UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 grudnia 2016 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od G. W. kwoty 1.210,81 złotych wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi od kwoty 1000 złotych od dnia 28 listopada 2015 roku od dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu.

Odpis pozwu został doręczony pozwanej w dniu 24 kwietnia 2017 roku. Pozwana nie złożyła odpowiedzi na pozew, nie zajęła stanowiska w sprawie oraz nie stawiła się na rozprawę w dniu 20 czerwca 2017 roku.

Wyrokiem zaocznym z dnia 20 czerwca 2017 roku Sąd Rejonowy w Kutnie oddalił powództwo.

Powyższe rozstrzygnięcie oparte zostało na następujących ustaleniach stanu faktycznego :

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. prowadzi działalność polegającą na udzielaniu pożyczek przy wykorzystaniu środków porozumiewania na odległość.

Złożenie pierwszego wniosku o udzielenie pożyczki wymaga rejestracji pożyczkobiorcy na stronie internetowej celem utworzenia profilu klienta. Rejestracja odbywa się poprzez wypełnienie na stronie internetowej formularza rejestracyjnego zawierającego dane wnioskodawcy. Po utworzeniu profilu klienta zobowiązany jest dokonać opłaty rejestracyjnej w wysokości 0,01 złotych. Dokonanie opłaty ma na celi weryfikację danych osobowych pożyczkobiorcy przez pożyczkodawcę i pośrednika kredytowego.

W celu otrzymania pożyczki wnioskodawca zobowiązany jest złożyć wniosek o udzielenie pożyczki.

W dniu 28 lipca na rachunku bankowym Banku (...) Spółki Akcyjnej odnotowano wpłatę w kwocie 0,01 złotych z rachunku bankowego zarejestrowanego na G. W., ul. (...) z tytułem płatności „ G. P. i zgadzam się z warunkami umowy pożyczek okresowych (...).PL”.

Trzy miesiące później, w dniu 28 października 2015 roku, z rachunku bankowego Banku (...) S.A. dokonano polecenia przelewu kwoty 1.000 złotych na konto zarejestrowane na G. W..

W dniu 1 grudnia 2016 roku zostało sporządzone oświadczenie o przeniesieniu wierzytelności podpisane przez prezesa zarządu I. Z.. W powyższym piśmie I. Z. oświadczył w imieniu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., iż wierzytelność z tytułu umowy pożyczki nr (...), udzielonej przez spółkę w dniu 28 października 2015 roku została przeniesiona na (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., która w związku z powyższym stała się w niniejszej sprawie wierzycielem i uzyskała legitymację do dochodzenia powyższego roszczenia na drodze sądowej.

Przy takich ustaleniach stanu faktycznego, w ocenie Sądu I instancji żądanie powoda podlegało oddaleniu jako bezzasadne.

Po dokonaniu analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd pierwszej instancji zważył, że powódka nie sprostała ciążącemu na niej obowiązkowi dowodowemu i nie wykazała okoliczności podniesionych w pozwie – istnienia i wysokości dochodzonego roszczenia oraz posiadania przez powódkę przymiotu legitymacji czynnej w niniejszej sprawie.

Apelację od powyższego orzeczenia złożyła powódka zaskarżając je w całości.

Skarżąca zarzucił rozstrzygnięciu:

1.  naruszenie prawa procesowego mającego wpływ na wynik sprawy, a to:

a.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny wiarygodności źródeł dowodowych w sposób dowolny, z przekroczeniem swobodnej oceny dowodów, a polegające na:

- bezpodstawnym uznaniu, że zasadność roszczenia powoda zależna jest od przedłożenia do akt postępowania umowy cesji wierzytelności o przyjęciu długu przez stronę powodową, podczas gdy przedmiotowe dowody są zbędne w zakresie wykazania legitymacji procesowej powoda oraz zasadności jego roszczenia,

- polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i wyrażające się sprzecznym z zasadami logicznego wnioskowania i uznaniu przez Sąd, że oświadczenie Prezesa Zarządu Spółki (...) Sp. z o.o. nie stanowi wiarygodnego dowodu na przejście wierzytelności

- uznaniu, że brak formy pisemnej umowy pożyczki nie mógł doprowadzić do uwzględnienia roszczenia w sytuacji, w której strona powodowa wykazała przekazanie należności z tytułu zawartej umowy pożyczki zgodnie ze skutecznie zawartą umową pożyczki (umowa zawarta na odległość),

- wybiórczym potraktowaniu materiału dowodowego i nieuznaniu, że dokumenty przedstawione przez powoda nie dowodzą zasadności roszczenia o zapłatę z tytułu niespłaconej pożyczki, podczas gdy powód przedstawił dokumenty wykazujące zasadność roszczenia.

b.  art. 230 k.p.c. polegające na jego niezastosowaniu i uznaniu okoliczności istnienia oraz wysokości zadłużenia strony pozwanej za nieudowodnioną, podczas gdy strona pozwana na żadnym etapie postępowania powyższego nie zakwestionowała, co kwalifikowało uznanie przez Sąd faktu wysokości zadłużenia za przyznany

c.  art. 339 § 2 k.p.c. poprzez uznanie, że twierdzenia strony powodowej budzą uzasadnione wątpliwości w sytuacji, w której strona powodowa wykazała zawarcie umowy pożyczki oraz przekazanie należności z niej wynikających, tym samym przedstawiła wszelkie dowody na poparcie swych twierdzeń.

1.  Naruszenia prawa materialnego mającego wpływ na wynika sprawy, a to:

a.  art. 509 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię prowadzącą do uznania, że pozwany nie wykazał przejścia wierzytelności, podczas gdy dokumenty jednoznacznie wskazują na skuteczną cesję wierzytelności,

b.  art. 384 § 1 i 4 k.c. polegające na jego niezastosowaniu. Sąd pierwszej instancji uznał, że powód nie przedstawił wiarygodnego dowodu na istnienie wierzytelności przysługującej względem pozwanego oraz nie zaoferował żadnego materiału dowodowego. Mimo, iż powód przedstawił wszystkie dokumenty należycie dokumentujące wymagalność i wysokość zobowiązania.

c.  art. 720 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy powód zobowiązał się i przekazał pozwanej określoną ilość pieniędzy, a pozwany nie zwrócił przedmiotowej kwoty w określonym terminie.

W konkluzji apelacji powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm prawem przepisanych, w tym także za instancję odwoławczą.

Są d Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zarzutom skarżącego podniesionym w apelacji, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, znajdujących pełne oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i trafnie określił konsekwencje prawne z nich wynikające. Ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd I instancji, Sąd Okręgowy przyjmuje za własne, bez konieczności ponownego ich przytaczania.

W szczególności nie znajduje żadnego uzasadnienia zarzut naruszenia przepisu postępowania cywilnego, a to art. 233 § 1 k.p.c.

Ocena materiału dowodowego przeprowadzona przez Sąd I instancji została dokonana bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, wyznaczonej dyspozycją art. 233 § 1 k.p.c. Sąd I instancji wskazał jakie okoliczności stanu faktycznego poczynił w sprawie na podstawie przedłożonego przez stronę powodową materiału dowodowego. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji jest swobodna, lecz na pewno nie dowolna, nie jest sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania, czy doświadczenia życiowego.

Należy wskazać, że powódka stawiając skarżonemu orzeczeniu zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie zgodziła się z przyjętą przez Sąd Rejonowy oceną materiału dowodowego zebranego w sprawie. Sąd Rejonowy ustalił, że przedłożone przez stronę powodową dokumenty nie dowodzą faktu zawarcia przez pozwaną podnoszonej w pozwie umowy nr (...) jak również nie stanowią dowodu przejścia praw do spornej wierzytelności na rzecz powódki. Brak jest zdaniem Sądu pierwszej instancji dowodu na to, że w chwili dokonania przelewu dochodzona pozwem wierzytelność istniała. Sąd Rejonowy skonkludował, że strona powodowa nie sprostała ciążącemu na niej obowiązkowi dowodowemu i nie udowodniła dochodzonego pozwem roszczenia. Z rozważaniami Sądu pierwszej instancji w tym przedmiocie należy się w pełni zgodzić. Trafnie ocenił Sąd Rejonowy, że zaoferowane przez powódkę dowody nie są wystarczające do przyjęcia za udowodnione okoliczności, których ciężar wykazania spoczywał właśnie na stronie powodowej. Trzeba przypomnieć, że zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, a według art. 232 k.p.c. strona w postępowaniu sądowym zobowiązana jest wskazywać fakty oraz dowody na potwierdzenie swoich twierdzeń. Wobec powyższego, nie powinno budzić wątpliwości, że to na stronie powodowej spoczywał ciężar dowodu istotnych dla uwzględnienia żądania zapłaty okoliczności, w tym istnienia i wysokości dochodzonej wierzytelności, jak i jej nabycia przez powódkę w drodze przelewu od poprzedniego wierzyciela, czemu nie udało jej się sprostać w toku postępowania.

Co się tyczy wykazania okoliczności zawarcia przez pozwaną umowy pożyczki nr (...), a w konsekwencji istnienia i wysokości dochodzonego roszczenia to zważyć należy, że strona powodowa przedłożyła do pozwu przedmiotową umowę. Jednakże umowa ta nie jest podpisana zarówno przez pożyczkodawcę jak i pożyczkobiorcę, a zatem nie może ona stanowić dowodu zawarcia przez pozwaną umowy pożyczki. Nadto zdaniem skarżącej dowodami świadczącymi o fakcie związania przez pozwaną przedmiotową umową są znajdujące się w aktach sprawy wyciągi z rachunków bankowych. Jednakże zgodzić się należy z Sądem Rejonowym, że wydruk z rachunku bankowego (k. 12 akt sprawy) stanowi jedynie dowód tego, że pozwana dokonała rejestracji i utworzyła profil klienta na stronie internetowej pożyczkodawcy. Jak wynika z analizy umowy pożyczki, na którą powołuje się skarżąca (§ 6 pkt 1 umowy) Wnioskodawca w celu otrzymania pożyczki zobowiązany jest złożyć wniosek o udzielenie pożyczki. Skoro powódka twierdzi, że do zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki doszło, a następnie miała miejsce wypłata kwoty pożyczki na rachunek bankowy pozwanej to winna ona przedłożyć dokument, z którego wynikałoby, że pozwana złożyła przedmiotowy wniosek o udzielenie pożyczki. Wszak bez takiego wniosku pożyczka nie mogła zostać pozwanej udzielona. Słusznie Sąd Rejonowy wskazał, że w niniejszej sprawie pozwana nie przedłożyła takowego dokumentu. Wskazać należy, że strona dochodząca w procesie cywilnym roszczenia wynikającego z danego typu zawartej umowy obowiązana jest do przedłożenia dokumentacji potwierdzającej w sposób należyty zawarcie danego zobowiązania i istnienia wierzytelności. W sytuacji, gdy przedłożone przez stronę dowody mające na celu wykazanie dochodzonego roszczenia nie są kompleksowe, a noszą cechy wybiórczości strona naraża się przez to na negatywny wynik postępowania i oddalenie dochodzonego roszczenia.

Prawidłowe jest również zdaniem Sądu odwoławczego, uznanie przez Sąd pierwszej instancji, że przedłożone przez stronę powodową oświadczenie prezesa zarządu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. nie dowodzi tego, że w rzeczywistości doszło do cesji wierzytelności na stronę powodową. Wskazane oświadczenie stanowi dokument prywatny stosownie do przepisów postępowania cywilnego. Zgodnie z art. 245 k.p.c. dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dowód z dokumentu prywatnego może stanowić podstawę ustaleń faktycznych i wyrokowania w sprawie, ale jego materialna moc zależy od jego treści merytorycznej, a o tym rozstrzyga sąd według ogólnych zasad oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c., tak słusznie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 września 2011 r., II CSK 712/10, Lex 1129100). Dopiero wynikiem tej oceny jest przyznanie lub odmówienie dowodowi z dokumentu waloru wiarygodności, ze stosownymi konsekwencjami w zakresie jego znaczenia dla ustalenia podstawy faktycznej orzeczenia. Ocena dowodu w postaci przedmiotowego oświadczenia dokonana przez Sąd pierwszej instancji jest prawidłowa, zgodna z zasadami swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 232 § 1 k.p.c. Wskazać należy, że z przedmiotowego oświadczenia nie wynika na podstawie jakiej umowy wierzytelność cedenta przeszła na cesjonariusza. Brak jest zatem zindywidualizowania i konkretyzacji takie umowy cesji. Co ważniejsze jednak, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd Rejonowy powódka nie przedłożyła do akt sprawy dowodu w postaci w postaci zawartej umowy cesji wierzytelności. Wobec powyższego, powołanie się przez powódkę na oświadczenie prezesa zarządu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. nie może być uznane za wystarczające, a to z tego względu, iż powód nie przedstawił odpowiedniej dokumentacji, która pozwoliłaby zbadać cesję wierzytelności. Sąd drugiej instancji podkreśla, że w takich warunkach nie sposób skontrolować sposobu ustalenia należności, czyli źródła jej pochodzenia, jak i jej wysokości. W takim stanie rzeczy, powódka, nie przekonała Sądu, co do faktów, z których wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne i nie przedstawiała dokumentów, z których wynikałoby istnienie i wysokość przysługującego jej względem pozwanej roszczenia. W konsekwencji, Sąd Okręgowy aprobuje stanowisko Sąd pierwszej instancji, że żądanie pozwu nie zasługiwało na uwzględnienie.

Nie jest zasadny stawiany rozstrzygnięciu zarzut naruszenia art. 230 § 1 k.p.c. Wskazać należy, że zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem wyrażanym w orzecznictwie i doktrynie przedmiotu samo milczenie jednej ze stron, co do twierdzeń strony przeciwnej, nie może stanowić podstawy do uznania faktów za przyznane. To zebrany w sprawie materiał dowodowy, przy uwzględnieniu charakteru i przedmiotu postępowania decyduje o tym, czy można zastosować art. 230 KPC (wyrok Sądy Najwyższego z dnia 17 rudnia 1975 r., II CR 719/74, L.). W konsekwencji, uznanie przez sąd faktów przytoczonych przez jedną stronę za przyznane przez stronę przeciwną, gdy strona ta nie wypowie się co do nich, może nastąpić tylko na podstawie wyników całej rozprawy, prowadzących do wniosku, że strona nie ma zamiaru przeczenia (wyrok Sądy Najwyższego z 26 lipca 1937 r., III C 171/36, OSN 1938, Nr 4, poz. 195). Tym samym, nie można bez żadnego uzasadnienia przyjmować, że każde twierdzenie strony, któremu druga strona nie zaprzeczyła, jest prawdziwe. Twierdzenie takie można uznać za zgodne z prawdą tylko na podstawie wszystkich okoliczności sprawy (wyrok Sądy Najwyższego z 14 września 1934 r., III C 260/34, OSN 1935, Nr 2, poz. 88). Zastosowanie art. 230 KPC nie ma charakteru automatycznego, w razie niewypowiedzenia się strony co do twierdzenia strony przeciwnej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 15.12.2014 r., III AUA 701/14, L.). Wskazany przepis stwarza dla Sądu orzekającego uprawnienie, nie zaś obowiązek. Należy przyjąć, że funkcją art. 230 k.p.c. nie jest wzmacnianie ustaleń co do faktów, które nie znajdują dostatecznego uzasadnienia w dowodach przeprowadzonych w sprawie. Zastosowanie tego przepisu wchodzi w rachubę jedynie wówczas, gdy jest to uzasadnione wynikiem całej rozprawy. Oznacza to konieczność uwzględnienia zarówno postawy procesowej strony, jak również ostatecznych wyników postępowania dowodowego. (wyrok Sądy Najwyższego z 18 lutego 2011 r., I CSK 298/10, L.). Sąd Rejonowy jednoznacznie wskazał, że przedstawiony przez powódkę materiał dowodowy nie był wystarczający do stwierdzenia okoliczności podniesionych w pozwie, a dotyczących istnienia i wysokości dochodzonego roszczenia. Zastosowanie instytucji z art. 230 k.p.c. i uznanie przez Sąd danych okoliczności za przyznanie nie może prowadzić do obejścia obowiązującej w procesie cywilnym zasady ciężaru dowodu polegającej na dowiedzenia przez stronę okoliczności, z których wywodzi się dane skutki prawne (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 § 1 k.p.c.). Sąd nie może uznać danych okoliczności za przyznane (art. 230 k.p.c.) w sytuacji gdy na istnienie tych okoliczności nie wskazują dowody przedłożone przez stronę.

Nie zasługuje na uwzględnienie stawiany przez skarżącą orzeczeniu zarzut naruszenia art. 339 § 2 k.p.c. Powódka wskazała, iż Sąd niezasadnie uznał, że twierdzenia strony powodowej budzą uzasadnione wątpliwości w sytuacji, w której strona powodowa wykazała zawarcie umowy pożyczki oraz przekazanie należności z niej wynikających, tym samym przedstawiła wszelkie dowody na poparcie swych twierdzeń. Sąd odwoławczy w pełni podziela stanowisko judykatury dotyczące wykładni art. 339 § 2 k.p.c., że za błędny należy uznać pogląd, iż wydanie wyroku zaocznego wiąże się z niemal automatycznym uznaniem wszelkich twierdzeń strony powodowej za prawdziwe. Tymczasem tak nie jest, o czym świadczy już końcowa część powołanego przepisu. Uprawnia on Sąd do kontroli twierdzeń powołanych przez powódkę i ich negatywnej oceny, co nie jest przeszkodą do wydania wyroku zaocznego ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 10 lutego 2016 roku, I ACa 1183/15, LEX nr 2005578). Wskazać należy, że przyjmowanie za prawdziwe twierdzeń faktycznych powoda zawartych w pozwie lub w innych pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą jest wyłączone, jeżeli: 1) budzą one uzasadnione wątpliwości albo 2) zostały przytoczone w celu obejścia prawa (art. 339 § 2 in fine). W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy zasadnie powziął uzasadnione wątpliwości co do twierdzeń podniesionych przez powódkę w pozwie, a dotyczących istnienia wierzytelności dochodzonej pozwem oraz jej wysokości oraz legitymacji procesowej czynnej powódki w postępowaniu. W przypadkach, w których nie wchodzi w rachubę przyjęcie prawdziwości twierdzeń powoda co do okoliczności faktycznych, konieczne jest przeprowadzenie postępowania dowodowego co do tych twierdzeń i ich dowodowa weryfikacja (orzeczenie SN z dnia 14 sierpnia 1972 r., III CR 153/72, OSNCP 1973, nr 5, poz. 80). Postępowanie to obejmuje przede wszystkim dowody zawnioskowane przez powoda w pozwie, innych jego pismach procesowych, jak również na rozprawie zaocznej. Możliwe jest również dopuszczenie przez sąd dowodów z urzędu . (Weitz, Karol. Art. 339. W: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom II. Postępowanie rozpoznawcze, wyd. V. Wolters Kluwer, 2016). W sytuacji gdy okoliczności przytoczone przez stronę powodową w pozwie budzą uzasadnione wątpliwości Sądu, dopuszczalne jest wydanie wyroku zaocznego. W tej sytuacji jednak Sąd winien przeprowadzić postępowanie dowodowe przed wydaniem wyroku zaocznego. (Manowska, Małgorzata. Art. 339. W: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom I. Art. 1-505(38), wyd. III. Wolters Kluwer, 2015). Mając powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy wobec powzięcia uzasadnionych wątpliwości odnośnie okoliczności podniesionych przez powódkę w pozwie, słusznie przeprowadził postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie. Jego podstawą był materiał dowodowy przedstawiony przez powódkę przy wniesieniu pozwu. Wynikiem przeprowadzonego postępowania dowodowego było zasadne uznanie, że strona powodowa nie sprostała obowiązkowi dowodowemu i nie wykazała okoliczności podniesionych w pozwie, a dotyczących istnienia i wysokości dochodzonego roszczenia oraz przysługiwania tego roszczenia stronie powodowej. Biorąc powyższe pod rozwagę, stawiany przez powódkę zarzut naruszenia art. 339 § 2 k.p.c należało uznać za bezzasadny.

Nie zasługują również na uwzględnienie podniesione przez skarżącą zarzuty naruszenia prawa materialnego.

W pierwszej kolejności skarżąca zarzuciła rozstrzygnięciu naruszenie art. 509 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię prowadzącą do uznania, że pozwany nie wykazał przejścia wierzytelności, podczas gdy dokumenty jednoznacznie wskazują na skuteczną cesję wierzytelności. Zarzut ten jest obarczony błędem słownym, gdyż zamiast zwrotu „pozwany” winien zawierać słowo „powódka”. Nie mniej jednak stawiany przez skarżącą zarzut nie jest zasadny. Podkreślić należy, że pozwana stawiając rozstrzygnięciu powyżej przywołany zarzut w istocie kwestionuje dokonaną przez Sąd ocenę materiału dowodowego zebranego w sprawie. Sąd pierwszej instancji słusznie skonstatował, że powódka w toczącym się procesie nie sprostała spoczywającemu nie niej ciężarowi dowodowemu i nie wykazała przejścia na nią dochodzonej pozwem wierzytelności. Szerzej do omawianej problematyki Sąd odwoławczy odniósł się w powyższej części uzasadnienia, przy rozstrzyganiu zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. i nie ma potrzeby powielania raz jeszcze przywołanej argumentacji w tym przedmiocie. Nadto podnieść należy, że art. 509 § 1 k.c. znalazłby zastosowanie w sytuacji, kiedy na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustaliłby okoliczność zawarcia umowy cesji. W niniejszej sprawie podana okoliczność nie została wykazana przez powódkę, co uniemożliwiało subsumcję stanu faktycznego do przywoływanej normy prawnej. Zarzut skarżącej naruszenia art. 509 § 1 k.c. pozostaje zatem uznać za bezzasadny.

Z tożsamym względów nie podlega uwzględnieniu stawiany przez skarżącą zarzut naruszenia art. 720 § 1 k.c. Sąd Rejonowy słusznie nie zastosował podanego przepisu, gdyż strona powodowa nie wykazała okoliczności zawarcia umowy pożyczki przez pozwaną z pierwotnym wierzycielem.

Nie jest zasadny postawiony przez skarżącą zarzut naruszenia art. 384 § 1 i 4 k.c. polegający zdaniem apelującej na jego niezastosowaniu przez Sąd. Skarżąca wskazała, że Sąd pierwszej instancji niezasadnie uznał, że powódka nie przedstawiła wiarygodnego dowodu na istnienie wierzytelności przysługującej względem pozwanej oraz nie zaoferowała żadnego materiału dowodowego, mimo, że jak twierdzi skarżąca, przedstawiła ona wszystkie dokumenty należycie dokumentujące wymagalność i wysokość zobowiązania. Wskazany zarzut ponownie odnosi się do okoliczności dotyczącej nie udowodnienia przez stronę zasadności dochodzonego roszczenia, a argumenty Sądu odwoławczego dotyczące tego zagadnienia zostały podniesione we wcześniejszej części uzasadnienia. Niemniej jednak skarżąca w uzasadnieniu przedstawionego zarzutu wskazała, że jej zdaniem umowa zawarta pomiędzy pozwaną, a (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. jest wzorcem umownym stosownie do art. 384 § 1 i 4 k.c. Nadto skarżąca podniosła, że przedmiotowa umowa, stanowiąca jej zdaniem wzorzec umowny została udostępniona pozwanej przed zawarciem umowy w ten sposób, że została pozwanej przesłana na pocztę elektroniczną. Jednakże stwierdzenie pozwanej w tym przedmiocie należy uznać za całkowicie gołosłowne, gdyż nie zostało podparte żadnym dowodem odnoszącym się do wskazywanej przez skarżącą okoliczności, który podlegałby ocenie Sąd odwoławczego w świetle art. 381 k.p.c. Z powyższych względów podniesiony przez skarżącą zarzut naruszenia art. 384 § 1 i 4 k.c. nie mógł się ostać przy kontroli instancyjnej orzeczenia.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.