagminne i często są powodem brzemiennych w skutkach zdarzeń drogowych. Sąd nie dostrzegł żadnych okoliczności łagodzących po stronie obwinionego.

W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu wymierzona obwinionemu kara grzywny jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu i stopnia jego zawinienia, tak ukształtowana wpłynie na obwinionego wychowawczo i zapobiegawczo oraz spełni swe zadania w zakresie prewencji ogólnej.

Wobec skazania obwiniony został obciążony kosztami postępowania i opłatą.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE