WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 stycznia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący

SSO Jarosław Gołębiowski

po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo-akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko J. M.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 18 sierpnia 2016 roku, sygn. akt I C 231/16

1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądza od pozwanej J. M. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo-akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 4.007 (cztery tysiące siedem) złotych, płatną w czterech ratach miesięcznych poczynając od 1 lutego 2017 roku, pierwsza rata w kwocie 1.007 (jeden tysiąc siedem) złotych, a kolejne w kwocie po 1.000 (jeden tysiąc) zł każda, wszystkie płatne do 10-go każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z nich,

2. oddala apelację w pozostałej części,

3. nie obciąża pozwanej kosztami procesu za obie instancje.

Sygn. akt II Ca 798/16

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 18 sierpnia 2016 roku Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim oddalił powództwo (...) Spółki z o.o. spółki komandytowo-akcyjnej w W. skierowane przeciwko J. M. o zapłatę.

Powód (...) Spółka z o.o. spółka komandytowo-akcyjna w W. wniósł powództwo o zapłatę 4120 zł z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie. Na uzasadnienie pozwu podał, że roszczenie wynikało z umowy zawartej z firmą (...) Spółka z o.o. z tytułu umowy pożyczki zawartej drogą elektroniczną, z której warunków kredytobiorczyni nie wywiązała się w ustalonym terminie, zaś powód nabył wynikającą z tego tytułu wierzytelność.

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 24 listopada 2015r. Sąd uwzględnił powództwo w całości. Na skutek wniesionego sprzeciwu nakaz zapłaty utracił moc prawną, zaś postanowieniem z dnia 28 grudnia 2016r. tamtejszy Sąd przekazał sprawę do rozpoznania.

Pozwana J. M. wniosła w sprzeciwie o oddalenie powództwa, podniosła nie przedłożenie pierwotnej umowy, która by podpisała, powiększenie zadłużenia o niczym nieuzasadnione sumy, zarzut lichwy, a nadto powołała się na trudną sytuację zdrowotną i finansową, co uzasadniałoby w jej odczuciu prawo do rozłożenia należności na raty, a czego powód nie uwzględnił mimo propozycji polubownego załatwienia sporu.

Na rozprawie w dniu 18 sierpnia 2016r. - przeprowadzonej pod nieobecność prawidłowo powiadomionych stron - Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe z przedłożonych w toku procesu dokumentów.

Powódka podała w pozwie, że roszczenie wynikało z umowy pożyczki, zawartej poprzez Internet. Powódka złożyła wydruk umowy pożyczki. Wydruk ten nie zawierał podpisów, kwoty, ani żadnego potwierdzenia, że istotnie doszło do jej zawarcia. Jedynie z załączonego potwierdzenia przelewu bankowego wynikało, że na konto pozwanej wypłacono kwotę 3500 zł. Kolejnym dowodem przedłożonym w pozwie było wezwania do zapłaty wystosowane przez (...) Spółkę z o.o. w W. na kwoty 3890,60 zł, następnie na kwotę 3941,30 zł, 3974,90 zł oraz przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty wystosowane przez powoda na kwotę 4129,59 zł. Powód twierdził, że nabył wierzytelność z tytułu w/w umowy cesją wierzytelności, ale faktu tego w żaden sposób nie udowodnił, co powinien uczynić dla potwierdzenia swojej legitymacji czynnej.

Sąd Rejonowy uznał, że w przedmiotowej sprawie powódka nie przytoczyła i nie przedłożyła dokumentów, potwierdzających istnienie wierzytelności we wskazanej wysokości. tj. faktu zawarcia umowy między stronami – sam wydruk treści umowy z danymi stron, bez podpisów, czy potwierdzenia, że pozwany istotnie potwierdził zawarcie umowy w formie elektronicznej nie był wystarczający. Sposoby zawierania umów, w tym w ich formie elektronicznej szczegółowo precyzują przepisy art. 66 i nast. kodeksu cywilnego. W szczególności oferta złożona w postaci elektronicznej wiąże składającego, jeśli druga strona niezwłocznie potwierdzi jej otrzymanie /vide: art. 66 ¹ § 1 k.c. /, zaś tryb postępowania w przypadku umów zawieranych przez Internet szczegółowo określa § 2 cytowanego przepisu w powiązaniu z Ustawą z dnia 2 marca 2000 r o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny. Niczego również nie dowodziły wezwania do zapłaty, wystosowane przez powódkę i nie występujący w sporze podmiot. Brak było potwierdzenia doręczenia wezwań. Figurowały na nich różne kwoty, bez żadnego wyliczenia. W kontekście nie wykazania istnienia wiążącej umowy między stronami, a także brak wykazania nabycia wierzytelności z tego tytułu przez powoda drugorzędne znaczenie miało nie wykazanie kwoty dochodzonego roszczenia, w tym prawidłowości wyliczenia odsetek i ewentualnych innych opłat, co pozwana kwestionowała w sprzeciwie. Tym samym powód nie wykazał dochodzonego roszczenia, ani co do zasady, ani co do kwoty.

W drugiej kolejności podnieść należało, że powód w żaden sposób nie udowodnił swojej legitymacji w sporze. Umowa cesji wierzytelności, określona w przepisach art. 509 i nast. kodeksu cywilnego wymaga dla swej ważności, jako elementu essentialia negotii podania wierzytelności, będącej jej przedmiotem. Powinna być stwierdzona pismem. Umowy takiej powód nie przedłożył, mimo kwestionowania powództwa przez pozwaną i mimo faktu, że w pozwie powoływał się na nabycie wierzytelności od poprzednika prawnego.

Mając na uwadze poczynione ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy uznał, że na powodzie ciążył obowiązek udowodnienia zasadności całego roszczenia, zgodnie z ogólną zasadą dowodową, opisaną w art. 6 kodeksu cywilnego /”Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne”/, czemu powód w niniejszej sprawie nie sprostał, gdyż nie wykazał swojej legitymacji czynnej, tj. faktu nabycia dochodzonej wierzytelności, a co było wystarczające do uznania powództwa za niezasadne.

W tej sytuacji roszczenie pozwu, jako udowodnione w myśl art. 6 k.c. podlegało oddaleniu.

Apelację od wyroku wniósł pełnomocnik powoda i przedmiotowemu orzeczeniu na podstawie art. 5059 k.p.c. zarzucił:

I Naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 213 § 2 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. w z w. z art. 229 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie, które skutkowało pominięciem okoliczności, iż w sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 22 grudnia 2015 roku, Pozwana uznała powództwo, i zwróciła się jedynie o rozłożenie zasądzonych kwot na raty w wysokości 50 zł miesięcznie, a także doprowadziło do przyjęcia iż Powód obowiązany był do udowodnienie okoliczności objętych uznaniem powództwa;

II. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 328 § 2 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i nie wskazanie faktów, które Sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej w zakresie rzekomego nieudowodnienia żądania przez Powoda;

III. Naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 6 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że Powód nie wykazał w sposób skuteczny, iż na jego rzecz została przelana wierzytelność przysługująca pierwotnie (...) Sp. z o.o. od Pozwanej, podczas gdy Powód dołożył wszelkich starań przedkładając wszelkie niezbędne dokumenty wykazujące ciągłość przelewu wierzytelności przysługującej od Pozwanej, spółce (...) Sp. z o.o., wraz z jednoczesnym określeniem w załączniku „A" wysokości wierzytelności oraz osoby zobowiązanej;

IV. Naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 7 Pr. bankowego poprzez jego niezastosowanie na gruncie niniejszej sprawy co skutkowało przyjęciem, iż Powód pomimo przedłożenia oryginału dokumentu jakim jest wyciąg z rachunku bankowego Pożyczkodawcy potwierdzający przelew kwoty pożyczki oraz 0,01 zł, nie przedłożył dowodów potwierdzających dokonania rejestracji w systemie teleinformatycznym Powoda przez Pozwaną oraz fakt zawarcia umowy.

