UZASADNIENIE

Pełnomocnik powoda T. Z. wniosła przeciwko pozwanemu Domowi Pomocy Społecznej w C. o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych. Pełnomocnik powoda w uzasadnieniu pozwu wskazała, iż pracodawca 27.09.2017 r. wypowiedział powodowi umowę o pracę z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia. Powód nie zgadza się z przyczynami wypowiedzenia bowiem są one nieprecyzyjne i bardzo ogólne oraz nieprawdziwe. Odmowa wykonania polecenia przetransportowania niepełnosprawnych podopiecznych (...)u ze szpitala, bez opiekunki była podyktowana troską o ich zdrowie. Zarzuty podane w wypowiedzeniu są niejasne i bezpodstawne. W ocenie powoda przyczyny wypowiedzenia są niedostatecznie jasne i konkretne.

Pełnomocnik pozwanego Domu Pomocy Społecznej w C. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. Podane przyczyny wypowiedzenia są konkretne i zrozumiałe. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew wskazał, że powód swoim zachowaniem a w szczególności odmową wykonania polecenia służbowego doprowadził do utraty zaufania do powoda. Powód kwestionując polecenia przełożonych i odmawiając wykonania polecenia nie działał w interesie zakładu pracy. E. P., jak i dyrektor (...) B. M. nie pytały powoda o zgodę na przetransportowanie w dniu 25 września 2017 r. mieszkanek z SPZOZ w C. do (...) w C. a wydane zostało powodowi takie polecenie służbowe. Nadto osoby które de facto zostały przewiezione 25 września 2017 r. z SP ZOZ w C. do (...) w C. przez innego kierowcę – w związku z odmową wykonania polecenia przez powoda – w żadnej mierze nie wymagały pomocy opiekuna przy transporcie.

Sąd ustalił co następuje:

Powód T. Z. był zatrudniony w pozwanym Domu Pomocy Społecznej w C. od 1.10.2015 r. do 31.10.2017 r. ostatnio na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku kierowcy .

(dowód: akta osobowe powoda cz. C, świadectwo pracy k.2).

Zgodnie z zakresem czynności powód miał między innymi obowiązek wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy oraz przygotować pasażerów do jazdy tj. przypilnować, by zapieli pasy bezpieczeństwa, zabezpieczać w czasie transportu osoby na wózkach inwalidzkich, sprawdzać prawidłowości zamykania się drzwi dla pasażerów, pomagać osobom wsiadającym i wysiadającym.

(dowód: akta osobowe powoda cz. B, zakres obowiązków z 5.04.2017 r. k.3).

Powód wprowadził w błąd kierownika zespołu pielęgniarek E. P. gdy nie miała dodatkowej obsady i prosiła powoda o pomoc w popilnowaniu mieszkanki pod gabinetem lekarskim w S.. Powód odmówił pomocy wskazując, iż ma wiele spraw do załatwienia i nie jest w stanie tego wykonać. Po rozmowie z sekretariatem i okazało się, że powód nie ma tego dnia do wykonania żadnych dodatkowych spraw służbowych.

(dowód: zeznania świadka E. P. k. 47 od 00:25:45 do 00:27:50).

W dniu 25 września 2017 r. kierownik zespołu pielęgniarek E. P. i dyrektor (...) w C. B. M. poleciły powodowi przetransportowanie mieszkanek z SPZOZ w C. do (...) w C.. Powód odmówił pani dyrektor wykonania tego polecenia mimo informacji, iż mieszkanki są w dobrym stanie i że pielęgniarki szpitala udzielą pomocy przy przetransportowaniu pacjentek do samochodu. Nadto osoby, które zostały przewiezione 25 września 2017 r. z SP ZOZ w C. do (...) w C. przez innego kierowcę – w związku z odmową wykonania polecenia przez powoda – w żadnej mierze nie wymagały pomocy opiekuna przy transporcie. Pacjentki były chodzące, tylko jedna miała problemy przy chodzeniu po schodach a w szpitalu wszystko było przygotowane, pielęgniarki przyniosły koce i dokumentację medyczną pacjentek, pomogły im wsiąść do samochodu, tak że kierowca nie musiał wychodzić z samochodu. Powód odpowiedział drugiemu kierowcy próbującemu nakłonić go do wykonania polecenia „ jad dasz palec to wezmą całą rękę”.

(dowód: zeznania świadka E. P. k. 47 od 00:21:15 do 00:25:45, T. Ż. k.48 od 00:58:57 do 01:07:18, S. Z. od 00:52:49 do 00: 54:03 i J. L. k.46 od 00:09:04 do 00:11:31).

Pracodawca 27.09.2017 r. złożył powodowi pisemne oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy o pracę z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia z powodu utraty zaufania wywołanej nierzetelnym wykonywaniem i niewykonywaniem obowiązków służbowych w szczególności odmową wykonania polecenia służbowego a w szczególności: odmową wykonania polecenia służbowego w dniu 25 września 2017r. polegającego na odebraniu dwóch mieszkanek (...) z Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w C. i przewiezienia ich do (...), aroganckim zachowaniem oraz brakiem szacunku do przełożonych i współpracowników, w tym do dyrektora (...), nieprzestrzeganie przez pracownika ustalonej organizacji i porządku pracy obejmującej przede wszystkim naruszenie obowiązku stosowania się do reguł zapewniających prawidłowe funkcjonowanie zakładu tj. niewłaściwe zachowanie się w stosunku do przełożonego i współpracowników polegające na kwestionowaniu zasadności decyzji przełożonego, komentowaniu decyzji przełożonego na forum pracowników (...), wprowadzaniu w błąd współpracowników co do zakresu powierzonych w danym dniu zadań.

(dowód: akta osobowe powoda cz. C, wypowiedzenie umowy o pracę k.1).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Przepis art. 45 k.p. wymaga by wypowiedzenie umowy o pracę było uzasadnione i nie naruszało przepisów o wypowiadaniu umów o pracę.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalił się pogląd, że przy ocenie zasadności wypowiedzenia umowy o pracę sąd winien uwzględniać słuszne interesy zakładu pracy oraz przymioty pracownika związane ze stosunkiem pracy a okoliczności przemawiające za ochroną pracownika przed wypowiedzeniem uwzględnia się w stosunku do pracowników sumiennie i starannie wykonujących obowiązki pracownicze i przestrzegających dyscypliny pracy ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z 27 czerwca 1985 r. III PZP 10/85 , publ. OSNCP z 1985 r. , z.11 , poz. 164 ) .

Zgodnie z przepisem art. 30 § 4 k.p., w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu pracownikowi umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony powinna być wskazana rzeczywista i konkretna przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie.

Ciężar udowodnienia zasadności przyczyny stanowiącej podstawę wypowiedzenia obciąża pracodawcę, a pracownika natomiast obciąża dowód istnienia okoliczności przytoczonych przez niego w celu wykazania, że wypowiedzenie jest nieuzasadnione (wyr. SN z 8.9.1977 r., I PRN 17/77, (...) 1978, Nr 5, s. 70). Zasadność wypowiedzenia w ujęciu art. 45 § 1 k.p. podlega ocenie w okolicznościach każdej indywidualnej sprawy.

W rozpoznawanej sprawie jak wynika z oświadczenia pracodawcy przyczyną wypowiedzenia powodowi umowy o pracę była utrata zaufania, wywołanej nierzetelnym wykonywaniem i niewykonywaniem obowiązków służbowych w szczególności odmową wykonania polecenia służbowego a w szczególności: odmową wykonania polecenia służbowego w dniu 25 września 2017r. polegającego na odebraniu dwóch mieszkanek (...) z Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w C. i przewiezienia ich do (...), aroganckim zachowaniem oraz brakiem szacunku do przełożonych i współpracowników, w tym do dyrektora (...), nieprzestrzeganie przez pracownika ustalonej organizacji i porządku pracy obejmującej przede wszystkim naruszenie obowiązku stosowania się do reguł zapewniających prawidłowe funkcjonowanie zakładu tj. niewłaściwe zachowanie się w stosunku do przełożonego i współpracowników polegające na kwestionowaniu zasadności decyzji przełożonego, komentowaniu decyzji przełożonego na forum pracowników (...), wprowadzaniu w błąd współpracowników co do zakresu powierzonych w danym dniu zadań.

W ocenie sądu pracodawca nie naruszył przepisów formalnych dotyczących trybu wypowiedzenia umowy o pracę (art. 30 § 2, 3, 4 i 5 k.p.), złożył oświadczenie w formie pisemnej, zachował wymagany okres wypowiedzenia, podał jasne i konkretne przyczyny wypowiedzenia i pouczył o prawie odwołania do sądu pracy.

Wymaganie wskazania przez pracodawcę konkretnej przyczyny wypowiedzenia nie jest równoznaczne z koniecznością sformułowania jej w sposób szczegółowy, drobiazgowy, z podaniem opisów wszystkich faktów i zdarzeń oraz wskazaniem poszczególnych działań czy zaniechań, składających się w ocenie pracodawcy na przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie. Wymaganie konkretności może być spełnione poprzez wskazanie kategorii zdarzeń, jeżeli z okoliczności wynika, że szczegółowe motywy wypowiedzenia są pracownikowi znane. W określonych okolicznościach faktycznych nawet ogólne ujęcie przyczyny może nie doprowadzić do jakiejkolwiek wątpliwości co do tego, do jakiego konkretnie zachowania pracownika (działania lub zaniechania) przyczyna ta jest odnoszona. Jeżeli w danych okolicznościach faktycznych ogólne ujęcie przyczyny wypowiedzenia nie budzi wątpliwości (w szczególności, gdy nie mogło budzić wątpliwości u pracownika) co do tego, z jakimi zdarzeniami, które następują w określonym czasie, łączy się ta przyczyna, to należy uznać, że spełnione jest wymaganie z art. 30 § 4 KP (por.: wyrok SN - Izba Pracy z dnia 30-09-2014 , III PK 18/14).

W rozpoznawanej sprawie jak wynika z jasnych, logicznych i korelujących ze sobą zeznań świadków E. P., T. Ż., S. Z. i J. L. powód wprowadził w błąd kierowniczkę zespołu pielęgniarek co do swoich obowiązków, gdy poprosiła go o pomoc oraz bezpodstawnie odmówił wykonania zgodnego z prawem polecenia służbowego dyrektora w dniu 25.09.2017 r.

Co więcej jak wynika z zeznań drugiego kierowcy T. Ż. powód miał lekceważący stosunek do swoich obowiązków pracowniczych, by tylko nie angażować się w pracę i unikać wykonywania dodatkowych czynności czy poleceń.

W świetle powyższych dowodów w ocenie sądu pracodawca miał obiektywne i rzeczywiste podstawy do utraty zaufania do powoda w zakresie rzetelności wykonywanych przez niego obowiązków pracowniczych.

Powód zgodnie z jego zakresem czynności z 5.04.2017 r. miał obowiązek wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy oraz między innymi przygotować pasażerów do jazdy tj. przypilnować, by zapieli pasy bezpieczeństwa, zabezpieczać w czasie transportu osoby na wózkach inwalidzkich, sprawdzać prawidłowości zamykania się drzwi dla pasażerów, pomagać osobom wsiadającym i wysiadającym.

Wypowiedzenie umowy o pracę jest zwykłym sposobem rozwiązania bezterminowego stosunku pracy, stąd nie jest wymagane, by przyczyna wypowiedzenia miała szczególną wagę, była nadzwyczaj doniosła czy powodowała szkody po stronie pracodawcy. Nie jest też konieczne udowodnienie zawinionego działania pracownika (por. wyrok SN z dnia 3 sierpnia 2007 roku, I PK 79/07, M. P. Pr. (...); wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1997 r. I PKN 419/97, OSNP 1998/20/598; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 1996 r., I PRN 69/96, OSNP 1997/10/163).

Sąd podziela pogląd Sądu Najwyższego, iż utrata zaufania do pracownika może stanowić przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę, jeżeli znajduje oparcie w przesłankach natury obiektywnej oraz racjonalnej i nie jest wynikiem arbitralnych ocen lub subiektywnych uprzedzeń (wyr. SN z 25.11.1997 r., I PKN 385/97, OSNAPiUS 1998, Nr 18, poz. 538, podobnie wyr. SN z 7.9.1999 r., I PKN 257/99, OSNAPiUS 2001, Nr 1, poz. 14). Wynika z tego, że nie tyle istotna jest sama utrata zaufania pracodawcy do pracownika, co przyczyny, które ją spowodowały (zob. post. SN z 23.12.2004 r., III PK 68/04, L.). Uzasadniony brak zaufania do pracownika może istnieć także wtedy, gdy wprawdzie winy pracownikowi przypisać nie można - bądź też nie da się jej udowodnić - jednakże w sensie obiektywnym jego zachowanie nosi cechy naruszenia obowiązków pracowniczych.

Zauważyć należy, iż pracodawca ma prawo do takiego doboru pracowników do pracy, który zapewni najlepsze wykonywanie realizowanych zadań. (wyrok SN z dnia 2 października 1996 r., I PRN 69/96, OSNAPiUS 1997, nr 10, poz. 163).

Wypowiedzenie jest uzasadnione w rozumieniu art. 45 § 1 KP, gdy chociażby jedna z podanych przez pracodawcę przyczyn jest zasadna, prawdziwa i dostateczna (vide: I PK 36/13 - wyrok SN - Izba Pracy z dnia 28-08-2013).

Jak wynika z wytycznych Sądu Najwyższego dotyczących wypowiadania umów o pracę, ochrona stosunku pracy przed arbitralnym, dowolnym wypowiedzeniem przysługuje pracownikom sumiennie, rzetelnie i nienagannie wykonującym swoje obowiązki pracownicze.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalone jest też stanowisko, iż nawet jednorazowa odmowa wykonania obowiązków pracowniczych może być kwalifikowana jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych i stanowić podstawę rozwiązania stosunku pracy bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika a tym bardziej zwykłego wypowiedzenia.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż wypowiedzenie powodowi umowy pracę jest uzasadnione w rozumieniu przepisu art. 45 § 1 k.p. i na podstawie tego przepisu a contrario oddalił powództwo.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. mając na uwadze, iż powód stracił zatrudnienie.

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Marek Osowicki
Ławnicy:	J. W., J. P.
Protokolant:	sekretarz sądowy Anna Górska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE