UZASADNIENIE

Wyrokiem częściowym z dnia 18 listopada 2011 roku Sąd Okręgowy
w Lublinie nakazał pozwanej (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w L., aby wydała powódce (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
w L. wymienione szczegółowo w wyroku ruchomości znajdujące się
w lokalach gastronomicznych działających pod nazwą (...) w P. przy ul. (...), w L. przy ul. (...) oraz w Ł. przy ul. (...) oraz samochód marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), nr nadwozia (...), rok produkcji 2006 (pkt I) oraz zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 17.481 tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II).

Wyrokiem z dnia 24 stycznia 2012 roku Sąd Okręgowy w Lublinie:

a) oddalił powództwo M. F. wytoczone przeciwko pozwanym
(...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w L. o ustalenie, że powodowi przysługuje prawo własności tablicy reklamowej o treści (...) znajdującej się w P. na budynku przy ulicy (...) oraz o wydanie tej tablicy (pkt I), zasądził od powoda M. F. na rzecz pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w L. kwotę 600 zł (pkt II) oraz na rzecz pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w L. kwotę
600 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt III), a także nakazał ściągnąć od powoda M. F. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego
w Lublinie kwotę 41 zł tytułem nieuiszczonej części opłaty od pozwu (pkt IV),

b) nakazał pozwanej (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w L., aby wydała powódce (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
w L. znajdującą się w lokalu gastronomicznym działającym pod nazwą (...) w P. przy ul. (...) reklamę zewnętrzną.

W uzasadnieniu powołanych wyżej wyroków Sąd Okręgowy wskazał na następujące ustalenia i motywy rozstrzygnięcia.

Powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L. zarejestrowana została w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 15 września 2003 roku (początkowo pod firmą (...)). Wspólnikami spółki w sierpniu 2009 roku byli F. L., J. J. (1) oraz A. L.. W dniu 15 września 2009 roku J. J. (1) zbył swoje udziały F. L.. Od 20 kwietnia 2005 roku zarząd spółki stanowili: F. L. – prezes oraz J. J. (1) – wiceprezes. J. J. (1) był w zarządzie do 10 sierpnia 2009 roku. W KRS ujawnieni byli w okresie od 9 września 2009 roku do 4 listopada 2009 roku prokurenci M. W. (1) i A. R.. Od 11 lutego 2005 roku w spółce (...) obowiązuje następujący sposób reprezentacji: 1) w przypadku zarządu jednoosobowego spółka jest reprezentowana przez prezesa zarządu; 2) w przypadku zarządu wieloosobowego: do składania oświadczeń woli i zaciągania w imieniu spółki zobowiązań o wartości nie przekraczającej 20.000 zł uprawniony jest samodzielnie każdy członek zarządu, do składania oświadczeń woli i zaciągania w imieniu spółki zobowiązań o wartości przekraczającej 20.000 zł, a także do składania oświadczeń woli i podpisywania w imieniu spółki w sprawach niemajątkowych wymagane jest współdziałanie dwóch członków zarządu.

Pozwana spółka działającą jako (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L. zmieniła brzmienie firmy na (...), a zmiana ta zarejestrowana została w KRS w dniu 28 sierpnia 2009 roku. Wspólnikami założycielami pozwanej spółki byli K. S., M. W. (1) i G. Ł.. Wspólnicy
ci sprzedali swoje udziały J. J. (1), co ujawniono w KRS w dniu
28 sierpnia 2009 roku. J. J. (1) został zarejestrowany jako prezes pozwanej spółki w dniu 28 sierpnia 2009 roku. Złożył rezygnację z tej funkcji w dniu
22 września 2009 roku. Wówczas na stanowisko prezesa powołano T. J. (1) – brata J. J. (1). W dniu 19 października 2009 roku J. J. (1) sprzedał swojej matce R. J. 100% udziałów w pozwanej spółce.

Powódka prowadziła działalność gospodarczą w zakresie gastronomii w kilku miastach i wielu lokalach, w tym pod renomowaną marką (...), prowadząc kluby muzyczne w L., Ł. i P., a na podstawie umowy franchisingu podpisanej z osobą trzecią w C. oraz kawiarenkę w (...)w L..
W L. prowadziła także lokale gastronomiczne H. (...), J. (...), (...)oraz kluby (...). Po latach wspólnego prowadzenia działalności nasilił się problem dofinansowania powodowej spółki. F. L. rozważał możliwość zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki lub jej dofinansowania, w szczególności poprzez wprowadzenie do spółki nowego wspólnika. F. L. i J. J. (1) – jako członkowie zarządu i dwaj z trojga wspólników - nie mogli osiągnąć porozumienia, a nawet kontynuować wspólnie działalności gospodarczej w spółce. Wobec powyższego od lipca do września 2009 roku prowadzili negocjacje zmierzające do rozwiązania problemu. Rozważana była możliwość odkupienia przez osoby trzecie od J. J. (1) jego udziałów. Jednakże potencjalni nabywcy wycofali się. Ostatecznie F. L. i J. J. (1) doszli do wniosku, że dokonają podziału przedsiębiorstwa spółki, nie będącego podziałem w rozumieniu art. 528 i nast. k.s.h. Koncepcja wspólników przewidywała bowiem, że podziałowi na dwie części, między spółkę wskazaną przez J. J. (1) oraz powódkę, ulec miały zorganizowane części przedsiębiorstwa w postaci poszczególnych funkcjonujących lokali wraz z długami powódki określonymi stosunkiem, w jakim zyski z lokali przejętych przez występującego z powodowej spółki wspólnika pozostawały do zysków osiąganych przez tę spółkę. F. L. zaproponował, że wydzielona ze spółki zostanie zorganizowana część przedsiębiorstwa w postaci klubów muzycznych w L., P. i Ł. działających pod nazwą (...) (będącą zastrzeżonym znakiem towarowym), którą nabędzie J. J. (1) lub podmiot, którego będzie on jedynym wspólnikiem. F. L. oczekiwał, że skoro zyski z lokali funkcjonujących pod marką (...) stanowiły 70% zysków spółki, to w takim stosunku J. J. (1) uczestniczyć będzie w spłacie długów spółki (...). Takie stanowisko wynikało nadto z tego, że spółka poniosła duże wydatki inwestycyjne na lokal w P.. Ta propozycja została wstępnie zaakceptowana przez J. J. (1), który zaproponował w e-mailu z 11 sierpnia 2009 roku podpisanie umowy w zakresie spłaty zobowiązań powódki przez spółkę (...), objęcia przez tę spółkę wyposażenia klubów (...) oraz przejęcia praw wynikających z umów najmu lokali, w których kluby te prowadziły działalność. J. J. (1) zaproponował podpisanie w dniu 12 sierpnia 2009 roku umowy w zakresie spłaty zobowiązań oraz umowy przedwstępnej sprzedaży udziałów,
a w dniu 13 sierpnia 2009 roku umów dotyczących najmu lokali. W dniu 11 sierpnia 2009 roku podpisano porozumienia pomiędzy właścicielami wynajmującymi powódce lokale użytkowe w Ł. i L., a powódką i pozwaną. Na ich mocy pozwana spółka weszła w prawa najmu lokali. Stosowne porozumienie dotyczące lokalu w P. podpisane zostało w dniu 24 sierpnia 2009 roku. F. L. czyniąc kroki związane z przejęciem praw do tych lokali przez pozwaną działał mając zaufanie do J. J. (1). Doszło też do podpisania przez pozwaną umów z osobami dotychczas zatrudnionymi przez powódkę, a pracującymi w tych lokalach. Lokale pracowały w okresie negocjacji bez przerwy utrzymując pozycję na rynkach lokalnych. Do czasu uzyskania koncesji na sprzedaż alkoholu oraz zainstalowania nowych kas fiskalnych pozwanej, korzystano z koncesji i kas powódki. Pozwana musiała nabywać alkohol wskazując jako nabywcę powódkę, gdyż sama nie miała prawa nabywania alkoholu. W lokalach pozostało całe wyposażenie. Lokale klubów korzystały też nieprzerwanie z zastrzeżonego znaku towarowego (...), co do którego powódka podjęła kroki prawne zmierzające do odzyskania prawa do dysponowania tym znakiem. W dniu
13 sierpnia 2009 roku J. J. (1) oraz F. L. zawarli umowę przedwstępną zbycia przez J. J. (1) na rzecz F. L. wszystkich udziałów
w powodowej spółce. Umowę tę zawarto pod warunkiem przeniesienia przez powódkę na rzecz pozwanej wszelkich praw związanych z prowadzeniem należących do powódki zorganizowanych części przedsiębiorstwa w postaci lokali gastronomicznych działających pod nazwą (...) w L., Ł., P. i C. za kwotę 745.000 zł. Umowa ta miała ulec rozwiązaniu jeżeli do dnia 25 sierpnia 2009 roku nie nastąpiłoby spełnienie się warunku przeniesienia praw do tych lokali. W dniu 18 sierpnia 2009 roku F. L. i J. J. (1) zostali powiadomieni e-mailem przez główną księgową M. W. (1), że dla ważności umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa konieczne jest zachowanie formy pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi. W dniu 25 sierpnia 2009 roku M. W. (1) zwróciła się z pytaniem, czy umowa ma być zawarta w tej formie, czy w formie aktu notarialnego. Zmiana stanowiska J. J. (1) co do przedmiotu negocjacji nastąpiła w dniu 1 września 2009 roku. Nowe stanowisko J. J. (1) przedstawił w projektach umów zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa oraz przejęcia długów po połowie przez obie spółki. Ponieważ F. L. nie zaakceptował tej propozycji, negocjacje nadal trwały. W dniu 15 września 2009 roku J. J. (1) zbył na rzecz F. L. wszystkie udziały w powodowej spółce. Negocjacje co do przyszłości spółki (...) poprzez jej podział nie zostały sfinalizowane, ale trwały jeszcze po 17 września 2009 roku. W dniu 25 września 2009 roku o godzinie 11:18 F. L. otrzymał wiadomość e-mailową od M. W. (1) o wysokości należności z tytułu podatku VAT za sierpień 2009 roku. Zobowiązanie powódki z tego tytułu było znaczne, w nigdy nie występującej wcześniej wysokości. Wobec tego skontaktował się z główną księgową i dowiedział się od niej o wystawieniu przez J. J. (1) faktur sprzedaży dołączonych do pozwu. F. L. otrzymał też tego samego dnia od M. W. (1) w korespondencji elektronicznej bilans powódki za sierpień 2009 roku. F. L. nie wyraził zgody w imieniu powodowej spółki na sprzedaż dokonaną na podstawie powołanych faktur, a J. J. (1) wystawił faktury w celu objęcia przez pozwaną rzeczy i praw w nich wymienionych, co umożliwiło pozwanej nieprzerwane prowadzenie działalności w klubach (...). Po podjęciu wiadomości o sprzedaży dokonanej na rzecz pozwanej powódka zwróciła się do M. W. (1) z żądaniem wyjaśnienia kiedy została zarejestrowana na kasach fiskalnych spółki (...) ostatnia sprzedaż w lokalach klubów (...) w L., Ł. i P., czy J. J. (1) w sierpniu
i ewentualnie we wrześniu 2009 roku podpisał jakiekolwiek umowy lub upoważnienia dla osób trzecich do reprezentowania spółki (...). F. L. zwrócił się w dniu 29 września 2009 roku do M. W. (1) o nieprzyjmowanie
i nieksięgowanie żadnych dokumentów finansowych związanych ze spółką (...) nie zatwierdzonych przez niego, poinformował równocześnie, że mogło dojść do popełnienia przestępstwa przez byłego wiceprezesa zarządu J. J. (1), zalecił ponowną kontrolę przyjmowanej dokumentacji księgowej.

Powódka domagając się nakazania pozwanej, aby wydała znajdujące się
w lokalach gastronomicznych działających pod nazwą (...) ruchomości, wskazywała na nieważność umowy sprzedaży dokonanej na podstawie faktur VAT wymienionych szczegółowo w uzasadnieniu, znajdujących się na kartach 93-160 akt. Faktury te zawierają niestosowaną przez powódkę numerację, nie zostały sporządzone w datach w nich wskazanych.

Powódka wezwała pozwaną pismem 29 września 2009 roku do zapłaty należności z faktury VAT (...) roku. Pozwana informowała powódkę o spłacie jej zadłużeń oraz o związanych z tym korektach we wzajemnych rozliczeniach stron. Wśród spłaconych wierzytelności są też te, które powstały przed sierpniem 2009 roku, np. należności za dostawę energii elektrycznej do jednego z klubów (...).

W dniu 11 sierpnia 2009 roku nadzwyczajne walne zgromadzenie wspólników spółki (...) udzieliło J. J. (1) skwitowania za jego działania na stanowisku wiceprezesa spółki do dnia złożenia rezygnacji oraz zaopiniowało pozytywnie jego działania, doceniając jego zaangażowanie w czynności związane
z funkcjonowaniem spółki.

Rozpoznając spór Sąd Okręgowy przeprowadził dowody z dokumentów urzędowych i prywatnych, a także stosownie do zmodyfikowanych decyzji dowodowych na mocy postanowienia z 11 marca 2011 roku (k. 1165-1171)
w ograniczonym zakresie z zeznań świadków A. L., M. L., A. R., K. H. vel Ł., B. W., K. J., M. W. (1), W. R., E. P. (1), A. F. (z. domu R.) oraz z przesłuchania w imieniu powódki F. L. a w imieniu pozwanej J. J. (1). Ograniczenie dowodów
z zeznań świadków dotyczyło spornej kwestii umówienia się przez F. L.
i J. J. (1) co do sprzedaży dokonanej na podstawie faktur datowanych na 5-7 sierpnia 2009 roku oraz okoliczności wystawienia tych faktur, tzn. miejsca, czasu oraz osób w tym uczestniczących, a także okoliczności dotyczących ewentualnego aprobowania przez F. L. czynności sprzedaży.

Sąd Okręgowy uznał za wiarygodne dowody z dokumentów urzędowych oraz prywatnych, z wyłączeniem faktur w zakresie dat ich wystawienia. Sąd pominął wszystkie niewymienione w uzasadnieniu, a dopuszczone dowody z dokumentów, jako nieistotne dla sprawy.

Sąd Okręgowy dał wiarę w całości zeznaniom świadków A. L., M. L., A. R. oraz przesłuchanego w imieniu powódki w trybie art. 299 k.p.c. F. L.

Sąd Okręgowy odmówił wiary zeznaniom świadka E. P. (1) w całości oraz J. J. (1) przesłuchanego w imieniu pozwanej trybie art. 299 k.p.c. w części dotyczącej twierdzeń odnośnie uzgodnienia z F. L. wystawienia faktur datowanych na 5-7 sierpnia 2009 roku, uzgodnienia cen
i warunków płatności w nich wskazanych, sposobu ustalenia kwot wymienionych
w poszczególnych fakturach, dat sporządzenia tych faktur, a także miejsca ich sporządzenia.

Sąd Okręgowy uznał za nieistotne dla rozpoznania sprawy zeznania świadków B. W., K. H. vel Ł., K. J., W. R., A. F. i M. W. (1).

Oceniając zajęte przez pozwaną stanowisko Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że oprócz niekonsekwencji w stanowisku i przeszkodzie stawianej w zakresie przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka E. P. (1), pozwana podjęła niedopuszczalną polemikę ze stanowiskiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie wyrażonym w postanowieniu z 27 listopada 2009 roku wydanym w wyniku rozpoznania zażalenia spółki (...) o udzielenie zabezpieczenia.

Dokonując oceny ustalonych okoliczności faktycznych Sąd Okręgowy powołał się na treść art. 222 § 1 k.c. i podniósł, że wbrew zarzutom pozwanej powództwo zostało sprecyzowane. Wprawdzie w niektórych z powołanych faktur nie wymieniono szczegółowo przedmiotów nimi objętych, to jednak strony sporu nie miały w istocie wątpliwości czego faktury te dotyczą. Odnosiły się one bowiem do wszystkich kategorii rzeczy i praw do własności intelektualnej w postaci programów komputerowych, które znajdowały się w lokalach zajmowanych przez kluby (...) co najmniej na początku sierpnia 2009 roku. Celem wystawienia przez J. J. (1) faktur było objęcie praw do ruchomości, praw do programów komputerowych oraz nakładów na lokale przez pozwaną spółkę, którą wskazał F. L. w negocjacjach dotyczących podziału przedsiębiorstwa jako spółkę która miała objąć wydzieloną część przedsiębiorstwa. Część ruchomości np. sztućce czy naczynia oznaczone są co do gatunku. Jako przedmioty nietrwałe w rozumieniu księgowym nie podlegają inwentaryzacji i ewidencjonowaniu tak, jak środki trwałe. Nie mogą też być zindywidualizowane i opisane tak, jak środki trwałe. Z natury rzeczy wiele z ruchomości będących środkami nietrwałymi ulega w toku prowadzenia działalności gastronomicznej naturalnemu zużyciu w stosunkowo krótkim czasie, a nawet zniszczeniu. Kontynuowanie działalności w takim samym rozmiarze wymaga uzupełnienia zużytych lub zniszczonych rzeczy. Ponieważ
w lokalach, w których pozwana prowadziła kluby (...) znajdują się różnego rodzaju rzeczy oznaczone co do gatunku, a działalność ta była prowadzona przez pozwaną w tym samym zakresie i zbliżonych rozmiarach co działalność powódki w tych samych lokalach, to niezależnie od tego, czy rzeczy te zostały wymienione na nowe czy nie, czy nawet zastąpione podobnymi o zbliżonych cechach i tym samym przeznaczeniu, to i tak wszystkie ruchomości winny być wydane powódce na mocy wyroku. Bezprawne działania nie zasługują bowiem na ochronę. Sąd Okręgowy dodatkowo wskazał, że gdyby uwzględnić zarzuty pozwanej co do niesprecyzowania powództwa, to w konsekwencji należałoby przyjąć, że nieważne są czynności prawne objęte fakturami wobec nieokreślenia essentialia negotii umów tj. nieokreślenia ich przedmiotu (z art. 535 k.c.). Oznaczałoby to oczywistą zasadność powództwa.

Odnosząc się do obrony pozwanej, że część ruchomości nigdy nie stanowiła wyposażenia lokalów klubów (...) Sąd Okręgowy podniósł, że pozwana zarzutów tych nie udowodniła. Pozwana nie wskazała też, której z faktur ten zarzut dotyczy. Pozwana nie sprecyzowała również zarzutów dotyczących rzeczy trwale związanych z lokalami, nie wskazała bowiem faktur, których zarzut ten dotyczy. Oświetlenie, wyposażenie kuchni czy sal konsumpcyjnych nie jest częścią składową lokali w rozumieniu art. 47 k.c. Przede wszystkim zaś pozwana nie może podnosić tego rodzaju zarzutów w sytuacji, gdy jej majątek uległ powiększeniu kosztem powódki na skutek podjęcia przez J. J. (1) na jej rzecz czynności prawnych dotkniętych nieważnością.

W ocenie Sądu Okręgowego umowy sprzedaży znajdujące odzwierciedlenie
w fakturach są dotknięte nieważnością. Wszystkie faktury zostały sporządzone już po upadku negocjacji co do sprzedaży pozwanej zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Negocjacje pomiędzy F. L. a J. J. (1) trwały jeszcze po 17 sierpnia 2009 roku. Nie było żadnej racjonalnej podstawy, by w trakcie negocjacji wystawić faktury. Nim negocjacje zakończyły się, a nawet przed dniem umówionym na podpisanie umowy u notariusza, J. J. (1) przestał być członkiem zarządu powódki. Nie mógł zatem skutecznie złożyć w imieniu powódki żadnego oświadczenia woli. Nie sposób wykluczyć możliwości wprowadzenia do dokumentacji powódki i ujawnienia faktur wystawionych później, a przed dniem rozliczenia podatku VAT (25 września 2009 roku za sierpień)
w sytuacji, gdy księgowość powódki prowadziła M. W. (1), która jednocześnie była w okresie wcześniejszym udziałowcem pozwanej, a swoje udziały zbyła na rzecz J. J. (1). Była zatem z J. J. (1) powiązana interesami. W biurze powódki we wrześniu 2009 roku pracowała E. P. (1), świadcząc równolegle pracę na rzecz obu spółek.

Sąd Okręgowy podniósł, że gdyby nawet przyjąć - co nie jest prawdopodobne - że faktury te zostały sporządzone przed 10 sierpnia 2009 roku, to i tak czynności prawne nimi objęte byłyby nieważne. Zważywszy na zakres zmian należy stwierdzić, że pozwana w istocie objęła zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ k.c. Ocena ważności czynności prawnych wyrażonych w fakturach datowanych na 5 - 7 sierpnia 2009 roku musi być dokonana łącznie,
a nie w odniesieniu do każdej z faktur z osobna. Nieważność czynności prawnych znajdujących odzwierciedlenie w fakturach jest wynikiem naruszenia bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa:

1) art. 228 k.s.h. w zw. z art. 227 § 1 k.s.h., art. 248 § 1 k.s.h. oraz art. 17 § 1 k.s.h. Poza sporem jest okoliczność, że zgromadzenie wspólników powodowej spółki nie podjęło uchwały o zbyciu zorganizowanej części przedsiębiorstwa
w trybie i formie przewidzianej przepisami art. 227 § 1 i 2 k.s.h. oraz art. 248 § 1 k.s.h. Uchwała taka nie została podjęta nawet po dokonaniu czynności sprzedaży, a przed upływem dwóch miesięcy od ich dokonania (art. 17 § 2 k.s.h.). Nie doszło zatem do sanowania nieprawidłowości;

2) art. 75¹ § 1 k.c. w zw. z art. 55¹k.c. Żadna z czynności, które doprowadziły do objęcia przez pozwaną zorganizowanej części przedsiębiorstwa w postaci sieci lokali (...), nie została sporządzona w wymaganej formie. Dotyczy to również faktur, z których powódka wywodzi swoje roszczenia w niniejszej sprawie;

3) art. 205 § 1 k.s.h. w zw. z art. 208 § 1 k.s.h. Faktury opatrzone datami
5-7 sierpnia 2009 roku opiewają na łączną kwotę 1.327.911,39 zł. Zsumowanie kwot z poszczególnych faktur jest konsekwencją przyjęcia,
że czynności prawne wyrażone w tych fakturach zmierzały do osiągnięcia jednego celu, jakim było objęcie przez pozwaną zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a ich wystawienie nastąpiło w krótkim okresie czasu, o ile nie jednego dnia. W odniesieniu do okoliczności wystawienia faktur J. J. (1) zeznał, że wydanie tylu faktur wynikało wyłącznie z tego,
że wskazano w nich różne terminy płatności. Tylko samochód nie mógł być wyceniony poniżej 20.000 zł z przyczyn księgowych. Takie działanie J. J. (1) zmierzało w istocie do obejścia ujawnionego w KRS (od 11 lutego 2005 roku) zapisu umowy spółki (...) o sposobie jej reprezentacji;

4) art. 209 k.s.h. oraz art. 211 § 1 k.s.h. J. J. (1) zeznał, że wymienione
w fakturach ruchomości i prawa miał objąć we własnej spółce i tak się stało. Nabył bowiem udziały w pozwanej spółce jeszcze przed wystawieniem spornych faktur. Później zarządzał pozwaną spółką jako prezes zarządu. Udziałowcem spółki została później matka J. J. (1), zaś jego brat również był prezesem zarządu. J. J. (1) winien zatem wstrzymać się od podejmowania jakichkolwiek czynności zmierzających do sprzedaży rzeczy
i praw wymienionych w fakturach;

5) art. 72 k.c. w zw. z art. 535 k.c. oraz art. 55¹k.c. J. J. (1) zeznał,
że ustalał ceny wskazane w fakturach sam, kierując się wartościami wynikającymi z zapisów księgowych i wartościami rynkowymi oraz tym,
by suma wszystkich faktur stanowiła kwotę około 1.300.000 zł uzgodnioną przez strony. J. J. (1) potwierdził tym samym, że nie doszło do uzgodnienia ceny. Cena musi być określona precyzyjnie. Stwierdzenie „około 1.300.000 zł” nie jest określeniem ceny. Kwoty 1.300.000 zł oraz 1.327.911,39 zł (stanowiąca sumę należności z faktur) nie są tożsame. Brak ceny oznacza, że nie doszło do zawarcia umowy sprzedaży.

Sąd Okręgowy wskazał, że każda ze wskazanych wyżej przyczyn powodujących nieważność czynności prawnych, sama przez się, uzasadnia żądanie pozwu. Nieprawidłowości powodujące nieważność nie podlegają też sanowaniu. Bez znaczenia zatem dla oceny zasadności powództwa pozostaje zachowanie reprezentującego powódkę F. L., który domagał się zapłaty należności
z jednej z faktur oraz przyjmował informacje o dokonanych spłatach wierzycieli powódki. Dla oceny zasadności powództwa nie ma też znaczenia fakt udzielenia absolutorium ustępującemu z zarządu powódki J. J. (1), gdyż w dacie podjęcia tej uchwały pozostałym wspólnikom nie był znany fakt wystawienia faktur.

Odnosząc się do zastrzeżeń złożonych przez pozwaną Sąd Okręgowy wyjaśnił, że programy komputerowe podlegają wydaniu na stosownych nośnikach, takich na jakich zostały sprzedane wraz z licencją oraz dokumentami potwierdzającymi prawa do nich. Co do wydania ruchomości, to pozwana objęła te ruchomości jako element zorganizowanej części przedsiębiorstwa w ruchu. W toku działalności odnawiając zasoby tych ruchomości kupowała nowe rzeczy w takich ilościach,
by móc kontynuować działalność. Wydaniu powinny zatem podlegać tak określone rzeczy znajdujące się w tych lokalach i mieszczące się w tych kategoriach, skoro nie jest możliwe z natury rzeczy bliższe określenie przedmiotów nietrwałych oraz gdy możliwe jest wydzielenie rzeczy oznaczonych co do gatunku, jako składnika zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Wobec zgłoszenia w stosunku do ruchomości wymienionej w pkt. 1.9 pozwu (tablicy reklamowej) przez M. F. interwencji głównej – pozwu
o wydanie tej ruchomości, Sąd Okręgowy zamknął rozprawę w części dotyczącej pozostałych żądań pozwu i wydał wyrok częściowy uwzględniający powództwo.
O kosztach procesu w wyroku częściowym Sąd Okręgowy orzekł stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik sporu – art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. oraz art. 99 k.p.c.

Uzasadniając wyrok wydany w dniu 24 stycznia 2011 roku Sąd Okręgowy powołał się na wskazane wyżej ustalenia faktyczne i rozważania prawne, zaś dodatkowo w odniesieniu do żądania interwenienta głównego M. F. podniósł, że nie zasługiwało ono na uwzględnienie. M. F. nie mógł skutecznie wnosić o ustalenie, że przysługuje mu prawo własności tablicy reklamowej o treści; (...), znajdującej się w P. na budynku przy ul. (...), ponieważ nie ma interesu prawnego, o którym mowa w art. 189 k.p.c. w sytuacji wytoczenia równocześnie powództwa o wydanie tej tablicy. Powództwo o wydanie tablicy skierowane przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w L. nie było zasadne, gdyż w pozwie M. F. wskazał, iż domaga się wydania tablicy reklamowej przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w L.. Z kolei powództwo o wydanie tablicy reklamowej skierowane przeciwko spółce (...) nie było zasadne, ponieważ nie zachodzi tożsamość między tablicą wymienioną w pozwie
o treści (...), a reklamą zewnętrzną znajdującą się na budynku przy ul. (...) w P. o treści, KLUB (...). Dodatkowo Sąd Okręgowy podniósł, że analiza faktury VAT nr (...) wskazuje na to,
że M. F. zamówił inną tablicę reklamową, a z faktury VAT nr (...)
z dnia 4 maja 2009 roku wynika, że spółka (...) stała się właścicielem tablicy reklamowej, a zbycie jej na rzecz spółki (...) na podstawie faktury VAT nr (...) opatrzonej datą 5 sierpnia 2009 roku jest bezskuteczne, wobec nieważności czynności prawnej.

Apelacje od powyższych wyroków wniosła pozwana, zaskarżając wyrok częściowy z dnia 18 listopada 2011 roku w całości oraz wyrok z dnia 24 stycznia 2012 roku w części uwzględniającej powództwo (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w L. o nakazanie (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w L. wydania tablicy reklamowej.

W obu apelacjach pozwana zarzuciła:

1. naruszenie art. 217 § 2 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c., art. 236 k.p.c. art. 258 k.p.c. poprzez pominięcie następujących dowodów:

a) dowodu z przesłuchania M. W. (1) i T. J. (1), pomimo dopuszczenia tego dowodu postanowieniem z dnia 3 września 2010 roku
(k. 845v i nast.) i braku zmiany tej decyzji co do tezy wskazanej przez pozwaną w odpowiedzi na pozew w zakresie „relacji pomiędzy wspólnikami (...). Sp. z o.o. w osobach F. L. i J. J. (1), działań podejmowanych przez F. L. w stosunku do powodowej spółki bez wiedzy J. J. (1), ustaleń pomiędzy F. L. a J. J. (1) co do zbycia poszczególnych składników majątkowych powodowej spółki na rzecz (...) Sp. z o.o. oraz wiedzy i akceptacji przez F. L. faktu dokonania sprzedaży”;

b) dowodu z przesłuchania J. S., P. M., P. W., K. K., M. O. oraz M. S.
i zaniechanie podjęcia jakiejkolwiek decyzji w tym zakresie w toku całego postępowania w I instancji, pomimo iż wskazywane we wniosku pozwanej tezy dotyczyły okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sporu;

c) dowodu z przesłuchania K. J., K. H. vel Ł., R. R. (2) oraz B. W. co do okoliczności nieobjętych postanowieniem dowodowym z dnia 3 września 2010 roku (k. 845v i nast.), pomimo zaniechania oddalenia wniosków w zakresie nieobjętym tym postanowieniem;

2. naruszenie art. 479¹⁴ § 2 k.p.c. przez oddalenie postanowieniem z dnia
3 września 2010 roku (k. 848) wniosków dowodowych strony pozwanej
o przesłuchanie A. R. i K. P. zgłoszonych bezpośrednio w związku z cofnięciem tych wniosków dowodowych przez powódkę, wskazanych przez nią uprzednio w pozwie - na skutek wadliwego przyjęcia przez Sąd, iż pozwana utraciła prawo do zgłoszenia takich wniosków, bowiem „w odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego nie poparł wniosków dowodowych zgłoszonych przez pełnomocnika powódki w tym zakresie”,
w sytuacji, gdy zajmowanie takiego stanowiska w odpowiedzi na pozew stanowiłoby zbędne powtórzenie zgłoszonego już przez stronę przeciwną wniosku dowodowego, zaś potrzeba jego zgłoszenia przez pozwaną zaistniała na skutek nowej sytuacji procesowej - cofnięcia wniosku przez powódkę i nastąpiła bezpośrednio po oświadczeniu powódki;

3. naruszenie art. 479¹⁴ § 2 k.p.c. przez błędne przyjęcie w pkt III.3 oraz pkt IX postanowienia dowodowego z dnia 11 marca 2011 roku (k. 1165 i 1168),
iż wniosek pozwanej z pkt 2 pisma z dnia 25 maja 2010 roku o przesłuchanie dodatkowo E. P., T. J., M. W. oraz J. J. „co do wykorzystywania różnych formatów i numeracji faktur przez powodową Spółkę” oraz o zobowiązanie powódki do złożenia podpisanych faktur (k. 825) jest spóźniony - w sytuacji, gdy wniosek ten został złożony w terminie 14 dni od dnia otrzymania pisma pełnomocnika powódki z dnia 5 maja 2010 roku, w którym zaprzeczono twierdzeniom pozwanej „które nie zostały lub nie zostaną przyznane” (pierwszy akapit pisma z 5 maja 2010 roku);

4. naruszenie art. 479¹⁴ § 2 k.p.c. przez nietrafne przyjęcie, iż strona pozwana nie zgłosiła we właściwym czasie żadnych twierdzeń co do rozmów na temat porozumienia, którego skutkiem miało być wystawienie 69 faktur w dniach
5-7 sierpnia 2009 roku, w sytuacji gdy twierdzenia takie znalazły się
w odpowiedzi na pozew i zostały powiązane z tezami dowodowymi co do przesłuchania świadków M. W. (1) i T. J. (1) w celu wykazania tych okoliczności faktycznych;

5. naruszenie art. 212 k.p.c. w zw. z art. 210 § 1 i § 2 k.p.c. oraz art. 230 k.p.c. przez pominięcie zakresu okoliczności spornych między stronami i wadliwe przyjęcie, iż niesporny jest brak uchwały Zgromadzenia Wspólników powódki, zezwalającej na zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa oraz brak pełnomocnictwa do podjęcia takiej uchwały, w sytuacji gdy strona powodowa
w toku postępowania nie zgłosiła twierdzeń co do nieistnienia tych dokumentów, pomimo, że uzasadniały one wywodzoną w pozwie nieważność czynności zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, zaś strona pozwana wobec braku twierdzenia o nieistnieniu wskazanych dokumentów nie uznawała tej kwestii za sporną i nie wskazywała co do niej dowodów, a także konsekwentnie podnosiła, iż w okolicznościach sprawy nie miało miejsca zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa;

6. naruszenie art. 245 k.p.c. w zw. z art. 128 k.p.c., art. 129 k.p.c. i art. 227 k.p.c. przez oddalenie wniosków dowodowych dotyczących dokumentów, na skutek wadliwego przyjęcia, iż kopie dokumentów niepoświadczone za zgodność z oryginałem nie są dowodami w rozumieniu kpc (pkt l.f. trzeciego postanowienia dowodowego zapadłego podczas rozprawy w dniu 7 grudnia 2010 roku k. 1047 i nast. oraz pkt XVI ust. 2 postanowienia dowodowego z dnia
11 marca 2011 roku k. 1171) - pomimo tego, iż strona powodowa na żadnym etapie postępowania nie kwestionowała kopii dokumentów złożonych przez pozwaną, zaś Sąd I instancji wzywał uprzednio strony do wskazania, czy kwestionują składane kopie (por. pkt 2 postanowienia o zobowiązaniu pełnomocników, zapadłego podczas rozprawy w dniu 25 maja 2010 roku),
z czego wynika, iż Sąd ten dopuszczał prowadzenie dowodu z kopii dokumentów;

7. naruszenie art. 236 k.p.c. - przez zaniechanie wskazania w postanowieniach dowodowych faktów podlegających stwierdzeniu przy pomocy dopuszczanych dowodów z dokumentów;

8. naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. przez łączne uznanie za nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy wszystkich dowodów z dokumentów, które nie zostały wymienione w uzasadnieniu wyroku, co prowadzi do niejasności, które
z wszystkich dokumentów złożonych do akt zostały oddalone, a które dopuszczono, lecz uznano za nieistotne dla sporu, przez co uniemożliwiona jest prawidłowa ocena zaskarżonego orzeczenia w zakresie sposobu postępowania
z dowodami z dokumentów oraz w zakresie przyczyn odmówienia mocy dowodowej części z dokumentów;

9. naruszenie art. 236 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 i § 2 k.p.c. oraz art. 227 k.p.c. przez wadliwe oddalenie w pkt VII postanowienia z dnia 11 marca 2011 roku wniosku dowodowego pozwanej zgłoszonego w odpowiedzi na pozew
o dopuszczenie dowodu z dokumentów w postaci faktur VAT wymienionych na
k. 492 – 493, w sytuacji gdy wniosek ten zmierzał do wykazania, iż powódka nie udowodniła, by pozwana władała wszystkimi ruchomościami ogólnie wskazanymi w pozwie typu: meble (pozew pkt 1.10, pkt 2.35, pkt 3.100), naczynia, sztućce, przybory kuchenne i szkło (pozew pkt 1.11, pkt 2.36, pkt 3.101) oraz oświetlenie przypisane do lokali w L. i Ł. (pozew pkt 2.37, pkt 3.102), zaś fakt posiadania przez pozwaną rzeczy tego rodzaju wynika z dokonywania przez nią po rozpoczęciu działalności gastronomicznej w sierpniu 2009 roku szeregu zakupów, a nie z przejęcia tych ruchomości od powódki; ponadto wniosek zmierzał do wykazania, iż składniki przejęte od powódki na mocy
69 faktur nie wystarczały do prowadzenia działalności, z czego wynika, iż nie miało miejsce zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa;

10. naruszenie art. 236 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 i § 2 k.p.c. oraz art. 227 k.p.c. przez wadliwe oddalenie w dniu 4 listopada 2011 roku (k. 1358) jako nieistotnego dla sprawy wniosku pozwanej o zobowiązanie powódki do złożenia umowy franchisingu w celu wykazania, iż wystawiona na jednoosobowe polecenie F. L. faktura nr (...) VAT o wartości przekraczającej znacznie 20.000 zł (złożona do akt w oryginale w dniu
4 listopada 2011 roku, por. protokół rozprawy z k. 1342, wcześniej k. 749) nie była powiązana z istniejącym uprzednio zobowiązaniem z umowy franchisingu, co zmierzało do potwierdzenia praktyki powódki w zakresie nietraktowania takich czynności jako nieważnych z uwagi na przekroczenie progu kwotowego ze statutu;

11. naruszenie art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. i art. 217 § 2 k.p.c. przez wadliwe oddalenie wniosku pozwanej zgłoszonego w odpowiedzi na pozew
o wywołanie opinii biegłego z zakresu organizacji przedsiębiorstw na wskazane okoliczności (na mocy pkt IV.2.b postanowienia dowodowego z dnia 11 marca 2011 roku), w sytuacji gdy w sprawie zaistniały zagadnienia specjalne, wymagające opinii biegłych, w celu oceny fachowej czy stan organizacyjny lokali z uwzględnieniem składników majątkowych nabytych przez pozwaną na mocy 69 faktur z dni 5-7 sierpnia 2009 roku wraz z innymi czynnościami dokonanymi pomiędzy stronami procesu pozwalał na prowadzenie dotychczasowej działalności bez konieczności podjęcia dalszych starań organizacyjnych i formalnych przez pozwaną, co stanowi podstawę do oceny, czy czynności te składały się na nabycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa,

12. naruszenie art. 233 § 1 i § 2 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c., art. 232 k.p.c. oraz art. 258 k.p.c. przez dokonanie ustaleń faktycznych w oparciu o zeznania świadków A. L. oraz M. L. w tej części, w jakiej przestały one stanowić dowód na skutek zaakceptowanego przez Sąd ograniczenia przez pełnomocnika powódki zakresu okoliczności stwierdzanych przez zeznania świadków i ograniczenia zakresu postępowania dowodowego oraz wobec stanowiska Sądu, iż w sprawie gospodarczej nie może on prowadzić postępowania dowodowego z urzędu;

13. naruszenie art. 299 k.p.c. w zw. z art. 236 k.p.c., art. 232 k.p.c. i art. 227 k.p.c. oraz art. 233 § 1 i § 2 k.p.c. przez przesłuchanie reprezentanta strony powodowej F. L. na okoliczności niewnioskowane przez stronę powodową, która uprzednio ograniczyła swoje twierdzenia faktyczne i zakres żądanego postępowania dowodowego, a następnie poczynienie licznych ustaleń faktycznych w oparciu o całą treść zeznań F. L., także w zakresie niewnioskowanym i ograniczonym uprzednio przez powódkę;

14. naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. na skutek wadliwej, sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i regułami wnioskowania oceny materiału dowodowego, poprzez:

1) wadliwe przyjęcie w oparciu o zeznania A. R., że 69 faktur wystawionych w dniach 5-7 sierpnia 2009 roku zawiera numerację niestosowaną przez powódkę (str. 14 uzasadnienia, akapit 3 od góry, k. 1422) w sytuacji, gdy świadek zeznał wyłącznie, iż „nie kojarzy oznaczeń na okazanych 69 fakturach” (k. 958, wers 5 od dołu), następnie doprecyzował,
iż „możliwe byłoby wystawienie faktury z oznaczeniem kontrahenta” (k. 960, wers 5, 8 od góry, wers 1 od dołu), jednocześnie zaś:

a. świadek A. F. z d. R. zeznała, iż w powodowej Spółce nie było jednolitego systemu numeracji faktur, a w numerze faktury był zazwyczaj skrót osoby, dla której fakturę wystawiono (k. 1229, gdzie zeznała np.: „skrót (...) - to (...) C.”);

b. z dokumentu dopuszczonego przez Sąd wynika, iż stosowano także numerację z dodatkiem literowym wskazującym kontrahenta (typu (...) spółka (...), k. 859);

c. prawidłowa ocena zeznań E. P. (1) także potwierdza powyższy wniosek, skoro świadek zeznała wprost, iż w fakturach czasem stosowano nazwę nabywcy (akapit 3 na k. 1201 i nast.);

d. Sąd w postanowieniu z dnia 11.03.2011 pkt VIII (k. 1168) wezwał stronę pozwaną do złożenia oryginałów faktur, które zostały złożone w kopiach wraz z odpowiedzią na pozew - na okoliczność różnorodnej numeracji faktur przez powódkę;

2) wadliwe i bezkrytyczne oparcie się w szerokim zakresie na zeznaniach A. L., w szczególności co do niewyrażenia zgody przez F. L. na dokonanie sprzedaży na podstawie 69 faktur, w sytuacji gdy świadek ta nie ma żadnej bezpośredniej wiedzy co do przebiegu ustaleń pomiędzy F. L. oraz J. J. (1) i jak sama stwierdza,
w zdecydowanym zakresie okoliczności, których dotyczyły składane w sprawie zeznania, poznała od reprezentanta powódki F. L. - a zarazem swojego męża, który ma oczywisty interes w podawaniu wersji uzasadniającej oczekiwane przez niego rozstrzygnięcie;

3) wadliwe przyjęcie, iż pozwana nie wykazała, by sporządzenie 69 faktur z dnia 5, 6 i 7 sierpnia 2009 roku miało miejsce w datach w nich wskazanych oraz
w siedzibie powódki, skoro pozwana nie wniosła o zobowiązanie powódki do złożenia zapisów z księgowości i nie wniosła o wywołanie opinii biegłego
(str. 14 uzasadnienia, akapit 3 k. 1422), w sytuacji gdy pozwana zgłosiła szereg innych dowodów wykazujących te okoliczności;

4) wadliwe odmówienie wiarygodności zeznaniom reprezentanta strony J. J. (1) co do daty i okoliczności wystawienia 69 faktur datowanych
na 5-7 sierpnia 2009 roku, w oparciu o okoliczności poboczne w rodzaju ogólnie podanego przez niego czasu dojazdu z W. do L. (która to ocena pomija dowód w postaci sprawozdania detektywistycznego z dnia 22 czerwca 2011 roku, stanowiącego załącznik do pisma powódki z 7 września 2011 roku, z którego wynika, iż reprezentant pozwanej porusza się samochodem
ze znacznymi szybkościami, przekraczającymi 140 km/h), przy niedostatecznym rozważeniu pozostałej części jego zeznań;

5) wadliwe odmówienie wiarygodności zeznaniom E. P. (1) co do daty
i okoliczności wystawienia 69 faktur datowanych na 5-7 sierpnia 2009 roku,
w sytuacji gdy świadek zeznając podała okoliczności w odniesieniu do konkretnych pytań kierowanych do niej przez Sąd oraz pełnomocnika powódki (por. k. 1203 i 1204), przez co nieuprawnione jest stawianie tym zeznaniom zarzutu, iż np. nie odnoszą się do „przedmiotów nietrwałych, praw
i nakładów”, a świadkowi z uwagi na przedmiot sprawy zadawano pytania dotyczące zbycia ruchomości; brak pamięci co do szczegółów wystawienia faktur jest zrozumiały zważywszy na fakt, iż przesłuchanie świadka nastąpiło po roku i ośmiu miesiącach od ich wystawienia;

6) bezpodstawne przyjęcie, iż J. J. (1) nabył udziały w pozwanej Spółce przed wystawieniem faktur (pierwszy akapit na str. 22 uzasadnienia,
k. 1430), w sytuacji gdy przeczą temu wskazane w nich daty, zaś brak jest przekonujących dowodów, iż wystawienie faktur w datach w nich wskazanych było niemożliwe, Sąd nietrafnie uznał zaś za niewiarygodne te dowody, z których wynika, iż faktury istotnie wystawiono w dniach
5-7 sierpnia 2009 roku;

7) wadliwe nierozważenie praktyki powodowej Spółki w zakresie jednoosobowego zaciągania zobowiązań przez członków jej zarządu
o wartości przenoszącej kwotę 20.000 zł, w sytuacji gdy praktykę taką potwierdzają w szczególności:

a. zeznania A. F. z domu R. - np. w odniesieniu do wystawienia przez nią na polecenie F. L. faktury VAT nr (...) (k. 1229) oraz w odniesieniu do faktu,
iż członkowie zarządu samodzielnie podpisywali faktury przekraczające 20.000 zł, zaś świadek wykluczył sytuację, by spółka odmówiła realizacji zobowiązania z takiej faktury (k. 1229);

b. faktura VAT nr (...) złożona do akt w oryginale w dniu
4 listopada 2011 roku (por. prot. rozprawy z k. 1342, wcześniej 749), która była zgłoszona jako dowód praktyki i uprawnienia członków zarządu do jednoosobowego dokonywania czynności prawnych przekraczających rozporządzenie kwotą wynikającą ze statutu
i ujawnioną w KRS (vide odpowiedź na pozew);

8) wadliwe przyjęcie, iż kierowanie przez F. L. jako prezesa powódki wezwań do zapłaty ceny z faktur, jak też przyjmowanie zapłaty stanowi
li tylko przejaw jego nieracjonalnego działania i „utraty głowy” (akapit 4 na str. 24 uzasadnienia wyroku, k. 1432), a nie jest dowodem potwierdzającym uprzednie zaakceptowanie przez niego faktur wystawienia faktur przez drugiego członka zarządu, co skutkuje brakiem nieważności czynności jako dokonanej jednoosobowo wbrew ograniczeniu kwotowemu ze statutu;

9) nietrafne przyjęcie, iż fakt samodzielnego wystawienia faktur sprzedaży przez J. J. (1) jest równoznaczny z brakiem akceptacji ceny przez drugą stronę czynności, w sytuacji gdy pozwaną spółkę (jeszcze jako
(...) Sp. z o.o.) przy dokonywaniu czynności sprzedaży reprezentował prezes zarządu K. S., co wynika z jego podpisów na 69 fakturach, z czego wniosek, iż strony czynności - spółka (...) i spółka (...) doszły do porozumienia co do ceny;

10) wadliwe przyjęcie, iż składniki objęte 69 fakturami z 5-7 sierpnia 2009 roku nawet w powiązaniu z innymi czynnościami faktycznymi oznaczały przejęcie zorganizowanej części przedsiębiorstwa powódki z pominięciem dowodów zaoferowanych w tym zakresie przez pozwaną, z których wynika, iż do prowadzenia działalności konieczne były dalsze czynności organizacyjne
i formalne;

11) wadliwe przyjęcie, iż możliwe jest uwzględnienie powództwa
w odniesieniu do programów komputerowych, w sytuacji, gdy powódka nie sprecyzowała sposobu wydania tych programów, które ze swojej natury nie mogą podlegać wydaniu w naturze jako przedmioty niematerialne, zaś powódka nie wnosiła o ich wydanie na nośnikach;

15. naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. przez:

1) wadliwe wnioskowanie, że skoro strony nie miały wątpliwości czego dotyczą faktury (akapit ostatni na str. 16 uzasadnienia, k. 1424), to jednocześnie nie zaistniały wątpliwości co do niesprecyzowania powództwa, w szczególności
w odniesieniu do wątpliwości zgłoszonej przez pozwaną, czy żądane przez powódkę przedmioty istotnie znajdują się we władaniu pozwanej;

2) wadliwe wnioskowanie, iż wszystkie ruchomości winny być wydane powódce na mocy wyroku samodzielnie z tego względu, iż „bezprawne działania nie zasługują na ochronę” (akapit 1 infine na str. 17, k. 1425),

3) wadliwe wnioskowanie, iż uwzględnienie zarzutów pozwanej co do
niesprecyzowania powództwa byłoby równoznaczne z przyjęciem, że nie został określony przedmiot umów sprzedaży i istotne ich postanowienia (akapit 2 na str. 17, k. 1425), w sytuacji gdy kwestia uzgodnienia istotnych postanowień umowy sprzedaży należy do zagadnień natury faktycznej i wymaga przeprowadzenia w całości postępowania dowodowego, bez czego nie jest możliwe rozpoznanie istoty sprawy i dokonanie oceny prawnej;

4) niezrozumiałe wnioskowanie, iż strona pozwana nie może podnosić zarzutów co do niesprecyzowania powództwa, bowiem na skutek czynności objętych fakturami z 5-7 sierpnia 2009 roku majątek pozwanej uległ powiększeniu (akapit 4 na str. 17, k. 1425), w sytuacji gdy Sąd nie poczynił żadnych ustaleń, czy majątek pozwanej uległ istotnie powiększeniu, a wręcz w ocenie Sądu cena sprzedaży była ceną rynkową i ekwiwalentną (por. sprawdzenie wartości przedmiotu sporu), która w razie przyjęcia ważności czynności podlegałaby
w całości uiszczeniu, co już częściowo nastąpiło (por. akapit 4 na str. 14 uzasadnienia wyroku, k. 1422);

16. naruszenie art. 233 § 2 k.p.c. przez przyjęcie w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, iż wniosek o uchylenie pytania kierowanego do przesłuchiwanego świadka (E. P., k. 1203), wykraczającego poza zakres objęty postanowieniem Sądu o dopuszczeniu tego dowodu (k. 847), stanowi odmowę przeprowadzenia dowodu lub jest stawianiem przez stronę wnioskującą o uchylenie pytania przeszkód w przeprowadzeniu dowodu, objętego uprzednio postanowieniem Sądu (akapit 4 infine oraz akapit 8 na str. 16 uzasadnienia wyroku, k. 1424),
w sytuacji, gdy intencją wniosku strony było, aby pytania mieściły się w zakresie pierwotnego postanowienia Sądu i by poza ten zakres nie wykraczały;

17. naruszenie art. 386 § 6 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 741 k.p.c. przez przyjęcie, że niedopuszczalna jest podjęta w toku postępowania rozpoznawczego polemika strony z uzasadnieniem prawnym postanowienia Sądu II instancji wydanego w postanowieniu zabezpieczającym (akapit 8 str. 16 uzasadnienia wyroku, k. 1424), w sytuacji gdy związanie oceną prawną
i wskazaniami co do dalszego postępowania dotyczy wyłącznie Sądu, któremu sprawa zostanie przekazana w razie uchylenia orzeczenia Sądu I instancji przez Sąd II instancji rozpoznający apelację lub zażalenie;

18. naruszenie art. 25 § 1 k.p.c. w zw. z art. 26 k.p.c. przez wydanie w dniu
3 września 2010 roku (k. 845) postanowienia oddalającego wniosek o sprawdzenie wartości przedmiotu sporu, sprzecznego z uprzednio wydanym postanowieniem
z dnia 6 maja 2010 roku zarządzającym dochodzenie w celu sprawdzenia wartości przedmiotu sprawy i określającym tą wartość na kwotę 205.280 zł - co nastąpiło na skutek wniosku pozwanej z odpowiedzi na pozew;

19. naruszenie prawa materialnego - art. 222 § 1 k.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji gdy:

a) dotychczasowe ustalenia stanu faktycznego nie pozwalają na przyjęcie, iż powódka jest uprawniona do domagania się wydania jej wszystkich rzeczy wskazanych w pozwie jako ich właściciel;

b) nie zostało dostatecznie wykazane, iż pozwana faktycznie włada wszystkimi takimi rzeczami;

c) nie zostało wykazane, że możliwe jest wydanie wszystkich przedmiotów wymienionych w petitum pozwu, w sytuacji gdy niektóre z nich stanowią części składowe nieruchomości, w których się znajdują (nakłady adaptacyjne) i części składowe tych nieruchomości nie mogą być odłączone (w celu wydania) bez uszkodzenia i istotnej zmiany odłączanego przedmiotu;

d)objęte pozwem programy komputerowe nie mają charakteru rzeczy podlegającej wydaniu.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wniósł o uchylenie obu zaskarżonych wyroków (wyroku końcowego w zaskarżonej części) i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu wraz z rozstrzygnięciem
o kosztach postępowania odwoławczego - z uwagi na nierozpoznanie istoty sprawy, ewentualnie o zmianę zaskarżonych wyroków poprzez oddalenie powództwa
i zasądzenie kosztów procesu za obie instancje.

Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 5 czerwca 2012 roku uchylił wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 18 listopada 2011 roku w całości oraz wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 24 stycznia 2012 roku w części uwzględniającej powództwo (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w L. przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w L.
o wydanie reklamy zewnętrznej znajdującej się w lokalu gastronomicznym działającym pod nazwą (...) w P. przy ulicy (...)
i przekazał sprawę w tym zakresie Sądowi Okręgowemu w Lublinie do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

Sąd Najwyższy, na skutek zażalenia powódki, postanowieniem z dnia
6 grudnia 2012 roku, sygn. akt IV CZ 1224/12, uchylił zaskarżony wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 5 czerwca 2012 roku, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygniecie o kosztach postępowania zażaleniowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej dotycząca wyroku częściowego z dnia 18 listopada 2011 roku jest zasadna jedynie w niewielkim zakresie. Apelacja pozwanej wniesiona od wyroku z dnia 24 stycznia 2012 roku podlega oddaleniu w całości.

W pierwszej kolejności należy podnieść, że wniosek o uchylenie zaskarżonych wyroków i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji jest nieuzasadniony. W myśl art. 386 § 2-4 k.p.c. poza wypadkami stwierdzenia nieważności postępowania, przyczyn odrzucenia pozwu lub podstaw do umorzenia postępowania Sąd drugiej instancji może uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania tylko w razie nierozpoznania przez Sąd pierwszej instancji istoty sprawy albo gdy wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości.
W niniejszej sprawie nie zachodzi żadna ze wskazanych podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku, w szczególności nie można uznać, że Sąd pierwszej instancji nie rozpoznał istoty sprawy (vide uzasadnienie postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 6 grudnia 2012 roku, IV CZ 124/12). Tym samym, wniosek ten nie zasługuje na uwzględnienie.

Z uwagi na tożsamość ustaleń faktycznych oraz ocen prawnych wyrażonych
w uzasadnieniach obu zaskarżonych wyroków oraz tożsamość zarzutów apelacji Sąd Apelacyjny ustosunkuje się do obu apelacji łącznie. Dodać także należy,
że postanowieniem z dnia 22 maja 2012 roku sprawy z powództwa spółki (...) przeciwko spółce (...) o wydanie ruchomości rozpoznawane przez Sąd Apelacyjny na skutek wskazanych wyżej apelacji zostały połączone do wspólnego rozpoznania i wyrokowania i prowadzone dalej pod sygnaturą I ACa 169/12 (obecnie I ACa 214/13).

W tym miejscu podnieść należy, że w pozwie powódka żądała nakazania pozwanej spółce wydania szeregu ruchomości znajdujących się w trzech lokalach
w P., L. i Ł.. Powódka powoływała się na to, że jest właścicielką tych ruchomości, ponieważ czynność prawna dotycząca zbycia m.in. tych ruchomości jest nieważna. W przypadku powództwa o wydanie ruchomości, rzecz objęta żądaniem powinna zostać dokładnie oznaczona, tak aby w razie uwzględnienia powództwa, tytuł egzekucyjny nadawał się do wykonania w drodze egzekucji sądowej (komornik nie ma uprawnień do badania tytułu wykonawczego pod względem merytorycznym i nie może ustalać, czy rzecz znajdująca się
w posiadaniu dłużnika jest tożsama z rzeczą objętą tytułem wykonawczym). Zdaniem Sądu Apelacyjnego część rzeczy wymienionych w pozwie nie została dostatecznie sprecyzowana. Powódka nie wskazała żadnych cech tych rzeczy, które pozwoliłyby na ich identyfikację. Sąd Najwyższy dopuścił możliwość „dookreślenia” rzeczy objętych żądaniem wydania (uzasadnienie postanowienia SN z dnia 6 grudnia 2012 roku, IV CZ 124/12). Wobec tego Sąd Apelacyjny wezwał powódkę do sprecyzowania oznaczenia rzeczy, które według twierdzeń pozwu znajdują się
w lokalu w P.: sofy (pkt 1 ppkt 8), mebli (pkt 1 ppkt. 10), naczyń, sztućców, przyborów kuchennych, szkła (pkt 1 ppkt 11), oświetlenia (pkt 1 ppkt 12), w lokalu w L.: 2 sztuk oprogramowania W. (...) (pkt 2 ppkt 1), klimatyzacji (pkt 2 ppkt 2), kamery (pkt 2 ppkt 3), komputera notebook (...) (pkt 12 ppkt 6),
2 sztuk interfejsu do bonowników 1-3 stan. (pkt 2 ppkt 7), projektora (pkt 2 ppkt 11), zespołu urządzeń do nagłośnienia i prowadzenia imprez (pkt 12 ppkt 19), rolety, markizy (pkt 2 ppkt 25), kredensu (pkt 2 ppkt 26), zestawu mebli (...) Art (pkt 2 ppkt 34), mebli (pkt 2 pppkt 35), naczyń, sztućców, przyborów kuchennych, szkła (pkt 2 ppkt 36, oświetlenia (pkt 2 ppkt 37), w lokalu w Ł.: programu (...) (pkt 3 ppkt 1), 2 sztuk oprogramowania W. (...) (pkt 3 ppkt 2), kurtyny powietrznej (pkt 23 ppkt 3), 2 sztuk wentylatorów z pilotem (pkt 3 ppkt 4 ), dźwigu towarowego (pkt 3 ppkt 9), oświetlenia (pkt 3 ppkt 13), misy kompletnej
(pkt 3 ppkt 20), napełniacza ze spryskiwaczem (pkt 3 ppkt 21), 12 sztuk kanap
(pkt 3 ppkt 48), czytnika kart magnetycznych (pkt 3 ppkt 73), kanapy (pkt 3 ppkt 94), 2 puf (pkt 3 ppkt 95), mebli (pkt 3 ppkt 100), naczyń, sztućców, przyborów kuchennych, szkła (pkt 3 ppkt 1010), oświetlenia (pkt 3 ppkt 102). Precyzyjne oznaczenie rzeczy objętych pozwem miało istotne znaczenia również z uwagi na linię obrony przyjętą przez pozwaną, która twierdziła, że cześć ruchomości nie została jej wydana i nie znajdowała się w lokalach w P., L. i Ł.,
a część rzeczy znajdujących się w tych lokach została zakupiona przez pozwaną, po nabyciu ruchomości wymienionych w fakturach datowanych na 5-7 sierpnia 2009 roku.

Powódka w piśmie z dnia 28 maja 2013 roku (3 czerwca 2013 roku data prezentaty k. 1802-1806) sprecyzowała oznaczenie rzeczy (przez podanie ich cech, nazw, pozwalających na ich identyfikację), za wyjątkiem: 2 sztuk oprogramowania W. (...) (pkt 2 ppkt 1 pozwu), 2 sztuk interfejsu do bonowników 1-3 stan. (pkt 2 ppkt 7 pozwu), programu (...) (pkt 3 ppkt 1 pozwu), 2 sztuk oprogramowania W. (...) (pkt 3 ppkt 2 pozwu), kanapy (pkt 3 ppkt 94 pozwu), 2 puf (pkt 3 ppkt 95 pozwu). Wobec braku oznaczenia wymienionych w tym miejscu rzeczy, a także faktu, że rzeczy te nie zostały zajęte przez komorników sądowych wykonujących postanowienie z dnia 27 listopada 2009 roku, sygn. akt IX GCo 118/09 o zabezpieczeniu roszczenia (vide protokoły zajęcia k. 369-373, 374-376, 377-382), nie ma aktualnie możliwości ich oznaczenia przez Sąd (nawet przy pomocy opinii biegłego). Z tych względów Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok z dnia 18 listopada 2011 roku w części nakazującej wydanie tych ruchomości
(tj. 2 sztuk oprogramowania W. (...) (pkt 2 ppkt 1 pozwu), 2 sztuk interfejsu do bonowników 1-3 stan. (pkt 2 ppkt 7 pozwu), programu (...) (pkt 3 ppkt 1 pozwu), 2 sztuk oprogramowania W. (...) (pkt 3 ppkt 2 pozwu), kanapy (pkt 3 ppkt 94 pozwu), 2 puf (pkt 3 ppkt 95 pozwu) i w tym zakresie powództwo oddalił.

W związku z tym, że powódka na etapie postępowania apelacyjnego sprecyzowała oznaczenie części rzeczy objętych żądaniem pozwu (z powyższymi wyjątkami) jako bezprzedmiotowe należy ocenić zarzuty apelacji sformułowane
w pkt 15 ppkt 1, 2 i 4 dotyczące braku sprecyzowania żądania. Dodatkowo podnieść należy, że brak sprecyzowania oznaczenia części rzeczy objętych żądaniem nie może świadczyć o naruszeniu wymienionych w zarzucie z punktu 15 przepisów
art. 328 § 2 k.p.c. i art. 233 § 1 k.p.c.

Odnosząc się zaś do zarzutu z pkt 15 ppkt 3 apelacji podnieść należy, że Sąd Okręgowy nietrafnie stanął na stanowisku, że „ gdyby uwzględnić zarzuty pozwanej co do niesprecyzowania powództwa, to w konsekwencji należałoby przyjąć, że nieważne są czynności prawne objęte fakturami wobec nieokreślenia essentialia negotii umów tj. nieokreślenia ich przedmiotu”. Kwestia czy doszło do uzgodnienia istotnych postanowień umowy sprzedaży (jej przedmiotu) należy do sfery ustaleń faktycznych. Natomiast odrębną kwestią jest prawidłowe oznaczenie przedmiotu żądania (poprzez precyzyjne oznaczenie ruchomości).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego zarzuty apelacji sformułowane w pkt 1 ppkt a oraz pkt 2 apelacji zasługiwały na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie sporne było czy powódka dokonała zbycia na rzecz pozwanej szeregu składników majątkowych (wymienionych w fakturach datowanych na 5,6 i 7 sierpnia 2009 roku). Okolicznościami istotnymi dla rozstrzygnięcia sprawy były zatem okoliczności dotyczące pertraktacji prowadzonych przez F. L. i J. J. (1) w sierpniu i wrześniu 2009 roku i podejmowanych przez nich czynności mających na celu podział spółki (...). Według twierdzeń pozwanej w trakcie negocjacji doszło do wystawienia 69 faktur dokumentujących sprzedaż na rzecz pozwanej składników majątkowych powodowej spółki (...) za wiedzą i zgodą F. L..

Sąd Okręgowy nietrafnie uznał, że pozwana nie zgłosiła we właściwym czasie żadnych twierdzeń co do wiedzy F. L. o fakcie sprzedaży składników majątkowych spółki (...) na rzecz spółki (...) (po zmianie nazwy (...))
i akceptacji takiej transakcji. Pozwana zaprzeczyła w odpowiedzi na pozew twierdzeniom powódki, że F. L. jako członek zarządu powódki nie wiedział
o fakcie sprzedaży przez spółkę (...) na rzecz spółki (...) składników majątkowych objętych fakturami z dnia 5,6 i 7 sierpnia 2009 roku (k. 490). Jednocześnie zgłosiła wnioski dowodowe o dopuszczenie dowodów z zeznań świadków M. W. (1) i T. J. (1) na okoliczności relacji pomiędzy wspólnikami, działań podejmowanych przez F. l., ustaleń pomiędzy F. L.
i J. J. (1), wiedzy i akceptacji F. L. faktu dokonania sprzedaży. W tej sytuacji Sąd Okręgowy nieprawidłowo oddalił jako zbędne wnioski dowodowe pozwanej o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka M. W. (1) oraz T. J. (1) na okoliczności sformułowane w odpowiedzi na pozew (pkt III ppkt 1 postanowienia dowodowego z dnia 11 marca 2011 roku k. 1165).

Sąd Okręgowy oddalił wnioski dowodowe pozwanej o dopuszczenie dowodów z zeznań świadków K. P. i F. R. (k.848) zgłoszone na rozprawie w dniu 3 września 2010 roku (k.847v), nieprawidłowo uznając, że są one spóźnione. Pozwana zgłosiła ten wniosek dowodowy w związku z cofnięciem przez powódkę sformułowanych w pozwie wniosków o przesłuchanie wymienionych świadków.
W tej sytuacji nie można uznać za spóźnione powołanie tych dowodów przez pozwaną, z tej tylko przyczyny, że „ w odpowiedzi na pozew pozwana nie poparła wniosków dowodowych zgłoszonych przez pełnomocnika powoda w pozwie w tym zakresie” (k.848). Podzielić należy stanowisko apelującej, że potrzeba powołania tych dowodów przez pozwaną powstała wskutek nowej sytuacji procesowej - cofnięcia wniosku przez powódkę, a zgłoszenie tych dowodów przez pozwaną nastąpiło bezpośrednio po oświadczeniu pełnomocnika powódki.

Sąd Apelacyjny, podzielając zarzuty sformułowane w pkt 1 a i pkt 2 apelacji, dopuścił dowód z zeznań świadków M. W. (1), T. J. (1), A. R. i K. P.. Sąd Apelacyjny przeprowadził dowód z zeznań świadków M. W. (1) i A. R., ponieważ pozwana na rozprawie apelacyjnej w dniu 22 października 2013 roku cofnęła wniosek
o przesłuchanie świadków T. J. (1) i K. P.. Wobec takiego stanowiska pozwanej dowody te zostały pominięte.

Sąd Apelacyjny na wniosek obu stron zgłoszony w toku postępowania apelacyjnego przeprowadził dowód z uzupełniającego przesłuchania stron w trybie art. 299 k.p.c. (w imieniu powódki F. L. i w imieniu pozwanej J. J. (1)) oraz dopuścił dowody z dokumentów (wymienione w postanowieniu
z dnia 14 sierpnia 20-13 roku oraz na rozprawie apelacyjnej w dniu 22 października 2013 roku).

Zarzuty apelacji dotyczące naruszenia przepisów prawa procesowego poprzez oddalenie wniosków dowodowych pozwanej bądź nieprzeprowadzenie dowodów sformułowane w punktach 1 ppkt b, c, 3, 4, 9, 10 nie mogły prowadzić do uwzględnienia apelacji, jak również uzupełnienia przez Sąd Apelacyjny postępowania dowodowego o wymienione w tych zarzutach dowody.

Sąd Apelacyjny przeprowadził uzupełniające postępowanie dowodowe kierując się stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w uzasadnieniu postanowienia z dnia 6 grudnia 2012 roku, IV CZ 124/12, zgodnie z którym
w postępowaniu odwoławczym obowiązuje zasada, że przedmiotem dowodu są jedynie fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy, determinowanego treścią powództwa, istotne znaczenia (art. 227 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.),
a ewentualne uzupełnienie postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym może mieć miejsce tylko w zakresie niezbędnym dla rozstrzygnięcia. Sąd Apelacyjny uzupełnił postępowanie dowodowe przeprowadzając tylko te dowody, które były niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy. Wobec tego, nawet przy uznaniu, że zarzuty apelacji dotyczące naruszenia przepisów prawa procesowego poprzez oddalenie wniosków dowodowych pozwanej bądź nieprzeprowadzenie dowodów zgłoszonych w odpowiedzi na pozew sformułowane w punktach 1 ppkt b, c, 3, 4, 9, 10 zasługiwały na podzielenie, to nie było potrzeby uzupełnienia postępowania dowodowego o te dowody. Sąd Apelacyjny przeprowadził postępowanie dowodowe tylko w zakresie tych rzeczy objętych żądaniem, co do których pozwana wyraźnie zaprzeczyła, aby je posiadała, bądź by stanowiły własność powódki. W odpowiedzi na pozew pozwana zaprzeczyła zaś ogólnikowo, że nie wszystkie ruchomości znajdują się w jej posiadaniu, bez wyraźnego wymienienia konkretnych rzeczy, których twierdzenie to dotyczyło, powołując się jedynie, że w pozwie ogólnie wymieniono meble, naczynia, sztućce, przybory kuchenne, szkło i oświetlenie. Pozwana zgłosiła także zastrzeżenia co do programów komputerowych wymienionych w pozwie (w tym miejscu przypomnieć należy, że mimo wezwania Sądu Apelacyjnego powódka nie sprecyzowała oznaczenia tych programów – o czym wyżej). W tym miejscu podkreślić należy, że pozwana zgodnie z art. 479¹⁴§ 2 k.p.c. obowiązana była w odpowiedzi na pozew podać wszystkie twierdzenia, zarzuty oraz dowody na ich poparcie pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku postępowania. Pozwana zatem o ile kwestionowała twierdzenia powódki, że jest w posiadaniu części rzeczy wymienionych w pozwie, powinna je wyraźnie wskazać. Poza rzeczami wymienionymi wyżej (meble, naczynia, sztućce, przybory kuchenne, szkło
i oświetlenie, programy komputerowe) pozwana nie wymieniła innych ruchomości objętych żądaniem, co do których - według jej twierdzeń - nie weszła
w posiadanie.

Sąd Apelacyjny kierując się treścią art. 479¹⁴§ 2 k.p.c. i uznając, że pozwana zaprzeczyła tylko faktowi posiadania mebli, naczyń, sztućców, przyborów kuchennych, szkła i oświetlenie, nakazał powódce sprecyzowanie oznaczenia tych rzeczy, a także innych, których oznaczenie w pozwie nie pozwalało na ich identyfikację. Tylko w zakresie tych ruchomości (wymienionych przez pozwaną
w odpowiedzi na pozew i następnie przez powódkę w piśmie procesowym z dnia
3 czerwca 2013 roku) przeprowadził uzupełniające postępowanie dowodowe (uzupełniająco przesłuchał F. L. i J. J. (1) w trybie art. 299 k.p.c.) W ocenie Sądu Apelacyjnego nie było potrzeby uzupełniania postępowania
o dowody wymienione w punktach 1 ppkt b, c, 3, 4, 9, 10. Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 14 sierpnia 2013 roku oddalił także wnioski dowodowe powódki i pozwanej (szczegółowo wymienione w pkt III, IV i V tym postanowieniu), uznając je za nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Zarzut podniesiony w punkcie 7 apelacji dotyczący naruszenia art. 236 k.p.c. jest uzasadniony, chociaż uchybienie to nie miało żadnego wpływu na wynik sprawy. Sąd Okręgowy dopuszczając dowody z dokumentów (postanowienie z dnia
3 września 2011 roku k. 848 v, zmienione następnie w punkcie II postanowieniem
z dnia 11 marca 2011 roku k. 1165) nie wskazał okoliczności faktycznych podlegających udowodnieniu przy pomocy tych dowodów.

Zarzut z punktu 8 apelacji należy ocenić jako niezasadny.Postanowieniem
z dnia 3 września 2011 roku k. 848 v Sąd Okręgowy w całości uwzględnił wnioski stron o dopuszczenie dowodów z dokumentów (k.848v). Postanowieniem z dnia
11 marca 2011 roku (punkt II k. 1165) Sąd Okręgowy zmienił swoje postanowienie
z dnia 3 września 2010 roku, w ten sposób, że oddalił wnioski o dopuszczenie dowodów z dokumentów wymienionych w tym postanowieniu (k.1165-1171).
Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd Okręgowy uznał za nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy dowody z dokumentów nie wymienionych w tym uzasadnieniu. Nie jest zatem do końca jasne, które dowody z dokumentów (spośród dopuszczonych) zostały pominięte, jednakże uchybienie to nie ma żadnego wpływu na wynik sprawy.

Zarzut naruszenia art. 278 § 1 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. i art. 217 § 2 k.p.c. z punktu 11 apelacji nie jest trafny. Sąd Okręgowy prawidłowo oddalił wniosek pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu organizacji przedsiębiorstw na wskazane w odpowiedzi na pozew okoliczności. Przedmiotem tego dowodu nie były fakty wymagające wiedzy specjalnej, ponieważ Sąd pierwszej instancji przy pomocy dowodów osobowych i dowodów z dokumentów mógł poczynić ustalenia, jakie składniki wchodziły w skład tak funkcjonujących organizmów gospodarczych, jakim były lokale prowadzone pod nazwą (...)
i następnie dokonać oceny prawnej, czy czynność udokumentowana fakturami
z 5,6,i 7 sierpnia 2009 roku stanowiła czynności zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zarzut z punktu 16 apelacji jest uzasadniony, ale uchybienie to nie miało wpływu na wynik sprawy. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonych wyroków wskazał, że strona pozwana stawiała przeszkody w zakresie przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka E. P. (1). Świadek E. P. (1) została przesłuchana na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2011 roku (k.1200-1204),
a z protokołu rozprawy nie wynika, aby pełnomocnik pozwanej stawiał przeszkody w przeprowadzeniu tego dowodu. Za taka przeszkodę nie można uznać zastrzeżenia do protokołu zgłoszonego w trybie art. 162 k.p.c.

Zarzut z punktu 6 apelacji nie zasługiwał na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy prawidłowo uznał, że kopie dokumentów, niepoświadczone za zgodność z oryginałem nie są dowodami z dokumentów.

Kopia dokumentu niepoświadczona podpisem strony nie jest dokumentem (uchwała SN z dnia 29 marca 1994 roku, III CZP 37/94, OSNC 1994, nr 11, poz. 206). Warunkiem uznania kserokopii za dokument jest umieszczenie na niej zaopatrzonego podpisem poświadczenia jej zgodności z oryginałem dokumentu (uzasadnienie postanowienia SN z dnia 27 lutego 1997 roku, III CKU 7/97, LEX
nr 50764, wyrok SN z dnia 3 kwietnia 2009 roku, II CSK 459/08, LEX nr 607254; wyrok SN z dnia 29 kwietnia 2009 roku, II CSK 557/08, LEX nr 584200.

Zarzuty sformułowane w punktach 12, 13 apelacji są nieuzasadnione. Jak już wyżej wspomniano okolicznościami istotnymi dla rozstrzygnięcia sprawy były okoliczności dotyczące pertraktacji prowadzonych przez F. L. i J. J. (1) w sierpniu i wrześniu 2009 roku i podejmowanych przez nich czynności mających na celu podział spółki (...). Dlatego też Sąd Okręgowy nie dopuścił się uchybienia wymienionych przez apelującą przepisów prawa procesowego dokonując ustaleń faktycznych co do wskazanych okoliczności na podstawie zeznań świadków A. L., M. L. oraz przesłuchanego w charakterze strony F. L..

W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. z punktu 14 apelacji nie zasługuje na uwzględnienie.

Ocena dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy odpowiada wskazanym
w powołanym przepisie, a więc jest wyczerpująca, wszechstronna, szczegółowa
i swobodna. Nie uchybia zasadom logiki i doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów określona przepisem art. 233  1 k.p.c. wyraża się w jej ocenie według własnego przekonania Sądu, opartego na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Jej istotną cechą jest bezstronność, brak arbitralności i dowolności, przestrzeganie zasad logicznego rozumowania
i zasad doświadczenia życiowego w wyciąganiu wniosków. Wszechstronne rozważenie zebranego materiału oznacza natomiast uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych środków dowodowych,
a mających znaczenie dla ich mocy dowodowej i wiarygodności. Wszystkim wskazanym wyżej kryteriom odpowiada - zdaniem Sądu Apelacyjnego - ocena dokonana przez Sąd Okręgowy.

Wszystkie przeprowadzone dowody zostały przez Sąd Okręgowy przywołane
i omówione. Ich ocena nie ogranicza się do tylko niektórych przesłanek, lecz opiera się na zestawieniu treści ich zeznań z pozostałymi, przeciwnymi dowodami naświetlającymi okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy w sposób odmienny. W oparciu o rozważenie wynikłych sprzeczności oraz zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego doprowadziła ona Sąd Okręgowy do dokonania prawidłowego wyboru. Nie można też zarzucić, by Sąd Okręgowy na tle przeprowadzonych dowodów budował wnioski, które z nich nie wynikają, lub też dokonał oceny poszczególnych dowodów w oderwaniu od pozostałego materiału dowodowego. Uzupełniające postępowanie dowodowe przeprowadzone przez Sąd Apelacyjny potwierdziło ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Okręgowy. Sąd Apelacyjny mając bezpośredni kontakt z członkami zarządu obu spółek (...), świadkami M. W. (1) i A. R. nie znalazł podstaw, aby odmiennie - niż to dokonał Sąd Okręgowy - ocenić wiarygodność dowodów osobowych i na ich podstawie dokonać innych ustaleń faktycznych (z niżej wskazanym zastrzeżeniem). Sąd Okręgowy na podstawie zeznań A. R. ustalił, że faktury datowane na 5, 6 i 7 sierpnia 2009 roku zawierają niestosowaną przez powódkę numerację. Tymczasem z zeznań A. R. nie wynika taka okoliczność. Nie ma innych dowodów, które pozwoliły na poczynienie takiego ustalenia. W konsekwencji tego stwierdzić należy, że takie ustalenie nie jest prawidłowe. Uchybienie to nie świadczy jednak o tym, że ocena dowodów oraz oparte na nich pozostałe ustalenia faktyczne są wadliwe. Wręcz przeciwnie, Sąd Okręgowy ustalił prawidłowy stan faktyczny (z wyjątkiem wskazanej wyżej okoliczności dotyczącej numeracji faktur) na podstawie dowodów, które prawidłowo uznał za wiarygodne. Sąd Apelacyjny podziela ocenę dowodów
i ustalenia Sądu Okręgowego i przyjmuje je za własne. Sąd Okręgowy
w szczególności słusznie uznał za niewiarygodne zeznania J. J. (1) w tej części, w której podał, że w dniu 5 sierpnia 2009 roku miało miejsce spotkanie
z F. L., na którym uzgodniono sprzedaż składników majątkowych spółki (...) na rzecz Spółki (...) (obecnie (...)). Sąd Apelacyjny podziela w całości argumentację Sądu Okręgowego uzasadniającą taką ocenę tego dowodu oraz innych dowodów osobowych, a wobec przytoczenia jej w części wstępnej niniejszego uzasadnienia nie ma potrzeby jej powtarzania.

Sąd Apelacyjny uznał za niewiarygodne zeznania świadka M. W. (1) przesłuchanej na rozprawie w dniu 22 października 2013 roku. Oceniając zeznania J. J. (1) i M. W. (1) należy mieć na uwadze, że w odpowiedzi na pozew pozwana w ogóle nie powołała twierdzeń dotyczących spotkania F. L. i J. J. (1), które miało się odbyć
w dniu 5 sierpnia 2009 roku. Ogólnikowo jedynie powoływała się, że do wystawienia 69 faktur doszło za wiedzą i akceptacją F. L.. Gdyby rzeczywiście spotkanie w dniu 5 sierpnia 2009 roku miało miejsce (jak opisują to J. J. (1)
i M. W. (1)), to oczywistą rzeczą jest, że twierdzenia co do przebiegu spotkania i poczynionych na nim ustaleń co do sprzedaży składników majątkowych spółki pozwana powołałaby na pierwszym miejscu w odpowiedzi na pozew. Dodatkowo zauważyć należy, że gdyby doszło do takiego spotkania i uzgodnień, to pozbawione sensu było przedstawianie po tej dacie projektów umów zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa obejmującej także ruchomości wymienione na fakturach (co miało przecież miejsce). Złożone na rozprawie w dniu
22 października 2013 roku wiadomości wysłane pocztą internetową świadczą jednoznacznie o tym, że opisywane przez J. J. (1) i M. W. (1) spotkanie nie miało miejsca. Przeczą temu nie tylko zeznania F. L., któremu Sąd Okręgowy dał wiarę w całości, ale także zeznania świadka A. R., którego zeznania Sąd Apelacyjny ocenił jako wiarygodne
w całości.

Sąd Okręgowy prawidłowo uznał zeznania świadka E. P. (1) za niewiarygodne w całości, z przyczyn wskazanych szczegółowo na stronach 15-16 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Sąd Apelacyjny podziela w całości przedstawioną tam argumentację. Nie ma też żadnych podstaw aby odmiennie niż uczynił to Sąd Okręgowy ocenić zeznania świadka A. L..

Zarzut z punktu 5 apelacji jest zasadny, ale uchybienie to nie ma wpływu na wynik sprawy.

Powódka w pozwie ani w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji nie zgłosiła twierdzeń co do nieistnienia uchwały zgromadzenia wspólników powodowej spółki zezwalającej na zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Kwestia podjęcia takiej uchwały należy do ustaleń faktycznych i powinna być przez powódkę powołana już w pozwie, o ile powódka chciała z takiego faktu wywodzić skutki prawne. Skoro powódka nie powołała takich twierdzeń w pozwie (a pozwana w konsekwencji co do tej okoliczności się nie wypowiedziała), to Sąd Okręgowy niesłusznie uznał, że fakt nieistnienia takiej uchwały został wykazany
i w konsekwencji tego uznał, że nieważna jest czynność prawna znajdująca odzwierciedlenie w fakturach z powodu naruszenia bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa - art. 228 k.s.h. w zw. z art. 227 § 1 k.s.h., art. 248 § 1 k.s.h. oraz art. 17 § 1 k.s.h. Był to jeden z wielu argumentów, które zdaniem Sądu Okręgowego świadczyły o nieważności czynności prawnej udokumentowanej
w fakturach. Każdy z nich przemawiał za przyjęciem nieważności czynności prawnej. Opisane uchybienie nie ma wpływu na wynik sprawy, gdyż istnieją inne podstawy do uznania kwestionowanej przez powódkę czynności prawej za nieważną.

Zarzuty podniesione w punktach 17 i 18 apelacji dotyczą kwestii nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, które nie miały żadnego wpływu jej wynik. Dlatego też Sąd Apelacyjny nie podda ich szczegółowej ocenie, ograniczając się do stwierdzenia, że nie zasługiwały na uwzględnienie.

Mając na uwadze ustalenia faktyczne dokonane przed Sąd Okręgowy (w tym zakresie, w jakim zostały uznane za prawidłowe), Sąd Apelacyjny podziela ocenę prawną Sądu Okręgowego, że czynność prawna udokumentowana w 69 fakturach datowanych 5, 6 i 7 sierpnia 2009 roku jest nieważna. Zgodnie z art. 205 § 1 k.s.h. jeżeli zarząd jest wieloosobowy, sposób reprezentowania określa umowa spółki. Jeżeli umowa spółki nie zawiera żadnych postanowień w tym przedmiocie, do składania oświadczeń w imieniu spółki wymagane jest współdziałanie dwóch członków zarządu albo jednego członka zarządu łącznie z prokurentem. Od
11 lutego 2005 roku w spółce (...) obowiązuje, ujawniony w KRS, następujący sposób reprezentacji: 1) w przypadku zarządu jednoosobowego spółka jest reprezentowana przez prezesa zarządu; 2) w przypadku zarządu wieloosobowego do składania oświadczeń woli i zaciągania w imieniu spółki zobowiązań o wartości nie przekraczającej 20.000 zł uprawniony jest samodzielnie każdy członek zarządu, do składania oświadczeń woli i zaciągania w imieniu spółki zobowiązań o wartości przekraczającej 20.000 zł, a także do składania oświadczeń woli i podpisywania w imieniu spółki w sprawach niemajątkowych wymagane jest współdziałanie dwóch członków zarządu. Do dnia 10 sierpnia 2009 roku w skład zarządu spółki (...) wchodzili F. L. i J. J. (1). Pomimo, że wystawiono 69 faktur datowanych na 5, 6, 7 sierpnia 2009 roku, to obejmowały one jedną czynność prawną – sprzedaż składników majątkowych należących do Spółki (...) na rzecz spółki (...). Skoro faktury miały dokumentować jedną czynność prawną, to wartość rzeczy ujętych w tych fakturach należy zsumować, co daję kwotę 1.327.911,39 zł. Nie ma znaczenia, że faktury przewidywały różne daty wymagalności należności w nich ujętych. Czynność prawna, której przedmiotem było zbycie składników majątkowych o wartości 1.327.911,39 zł, zgodnie ze sposobem reprezentacji spółki (...) określonym w umowie i ujawnionym w Krajowym Rejestrze Sądowym, powinna być dokonana przez dwóch członków zarządu. Z ustaleń wynika, że czynność została dokonana tylko przez jednego członka zarządu - J. J. (1). F. L. do dnia 25 września 2009 roku nie wiedział o tej czynności, nie składał oświadczenia woli w dniach 5, 6 i 7 sierpnia 2009 roku ani później, w którym wyraziłby wolę sprzedaży na rzecz spółki (...) składników majątkowych spółki (...). Przeciwnie, gdy się dowiedział o tej czynności był jej wyraźnie przeciwny.
O akceptacji tej czynności nie może świadczyć jedno wezwanie do zapłaty należności wynikającej z jednej z faktur. Dokonanie czynności prawnej polegającej na zbyciu składników majątku przez jednego członka zarządu, z naruszeniem łącznej reprezentacji skutkuje jej nieważnością (por. wyrok SA w Pozwaniu z dnia
6 czerwca 2009 roku, I ACa 347/07, LEX Nr 370443). W żadnym razie nie można podzielić twierdzeń pozwanej, że o ważność takiej czynności prawnej mogą świadczyć wcześniejsze przypadki zaciągania zobowiązań o wartości ponad kwotę 20.000 zł przez jednego członka zarządu spółki (...).

Sąd Apelacyjny nie podziela natomiast stanowiska Sądu Okręgowego, że czynność prawna udokumentowana w fakturach datowanych 5, 6 i 7 sierpnia 2009 roku była czynnością polegającą na zbyciu zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Zorganizowana część przedsiębiorstwa spółki (...) obejmująca lokale (...)
w L., Ł. i P. obejmowała nie tylko wyposażenie tych lokali i znak towarowy (...) (a takie składniki zostały ujęte w fakturach). Do prowadzenia tych lokali było konieczne nie tylko ich wyposażenie i prawo do znaku towarowego, ale także prawo do korzystania z lokali (przeniesienie praw i obowiązków wynikających z umów najmu), przeniesienie praw i obowiązków wynikających
z umów leasingowych, umów franczyzy, prawa i obowiązki wynikające ze stosunku pracy. Zwrócić należy uwagę, że w umowie przedwstępnej z k. 65 oraz projekcie umowy z k. 68-71 F. L. i J. J. (1) wymieniali te wszystkie składniki, które dopiero razem tworzyły zorganizowaną cześć przedsiębiorstwa obejmującą lokale (...). Czynność prawna obejmująca zbycie wyposażenia lokali i znaku towarowego (...) dotyczyła jednego z tych elementów przedsiębiorstwa. Zbycie przedsiębiorstwa nie musi nastąpić przez jedną czynności prawną, dopuszczalne jest zawarcie kilku następujących po sobie umów, które dla swej skuteczności nie wymagają jednak formy przewidzianej w art. 75¹ § 1 k.c. (por. wyrok SN 6 lipca 2005 roku, III CK 705/04, OSNC 2006, nr 6, poz. 103). Sąd Apelacyjny uznał zatem, że do czynności udokumentowanej fakturami datowanymi 5, 6 i 7 sierpnia 2009 roku nie była wymagana forma określona w art. 75¹ § 1 k.c.

Z uwagi na uznanie czynności prawnej udokumentowanej fakturami datowanymi 5, 6 i 7 sierpnia 2009 roku (dokonanej z naruszeniem łącznej reprezentacji spółki (...)) za nieważną pozwana spółka nie nabyła prawa własności rzeczy wymienionych w tych fakturach. Powódka nadal jest ich właścicielką, zatem służy jej na podstawie art. 222 § 1 k.c. roszczenie o ich wydanie. W odpowiedzi na pozew pozwana zaprzeczyła, że jest w posiadaniu części rzeczy, wymieniając meble, naczynia, sztućce, przybory kuchenne, szkło i oświetlenie, programy komputerowe, podniosła również, że części rzeczy nie da się zdemontować bez utraty ich walorów użytkowych. Pozwana nie zaprzeczyła, że nie posiada pozostałych rzeczy objętych żądaniem. Zgodnie z art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Sąd Apelacyjny uznał zatem, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, że pozwana przyznała, że jest
w posiadaniu rzeczy, co do których wyraźnie nie kwestionowała faktu ich posiadania. Takie same uwagi należy odnieść do rzeczy, które zostały wymienione przez powódkę w piśmie z dnia 28 maja 2013 roku, w którym sprecyzowała oznaczenie części rzeczy, na wezwanie Sądu Apelacyjnego. Pozwana zaprzeczyła
w piśmie z dnie 14 czerwca 2013 roku (data prezentaty 18 czerwca 2013 roku), że posiada rzeczy w nim wymienione, zaś do części ruchomości nie wypowiedziała się. Pozwana weszła w sierpniu 2009 roku w posiadanie funkcjonujących lokali (...) w L., P. i Ł., zaś według dokumentacji księgowej rzeczy objęte żądaniem znajdowały się w tych lokalach. Zasadny jest zatem wniosek, że rzeczy te pozwana objęła w posiadanie wraz z posiadaniem lokali.

Wobec tego Sąd Apelacyjny uznał, że wykazane zostało, że pozwana posiada (przy wyliczeniu poszczególnych rzeczy został zachowany porządek numeracji przyjęty w pozwie, z uwzględnieniem rzeczy sprecyzowanych w piśmie powódki
z dnia 28 maja 2013 roku, z zaznaczeniem co do których rzeczy powództwo nie zostało uwzględnione i z jakich przyczyn):

1. w lokalu w P.:

1. ) telewizor 32" S. (...);

2. ) 14 sztuk telewizorów 42" PLAZMA (...);

3. ) 17 sztuk foteli (...);

4. ) 2 sztuki regałów (...) szary;

5. ) wentylator stołowy (...) (...);

6. ) 12 sztuk foteli (...) w sumie komornik zajął 29 sztuk foteli (...) powódka żądała wydania w sumie 30 sztuk, ale nie wykazała, że pozwana weszła
w posiadanie jednego fotela więcej czyli 30 sztuk, wobec tego żądanie było zasadne co do 29 sztuk foteli – pkt 1 ppkt 3 i 6;

7. ) 4 sztuki szaf stalowych (...) (...) 180x60x49;

8. ) sofy – powódka sprecyzowała w piśmie z dnia 28 maja 2013 roku, że dochodzi wydania: 13 sztuk narożników koloru czarnego i 2 sztuki koloru białego, 47 sztuk puf koloru czarnego, 2 sztuki puf koloru białego, 39 sztuk puf z oparciem koloru czarnego, 2 sztuki puf z oparciem koloru białego, 4 sztuki sof dwuosobowych
z podłokietnikami , pozwana zaprzeczyła, że posiada 4 sofy dwuosobowe
i podniosła, że sofy te nie zostały zajęte przez komornika, pozwana zaprzeczyła również, że posiada więcej niż 37 puf koloru czarnego i podniosła, że komornik zajął tylko 37 takich puf. Wobec tego Sąd Apelacyjny uznał za uzasadnione żądanie wydania 13 sztuk narożników koloru czarnego i 2 sztuki koloru białego, 37 sztuk puf koloru czarnego, 2 sztuki puf koloru białego, 39 sztuk puf z oparciem koloru czarnego, 2 sztuki puf z oparciem koloru białego,

9. ) meble – żądanie zostało uwzględnione w zakresie wydania 17 sztuk stolików na nodze chromowanej w formie okręgu, z czarnym blatem – pozwana nie zaprzeczyła, że posiada takie stoliki. Co do pozostałych mebli wymienionych
w piśmie z dnia 28 maja 2013 roku (elementy baru) pozwana zaprzeczyła, że weszła w ich posiadanie, komornik dokonał zajęcia tylko jednej lady barowej, a na podstawie opisu powódki nie można zidentyfikować, który bar wymieniony w piśmie z dnia 28 maja 2013 roku został zajęty. Powódka nie przedstawiła dowodu, że pozostałe meble opisane w piśmie z dnia 28 maja 2013 roku stanowią jej własność
i strona pozwana weszła w ich posiadanie. Z zeznań F. L. złożonych w dniu 22 października 2013 roku wynika, że na podstawie projektów, zdjęć i swojej pamięci opisał bary, które miały być w lokalu w P., ale Sąd Apelacyjny uznał, że zeznania F. L. z uwagi na taką ich treść nie mogą stanowić dowodu, że powódka była właścicielką barów i bary te w sierpniu 2009 roku znajdowały się w lokalu w P.. Faktury z k. 1857, 1864 oraz projekt z k. 1858-1863 ogólnikowo tylko dokumentują wykonanie części baru z otoczeniem i nie można na podstawie tych dokumentów stwierdzić, że dotyczą barów wymienionych w piśmie z dnia 28 maja 2013 roku. Wobec tego żądanie wydania braków, zabudowy barowej i didżejki wymienionych w piśmie z dnia 28 maja 2013 roku zostało uznane za niezasadne i w tym zakresie zostało oddalone;

10. ) naczynia, sztućce, przybory kuchenne i szkło – żądanie zostało uwzględnione w zakresie wydania 40 sztuk kwadratowych talerzy, 42 sztuk noży obiadowych,
44 sztuk widelców obiadowych, 55 sztuk łyżek obiadowych, 75 sztuk łyżeczek do kawy, 10 dzbanków. Pozwana przyznała w piśmie z dnia 14 czerwca 2013 roku, że posiada wskazane wyżej ruchomości. Pozostałe rzeczy wymienione w piśmie powódki z dnia 28 maja 2013 roku nie zostały zajęte przez komornika. F. L. na rozprawie w dniu 22 października 2013 roku zeznał, że wyposażenie lokali obejmujące naczynia, sztućce, przybory kuchenne i szkło podał kierując się tym ile takich przedmiotów powinno znajdować się w lokalu biorąc pod uwagę liczbę miejsc konsumpcyjnych. Czyli z jego zeznań wynika, że jest to teoretyczne wyposażenie, które powinno znajdować się w lokalu danego typu. Zeznania F. L. nie stanowią zatem dowodu, że w lokalu w P. znajdowało się takie wyposażenie (obejmujące takie ilości poszczególnych rzeczy) jak wskazane
w piśmie z dnia 28 maja 2013 roku. Żądanie w tym zakresie zostało oddalone jako nieudowodnione;

11. ) oświetlenie – żądanie zostało uwzględnione w zakresie wydania dwóch żyrandoli wykonanych na zamówienie według projektu G. D.,
o wymiarach 2,5 m x 7 m, 2,5 m x 2,5 m (pozwana twierdziła, że demontaż tych żyrandoli prowadzić będzie do ich zniszczenia, ale Sąd Apelacyjny nie uwzględnił tych twierdzeń, gdyż doświadczenie życiowe pokazuje, że możliwy jest demontaż takich żyrandoli). Nie zostało uwzględnione żądanie wydania 3 sztuk żyrandoli L. S. (...) firmy (...), ponieważ z zeznań J. J. (1) złożonych w dniu
22 października 2013 roku wynika, że powódka nie zakupiła tych żyrandoli, po wystawieniu faktury z dnia 11 maja 2009 roku nr (...) k. 1865, została wystawiona faktura korygująca z dnia 11 maja 2019 roku (...) k. 743, po czym żyrandole kupiła pozwana, co dokumentuje faktura z k. 1845 z dnia
28 września 2009 roku nr (...). Z zeznań J. J. (1) oraz wymienionych faktur wynika, że pozwana jest właścicielem tych żyrandoli. Żądanie wydania 160 sztuk opraw oświetlówkowych zostało uwzględnione i wymienione zostało w wyroku pod pozycją 96 w lokalu w Ł., ponieważ powódka i pozwana zgodnie twierdziły, że takie oświetlenie znajduje się w lokalu w Ł. (k. 1853v). Pozwana twierdziła, że wskazanego oświetlenia nie da się zdemontować, bez istotnej jego zmiany, ale twierdzenie to nie zostało udowodnione. Takim dowodem nie mogą być zeznania J. J. (1). Żądanie zostało uwzględnione także
w zakresie wydania rzeczy, które zostały przyznane przez pozwaną tj. 8 sztuk oświetlenia sufitowego, 2 x 50W, 40 sztuk oświetlenia sufitowego 1 x 50W, 9 sztuk kinkietów aluminium (taka liczba kinkietów została zajęta przez komornika, ponad wskazaną liczbę żądanie jako nieudowodnione zostało oddalone), 4 sztuki oświetlenia awaryjnego (zgodnie z żądaniem powódki, po cofnięciu częściowym pozwu i zrzeczeniu się roszczenia (k. 1850);

12. ) elektryczną kruszarkę do lodu (...) (...);

2 . w L. przy ul. (...):

1. ) 2 sztuki oprogramowania W. PL (...) – powództwo w tym zakresie zostało oddalone, ponieważ powódka, pomimo wezwania, nie sprecyzowała rodzaju oprogramowania (oprogramowanie W. występuje w różnych wersjach), oprogramowanie nie zostało zajęte przez komornika;

2. ) klimatyzację – żądania zostało uwzględnione po jego sprecyzowaniu i obejmuje komplet klimatyzacji (...) sztuki plus klimatyzator M. – taka klimatyzacja została zajęta przez komornika, pozwana nie zgłosiła żadnych twierdzeń co do klimatyzacji w odpowiedzi na pozew;

3. ) kamery - żądanie zostało uwzględnione, po jego sprecyzowaniu na rozprawie w dniu 22 października 2013 roku i obejmuje 6 sztuk kamer T., które zostały zajęte przez komornika;

4. ) 2 sztuki klimatyzacji M. (...) h – żądanie wydania zostało uwzględnione, ponieważ takie klimatyzatory zostały zajęte przez komornika,
a pozwana nie zgłosiła żadnych twierdzeń co do tych klimatyzatorów w odpowiedzi na pozew;

5. ) pompę (...) P (...);

6. ) komputer notebook (...) F. (...) A. P.;

7. ) 2 sztuki interfejsu do bonowników 1-3 stan. - powódka, pomimo wezwania nie sprecyzowała rodzaju interfejsów, takie rzeczy nie zostały zajęte przez komornika, wobec tego żądanie w tym zakresie zostało oddalone;

8. ) komputer I. (...);

9. ) monitor N. (...)" z nakładką dotykową;

10. ) (...) E. (...) (...);

11. ) projector A. (...) M. (...);

12. ) 2 sztuki (...) H. (...);

13. ) monitor 15" z nakładką dotykową G. (...);

14. ) kostkarkę (...) model (...);

15. ) telewizor plazmowy P. (...) (...) wraz z uchwytem;

16. ) 5 sztuk telewizorów (...) P. (...)" wraz z uchwytami;

17. ) 3 sztuki telefonów P. (...);

18. ) centralę telefoniczną P. (...);

19. ) zespół urządzeń do nagłośnienia i prowadzenia imprez – „D. T. x 2 mixer dźwięków (...) 909, zestaw do nagłośnienia plus 2 kolumny (...) żądania
w zakresie wydania zespołu do nagłośnienia i prowadzenia imprez zostało uwzględnione w takim zakresie, w jakim komornik zajął takie zestaw i według opisu dokonanego przez komornika: „D. T. x 2 mixer dźwięków (...) 909, zestaw do nagłośnienia plus 2 kolumny (...). Powódka w piśmie z dnia 28 maja 2013 roku żądała wydania wielu urządzeń wchodzących w skład zestawu do nagłośnienia
i prowadzenia imprez, pozwana zaprzeczyła, że weszła w posiadanie wszystkich wymienionych urządzeń, podniosła, że rzeczy wymienione w pkt II ppkt od 20 do 24 pozwu wchodzą w skład tego zestawu. Powódka nie przedstawiła dowodów,
że wszystkie urządzenia wymienione w piśmie z dnia 28 maja 2013 roku oraz w pkt II ppkt od 20 do 24 pozwu były jej własnością, a pozwana weszła w ich posiadanie. Kwestii tej nie potrafił wyjaśnić w sposób precyzyjny F. L. przesłuchany
w dniu 22 października 2013 roku;

20. ) kolumny (...) (...) - żądanie w zakresie wydanie kolumn zostało uwzględnione w pkt II ppkt 17 wyroku, gdyż 2 kolumny (...) wchodzą w skład zajętego przez komornika zespołu urządzeń do nagłośnienia i prowadzenia imprez a powódka nie przedstawiła dowodów, że była właścicielką więcej niż 2 kolumn
i pozwana weszła w ich posiadanie;

21. ) wzmacniacz LX-800 (...) żądanie zostało uwzględnione, ponieważ wzmacniacz został zajęty przez komornika;

22. ) wytwornicę dymu (...) żądanie zostało uwzględnione, ponieważ wzmacniacz został zajęty przez komornika;

23. ) wytwornicę dymu A. (...) - żądanie nie zostało uwzględnione, ponieważ urządzenie to nie zostało zajęte przez komornika, z zeznań F. L. wynika, że w lokalu w L. była jedna wytwornica dymu;

24. ) kulę lustrzaną S. (...); żądanie zostało uwzględnione, ponieważ kula została zajęta przez komornika;

25. ) rolety, markizy - żądanie zostało uwzględnione w zakresie wydania markizy
z logotypem (...), pozwana przyznała, że weszła w jej posiadanie i markiza ta została zajęta przez komornika, po sprecyzowaniu w piśmie z dnia 28 maja 2013 roku przez powódkę rodzaju i liczby rolet, pozwana zaprzeczyła, że weszła
w posiadanie rolet według przedstawionego opisu. Dowodem wejścia w posiadanie przez pozwaną takich rolet nie mogą być zeznania F. L. złożone w dniu
22 października 2013 roku;

26. ) kredens - żądanie nie zostało uwzględnione, ponieważ pozwana zaprzeczyła, aby w lokalu w L. znajdował się opisywany w piśmie z dnia 28 maja 2013 roku mebel, opisany kredens nie został zajęty przez komornika, z zeznań J. J. (1) wynika, że z lokalu w L. w okresie od sierpnia 2009 roku do grudnia 2009 roku (zajęcia dokonanego przez komornika) nie były usuwane żadne meble;

27. ) kamerę cyfrową S. (...)- (...).(...) - żądanie zostało uwzględnione, ponieważ pozwana w odpowiedzi na pozew nie zaprzeczyła, że weszła w posiadanie kamery, z wiarygodnych zeznań F. lewaka złożonych w dniu 22 października 2013 roku wynika, że opisana kamera znajdowała się w lokalu w L. i służyła do nagrywania imprez;

28. ) regat (...);

29. ) 2 sztuki komór (...);

30. ) 2 sztuki półek (...);

31. ) szafkę komodę 110x210x50;

32. ) komodę 80x160x45;

33. ) sofę E. (...) z elementami;

34. ) zestaw mebli (...) Art; wprawdzie powódka nie sprecyzowała co wchodzi
w skład zestawu, ale taki zestaw został zajęty przez komornika, pozwana nie kwestionowała, że weszła w posiadanie zestawu mebli (...) (...);

35. ) meble - żądanie zostało uwzględnione w takim zakresie, w jakim pozwana przyznała, że weszła w posiadanie wskazanych w piśmie z dnia 28 maja 2013 roku mebli lub wyraźnie nie zaprzeczyła, żądanie uwzględnione obejmowało: hokery barowe z siedziskiem tapicerowanym – 30 sztuk, kanapy czarne welurowe składające się z modułów o wymiarze około 60 cm x 60 cm z pikowanym oparciem – 25 modułów, z pikowanym obiciem, kanapy różowe welurowe składające się
z modułów i wymiarach około 60 cm x 60 cm – 25 modułów, pufy w formie prostopadłościanu czarne welurowe – 30 sztuk, pufy w formie prostopadłościanu różowe welurowe – 12 sztuk, stoliki kawowe lakierowane na czarno o wymiarach
40 cm x 40 cm na nogach V. F. – 22 sztuki, stoliki kawowe lakierowane na czarno o wymiarach 40 cm x 60 cm na nogach V. F. – 6 sztuk, stolik 120 cm x 120 cm na nogach V. F. – 1 sztuka, zabudowa baru z płyty mdf lakierowanej na czarno około 300 cm x 40 cm x 90 cm – 2 sztuki, bar składający się z modułów
w kształcie litery L, obwód około 16 m, blat drewniany, fronty bary tapicerowane. Powództwo zostało oddalone w zakresie żądania wydania: 40 krzeseł firny (...) R., 4 foteli b- (...) firmy (...), 10 stołów okrągłych, drewnianych, lakierowanych na czarno, ponieważ pozwana zaprzeczyła, że weszła w posiadanie opisanych mebli, a powódka nie przedstawiła dowodów, że stanowiły jej własności i że pozwana weszła w ich posiadanie;

36. ) naczynia, sztućce, przybory kuchenne i szkło – żądanie zostało uwzględnione w zakresie przyznanym przez pozwaną tj. 50 sztuk kieliszków do wódki, 20 sztuk kieliszków do wina 210, 20 sztuk kieliszków do wina 270, 20 sztuk kieliszków do szampana, 150 sztuk szklanek. Pozostałe rzeczy wymienione w piśmie powódki
z dnia 28 maja 2013 roku nie zostały zajęte przez komornika. F. L. na rozprawie w dniu 22 października 2013 roku zeznał, że wyposażenie lokali obejmujące naczynia, sztućce, przybory kuchenne i szkło podał kierując się tym ile takich przedmiotów powinno znajdować się w lokalu pod uwagę liczbę miejsc konsumpcyjnych. Czyli z jego zeznań wynika, że jest to teoretyczne wyposażenie, które powinno znajdować się w lokalu danego typu. Zeznania F. L. nie stanowią zatem dowodu, że w lokalu w L. znajdowało się takie wyposażenie (obejmujące takie ilości poszczególnych rzeczy) jak wskazane w piśmie z dnia
28 maja 2013 roku. Żądanie w tym zakresie zostało oddalone jako nieudowodnione. Dodatkowo z zeznań świadka K. H. vel Ł. k. 963 wynika, że kuchnia
w (...) w L. została zlikwidowana cztery lata przed złożeniem zeznań, czyli w 2006 roku, a sprzęt kuchenny przerzucony został do innego lokalu, w lokalu (...) w L. pozostał jedynie klub muzyczny;

37. ) oświetlenie – żądanie zostało uwzględnione w tym zakresie, w jakim komornik dokonał zajęcia tj. co do zestawu operowania oświetleniem (...) (...) + 11 lamp” – powódka na rozprawie w dniu 22 października 2013 roku sprecyzowała, że żądaniem objęty jest także zajęty zestaw. Jeżeli chodzi o rzeczy wskazane
w piśmie powódki z dnia 28 maja 2013 roku żądanie zostało także uwzględnione
w zakresie przyznanym przez pozwaną, tj. co do 31 czarnych i 9 brązowych abażurów do kinkietów w formie stożka, 33 sztuk kinkietów z oprawami koloru starego złota, żyrandola w formie kaskady przeźroczystych kulek zwisających na drutach o różnych długościach . W pozostałym zakresie co do rzeczy wymienionych w piśmie z dnia 28 maja 2013 roku powództwo zostało oddalone, gdyż powódka nie udowodniła, że pozwana weszła w posiadanie większej liczby abażurów, kinkietów niż przyznane oraz abażurów w formie walca koloru czarnego – 6 sztuk;

3. w Ł. przy ul. (...):

1. ) program (...) powództwo w tym zakresie zostało oddalone, ponieważ powódka, pomimo wezwania, nie sprecyzowała rodzaju oprogramowania, program nie został zajęty przez komornika;

2. ) 2 sztuki oprogramowania W. (...) - powództwo w tym zakresie zostało oddalone, ponieważ powódka, pomimo wezwania, nie sprecyzowała rodzaju oprogramowania (oprogramowanie W. występuje w różnych wersjach), oprogramowanie nie zostało zajęte przez komornika;

3. ) kurtynę powietrzną – elektryczną nagrzewnicę powietrza mocowaną do ściany przy drzwiach wejściowych;

4. ) 2 sztuki wentylatorów z pilotem;

5. ) chłodziarkę (...);

6. ) podgrzewacz podwójny 1200x300x700;

7. ) stół podgrzewacza 1200x700x850;

8. ) dźwig towarowy – żądanie zostało uwzględnione, ponieważ pozwana
w odpowiedzi na pozew nie zgłosiła żadnych twierdzeń dotyczących tej rzeczy;

9. ) 10 sztuk łapaczy tłuszczu;

10. ) ekspres ciśnieniowy (...)/2;

11. ) filtr (...);

12. ) filtr wody (...);

13.) oświetlenie (...) – żądanie zostało uwzględnione w zakresie sprecyzowanym przez powódkę w piśmie z dnia 28 maja 2013 roku, w którym wymieniono: podświetlaną (...) L. scenę o wymiarach 230 cm x 260 cm, 2 rury trawers (...) do montażu oświetlenia (reflektorów) 4,5 mb, 8 sztuk reflektorów (...) L./ (...), kulę lustrzaną (...) z napędem wewnętrznym, oświetlacze kuli (...)z filtrem i żarówka 4 sztuki, laser (...) (...) 1 sztuka, efekt świetlny głowica (...) 2 sztuki, pojemnik (...) w oprawą
2 sztuki, sterownik do urządzeń (...) 1 sztuka, rozdzielacz (...) (...) 1 sztuka, panel załączający (...) (...) 1 sztuka, moduł świetlny (...) (...) L. (...) (...) sztuki, sterownik (...) z zasilaczem (...) (...) 1 sztuka, reklama świetlna – kaseton 1 sztuka. Pozwana nie zaprzeczyła, aby weszła w posiadanie tych urządzeń, zgłosiła jedynie zastrzeżenia, że podświetlana scena nie może zostać zdemontowana bez utraty walorów użytkowych. Opis tej sceny wynikający z zeznań J. J. (1) złożonych w dniu 22 października 2013 roku przeczy takim twierdzeniom;

14. ) 2 sztuki frytkownic gazowych (...);

15. ) L. grill (...) napęd (...)

16. ) kloc masarski 50x60x20 z podstawką;

17. ) kostkarkę do lodu (...);

18. ) kostkarkę do lodu (...);

19. ) kuchnię gazową z piekarnikiem (...) (...);

20. ) misę kompletną - przystawkę do maszyny do mielenia mięsa;

21. ) napełniacz ze spryskiwaczem z bateriami kuchennymi chromowanymi
z dwoma kranami, w tym jednym na ruchomym ramieniu – żądanie w tym zakresie zostało oddalone, ponieważ pozwana zaprzeczyła aby weszła w posiadanie przedmiotu opisanego w piśmie powódki z dnia 28 maja 2013 roku, komornik nie doskonał zajęcia takiego przedmiotu, a powódka nie przedstawiła dowodów, pozwalających na dokonanie ustaleń, że była właścicielem rzeczy i pozwana weszła w jej posiadanie;

22.) naświetlacz do jaj (...);

23.) okap przyścienny (...) (...) 4200x900;

24.) piec konwekcyjno-parowy (...);

25.) płytę do smażenia gaz. (...) z szafką;

26.) podest drewniany 800x600;

27.) stojak przesuwny (...);

28.)podstawę (...) do pieca (...);

29.) prowadnicę tac (...) do podstawy (...);

30.) przystawkę do jarzyn (...) (...);

31.) przystawkę do mięsa (...) (...);

32.) przystawkę do obierania ziemniaków (...) (...);

33.) 2 sztuki regałów magazynowych 181x20x60;

34.) robot birmański (...)

35.) sondę rdzeniową (...);

36.) stół (...) (...) 200x600x850;

37.) stół (...) (...) 800x600x850;

38.) stół (...) 1200x600x850;

39.) stół (...) (...) 200x600x850;

40.) basen (...) (...);

41.) szafę przelotową (...) (...);

42.) 4 sztuki szaf chłodniczych (...);

43.) 2 sztuki zamrażarek skrzyniowych F. G.;

44.) zmywarkę (...);

45.) stół ze zlewem (...) (...);

46.) 2 sztuki stołów ze zlewem (...);

47.) zlew (...) (...);

48.) kanapy - według projektu B. W. wykonane na zamówienie, tapicerowane alkantrą w kolorze ciemnego różu 10 sztuk, sofy narożne tapicerowane ekologiczną skórą w kolorze kremowym 6 sztuk, pufy tapicerowane ekologiczną skórą w kolorze kremowym o wymiarach 290 cm x 350 cm
z podświetlanymi półkami S. F. (...) sztuki. Żądanie co do wymienionych w tym miejscu mebli po ich sprecyzowaniu w piśmie powódki z dnia 28 maja 2013 roku zostało uwzględnione, ponieważ pozwana nie zaprzeczyła, aby posiadała wymienione meble, podniosła jedynie, że sofy nie dadzą się zdemontować bez uszkodzenia i utraty walorów użytkowych. Twierdzenia takie nie zostały udowodnione, a opis sof podany w piśmie powódki z dnia 28 maja 2013 roku wskazuje na to, że możliwy jest ich demontaż i następnie zamontowanie w innym lokalu;

49.) 5 sztuk wieszaków (...) (...) orzech;

50.) młynek do kawy (...) (...);

51.) młynek do kawy (...);

52.) ekspres (...) dwugrupowy;

53.) urządzenie wielofunkcyjne (...);

54.) 2 sztuki frytkownic elektrycznych;

55.) S. gazowy 4-palniki;

56.) B. elektryczny (...);

57.) 2 sztuki grilli elektrycznych (...);

58.) 2 sztuki opiekaczy (...);

59.) mikser ręczny(...) (...);

60.) blender (...) (...);

61.) mikser stojący (...) (...);

62.) kuchenkę mikrofalowe (...);

63.) wagę kuchenną (...) (...);

64.) automat do gotowania jaj S. (...);

65.) maszynkę do mięsa (...);

66.) witrynę chłodniczą barową (...)drzwi suwane;

67.) 5 sztuk witryn chłodniczych barowych (...)drzwi suwane;

68.) 5 sztuk telewizorów P. (...)" plazma;

69.) telefon P. (...) (...);

70.) telefon (...) (...);

71.) 2 sztuki telefonów P. (...);

72.) laser F. (...) czerwony, filtr L.;

73.) czytnik kart magnetycznych;

74.) odtwarzacz płyt DVD P.;

75.) zestaw mikro Hi-Fi (...);

76.) 17 sztuk taboretów (...) tkanina kl. orzech;

77.) moduł świetlny (...) (...)

78.) P. (...);

79.) 2 sztuki odtwarzacza CD P. (...);

80.) amplituner (...) P. - nagrywarka, głośniki;

81.) 50 sztuk krzeseł(...) (...) tkanina kl. orzech;

82.) 2 sztuki stolików (...) (...);

83.) stół (...);

84.) 6 sztuk ram krzesła z pokrowcami (...);

85.) 8 sztuk krzeseł w tkaninie B.;

86.) lustro (...);

87.) 2 sztuki stołu bar/op (...);

88. ) stolik M.;

89. ) lustro 60x90 (...);

90. ) lampę (...),

91. ) 2 sztuki krzeseł M.;

92. ) odkurzacz (...) (...);

93. ) odkurzacz bezworkowy (...). (...);

94. ) kanapa – żądanie w tym zakresie zostało oddalone, ponieważ powódka
w piśmie z dnia 28 maja 2013 roku nie sprecyzowała o jaką kanapę chodzi, pełnomocnik powódki i F. L. na rozprawie w dniu 22 października 2013 roku również nie sprecyzowali oznaczenia kanapy, przypomnieć należy, żądanie wydania kanap zostało uwzględnione pkt 3 ppkt 44 wyroku (według numeracji przyjętej przez Sąd Apelacyjny);

95. ) 2 sztuki puf-wykon. - żądanie w tym zakresie zostało oddalone, ponieważ powódka nie sprecyzowała w piśmie z dnia 28 maja 2013 roku o jakie pufy chodzi, pełnomocnik powódki i F. L. na rozprawie w dniu 22 października 2013 roku również nie sprecyzowali oznaczenia puf, przypomnieć należy, żądanie wydania puf zostało uwzględnione pkt 3 ppkt 44 wyroku (według numeracji przyjętej przez Sąd Apelacyjny);

96. ) 2 sztuki szafek niskich;

97. ) 2 sztuki szafek wysokich;

98. ) 3 sztuki biurek; 10 sztuk paneli tapicerowanych kanap;

99. ) notebook (...);

100. ) meble – powództwo zostało uwzględnione w tym zakresie, w jakim zostało sprecyzowane w piśmie powódki z dnia 28 maja 2013 roku i w jakim nie zostało zaprzeczone przez pozwaną, tj. obejmującym następujące rzeczy: stół (...) okrągły na drewnianych nogach 1 sztuka, stoły prostokątne o wymiarach 80 cm x 120 cm blat dębowy lakierowany w kolorze wenge 17 sztuk, 49 sztuk krzeseł firmy (...)- (...), nogi w kolorze wenge, siedzisko i oparcie tapicerowane alkantarą
w kolorze ciemnego różu (powódka żądania wydania 56 sztuk takich krzeseł, ale pozwana przyznała, że posiada 49 sztuk); krzesła firny F. (...) nogi w kolorze grafitowym 4 sztuki (powódka żądania wydania 6 sztuk takich krzeseł, ale pozwana przyznała, że posiada 4 sztuki), bar – obejmujący elementy : blat z dębu lakierowanego w kolorze wenge o wymiarach 40 cm x 12,8m, wysokości 120 cm, podświetlany od spodu, front baru wykonany z tapicerowanych skórą ekologicznych paneli o wymiarach 47 cm x 70 cm w kolorze czarnym – 36 sztuki, bar na lustrzanym cokole wewnątrz baru blat laminowany ciemny dąb o wymiarach 60 cm x 1250 cm, szafka kubik z przesuwnymi drzwiami wykonana z płyty meblowej
w kolorze ciemny orzech o wymiarach 40 cm x 90 cm x 60 cm z podziałem co 60 cm, łączna długość zestawu 1105 cm; bar mały w formie litery U, łączna długość około 12m, obejmujący blat główny z dębu lakierowanego w kolorze wenge, wysokości 120 cm, blat podświetlany od spodu (oprawa (...) L. (...), S. (...) sztuki), front baru wykonany w pikowanej skóry ekologicznej
w kolorze czarnym wewnątrz baru: blat laminowany ciemny dąb, szafka półki ekspozycyjne barowe w kolorze wenge; „didżejka” – stół didżejski o wymiarach około 200 cm x 150 cm x 170 cm wykonany z płyty meblowej laminowanej
w kolorze czarnym z podświetlanym cokołem (...) L. S., toaletka
„na umywalki” o wymiarach 222 cm x 55 cm, blaty lakierowane czarny połysk, nogi toczone lakierowane na czarny połysk. Pozwana przyznała, że posiada opisane bary, ale podniosła, że nie może ich zdemontować bez uszkodzenia i utraty walorów użytkowych, jednak twierdzeń tych nie udowodniła. Żądanie zostało także uwzględnione w zakresie hokerów firmy (...) 15 sztuk, ponieważ powódka złożyła fakturę z dnia 12 października 2007 roku nr (...) (...) k. 1870 dotyczącą zakupu 17 sztuk taboretów (...), a więc mebli odpowiadających opisanym hokerom (...). Z zeznań F. L. złożonych w dniu
22 października 2013 roku wynika nadto, że opisane hokery znajdowały się
w Lokalu w Ł.. Żądanie zostało oddalone w zakresie wydania stolików kawowych z drewna egzotycznego 40 cm x 40 cm 2 sztuki, ponieważ pozwana zaprzeczyła, aby weszła w ich posiadanie, a takie meble nie zostały zajęte przez komornika, powódka nie udowodniła, że nabyła ich własność, a pozwana weszła
w ich posiadanie.

101. ) naczynia sztućce, przybory kuchenne i szkło - 60 sztuk kieliszków do wódki, 40 sztuk kieliszków do wina 210, 40 sztuk kieliszków do wina 270, 30 sztuk kieliszków do szampana, 160 sztuk szklanek. Żądanie zostało uwzględnione
w zakresie przyznanym przez pozwaną. Pozostałe rzeczy wymienione w piśmie powódki z dnia 28 maja 2013 roku nie zostały zajęte przez komornika. F. L. na rozprawie w dniu 22 października 2013 roku zeznał, że wyposażenie lokali obejmujące naczynia, sztućce, przybory kuchenne i szkło podał kierując się tym ile takich przedmiotów powinno znajdować się w lokalu biorąc pod uwagę liczbę miejsc konsumpcyjnych. Czyli z jego zeznań wynika, że jest to teoretyczne wyposażenie, które powinno znajdować się w lokalu danego typu. Zeznania F. L. nie stanowią zatem dowodu, że w lokalu w Ł. znajdowało się takie wyposażenie (obejmujące takie ilości poszczególnych rzeczy) jak wskazane w piśmie z dnia 28 maja 2013 roku. Żądanie w tym zakresie zostało oddalone jako nieudowodnione. Dodatkowo z zeznań świadka K. H. vel Ł. k. 963 wynika, że kuchnia w (...) w L. została zlikwidowana dwa lata przed złożeniem zeznań czyli w 2008 roku;

102. ) oświetlenie - żądanie zostało uwzględnione w zakresie 160 sztuk opraw oświetlówkowych – pozwana przyznała, że takie oświetlenie znajduje się w lokalu w Ł.. Pozwana zarzuciła również, że demontaż tego oświetlenia jest niemożliwy bez jego istotnej zmiany, ale twierdzenia tego nie udowodniła. Żądanie zostało uwzględnione także co do następujących rzeczy: kinkietów jednoramiennych metalowych w kolorze aluminium abażury w kolorze czarnymi złotym 18 sztuk, lamp sufitowych z abażurami d60 cm, wysokość około 80 cm, w kolorze złotym ze wzorem 8 sztuk, kremowym ze wzorem 1 sztuka, czarnym 5 sztuk, halogenów S. (...) (...) 18 sztuk, lamp sufitowych G. (...) (...) w formie czarnych walców z frędzlami 2 sztuki, halogenów S. (...) M. 3 sztuki, S. (...) (...)6 sztuk. Pozwana podniosła tylko, że wymienione oświetlenie zaprojektowane zostało do konkretnego lokalu i nie da się go zdemontować bez uszkodzenia i utraty walorów użytkowych, ale twierdzeń tych nie udowodniła;

4. samochód marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), nr nadwozia (...), rok prod. 2006 – pozwana nie zaprzeczyła, że weszław jego posiadanie, komornik dokonał jego zajęcia.

W związku z powyższym Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. uwzględniając częściowo apelację wniesioną od wyroku z dnia 18 listopada 2011 roku, zmienił go częściowo w punkcie I, nadając mu jednocześnie brzmienie, jakie zostało sformułowane w punkcie I sentencji wyroku. Sąd Apelacyjny oddalił apelację od wyroku z dnia 18 listopada 2011 roku w pozostałej części oraz apelację od wyroku z dnia 24 stycznia 2012 w całości jako nieuzasadnione (art. 385 k.p.c.).

Powódka po sprecyzowaniu żądania w piśmie z dnia 28 maja 2013 roku, cofnęła pozew i zrzekła się roszczenia w zakresie dotyczącym żądania wydania:
32 sztuk podświetlanych stolików C. w kształcie prostopadłościanu o wymiarach 40 cm x 40 cm x 40 cm koloru białego, 10 sztuk lamp podłogowych halva, oświetlenia awaryjnego w zakresie przekraczającym 4 sztuki. W związku z tym i na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w związku z art. 203 § 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny umorzył postępowanie we wskazanym zakresie. Pozwana złożyła wniosek
o zasądzenie kosztów postępowania wobec częściowego cofnięcia pozwu
i zrzeczenia się roszczenia. Sąd Apelacyjny wniosku tego nie uwzględnił, ponieważ rzeczy, co do których pozew został cofnięty w porównaniu z liczbą rzeczy objętych żądaniem stanowiły znikomą część, jeśli chodzi o ich wartość i liczbę.

O kosztach postępowania apelacyjnego i zażaleniowego Sąd Apelacyjny orzekł mając na uwadze wynik postępowania w drugiej instancji oraz art. 100 zd. 2 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. Apelacja pozwanej została uwzględniona
w niewielkim zakresie. Wobec tego Sąd Apelacyjny obciążył pozwaną całością kosztów postępowań odwoławczych w kwocie 9.053 zł, na które składało się wynagrodzenie pełnomocnika w postępowaniu apelacyjnym – 5.400 zł
i w postępowaniu zażaleniowym – 3.600 zł określone według stawki minimalnej na podstawie § 6 pkt 7 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz opłata od zażalenia – 2.053 zł.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE