Sygn. akt II K 652/17
Dnia 16 stycznia 2018 r.
Sąd Rejonowy w Puławach II Wydział Karny
w składzie:
Przewodnicząca: Sędzia Sądu Rejonowego Teresa Czajewska
w obecności protokolanta sekretarza sądowego Joanny Woźniak
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Puławach B. W.
po rozpoznaniu w dniach 3 października 2017 roku, 24 października 2017 roku, 7 listopada 2017 roku i 9 stycznia 2018 roku
na rozprawie
sprawy K. M., syna R. i M., z domu W., urodzonego (...) w P.,
oskarżonego o to, że:
I. w dniu 12 maja 2017 r., na ul. (...) w P., woj. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, powodując nieumyślnie wypadek w komunikacji, w ten sposób, że kierując bez uprawnień samochodem marki V. (...) nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości wynoszącym: 0,75 mg/l; 0,81 mg/l; 0,66 mg/l; 0,67 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, skręcając w lewo – z ulicy (...) w drogę osiedlową, zastosował nieprawidłową technikę jazdy i nie dostosował prędkości zapewniającej panowanie nad pojazdem, w następstwie czego wjechał na pobocze i chodnik, gdzie znajdowała się kobieta z dwójką małoletnich dzieci w wieku 6 i 2 lat, najechał samochodem na uliczną latarnię, która upadając przygniotła małoletnią N. B., na skutek czego wyżej wymieniona doznała obrażeń w postaci urazowego obrzęku mózgu, krwotoku podpajęczynówkowego, stłuczenia obu płuc, stłuczenia śledziony, wątroby, nerki prawej, złamania kości udowej lewej, zmiażdżenia tkanek dołu podkolanowego z wieloodłamowym złamaniem kości udowej i piszczelowej lewej wraz z uszkodzeniem tętnicy podkolanowej lewej, które to obrażenia nogi skutkowały zaburzeniem jej ukrwienia i koniecznością amputacji kończyny, przy czym uraz wielonarządowy spowodował u N. B. ciężki uszczerbek na zdrowiu określony w art. 156 § 1 pkt 2 k.k. – jako choroba realnie zagrażająca życiu, natomiast amputacja kończyny spowodowała u wymienionej ciężkie kalectwo w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k., po czym zbiegł z miejsca zdarzenia,
to jest o czyn z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk;
II. w dniu 12 maja 2017 r. w P., woj. (...) dokonał zaboru celem krótkotrwałego użycia samochodu marki V. (...) nr rej. (...) wartości 17 000 zł, w ten sposób, że wbrew woli użytkownika pojazdu A. C., zabrał oryginalne kluczyki do samochodu, a następnie przy ich pomocy otworzył pojazd, dostał się do jego wnętrza i uruchomił go zabierając z miejsca parkowania, a następnie porzucił go w stanie uszkodzonym w miejscowości B. działając tym na szkodę wyżej wymienionej,
to jest o czyn z art. 289 § 2 k.k.;
III. w dniu 12 maja 2017 r. w P., woj. (...) prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki V. (...) nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym: 0,75 mg/l; 0,81 mg/l; 0,66 mg/l; 0,67 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, w kolejnych badaniach,
to jest o czyn z art. 178a § 1 kk;
IV. w czasie i miejscu jak wyżej nie udzielił pomocy N. B. znajdującej się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, mogąc jej udzielić bez narażania siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo uraty życia albo innego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,
to jest o czyn z art. 162 § 1 k.k.
1. uznaje oskarżonego K. M. za winnego tego, że w dniu 12 maja 2017 r. o godz. 15:00, na ul. (...) w P., woj. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, powodując nieumyślnie wypadek w komunikacji, w ten sposób, że kierując bez uprawnień samochodem marki V. (...) nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości, w którym znajdujący się w jego krwi alkohol prowadził do stężenia etanolu we krwi powyżej 1,8 promila, skręcając w lewo – z ulicy (...) w drogę osiedlową, stracił panowanie nad pojazdem na skutek zastosowania nieprawidłowej techniki jazdy i nie dostosowania prędkości do podjętego manewru oraz na skutek zakłócenia sprawności psychomotorycznej w wyniku spożytego alkoholu, w następstwie czego wjechał na pobocze i chodnik, gdzie znajdowała się kobieta z dwójką małoletnich dzieci w wieku 6 i 2 lat, najechał samochodem na uliczną latarnię, która upadając przygniotła małoletnią N. B., na skutek czego wyżej wymieniona doznała obrażeń w postaci urazowego obrzęku mózgu, krwotoku podpajęczynówkowego, stłuczenia obu płuc, stłuczenia śledziony, wątroby, nerki prawej, złamania kości udowej lewej, zmiażdżenia tkanek dołu podkolanowego z wieloodłamowym złamaniem kości udowej i piszczelowej lewej wraz z uszkodzeniem tętnicy podkolanowej lewej, które to obrażenia nogi skutkowały zaburzeniem jej ukrwienia i koniecznością amputacji kończyny, przy czym uraz wielonarządowy spowodował u N. B. ciężki uszczerbek na zdrowiu określony w art. 156 § 1 pkt 2 k.k. – jako choroba realnie zagrażająca życiu, natomiast amputacja kończyny spowodowała u wymienionej ciężkie kalectwo w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k., po czym zbiegł z miejsca zdarzenia, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178 § 1 k.k. skazuje go na karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności; na podstawie art. 42 § 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio;
2. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego K. M. obowiązek zapłaty na rzecz pokrzywdzonej N. B. kwotę 20 000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną przez nią krzywdę;
3. na podstawie art. 17 § 1 pkt 10 k.p.k. umarza postępowanie w części dotyczącej czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie II aktu oskarżenia;
4. uznaje oskarżonego K. M. za winnego dokonania czynu zarzucanego mu w punkcie III aktu oskarżenia, z tym, że przyjmuje, iż czynu tego dokonał o godzinie 15:00, znajdując się wówczas w stanie nietrzeźwości, w którym znajdujący się w jego krwi alkohol prowadził do stężenia etanolu we krwi powyżej 1,8 promila, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. skazuje go na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat; na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 5 000 (pięciu tysięcy) złotych;
5. uznaje oskarżonego K. M. za winnego dokonania czynu zarzucanego mu w punkcie IV aktu oskarżenia, wyczerpującego dyspozycję art. 162 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 162 § 1 k.k. skazuje go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;
6. na podstawie art. 85 k.k., 85 a k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczone w punkcie 1, 4 i 5 wyroku kary pozbawienia wolności łączy i jako karę łączną wymierza oskarżonemu karę 5 (pięciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;
7. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 12 maja 2017 roku, godz. 18:00 do dnia 16 stycznia 2018 roku, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;
8. na podstawie art. 85 k.k., 85 a k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 90 § 2 k.k. orzeczone w punkcie 1 i 4 wyroku środki karne zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych łączy i orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio;
9. zasądza od oskarżonego K. M. na rzecz oskarżyciela posiłkowego N. B. reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego M. C. kwotę 1512 zł (tysiąc pięćset dwanaście złotych) tytułem zwrotu kosztów ustanowienia w sprawie jednego pełnomocnika;
10. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2000 zł (dwa tysiące złotych) tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu; w pozostałej części zwalnia oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych ustalając, iż wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa; w części umarzającej postępowanie ustala, że koszty procesu ponosi Skarb Państwa.
Sygn. akt II K 652/17
ograniczone do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć
na podstawie art. 424 § 3 k.p.k.
Po przeanalizowaniu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 12 maja 2017 r. o godz. 15:00 na ul. (...) w P., woj. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, powodując nieumyślnie wypadek w komunikacji, w ten sposób, że kierując bez uprawnień samochodem marki V. (...) nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości, w którym znajdujący się w jego krwi alkohol prowadził do stężenia etanolu we krwi powyżej 1,8 promila, skręcając w lewo – z ulicy (...) w drogę osiedlową, stracił panowanie nad pojazdem na skutek zastosowania nieprawidłowej techniki jazdy i nie dostosowania prędkości do podjętego manewru oraz na skutek zakłócenia sprawności psychomotorycznej w wyniku spożytego alkoholu, w następstwie czego wjechał na pobocze i chodnik, gdzie znajdowała się kobieta z dwójką małoletnich dzieci w wieku 6 i 2 lat, najechał samochodem na uliczną latarnię, która upadając przygniotła małoletnią N. B., na skutek czego wyżej wymieniona doznała obrażeń w postaci urazowego obrzęku mózgu, krwotoku podpajęczynówkowego, stłuczenia obu płuc, stłuczenia śledziony, wątroby, nerki prawej, złamania kości udowej lewej, zmiażdżenia tkanek dołu podkolanowego z wieloodłamowym złamaniem kości udowej i piszczelowej lewej wraz z uszkodzeniem tętnicy podkolanowej lewej, które to obrażenia nogi skutkowały zaburzeniem jej ukrwienia i koniecznością amputacji kończyny, przy czym uraz wielonarządowy spowodował u N. B. ciężki uszczerbek na zdrowiu określony w art. 156 § 1 pkt 2 k.k. – jako choroba realnie zagrażająca życiu, natomiast amputacja kończyny spowodowała u wymienionej ciężkie kalectwo w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k., po czym zbiegł z miejsca zdarzenia.
W opisie czynu przypisanego oskarżonemu Sąd doprecyzował jedynie czas popełnienia przestępstwa, wskazując godzinę jego dokonania, przyczyny doprowadzenia do wypadku, wskazując, że oskarżony stracił panowanie nad pojazdem na skutek zastosowania nieprawidłowej techniki jazdy i nie dostosowania prędkości do podjętego manewru oraz na skutek zakłócenia sprawności psychomotorycznej w wyniku spożytego alkoholu oraz ustalił stopień nietrzeźwości oskarżonego w momencie zdarzenia.
W opinii z dnia 14 grudnia 2017 roku biegli z Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (...) w L. przyjęli, że w sytuacji, gdy za wyłączną podstawę rozważań na temat stanu trzeźwości oskarżonego przyjąć stężenie etanolu stwierdzone w jego krwi i jednocześnie przyjąć założenie, że było ono efektem konsumpcji etanolu wyłącznie co najmniej na 1 godzinę przed zdarzeniem (co można przyjąć, chociażby ze względu na to, że wskazywana przez oskarżonego konsumpcja piwa, nie tłumaczy wyników badań trzeźwości), to w oparciu o wynik badania próbki krwi, czas jaki upłynął od godz. 15:00 do chwili jej pobrania oraz godzinowy współczynnik eliminacji etanolu z krwi, przy użyciu rachunku retrospektywnego można obliczyć, że stężenie etanolu we krwi oskarżonego o godz. 15:00 w dniu 12 maja 2017 roku wynosiło około 2,18 -2,74 promila, gdyby zaś przyjąć założenie, że stężenie etanolu stwierdzone we krwi oskarżonego było efektem konsumpcji etanolu przed godziną 15:00, lecz zakończyła się ona krótko przed tym czasem, to w świetle badania próbki krwi (o godz. 18:45 – 1,8 promila) należałoby przyjąć, że w dniu 12 maja 2017 roku o godz. 15:00 w organizmie oskarżonego znajdował się alkohol, który prowadził po zakończeniu wchłaniania do stężenia etanolu we krwi powyżej 1,8 promila, czyli w tym czasie także znajdował się wstanie nietrzeźwości (opinia k. 747-752).
Wobec tego zaś, że nie było możliwe ustalenie, kiedy oskarżony zakończył konsumpcję alkoholu, wobec odmowy złożenia przez niego wyjaśnień, należało przyjąć wersję dla oskarżonego korzystniejszą, to jest tę, w której biegli wskazali, że w organizmie oskarżonego w momencie zdarzenia znajdował alkohol, który prowadził do stężenia etanolu we krwi powyżej 1,8 promila.
Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że oskarżony swoim działaniem wypełnił wszystkie ustawowe znamiona przestępstwa opisanego w art. 177 § 2 k.k., stan jego nietrzeźwości oraz ucieczka z miejsca zdarzenia dodatkowo zaś uzasadniały przyjęcie kwalifikacji z art. 178 § 1 k.k.
Tym samym Sąd uznał również oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 k.k., zarzucanego oskarżonemu w punkcie III aktu oskarżenia, precyzując tylko, podobnie jak w punkcie 1 wyroku, czas popełnienia przestępstwa, poprzez wskazanie godziny jego dokonania oraz stopień nietrzeźwości oskarżonego w momencie zdarzenia.
Nie ulegało również wątpliwości, że oskarżony nie udzielił pomocy ofierze wypadku - małoletniej N. B., znajdującej się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, mogąc jej udzielić bez narażania siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Z tych względów Sąd uznał go również za winnego dokonania przestępstwa z art. 162 § 1 k.k., którego popełnienie prokurator zarzucił oskarżonemu w punkcie IV aktu oskarżenia.
Konsekwencją zaś wyrażenia przez Sąd zgody na cofnięcie przez pokrzywdzoną A. C. wniosku o ściganie oskarżonego za czyn z art. 289 § 2 k.k. było umorzenie postępowania karnego w tej części na podstawie art. 17 § 1 pkt 10 k.p.k.
Odnosząc się do wymiaru kary Sąd uznał, że zarówno kara pięciu lat pozbawienia wolności orzeczona za czyn z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k., kara 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona za czyn z art. 178 a § 1 k.k., jak i kara 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona za czyn z art. 162 § 1 k.k., jest karą adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów i pomimo zgłoszonych przez oskarżycieli publicznego i posiłkowego żądań orzeczenia wyższej kary (zwłaszcza w odniesieniu do czynu z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.), jest karą surową.
Sąd nie mógł uwzględnić wniosków oskarżyciela publicznego i posiłkowego w zakresie wymiaru kary za czyn z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k., albowiem były to wnioski zbyt wygórowane. Należy podkreślić, że art. 177 § 2 k.k. obejmuje swym zakresem przedmiotowym również takie stany faktyczne, w którym mamy do czynienia ze skutkiem w postaci śmierci jednej lub nawet wielu osób i to właśnie w takich sytuacjach, przy uwzględnieniu oczywiście innych okoliczności faktycznych, zasadnym byłoby orzeczenie kary w górnej granicy ustawowego zagrożenia, jak tego domagali się oskarżyciele w niniejszej sprawie.
Pomimo jednak orzeczenia kary w dużo niższym wymiarze, kara orzeczona za czyn z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności, będzie w ocenie Sądu znaczną dolegliwością dla oskarżonego, co w połączeniu ze środkiem karnym dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych (orzeczonego zgodnie z dyspozycją art. 42 § 3 k.k.) pozwoli na skuteczne powstrzymanie oskarżonego od popełnienia w przyszłości jakichkolwiek przestępstw, w tym także przestępstw przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.
W niniejszej sprawie niewiele jest okoliczności łagodzących wymiar kary. Są nimi na pewno przyznanie się do winy, skrucha wyrażona przez oskarżonego oraz przeproszenie pokrzywdzonych, które Sąd miał na uwadze podejmując decyzję o wysokości kary. Zdecydowanie jednak przeważają okoliczności obciążające oskarżonego i wpływające na obostrzenie wymiaru kary. Należy podkreślić, że w niniejszej sprawie poza ciężkim kalectwem, w związku z koniecznością amputacji kończyny pokrzywdzonej, doszło również do zagrożenia jej życia, rozległe bowiem obrażenia jakich doznała, w postaci urazu wielonarządowego, spowodowały ciężki uszczerbek na zdrowiu jako choroba realnie zagrażająca jej życiu. W sprawie więc mamy do czynienia z dwoma skutkami w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, co nie może pozostać bez wpływu na wymiar kary, podobnie jak okoliczność, że pokrzywdzona jest 2-letnim dzieckiem, które dopiero zaczęło chodzić i które pomimo podnoszonej przez obrońcę oskarżonego coraz większej doskonałości protez i postępów medycyny w tym zakresie, nigdy już nie odzyska pełnej sprawności fizycznej.
Kolejnymi okolicznościami wpływającymi na obostrzenie wymiaru kary był znaczny stopień nietrzeźwości oskarżonego, który kierując pojazdem mechanicznym w tym stanie umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, brak uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych i wreszcie ucieczka z miejsca zdarzenia.
Z tych względów kara orzeczona za czyn z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. nie mogła być łagodniejsza. W ocenie Sądu kara w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności jest karą surową i spełni swoją rolę zarówno w zakresie jej indywidulanego, jak i społecznego oddziaływania.
Na podstawie art. 46 § 1 k.k. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę Sąd zasądził od oskarżonego K. M. na rzecz pokrzywdzonej N. B. kwotę 20 000 zł, której żądał pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, zaznaczając jednak, iż kwota ta jest zasądzona tytułem jedynie częściowego zadośćuczynienia, po to, by nie zamykać pokrzywdzonym ewentualnej drogi do dochodzenia dalszych roszczeń z tego tytułu.
Sąd uznał również, że dolegliwością wystarczającą dla oskarżonego będzie zarówno kara 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną za czyn z art. 178 a § 1 k.k., za który to czyn Sąd orzekł dodatkowo na podstawie art. 42 § 2 k.k., zgodnie z wnioskiem prokuratora, środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat oraz zgodnie z dyspozycją art. 43a § 2 k.k. świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 5 000 złotych, jak również kara 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona za czyn z art. 162 § 1 k.k. W ocenie Sądu proponowana przez prokuratora kara jednego roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za ten czyn byłaby nadmiernie wygórowana i jako taka nie spełniłaby swojej roli w zakresie jej wychowawczego oddziaływania na oskarżonego.
Z uwagi zaś na ścisły związek przedmiotowo-podmiotowy pomiędzy czynami przypisanymi oskarżonemu w wyroku w punktach 1, 4 i 5 (zwłaszcza pomiędzy czynami z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. i z art. 178a § 1 k.k.), mając ponadto na uwadze, że nieudzielenie pomocy pokrzywdzonej było niejako konsekwencją podjęcia przez oskarżonego decyzji o zbiegnięciu z miejsca zdarzenia, Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną w wymiarze 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, to jest w wymiarze nieznacznie wyższym od najsurowszej z kar jednostkowych, orzeczonej za czyn z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.
Na podstawie art. 85 k.k., 85 a k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 90 § 2 k.k. Sąd połączył również orzeczone w punkcie 1 i 4 wyroku środki karne zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i orzekł wobec oskarżonego dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.
Zgodnie z dyspozycją art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia go wolności w sprawie od dnia 12 maja 2017 roku, godz. 18:00 do dnia 16 stycznia 2018 roku, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.
Mając na uwadze sytuację materialną oskarżonego oraz orzeczenie wobec niego kary bezwzględnej pozbawienia wolności Sąd obciążył go częściowo kosztami procesu poniesionymi w niniejszej sprawie przez Skarb Państwa w kwocie 2000 zł, w pozostałej części, uznając, że byłoby to dla niego nadmiernie uciążliwe, zwolnił go od ich ponoszenia, w części zaś umarzającej postępowanie ustalił, że koszty te ponosi Skarb Państwa.
W związku ze skazaniem oskarżony zobowiązany był do poniesienia kosztów procesu poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego z tytułu ustanowienia w sprawie pełnomocnika. O wysokości tych kosztów orzeczono na podstawie § 11 ust. 2 pkt 3 i § 17 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2016 r., poz. 1668).
Z tych względów, na podstawie cytowanych przepisów, Sąd Rejonowy orzekł jak w wyroku.