W związku z powyższymi zarzutami wnosił o zmianę zaskarżonego Wyroku w całości poprzez zasądzenie od Pozwanej na rzecz Powoda kwot wskazanych w petitum pozwu oraz zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje, ewentualnie w przypadku uznania, że zgromadzone dowody nie dają podstaw do zmiany wyroku wnoszę, o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja częściowo jest uzasadniona.

Skarżący składając pozew załączył do niego szereg dokumentów na potwierdzenie istnienia długu po stronie pozwanej oraz dokumentów potwierdzających, iż jest następcą prawnym poprzedniego wierzyciela.

Legitymacja czynna powoda została wykazana umową pożyczki zawartą przez (...) spółkę z o.o. oraz umowę przelewu wierzytelności na rzecz następcy prawnego tj. (...) Spółki z o.o. spółki komandytowo-akcyjnej w W. (por. umowę k. 19 i nast. oraz porozumienie z dnia 31 maja 2015 r. k. 30 i nast.). Do umowy przelewu załączono dokument nazwany załącznikiem A (por. k. 31). Na karcie 32 akt sprawy widnieje zestawienie sumy przelewu.

Powyższe okoliczności muszą prowadzić do wniosku, że powód jako następca prawny poprzedniego wierzyciela ma legitymację czynną w niniejszej sprawie (art. 509 kc i następne).

W odpowiedzi na wydany nakaz pozwana wniosła sprzeciw. Kwestionowała żądanie objęte pozwem, jednakże w istocie uznała w zdecydowanej części roszczenie. Kwestionowała wysokość oprocentowania, które w jej ocenie ma charakter lichwiarski oraz termin płatności zadłużenia.

Powyższe oświadczenie mające mieszany charakter jest oświadczeniem wiedzy i woli. Treść sprzeciwu (por. k. 7 odw.) wskazuje, iż jego autorka uznaje zasadność żądania powoda w zakresie kwoty głównej, domagając się jednak rozłożenia jej na raty argumentując to swoją sytuacją dochodową i zdrowotną.

W zaistniałej sytuacji trudno się dopatrzeć rzeczowych argumentów przemawiających za oddaleniem powództwa w całości.

Przedmiotem przelewu, co wynika z załącznika A (por. k. 31 i 32) była suma 4.007 złotych. Niezrozumiałym jest zatem domaganie się w pozwie kwoty wyższej tj. 4.120 złotych (por. pozew k. 2 i k. 215 i następne). Następca prawny wierzyciela staje się wierzycielem dłużnika jedynie w takim zakresie w jakim to wynika z wysokości wierzytelności wskazanej w umowie przelewu. Z tych przyczyn roszczenie jest zasadne co do kwoty 4007 złotych. Wobec pozostałej kwoty autor pozwu nie ma legitymacji.

Zasadniczo zasługuje na akceptację stanowisko wyrażone w sprzeciwie przez pozwaną, że żądana przez powoda suma pieniężna winna być rozłożona na raty.

Podstawy prawnej w tym zakresie należy upatrywać w treści art. 320 kpc.

Norma ta uprawnia Sąd, przy spełnieniu szczególnych okoliczności do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty.

W sprzeciwie jego autorka domagając się rozłożenia na raty należnego świadczenia podała, że jest w bardzo trudnej sytuacji finansowej wynikającej z konieczności pokrywania kosztów leczenia i rehabilitacji po przebytych operacjach onkologicznych. Twierdzeniom tym skarżący w toku postepowania nie zaprzeczył, więc należy uznać je za przyznane (por. art. 230 kpc.).

Należało więc zasądzając kwotę 4.007 złotych rozłożyć je na cztery raty miesięczne (art. 386 § 1 kpc.). Apelacja w pozostałej części jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu (art. 385 kpc.)