WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Nowakowska

Protokolant st. sekr. sądowy Alina Kędzia

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2017 r. w Kaliszu

odwołania A. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 25 września 2017 r. Nr (...)

w sprawie A. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o emeryturę

Zmienia decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 25 września 2017 r. znak (...) w ten sposób, że przyznaje A. W. emeryturę od 1 sierpnia 2017r.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25.09.2017r.. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w O. odmówił A. W. przyznania emerytury, gdyż jako osoba urodzona po 31.12.1948r. nie udowodnił co najmniej 15 lat pracy w tych warunkach na dzień 01.01.1999r. Odmówiono mu zaliczenia pracy w Przedsiębiorstwie (...) w O.., gdyż nie przedstawił na tę okoliczność właściwego dokumentu.

Odwołanie od tej decyzji wniósł do Sądu A. W. domagając się przyznania emerytury z tytułu ponad 15-letniego wykonywania pracy w szczególnych warunkach, powołując się, że w spornym okresie był kierowcą samochodu ciężarowego powyżej 3,5 ton.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

Zgodnie z art.184 ust.1 ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2017r. poz. 1383) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31.12.1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art.32-34, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (01.01.1999r.) osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzna

oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art.27.

Stosownie do treści ust.2 emerytura ta przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do OFE lub przekazania środków tam zgromadzonych za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa.

Stosownie do treści art. 32 cyt. ustawy ubezpieczeni będący pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnieni w szczególnych warunkach przez co najmniej przez 15 lat, nabywali prawo do emerytury w wieku obniżonym o 5 lat od podstawowego, o ile udowodnili łączny staż ubezpieczeniowy określony w art.27 cyt. ustawy wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Zgodnie z ust.4 tego przepisu wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługiwało prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych tj. rozporządzenia Rady Ministrów z 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz.43 ze zmianami).

Paragraf 2 powyższego rozporządzenia stanowi, że okresami prac uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w tym rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy te stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Wobec braku stosownego dokumentu przez sądem możliwe jest wykazywanie charakteru pracy wszelkimi dowodami przewidzianymi w przepisach kodeksu postępowania cywilnego.

Jak wynika z powyższego odwołujący się, urodzony w dniu (...) powinien zatem na dzień 01.01.1999r. wykazać 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych oraz 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach.

Poza sporem jest, że odwołujący się wystąpił o przekazanie do ZUS środków zgromadzonych w OFE.

Według danych ZUS na dzień 1.01.1999r. udowodnił wymagany 25 letni składkowy i nieskładkowy (łącznie 25lat i i 17 dni) i 13 lat 9 miesięcy i 4 dni pracy w szczególnych warunkach.

Jak wynika z akt ZUS i zawartych tam świadectw pracy A. W. zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...) w O. w okresie od 19.04.1982r. do 31.01.1986r. jako kierowca.

Akta osobowe nie zawierają danych o rodzaju pojazdu.

W oparciu o zeznania świadków R. A. i M. J. Sąd ustalił, że odwołujący się był traktorzystą, kierowcą ciągnika. Miał na stałe powierzony ciągnik oraz dwie przyczepy i niskopodwoziową przyczepę do przewozu dłużycy. Przewoził materiały budowalne jak cegły, rury, włazy. Woził te materiały na budowy prowadzone przez zakład pracy w terenie, albo z hurtowni do magazynu. Stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał stricte prace transportowe.

Powyższe wiarygodne zeznania świadków są spójne z danymi w aktach osobowych, co pozwala na przyjęcie, że w okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w O. (czyli od 19.04.1982r. do 31.01.1986r.) odwołujący się wykonywał pracę uprawniającą do uznania jej za pracę w szczególnych warunkach jako kierowca ciągnika.

Stanowisko kierowcy ciągnika ujęte jest w dziale VIII pkt. 3 wykazu A stanowiącego załącznik do przytoczonego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz.43 ze zmianami).

Definicję ustawową „pracy w szczególnych warunkach” zawiera art.32 ust 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Zgodnie z tym przepisem za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Praca taka to ta, w której pracownik w sposób znaczny jest narażony na niekorzystne dla zdrowia czynniki. Np. praca w narażeniu na hałas ponadnormatywny, praca w zapyleniu, w oparach chemicznych, w wysokich temperaturach lub zmiennych warunkach atmosferycznych. Pracę taką pracownik musi wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Motyw przyświecający ustawodawcy w stworzeniu instytucji przewidzianej w art.32 w/w ustawy opiera się na założeniu, że praca wykonywana w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu i osoba taka ma prawo do wcześniejszej emerytury niż pozostali ubezpieczeni.

W odniesieniu do kierowców nie ma znaczenia jakiego typu materiały przewozili, dla jakiej branży były przeznaczone, bo uciążliwość, trudność pracy wynika z rodzaju kierowanego pojazdu, a nie z rodzaju przewożonego ładunku. W stosunku do tych pracowników nie ma zastosowania orzecznictwo odnoszące się do branżowych wykazów.

A. W. wniosek o emeryturę złożył w dniu 18.08.2017r. Wykazał zarówno ogólny staż ubezpieczeniowy jak i ponad 15 letni staż w szczególnych warunkach. Wiek 60 lat ukończył w dniu (...).

Zgodnie z art.129 §1cyt ustawy z 17.12.1998r. Sąd przyznał mu prawo do emerytury od miesiąca złożenia wniosku.

Zaskarżona decyzja podlegała więc zmianie i zgodnie z art.477 ¹⁴§2 kpc orzeczono jak w wyroku.