UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 12 czerwca 2017 roku skierowanym przeciwko pozwanemu W. B. (2) prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą INTER – B. W. B. (2) w Ś., powód domagał się zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kwoty 4.000 zł brutto tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę przez pracodawcę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, zasądzenia na rzecz powoda kwoty 3.000 zł brutto tytułem naprawienia szkody wskutek nie wydania w terminie świadectwa pracy oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że był zatrudniony u pozwanego początkowo w okresie od 2 maja 2007 roku do 13 marca 2013 roku na czas określony, a następnie od dnia 15 lipca 2015 roku na czas nieokreślony. Pozwany wypowiedział mu umowę o pracę bez wskazania przyczyny wypowiedzenia, ustalając miesięczny okres wypowiedzenia. Ponadto pozwany nie wydał powodowi świadectwa pracy w ustawowym terminie, co po ustaniu zatrudnienia pozbawiło go należnych świadczeń z Urzędu Pracy w związku z brakiem nowego miejsca pracy.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda kosztów postepowania w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu podniósł, że powód wystąpił z roszczeniem odszkodowawczym ze znacznym przekroczeniem 7 – dniowego terminu do wnoszenia tego rodzaju odwołań. Dodatkowo pozwany wskazał, iż po jego stronie brak jest zawinienia w opóźnieniu przekazania powodowi świadectwa pracy, przy czym powód nie wykazał, by brak świadectwa pracy był przyczyną nie dotrzymania przez niego terminu do stawiennictwa wyznaczonego przez Urząd Pracy.

W toku postępowania Sąd ustalił

następujący stan faktyczny:

Powód zatrudniony był u pozwanego w okresie od 2 maja 2007 roku do 13 marca 2013 roku na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony w pełnym wymiarze czasu pracy. Ponownie powód zatrudniony był u pozwanego od dnia 15 lipca 2015 roku na umowę o pracę zawartej na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy jako pracownik budowlany.

Wynagrodzenie powoda liczone jak za ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło: za miesiąc luty 2017 roku – (...)

Pismem z dnia 31 stycznia 2017 roku strona pozwana wypowiedziała powodowi umowę o pracę, nie wskazując przyczyny wypowiedzenia.

Pozwany jednocześnie poinformował powoda, że okres wypowiedzenia upływa w dniu 28 lutego 2017 roku oraz że przysługuje mu w terminie 7 dni od dnia otrzymania wypowiedzenia prawo do wniesienia odwołania do Sądu Pracy.

Powód potwierdził otrzymanie wypowiedzenia w dniu 31 stycznia 2017 roku.

Bezsporne, a ponadto

- akta osobowe powoda – w załączeniu,

- zaświadczenie o wynagrodzeniu k. 19.

Pod koniec marca i w kwietniu 2017 roku powód kontaktował się telefonicznie z pozwanym i za pomocą sms – ów, prosząc o wydanie mu świadectwa pracy, jednakże bez rezultatu, gdyż terminy proponowane przez powoda do odbioru świadectwa nie odpowiadały pozwanemu.

Dowód:

- akta osobowe powoda – w załączeniu,

- wydruk korespondencji sms - owej k. 10-12,

- zeznania powoda – e protokół z dnia 28.09.2017r. k. 31.

Decyzją z dnia 20 kwietnia 2017 roku Starosta (...) orzekł o uznaniu powoda za osobę bezrobotną z dniem 22 marca 2017 roku oraz o odmowie przyznania powodowi prawa do zasiłku z uwagi na niedostarczenie świadectwa pracy za okres od 15 lipca 2015 roku do 28 lutego 2017 roku.

Z uwagi na niestawienie się w wyznaczonym terminie w urzędzie pracy, powód został wykreślony z rejestru dla bezrobotnych.

Ostatecznie powód otrzymał świadectwo pracy w czerwcu 2017 roku, które zostało mu wysłane przez pozwanego drogą pocztową w dniu 6 czerwca 2017 roku.

Po otrzymaniu świadectwa pracy powód nie zgłosił się do urzędzie pracy.

Dowód:

- decyzja Starosty (...) z dnia 20.04.2017r. k. 26,

- zeznania powoda – e protokół z dnia 28.09.2017r. k. 31

W tak ustalonym stanie faktycznym

Sąd zważył:

Powództwo o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę zasługuje na uwzględnienie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania oraz zeznaniach powoda. W swoich ustaleniach Sąd oparł się przede wszystkim na dokumentach znajdujących się w aktach sprawy, które uznał za wiarygodne, jak również wzajemnie się uzupełniające.

Podstawą roszczenia powoda o zapłatę odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę jest przepis art. 45 § 1 kp, zgodnie z brzmieniem którego, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Rozważając prawidłowość rozwiązania umowy z powodem przez stronę pozwaną należy na wstępie podkreślić, że rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem jest zwykłym ustawowym sposobem rozwiązaniem umowy o pracę i jako takie przysługuje obu stronom umowy o pracę. Zgodnie bowiem z przepisem art. 32 kp każda ze stron stosunku pracy może rozwiązać za wypowiedzeniem umowę o pracę. Uprawnienie to jednak po stronie pracodawcy obarczone jest obowiązkiem wskazania na piśmie przyczyn, dla których pracodawca decyduje się na rozwiązanie stosunku pracy z pracownikiem.

Zgodnie bowiem z art. 30 § 4 kp, oświadczenie woli pracodawcy o wypowiedzeniu umowy zawartej na czas nieokreślony powinno zawierać przyczynę dokonania tego rodzaju czynności prawnej. Przyczyna ta nie musi mieć szczególnej wagi czy nadzwyczajnej doniosłości, albowiem wypowiedzenie umowy o pracę jest zwykłym sposobem rozwiązania bezterminowego stosunku pracy (zob. wyrok SN z dnia 4 grudnia 1997r., I PKN 419/97). Nie oznacza to przyzwolenia na arbitralne, dowolne i nieuzasadnione lub sprzeczne z zasadami współżycia społecznego wypowiedzenie umowy o pracę (zob. wyrok SN z dnia 6 grudnia 2001r., I PKN 715/00). Przyczyna zaś powinna być zrozumiała dla pracownika, konkretna, prawdziwa, rzeczywista.

Analizując materiał dowodowy zgromadzony w sprawie stwierdzić należy, że strony łączyła umowa o pracę zawarta na czas nie określony. W oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę doręczonym powodowi w dniu 31 stycznia 2017 roku pracodawca nie wskazał powodowi przyczyny wypowiedzenia w związku z czym wypowiedzenie takie narusza przepis art. 30 § 4 kp.

Strona pozwana nieprawidłowo wskazała również okres wypowiedzenia (1 miesiąc), bowiem zgodnie z art. 36 § 1 kp okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony i umowy o pracę zawartej na czas określony jest uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy i wynosi: 2 tygodnie, jeżeli pracownik był zatrudniony krócej niż 6 miesięcy; 1 miesiąc, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 6 miesięcy; 3 miesiące, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata. Ponadto zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego, przy ustalaniu okresu wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony (art. 36 § 1 k.p.) uwzględnia się wszystkie okresy zatrudnienia u tego samego (danego) pracodawcy (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15.01.2003r., sygn. akt III PZP 20/02).

Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że powód był zatrudniony u pozwanego powyżej trzech lat, a zatem okres wypowiedzenia powodowi umowy o pracę przez pozwanego został błędnie określony i powinien wynosić 3 miesiące.

Sąd nie uwzględnił zarzutu pozwanego dotyczącego przekroczenia przez powoda siedmiodniowego terminu do wniesienia odwołania, albowiem zgodnie z brzmieniem art. 264 kp obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 roku odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę wnosi się do sądu pracy w ciągu 21 dni od dnia doręczenia pisma wypowiadającego umowę o pracę, przy czym brak prawidłowego pouczenia o przysługującym terminie do wniesienia odwołania nie może z całą pewnością skutkować negatywnymi konsekwencjami po stronie pracownika.

W związku z powyższym należało uznać wypowiedzenie umowy o pracę za niezgodne z przepisami, co skutkowało zasądzeniem uwzględnieniem żądania zasądzenia odszkodowania w kwocie wskazanej przez powoda, której strona pozwana nie kwestionowała, o czym orzeczono jak w punkcie I wyroku.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że strony łączył stosunek pracy, który został rozwiązany za wypowiedzeniem przez pracodawcę.

Zgodnie z art. 97 § 1 kp w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany niezwłocznie wydać pracownikowi świadectwo pracy, jeżeli nie zamierza nawiązać z nim kolejnego stosunku pracy w ciągu 7 dni od dnia rozwiązania lub wygaśnięcia poprzedniego stosunku pracy. Świadectwo pracy dotyczy okresu lub okresów zatrudnienia, za które dotychczas nie wydano świadectwa pracy.

Jak wynika z akt niniejszej sprawy, pozwany wystawił powodowi świadectwo pracy w dniu 28 lutego 2017 roku, które to wysłane zostało do powoda za pośrednictwem poczty na jego adres zamieszkania w dniu 6 czerwca 2017 roku.

Zgodnie z art. 99 § 1 k.p. pracownikowi przysługuje roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracodawcę wskutek niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy.

Analiza powyższego przepisu wskazuje, iż dla powstania roszczenia o wypłatę odszkodowania konieczne jest spełnienie trzech przesłanek: niewydanie w terminie, bądź wydanie niewłaściwego świadectwa pracy, szkoda poniesiona przez pracownika oraz związek przyczynowy pomiędzy szkodą a niewydaniem w terminie bądź wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1978 r. (I PRN 107/78) w świetle art. 99 § 2 k.p. odszkodowanie z powodu niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy przysługuje pracownikowi tylko wówczas, gdy nie mógł uzyskać z tego powodu nowej pracy pomimo podejmowanych w tym kierunku starań, co sam powinien udowodnić (art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p. ).

Należy podkreślić, iż art. 99 § 1 k.p. przewiduje odpowiedzialność odszkodowawczą pracodawcy nie za samo niewydanie w terminie świadectwa pracy lub wydanie nieprawidłowego świadectwa pracy, a jedynie za szkodę, jaką pracownik poniósł wskutek nie otrzymania świadectwa pracy, polegającą na pozostawaniu przez pracownika bez pracy z tego powodu. A zatem szkoda pracownika polega na utracie wynagrodzenia, które mógłby otrzymać, gdyby podjął pracę po otrzymaniu świadectwa pracy.

W toku postępowania powód wskazywał, iż z uwagi na nie wydanie mu w terminie świadectwa pracy, odmówiono mu przyznania zasiłku dla bezrobotnych. Ponadto jak sam zeznał, jeszcze przed otrzymaniem świadectwa pracy został wyrejestrowany z ewidencji osób bezrobotnych na skutek niestawiennictwa w Powiatowym Urzędzie Pracy w wyznaczonym terminie, przy czym po otrzymaniu świadectwa pracy od pracodawcy nie przedstawił go w tym urzędzie.

W tym miejscu wskazać należy, że niemożność zarejestrowania się w urzędzie pracy i otrzymania zasiłku dla bezrobotnych z powodu nie wydania świadectwa pracy wprawdzie implikuje powstanie szkody w rozumieniu przepisu art. 99 § 1 kp i dotyczy to również uzyskania innego świadczenia, jak np. zasiłku dla bezrobotnych, to w ocenie Sądu szkoda taka nie została przez powoda wykazana. Jak wynika z jego zeznań, został on wyrejestrowany z ewidencji osób bezrobotnych z uwagi na niestawiennictwo w urzędzie w wyznaczonym terminie, a więc brak gotowości do podjęcia zatrudnienia. Wskazać należy, że powód nie przedstawił decyzji o wyrejestrowaniu z ewidencji osób bezrobotnych, lecz skoro decyzja o uznaniu powoda za osobę bezrobotną jest z dnia 20 IV 2017 roku, zaś powód świadectwo pracy otrzymał na początku czerwca 2017 roku, a z zeznań powoda wynika, że został wyrejestrowany przed otrzymaniem świadectwa pracy, to nie można uznać, że po stronie powoda wystąpiła szkoda majątkowa. Ponadto powód nie podjął żadnych starań, aby już po otrzymaniu świadectwa pracy uzyskać należne mu świadczenie.

Mając na względzie powyższe, Sąd oddalił powództwo o odszkodowanie za niewydanie świadectwa pracy, o czym orzekł w punkcie II wyroku.

W związku w powyższym na mocy powołanych przepisów orzeczono jak w pkt. I i II wyroku.

Orzeczenie o kosztach postępowania oparto na przepisie art. 100 kpc, biorąc pod uwagę wynik sprawy (punkt III wyroku).

Sąd z urzędu, na podstawie art. 477²§ 1 k.p.c. nadał wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia (punkt IV wyroku).

Na podstawie art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w (...)kwotę 200 złotych tytułem częściowej opłaty od pozwu, od której powód był ustawowo zwolniony (punkt V wyroku).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE