WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy w Brzesku II Wydział Karny w składzie :

Przewodniczący: SSR Zbigniew Małysa

Protokolant: st. sekr. sądowy Grażyna Kołodziej

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Brzesku: ---

po rozpoznaniu dnia 8 sierpnia 2017 r.

sprawy:

Y. P.

s. (...) i L.

ur. (...) we L.

oskarżonego o to, że:

I. od bliżej nieokreślonego czasu, jednak nie wcześniej niż od 4 września 2015 r. do 1 marca

2016 r. działając jako pełnomocnik firmy (...) Sp. z o.o. w organizacji, urządzał i prowadził w lokalu (...) przy ulicy (...), (...)-(...) B. wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, poza kasynem (art. 14 ust. l ugh), bez koncesji (art.6 ust. l ugh) i bez rejestracji automatów do gier przez właściwego naczelnika urzędu celnego (a.rt.23a. ust. l ugh) gry hazardowe na trzech automatach: (...) nr (...), (...) nr (...) oraz H. (...) nr (...)

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks .

II. od 2 września 2015 r. do 3 lutego 2016 r. działając jako pełnomocnik firmy (...) Sp. z o.o. w organizacji, urządzał i prowadził w pizzerii (...) przy ulicy (...) b/n, (...)-(...) S. wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, poza kasynem (art. 14 ust. l ugh), bez koncesji (art. 6 ust. l ugh) i bez rejestracji automatów do gier przez właściwego naczelnika urzędu celnego (art. 23a ust. l ugh) gry hazardowe na automacie H. S. P. nr (...)

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks

I.  uznaje oskarżonego Y. P. za winnego tego, że od bliżej nieokreślonego czasu, jednak nie wcześniej niż od 4 września 2015 r. do 1 marca 2016 r. działając jako pełnomocnik firmy (...) Sp. z o.o. w organizacji, urządzał i prowadził w lokalu (...) przy ulicy (...), (...)-(...) B., woj. (...) wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych poza kasynem ( art. 14 ust. l ugh ) i bez koncesji ( art. 6 ust. l ugh) gry hazardowe na trzech automatach: (...) nr (...), (...) nr (...) oraz H. (...) nr (...), co stanowi przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks i za to na mocy wyżej powołanych przepisów wymierza mu karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 80 (osiemdziesiąt) złotych każda,

II.  uznaje oskarżonego Y. P. za winnego tego w okresie od 3 września 2015 r. do 3 lutego 2016 r. działając jako pełnomocnik firmy (...) Sp. z o.o. w organizacji, urządzał i prowadził w pizzerii (...) przy ulicy (...) b/n, (...)-(...) S., pow. (...), woj. (...) wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych poza kasynem ( art. 14 ust. l ugh ) i bez koncesji ( art. 6 ust. l ugh ) gry hazardowe na automacie H. S. P. nr (...), co stanowi przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks i za to na mocy wyżej powołanych przepisów wymierza mu karę grzywny w wymiarze 30 (trzydziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 80 ( osiemdziesiąt ) złotych każda,

III.  na mocy art. 39 § 1 kks w miejsce zbiegających się jednostkowych kar grzywny orzeczonych wobec oskarżonego Y. P. w pkt I i II wyroku wymierza oskarżonemu jedną karę łączną grzywny w wymiarze 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 80 (osiemdziesiąt) złotych każda,

IV.  na mocy art. 30 § 5 kks orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci automatów do gier : (...) nr (...), (...) nr (...) oraz H. (...) nr (...) wraz z polskimi pieniędzmi obiegowymi w kwocie 45 złotych uzyskanymi z wygranych na automatach w czasie eksperymentu oraz polskich pieniędzy obiegowych w kwocie 2130 złotych ujawnionych w wyniku otwarcia wyżej wymienionych automatów, a będących dowodami rzeczowymi w sprawie RKS 115/2016/353000/MF

V.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 711/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Obywatel (...), oskarżony Y. P. (1) w okresie od września 2015 r. był pełnomocnikiem firmy (...) Sp. z o.o. w organizacji z siedzibą w W.. Zgodnie z uchwałą wspólników spółki z dnia 4 września 2015 r. oskarżony Y. P. miał pełnomocnictwo do dokonywania wszelkich czynności prawnych i faktycznych w imieniu spółki, w tym zawierania umów oraz do reprezentowania spółki przed sądami.

( d. uchwała wspólników spółki k. 255)

Urząd Celny w N. skierował przeciwko niemu dwa oddzielne akty oskarżenia. W pierwszym z daty 2 czerwca 2016 r. zarzucono mu, że w okresie od 4 września 2015 r. do 1 marca 2016 r. urządzał gry hazardowe w lokalu (...) przy ul. (...) na trzech automatach. ( d. akt oskarżenia, k. 379 ). W drugim z daty 1 sierpnia 2016 r. zarzucono mu, że w okresie od 2 września 2015 r. do 3 lutego 2016 r. urządzał gry hazardowe w pizzerii V. w S. na jednym automacie. ( d. akt oskarżenia, k. 382 ). Sąd połączył obie sprawy do wspólnego rozpoznania, a następnie ze względu na stan zdrowia wyłączył do osobnego rozpoznania sprawę przeciwko T. J.. ( d. postanowienia, k. 375 i k. 460 ).

W dniu 3 lutego 2016 r. funkcjonariusze Urzędu Celnego w N. przeprowadzili kontrolę w pizzerii (...) przy ulicy (...) w S.. Na miejscu stwierdzili trzy automaty do gier, w tym automat H. S. P. nr (...) należący do (...) Sp. z o.o. w organizacji z siedzibą w W.. Automat należący do spółki (...) Spółka z o.o. w organizacji został w lokalu ustawiony na podstawie umowy dzierżawy z dnia 2.09.2015 r. podpisanej osobiście przez oskarżonego ( d. umowa, k. 165 ). Funkcjonariusze przeprowadzili eksperyment - grę kontrolną. W wyniku eksperymentu ustalono, iż gry prowadzone na wszystkich kontrolowanych urządzeniach mają charakter losowy i są grami o wygrane pieniężne, a uzyskany wynik nie zależy od umiejętności grającego.

Dokonano zatrzymania urządzeń. Ani właściciel lokalu, ani firma (...) Sp. z o.o. w organizacji z siedzibą w W. nie posiadały koncesji na prowadzenie kasyna. Automat H. S. P. nr (...) należący do (...) Sp. z o.o. w organizacji z siedzibą w W. nie został zarejestrowany przez Naczelnika urzędu Celnego.

( d. zezn. C. K., k. 154-155 ( dawniej. 20-21 ), protokół kontroli wraz z jej zapisem k. 136-138, umowa dzierżawy k. 165, umowa najmu k. 167, faktury Vat k. 186-188, 193, wydruk z bazy REGON k. 184, protokół zatrzymania rzeczy k. 142-144, informacja dot. rejestracji firm i automatów k. 158, 174, uchwała wspólników spółki k. 255, pismo (...) k. 302-304)

Z kolei w dniu 1 marca 2016 r. funkcjonariusze Urzędu Celnego w N. przeprowadzili kontrolę w lokalu (...) przy ulicy (...) w B.. Na miejscu stwierdzili trzy automaty : (...) nr (...), (...) nr (...) oraz H. (...) nr (...). Wszystkie automaty należały do (...) Sp. z o.o. w organizacji z siedzibą w W.. Automaty należące do spółki (...) Spółka z o.o. w organizacji zostały w lokalu ustawione na podstawie umowy dzierżawy z dnia 4 września 2015 r. podpisanej osobiście przez oskarżonego. ( d. umowa, k. 81 ). Funkcjonariusze przeprowadzili eksperyment - grę kontrolną. W wyniku eksperymentu ustalono, iż gry prowadzone na kontrolowanych urządzeniach mają charakter losowy i są grami o wygrane pieniężne, a uzyskany wynik nie zależy od umiejętności grającego.

Dokonano zatrzymania urządzeń. Ani właściciel lokalu, ani firma (...) Sp. z o.o. w organizacji z siedzibą w W. nie posiadali koncesji na prowadzenie kasyna. Automaty nie zostały zarejestrowane przez Naczelnika Urzędu Celnego. Oskarżony Y. P. w piśmie z dnia 3 marca 2016 r. domagał się mieniem spółki (...) Spółka z o.o. w organizacji o niezatwierdzenie 3 wyżej wymienionych automatów należących do firmy.

( d. zezn. W. L. k. 73, protokół kontroli wraz z jej zapisem k. 2-6, 8, umowa dzierżawy k. 81, wydruk z bazy REGON k. 88, protokół zatrzymania rzeczy k. 9-10 , informacja dot. rejestracji firm i automatów k. 71, 87, uchwała wspólników spółki k. 61, akt not. k. 355-367, wniosek oskarżonego, k. 19-22)

Oskarżony Y. P. (1) ma 38 lat. Ma obywatelsko ukraińskie. Posiada wykształcenie średnie. Jest żonaty. Ma na utrzymaniu dwoje dzieci. Jest prezesem firmy (...) Ltd we L. i pełnomocnikiem (...) Sp. z o.o. w organizacji z siedzibą w W.. Otrzymuje dochód w wysokości ok. 1300 złotych. Nie był karany.

( d. wyj. oskarżonego k. 93-102, 184-103, dane o karalności k. 124, 212, ujawniono k. 479 )

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zeznania świadków, wyniki eksperymentu funkcjonariuszy celnych oraz zebrane w sprawie dokumenty.

Oskarżony nie przyznał się do obu zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień. Mając na uwadze zgromadzony materiał dowodowy nie budzi wątpliwości fakt, iż twierdzenia oskarżonego służyły wyłącznie uniknięciu odpowiedzialności karno-skarbowej..

Sąd ustalił stan faktyczny przede wszystkim w oparciu o dowody przedstawione przez funkcjonariuszy celnych, tj. protokół kontroli przeprowadzonej przez funkcjonariuszy celnych, protokoły oględzin oraz zeznania świadków, którym w całości dał wiarę. Funkcjonariusz celny W. L. (2) brał udział w kontroli i przeprowadził eksperyment na urządzeniach w lokalu (...) przy ulicy (...) w B.. Z kolei C. K. brał udział w kontroli i przeprowadził eksperyment na urządzeniach w pizzerii (...) przy ulicy (...) w S.. Ich zeznania znajdują odzwierciedlenie w ujawnionych dokumentach. Przebieg kontroli oraz wskazana dokumentacja związana z przeszukaniem i zatrzymaniem automatów nie budzą wątpliwości Sądu, żadna ze stron ich nie kwestionowała. Przeprowadzony przez funkcjonariuszy Izby Celnej eksperyment zarówno w lokalu (...) przy ulicy (...) w B. jak i w pizzerii (...) przy ulicy (...) w S. wskazał jednoznacznie, iż automaty należące do firmy, której pełnomocnikiem jest oskarżony umożliwiały prowadzenie gier, w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 r. W prowadzonych przez funkcjonariuszy eksperymentach zapadały wygrane rzeczowe w postaci punktów. Automaty wypłaciły wygrane w postaci monet. Sąd opierał się także na zgromadzonych umowach i fakturach.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 107 § 1 kks, kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi gry hazardowe, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie Przedmiotem ochrony art. 107 § 1 kks jest porządek w zakresie urządzania i prowadzenia gier losowych, gier na automatach oraz zakładów wzajemnych. W głównej mierze chroniony jest tu interes finansów publicznych, albowiem państwo jest uprawnione do czerpania z tego rodzaju działalności różnorakich dochodów ( G. Bogdan, A. Nita, J. Raglewski, A.R. Światłowski, Kodeks karny skarbowy, s. 541). Jako przedmiot ochrony wymieniany jest także "monopol nadzorczy państwa" ( F. Prusak, Kodeks, t. II, s. 764). Ponadto reprezentowany jest pogląd, że ochrona karno-skarbowa obejmuje aspekt rzetelności i uczciwości w prowadzeniu gier ( G. Bogdan, A. Nita, J. Raglewski, A.R. Światłowski, Kodeks karny skarbowy, s. 541), niektórzy autorzy wymieniają wprost mienie uczestników działalności hazardowej jako jeden z przedmiotów ochrony ( P. Kardas, G. Łabuda, T. Razowski, Kodeks karny skarbowy, s. 826). Jako przedmiot ochrony wymieniany jest również państwowy monopol koncesyjny, wreszcie wskazuje się jako istotne - przeciwdziałanie zaznaczającej się współcześnie w sposób bardzo wyraźny tendencji do penetrowania środowiska podmiotów prowadzących gry hazardowe przez struktury przestępczości zorganizowanej, a to głównie w celu legalizacji dochodów uzyskiwanych z przestępczych procederów ( P. Kardas, G. Łabuda, T. Razowski, Kodeks karny skarbowy, s. 826). Przepis ten ma charakter blankietowy i odsyła do przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, przy czym w niniejszej sprawie zastosowanie maja przepisy w brzmieniu obowiązującym od dnia 3 września 2015 r.

Artykuł 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych stanowi, że urządzanie gier losowych, zakładów wzajemnych, gier w karty i gier na automatach oraz prowadzenie działalności w tym zakresie jest dozwolone na podstawie właściwej koncesji, zezwolenia lub dokonanego zgłoszenia. Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości i gier na automatach może być prowadzona po uzyskaniu koncesji na kasyno gry.

Z kolei urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, w tym turniejów gry w pokera, gier w kości oraz gier na automatach jest dozwolone wyłącznie w kasynach gier na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy, zgodnie z art. 14 ust. 1 tejże ustawy.

Ustawa z dnia 12 czerwca 2015 r. ( Dz.U. z 2015 r., poz. 1201) zmieniającą ww. ustawę z dniem 3 września 2015 r. została notyfikowana przez Komisję Europejską w dniu 5 listopada 2014 roku pod numerem (...)/PL. (...) przepis art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych, zezwalający podmiotom prowadzącym w dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej działalność w zakresie, o którym mowa w art. 6 ust. 1-3 lub w art. 7 ust. 2 ustawy o grach hazardowych na dostosowania się do wymogów określonych w znowelizowanej ustawie o grach hazardowych do dnia 1 lipca 2016 r., dotyczy wyłącznie podmiotów, które prowadziły taką działalność zgodnie z ustawą o grach hazardowych w brzmieniu sprzed 3 września 2015 r. ( na podstawie koncesji albo zezwolenia, co wynika jednoznacznie z postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2016 r. I KZP 1/16).

Sądowi znane są dotychczasowe rozbieżności w orzecznictwie co do rzeczywistego charakteru przepisów art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, tj. czy mają charakter techniczny w rozumieniu Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych - 98/34/WE ( nakazującej państwom członkowskim UE co do zasady notyfikację Komisji Europejskiej projektowanych przepisów technicznych ), czy też takiego charakteru technicznego w rozumieniu powyższej Dyrektywy są pozbawione.

Problem ten w ocenie Sądu został już rozstrzygnięty. Otóż Prokurator Generalny skierował do Sądu Najwyższego w dniu 3 lipca 2015 roku wniosek o podjęcie w składzie siedmiu sędziów uchwały mającej na celu rozstrzygnięcie występującej rozbieżności i wyjaśnienie zagadnienia prawnego: „Czy przepisy art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych - dalej «ustawy o grach hazardowych» (Dz.U. z 2015 r., poz. 612) w zakresie gier na automatach, ograniczające możliwość ich prowadzenia jedynie na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna, są przepisami technicznymi w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998 r., ze zm.), a jeżeli tak to, czy wobec faktu nienotyfikowania tych przepisów Komisji Europejskiej, sądy karne w sprawach o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks uprawnione są, w oparciu o art. 91 ust. 3 Konstytucji, do odmowy ich stosowania jako niezgodnych z prawem unijnym.

W dniu 19 stycznia 2017 roku (I KZP 17/16), Sąd Najwyższy w składzie siedmiu Sędziów podjął uchwałę, kończącą wskazany spór i rozwiewającą nasuwające się wątpliwości. Zgodnie z treścią uchwały „Kolizja prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej ( art. 91 ust. 3 Konstytucji ), może prowadzić do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego albo do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji, norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998 r., ze zm.), wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 KKS przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r. poz. 612) w pierwotnym brzmieniu. Natomiast art. 6 ust. 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 KKS, o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony.

Wobec powyższego nie budzi wątpliwości fakt, iż art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych uzależniający prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach od uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry, nie stanowi przepisu technicznego w rozumieniu Dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady i nie podlegał obowiązkowi notyfikacji Komisji Europejskiej.

W tym miejscu należy dodać, że obrona wnosiła o umorzenie postepowania z uwagi na brak znamion czynu zabronionego ( art. 17 § 1 pkt. 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks ) wskazując, że w świetle rozbieżnych poglądów i interpretacji orzecznictwa, które przykładowo przytoczyła, co do technicznego charakteru przepisów, do których odsyła przepis art. 107 § 1 kks, kwestii obowiązku ich notyfikacji i skutków braku dopełnienia tej procedury, nie ma podstaw do przypisania oskarżonemu umyślności działania w którejkolwiek formie opisanej w art. 4 § 2 kks. Tymczasem należy zaznaczyć, że przepisy ustawy o grach hazardowych tj. art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 tej ustawy same w sobie były i są jednoznaczne, więc przeciętnie wykształcony adresat norm mógł z łatwością zinterpretować wynikające z nich dyspozycje i się do nich dostosować by nie narazić się na odpowiedzialność kamą. Formalnie bowiem przepisy te obowiązywały. W polskim systemie prawnym obowiązuje zasada, iż „nieznajomość prawa szkodzi”, to znaczy, że nikt nie może się powoływać na brak znajomości przepisów karnych, które obowiązują w danym porządku prawnym. Sąd Okręgowy w Tarnowie w swoim orzecznictwie wskazywał, że „nie do przyjęcia jest koncepcja, by osoba, której zarzucono czyny z art. 107 § 1 kks, przed podjęciem czynności realizujących znamiona wymienionej normy blankietowej analizowała fakt braku notyfikacji norm technicznych i na podstawie tego, oraz wydanych na gruncie odmiennych stanów faktycznych orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej powzięła przekonanie o braku mocy obowiązującej przepisów ustawy o grach hazardowych i dlatego się do nich nie dostosowała, co miałoby usprawiedliwiać jej postąpienie. (…) Sama treść tych przepisów i wynikających z nich obowiązków, które należy wypełnić, aby prowadzić działalności w zakresie urządzania gier hazardowych pozostawała i pozostaje jednoznaczna. Osoba chcąca prowadzić taką działalność powinna się do nich zastosować. Nie do obywatela należy bowiem decyzja, czy określone uregulowania prawne mają wobec niego moc obowiązującą, czy też jej nie mają. Z punktu widzenia oceny strony podmiotowej czynu zarzucanego istotne jest bowiem to, że oskarżony miał świadomość, iż polski ustawodawca nałożył na niego w ustawie regulującej kwestę gier hazardowych i warunków ich urządzania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej określone obowiązki, których ten z pełną świadomością nie dopełnił”. ( uzasadnienie postanowienia SO w Tarnowie z dnia 26 kwietnia 2017 roku, sygn. akt II Kz 246/15, wyrok SO w Tarnowie z dnia 28.04.2017r. sygn. II Ka 88/16).

Sąd pominął w opisie czynów naruszenie art. 23a ust. 1 ustawy o grach hazardowych. Przepis ten stanowi, iż automaty i urządzenia do gier, z wyjątkiem terminali w kolekturach gier liczbowych służących wyłącznie do urządzania gier liczbowych, mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celnego. Z kolei rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 9 marca 2012 r. w sprawie szczegółowych warunków rejestracji i eksploatacji automatów i urządzeń do gier stanowi, iż warunkiem rejestracji automatu (…) jest złożenie do właściwego naczelnika urzędu celnego przez podmiot posiadający koncesję (…) dokumentów wymienionych w tym przepisie ( § 1 ust. 1 ww. rozporządzenia). Tak więc przestępstwo z art. 23a ustawy o grach hazardowych jest przestępstwem indywidualnym, ponieważ nakłada obowiązek zarejestrowania automatów przez naczelnika urzędu celnego ale tylko na podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa. Prowadzona przez oskarżonego spółka nie posiadała koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz nie była podmiotem wykonującym monopol państwa, wobec czego nie ma do niego zastosowania art. 23a ustawy o grach hazardowych.

Mając na uwadze zgromadzony materiał dowodowy wina oskarżonego odnośnie obu zarzucanych mu czynów nie budzi żadnych wątpliwości Sądu.

Z uwagi na zmianę ustawy, która zaczęła obowiązywać od 3 września 2015 r. w zakresie obowiązywania art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, dokonano stosownej modyfikacji w opisie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt. II, przyjmując, że miał on miejsce w okresie od 3 września 2015 r. do momentu kontroli, to jest do 3 lutego 2016 r.

Oskarżony pełniąc funkcje pełnomocnika firmy (...) Sp. z o.o. w organizacji urządzał i prowadził w lokalu (...) w B. oraz w pizzerii (...) przy ulicy (...) w S. wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. Gry te były grami na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych. Firma, której pełnomocnikiem jest oskarżony nie posiadała koncesji na prowadzenie kasyna i prowadziła gry hazardowe poza kasynem. Artykuł 9 § 3 kks stanowi, że za przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe odpowiada, jak sprawca, także ten, kto na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Osobą zajmującą się sprawami gospodarczymi w firmie (...) Sp. z o.o. w organizacji, był oskarżony, a okoliczność ta nie była kwestionowana. Bez wątpienia oskarżony działał umyślnie albowiem będąc pełnomocnikiem firmy, która urządzała i prowadziła gry na automatach do gier powinien na bieżąco analizować przepisy i się do nich dostosować, albowiem jak już wcześniej wskazywano, nie do obywatela należy decyzja, czy określone uregulowania prawne mają wobec niego moc obowiązującą, czy też jej nie mają. Oskarżony miał świadomość, iż polski ustawodawca nałożył na niego w ustawie regulującej kwestę gier hazardowych i warunków ich urządzania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej określone obowiązki, których ten z pełną świadomością nie dopełnił. Sąd miał na uwadze, ze ustawodawca przewidział długie vacatio legis zmian w przepisach art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.), które została notyfikowana przez Komisję Europejską w dniu 5 listopada 2014 r. W związku z powyższym, Sąd nie miał wątpliwości, iż można było oskarżonemu przypisać popełnienie przestępstwa z art. 107 § 1 kks.

Mając na uwadze wyniki przewodu sądowego i powyższą analizę dowodów Sąd uznał oskarżonego za winnego tego, że: od bliżej nieokreślonego czasu, jednak nie wcześniej niż od 4 września 2015 r. do 1 marca 2016 r. działając jako pełnomocnik firmy (...) Sp. z o.o. w organizacji, urządzał i prowadził w lokalu (...) przy ulicy (...), (...)-(...) B., woj. (...) wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych poza kasynem ( art. 14 ust. l ugh ) i bez koncesji (art. 6 ust. l ugh) gry hazardowe na trzech automatach: (...) nr (...), (...) nr (...) oraz H. (...) nr (...), co stanowi przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks.

Ponadto Sąd uznał za udowodnione, że oskarżony w okresie od 3 września 2015 r. do 3 lutego 2016 r. działając jako pełnomocnik firmy (...) Sp. z o.o. w organizacji, urządzał i prowadził w pizzerii (...) przy ulicy (...) b/n, (...)-(...) S., pow. (...), woj. (...) wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych poza kasynem ( art. 14 ust. l ugh ) i bez koncesji ( art. 6 ust. l ugh ) gry hazardowe na automacie H. S. P. nr (...), co stanowi przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks.

W szczególności Sąd miał przy wymiarze kary na uwadze sposób i okoliczności popełnionych czynów. Niewątpliwą okolicznością obciążającą jest duży stopień społecznej szkodliwości obu czynów popełnionych przez oskarżonego, który zlekceważył obowiązujące przepisy. W wyniku swojego nagannego postępowania oskarżony uzyskiwał korzyść majątkową. Sąd miał na uwadze jak negatywny wpływ na społeczeństwo może mieć hazard, który niejednokrotnie prowadzi do uzależnienia, dlatego ustawodawca zdecydował się, że może on funkcjonować jedynie w kasynach. Z drugiej strony Sąd miał na uwadze, iż oskarżony nie był dotychczas karany.

Wobec powyższego Sąd wymierzył oskarżonemu za pierwszy z czynów karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 80 złotych każda. Za drugi z czynów Sąd wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 30 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 80 złotych każda. W miejsce zbiegających się jednostkowych kar grzywny orzeczonych wobec oskarżonego Y. P. wymierzono oskarżonemu jedną karę łączną grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 80 złotych każda. Kara w takim wymiarze jest w ocenie Sądu słuszna i adekwatna do czynów, jakich dopuścił się oskarżony. Orzeczona kara grzywny jest współmierna do społecznego niebezpieczeństwa czynu oskarżonego. Z jednej strony będzie stanowić dla oskarżonego odczuwalną dolegliwość ekonomiczną, z drugiej strony nie przekracza jego możliwości finansowych.

Na mocy powołanych przepisów orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci automatów do gier wraz z polskimi pieniędzmi obiegowymi.

Mając na uwadze sytuację materialną oskarżonego, który nie mieszka na terenie kraju, Sąd zwolnił go od ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, uznając iż obciążanie oskarżonego dodatkowymi kosztami w sytuacji wymierzenia mu kary grzywny będzie zbyt dużą dolegliwością.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.