Sygn. akt IX U 2201/16
Dnia 4 października 2017 r.
Sąd Okręgowy___________________ w Gliwicach Wydział IX
Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku
w składzie:
|
Przewodniczący: |
SSO Joanna Smycz |
|
Protokolant: |
Iwona Porwoł |
przy udziale ./.
po rozpoznaniu w dniu 4 października 2017 r. w Rybniku
sprawy z odwołania J. K. ( K. )
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.
o ponowne ustalenie wysokości emerytury
na skutek odwołania J. K.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.
z dnia 28 września 2016 r. Znak (...)
oddala odwołanie
Sędzia
Sygn. akt: IX U 2201/16
Decyzją z dnia 28 września 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił ubezpieczonemu J. K. ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na podstawie art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu decyzji ZUS wskazał, iż wyliczony dla ubezpieczonego, w oparciu o przedstawione przez niego dowody, maksymalny wskaźnik wysokości podstawy wymiaru okazał się niższy od wymaganego w przepisie art. 110a tego wskaźnika o wartości 250%.
W odwołaniu od powyższej decyzji, ubezpieczony wniósł o jej zmianę i przeliczenie świadczenia w myśl art. 110a. z 20 najkorzystniejszych lat zatrudnienia.
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podtrzymał stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Dodatkowo podniósł, że maksymalny wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalony z 20 najkorzystniejszych lat wyniósł 172,28% i tym samym okazał się niższy od wymaganego w przepisie art. 110a tego wskaźnika o wartości 250%.
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
Ubezpieczony J. K. urodził się w dniu (...) , prawo do emerytury górniczej uzyskał z dniem 8 września 1991r.
Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury organ rentowy przyjął wynagrodzenie z okresu 1986-1988, gdzie wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 342,23 % i zgodnie z przepisami został ograniczony do 250%.
Odwołujący po przyznaniu emerytury pracował nadal w KWK (...) do 18 września 1991r.
W dniu 11 kwietnia 2016r. ubezpieczony wniósł o przeliczenie emerytury, powołując się na nowelizację ustawy o emeryturach i rentach z dnia 5 marca 2015r., tj. na podstawie art. 110a ustawy emerytalno – rentowej. Do wniosku załączył zaświadczenia Rp-7 potwierdzające osiągane przez niego wynagrodzenia za lata 1979 do 1991.
Decyzją z dnia. 28 września 2016r (...) Oddział w R. odmówił ubezpieczonemu ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na podstawie art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych co szczegółowo uzasadnił.
Na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu rent i emerytur mgr K. S. z dn. 15.05.2017r. 2017r. (k.22-29) ), oraz druków Rp 7 za lata 1971-1991 ( akta ZUS), pasków zarobkowych za lata 1970-1978 złożonych przez odwołującego( koperta załączona do akt) kart zasiłkowych i akt osobowych Sąd ustalił, iż podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne J. K. z 20 najkorzystniejszych lat wybranych z okresu zatrudnienia w KWK (...) tj. lat 1970-1976 i 1979-1991 oraz wwpw wynosi:
- za rok 1970 –56.863 zł (212,02%)
za rok 1971 –61.159zł, (216,14%)
za rok 1972 –79.550zł, (264,22%)
za rok 1973 –73.672zł,(219,42%)
za rok 1974 –89.592zł,(234.41%)
za rok 1975– 73.672 zł,(155,83%)
za rok 1976 –79.556zł, (154,86%)
za rok 1979 –115.346zł,(189,44%)
za rok 1980 –133.517zł,(184,21%)
za rok 1981 –170.368zł,(184,64%)
za rok 1982 –354.206zł,(253,78%)
za rok 1983 –499.303zł,(287,45%)
za rok 1984 –477.913zł,(236,53%)
za rok 1985 –695.226zł (289,61%)
za rok 1986 –1.007.807zł (348,55%)
za rok 1987 –1.324.453 zł (378,19%)
za rok 1988 –1.910.917 zł (299,95%)
za rok 1989 –5.066.419 zł (204,20%)
za rok 1990 –23.000.979 zł (186,16%)
za rok 1991 –26.276.883zł (123,71%)
Biegły odtwarzając powyższe zarobki ubezpieczonego, uwzględnił przede wszystkim paski zarobkowe i zapisy w jego dokumentacji osobowej i zasiłkowej, zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu oraz obowiązujące przepisy płacowe w górnictwie w spornym okresie.
Ostatecznie Sąd w oparciu o wyliczenia biegłego ustalił, iż wwpw z najkorzystniejszych 20 lat wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu, tj. z lat: 1970-1976 i 1979-1991 wynosi 4614,32% co podzielone przez 20 lat daje 230,72%.
Pełnomocnik ubezpieczonego miał zastrzeżenia do opinii stwierdzając, że przyjęte przez biegłego wynagrodzenia są sprzeczne z UZP dla przemysłu węglowego w spornym okresie i zarzucił, że biegły nie uwzględnił wynagrodzeń barbórkowych oraz 13 pensji , dodatkowego wynagrodzenia za pracę w soboty i niedziele, dodatków szkodliwych, dodatków za pracę w warunkach zmianowych i za pracę w godzinach nocnych.
Zastrzeżenia te nie zasługują na uwzględnienie Sąd w tym zakresie w pełni podziela stanowisko wyrażone w wyroku Sadu Apelacyjnego w Poznaniu z dn.6.08.2015r. III AUa 1878/14 , iż „zarobki za poszczególne miesiące i wybrane lata kalendarzowe muszą być wskazane w sposób nie budzący wątpliwości w ściśle określonej wysokości i odprowadzanych od nich składek na ubezpieczenia społeczne”.
Bezpodstawny jest zarzut strony odwołującej o nieuwzględnieniu 13 pensji i Barbórki, gdyż 13-tka była oskładkowana jedynie w okresie od roku 1983 do 1990 a Barbórka wchodziła do podstawy składek na ubezpieczenia społeczne w latach 1982 do 1987 i następnie od sierpnia 1997r. do nadal a zatem te składniki są odnotowane w przedłożonych przez ubezpieczonego drukach Rp7 w okresie w którym były oskładkowane.
Wyliczenia biegłego uwzględniają zarówno obowiązujące przepisy płacowe w spornym okresie a przede wszystkim w przeważającej mierze są oparte na danych z pasków zarobkowych ubezpieczonego i danych wynikających z kart zasiłkowych a w pozostałych okresach zawierają wszystkie stałe składniki takie jak deputat węglowy , uwzględniają pracę w 2 niedziele w miesiącu, dodatki z Karty Górnika a począwszy od 1.01.1975r uwzględniają zgodnie z przepisami wynagrodzenie to w podwójnej wysokości. Ubezpieczony w żaden sposób nie udowodnił, że przysługiwały mu dodatki szkodliwe i nie wynika to z zapisów zawartych w jego aktach osobowych. Ponadto należy podkreślić, iż wwpw obliczony z lat za które są złożone druki Rp7 tj. lat 1979-1991 łącznie z 13 lat wynosi 3157,42% co podzielone przez 13 udokumentowanych lat wynosi 242,88% i jak słusznie zauważył biegły nie sposób aby ubezpieczony w spornym okresie uzyskał wwpw przekraczające 250% bo biorąc pod uwagę ,że aby wwpw przekroczyło 250% z 20 najkorzystniejszych lat łącznie wwpw musiałoby wynosić najmniej 5000,2%. Zatem kiedy odejmiemy od 5000,2% wykazany z 13 lat wwpw 3157,42% otrzymamy wwpw 1842,78% co podzielone przez 7 brakujących lat daje wwpw 263,25%. Jasno więc widać ,iż niemożliwym jest( nawet gdyby uwzględnić miesiące spornego okresu w których brak jest danych z pasków zarobkowych i kart zasiłkowych w których doliczyłoby się do wyliczeń biegłego dodatki nocne i od 1.01.1975r. dodatek za II zmianę), aby w latach 1970 do 1978 taki współczynnik ubezpieczony mógłby osiągnąć przez okres 7 lat corocznie ,biorąc pod uwagę jego stawkę wynagrodzenia wynikającą bezpośrednio z pasków zarobkowych i biorąc pod uwagę, iż ubezpieczony dopiero w roku 1983 miał wwpw 287,45% a współczynnik powyżej 250% jak wynika z druków Rp7 miał jedynie w latach 1982-1988. Z tych względów Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego .
Sąd zatem w całości podzielił wnioski płynące z opinii biegłego, gdyż były logiczne i spójne. Biegły dokonał szczegółowych ustaleń w oparciu o dokumentację osobową, zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu i pozostały materiał dowodowy w szczególności paski wynagrodzeń za sporny okres i zapisy w kartach zasiłkowych oraz uzyskane w toku sporządzania opinii dane, opierając się na obowiązujących przepisach.
.
Zgromadzony materiał dowodowy, Sąd uznał za kompletny, wiarygodny i mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych i rozstrzygnięcia sprawy.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie.
W niniejszej sprawie bezsporne jest, że ubezpieczony jest uprawniony do emerytury od 8 września 1991 r., obliczonej z okresu 1986-1988, gdzie wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 342,23 % i zgodnie z przepisami został ograniczony do 250%.
Bezspornie ubezpieczony po uzyskaniu prawa do emerytury pozostawał w zatrudnieniu.
Przedmiotem sporu jest wysokość emerytury ubezpieczonego. Ubezpieczony złożył bowiem w dniu 11 kwietnia 2016 r. wniosek o przeliczenie emerytury w związku ze zmianą przepisów ustawy emerytalno-rentowej z dniem 1 maja 2015r. i wprowadzeniem art. 110a.
Ustawą z dnia 5 marca 2015r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015r. poz. 552) wprowadzono zmiany w przepisach ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Zgodnie z wprowadzonym wskazaną wyżej nowelizacją art. 110a ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015r., poz.748 ze zm.) wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem art. 110 ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250%.
Zgodnie z ust. 2 ustalenie wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 może nastąpić tylko raz.
Art. 110a znajduje zastosowanie do przeliczenia emerytur przyznanych na starych zasadach tj. obliczonych w myśl art. 53 ustawy emerytalno-rentowej, gdzie bezpośredni wpływ na wysokość świadczenia ma kwota bazowa oraz wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia.
Bezspornie ubezpieczony pobiera emeryturę obliczoną na starych zasadach. Nadto kontynuował zatrudnienie i wskazał podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne przypadającą w części po przyznaniu świadczenia.
Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była wysokość emerytury ubezpieczonego, któremu zaskarżoną decyzją odmówiono przeliczenia świadczenia.
Sąd w pełni podziela wniosek wynikający z opinii powołanego w sprawie biegłego , iż wwpw J. K. z 20 najkorzystniejszych lat wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu, tj. z lat: 1970-1976 i 1979-1991 wynosi 230,72%.
Z tych względów przeliczenia świadczenia na podstawie art. 110 a ustawy emerytalnej jest niemożliwe, ze względu na brak spełnienia wymaganych w nim przesłanek.
W konsekwencji, Sąd– na mocy 477 14 § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.
SSO Joanna Smycz
Sygn. akt IX U 2201/16
(...)
(...)
(...).
(...)