WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Nidzicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Katarzyna Cygan
Protokolant:	St sekretarz sądowy Krzysztof Rydzewski

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2018 r. w Nidzicy

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A w W.

przeciwko J. G., S. G.

o zapłatę

1.  Zasądza solidarnie od pozwanych J. G., S. G. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A w W. kwotę 18.217,96 zł ( osiemnaście tysięcy dwieście siedemnaście złotych, 96/100 ) wraz z umownymi odsetkami od kwoty 16.715,83 zł w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, aktualnie 10% w stosunku rocznym nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów prawa, liczonych od dnia 8 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty,

2.  Zasądza solidarnie od pozwanych J. G., S. G. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A w W. kwotę 120,69 zł ( sto dwadzieścia złotych, 69/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania

Sygn. akt I C 790/17

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł pozew o zasądzenie od pozwanych J. G. i S. G. kwoty 18.217,96 zł wraz z umownymi odsetkami od kwoty 16.715,83 zł w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, aktualnie 10% w stosunku rocznym nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów prawa, liczonych od dnia 8 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym także kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania powód wskazał, że w pozwani zawarli z Bankiem (...) SA umowę o rachunek (...) nr (...), która w związku z wypowiedzeniem została zaewidencjonowana na rachunku KREDYT DETAL OBSŁUGA. Na podstawie Ksiąg Bankowych powód stwierdził, że na 07 sierpnia 2017 roku figuruje w nich wymagalne zadłużenie pozwanych na które składają się należność w łącznej kwocie 18.217,96 zł. W skład przedmiotowej kwoty wchodzi 16.7175,83 zł tyt. należności głównej, odsetki umowne liczone od 13 września 2016 roku do 07 sierpnia 2017 roku w kwocie 1.502,13 zł. W dniu 27 marca 2017 roku powód w stosunku do pozwanych wystosował wezwanie do zapłaty. Pozwani nie uregulowali należności w terminie w związku z tym powstała zaległość.

W dniu 28 września 2017 roku Sąd Rejonowy w Nidzicy I Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt(...), wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwani S. G. i J. G. w ustawowym terminie wnieśli sprzeciw od nakazu zapłaty i wnieśli o oddalenie powództwa w całości.

W złożonym sprzeciwie pozwani wskazali, że nie podlegają na prawdzie twierdzenia powoda jakoby nie podejmowali żadnych stara ani prób dokonania spłaty kredytu. Niejednokrotnie rozmawiali z powodem, by udzielił im prolongaty spłacie kredytu, bowiem mają problem z płynnością finansową z uwagi na nieterminowe regulowanie zobowiązań na przez ich kontrahentów.

Powód ustosunkowując się od złożonego sprzeciwu od nakazu zapłaty wskazał, że w dalszym ciągu w pełni podtrzymuje żądanie pozwu. Pozwani nie dokonali żadnej wpłaty na poczet zadłużenia. Ponadto powód przyznał, że z pozwanymi prowadził korespondencję w przedmiocie restrukturyzacji, jednakże Pozwani nie zaakceptowali propozycji ugodowej zaproponowanej przez bank.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 maja 2010 roku pozwani J. G. i S. G. zawarli z Bankiem (...) S.A. umowę o rachunek (...) nr (...), która w związku z wypowiedzeniem została zaewidencjonowana na rachunku KREDYT DETAL OBSŁUGA zadł.wym.kr.odnawialnego nr (...).

Zgodnie z powyższy powód w dniu 18 grudnia 2015 roku uruchomił kredyt na rzecz pozwanych w kwocie 29.808,17 zł. Pozwani do czerwca 2016 roku dokonywali wpłat na rzecz spłaty zadłużenia.

Dowód: historia operacji na kontrakcie kredytowym [k. 52-52v].

Pozwani z uwagi na swoją sytuację finansową prowadzili rozmowy z powodem odnośnie restrukturyzacji ich zadłużenia.

Powód pismem z dnia 21 stycznia 2016 roku wystosował do pozwanych oświadczenie/potwierdzenie zawartego porozumienia, na mocy którego dochodzona kwota została rozłożona im na 36 miesięcznych rat w wysokości niemniejszych niż 615 zł płatnych w terminie do 10 dnia każdego miesiąca. Pozwani nie wyrazili zgodny na zawarcie przedmiotowego porozumienia.

Dowód: oświadczenie/potwierdzenie zawartego porozumienia [k. 53].

Powód pismami z dnia 27 marca 2017 roku wezwał pozwanych do zapłaty łącznie kwoty 17.608,87 zł.

Dowód: wezwania do zapłaty [k.5-6].

W dniu 07 sierpnia 2017 roku powód wystawił wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) z którego wynika, że na dzień wystawienia w księgach banku figuruje zadłużenie pozwanych na łączną kwotę 18.217,96 zł w której w skład wchodzi kwota 16.715,83 zł tyt. należności głównej, kwota 1.502,13 zł tyt. odsetek na okres od 13 września 2016 roku do 07 sierpnia 2017 roku.

Dowód: wyciąg z ksiąg bankowych [k. 4].

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z art. 69 ustawy Prawo bankowe, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Pozwani nie zakwestionowali, że zawarli z powodem umowę nr (...), która w związku z wypowiedzeniem została zaewidencjonowana na rachunku KREDYT DETAL OBSŁUGA zadł.wym.kr.odnawialnego nr (...) i z powodu ciężkiej sytuacji zaniechała dokonywania wymaganych wpłat oraz podejmowała próby ugodowego zakończenia sprawy.

W ocenie Sądu, z zebranego w sprawie materiału dowodowego niewątpliwie wynika obowiązek pozwanych do zapłaty na rzecz powoda kwoty dochodzonej pozwem. Potwierdzają to zarówno dokumenty dołączone przez powoda do pozwu.

W pierwszej kolejności odnieść należy się do waloru dowodowego wyciągu bankowego. Zdaniem Sądu ulega wątpliwości, że wyciąg bankowych na mocy wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 marca 2011 r., sygn. akt IP 7/09, utracił moc dokumentu urzędowego w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym, prowadzącym wobec konsumenta. Wyciąg bankowy jest dokumentem prywatnym. Wprawdzie moc dowodowa dokumentu prywatnego jest słabsza, niż dokumentu urzędowego, gdyż ten pierwszy nie korzysta z domniemania prawdziwości treści ze stanem rzeczywistym. Niemniej jednak, dokument prywatny jest jednym z dowodów wymienionych w kodeksie postępowania cywilnego i podlega ocenia tak, jak wszystkie inne dowody. Może stanowić podstawę ustaleń faktycznych i wyrokowania (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 września 1985 r., IV PR 200/85, OSNCP 1986, nr 5, poz. 84 i z dnia 3 października 2000 r., I CKN 804/98). Materialna moc dowodowa dokumentu prywatnego zależy od jego treści merytorycznej, i o tej materialnej mocy dowodowej rozstrzyga sąd według ogólnych zasad oceny dowodów (art. 233 § 1 kpc). Podobnie jak w wypadku innych dowodów, sąd ocenia, czy dowód ten ze względu na jego indywidualne cechy i okoliczności obiektywne zasługuje na wiarę, czy nie. Wynikiem tej oceny jest przyznanie lub odmówienie dowodowi z dokumentu waloru wiarygodności, ze stosownymi konsekwencjami w zakresie jego znaczenia dla ustalenia podstawy faktycznej orzeczenia.

Moc dowodowa dokument oznacza siłę przekonania uzyskaną przez sąd wskutek przeprowadzenia określonych środków dowodowych na potwierdzenie prawdziwości lub nieprawdziwości twierdzeń na temat okoliczności faktycznych, istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Wiarygodność zaś dokumentu, decyduje o tym, czy określony środek dowodowy, ze względu na jego indywidualne cechy i obiektywne okoliczności zasługuje na wiarę.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy zauważyć, że wyciąg bankowy zawiera bowiem pieczęć banku i treść określonego oświadczenia wiedzy, wynikającej z ksiąg bankowych, podpisaną przez wyraźnie określoną osobę fizyczną - pracownika powodowego Banku. Natomiast dla wykazania istniejącego zadłużenia strona powodowa dysponowała nieograniczonym wachlarzem środków dowodowych, w tym choćby w postaci dokumentu prywatnego, potwierdzającego sporne zadłużenia. Pozwana, nie zdołała skutecznie zakwestionować dokonanych wyliczeń w całości, nie podważyła wiarygodności czy rzetelności wyciągu, ani uzasadniających go wyliczeń. Nie wykazała bowiem, że faktycznie spłaciła zaciągnięty kredyt w całości bądź w części, zarówno w odniesieniu do kapitału, jak i do odsetek, względnie że ustalone przez Bank zadłużenie jest niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy. Pozwana nie podjęła w tym zakresie w istocie żadnej inicjatywy dowodowej poza własnymi twierdzeniami negującymi obowiązek spłaty zadłużenia, co wobec treści powołanego wyciągu z ksiąg bankowych popartych wyliczeniami i zestawieniami nie mogło odnieść zamierzonego przez pozwaną skutku.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga fakt, iż pozwani powinni udowodnić swoje twierdzenia, tym bardziej, że to oni kwestionowali prawidłowość jak i wysokość dochodzonej pozwem kwoty w przedmiocie odsetek. Zgodnie bowiem z art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, a po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 kpc. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzeczniczą obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest – czy też nie jest – dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio kpc). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 kpc uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznany spór jest ich sprawą, a nie sądu.

W świetle powyższego Sąd zasądził od pozwanych na rzecz powoda dochodzoną należność.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w pkt II sentencji wyroku w oparciu o art. 98 kpc. Na zasądzoną kwotę 120,69 zł składają się: kwota 100,00 zł tyt. opłaty, kwota 17,00 zł tyt. opłaty od pełnomocnictwa oraz kwota 3,69 zł tyt. zwrotu kosztów odpisów poświadczonych notarialnie.