UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 07 września 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu E. K. (1) prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa przewidzianych przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.). Organ rentowy wskazał, że z przedłożonych dokumentów wynika, że wnioskodawca w dniu (...) ukończy 60 lat, nie jest członkiem OFE , na dzień 1 stycznia 1999r. udowodnił wymagalny okres składkowy i nieskładkowy a także rozwiązał stosunek pracy, natomiast nie udowodnił 15 letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Nie uznano zatrudnienia w Fabryce (...) gdyż brak w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach wyszczególnienia w jakim okresie wykonywał pracę na podanych stanowiskach pracy: robotnik magazynowy, brakarz wyrobów gotowych i brygadzista produkcji. W związku z tym brak jest możliwości ustalenia czy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy ubezpieczony wykonywał prace w szczególnych warunkach.

W odwołaniu od powyższej decyzji wnioskodawca wniósł o zmianę decyzji i przyznanie prawa do emerytury wskazując iż był pracownikiem fizycznym i pracował w warunkach szkodliwych dla zdrowia i nie ponosi odpowiedzialności za bałagan w dokumentacji i błędy pracowników administracyjnych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podtrzymał argumentację prezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2012 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku - VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu E. K. (1) prawo do emerytury od dnia 20 września 2012r i stwierdził, że pozwany nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł o następujące ustalenia faktyczne. Ubezpieczony E. K. (1), urodzony dnia (...), w dniu 17 sierpnia 2012r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek o emeryturę. Zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzją z dnia 07 września 2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach, z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa, tj. wobec nie udowodnienia wymaganego 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Wnioskodawca nie pozostaje w stosunku pracy, nie jest członkiem OFE. W toku postępowania przed organem rentowym ubezpieczony udowodnił na dzień 01 stycznia 1999 r. staż ubezpieczeniowy wymiarze co najmniej 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, w tym żadnego okresu pracy w szczególnych warunkach. Ubezpieczony z zawodu jest technikiem obuwnikiem. W okresie od 25 marca 1975r. do 12 października 2000r. E. K. (1) był zatrudniony w Fabryce (...) w S. na stanowiskach: robotnik magazynowy, brakarz gotowych wyrobów, brygadzista produkcji, brygadzista pracujący. Zakład pracy zajmował się produkcją obuwia. W okresie od 25 marca 1975r. do 30 kwietnia 1977r. ubezpieczony pracował jako robotnik magazynowy. Od dnia 01 maja 1977r. ubezpieczony pracował w Dziale (...) do 30.11.1990r na stanowisku brakarza wyrobów gotowych. Od dnia 01 grudnia 1990r. objął stanowisko brygadzisty produkcji a 31 maja 2000r. został przeniesiony na stanowisko brygadzisty pracującego. Praca w Dziale (...) polegała na odbiorze obuwia bezpośrednio przy taśmie produkcyjnej. W hali produkcyjnej panowały skrajne warunki, obuwie było smarowane klejem ( butaprenem, wikolem i in.), parowały rozpuszczalniki odpowiednio nagrzewane, części składowe obuwia były przyczepiane do kopyt za pomocą maszyn pneumatycznych, które powodowały duży hałas. Przez 8 godzin pracy , we dwóch na jednej zmianie, ubezpieczony z innym pracownikiem działu (...) dokonywali odbioru całego produkowanego danego dnia obuwia w ilości od 900 do 1500 par siedząc przy stole na tzw. montażu . Praca ta miała na celu rozgraniczenie gatunku obuwia i wyłapania ewentualnych braków i zwrotu do poprawy. Za stanowiskiem brakarza odbywało się pakowanie obuwia a przed jego stanowiskiem but przygotowywało się do odbioru z użyciem rozpuszczalników, past, farb itp. E. K. (1) pracował tak stale do czasu zmiany stanowiska pracy. Po zmianie przez ubezpieczonego stanowiska na stanowisko brygadzisty produkcji praca ubezpieczonego polegała na zaopatrywaniu całego oddziału w materiały do produkcji, w tym kleje, rozpuszczalniki i materiały składowe obuwia. Ubezpieczony pracował bezpośrednio przy taśmie produkcyjnej. Przy klejeniu podeszew klejem ubezpieczony kontrolował dokładność smarowania i nagrzewania podeszew do czasu sprasowania. Na hali produkcyjnej znajdowało się 7 oddziałów, które nie były w żaden sposób od siebie oddzielone. Znajdowały się na jednej hali. Praca odbywała się w hałasie, oparach klejów i rozpuszczalników, w kurzu i pyle od ścierania i frezowania. Pilnował by nie było przestojów, w razie potrzeby wzywał mechanika, udzielał rad , wskazówek i nadzorował wykonywanie konkretnych prac przy produkcji sandałów , półbutów i butów zimowych pracując w ten sposób stale.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy zważył, iż odwołanie ubezpieczonego E. K. (1) zasługuje na uwzględnienie. Przedmiotem niniejszego postępowania była kwestia ustalenia prawa ubezpieczonego do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Wyniki przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego wykazały, że wnioskodawca legitymuje się wymaganym 15 – letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, co sprawia, że stanowisko organu emerytalnego odmawiające wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury, nie jest słuszne. Sąd Okręgowy przywołał znajdujące zastosowanie przepisy prawa i wskazał, że bezspornym jest, iż ubezpieczony osiągnął w dniu (...). 60-ty rok życia, na dzień 01 stycznia 1999 r. udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze powyżej 25 lat, nie pozostaje w stosunku pracy oraz nie jest członkiem OFE. Przedmiotem sporu pozostawało jedynie ustalenie, czy za zatrudnienie w szczególnych warunkach może zostać uznany okres pracy z tytułu zatrudnienia w Fabryce (...) w S. od 25 marca 1975r. do 31 grudnia 1998r. Pozwany odmawiając zaliczenia spornego okresu zatrudnienia wskazywał, iż z przedłożonej dokumentacji nie wynika w jakich okresach czasu ubezpieczony zajmował stanowiska robotnika magazynowego, brakarza wyrobów oraz brygadzisty produkcji i nie można stwierdzić czy ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w szczególnych warunkach. Podkreślenia wymaga, że zachowały się akta osobowe wnioskodawcy z których wynika iż ubezpieczony wykonywał pracę brakarza wyrobów gotowych w okresie od dnia 01 maja 1977r. w Dziale (...) do 30.11.1990r. Następnie od dnia 01 grudnia 1990r. objął stanowisko brygadzisty produkcji a 31 maja 2000r. został przeniesiony na stanowisko brygadzisty pracującego. Niewątpliwie praca ubezpieczonego zarówno na stanowisku brakarza jak i brygadzisty produkcji była pracą w szczególnych warunkach. Ubezpieczony i świadkowie opisali specyfikę pracy, wykonywane czynności i z zeznań tych wynika jednoznacznie charakter pracy ubezpieczonego, opisali oni też warunki pracy panujące na hali produkcyjnej przy produkcji obuwia. Niewątpliwie charakter pracy świadczonej przez wnioskodawcę mieści się w zakresie prac opisanych w załączniku do Zarządzenia nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 07 lipca 1987r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego- wykaz A Dz.14 poz.24 pkt.1 oraz opisanych w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze- Wykaz A Dz. XIV pkt.24. gdyż zarówno kontrola jakości na stanowisku brakarza jak i stanowisko brygadzisty produkcji znajdowało się bezpośrednio przy produkcji obuwia w warunkach panujących na hali produkcyjnej tj. oparach klejów, rozpuszczalników, pyłów i hałasu. Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw by kwestionować wiarygodność zeznań ubezpieczonego i świadków. W świetle powyższego, brak jest w ocenie Sądu jakichkolwiek podstaw do zakwestionowania szczególnego charakteru pracy wnioskodawcy w spornym okresie czasu, wykonywanej na stanowiskach brakarza i brygadzisty produkcji. Biorąc pod uwagę, powyższe w ocenie Sądu ubezpieczony spełnił wszystkie przesłanki dla nabycia emerytury w obniżonym wieku, ponieważ w dniu (...) ukończył 60 lat, na dzień 01 stycznia 1999 r. udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze, co najmniej 25 lat, nie jest członkiem OFE oraz nie pozostaje w stosunku pracy. Wynik przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego wykazał, iż wnioskodawca legitymuje się stażem pracy w szczególnych warunkach przekraczającym 15 lat wobec zaliczenia jako pracy w szczególnych warunkach pracy w okresie spornym. Uwzględnienie, bowiem przedmiotowego okresu pracy, wskazuje, iż staż pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych jest dłuższy niż wymagany ustawą, a zatem, zgodnie z przepisem § 4 rozporządzenia, oznacza spełnienie tego wymogu do przyznania wnioskodawcy świadczenia emerytalnego w wieku obniżonym. W konkluzji, z wyżej przytoczonych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 477^{(

14)} § 2 k.p.c. w związku z cytowanymi wyżej przepisami, zmienił decyzję organu rentowego z dnia 07.09.2012 r. i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia 20 września 2012r., gdyż z tym dniem ukończył ubezpieczony 60 rok życia. Działając na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w pkt 2 wyroku, Sąd wnioskując a contrario, nie stwierdził odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, mając na uwadze fakt, iż dopiero wyniki niniejszego postępowania dowodowego pozwoliły na poczynienie wiążących ustaleń co do charakteru zatrudnienia ubezpieczonego mającego wpływ na prawo do wnioskowanego świadczenia.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł organ rentowy, zarzucając naruszenie prawa materialnego - art. 184 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U z 2009 roku Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 roku w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze poprzez przyznanie E. K. (1) prawa do emerytury; naruszenie prawa procesowego - art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, a w konsekwencji poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do okresów pracy E. K. (2) w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Wskazując na powyższą podstawę apelacji pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, tj. o oddalenie odwołania, ewentualnie, uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji. W uzasadnieniu skarżący umotywował podniesione zarzuty i wnioski, w szczególności wskazując, że wymienione źródła dowodowe potwierdzają wykonywanie przez E. K. (1) w okresie zatrudnienia w Nadbałtyckich Zakładach (...) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w szczególnych warunkach na stanowisku brygadzisty produkcji od 01.12.1990 roku do 30.05.2000 roku. Natomiast w oparciu o całościowy materiał dowodowy, brak podstaw do uznania, że w okresie zatrudnienia w Nadbałtyckich Zakładach (...) na stanowisku brakarz od 01.05.1977 roku do 30.11.1990 roku wykonywał pracę w warunkach szczególnych, albowiem praca nie mieści się w opisie stanowisk wymienionych w wykazie A dział XIV pozycja 24 stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U z 1983 roku Nr 8, poz. 43 ze zm.) oraz w wykazie A dział XIV pozycja 24 punkt 1 stanowiącym załącznik do zarządzenia numer 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 07.07.1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego. W świetle orzecznictwa sądowego podkreśla, że tylko kontrola jakości produkcji i usług nad stanowiskami pracy wykonującymi prace w szczególnych warunkach, można zakwalifikować w rozumieniu wykazu A działu XIV pozycji 24 stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U z 1983 roku Nr 8, poz. 43 ze zm). Tymczasem E. K. (1) sam pracował na stanowisku brakarza, nie wymienionym zarówno w rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U z 1983 roku Nr 8, poz. 43 ze zm.) jak i zarządzenia numer 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 07.07.1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego okazała się bezzasadna i jako taka nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie wyjaśnić należy, że jeżeli sąd I instancji błędnie ustali kluczowe dla rozstrzygnięcia fakty, to nawet przy prawidłowej interpretacji stosowanych przepisów prawa materialnego, wydany wyrok nie będzie odpowiadał prawu.

Innymi słowy, subsumcja nie odpowiadających prawdzie przedmiotowo istotnych ustaleń faktycznych skutkuje naruszeniem prawa materialnego, a pamiętać należy, że kontroli w tym zakresie sąd odwoławczy dokonuje z urzędu /por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r. III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55, Biul. SN 2008/1/13, Wspólnota 2008/7/44, Prok. i Pr.-wkł. 2009/6/60/.

Mając na uwadze powyższe, zasadnym jest w pierwszej kolejności odnieść się do podniesionego zarzutu naruszenia prawa procesowego – art. 233 § 1 k.p.c. Stosownie do treści art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena dokonywana jest na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a ponadto powinna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i – ważąc ich moc oraz wiarygodność – odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r., sygn. akt II UKN 685/98, OSNAPiUS Nr 17/2000, poz. 655, LEX nr 41437).

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd uchybił przy ocenie dowodów zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. W takim wypadku podważona skutecznie może być przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów, a także będące jej konsekwencją ustalenie stanu faktycznego i jego subsumowanie pod określony przepis prawa. To natomiast, że określone dowody ocenione zostały niezgodnie z intencją strony skarżącej nie oznacza jeszcze, iż Sąd dopuścił się naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Dla należytego umotywowania swojego stanowiska strona apelująca powinna wykazać, jakich to konkretnych uchybień w ocenie dowodów dopuścił się Sąd pierwszej instancji, to jest – czy i w jakim zakresie ocena ta jest niezgodna z zasadami prawidłowego rozumowania, wiedzą lub doświadczeniem życiowym, względnie – czy jest ona niepełna.

Zgodnie z wyjaśnieniem udzielonym przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 16 listopada 2005 r. sygn. akt I ACa 447/05, LEX nr 177024, które Sąd odwoławczy podziela, zarzut sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego może tylko wówczas wzruszyć zaskarżony wyrok, gdy istnieje dysharmonia między materiałem zgromadzonym w sprawie a konkluzją, do jakiej doszedł Sąd na jego podstawie.

Odnosząc powyższe rozważania natury ogólnej do realiów przedmiotowej sprawy, wskazać należy, iż w ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy wyjaśnił w toku przeprowadzonego postępowania wszystkie istotne okoliczności mające wpływ na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy. Przeprowadził także wystarczające dla rozstrzygnięcia sprawy postępowanie dowodowe, które ocenił zgodnie z treścią art. 233 § 1 k.p.c., nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, zakreślonych wyżej wskazanym przepisem. Zwrócić należy również uwagę, iż apelujący sformułował zarzut naruszenia art. 233 k.p.c., jednak z uzasadnienia apelacji wynika, że nie kwestionuje ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego, a wyłączenie ich ocenę prawną.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny zaakceptował w całości ustalenia faktyczne sądu pierwszej instancji, traktując je jak własne, nie widząc w związku z tym konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., sygn. I PKN 339/98, opubl. OSNAPiUS z 1999 r., z. 24, poz. 776).

Przechodząc do omówienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia, wstępnie wskazać należy, iż zaskarżony wyrok nie narusza również prawa materialnego.

Na wstępie przypomnieć należy, iż ubezpieczony wniósł odwołanie od decyzji odmawiającej przyznania wnioskowego świadczenia, tj. prawa do wcześniejszej emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /dalej ustawy emerytalnej/. Wskazany przepis wraz z art. 32 ustawy emerytalnej oraz przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze /dalej rozporządzenia/, określały dla mężczyzn następujące przesłanki prawa do wcześniejszej emerytury: ukończony 60 rok życia, 25 letni ogólny staż ubezpieczeniowy, 15 letni okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przed 1 stycznia 1999 r., nieprzystąpienie do OFE albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Z dniem 1 stycznia 2013r. odpadła przesłanka rozwiązania stosunku pracy.

Na obecnym etapie postępowania w dalszym ciągu istota sporu sprowadza się do oceny, czy ubezpieczony legitymuje się 15 letnim stażem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, do pracy w szczególnych warunkach Sąd Okręgowy zasadnie zaliczył ubezpieczonemu oba sporne okresy zatrudnienia w Nadbałtyckich Zakładach (...) w S.: na stanowisku brakarza od 01.05.1977 roku do 30.11.1990 roku i na stanowisku brygadzisty produkcji od 01.12.1990 roku do 30.05.2000 roku.

Z uzasadnienia apelacji wynika, iż organ rentowy nie kwestionuje tej oceny co do zatrudnienia na stanowisku brygadzisty produkcji od 01.12.1990 roku do 30.05.2000 roku. Ponownego rozważania wymaga zatem zaliczenie przez Sąd Okręgowy okresu na stanowisku brakarza od 01.05.1977 roku do 30.11.1990 roku.

Przypomnieć można, iż Sąd Okręgowy zakwalifikował oba sporne okresy pracy jako kontrolę jakości produkcji na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, tj. zgodnie z pkt 24, dział XIV – prace różne, wykaz A stanowiący załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Wskazać należy, iż rozwinięcie wskazanej regulacji zawierają przepisy resortowe, a konkretnie w Zarządzeniu Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego. /Dz.Urz.MG.1987.4.7/, wskazano w dziale XIV – prace różne, pkt 24. kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. (W przedsiębiorstwach wielozakładowych, zakład należy traktować jak wydział): 1) stanowiska pracy, na których prace wykonywane są stale i bezpośrednio przy stanowiskach wymienionych w wykazie.

Mając na uwadze uzasadnienie podniesionego w apelacji zarzutu, wyjaśnić należy, iż właśnie przez zwrot „na oddziałach i wydziałach” uwidacznia się ratio legis tej regulacji, która w szczególności od pracowników kontroli jakości wymaga stałego i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy przebywania w środowisku pracy, w którym zatrudnieni są pracownicy wykonujący prace w szczególnych warunkach – ponieważ właśnie te warunki /a nie rodzaj wykonywanej przez kontrolujących pracy/ zadecydowały o umieszczeniu ich pracy w wykazie /por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 7 marca 2012r., sygn. akt III AUa 1143/11, POSAG 2012/4/136-155, LEX 1232566/.

Odnosząc powyższe do realiów przedmiotowej sprawy wskazać należy, iż z niekwestionowanych ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego wynika, iż cała produkcja obuwia w Zakładach (...) w S. odbywała się na jednej hali produkcyjnej. Z istoty produkcji obuwia wynika, że podstawowymi dla jego wytworzenia jest praca obuwników, którzy wykonywali prace związane ze szlifowaniem, klejeniem i wykańczaniem butów. Znamiennym jest, iż w przywołanym wyżej Zarządzeniu Nr 7, w dziale VII – w przemyśle lekkim, pkt 14 - prace związane ze szlifowaniem, klejeniem i wykańczaniem wyrobów przemysłu skórzanego wymieniono między innymi: 1) obuwnik - montażysta, formowacz, szwacz (przy ścieraniu, ścienianiu i szlifowaniu elementów wyrobów); 2) obuwnik - montażysta, formowacz, szwacz (przy nanoszeniu kleju i sklejania elementów wyrobów z użyciem klejów toksycznych); 3) obuwnik - montażysta, formowacz, szwacz (przy wykańczaniu wyrobów środkami chemicznymi); 4) obuwnik - montażysta, formowacz, szwacz (przy formowaniu cholewek, ćwiekowaniu i przeszywaniu obuwia - dublowaniu). W konsekwencji też uznać należy, iż ubezpieczony zatrudniony na stanowisku brakarza, dokonując finalnej kontroli jakości wytworzonych butów, pracując na tej samej hali gdzie obuwnicy wytwarzający buty, a zatem bezpośrednio przy nich, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy podlegał oddziaływaniu warunków szkodliwych. Innymi słowy, skoro w Zakładach (...) w S. gdzie jako podstawowe były wykonywane prace przy produkcji obuwia, ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace bezpośrednio przy stanowiskach obuwników wymienionych wyżej, a konkretnie dokonywał (...) ich pracy, to właśnie te warunki pracy pozwalają uznać, iż była to kontrola jakości produkcji na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie / pkt 24, dział XIV – prace różne, wykaz A stanowiący załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze/.

Reasumując, w ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji trafnie zaliczył ubezpieczonemu do stażu pracy w szczególnych warunkach oba sporne okresy zatrudnienia w Nadbałtyckich Zakładach (...) w S.: na stanowisku brakarza od 01.05.1977 roku do 30.11.1990 roku i na stanowisku brygadzisty produkcji od 01.12.1990 roku do 30.05.2000 roku.

W ocenie Sądu Apelacyjnego ubezpieczony wykazał, że spełnia wszystkie przesłanki nabycia prawa do wcześniej emerytury na mocy art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a zatem zaskarżony wyrok odpowiada prawu.

Mając na uwadze powyższe, na mocy art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE