Sygn. akt V .2 Ka 21/18
Dnia 12 lutego 2018 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku
Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza
w składzie:
Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec (spr.)
Sędziowie: SSO Anita Ossak
SSO Katarzyna Gozdawa - Grajewska
Protokolant: Monika Machulec
w obecności Agnieszki Cisowskiej Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wodzisławiu Śląskim
po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2018 r.
sprawy: M. J. /J./
s. J. i M.
ur. (...) w J.
oskarżonego o przestępstwo z art. 281 kk w zw. z art. 64 § 1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim
z dnia 29 września 2017r. sygn. akt VI K 331/17
I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,
II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. D. H. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym,
III. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze.
SSO Jacek Myśliwiec (spr.)
SSO Anita Ossak SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska
Sygn. akt V.2 Ka 21/18
Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim wyrokiem z dnia 29 września 2017r. uznał oskarżonego M. J. za winnego tego, że w dniu 4 marca 2017r. w P. w sklepie (...) przy ulicy (...) w celu utrzymania się w posiadaniu zabranych artykułów spożywczych w koszyku sklepowym o łącznej wartości 534,69 zł bezpośrednio po dokonanej kradzieży używał przemocy w postaci odepchnięcia i szarpania się z M. O. oraz kierowania wobec niej groźby użycia przemocy, czym działał na szkodę sklepu (...), przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jastrzębiu – Zdroju o sygnaturze VI K 127/09 za przestępstwa podobne z art. 278 § 1 kk na karę jednego roku pozbawienia wolności, którą odbywał od 29 grudnia 2012 roku do 12 lipca 2013 roku, tj. o przestępstwo z art. 281 kk w zw. z art. 64 § 1 kk. Ponadto Sąd uznał, iż oskarżony popełniając przestępstwo działał także na szkodę (...) S.A. w K. sklep (...) w P..
Na mocy przepisu art. 281 kk Sąd wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.
Sąd orzekł wobec oskarżonego tytułem środka kompensacyjnego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłacenie na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. w K. sklep (...) w P. kwoty 534,69 zł.
Na mocy art. 63 § 1 i § 5 kk zaliczył oskarżonemu na poczet kary 2 lat pozbawienia wolności, okres zatrzymania w sprawie w dniach od 2 kwietnia 2017r. godz. 03:14 do 3 kwietnia 2017r. godz. 12:35.
Ponadto, Sąd przyznał od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego D. H. kwotę 420 zł powiększoną o 23% podatku VAT, łącznie 516,60 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Na mocy art. 624 § k.p.k. i art. 17 ust. 1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił w całości oskarżonego od ponoszenia opłaty i wydatków postępowania, obciążając nimi Skarb Państwa.
Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, który zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia, względnie rażącą niewspółmierność kary. Na tej podstawie wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, względnie o wymierzenie kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Apelacja obrońcy oskarżonego w zakresie w jakim kwestionowała ustalenia faktyczne pozbawiona była słuszności. Powyższy zarzut byłby słuszny tylko wtedy, gdyby Sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego albo też z faktów tych wysnuł wnioski niezgodne z wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił albowiem Sąd ten wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia faktyczne a jednocześnie wskazał przesłanki, którymi kierował się odmawiając wiary dowodom przeciwnym.
Polemizując z ustaleniami faktycznymi autor apelacji usiłował wykazać, że Sąd I instancji bezpodstawnie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego zaprzeczającego aby używał przemocy lub też groźby wobec M. O. i ustalenia oparł na zeznaniach pokrzywdzonej, które zdaniem skarżącego budzą wątpliwości. Tymczasem Sąd I instancji mając do wyboru przeciwstawne relacje dotyczące przebiegu zajścia i zachowania się w jego trakcie oskarżonego – poczynił ustalenia faktyczne opierając się na zeznaniach pokrzywdzonej uznając je za wiarygodne zaś wyjaśnieniom oskarżonego tego waloru odmówił. Z faktu, że Sąd merytoryczny dokonał oceny dowodów – do czego był z resztą zobowiązany – nie wynika samo przez się, że poczynione ustalenia faktyczne są błędne, jeśli ocena dowodów zebranych w sprawie nie wykracza poza ramy zakreślone w przepisach postępowania zwłaszcza zaś w art. 4 i 7 k.p.k. W istocie Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów w sposób bezstronny, nie przekroczył granic oceny swobodnej, a przy tym uwzględnił zasady wiedzy i doświadczenia życiowego, zaś swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.
Odnośnie wyjaśnień oskarżonego, na które w apelacji powołuje się skarżący to wypada tylko zauważyć, że wyjaśnienia te zostały poddane przez Sąd I instancji wnikliwej analizie i konfrontując je z całokształtem ujawnionych okoliczności Sąd Rejonowy uznał je za niewiarygodne. Taka ocena tego dowodu nie zawiera w sobie ani błędu ani nie jest też oceną dowolną, skoro została poparta wszechstronną analizą całokształtu okoliczności sprawy. Należy jedynie przypomnieć, iż oskarżony co do samego faktu kradzieży nie kwestionował tej okoliczności. Zaprzeczał on jedynie aby użył wobec pokrzywdzonej przemocy i groźby. Słusznie w tym zakresie Sąd oparł się na zeznaniach pokrzywdzonej M. O.. Zwrócić należy uwagę, iż pokrzywdzona była zdeterminowana w zamiarze zatrzymania sprawcy kradzieży i dążyła do zatrzymania oskarżonego. W tej sytuacji przekonywująco i logicznie brzmią jej zeznania, z których wynika iż oskarżony chcąc uniknąć zatrzymania odpychał pokrzywdzoną a w pewnym momencie zagroził jej pobiciem. W świetle tych zeznań wyjaśnienia oskarżonego zaprzeczającego użycia siły i grożenia brzmią nieprzekonywująco. Ponadto kwestionował on wartość skradzionych rzeczy twierdząc, iż nie przekroczyła ona kwoty 100 zł. Tymczasem jak wynika z zeznań kierownika sklepu, który dokonywał wyceny skradzionych rzeczy sam koszyk, w którym znajdowały się te artykuły miał wartość około 100 zł. Ponadto oskarżony dokonując kradzieży wybierał rzeczy luksusowe a zatem drogie. W tej sytuacji nie musiał się liczyć z ceną tych artykułów, nie miał bowiem zamiaru za nie zapłacić.
Generalnie zarzuty i argumenty apelacji mają charakter czysto polemiczny, sprowadzają się do negowania ocen i ustaleń sądowych i zastępowania ich ocenami i wnioskami własnymi. W żadnym zaś razie nie podważają one zaś trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. W świetle zebranego i prawidłowo ocenionego materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu przestępstwa. Mając na uwadze powyższe, i uznając analizę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy za prawidłową, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy ani też podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Wymierzona oskarżonemu kara jak i środek kompensacyjny zważywszy na determinację oskarżonego w osiągnięciu przestępczego celu, nieskuteczność dotychczasowego oddziaływania prawnokarnego a także działanie w warunkach powrotu do przestępstwa sprawiają, iż nie można ich uznać za rażąco niewspółmiernie surowe. Rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary zachodzi tylko wówczas, gdy zastosowany ogół dolegliwości karnych za przypisane przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynów oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celu kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego. A zatem, zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić tylko wówczas gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, osobowości sprawcy jak i stopnia zawinienia – innymi słowy, gdy jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą. Takich cech nie posiada orzeczona wobec oskarżonego kara albowiem uwzględnia ona wszelkie determinanty kary i z tego powodu także w tej części brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku.
Z tych względów Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.
SSO Jacek Myśliwiec (spr.)
SSO Anita Ossak SSO Katarzyna Gozdawa - Grajewska