UZASADNIENIE

wyroku z 13 czerwca 2017 roku

wydanego w postępowaniu uproszczonym

Pozwem z dnia 28 sierpnia 2016 roku powód (...) Bank (...) Spółka akcyjna we W. zażądał zasądzenia od pozwanego W. Z. na swoją rzecz kwoty 2.546,90 złotych z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 1.997,85 złotych od 23 marca 2016 roku do dnia zapłaty oraz rozstrzygnięcia o kosztach procesu.

W uzasadnieniu podał, że strony zawarły umowę o limit kredytowy i wydanie oraz korzystanie z karty kredytowej. Wskazał, że pozwany nie uregulował swojego zobowiązania w wysokości wskazanej w pozwie. Podał, że na dochodzoną należność składają się: 1.997,85 złotych tytułem należności głównej, 341,15 złotych tytułem odsetek od dnia 13 czerwca 2005 do dnia wystawienia wyciągu z ksiąg banku oraz 207,90 złotych tytułem opłat i prowizji.

Nakazem zapłaty z dnia 13 października 2016 roku, wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie orzekł o obowiązku zapłaty przez pozwanego na rzecz powoda kwoty 2.546,90 złotych z odsetkami oraz kosztami procesu.

Powyższemu nakazowi zapłaty pozwany sprzeciwił się, co doprowadziło do utraty jego mocy. W sprzeciwie podniósł zarzut niewykazania roszczenia co do zasady, jak i wysokości.

W toku procesu strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód (...) Bank (...) Spółka akcyjna we W. prowadził rachunek bankowy nr (...). W historii transakcji prowadzonej dla tego rachunku odnotowano 805 transakcji w okresie od 31 sierpnia 2005 roku do 2 lutego 2017 roku.

Dowód:

-: historia rachunku bankowego, k. 36-51;
-: tabela opłat i prowizji, k. 52-56;
-: regulamin, k. 57-58;

Pismem z 23 listopada 2015 roku powód złożył pozwanemu W. Z. oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o limit kredytowy i kartę oraz wezwał go do zapłaty kwoty 2.397,66 złotych tytułem kapitału, odsetek oraz opłat i prowizji.

Dowód:

-: pismo z 23 listopada 2015 roku, k. 59-60;

Dnia 13 kwietnia 2016 roku powód sporządził wyciąg z ksiąg banku, w którym stwierdził zobowiązanie pozwanego w wysokości 2.546,90 złotych, na które składały się: 1.997,85 złotych tytułem należności głównej, 341,15 złotych tytułem odsetek umownych w okresie od 13 czerwca 2005 roku do dnia wystawienia wyciągu, 130 złotych tytułem opłat i prowizji oraz 77,90 złotych tytułem opłat za prowadzenie rachunku.

Dowód:

-: wyciąg z ksiąg banku, k. 35;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

Podstawę żądania pozwu stanowiła dyspozycja wynikająca z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych (t.j. Dz.U. z 2012 roku, poz. 1232), zgodnie z którym przez umowę o kartę płatniczą wydawca karty płatniczej zobowiązuje się wobec posiadacza karty płatniczej do rozliczania operacji dokonanych przy użyciu karty płatniczej, a posiadacz zobowiązuje się do zapłaty kwot operacji wraz z należnymi wydawcy kwotami opłat i prowizji lub do spłaty swoich zobowiązań na rachunek wskazany przez wydawcę. Zgodnie z art. 2 pkt 7 tej ustawy kartą płatniczą jest karta identyfikująca wydawcę i upoważnionego posiadacza, uprawniająca do wypłaty gotówki lub dokonywania zapłaty, a w przypadku karty wydanej przez bank lub instytucję ustawowo upoważnioną do udzielania kredytu - także do dokonywania wypłaty gotówki lub zapłaty z wykorzystaniem kredytu.

W takiej sytuacji powód winien był wykazać zawarcie umowy oraz wysokość kredytu, który został wykorzystany przez pozwanego. Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu obciąża tego, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Udowodnienie faktu oznacza wykazanie jego istnienia ponad wszelką wątpliwość.

W ocenie sądu powód nie udowodnił, by strony wiązała jakakolwiek umowa. Powód nie przedstawił żadnego dowodu, z którego wynikałby obowiązek zapłaty przez pozwanego jakichkolwiek kwot na rzecz powoda, jak również zasad pozwalających na ustalenie wysokości takiego zobowiązania. Na tę okoliczność powód przedstawił jedynie swoje twierdzenia o fakcie, lecz nie przedstawił dowodu. Prowadzenie rachunku bankowego nie oznacza, że jest on prowadzony dla pozwanego, jak również że doszło do zawarcia umowy z pozwanym. Dowód z wyciągu z historii rachunku bankowego stanowi wyłącznie dokument prywatny, którego moc dowodowa – zgodnie z treścią art. 245 k.p.c. – ogranicza się wyłącznie do stwierdzenia, że osoba, która dokument ten podpisała, złożyła określone oświadczenie. Dyspozycja wynikająca z art. 245 k.p.c. uniemożliwia przyjęcia tezy o zgodności z prawdą takiego oświadczenia. Zwrócić należy uwagę także na to, że brak dowodu wskazującego na zawarcie umów przywołanych w pozwie, uniemożliwia także ocenę prawidłowości adnotacji w historii rachunku bankowego. Powyżej wskazanych okoliczności nie sposób także ustalić na podstawie oświadczenia o wypowiedzeniu umów. Stanowi ono również dokument prywatny o mocy dowodowej określonej w art. 245 k.p.c. Nie sposób z niego w sposób niebudzący wątpliwości wnioskować o istnieniu oraz treści wzajemnych stosunków zobowiązaniowych stron.

W toku procesu powód przedstawił dowód z postaci wyciągu z ksiąg banku. Niemniej jednak, zgodnie z treścią art. 95 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2015 roku, poz. 128 ze zm.) wyciąg taki w postępowaniu cywilnym stanowi jedynie dowód z dokumentu prywatnego, którego moc dowodowa jest ograniczona do stwierdzenia, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenia o wskazanej w nim treści (art. 245 k.p.c.). Nie wynika z niego natomiast, by oświadczenie to było zgodne z prawdą. W takim stanie prawnym sąd nie mógł oprzeć swoich ustaleń na wyciągu z ksiąg rachunkowych banku jako na dowodzie, o którym mowa w art. 244 k.p.c. Oznacza to, że dokument ten mógł zostać oceniony jedynie jako stanowiący o tym, że osoba, która dokument ten podpisała złożyła oświadczenie o wskazanej w nim treści, przy czym z art. 245 k.p.c. nie wynika, by przesądzało to o zgodności tych oświadczeń z prawdą. W ocenie sądu nie ma przy tym znaczenia fakt, że nowelizacja art. 95 ust. 2 przywołanej ustawy nastąpiła po wydaniu bankowego tytułu wykonawczego. W procesie cywilnym sąd stosuje co do zasady normy prawne obowiązujące w chwili zamknięcia rozprawy (art. 316 § 1 k.p.c.). Jedynie na marginesie należy zauważyć, że proces został wszczęty po zmianie brzmienia art. 95 ust. 2 Prawa bankowego.

Zważyć należy, że niewykazanie istnienia oraz wysokości roszczenia z tytułu zwrotu kredytu pociąga za sobą także niewykazanie istnienia pozostałych roszczeń dochodzonych pozwem. Wobec braku dowodów co do przyznania pozwanemu określonego limitu kredytowego oraz konieczności i warunków jego spłaty przez pozwanego, powód nie wykazał zasadności istnienia roszczeń akcesoryjnych w postaci odsetek. Nie przedstawił także żadnego dowodu co do zasadności oraz wysokości roszczeń z tytułu kosztów, bowiem z samej umowy takie roszczenie nie wynika.

W takim stanie faktycznym i prawnym sąd uznał, że roszczenie powoda nie zostało wykazane w stopniu umożliwiającym jego zasądzenie w jakiejkolwiek części. Wobec powództwo należało oddalić, o czym sąd orzekł jak w pkt I sentencji.

O kosztach procesu orzeczono odpowiednio do treści art. 98 §1 i 3 k.p.c. Oddalenie powództwa oznaczało przegraną powoda. Na poniesione przez pozwanego koszty procesu składało się zastępstwo procesowe w wysokości 1.200 złotych oraz opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych. W takim stanie rzeczy sąd orzekł jak w pkt II sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE