WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 stycznia 2018r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSO Jerzy Zalasiński
Protokolant	st. sekr. sądowy Dorota Malewicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2018r. w S.

odwołania W. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 28 kwietnia 2016 r. Nr (...)

w sprawie W. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 438/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 kwietnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2015 r. poz. 748 ze zm.) odmówił ubezpieczonej W. C. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy wskazał, iż z orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 20 kwietnia 2016 r. wynika, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

Odwołanie od tej decyzji wniosła W. C.. Ubezpieczona twierdziła, iż stan jej zdrowia nie pozwala jej na wykonywanie pracy (odwołanie k. 1-2).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. ZUS powtórzył argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie k. 3).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczona W. C., ur. (...), zdobyła wykształcenie zawodowe- drobiarskie. Dotychczas, tj. w latach 1978-1990 oraz od 2002 r. do 15 czerwca 2016 r. pracowała w (...) S. A. w S. na stanowiskach robotnika pomocniczego, drobiarza oraz konserwiarza, przy czym w okresie od 16 marca 2015 r. do 9 marca 2016 r. korzystała z prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Jako przyczynę rozwiązania stosunku pracy, pracodawca wskazał na istnienie choroby dłuższej niż łączny okres pobierania wynagrodzenia i zasiłku chorobowego oraz świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące- art. 53 § 1 pkt 1b kp (bezsporne, akta rentowe oraz świadectwo pracy k. 74). W dniu 3 lutego 2016 r. ubezpieczona złożyła do (...) Oddział w S. wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek k. 1-3 a. r.).

Ubezpieczona została skierowana na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 9 marca 2016 r. ustalił, iż W. C. nie jest niezdolna do pracy (orzeczenie k. 24 a. r.). Do takiego samego wniosku doszła Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 20 kwietnia 2016 r. (k. 27 a. r.). Orzeczenie to stanowiło podstawę do wydania przez organ rentowy zaskarżonej decyzji w dniu 28 kwietnia 2016 r. (k. 29 a. r.).

W toku postępowania sądowego W. C. została przebadana przez biegłych lekarzy kardiologa, neurologa, chirurga naczyniowego oraz pulmonologa. Rozpoznane umiarkowane, niepowikłane istotnymi zmianami narządowymi nadciśnienie tętnicze oraz niedomykalność zastawki aortalnej i niewielkie zwężenie lewego ujścia tętniczego z gradientem maksymalnym 36 mmHg, nie sprowadza niezdolności do pracy. Układ krążenia jest wydolny i nie odnotowano ostrych incydentów wieńcowych. W obecnym stadium zaawansowania wymagane jest leczenie farmakologiczne, jednakże stan układu krążenia nie powoduje niezdolności do pracy. Ubezpieczona nie była leczona z przyczyn neurologicznych. Zgłasza dolegliwości bólowe kręgosłupa L-S. W ocenie neurologicznej nie stwierdzono dysfunkcji w zakresie układu nerwowego uzasadniających uznawanie niezdolności do pracy zgodnie z poziomem kwalifikacji. U W. C. występują umiarkowanie nasilone cechy przewlekłej niewydolności żylnej kończyny dolnej związanej z obecnością żylaków. Obecne nasilenie objawów przewlekłej niewydolności żylnej pozwala na normalne funkcjonowanie i wykonywanie dotychczasowej pracy. Ubezpieczona jest leczona z powodu astmy oskrzelowej przewlekłej od 5 lat. Na podstawie wywiadu, analizy załączonej dokumentacji medycznej, badania pulmonologicznego stwierdzono konieczność intensyfikacji leczenia astmy oskrzelowej. Aktualne nasilenie choroby wymaga systematycznego leczenia i kontroli pulmonologicznej jednak nie sprowadza niezdolności do pracy z przyczyny pulmonologicznej. Przebycie ostrej choroby, jaką jest zapalenie płuc, która po leczeniu ulega całkowitej remisji, a także epizodu zaostrzenia astmy oskrzelowej nawet z cechami niewydolności oddechowej w pierwszej dobie leczenia, która ustępuje po leczeniu przeciwzapalnym i bronchodilatacyjnym, nie sprowadza nie sprowadza automatycznie niezdolności do pracy (opinia wraz z uzupełnieniem k. 21-22 i 41).

Drugi zespół biegłych w składzie pulmonolog oraz kardiolog po przeprowadzeniu badania przedmiotowego oraz analizie dokumentacji medycznej również stwierdził, iż ubezpieczona jest zdolna do pracy. W porównaniu z okresem hospitalizacji, stan pulmonologiczny po resorpcji zmian zapalnych w płucach i zmian zapalnych oskrzeli z ustąpieniem obturacji istotnie poprawił się. Przewlekła astma oskrzelowa wymaga leczenia ambulatoryjnego i w obecnym stanie zaawansowania nie stanowi przeciwwskazania do pracy dotychczas wykonywanej. Obecny stan kardiologiczny wymaga optymalizacji ciśnienia tętniczego w warunkach ambulatoryjnych, nie jest jednak przeciwwskazaniem do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia (opinia z uzupełnieniem k. 65 – 78-79).

Biegła lekarz z zakresu medycyny pracy uznała, iż ubezpieczona nie jest długotrwale niezdolna do pracy. Aktualny stan zdrowia pozwala wnioskodawczyni na podjęcie lekkiej pracy fizycznej pod warunkiem dobrego kontrolowania astmy oskrzelowej. Ze względu na istniejące schorzenia, przeciwwskazana jest tylko ciężka praca fizyczna, dźwiganie ciężarów oraz praca w narażeniu na zapylenie. Warunkiem dobrego funkcjonowania na rynku pracy jest właściwe leczenie istniejących schorzeń. W przypadku ich zaostrzenia, ubezpieczona może być leczona w ramach zwolnień lekarskich (opinia k. 108-108v).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej nie zasługuje na uwzględnienie.

Artykuł 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stanowi, iż renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. W ustępie drugim przywołanego przepisu wskazano, iż przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Jak wyrażono w art. 58 ust. 1 pkt 5 przywołanej ustawy, warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2 uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej: 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Stosownie do treści art. 58 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Wymogu tego, stosownie do treści art. 58 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Niezdolną do pracy, jak wskazano w art. 12 ust. 1 przywołanej wyżej ustawy, jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Zgodnie z ustępem 2 i 3 tego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Kluczowym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było ustalenie, czy W. C. jest osobą niezdolną do pracy.

W tym celu Sąd zasięgnął opinii biegłych lekarzy specjalistów z zakresu kardiologii, neurologii, pulmonologii, chirurgii naczyniowej oraz medycyny pracy. Wszyscy opiniujący w sprawie biegli doszli do tożsamych wniosków, a mianowicie stwierdzili, iż stan występujących u ubezpieczonej schorzeń nie powoduje długotrwałej niezdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W ocenie Sądu, opinie sporządzone na potrzeby niniejszego postępowania są wiarygodnym i miarodajnym dowodem stanu zdrowia ubezpieczonej. Zostały bowiem wydane przez osoby posiadające specjalistyczną wiedzę z zakresu schorzeń, na które cierpi ubezpieczona. Sporządzenie opinii zostało jednocześnie poprzedzone analizą akt sprawy, w tym znajdującą się w nich dokumentacją medyczną jak również dokumentacją przedłożoną w toku procesu oraz bezpośrednim badaniem W. C.. Biegli doszli przy tym do kategorycznych i odpowiednio uzasadnionych wniosków.

Dlatego też Sąd podzielił wnioski płynące z wyżej omówionych opinii. Sąd miał na względzie, iż opinia biegłych podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 kpc, lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji, jak dowód na stwierdzenie faktów, na podstawie kryterium prawdy i fałszu. Zgodnie z art. 233 § 1 kpc, Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Sąd nie jest związany opinią biegłego i ocenia ją na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów.

Ubezpieczona nie zgadzała się z opinią lekarza z zakresu medycyny pracy i zgłosiła względem niej zastrzeżenia (k. 115) kwestionując udzielenie przez biegłą odpowiedzi na pytania zadane przez Sąd. Jednocześnie, ubezpieczona wniosła o przeprowadzenie dowodu z opinii innego lekarza tej samej specjalności. Zdaniem Sądu, sporządzona opinia w sposób dostateczny wyjaśnia sporną okoliczność zdolności ubezpieczonej do pracy i dlatego nie wystąpiły podstawy do wydawania kolejnych opinii. Biegła ta jednoznacznie stwierdziła, że nie stwierdza u ubezpieczonej długotrwałej niezdolności do pracy. Podnieść należy, iż przy ocenie opinii biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (wyrok SN z 13 października 1987 r., II URN 228/87, PiZS 1988/7/62).

Z tego też powodu Sąd nie ma podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji. Ubezpieczona nie spełnia bowiem podstawowej przesłanki do nabycia spornego prawa, a mianowicie nie jest niezdolna do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, tj. nie utraciła w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc, orzekł jak w sentencji wyroku.