UZASADNIENIE

Małoletni powód M. R. (1), działający przez ojca M. R. (2) i reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o zasądzenie od pozwanej I. R. (1) alimentów w kwotach po 1 600 zł miesięcznie, płatnych do dnia 10. każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia wniesienia pozwu.

W uzasadnieniu wskazano, iż małoletni wraz ojcem mieszkają w Królestwie Norwegii, gdzie małoletni uczęszcza do szkoły. Strona powodowa podkreśliła, że w Norwegii wszelkie koszty życia, edukacji, zajęć dodatkowych i rozrywek są wyższe niż w Polsce. Ojciec małoletniego ocenił koszty utrzymania syna na kwotę około 3 800 zł miesięcznie. Nadto wskazano, iż od czasu zamieszkania małoletniego w Norwegii, matka małoletniego nie łoży na jego utrzymanie i zasadniczo nie utrzymuje z nim kontaktu. Z kolei ojciec małoletniego prowadzi własną działalność gospodarczą na terenie Królestwa Norwegii i czyni wszelkie starania, aby zapewnić synowi jak najlepsze warunki życia.

W odpowiedzi na pozew, pozwana I. R. (1), reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika w osobie adwokata, wniosła o oddalenie powództwa ponad kwotę 300 zł.

W uzasadnieniu wskazała, iż nie jest w stanie ponieść kosztów alimentów na rzecz syna w kwocie 1 600 zł, bowiem z tytułu pracy uzyskuje wynagrodzenie w wysokości 1 800 zł netto miesięcznie. Nadto nie posiada innych źródeł dochodu. Pozwana stwierdziła, że koszt jej miesięcznego utrzymania wynosi około 1 500 zł, wobec czego mogłaby łożyć na utrzymanie syna kwotę w wysokości 300 zł. Podkreśliła także, że miesięczne zarobki w Norwegii oraz wszelkie otrzymywane dodatki i świadczenia rodzinne rekompensują w pełni standard tamtejszego życia. Strona pozwana oświadczyła, że ojciec powoda w większości kupuje jedzenie w Polsce, a w miejscu zamieszkania nabywa jedynie produkty pierwszej potrzeby. Wskazała również, że ojciec małoletniego od 8 lat prowadzi działalność gospodarczą na terenie Norwegii, posiada dwa samochody marki M. (...) i V. (...) oraz inny sprzęt firmowy, dom o wartości około 4 milionów koron norweskich, a także mieszkanie o powierzchni około 50 m² w S., które od kilku lat jest niezamieszkane. Dodatkowo wskazała, iż ojciec dziecka utrudnia jej kontakty z synem oraz uniemożliwia spotkania z synem podczas ich pobytu w Polsce.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Małoletni M. R. (1), urodzony (...), pochodzi z małżeństwa M. R. (2) i I. R. (2).

Dowód:

–: odpis skrócony aktu urodzenia, k. 7 w aktach sprawy V. N. 806/16.

Wyrokiem z dnia 18 października 2006 r., wydanym w sprawie o sygn. akt X RC 2839/04, Sąd Okręgowy w Szczecinie rozwiązał przez rozwód małżeństwo I. R. (2) i M. R. (2) bez orzekania o winie stron. Wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnim M. R. (1) powierzono I. R. (2), jednocześnie ograniczając ją M. R. (2) do współdecydowania o wszystkich ważniejszych sprawach dziecka. Kosztami utrzymania małoletniego M. R. (1) obciążono oboje rodziców i z tego tytułu zasądzono alimenty na rzecz małoletniego od M. R. (2)
w kwocie po 400 zł miesięcznie. Ponadto ustalono kontakty M. R. (2)
z małoletnim M. R. (1) w ten sposób, że będzie mógł zabierać syna w każdy pierwszy i trzeci weekend miesiąca, od soboty o godzinie 10:00 do niedzieli do godziny 17:00, a I. R. (2) nakazano wydawanie małoletniego ojcu w ustalonych terminach.

Dowód:

–: wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 18 października 2006 r., k. 8 – 9 w aktach sprawy V. N. 806/16.

W dniu 13 sierpnia 2013 r. M. R. (2) i I. R. (2) zawarli ugodę sądową, poprzez którą M. R. (2) zobowiązał się do łożenia na rzecz małoletniego M. R. (1) podwyższonych alimentów z kwoty po 400 zł miesięcznie do kwoty po 700 zł miesięcznie.

Dowód:

–: ugoda sądowa z dnia 13 sierpnia 2013 r., k. 5 i k. 154 w aktach sprawy VIII RC 956/12.

Postanowieniem z dnia 28 listopada 2016 r., wydanym w sprawie o sygn. akt VIII Nsm 806/16, Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie udzielił M. R. (2) zabezpieczenia w ten sposób, iż ustalił miejsce pobytu małoletniego M. R. (1) przy ojcu M. R. (2) na terenie Królestwa Norwegii na okres sześciu miesięcy, jednocześnie w tym okresie upoważnił M. R. (2) do samodzielnego podejmowania czynności związanych z realizacją obowiązku szkolnego przez małoletniego na terenie Królestwa Norwegii oraz do samodzielnego podejmowania decyzji związanych z zapewnieniem małoletniemu bieżącej opieki medycznej.

Dowód:

–: postanowienie Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 28 listopada 2016 r., k. 132 w aktach sprawy V. N. 806/16.

Postanowieniem z dnia 10 lipca 2017 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum
w S., wydanym w sprawie o sygn. akt VIII Nsm 806/16, zmienił punkt drugi wyroku rozwodowego Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 18 października 2006 r., wydanego
w sprawie o sygn. akt X RC 2839/04, w ten sposób, iż powierzył M. R. (2) wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnim M. R. (1) i jednocześnie ograniczył I. R. (1) (poprzednio R.) władzę rodzicielską nad małoletnim do współdecydowania o istotnych sprawach małoletniego M. R. (1).

Dowód:

–: postanowienie z dnia 10 lipca 2017 r. Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie, k. 226 w aktach sprawy V. N. 806/16.

Obecnie I. R. (1) (poprzednio R.): ma 38 lat; posiada wykształcenie wyższe; zatrudniona jest w kancelarii notarialnej na podstawie umowy o pracę na pełen etat, z tego tytułu otrzymuje wynagrodzenie w wysokości 1800 zł netto miesięcznie; nie otrzymuje premii ani dodatkowych składników wynagrodzenia, a jedynie z okazji świąt Bożego Narodzenia w 2017 r. otrzymała jednorazowo kwotę 300 zł; nie podejmuje również żadnego dodatkowego zatrudnienia; w 2016 r. uzyskała dochód w wysokości 13 279 zł. I. R. (1) mieszka razem z mężem w mieszkaniu zakupionym na kredyt. Opłata za mieszkanie wraz
z ratą kredytu wynosi około 670 zł miesięcznie, ogrzewanie i ciepła woda 160 zł miesięcznie, prąd około 120 zł co drugi miesiąc, Internet 59 zł miesięcznie.

I. R. (1) miesięcznie ponosi także koszt 400 zł za wyżywienie, 100 zł telefon, 100 zł zakup odzieży i obuwia, 80 zł za komunikację miejską, 100 zł za środki higieniczne
i kosmetyki, 100 zł leki i opieka medyczna. Choruje na niedoczynność tarczycy, w związku z czym co dwa miesiące chodzi na prywatne wizyty do endokrynologa – jest obciążona genetycznie chorobą nowotworową. Koszty związane z utrzymaniem mieszkania ponosi po połowie z mężem. Do tej pory nie rozmawiała z mężem odnośnie ponoszenia ich w innych proporcjach.

I. R. (1): nie łoży na utrzymanie małoletniego M. R. (1); nie ma kontaktu z synem; małoletni nie wyraża chęci utrzymywania kontaktu z matką; w sprawie kontaktów z dzieckiem nie rozmawiała z ojcem małoletniego, tylko z synem; z ojcem małoletniego nie rozmawia od wielu lat.

Mąż I. M. R., pracuje jako specjalista ds. obsługi terminala, otrzymuje wynagrodzenie w wysokości ok. 3 000 zł netto. Ponadto okresowo otrzymuje premie w wysokości 500 zł miesięcznie. Nie posiada dzieci.

Dowód:

–: zeznania pozwanej I. R. (1), k. 92 – 94,
–: zaświadczenie o zarobkach, k. 39,
–: zeznanie podatkowe, k. 40 – 44,
–: potwierdzenie transakcji, k. 45 – 46,
–: faktury VAT, k. 47 – 57,
–: wiadomość e-mail, k. 58 – 59.

Obecnie ojciec małoletniego M. R. (2): ma 40 lat; posiada wykształcenie średnie; wraz z małoletnim M. R. (1) mieszka w Norwegii, gdzie prowadzi własną działalność gospodarczą w branży ogólnobudowlanej. Zasadniczo pracuje sam, jednak zdarza się, że zatrudnia pracowników do pomocy. M. R. (2) posiada samochody V. (...) i M. (...), koparkę, przyczepy i dwa quady oraz samochód marki V. (...) z 1989 r., który chce przerejestrować na obiekt zabytkowy. Ponadto ponosi koszty związane z usługami księgowymi. W 2016 r. jego miesięczny dochód, w przeliczeniu na złote polskie, wyniósł ok. 10 000 zł netto. Prognozowany przychód za 2017 r. ma wynosić 240 000 koron norweskich. W Norwegii posiada dom o powierzchni ok. 240 – 250 m², w którym zamieszkuje jedynie z małoletnim M. R. (1). Ojciec małoletniego posiada zobowiązania w postaci kredytów, zaciągniętych na 40 lat, miesięczna rata wynosi około 4 000 – 5 000 koron norweskich. Opłaty za prąd wynoszą około 3 000 koron norweskich co drugi miesiąc, Internet 1 400 – 1 500 koron norweskich co trzeci miesiąc, media 4 000 – 5 000 koron norweskich cztery razy do roku, opłata za telewizję
1 400 koron norweskich za pół roku. Ponadto M. R. (2) jest właścicielem lokalu położonego w S. o powierzchni 47,69 m², który składa się z trzech pokoi, kuchni, łazienki, przedpokoju. Wspomniany lokal jest niezamieszkany, M. R. (2) go nie wynajmuje, ze względu na swoje częste przyjazdy do Polski, co najmniej kilka razy do roku. Ojciec małoletniego ponosi koszty związane z utrzymaniem wspomnianego lokalu, tj. 460 zł miesięcznie.

Na wyżywienie swoje i syna przeznacza miesięcznie, w przeliczeniu na polskie złote, około 3 000 zł, albowiem robi zakupy w Polsce co powoduje, że średniomiesięczne koszty wyżywienia w Norwegii maleją o ok. 25 % (z 4 000 zł do 3 000 zł). M. R. (2) stara się gotować obiady na 2 – 3 dni. Ponadto kupuje małoletniemu potrzebną odzież i obuwie za ok. 500 koron norweskich średniomiesięcznie. Koszt zakupu kosmetyków dla małoletniego wynosi 300 – 400 koron norweskich miesięcznie. Opieka stomatologiczna w Norwegii jest bezpłatna.

Małoletni M. R. (1) jest ogólnie zdrowy, na stałe nie przyjmuje żadnych leków. Ojciec małoletniego nie ponosi żadnych stałych opłat związanych z edukacją syna. Małoletni jest codziennie dowożony do szkoły przez ojca, transport ze szkoły jest zorganizowany w drodze pomocy otrzymywanej ze względu na miejsce zamieszkania. M. R. (2) stara się chodzić wraz z synem co niedzielę na basen, karnet na 10 wejść dla dziecka kosztuje 2 000 koron norweskich. Małoletni posiada quada, do którego sprzęgło kosztował 700 zł, zakup kombinezonu będzie kosztował 900 – 1 500 zł, miesięczny koszt paliwa wynosi około 460 koron norweskich. Na rozrywkę przekazuje synowi okazjonalnie 200 – 500 koron norweskich. M. R. (1) odkłada sobie pieniądze – zaoszczędził 3 000 koron norweskich i planuje je wydać na zakup wyciągarki do quada. Małoletni razem z ojcem jeździ na biwaki czy do aquaparku.

W trakcie jest procedura przyznania M. R. (2) świadczenia na dziecko. W przypadku pozytywnego załatwienia sprawy ojciec małoletniego będzie otrzymywał ok. 970 koron norweskich miesięcznie. Kiedy z ojcem małoletniego mieszkał
w Norwegii jego drugi syn, M. R. (2) otrzymywał świadczenie w wysokości 1 500 koron norweskich z tytułu samotnego wychowywania dziecka.

Dowód:

–: zeznania przedstawiciela ustawowego M. R. (2), k. 77 – 79, 91 – 92,
–: odpis z księgi wieczystej lokalowej, k. 61 i k. 11 w aktach sprawy V. N. 956/12,
–: oświadczenie, k. 82,
–: faktury VAT, k. 83 – 84.

Średni kurs NBP jednej korony norweskiej na dzień wyrokowania w sprawie wynosił 0,43 zł.

Niesporne.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo małoletniego M. R. (1) o zasądzenie alimentów okazało się częściowo zasadne.

Ustalony powyżej stan faktyczny oparty został na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a w szczególności na powyżej powołanych dowodach z dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy, albowiem strony nie kwestionowały zarówno autentyczności, jak i treści tychże dokumentów i jednocześnie Sąd nie powziął wątpliwości, co do wiarygodności przedmiotowych dokumentów. Pozostałe dokumenty nie wymienione w stanie faktycznym uzasadnienia zgromadzone w sprawie nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a tym samym nie stanowiły podstawy powyższych ustaleń faktycznych.

Ponadto podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie stanowiły zeznania przedstawiciela ustawowego małoletniego powoda M. R. (2) oraz zeznania pozwanej I. R. (1), albowiem w zakresie istotnym z punktu widzenia przedmiotu niniejszego postępowania zeznania te korespondowały z treścią dokumentów zgromadzonych w sprawie, które z wyżej wymienionych względów zostały uznane przez niniejszy Sąd za wiarygodne. Ponadto zeznania ww. osób w tym zakresie, w którym strony opisywały wysokość poszczególnych wydatków odpowiadały zasadom doświadczenia życiowego i zawodowego
w zakresie cen za poszczególne dobra i usługi, a które to wydatki są ponoszone przez strony niniejszego postępowania.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie świadka B. S., albowiem uznał, iż okoliczności na które miałby być przesłuchany świadek są zbędne dla wyjaśnienia okoliczności istotnych dla przedmiotowego postepowania. Z kolei wniosek o przesłuchanie świadka A. B. został wycofany przez stronę pozwaną.

Powództwo małoletniego M. R. (1) zostało oparte o art. 133 § 1 k.r.o. Zgodnie z powołanym unormowaniem, rodzice są obowiązani do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba
że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Należy przy tym wskazać, iż stosownie do treści art. 135 § 1 k.r.o., zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych
i majątkowych możliwości zobowiązanego.

Kierując się wskazaniami strony powodowej oraz przeprowadzonymi dowodami przyjąć należało, że całkowity koszt utrzymania domu w Norwegii wynosi 3 899 koron norweskich miesięcznie. W związku z tym, iż małoletni mieszka tylko z ojcem, jego udział w kosztach utrzymania domu wynosi 1 950 koron norweskich miesięcznie. Ustalając koszt wyżywienia małoletniego w wysokości ok. 3 490 koron norweskich miesięcznie Sąd miał na uwadze okoliczność dokonywania przez ojca małoletniego, co najmniej kilka razy do roku, zakupów w Polsce i w konsekwencji obniżenie przedmiotowego wydatku. Przy czym Sąd uwzględnił obniżenie kosztów wyżywienia wskazanych przez ojca małoletniego średnio o 25%, bowiem jak sam zeznał ich obniżenie oscyluje między 20 – 30%. Pozostałe koszty utrzymania małoletniego – odzieży, środków czystości, lekarstw, rozrywki nie powinny przekroczyć ok. 2 000 koron norweskich miesięcznie.

Łączny wykazany przez przedstawiciela ustawowego powoda koszt utrzymania małoletniego wynosi więc ok. 7 440 koron norweskich miesięcznie. Według średniego kursu NBP korony norweskiej na dzień wyrokowania w sprawie (0,43 zł) jest to wartość około 3 200 zł. Nie jest to koszt znacząco odbiegający od normalnych potrzeb dziecka w tym wieku w kontekście cen w jego obecnym miejscu zamieszkania. Nie ma także wątpliwości, że tak ustalona lista potrzeb małoletniego to potrzeby niezbędne, nie noszące cech ekstrawagancji, zapewniające egzystencje na przeciętnym poziomie. Koszty te są przy tym trochę niższe od wskazanych w pozwie.

Pozwana podnosi, że M. R. (2) posiada mieszkanie w S., które pozostaje niezamieszkane i od lat nie jest wynajmowane. Faktycznie wynajęcie lokalu i otrzymane z tego tytułu wynagrodzenie pokryłoby koszt jego utrzymania i stanowiłoby dodatkowy zarobek. Jednak nie sposób odmówić logiki w postępowaniu ojca małoletniego i pozostawienia mieszkania do własnego użytku, bowiem małoletni powód wraz z ojcem przyjeżdża do Polski co najmniej kilka razy do roku i w ten sposób ma zapewnione stałe miejsce pobytu.

Ponadto pozwana powołała się na kwestię zasiłków rodzinnych zapewnianych przez państwo w Królestwie Norwegii. Należy zauważyć, że M. R. (2) jest dopiero w trakcie załatwiania wszelkich formalności związanych z otrzymaniem świadczeń. Mimo to, Sąd pragnie podkreślić, iż zgodnie z art. 135 § 3 k.r.o. świadczenia z pomocy społecznej (…) nie wpływają na zakres obowiązku alimentacyjnego, a jednocześnie nie można tracić z pola widzenia okoliczności, że ewentualne przyznanie świadczenia nie będzie pokrywało całości kosztów związanych z utrzymaniem dziecka i rodzice w dalszym ciągu będą zobowiązani te koszty pokrywać.

I. R. (1) wykazała, że miesięczny koszt utrzymania mieszkania, w którym mieszka wraz z mężem, wynosi około 950 zł. Nadto pozwana podnosiła, iż koszty związane z utrzymaniem mieszkania ponosi po połowie z mężem i do tej pory nie rozmawiała z mężem odnośnie ponoszenia ich w innych proporcjach. W świetle brzmienia art. 27 k.r.o., oboje małżonkowie zobligowani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny. Zakres obowiązku małżonków przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny wyznaczają, zatem możliwości wypełnienia obowiązku wynikające ze stanu fizycznego i psychicznego każdego z nich oraz ich możliwości majątkowe i zarobkowe. Jak ustalono mąż pozwanej osiąga prawie dwukrotnie większy dochód od pozwanej oraz poza pozwaną nie posiada nikogo innego na utrzymaniu. Mając na uwadze powyższe Sąd stanął na stanowisku, iż I. R. (1) winna ponosić 1/3 kosztów związanych z utrzymaniem mieszkania, tj. około 316 zł, a jej mąż pozostałą część.

