WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2018r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSO Jerzy Zalasiński
Protokolant	st. sekr. sądowy Marzena Mazurek

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2018 r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania H. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 16 grudnia 2016 r. Nr (...)

w sprawie H. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala H. Z. prawo do emerytury od dnia 1 listopada 2016 r.

Sygn. akt IV U 135/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16.12.2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu H. Z. prawa do wcześniejszej emerytury. Swoje stanowisko organ rentowy uzasadnił tym, iż ubezpieczony nie udowodnił na dzień 1.01.1999 r. okresu 15 lat wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykazując jedynie 7 lat, 11 miesięcy i 17 dni (zatrudnienie w Zakładach (...) w M. od 15.07.1970 r. do 30.06.1978 r.). Do tej kategorii stażu pracy nie zostały bowiem zaliczone następujące okresy: od 4.09.1967 r. do 30.06.1970 r. (nauka zawodu w Zakładach (...) w M.) ponieważ nie jest to stricte okres zatrudnienia na kolei, od 1.07.1978 r. do 31.12.2005 r. (zatrudnienie w Spółdzielni Pracy (...) w W.), ponieważ zakład pracy w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 31.12.2005 r. dopuścił się nieścisłości w określeniu charakteru pracy i nazewnictwie stanowiska pracy używając zwrotów „pracownik transportu” oraz „operator dystrybutora gazu”.

Od decyzji tej odwołanie złożył ubezpieczony H. Z., który w obszernej argumentacji wywodził, iż stale i w pełnym wymiarze wykonywał pracę w warunkach szczególnych będąc zatrudnionym na jednym stanowisku pracy w Spółdzielni Pracy (...) w W..

Decyzją z dnia 7.02.2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. ponownie odmówił ubezpieczonemu H. Z. prawa do wcześniejszej emerytury. Organ rentowy argumentował, iż ubezpieczony nie udowodnił na dzień 1.01.1999 r. okresu 15 lat wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. ZUS zmienił swoje stanowisko odnośnie okresu od 4.09.1967 r. do 30.06.1970 r. (nauka zawodu w (...) w M.) i przyjął, że czas ten powinien zaliczać się do okresów zatrudnienia na kolei w myśl art. 40 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, jednakże okres ten łącznie z zatrudnieniem w (...) w M. w okresie od 15.07.1970 r. do 30.06.1978 r. wynosi 10 lat, 9 miesięcy i 14 dni, a zatem nie przekracza 15 lat. W myśl zaś przepisu art. 32 tej samej ustawy, okres zatrudnienia w warunkach szczególnych stanowi jedynie zatrudnienie w (...) w M. od 15.07.1970 r. do 30.06.1978 r.

Odwołanie od tej decyzji wniósł ubezpieczony, który ponownie domagał się przyznania prawa do emerytury ze względu na wykonywanie pracy w szczególnych warunkach w Spółdzielni Pracy (...) w W. od 1.07.1978 r. do 31.08.1995 r.

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wnosił o ich oddalenie powołując się na argumentację wyrażoną w zaskarżonych decyzjach.

Sąd Okręgowy w Siedlcach połączył sprawy zainicjowane wniesieniem przez ubezpieczonego odwołań od przywołanych zaskarżonych decyzji do wspólnego rozpoznania (postanowienie k. 50v akt sprawy).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony H. Z., urodzony (...), złożył w dniu 25.11.2016 r. wniosek o emeryturę, w którym wskazał, że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Organ rentowy po analizie akt sprawy uznał za udowodniony na dzień 1.01.1999 r. staż ubezpieczeniowy H. Z. w wymiarze 31 lat 3 miesięcy i 19 dni. ZUS przyjął, że na dzień 1.01.1999 r. ubezpieczony przepracował w warunkach szczególnych 7 lat, 11 miesięcy i 17 dni. Powyższe stało się podstawą do wydania w dniu 16.12.2016 r. zaskarżonej decyzji, w której ZUS odmówił przyznania ubezpieczonemu prawa do emerytury (akta ZUS, w tym decyzja- k. 26 tych akt).

Zaskarżoną decyzją z 7.02.2017 r., organ rentowy ponownie odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury w wieku obniżonym wskazując na niespełnienie przez ubezpieczonego na dzień 1.01.1999 r. przesłanki 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy uzasadniał, iż H. Z. nie legitymuje się przywołanym okresem zatrudnienia ani w myśl art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ani wobec regulacji z art. 40 tej samej ustawy (okres zatrudnienia na kolei).

Ostatecznie, spór w niniejszej sprawie kształtował się wokół kwalifikacji zatrudnienia ubezpieczonego w Spółdzielni Pracy (...) w W. Zakład (...) w M. okresie od 1.07.1978 r. do 31.12.1999 r.

Ubezpieczony w dniu 1.07.1978 r. został zatrudniony w Spółdzielni Pracy (...) w W. Zakładzie (...) w M. na stanowisku pracownika transportu wewnętrznego (angaż akta osobowe). Do rzeczywistych zadań ubezpieczonego należało wykonywanie prac przy załadunku materiałów wybuchowych (gaz) jak również prace przy dystrybucji gazu. Do obowiązków ubezpieczonego należała bowiem dystrybucja gazu, tj. tankowanie samochodów gazem, rozładowanie butli z gazem oraz kuchenek jak również napełnianie butli z gazem. Łącznie czynności te ubezpieczony wykonywał przez 8 godzin dziennie. Pracę tę H. Z. świadczył w pełnym wymiarze do 31.08.1995 r.

Od dnia 1.09.1995 r. ubezpieczony został przeniesiony na stanowisko dozorcy (angaż z 30.08.1995 r.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zeznania ubezpieczonego (k. 50-50v i k. 68v akt sprawy), akta ZUS, w tym. m. in. o świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych (k. 13 akt ZUS tom z 2013 r.) oraz akta osobowe- m. in. angaż z 1.07.1978 r., angaże płacowe, zakres czynności na stanowisku pracownika transportu wewnętrznego, świadectwo pracy ogólne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołania ubezpieczonego są uzasadnione.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura ta przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z treścią par. 4 ust. 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43), pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

3) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W ocenie Sądu Okręgowego, H. Z. spełnił powyższe warunki. Nie budziło wątpliwości, iż ubezpieczony skończył wymagany wiek 60 lat, posiadał ogólny staż ubezpieczeniowy w wymiarze 31 lat, 3 miesięcy i 19 dni oraz to, że nie był on członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Ubezpieczony udowodnił na dzień 1.01.1999 r. ponad 15 lat okresów pracy w szczególnych warunkach, gdyż do tej kategorii zatrudnienia należy zaliczyć okres od 1.07.1978 r. do 31.08.1995 r. (czyli okres 17 lat i 2 miesięcy)- tj. pracę ubezpieczonego w Spółdzielni Pracy (...) w W. Zakład (...) w M..

Sąd uznał, iż zeznania ubezpieczonego wsparte zgromadzoną w sprawie dokumentacją pracowniczą znajdującą się w aktach ZUS oraz aktach osobowych stanowią wystarczającą podstawę do ustalenia, iż w przywołanym wyżej okresie H. Z. będąc zatrudnionym na stanowisku pracownika transportu wewnętrznego stale i w pełnym wymiarze wykonywał prace przy załadunku materiałów wybuchowych (gaz) jak również prace przy dystrybucji gazu. Okoliczność ta wynika bowiem z przekonujących i zasługujących na wiarę zeznań ubezpieczonego, które znajdują swoje potwierdzenie zebranej dokumentacji pracowniczej. Podkreślenia wymaga zwłaszcza treść pochodzących z akt osobowych dokumentów- zakresów czynności i odpowiedzialności pracownika transportu wewnętrznego, z których jeden opatrzony jest datą 13.07.1992 r. Wynika z nich, iż do zakresu czynności ubezpieczonego należało wykonywanie prac załadunkowych i wyładunkowych takich towarów jak: butle gazowe, kuchenki, sprzęt instalacyjny, węgiel, koks. A zatem, w świetle powyższego dokumentu na wiarę zasługują twierdzenia ubezpieczonego złożone podczas zeznań, kiedy do wskazywał, że do jego obowiązków należało: dystrybucja gazu, tj. tankowanie samochodów gazem, rozładowanie butli z gazem oraz kuchni jak również napełnianie butli z gazem. Wymienione zatrudnienie stanowi pracę w warunkach szczególnych (wykaz A dział IV poz. 40- prace magazynowe, załadunkowe, rozładunkowe, transport oraz konfekcjonowanie surowców, półproduktów i wyrobów gotowych- pylistych, toksycznych, żrących, parzących i wybuchowych- załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983 r.). Bez wątpienia bowiem gaz, przy którym swoje czynności pracownicze wykonywał ubezpieczony, stanowi materiał wybuchowy. W tym miejscu wyjaśnienia wymaga, iż decydującym dla kwalifikacji zatrudnienia jako pełnionego w warunkach szczególnych ma nie nazwa stanowiska, a rodzaj faktycznie wykonywanej pracy. Podkreślić należy, iż zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego w sytuacji, gdy pracownik pracujący w pełnym wymiarze czasu pracy w czasie dnia łączy ze sobą pracę odpowiadającą dwóm stanowiskom pracy w warunkach szczególnych i wykonywanie tych prac wyczerpuje jego dzienną normę czasu pracy to również taki okres należy uznać za pracę w warunkach szczególnych.

A zatem, ubezpieczony spełnił wszystkie warunki, by uzyskać prawo do emerytury od dnia 1.11.2016 r., tj. od początku miesiąca, w którym złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, orzekł jak w wyroku.