UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 kwietnia 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział, na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. nr 8, poz. 43 ze zm.) w Ł. odmówił B. F. prawa do wcześniejszej emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy podniósł, że wnioskodawca do dnia 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy nie uznał za pracę w warunkach szczególnych zatrudnienia w Spółdzielni Pracy (...) ponieważ stanowisko „aparatowy procesów chemicznych” nie jest zawarte w resortowym akcie prawnym tj. w Uchwale Zarządu (...) Związku (...) z dnia 30 VI 1983 roku oraz w Zakładach (...) ponieważ nie można uznać, że praca na stanowisku ślusarza w wydziale dziewiarni była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach, w których nie są zachowane higieniczne normy pracy. Ubezpieczony wykazał 26 lat i 24 dni okresów składkowych, 1 miesiąc i 7 dni okresów nieskładkowych ( łącznie 26 lat, 2 miesiące i 1 dzień) w tym żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych (decyzja k. 21 akt ZUS).

W dniu 23 maja 2017 roku wnioskodawca, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury. Skarżący wskazał, że organ rentowy błędnie nie zaliczył obu okresów zatrudnienia do pracy w szczególnych warunkach. Spółdzielnia Pracy (...) w likwidacji wystawiła wnioskodawcy stosowne świadectwo pracy w warunkach szczególnych, zaś analogiczny charakter pracy w Zakładach (...) wynika z zakresu jego obowiązków (odwołanie k. 2-12).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, argumentując jak w uzasadnieniu decyzji (odpowiedź na odwołanie k. 17).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca B. F., urodzony w dniu (...), w dniu 7 marca 2017 roku złożył wniosek o emeryturę. Nie był członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego (wniosek k. 1-3 akt ZUS).

Organ rentowy uznał ubezpieczonemu za udowodnione 26 lat i 24 dni okresów składkowych, 1 miesiąc i 7 dni okresów nieskładkowych ( łącznie 26 lat, 2 miesiące i 1 dzień) (okoliczność bezsporna).

W okresie od 14 lutego 1980 roku do 30 kwietnia 1987 roku wnioskodawca zatrudniony był Spółdzielni Pracy ”S.” w P., w pełnym wymiarze czasu pracy (świadectwo pracy k.16 akt ZUS).

Odwołujący zatrudniony został na stanowisku pracownika produkcji organicznej. Następnie od 1 marca 1981 roku powierzono mu obowiązki brygadzisty zmianowego. Stanowisko określane było następnie jako brygadzista – aparatowy a od 1 listopada 1982 roku jako brygadzista aparatowy procesów polimerowych (umowa o pracę, angaże k.15, k.23, k.28-31 akt osobowych k.83).

W zakładach (...) produkowano farby (przesłuchanie wnioskodawcy B. F. e-protokół z 7 XII 2017 roku 00:04:02 w zw. z e-potokołem z 9 XI 2017 roku 00:02:08, zeznania świadka M. S. e-potokół z 9 XI 2017 roku 01:05:11).

Odwołujący obsługiwał młyny kulkowe, mieszadła szybkoobrotowe, pompy przetłaczające, paściarkę, mieszalniki, kotły parzalne (przesłuchanie wnioskodawcy B. F. e-protokół z 7 XII 2017 roku 00:04:02 w zw. z e-potokołem z 9 XI 2017 roku 00:02:08, zeznania świadka Z. S. e-potokół z 9 XI 2017 roku 00:55:07).

Wnioskodawca pracował przy maszynie, tzw. młynie, który służył do ucierania granulowanej farby. Chodziło o to, żeby powstała jednolita masa. Do wózka odwołujący sypał biel tytanową i inne potrzebne barwniki, w zależności od tego jakie farby były mieszane. Następnie przepychał wózek spod mieszadła pod młyn, gdzie pompa pchała to, pod ciśnieniem, do młyna. Utarta farba zlatywała już gotowa do drugiego wózka. Gotowa farba była kontrolowana przez labolatorium i czasem trzeba było np. dolać rozpuszczalnik. Gdy farba była gotowa wnioskodawca przepompowywał to do puszek. Uczestniczył także w procesie produkcji pasty głuszącej z azbestu. Do maszyny wsypywało się włókno azbestowe i zalewało lepiszczem. Po wymieszaniu wkładano to w pojemniki 50 kilogramowe. Tym zajmował się już kobiety (przesłuchanie wnioskodawcy B. F. e-protokół z 7 XII 2017 roku 00:04:02 w zw. z e-potokołem z 9 XI 2017 roku 00:02:08).

To, przy której maszynie wnioskodawca pracował, zależało od decyzji pracownika kadr i mogło zmieniać się codziennie. W pewnym momencie w zakładzie zaczęto produkować wikol i być może stąd zmiana nazwy stanowiska na aparatowy produkcji organicznej. To się odbywało na tej samej hali. Jako brygadzista wnioskodawca otwierał zakład o 6.00 i o 22.00 zamykał, jeśli pracował na popołudniowej zmianie. Na każdej zmianie był jeden brygadzista. Innych obowiązków jako brygadzista wnioskodawca nie wykonywał. Nie podlegali mu pracownicy. Nie kontrolował pracy pracowników i nie zlecał im pracy. Osoba z biura rozdawała pracę. Nie było przestojów w tym czasie (przesłuchanie wnioskodawcy B. F. e-protokół z 7 XII 2017 roku 00:04:02 w zw. z e-potokołem z 9 XI 2017 roku 00:16:49, zeznania świadka Z. S. e-potokół z 9 XI 2017 roku 00:55:07 i 01:00:04, zeznania świadka M. S. e-potokół z 9 XI 2017 roku 01:05:11).

Odwołujący nie korzystał także z urlopu bezpłatnego i nie miał innych przerw w pracy. Nie był również oddelegowany do innej pracy (przesłuchanie wnioskodawcy B. F. e-protokół z 7 XII 2017 roku 00:04:02 w zw. z e-potokołem z 9 XI 2017 roku 00:13:20, zeznania świadka M. S. e-potokół z 9 XI 2017 roku 01:05:11).

Likwidator spółdzielni wystawił wnioskodawcy świadectwo pracy w warunkach szczególnych, z którego wynika, że B. F. był zatrudniony w zakładzie w okresie od 14 lutego 1980 roku do 30 kwietnia 1987 roku i w tym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wykonywał pracę aparatowego, na stanowisku aparatowy procesów chemicznych wymienione w dziale IV poz. 16 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 II 1983 roku, w sprawie prac zaliczonych do pierwszej kategorii zatrudnienia (świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach k. 11).

W okresie od 17 listopada 1987 roku do 30 czerwca 2008 roku wnioskodawca zatrudniony był Zakładach (...) (do 31 sierpnia 1995 roku) i Zakładach (...) w Ł. (świadectwo pracy k.9 akt ZUS).

Od 17 listopada 1987 roku zatrudniony został na stanowisku ślusarza w pełnym wymiarze czasu pracy, a nastepnie od 1 stycznia 1995 roku na stanowisku ślusarza – smarownika i ślusarza brygady remontowej (od 1 I 1999 roku) (umowa i angaże k.2, k.3-10, k.12-13, k.16-19, angaż z 1 I 1999 roku akta osobowe k.99).

W zakładach (...) wnioskodawca zajmował się wymianą łożysk, zniszczonych wałów i innych części maszyn kotonowych. Robił to na Wydziale M. K. gdzie były produkowane dzianiny - bluzki (przesłuchanie wnioskodawcy B. F. e-protokół z 7 XII 2017 roku 00:04:02 w zw. z e-potokołem z 9 XI 2017 roku 00:19:49, zeznania świadka S. T. e-potokół z 9 XI 2017 roku 00:34:21).

Były tam 32 maszyny, jedna maszyna miała 26 metrów (przesłuchanie wnioskodawcy B. F. e-protokół z 7 XII 2017 roku 00:04:02 w zw. z e-potokołem z 9 XI 2017 roku 00:19:49, zeznania świadka S. K. e-potokół z 9 XI 2017 roku 00:45:16, zeznania świadka S. T. e-potokół z 9 XI 2017 roku 00:34:21).

Duży warsztat był zupełnie w innym miejscu. I tam mieściła się tokarnia, frezarnia. Jeżeli wał był bardzo zniszczony, to był wywożony do naprawy na bazę, jeśli na miejscu nie można było go naprawić (przesłuchanie wnioskodawcy B. F. e-protokół z 7 XII 2017 roku 00:04:02 w zw. z e-potokołem z 9 XI 2017 roku 00:19:49, zeznania świadka S. T. e-potokół z 9 XI 2017 roku 00:39:23).

Wnioskodawca pracował na zmianie sam z elektrykiem. Nie było żadnym przestojów (przesłuchanie wnioskodawcy B. F. e-protokół z 7 XII 2017 roku 00:04:02 w zw. z e-potokołem z 9 XI 2017 roku 00:19:49, zeznania świadka S. K. e-potokół z 9 XI 2017 roku 00:45:16, zeznania świadka S. T. e-potokół z 9 XI 2017 roku 00:39:23 ).

Wnioskodawca nie korzystał z urlopów bezpłatnych i nie byłem oddelegowany do innej pracy (przesłuchanie wnioskodawcy B. F. e-protokół z 7 XII 2017 roku 00:04:02 w zw. z e-potokołem z 9 XI 2017 roku 00:19:49, zeznania świadka S. T. e-potokół z 9 XI 2017 roku 00:39:23).

Przy hali był niewielki warsztat, gdzie można było dorobić części (przesłuchanie wnioskodawcy B. F. e-protokół z 7 XII 2017 roku 00:04:02 w zw. z e-potokołem z 9 XI 2017 roku 00:19:49, zeznania świadka S. K. e-potokół z 9 XI 2017 roku 00:45:16).

Wnioskodawca wykonywał tam czynności, których nie można było robić na hali np. piłowanie, cięcie. Znajdował się tam falbanek a także np. szlifierka bo na hali kotonowej szlifowanie było zabronione. Było to osobne pomieszczenie, sąsiadujące z halą produkcyjną. Odwołujący na hali produkcyjnej spędzał 80% czasu pracy, a 20% w warsztacie (przesłuchanie wnioskodawcy B. F. e-protokół z 7 XII 2017 roku 00:04:02 w zw. z e-potokołem z 9 XI 2017 roku 00:19:49, zeznania świadka S. K. e-potokół z 9 XI 2017 roku 00:45:16 i 00:50:27).

Zakład pracy wystawił wnioskodawcy świadectwo pracy w warunkach szczególnych z którego wynika, że B. F. był zatrudniony w zakładzie w okresie od 17 listopada 1987 roku do 30 czerwca 2008 roku i w tym okresie od 17 listopada 1987 roku do 31 grudnia 1998 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wykonywał prace przy bieżącej konserwacji urządzeń i agregatów na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 II 1983 roku, na stanowisku ślusarza w wydziale dziawiarskim wymienione w wykazie A w dziale XIV pkt 25 poz. 1 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy (świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach k. 12).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy nie może być uwzględnione.

W myśl art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat – dla mężczyzn i 60 lat dla kobiet oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zaś ust. 2 w/w przepisu stanowi, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki: osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 65 lat (dla mężczyzn) i 60 lat ( dla kobiet ), oraz mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat (dla mężczyzn), 20 lat ( dla kobiet ).

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 – 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt. 1.

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle § 2 ust. 1 i 2 tegoż rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (por. wyrok SN z 15.12.1997 r. II UKN 417/97 – (...) i US (...) i wyrok SN z 15.11.2000 r. II UKN 39/00 Prok. i Prawo (...)).

Analiza treści wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. wskazuje, że do prac w warunkach szczególnych należy wymieniona w dziale XIV (zatytułowanym „Prace różne”) pod poz. 25 „bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie”. W dziale IV (zatytułowanym „W chemii”) pod poz. 16 wskazano „Produkcję wyrobów lakierowych, farb suchych i graficznych oraz surowców, półproduktów i środków pomocniczych do ich wytwarzania. Natomiast w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. w dziale XIV „Prace różne” w punkcie 25 wymieniono bieżącą konserwację agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, zaś w załączniku do Uchwały nr 80/83 Zarządu Centralnego Związku (...) z dnia 30 VI 1983 roku „w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w jednostkach organizacyjnych spółdzielczości pracy” w dziale IV (w chemii) w pukcie 16 „produkcja wyrobów lakierowanych, farb suchych i graficznych oraz surowców, półproduktów i środków pomocniczych do ich wytwarzania” pod poz. 1 wymienione zostało stanowisko „aparatowy”.

Stosownie do § 2 ust. 2 okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

W przedmiotowym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości fakt, iż wnioskodawca spełnia przesłanki ustawowe co do wieku oraz lat okresów składkowych i nieskładkowych. Brak jest jednak wymaganego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma jednak zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w szczególnych warunkach dopuścił dowód dokumentów, z zeznań wnioskodawcy i świadków.

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w tym akta osobowe wnioskodawcy, zeznania skarżącego i świadków, nie dają podstaw do przyjęcia, iż pracował w warunkach szczególnych przez wymagane 15 lat. Dowody nie potwierdziły, iż można mówić o pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej w sposób stały i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Wnioskodawca wnosił o uznanie dwóch okresów pracy jako pracy w warunkach szczególnych.

W ocenie sądu za taką pracę uznać można jedynie okres zatrudnienia od 14 lutego 1980 roku do 30 kwietnia 1987 roku w Spółdzielni Pracy ”S.” w P., w której zatrudniony był na stanowisku pracownika produkcji organicznej, a następnie jako brygadzista zmianowy, brygadzista – aparatowy i brygadzista aparatowy procesów polimerowych. Z ustaleń sądu wynika, że w okresie pracy odwołujący pracował przy produkcji farb. Obsługiwał takie maszyny jak: młyny kulkowe, mieszadła szybkoobrotowe, pompy przetłaczające, paściarkę, mieszalniki, kotły parzalne. Dyrekcja decydowała, którą maszynę danego dnia ubezpieczony obsługiwał. Produkowano na nich farby a także pastę głuszącą z azbestu oraz wikol. Jako brygadzista wnioskodawca miał niewiele obowiązków: otwierał zakład o 6.00 i o 22.00 zamykał, jeśli pracował na popołudniowej zmianie. Nie podlegali mu prcownicy. Prace te wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy. Nie było przestojów i nie był oddelegowany do innych obowiązków. W ocenie sądu, co potwierdza także wystawione przez pracodawcę świadectwo pracy w warunkach szczególnych, prace te zaliczyć można do pracy w warunkach szczególnych w oparciu o wykaz A stanowiący załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. dział IV (zatytułowany „W chemii”) poz. 16 Produkcja wyrobów lakierowych, farb suchych i graficznych oraz surowców, półproduktów i środków pomocniczych do ich wytwarzania” a także pomocniczo załącznik do Uchwały nr 80/83 Zarządu Centralnego Związku (...) z dnia 30 VI 1983 roku „w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w jednostkach organizacyjnych spółdzielczości pracy” dział IV (w chemii) punkt 16 „produkcja wyrobów lakierowanych, farb suchych i graficznych oraz surowców, półproduktów i środków pomocniczych do ich wytwarzania” poz. 1 „aparatowy”. Opis zakresu obowiązków wnioskodawcy pozwala na uznanie, iż faktycznie wykonywał on pracę apartowego.

Okres ten daje wnioskodawcy 7 lat, 2 miesiące i 17 dni pracy w warunkach szczególnych.

Okresem pracy w warunkach szczególnych, w rozumieniu art. 184 cytowanej ustawy, nie jest natomiast okres zatrudnienia od 17 listopada 1987 roku do 31 grudnia 1998 roku w Zakładach (...) (do 31 sierpnia 1995 roku) i Zakładach (...) w Ł., na stanowisku ślusarza – smarownika. S. ślusarza nie nie jest wymienine w cytowanym rozporządzeniu. Sąd ma jednak obowiązek oceniać nie tyle nazwę stanowiska co zakres wykonywanych obowiązków.

Podkreślenia wymaga, że o uprawnieniach pracownika do emerytury na warunkach przewidzianych w rozporządzeniu decyduje łączne spełnienie określonych w nim przesłanek. Nie jest przy tym wystarczające do uznania wykonywanej pracy za pracę w szczególnych warunkach samo tylko przekonanie pracownika, że praca ma takich charakter. Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy (rzeczywiście wykonywanych zadań pracowniczych). Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 r., sygn. II UKN 598/00, opubl. OSNP 2003/17/419; por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 r. sygn. I PK 194/08, opubl. OSNP 2010/23-24/281/. Nie jest natomiast dopuszczalne uwzględnianie przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika, przez co tak zatrudniony nie spełniał koniecznego warunku dla uzyskania wcześniejszych uprawnień emerytalnych, jakim było stałe wykonywanie pracy szkodliwej w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na zajmowanym stanowisku pracy /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 r. sygn. II UK 306/07, opubl. OSNP 2009/21-22/290/.

Z materiału dowodowego wynika, iż w zakładach (...) wnioskodawca zajmował się wymianą łożysk, zniszczonych wałów i innych części maszyn kotonowych. Robił to na Wydziale M. K. gdzie były produkowane dzianiny – bluzki. Jednocześnie pracował także w niewielkim warsztacie mieszczącym się przy hali, gdzie dorabiał części. Odwołujący na hali produkcyjnej spędzał 80% czasu pracy, a 20% w warsztacie. Zakres obowiązków odwołującego łączył zatem obowiązki ślusarza i osoby zatrudnionej przy konserwacji urządzeń na oddziale będącym w ruchu.

Cytowane przepisy wymagają aby praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Z treści wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. wynika, że do prac w warunkach szczególnych należy wymieniona w dziale XIV (zatytułowanym „Prace różne”) pod poz. 25 „bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie” i w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. w dziale XIV „Prace różne” w punkcie 25 w bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie.

Jak wynika z cytowanych przepisów jedynie czas pracy spędzony bezpośrednio na oddziale produkcyjnym i to będącym w ruchu może być zaliczony do pracy w warunkach szczególnych. Z materiłu dowodowego wynika natomiast, iż na hali produkcyjnej wniskodawcza spędzał około 80 % swojego czasu pracy. 20% czasu pracy spędzał w warsztacie mieszczącym się, co prawda, obok hali produkcyjnej, ale stanowiącym odrębne pomieszczenie. Cytowane przepisy wymagają natomiast pracy bezpośrednio na oddziale produkcyjnym.

Ww związku z tym stwierdzic należy, iż wnioskodawca nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy będącej praca w warunkach szczególnych. Dlatego nie można tego okresu zaliczyć jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu cytowanych przepisów.

Zatem odwołujący się nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach, przez co nie spełnił przesłanek do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc oddalił odwołanie wnioskodawcy.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy.

15 I 2018 roku.