Sygn. akt II W 434/17
Dnia 19 stycznia 2018 roku
Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodnicząca – SSR Bogdan Wałachowski
Protokolant – p.o. sekr. Sylwia Laskowska
w obecności oskarżyciela z Państwowej Inspekcji Pracy – Luiza Chojnowska
po rozpoznaniu w dniu 12.12.2017r., 16.01.2018 r. sprawy
J. M. (1)
córka J. i I. z d. G.
ur. (...) G.
obwinioną o to, że:
I. Działając w G. ul. (...) w imieniu pracodawcy I. M. w okresie 08.05.2017r. do 07.07.2017 r. nie wydała B. T. (1) świadectwa pracy, w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w dniu 30.04.2017r.
tj. wykroczenie z art. 282§1 pkt 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – kodeks pracy (Dz. U. z 2016r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Dz.U. poz 962) w zw. z art. 97 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Poz. 962)
II. Działając w G. ul. (...) w imieniu pracodawcy I. M. w dniach 09,14,15,17,20-22,24.03.2017r. dopuszczała U. C. (1), osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym, do wykonywania pracy w wymiarze 8 godzin na dobę bez zgody lekarza medycyny pracy lub lekarza sprawującego opiekę nad pracownicą
tj. o wykroczenie z art. 281 pkt. 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy Dz. U. z 2016r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Dz.U. poz 962) w zw. z art. 15 ust. 2 w zw z art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 2046 ze zmianami oraz z 2017r. Poz. 1428)
III. Działając w G. ul. (...) w imieniu pracodawcy I. M. nie wypłaciła U. C. (2) wynagrodzenia za pracę ponad obowiązujący pracownicę wymiar czasu pracy tj. w dniu 10.04.2017r. za 8,5 godziny pracy w marcu 2017r. , w dniu 10.06.2017r. za 3 godziny pracy w maju 2017 r. , w dniu 10.07.2017r. za 2 godziny pracy w czerwcu 2017r.
tj. o wykroczenie z art. 282§1 pkt. 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy Kodeks pracy Dz. U. z 2016r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Dz.U. poz 962) w zw. z art. 15 ust. 2 w zw z art. 94 pkt 5 w zw. z art. 80 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r.- Kodeks Pracy- (Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Poz. 962)
1. Obwinioną J. M. (1) uznaje za winną popełnienia zarzucanych jej czynów i za to na podstawie art. 282§1 pkt 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – kodeks pracy (Dz. U. z 2016r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Dz.U. poz 962) w zw. z art. 97 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Poz. 962), art. 281 pkt. 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy Dz. U. z 2016r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Dz.U. poz 962) w zw. z art. 15 ust. 2 w zw z art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 2046 ze zmianami oraz z 2017r. Poz. 1428), art. 282§1 pkt. 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy Kodeks pracy Dz. U. z 2016r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Dz.U. poz 962) w zw. z art. 15 ust. 2 w zw z art. 94 pkt 5 w zw. z art. 80 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r.- Kodeks Pracy- (Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Poz. 962) w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje ją na karę grzywny w wysokości 1500, 00( jeden tysiąc pięćset 00/100) złotych.
2. Zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt, 00/100) złotych tytułem opłaty i obciąża ją pozostałymi kosztami procesu w wysokości 100,00 (sto, 00/100) złotych.
Sygn. akt II W 434/17
Obwiniona J. M. (1) ( 42 lata) jest pełnomocnikiem do czynności prawnych, w tym zakresie prawa pracy swojej matki I. M., prowadzącej firmę Biuro (...) w G..
W 2017 roku zatrudniała w imieniu matki pracowników min. B. T. (1) i U. C. (1).
W dniu 08 sierpnia 2017 roku Państwowa Inspekcja Pracy w osobie st. inspektora pracy E. M. wszczęła kontrolę. Okazano wówczas inspektorowi umowę o pracę zawartą z U. C. (1) w dniu 01.01.2016r. na czas określony od 01.01.2016r. do 31.10.2018r. w wymiarze pełnego etatu na stanowisku księgowa za wynagrodzeniem 2200zł. Okazano inspektorowi akta osobowe U. C. (1) i byłej pracownicy B. T. (1). U. C. (1) nie posiadała orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na zajmowanym stanowisku ( takie zaświadczenie zostało wystawione przez lekarza rodzinnego dopiero 11.08.2017r. i złożone przez obrońcę na rozprawie sądowej- k. 52).
W toku kontroli ustalono ponadto, że U. C. (1) jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarowym od 2001 roku. Niepełnosprawność orzeczono na stałe. Z dokumentacji czasu pracy U. C. (1) okazanej inspektorowi wynikało, że U. C. (1) świadczyła pracę w wymiarze 8 godzin w ciągu doby w dniach 9-14,15,17,20-22,24 marca 2017 roku, przy czym pracodawca nie posiadał zgody lekarza zgody medycyny pracy lub lekarza sprawującego opiekę nad U. C. (1) na pracę w wymiarze przekraczającym 7 godzin na dobę.
Podczas kontroli stwierdzono ponadto, że U. C. (1) świadczyła w trzech miesiącach 2017 roku pracę w wymiarze przekraczającym obowiązujący miesięczny wymiar czasu pracy. I tak w marcu 2017 roku obowiązujący wymiar czasu pracy wynosił 161 godz. podczas gdy U. C. pracowała 169,5 godz. W maju 2017r. obowiązujący wymiar czasu pracy dla U. C. wynosił 126 godz., a przepracowała ona łącznie 132 godz. W czerwcu 2017 roku obowiązujący u U. C. wymiar czasu pracy wynosił 84 godz., a przepracowała ona łącznie 86 godz.
U. C. nie otrzymała wynagrodzenia za pracę ponad obowiązujący wymiar za wskazane wyżej miesiące.
B. T. (1) posiadała umowę o pracę zawartą w dniu 01.03.2017r. na czas określony od 01.03.2017r. do 30.04.2017r. na stanowisku księgowa na pełny etat za wynagrodzeniem 2000zł. Zgodnie z treścią świadectwa pracy jej stosunek pracy trwał od 01.12.2016r. do 30.04.2017r. Umowa została rozwiązana w terminie, na który była zawarta. Ze świadectwa pracy B. T.- co zostało zapisane w protokole kontroli- wynika, że była ona niezdolna do pracy przez 7 dni w okresie od 20.04.- 30.04.2017r. a świadectwo pracy zostało przesłane przez obwiniona J. M. za pośrednictwem poczty dopiero w dniu 08.07.2017r.
Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił w oparciu o protokół kontroli inspektora pracy k. 14-16 oraz dokumenty z k. 52,18, 48-51, a także zeznania B. T. k. 59, U. C. k. 53-54.
Obwiniona J. M. nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. Wyjaśniła (k. 51), że rzeczywiście zatrudniała u jej matki B. T. i U. C.. Uważała, że stosunek pracy z panią B. T. ulegnie rozwiązaniu z ostatnim dniem jej choroby, a ponadto oczekiwała na kolejne zwolnienia lekarskie świadka B. T.. Odnośnie czasu pracy świadka U. C. podała, że był on wydłużany za porozumieniem z U. C. i tej ostatniej taka sytuacja odpowiadała.
Zdaniem Sądu okoliczności popełnienia przez J. M. przypisanych jej czynów nie budzą wątpliwości. Najważniejszym dowodem, który na to w sposób jednoznaczny wskazuje jest protokół z przeprowadzonej kontroli k. 14-16, który potwierdza te wszystkie okoliczności, które powodują przypisanie obwinionej sprawstwa w zakresie trzech zarzucanych jej wykroczeń. Znamiennym jest, że obwiniona w dniu 10.08.2017r. otrzymała egzemplarz tego protokołu i w przysługującym jej terminie 7 dni nie wniosła żadnych zastrzeżeń do niego. Innymi słowy przyjąć należy, że nie kwestionowała ustaleń inspektora pracy. W gruncie rzeczy nie kwestionowała ich również w toku rozprawy. W tym zakresie jej wyjaśnienia zostały przez Sąd podzielone. Sąd nie podzielił jedynie motywów jakimi kierowała się ona przedłużając czas pracy U. C. ponad dopuszczalny wymiar czasu pracy. Sąd w całości podzielił jako wiarygodne protokół kontroli, bo jak wskazano wyżej, nie był on kwestionowany przez obwinioną ani w postępowaniu wyjaśniającym, ani w toku rozprawy przed Sądem. Sąd podzielił również zeznania przesłuchanych w sprawie świadków U. C. i B. T.. One również nie były przez strony kwestionowane. U. C. przyznała, że za jej zgodą pracowała 8 godzin dziennie, mimo, że z uwagi na niepełnosprawność dzienny czas pracy jej powinien wynosić 7 godzin. Przyznała, że jak przepracowała 8 nadgodzin to mogła odebrać sobie dzień wolny. To jej odpowiadało ( k. 53v). Przyznała, ze u lekarza była dopiero w sierpniu 2017 roku i stosowne zaświadczenie przedłożyła pracodawcy. Sąd podzielił pozostałe dowody w postaci dokumentów, ich treści jak i wiarygodność nie budziły wątpliwości.
W świetle zgromadzonych w sprawie dowodów okoliczności popełnienia przez J. M. (1) zarzucanych jej czynów nie budzą zdaniem sądu wątpliwości. Dowody te pozwalają przyjąć w sposób pewny, że J. M. (1) działając w imieniu pracodawcy I. M. w okresie 08.05.2017r. do 07.07.2017 r. nie wydała B. T. (1) świadectwa pracy, w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w dniu 30.04.2017r. a zatem dopuściła się wykroczenia z art. 282§1 pkt 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – kodeks pracy (Dz. U. z 2016r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Dz.U. poz 962) w zw. z art. 97 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Poz. 962). Ponadto, w dniach 09,14,15,17,20-22,24.03.2017r. dopuszczała U. C. (1), osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym, do wykonywania pracy w wymiarze 8 godzin na dobę bez zgody lekarza medycyny pracy lub lekarza sprawującego opiekę nad pracownicą czym dopuściła się wykroczenia z art. 281 pkt. 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy Dz. U. z 2016r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Dz.U. poz 962) w zw. z art. 15 ust. 2 w zw z art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2046 ze zmianami oraz z 2017r. Poz. 1428).J. M. (1) również w imieniu matki tak jak wcześniej w G. na ul. (...) nie wypłaciła U. C. (2) wynagrodzenia za pracę ponad obowiązujący pracownicę wymiar czasu pracy tj. w dniu 10.04.2017r. za 8,5 godziny pracy w marcu 2017r. , w dniu 10.06.2017r. za 3 godziny pracy w maju 2017 r. , w dniu 10.07.2017r. za 2 godziny pracy w czerwcu 2017r. czym dopuściła się wykroczenia z art. 282§1 pkt. 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy Kodeks pracy Dz. U. z 2016r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Dz.U. poz 962) w zw. z art. 15 ust. 2 w zw z art. 94 pkt 5 w zw. z art. 80 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r.- Kodeks Pracy- (Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Poz. 962). Przepisy powyższe mają moc bezwzględnie obowiązujących ( ius cogens) a zatem nie mogą być wolą stron wyłączone.
Wymierzając obwinionej J. M. grzywnę w kwocie 1500 złotych Sąd miał na uwadze stopień społecznej szkodliwości jej czynów jako wykroczeń, stopień zawinienia obwinionej, a także uwzględnił jej sytuację osobistą i majątkową. Uznał, że nie stanowi ona nadmiernej dolegliwości. Uwzględnia też sposób życia obwinionej przed popełnieniem tych wykroczeń. Nie była ona wczesnej karana. Wymiar grzywny w ocenie Sądu spełnia również cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma on osiągnąć wobec obwinionej. Orzeczono ponadto o opłacie i pozostałych kosztach sądowych.