W odniesieniu do zdolności majątkowych pozwanej Sąd uznał, że pozwana w pełni wykorzystuje swoje możliwości zarobkowe, bowiem pracuje zgodnie ze swoim wykształceniem i z tego tytułu otrzymuje miesięczne wynagrodzenie w wysokości 1 800 zł netto. Rozstrzygając o zakresie obowiązku alimentacyjnego należy brać także pod uwagę usprawiedliwione potrzeby własne zobowiązanej, które wynoszą około 880 złotych miesięcznie, w tym zakupu żywności, odzieży, obuwia i środków czystości, a także lekarstw. Pozwana choruje na niedoczynność tarczycy oraz jest obciążona genetycznie chorobą nowotworową. Po opłaceniu kosztów utrzymania siebie i mieszkania, wspomnianych wyżej, pozwanej pozostaje do dyspozycji kwota około 600 zł miesięcznie na partycypację w kosztach utrzymania swojego małoletniego syna. W tym miejscu należy podkreślić, że I. R. (1) nie żyje ponad stan, zaspokaja potrzeby własne na najniższym poziomie.

Sporna między stronami jest kwestia stopnia partycypacji pozwanej w kosztach utrzymania dziecka. Sąd musiał wziąć pod uwagę znaczną różnicę siły nabywczej wynagrodzenia uzyskiwanego przez M. R. (2) i możliwego do osiągnięcia przez pozwaną. Obecnie najniższe wynagrodzenie netto wynosi ok. 1 530 zł miesięcznie. M. R. (2) posiada wykształcenie średnie, prowadzi własną działalność gospodarczą i osiąga miesięczny dochód w wysokości ok. 10 000 zł. Takie ustalenie musi powodować zróżnicowanie w ustaleniu możliwości zarobkowych pozwanej i stopnia uczestniczenia w kosztach utrzymania dziecka. Pozwana nie ma wpływu na poziom cen w Norwegii i związane z tym relatywnie wysokie koszty utrzymania dziecka. Poza tym wysokość alimentów nie może przekraczać poziomu możliwości majątkowych i zarobkowych pozwanej. Pokrywanie kosztów utrzymania małoletniego, w wysokości żądanej przez ojca małoletniego, oznaczałoby ustalenie alimentów na poziomie przekraczającym jej możliwości majątkowe. Sąd uznał, że możliwe do poniesienia przez pozwaną będzie świadczenie alimentacyjne w kwocie 600 zł miesięcznie – a zatem ok. 19% ogólnych kosztów utrzymania powoda, równowartość ok. 1 395 koron norweskich, płatnej od daty wniesienia pozwu.

W pozostałym zakresie natomiast powództwo należało oddalić jako niemożliwe do poniesienia przez pozwaną przy obecnej wysokości płac w Polsce. M. R. (2) jest bowiem w stanie, korzystając również z pomocy państwa, ponieść koszty utrzymania małoletniego z pozostałym zakresie.

Z tych też względów orzeczono, jak w punktach I i II wyroku.

Zgodnie z treścią art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Wobec trudnej sytuacji finansowej pozwanej oraz zobowiązania alimentacyjnego na rzecz małoletniego Sąd odstąpił od obciążania pozwanej kosztami procesu, o czym orzekł jak w punkcie III sentencji wyroku.

Ponadto w ocenie Sądu, przedstawiona powyżej sytuacja majątkowa I. R. (1) przemawiała za uznaniem, iż w odniesieniu do pozwanej zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek – w rozumieniu art. 102 k.p.c. – który przemawiał za zwolnieniem pozwanej od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa. Wskazane jest bowiem, aby pozwana w pierwszej kolejności skupiła się na realizowaniu obowiązku alimentacyjnego, aniżeli na uiszczaniu kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa. Zdaniem bowiem Sądu, obecna sytuacja pozwanej uniemożliwia jej jednoczesne realizowanie obowiązku alimentacyjnego i zaspokojenie należności Skarbu Państwa. Z tych też względów odstąpiono od obciążania pozwanej kosztami sądowymi, o czym orzeczono, jak w punkcie IV wyroku.

Stosownie do treści art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c., sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądza alimenty – co do rat płatnych po dniu wniesienia powództwa, a co do rat płatnych przed wniesieniem powództwa za okres nie dłuższy niż za trzy miesiące.

Z tych też względów orzeczono, jak w punkcie V wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE