Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 20 czerwca 2017 roku w miejscowości O. na drodze krajowej nr (...) obwiniony E. S. kierował samochodem marki H. o nr rej. (...). Jechał od strony miejscowości W. w kierunku miejscowości G.. W odwrotnym kierunku, w tym samym czasie, jechał natomiast pojazd marki T. o nr rej. (...) kierowany przez W. J.. Oba pojazdy jechały swoimi pasami ruchu, jednakże poruszali się blisko osi jezdni. W chwili wymijania się samochodów doszło do ich zderzenia. Pojazdy zderzyły się zewnętrznymi, lewymi lusterkami. Nie doszło do kontaktu innymi częściami pojazdów.
Wkład od lusterka ujawniono niedaleko osi jezdni (180 cm od krawędzi jezdni), zaś inne elementy lusterek na obu poboczach.
Oba pojazdy miały zerwane zewnętrzne, boczne, lewe lusterka (od strony kierowcy) i nie licząc zarysowań lakieru związanych z przemieszczaniem się elementów lusterek, innych uszkodzeń nie posiadały.
Obaj kierowcy byli trzeźwi.
W. J. przyjął od funkcjonariuszy Policji mandat karny w wysokości 250 złotych za wykroczenie z art. 86 § 1 kw. Obwiniony odmówił przyjęcia mandatu.
Obwiniony E. S. w 2016 i 2017 roku był karany za wykroczenia w ruchu drogowym polegające na niestosowaniu się do znaków określających dozwolony kierunek jazdy (w miejscowości E.) oraz za przekroczenie dozwolonej prędkości od 41-50 km/h (w miejscowości F.).
(dowód: notatka urzędowa k.1, zeznania świadków: W. J. k. 5, 55v. (zeznania zarejestrowane na płycie CD k.57); A. K. k. 18, 56 (zeznania zarejestrowane na płycie CD k.57), K. S. k. 20, 56 (zeznania zarejestrowane na płycie CD k.57); protokoły oględzin pojazdów wraz z materiałem poglądowym zarejestrowanym na płycie CD k. 2-2v., 3-3v., 8, protokół oględzin miejsca zdarzenia ze szkicem i materiałem poglądowym zarejestrowanym na płycie CD k.6-6v., 7, 8; dane o karalności k.25)
Obwiniony M. K. w toku czynności sprawdzających nie przyznał się do popełnienia wykroczenia. Wyjaśnił, że w momencie zderzenia samochód jadący z przeciwka marki T. znajdował się pod kątem około 15 o w stosunku do jego pojazdu, gdyż chwilę wcześniej omijał idącego jezdnią pieszego. Tym samym przekraczając oś jezdni (w tym miejscu był linia ciągła) zjechał na jego pas ruchu. Pieszy oddalił się.
(vide: wyjaśniania obwinionego k.23v.-24)
Sąd zważył co następuje:
Wyjaśnienia obwinionego nie zasługują na wiarę. Pozostają one w sprzeczności z zeznaniami świadków, zwłaszcza W. J.. Poza tym, sprzeczne są z doświadczeniem życiowym i obowiązującym w ruchu pojazdów zasadami fizyki oraz stwierdzonymi na obu pojazdach uszkodzeniami.
Sąd nie obdarzył wiarą wyjaśnień, w których obwiniony stwierdza, że kierujący pojazdem T. W. J. poruszał się nim w chwili zdarzenia pod pewnym kontem do osi jezdni i przekroczył ją a następnie uderzył w pojazd obwinionego. Gdyby taki był rzeczywiście przebieg kolizji to uszkodzeniu nie uległyby tylko lusterka, lecz musiałoby dojść do zderzenia także innymi elementami pojazdów (przy uwzględnieniu, że doszło do zerwania lusterka poprzez uderzenie lusterkiem T.) – co najmniej lewym przednim narożnikiem T. w przednie lub tylnie drzwi H., element łączący drzwi ewentualnie doszłoby co najmniej do wyraźnego, silnego zarysowania lewego boku H.. Takich uszkodzeń w żadnym z pojazdów nie ujawniono. Tym samym nie budzi wątpliwości, że oba pojazdy poruszały się względem siebie równoległe (prostolinijnie) a ponieważ nie zachowały odpowiedniej od siebie bocznej odległości doszło do zderzenia lusterkami.
Tym samym nie budzi także wątpliwości, że kierujący T. W. J. był współsprawcą zaistnienia zdarzenia drogowego. Obaj kierujący przy wymijaniu się nie zachowali bezpiecznego odstępu od pojazdu nadjeżdżającego z przeciwka, co doprowadziło do zderzenia lusterkami. W. J. i E. S. w momencie mijania się nie zachowali się zgodnie z regułą określoną w art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 roku poz. 1260 z późn. zm.). Obwiniony nie mógł poruszać się blisko prawej krawędzi jezdni bowiem w takim przypadku nie doszłoby do zderzenia. Jezdnia w tym miejscu była na tyle szeroka, że przy zachowaniu określonych przepisami prawa o ruchu drogowym zasad poruszania się na jezdni przez obu kierowców, do kolizji by nie doszło. Pojazdy bezpiecznie by się minęły.
W tej sytuacji wyjaśnienia E. S., w których przedstawił przebieg zderzenia pojazdów oraz tor jazdy swego pojazdu i pojazdu W. J., nie mogą być uznane za wiarygodne i na ich podstawie Sąd nie może budować ustaleń faktycznych.
Niewątpliwie natomiast na przymiot wiarygodności zasługują zeznania świadka W. J. i przybyłych na miejsca zdarzenia funkcjonariuszy Policji. Ich ustalenia potwierdzają, że obaj kierujący swoim zachowaniem na drodze doprowadzili do stworzenia zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Ani policjanci ani drugi uczestnik zdarzenia nie mieli – w ocenie Sądu - interesu w bezpodstawnym oskarżaniu obwinionego, tym bardziej, że W. J. przyjął mandat za swoje niewłaściwe zachowanie na drodze i faktu tego się nie wypierał. Poza tym słowa tych świadków znajdują potwierdzenie w wyżej wskazanych dowodach i są zgodne z zasadami doświadczenia życiowego oraz są logiczne.
W myśl art. 16 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym ( Dz. U. z 2017 roku poz. 1260 z późn. zm.) kierującego pojazdem obowiązuje ruch prawostronny i jest on obowiązany jechać możliwie blisko prawej krawędzi jezdni.
Przy wymijaniu kierujący pojazdem jest obowiązany zachować bezpieczny odstęp od wymijanego pojazdu lub uczestnika ruchu, a w razie potrzeby zjechać na prawo i zmniejszyć prędkość lub zatrzymać się – vide: art. 23 ust. 1 pkt 1 wyżej cytowanej ustawy.
W świetle zgromadzonych w sprawie dowodów Sąd uznał, że w dniu 20 czerwca 2017 roku miejscowości O., kierujący samochodem osobowym marki H. o nr rej. (...) obwiniony E. S. nie zachował wymaganej w tych warunkach ostrożności i bezpiecznego odstępu podczas manewru wymijania doprowadzając do zderzenia z pojazdem marki T. o nr rej. (...) i uszkodzeń obu pojazdów. Swoim zachowaniem obwiniony spowodował zagrożenie bezpieczeństwa uczestnikom ruchu – W. J.. Takim postępowaniem naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym opisane w art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym, co w tych okolicznościach jednocześnie stanowi wykroczenie określone w art. 86 § 1 kw.
Obwiniony był karany za wykroczenia drogowe dwukrotnie – raz w 2016 roku i raz w 2017 roku. Wskazał, że jest emerytem i nie ma nikogo na utrzymaniu. Odmówił wskazania wysokości dochodów i ewentualnych innych źródeł dochodu niż emerytura. Posiada własny majątek w postaci własnościowego mieszkania w E., łodzi wędkarskiej z silnikiem, samochodu osobowego marki C. – to jest mienia o łącznej wartości około 210.000 złotych ( vide: dane osobowe k. 23-23v., 31)
Wymierzając karę obwinionemu Sąd oparł się na dyrektywach wymiaru kary zawartych w art. 33 kw.
W ocenie Sądu społeczna szkodliwość zarzucanego obwinionemu czynu jest znaczna. Ma na to wpływ przede wszystkim fakt, że obwiniony kierując pojazdem mechanicznym naruszył podstawowe zasady bezpieczeństwa i ostrożności wymagane w ruchu drogowym stwarzając zagrożenie dla innych uczestników ruchu. Ponadto kształtuje ją okoliczność, iż niewłaściwe zachowanie obwinionego miało miejsce w okresie letnim, na terenach o charakterze turystycznym, o znacznym nasileniu ruchu w tym okresie i przy sprzyjających warunkach drogowych.
Przy ocenie tej szkodliwości Sąd uwzględnił także fakt, że identyczne zasady bezpieczeństwa naruszył także kierujący samochodem T. W. J. – czyli drugi uczestnik zdarzenia.
Okolicznością obciążającą jest wcześniejsza karalność obwinionego za wykroczenia drogowe.
Kara grzywny w wysokości 250 złotych wymierzona obwinionemu jest w ocenie Sądu karą sprawiedliwą i adekwatną zarówno do stopnia społecznej szkodliwości czynu jak i jego zawinienia. Winna również spełnić oczekiwaną rolę w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej. Niniejsze postępowanie oraz orzeczona kara będzie dla obwinionego właściwą nauczką życiową i zdaniem Sądu sprawi, że nie popełni on ponownie czynu zabronionego w postaci wykroczenia lub przestępstwa.
O zabezpieczonych w sprawie dowodach rzeczowych (elementach zerwanych lusterek) orzeczono na podstawie przepisów wskazanych w punkcie II. wyroku.
O kosztach postępowania i opłacie sądowej Sąd orzekł w myśl przepisów powołanych w sentencji wyroku – punkt III. – uznając, że sytuacja majątkowa i osobista obwinionego w pełni zezwala na ich uiszczenie.
1. (...)
2. (...)
- (...)
3. (...)
(...)