UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego
w niniejszej sprawie ustalono następujący stan faktyczny:

M. W. w 2015 r. był prezesem zarządu (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. Spółka (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. prowadziła działalność polegającą m. in. na urządzaniu gier na automatach. M. W. w dniu 1 września 2015 r. zawarł ze spółką (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł. umowę dzierżawy powierzchni części lokalu usługowego w N. przy ul. (...) celem zainstalowania w tymże lokalu urządzeń do gier. Na podstawie tej umowy oraz załączonej do niej listy aktualizacji urządzeń M. W. wstawił do lokalu automat do gier (...) o nr (...). Na tym urządzeniu M. W. urządzał gry na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. W dniu 5 listopada 2015 r. funkcjonariusze II Urzędu Celnego w W. około godziny 17:00 przeprowadzili kontrolę w powyższym lokalu. Stwierdzili, że wstawione przez M. W. urządzenie było włączone i gotowe do eksploatacji. Urządzenie te zostało zatrzymane przez funkcjonariuszy.

Urządzenie wstawione przez oskarżonego do lokalu posiadało akceptor banknotów, wrzutnik monet, pojemnik na wypłacane monety, pojemnik na banknoty, jak i przyciski
o właściwościach dotykowych, w tym przycisk (...), a także pola znajdujące się na monitorze urządzenia (...) i (...) wyświetlające wartości punktów kredytowych potrzebnych do gry i wygranej za grę oraz (...) wyświetlające wysokość stawki gry zmienianej symbolami „+” i „-”. Na urządzeniu był dostęp do gier występujących w automatach do gier hazardowych, w tym (...) 81 czy LUCKY 81. Na urządzeniu tym urządzane były gry na automatach w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych. Gry miały charakter losowy, albowiem gracz nie mógł przewidzieć rezultatu poszczególnych gier. Nie wiedział czy straci punkty czy uzyska wygrane punktowe. Odpowiednimi przyciskami wprawiał w ruch elektroniczne bębny, na których widniały różne symbole, które zatrzymywały się samodzielnie, w sposób przypadkowy i niezależny od jego zręczności. Gry na tym urządzeniu były urządzane w celach komercyjnych. Chcąc przeprowadzić grę gracz musiał urządzenie „zasilić” banknotem lub monetą. Oskarżony nie posiadał koncesji na prowadzenie kasyna do gry w lokalu mieszczącym się w N. przy ul. (...).

M. W. ma 44 lata, wykształcenie średnie, z zawodu jest mechanikiem samochodowym. Na utrzymaniu ma jedno dziecko. Prowadzi działalność gospodarczą, będąc prezesem (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o., z których osiąga łączny dochód miesięczny w wysokości
10.000 złotych. Był w przeszłości wielokrotnie karany za przestępstwa z art. 107 § 1 kks,
w tym wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 26 kwietnia 2017 r., sygn. akt
II K 161/16, którym skazano go za jedno przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. w warunkach czynu ciągłego określonego w art. 6 § 2 kks w okresie od dnia 3 września 2015 r. do dnia 27 czerwca 2016 r.

Powyższy stan faktycznyustalono na podstawie: notatki urzędowej (k. 1), protokołu przeszukania (k. 6-8), protokołu oględzin rzeczy (k. 14-16, k. 336-338), protokołu eksperymentu procesowego (k. 19-24), odpisu KRS (k. 59-61, k. 89-91, k. 170-172), ramowej umowy dzierżawy powierzchni (k. 64-66, k. 92-95), listy aktualizacji urządzeń do umowy dzierżawy powierzchni z dnia 1 września 2015 r. (k. 67, k. 96), umowy generalnej w zakresie obsługi urządzeń do gier rozrywkowych (k. 68-72), umowy na dostarczenie urządzeń
(k. 73-75, k. 173-175), karty karnej (k. 726-735), odpisu wyroku Sądu Rejonowego
w O. z dnia 26 kwietnia 2017 r., sygn. akt II K 161/16 (k. 737-739), odpisów aktów oskarżenia (k. 740-760) oraz zeznań świadków A. A. (2) (k. 4-5) i T. S. (k. 275-277), a także częściowo wyjaśnień oskarżonego M. W.
(k. 713-715).

M. W. w toku postępowania przygotowawczego (k. 268-270) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Zawiadomiony o terminie rozprawy nie stawił się na nią. Nie składał wyjaśnień
w toku niniejszej sprawy, jednakże podczas rozprawy zostały ujawnione bez odczytywania jego wyjaśnienia, które złożył w charakterze oskarżonego w dniu 22 maja 2017 r. przed Sądem Rejonowym w Ostródzie w podobnej sprawie o czyn z art. 107 § 1 kks o sygn. akt
II K 230/16 (k. 713-715). Oskarżony wówczas konsekwentnie nie przyznawał się do zarzucanego mu czynu i utrzymywał, że działalność którą prowadził była w pełni legalna. Działalność polegającą na urządzaniu gier na automatach rozpoczął bowiem pod rządami ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, która zawierała przepisy techniczne niepoddane notyfikacji Komisji Europejskiej zgodnie z obowiązującą procedurą, co czyniło ich bezskutecznymi i prowadziło do niemożności ich stosowania oraz wyciągania z nich negatywnych skutków prawnych wobec osób i podmiotów gospodarczych w razie przekroczenia przeciwko nim. Wiedzę w tym zakresie posiadał dzięki pismu ministra W. P. z dnia 3 listopada 2009 r., opiniom prawnym doktryny, orzecznictwu Sądu Najwyższego, jak i na skutek zakończonych postanowieniem o umorzeniu lub wyrokiem uniewinniającym wielu postępowań karnych toczących się przeciw oskarżonemu. Dodał jednak, że nie był zapoznany z interpretacją ze stycznia 2017 r. wskazującej na to, że art. 6 ustawy o grach hazardowych nie jest przepisem technicznym. Wyjaśnił też, iż po nowelizacji ustawy o grach hazardowych działał w oparciu o art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych, który przewidział okres przejściowy do dnia 1 lipca 2016 r. na dostosowanie się przez podmioty gospodarcze do wymogów określonych
w ustawie znowelizowanej. Oskarżony dodał, że przepis ten rozumiał w sposób dosłowny,
tj. że okres przejściowy dotyczy zarówno podmiotów posiadających koncesję w chwili wejścia w życie ustawy zmieniającej, jak i tych, którzy takiej koncesji nie posiadali.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego jedynie w części w jakiej potwierdzał prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na urządzaniu gier na automatach, gdyż taka treść znajduje potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym. Wątpliwości Sądu budzi natomiast ta część wyjaśnień oskarżonego dotycząca jego świadomości o legalności swojej działalności gospodarczej. Przyznać trzeba, że do czasu kiedy ustawa zmieniająca ustawę o grach hazardowych nie została notyfikowana Komisji Europejskiej,
a następnie nie weszła w życie, czyli do dnia 3 września 2015 r., oskarżony mógł trwać
w usprawiedliwionej nieświadomości co do karalności swych czynów polegających na urządzaniu gier na automatach do gier poza kasynami i bez stosownej koncesji. Jednak oskarżony jako profesjonalny przedsiębiorca, urządzający gry na automatach na szeroką skalę w całej Polsce, wielokrotnie karany za przestępstwa skarbowe z art. 107 § 1 kks i jak wynika z jego wyjaśnień, śledzący wszelkie zmiany prawa regulujące materię w tym zakresie, musiał mieć świadomość tego, że z dniem 3 września 2015 r. działalność w zakresie gier na automatach może być prowadzona jedynie w kasynach gier oraz na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna. Skoro oskarżony tak doskonale znał pisma ministra, opinie prawne doktryny czy orzecznictwo Sądu Najwyższego w tym zakresie, musiał też wiedzieć, iż przepisy ustawy nowelizującej zostały skutecznie notyfikowane Komisji Europejskiej, że przepis art. 6 ustawy o grach hazardowych nie ma charakteru technicznego, a okres przejściowy przewidziany w art. 4 ustawy zmieniającej, wbrew twierdzeniom oskarżonego, dotyczy jedynie podmiotów, które prowadziły działalność związaną z grami hazardowymi zgodnie z ustawą o grach hazardowych w brzmieniu sprzed dnia 3 września 2015 r. na podstawie koncesji albo zezwolenia. Dlatego też wyjaśnienia oskarżonego w przywołanej części Sąd uznał za wewnętrznie niespójne i nielogiczne, a przez to niezasługujące na wiarę.

Sąd uznał zeznania świadków A. A. (2) i T. S. za wiarygodne, uznając że są one szczere, spójne i logiczne.

Sąd nie znalazł również podstaw, aby kwestionować wartość dowodową czy autentyczność dokumentów zaliczonych w poczet materiału dowodowego, albowiem dokumenty te zostały sporządzone przez właściwe organy, w granicach ich kompetencji oraz w przypisanej prawem formie.

Uwzględniając zebrany w sprawie materiał dowodowy stwierdzić należy, iż obdarzone przez Sąd wiarą dowody łączą się w logiczną całość i pozwalają uznać, że okoliczności popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu i jego wina nie budzą wątpliwości. Oskarżony swoim zachowaniem bowiem wyczerpał przedmiotowe, jak i podmiotowe znamiona czynu z art. 107 § 1 k.k.s., zgodnie z którym odpowiedzialności karnej podlega ten kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi gry hazardowe, między innymi na automatach.

Oskarżony urządzał gry na automacie, który został zabezpieczony w niniejszej sprawie i co do którego miał wyłączne prawo do rozporządzania nim. Podnieść należy, że zatrzymane urządzenie jest automatem, na którym były urządzane gry niezgodnie z przepisami ustawy
o grach hazardowych. Funkcjonariusze II Urzędu Celnego przeprowadzili oględziny urządzenia oraz przeprowadzili na nim gry, które wykazały, że na urządzeniu były urządzane gry o charakterze losowym. Funkcjonariusze stwierdzili, że grający nie ma możliwości zatrzymania zmieniających się symboli na bębnach w najlepszym dla siebie ustawieniu, konfiguracji, a w związku z tym zdecydować o wysokości wygranej. Gry przeprowadzane były w celach komercyjnych (automaty wymagały zasilania środkami pieniężnymi). W czasie gry automaty dokonywały „wypłaty” wygranej w postaci wygranej rzeczowej (dodatkowe punkty kredytowe), dające możliwość rozpoczęcia nowej gry lub kontynuowanie aktualnej gry przez wykorzystanie wygranej rzeczowej w formie punktów uzyskanych w poprzednich grach, a także realizowane wypłaty gotówki. W tej sytuacji należy uznać, że gry na tych urządzeniach wypełniają definicję gier na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych. Przepisy ustawy o grach hazardowych w art. 2 ust. 3 i ust. 5 w dacie popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu definiowały grę na automatach wskazując, że grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości. Grami na automatach są także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy. Zgodnie z brzmieniem art. 2 ust. 4 ww. ustawy, wygraną rzeczową w grach na automatach jest również wygrana polegająca na możliwości przedłużenia gry bez konieczności wpłaty stawki za udział w grze, a także możliwość rozpoczęcia nowej gry przez wykorzystanie wygranej rzeczowej uzyskanej w poprzedniej grze.

Należy podkreślić, iż konstrukcja przepisu art. 107 kks określa typ czynu zabronionego nie tylko w nim samym, ale również w przepisach koniecznych do odczytania treści jego znamion. To w ustawie o grach hazardowych określono warunki urządzania
i zasady prowadzenia działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach, których naruszenie skutkować może odpowiedzialnością karną skarbową. Zgodnie z treścią art. 3 ustawy o grach hazardowych urządzanie i prowadzenie działalności
w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w tej ustawie. W myśl art. 6 ust. 1 ustawy działalność
w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona wyłącznie na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry. Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 tej ustawy urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach dozwolone jest wyłącznie w kasynach gry.

Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy podnieść trzeba, że oskarżony prowadził działalność w zakresie urządzania gier na automatach, podlegającą przepisom ustawy o grach hazardowych, ale nie posiadał koncesji na prowadzenie kasyna gry, oraz nie urządzał gier
w kasynie.

Oskarżony w sowich wyjaśnieniach twierdził, że w dacie popełnienia zarzucanego mu przestępstwa skarbowego trwał w usprawiedliwionej nieświadomości co do karalności swego czynu. Nie można się z powyższym zgodzić. Podnieść trzeba, że oskarżony urządzając gry na automatach w listopadzie 2015 roku bez stosownej koncesji, poza kasynem, miał świadomość tego, że jego działania są nielegalne. Jak zostało już w uzasadnieniu wskazane, do czasu kiedy ustawa zmieniająca ustawę o grach hazardowych nie została notyfikowana Komisji Europejskiej w dniu 5 listopada 2014 r. pod numerem (...), a następnie nie weszła w życie, czyli do dnia 3 września 2015 r., oskarżony mógł trwać w usprawiedliwionej nieświadomości co do karalności swych czynów polegających na urządzaniu gier na automatach do gier poza kasynami i bez stosownej koncesji. Jednak zmiana treści art. 14 ust. 1 weszła w życie z dniem 3 września 2015 roku i od tego czasu w ocenie Sądu treść ustawy o grach hazardowych jest jednoznaczna i nie budzi wątpliwości, że każda działalność w zakresie gier na automatach może być prowadzona jedynie w kasynach gier oraz na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna. Oskarżony jako przedsiębiorca zajmujący się urządzaniem gier na automatach był doskonale zorientowany w kwestii funkcjonowania rynku urządzeń gier na automatach. Należy także zauważyć, iż w przeszłości był karany za przestępstwa z art. 107 § 1 kks. Odnosząc się do twierdzeń oskarżonego, że był przekonany co do tego, że przepis art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych ma charakter przepisu technicznego, to podnieść trzeba, że w orzecznictwie nie budzi wątpliwości, że art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie ma charakteru technicznego. Wskazać należy, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 września 2015 roku, (...), szeroko uzasadnił stanowisko co do tego, że przepis art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie stanowi przepisu technicznego. Naczelny Sąd Administracyjny podniósł, że jest kilka powodów, dla których przepisu art. 6 ust. 1 ustawy nie można traktować na równi z art. 14 ust. 1 pod względem technicznego charakteru. W pierwszej kolejności podkreślono, że (...) w wyroku z dnia 19 lipca 2012 r. przypisał bezpośrednio charakter techniczny jedynie art. 14 ust. 1 ustawy. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że przepis art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie kwalifikuje się do żadnej z trzech kategorii przepisów technicznych w rozumieniu dyrektywy 98/34, ponieważ nie dotyczy produktów (automatów do gier) w taki sposób, że: mógłby wpływać istotnie na ich właściwości lub sprzedaż (inne wymagania) lub wprowadza zakazy, które wiąże się z trzecią, wyżej wymienioną kategorią przepisów technicznych. Przepis art. 6 ust. 1 nie może być również uznany za specyfikację techniczną. Naczelny Sąd Administracyjny podniósł, że art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych stanowi, że działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie koncesji udzielonej na prowadzenie kasyna gry. Zauważył, że poprzednia ustawa z dnia 29 lipca 1992 r. reglamentowała działalność w zakresie gier hazardowych w podobny sposób - wymagała pozwolenia na taką działalność. Podmiotem urządzającym gry na automatach o niskich wygranych mogła być, tak jak obecnie, wyłącznie spółka akcyjna lub spółka z o.o., mająca siedzibę w Polsce (art. 5 ust. 1 ustawy z 1992 r. i art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 19 listopada
2009 r.), posiadająca zezwolenie udzielone przez Ministra Finansów, a jeżeli działalność miała być prowadzona na obszarze właściwości miejscowej jednego lub kilku dyrektorów izby celnej - zezwolenia odpowiedniego dyrektora izby celnej (art. 24 ust. 1, 1 a i 1 b tej ustawy). W dalszej kolejności Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że zezwolenia
i koncesje są uznawane za formy podmiotowej reglamentacji w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej. Pełnią funkcję wstępnej kontroli spełniania przez podmiot gospodarczy prawem przewidzianych warunków prowadzenia działalności gospodarczej
w określonej dziedzinie, objętej koncesjonowaniem. Takie właśnie znaczenie ma w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego art. 6 ust. 1 ustawy, ponieważ nie zawiera żadnych ograniczeń albo warunków dotyczących strony przedmiotowej koncesjonowanej działalności. Stanowi tylko tyle, że działalność m.in. w zakresie gier na automatach może prowadzić podmiot, który posiada koncesję na prowadzenie kasyna gry. Natomiast nie ma w nim żadnych odniesień dotyczących urządzeń do prowadzenia gier. W szczególności art. 6 ust. 1 nie przesądza o tym, że posiadacz takiej koncesji może urządzać gry na automatach wyłącznie w kasynie gry. Tę kwestię reguluje bowiem art. 14 ust. 1 ustawy. Dlatego też, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, istnieje dość istotna różnica treściowa i „jakościowa“ pomiędzy art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy. Przepisy art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 należy postrzegać jako uzupełniające się, ale też jako zawierające dwie odrębne normy prawne, ustanawiające dwa różne zakazy. Naczelny Sąd Administracyjny ponadto podniósł, że zaprezentowany pogląd że art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie dotyczy produktów (automatów do gry) i dlatego nie ma charakteru przepisu technicznego w rozumieniu art. 1 pkt 11 i 4 dyrektywy 98/34/WE znajduje wsparcie w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. W wyroku w sprawie (...) SA (C - 194/94) Trybunał orzekł, że przepisy techniczne są w rozumieniu dyrektywy 83/189 specyfikacjami określającymi cechy produktów, nie obejmują więc przepisów które określają warunki niezbędne do prowadzenia określonej działalności (pkt 25). W wyroku w sprawie L. (C- 267/03) Trybunał również stwierdził, że przepisy krajowe, ustanawiające warunki zakładania przedsiębiorstw, takie jak przepisy poddające wykonywanie jakiejś działalności zawodowej uprzedniemu uzyskaniu zezwolenia, nie stanowią przepisów technicznych w rozumieniu art. 1 pkt 9 dyrektywy 83/189 (pkt 87). Ponadto podnieść trzeba, że (...) w dniu 13 października
2016 r. wydał orzeczenie w sprawie C-305/15, zgodnie z którym przepis taki jak art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie stanowi „przepisu technicznego“ w rozumieniu dyrektywy 98/34. Zatem skoro ani wejście w życie ustawy zmieniającej ustawę o grach hazardowych, notyfikowanej Komisji Europejskiej w dniu 5 listopada 2014 r. pod numerem (...), ani wydanie przez (...) orzeczenia w którym wskazano, że przepis art. 6 ust. 1 ustawy
o grach hazardowych nie stanowi przepisu technicznego, w żaden sposób nie skłoniło oskarżonego do zaprzestania prowadzenia działalności polegającej na urządzaniu gier na automatach do gier bez stosownej koncesji na prowadzenie kasyna i poza kasynem, to
z uwagi na powyższe trzeba przyjąć, że oskarżony prowadząc w listopadzie 2015 roku taką działalność bez stosownej koncesji, poza kasynem działał w zamiarze bezpośrednim, wiedząc, że narusza prawo, w celu osiągnięcia nielegalnego zysku, natomiast twierdzenia co do trwania w usprawiedliwionej nieświadomości co do karalności swego czynu, należy przyjąć jako wyraz przyjętej linii obrony, zmierzającej do uniknięcia ewentualnej odpowiedzialności karnej.

Tejże usprawiedliwionej nieświadomości co do karalności swego czynu nie można też doszukiwać się w twierdzeniu, że zasadniczo legalną działalność, mimo że wbrew przepisom ustawy, można było prowadzić w okresie od dnia 3 września 2015 r. do dnia 1 lipca 2016 r. jako w okresie przejściowym przewidzianym przez art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r.
o zmianie ustawy o grach hazardowych. Nie budzi wątpliwości Sądu bowiem, iż przepis ten rzeczywiście przewidział okres przejściowy na dostosowanie się do nowych wymogów określonych ustawą, jednakże dotyczył on tylko przedsiębiorców, którzy do dnia wejścia
w życie ustawy zmieniającej działali całkowicie legalnie. Przesądza o tym zwrot użyty w tym przepisie: „podmioty prowadzące działalność w zakresie, o którym mowa w art. 6
ust. 1-3 lub w art. 7 ust. 2”, czyli podmioty działające na podstawie już udzielonej koncesji lub zezwolenia. Oskarżony zaś ani koncesji, ani zezwolenia w dniu wejścia w życie ustawy zmieniającej czy w okresie przejściowym nie posiadał, a powołany przepis art. 4 ustawy nowelizującej jest zdaniem Sądu jasny i klarowny, zwłaszcza dla osoby profesjonalnie zajmującej się rynkiem gier na automatach. Stanowisko takie wyraził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 kwietnia 2016 r., sygn. akt I KZP 1/16.

Oskarżony zatem urządzając gry na automacie do gier nie posiadając koncesji na prowadzenie kasyna do gry w wynajmowanym lokalu, urządzając gry na automacie do gier poza kasynem, popełnił przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks.

Mimo jednak ustalenia, iż M. W. popełnił zarzucany mu czyn
z art. 107 § 1 kks w dniu 5 listopada 2015 r., Sąd był zobligowany do umorzenia postępowania karnego na zasadzie art. 17 § 1 pkt 7 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks wobec faktu, iż postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone. Należy bowiem zauważyć, iż oskarżony został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 26 kwietnia 2017 r., sygn. akt II K 161/16 za przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks w zw. z art. 6 § 2 kks. W postępowaniu tym zarzucono oskarżonemu popełnienie 15 czynów z art. 107 § 1 kks w okresie od dnia
3 września 2015 r. do dnia 27 czerwca 2016 r. Sąd Rejonowy w Ostrołęce przyjął wówczas, iż oskarżony podejmował zarzucane mu zachowania w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego zamiaru i przyjął, iż wszystkie te zachowania stanowią jedno przestępstwo skarbowe jako czyn ciągły określony w art. 6 § 2 kks. Wskazany wyrok jest prawomocny z dniem 6 lipca 2017 r. Przyjęcie zaś konstrukcji czynu ciągłego jako jednego czynu zabronionego przesądza o konieczności stosowania do tej konstrukcji procesowej zasad y ne bis in idem procedatur. Zasada ta wiąże także i w tych wypadkach, gdy po osądzeniu czynu ciągłego ujawnione zostaną dalsze zachowania, które zostały popełnione przez sprawcę w ramach czasowych wyznaczonych przez przypisany mu czyn ciągły. Czyn ciągły, będący jednym czynem zabronionym, stanowi z punktu widzenia procesu karnego jednolitą całość i ma do niego odniesienie zasada niepodzielności przedmiotu procesu karnego i podstawy odpowiedzialności karnej. W przypadku czynu ciągłego podstawę odpowiedzialności stanowią wszystkie objęte znamieniem ciągłości zachowania. Jej granice wyznaczają więc początek pierwszego i zakończenie ostatniego z zachowań składających się na czyn ciągły. Prawomocne zakończenie postępowania karnego, którego przedmiotem był czyn ciągły, oznacza więc, że nie jest możliwe prowadzenie innego postępowania co do zachowań popełnionych przez sprawcę w okresie wyznaczonym przez początek pierwszego
i zakończenie ostatniego zachowania składającego się na czyn ciągły, byłoby to bowiem postępowanie karne „co do tego samego czynu tej samej osoby”. Podkreślić zatem należy, że prawomocne skazanie za czyn ciągły stoi na przeszkodzie, ze względu na treść
art. 17 § 1 pkt 7 kpk, ponownemu postępowaniu o później ujawnione zachowania, będące elementami tego czynu, które nie były przedmiotem wcześniejszego osądzenia, niezależnie od tego, jak ma się społeczna szkodliwość nowo ujawnionych fragmentów czynu ciągłego do społecznej szkodliwości zachowań uprzednio w ramach tego czynu osądzonych. Skoro zatem M. W. został skazany za przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks w warunkach czynu ciągłego w okresie od dnia 3 września 2015 r. do dnia 27 czerwca 2016 r., nie budzi żadnych wątpliwości fakt, iż kolejne ujawnione zachowanie kwalifikujące się
z art. 107 § 1 kks dokonane w dniu 5 listopada 2015 r., czyli w ramach czasowych osądzonego czynu ciągłego, nie może prowadzić w niniejszym postępowaniu do kolejnego skazania, a jedynie umorzenia postępowania karnego.

Okoliczność, iż postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone w związku ze skazaniem tej osoby w warunkach czynu ciągłego, zwłaszcza gdy jak ustalono zachowanie oskarżonego ujawnione w niniejszej sprawie wypełnia znamiona czynu z art. 107 § 1 kks, stanowi okoliczność wyłączającą ukaranie sprawcy czynu zabronionego w tym postępowaniu. Z tego też względu na podstawie art. 43 § 1 pkt 4 kks Sąd orzekł tytułem środka zabezpieczającego przepadek zabezpieczonych dowodów rzeczowych.

Wobec umorzenia postępowania karnego koszty sądowe ponosi Skarb Państwa.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE