UZASADNIENIE

Powód J. B. (1) domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego (...) S.A. w Ł. kwoty 3.919,19 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu. W uzasadnieniu swego żądania wskazał, że dochodzone roszczenie stanowi uzupełniające odszkodowanie za szkodę komunikacyjną powstałą w dniu 27.09.2016 r., w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki D. (...), nr rej. (...), należący do J. B. (2). Powód wskazał, że sprawca wypadku miał zawartą polisę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych ze stroną pozwaną. Zdaniem powoda zaproponowana przez pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego łączna kwota odszkodowania, tj. 13.898,21 zł jest rażąco zaniżona, bowiem została ustalona przy zastosowaniu zaniżonych stawek za roboczogodzinę prac naprawczych lakierniczych i blacharsko mechanicznych oraz z zaniżeniem cen części zamiennych. W ocenie powoda kwota odszkodowania ustalona przez pozwanego nie pokryje celowych i ekonomicznie uzasadnionych wydatków na naprawę, uniemożliwiając przywrócenie do stanu poprzedniego. Uzasadnił wreszcie, że w dniu 14.11.2016 r. zawarł umowę przelewu wierzytelności, na mocy której nabył wszelkie wierzytelności, jakie przysługiwały J. B. (2) od pozwanego w związku z zaistniałą szkodą komunikacyjną.

Pozwany (...) S.A. w Ł. w sprzeciwie od wydanego w sprawie nakazu zapłaty nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie w całości, domagając się przy tym zasądzenia na jego rzecz od powoda kosztów procesu według nom przepisanych. Nie kwestionował wprawdzie, że ze sprawcą wypadku łączyła go umowa ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, ale jednocześnie wskazał, że brak jest podstaw do przyznania odszkodowania ponad kwotę już wypłaconą. Precyzując swoje stanowisko podał, że wypłacone dotychczas odszkodowanie w pełni rekompensuje powstałą szkodę, zaś stawki za roboczogodzinę prac blacharskich czy lakierniczych jak i części zamiennych oraz innych elementów zostały ustalone po zasięgnięciu opinii rzeczoznawcy. Kwestionował także skuteczność zawartej umowy przelewu wierzytelności pomiędzy powodem a właścicielem uszkodzonego pojazdu, wskazując na brak causy w zakresie owej umowy.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 27.09.2016 r. doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód osobowy, marki D. (...), nr rej. (...), należący do J. B. (2). Pojazd sprawcy szkody ubezpieczony był w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym (...) S.A. w Ł..

(dowód: okoliczności bezsporne)

W toku postępowania likwidacyjnego pozwany ubezpieczyciel, uznając swoją odpowiedzialność co do zasady decyzją z dnia 10.10.2016 r. określił wysokość odszkodowania na kwotę 8.147,68 zł. W kosztorysie naprawy uwzględniono ceny części zamiennych oraz koszt robocizny prac naprawczych i lakierniczych w wysokości 49 zł za jedną roboczogodzinę.

(dowód: decyzja o przyznaniu odszkodowania- k. 9, kalkulacja naprawy z dnia 5.10.2016 r. - k. 10-14)

J. B. (2), uznając wypłacone odszkodowanie za zaniżone wezwał pozwanego do pełnej kompensacji szkody, umożliwiającej przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed szkody. Wskazał, że koszt naprawy jego pojazdu to kwota ok. 17.000 zł.

Decyzją z dnia 15.11.2016 r. pozwany przyznał J. B. (2) kwotę 5.750,53 zł tytułem uzupełniającego odszkodowania. W sporządzonej ponownie kalkulacji naprawy pojazdu uwzględniono ceny części zamiennych oraz koszt robocizny prac naprawczych oraz lakierniczych w wysokości 49 zł za jedną roboczogodzinę.

(dowód: decyzja o przyznaniu odszkodowania uzupełniającego- k. 18-19, kalkulacja naprawy z dnia 25.10.2016 r. - k. 20-24)

W dniu 14.11.2016 r. powód J. B. (1) zawarł z J. B. (2) umowę przeniesienia wierzytelności, na mocy której nabył wierzytelności przysługujące właścicielowi pojazdu od pozwanego towarzystwa ubezpieczeń w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 27.09.2016 r. W/w umowa została zawarta w wykonaniu zobowiązania, polegającego na spłacie świadczenia pieniężnego w wysokości 9.500 zł, udzielonego J. B. (2) przez J. B. (1).

(dowód: umowa cesji wierzytelności- k. 6, umowa o świadczenie zamiast wykonania- k. 59, zeznania świadka J. B.- k. 96-96v)

Wysokość kosztów naprawy spornego pojazdu w związku ze zdarzeniem z dnia 27.09.2016 r., wynosi 19.532,45 zł. W związku z jakością części uszkodzonych w kolizji konieczna jest naprawa pojazdu w serwisach z autoryzacją producenta, częściami tej samej klasy, bez możliwości zastosowania przypisanych do alternatywnych części zamiennych.

(dowód: opinia biegłego sądowego M. P.- k. 67-81)

Sąd zważył, co następuje:

Bezspornym w sprawie jest ustalony wyżej stan faktyczny w zakresie okoliczności zdarzenia z dnia 27.09.2016 r. oraz poniesionych w jego wyniku szkód w pojeździe, należącym do J. B. (2). Bezspornym jest także fakt obowiązującej w dniu zdarzenia ochrony ubezpieczeniowej w ramach obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego oraz przebieg postępowania likwidacyjnego, przeprowadzonego przez pozwanego po dokonanym przez J. B. (2) zgłoszeniu. W szczególności w tym kontekście bezsporną pozostała kwota 13.898,21 zł, wypłacona w toku postępowania likwidacyjnego oraz zastosowanie przez pozwanego w kalkulacji kosztów naprawy pojazdu cen części zamiennych oraz kosztu robocizny prac naprawczych oraz lakierniczych w wysokości 49 zł za jedną roboczogodzinę. Bezspornym jest wreszcie zawarcie umowy cesji wierzytelności, na podstawie której powód nabył od J. B. (2) wierzytelności w stosunku do pozwanego z tytułu zaistniałej szkody. Owe bezsporności wynikają tak z niekwestionowanych przez strony dokumentów, jak i z twierdzeń samych stron.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie pozostała skuteczność zawartej między J. B. (2) a J. B. (1) umowy cesji wierzytelności, a w konsekwencji wysokość należnego powodowi odszkodowania. Twierdzenia bowiem stron w tym zakresie wzajemnie się wykluczały. O ile bowiem pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności za skutki zdarzenia z dnia 27.09.2017 r., czego dowodem była zresztą zapłata na rzecz J. B. (2) kwoty 13.8989,21 zł tytułem odszkodowania, o tyle nie zgodził się z dochodzonym roszczeniem ponad wypłaconą kwotę przez J. B. (1) w związku z zawartą umową cesji.

W powyższym kontekście zauważyć należy, że istota ubezpieczenia OC wyraża się w powstaniu obowiązku świadczenia zakładu ubezpieczeń i możliwości dochodzenia przysługujących poszkodowanym roszczeń bezpośrednio od tego zakładu ubezpieczeń, w którym właściciel pojazdu ubezpieczył swoją odpowiedzialność cywilną.

Aktem prawnym, który kompleksowo reguluje ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z ruchem pojazdu mechanicznego jest ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (tekst jednolity z dnia 8 lutego 2013 r. Dz.U. z 2013 r. poz. 392). Jej przepisy stanowią lex specialis względem art. 822 § 1 kc i mają pierwszeństwo w zastosowaniu, na co wskazuje wyraźnie art. 22 ust. 1 ustawy.

Z kolei zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Analizując zdiagnozowaną wyżej kwestię sporną, dotyczącą skuteczności zawartej pomiędzy J. B. (1) a J. B. (2) umowy cesji wierzytelności, Sąd dostrzegł treść wiążącej owe strony umowy z dnia 14.11.2016 r. o świadczenie zamiast wykonania z art. 453 k.c. (vide: k. 59). W umowie tej J. B. (2) zobowiązał się do dokonania przelewu przysługującej mu wierzytelności względem pozwanego ubezpieczyciela w celu zwolnienia się z długu wynikającego z umowy pożyczki, zawartej uprzednio z J. B. (1). Powyższe wynika także wprost ze stanowisk: powoda oraz świadka J. B. (2), wyrażonych na rozprawie w dniu 12.12.2017 r. Wskazana umowa stanowiła causę dla umowy cesji wierzytelności z dnia 14.11.2016 r. Tym samym, zdaniem tut. Sądu powód po myśli art. 6 k.c. wykazał causa cessionis zawartej umowy przelewu wierzytelności, a w konsekwencji także i jej skuteczność. Na marginesie jedynie wskazać należy, że pozwany w toku postępowania likwidacyjnego nie kwestionował zawartej pomiędzy zainteresowanymi umowy przelewu wierzytelności. Wątpliwości pozwanego zatem wyrażone dopiero na etapie postępowania sądowego stanowią, zdaniem tut. Sądu próbę uniknięcia odpowiedzialności z tytułu pełnej kompensaty szkody z dnia 27.09.2016 r.

Przechodząc w tym miejscu do drugiej ze zdiagnozowanych kwestii spornych, tj. wysokości należnego powodowi odszkodowania, Sąd dostrzegł przede wszystkim treść opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej M. P. (2). Opinia ta nie była przedmiotem krytyki, co sugeruje, że została przez strony zaaprobowana. Biegły sądowy ustalił wysokość kosztu naprawy pojazdu na kwotę 19.532,45 zł. W sporządzonej opinii zaznaczył, że w związku z jakością części uszkodzonych w kolizji konieczna jest naprawa pojazdu częściami takiej samej klasy, a nie innych klas przypisanych do alternatywnych części zamiennych dostarczanych przez ich importerów. Wskazał, że naprawa pojazdu przy użyciu części innej klasy obniża wartość handlową pojazdu i nie gwarantuje przywrócenia do stanu sprzed szkody. Z kolei wysokość stawek roboczogodziny dla prac blacharsko-mechanicznych i lakierniczych w sporządzonej przez biegłego wycenie zastosowano na poziomie 125/135 zł za roboczogodzinę. Powyższe dowodzi, że uwzględnienie przez pozwanego w toku likwidacji szkody części zamiennych oraz kosztów robocizny prac naprawczych i lakierniczych w wysokości 49 zł za jedną roboczogodzinę było niezasadne i znacznie zaniżyło wysokość należnego powodowi odszkodowania. Nie zasługuje zatem w realiach tej sprawy na podzielenie. Zgodnie bowiem z zasadą wyrażoną w art. 361 § 2 k.c., w przypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej. Do wydatków tych należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, których użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy.

W konkluzji zdaniem tut. Sądu do ustalenia wysokości należnego powodowi odszkodowania, przyjąć należało koszt naprawy pojazdu w wysokości 19.532,45 zł, ustalony przez biegłego. Zważyć w tym miejscu należy, iż specyfika oceny dowodu z opinii biegłego wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanych w nich stanowisk oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich ocen. Opinia sporządzona w niniejszej sprawie jest – w ocenie Sądu – wnikliwa i wyczerpująca, logiczna i spójna, a wnioski w niej zawarte prawidłowo uzasadnione, zatem Sąd nie widzi jakichkolwiek podstaw do podważenia wyprowadzonych przez biegłego wniosków. Sąd wobec powyższego uznał wspomnianą opinię biegłego za fachową, rzetelną i obiektywną, mogącą stanowić opokę dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Rozstrzygając w kontekście powyższych rozważań sporne zagadnienie dotyczące wysokości odszkodowania należnego powodowi Sąd, uwzględniając koszt naprawy pojazdu ustalony przez biegłego na kwotę 19.532,45 zł oraz otrzymaną dotychczas część odszkodowania w wysokości 13.898,21 zł ustalił brakującą kwotę należnego powodowi odszkodowania na kwotę 5.634,24 zł. Biorąc pod uwagę żądanie pozwu, Sąd orzekł po myśli powołanych przepisów jak w pkt I sentencji. O odsetkach Sąd orzekł po myśli art. 481 k.c., uwzględniając przy tym fakt częściowej likwidacji szkody (decyzja z dnia 15.11.2016 r.- k. 18).

Biorąc pod uwagę, że roszczenie powoda zostało uwzględnione w całości, o kosztach procesu należało orzec po myśli art. 98 k.p.c., zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.199,33 zł, na którą składają się kwoty: 196 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 879,33 zł tytułem wydatków (k. 84), 124 zł tytułem wydatków (k. 95). O powyższym Sąd orzekł jak w pkt II sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE