Sygn. akt II W 529/17
Dnia 15 lutego 2018 roku
Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodnicząca – SSR Katarzyna Garbarczyk
Protokolant – p.o. sekr. Sylwia Laskowska
w obecności oskarżyciela publicznego KPP w G. – asp. szt. Sylwestra Piotrowicz
po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2018 roku sprawy
W. D.
syna K. i J. z d. B.
ur. (...) w G.
obwinionego o to, że:
w dniu 19 sierpnia 2017 roku około godz. 15:05, na trasie R.- K. w Gminie M. prowadząc samochód osobowy marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i włączając się do ruchu z lewego pobocza, nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu jadącemu prawidłowo pojazdowi marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w wyniku czego doszło do zderzenia sie obydwu pojazdów, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym
tj. o czyn z art. 86§1 kw
1. Obwinionego W. D. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86§1 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 500,00 (pięćset 00/100) złotych.
2. Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 50,00 (pięćdziesiąt 00/100) złotych tytułem opłaty i obciąża go pozostałymi kosztami postępowania w wysokości 120,00 (sto dwadzieścia 00/100) złotych.
Sygn. akt II W 529/17
Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 19 sierpnia 2017 roku około godz. 15:05, W. D. kierował samochodem osobowym marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na trasie R.- K., w gminie M.. Pobocze przy tej trasie z prawej strony było zarośnięte, po obu stronach drogi rosły drzewa, był głęboki rów. Obwiniony rozwoził posiłek zatrudnionym na gospodarstwach rolnych pracownikom. Od drogi, którą poruszał się obwiniony odchodziła- pod ostrym kątem - droga, w którą W. D. zamierzał wjechać. Obwiniony zjechał na lewy pas ruchu i zatrzymał się na lewym poboczu. W tym czasie prawym pasem ruchu jechała D. K., prowadząc pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Kiedy pokrzywdzona znajdowała się na wysokości drogi, w którą zamierzał skręcić obwiniony, W. D. włączając się do ruchu z lewego pobocza, nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu jadącemu prawidłowo samochodowi pokrzywdzonej, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego (k.48v-49v, 50, 50v), nadto w oparciu o zeznania D. K. (k.49v- 50), A. K. (k. 50, k.22), jak również w oparciu o dowody tj.: protokoły oględzin k. 3-4, 5-7, 8-10, wydruk zdjęcia k. 17, szkic k. 20, płyta k. 23, zdjęcia dołączone przez obwinionego k. 45 oraz szkic sporządzony przez obwinionego na rozprawie (k. 46).
Obwiniony nie przyznał się do winy. Wyjaśnił, iż jechał prawym pasem ruchu, bliżej osi jezdni i kiedy skręcał w prawo, w drogę polną, zobaczył w lusterku, że po prawej stronie wyprzedza go samochód, który uderzył w bok pojazdu kierowanego przez niego ( wyjaśnienia obwinionego k.48v-49v, 50, 50v, szkic sporządzony przez obwinionego na rozprawie k.46).
Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom W. D., w jakich nie przyznaje się on do winy. Wyjaśnienia te w ocenie Sądu nie polegają na prawdzie i stanowią jedynie przyjętą przez obwinionego linię obrony. Nadto wyjaśnienia te są wewnętrznie niespójne, nielogiczne i pozostają odosobnione w świetle pozostałych zebranych w sprawie dowodów.
Sąd w pełni dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej D. K. (k.49v- 50, szkic k. 20,) co do okoliczności towarzyszących przedmiotowej kolizji. Relacja zdana przez pokrzywdzoną od początku była stanowcza, logiczna, zbieżna z pozostałymi zebranymi w sprawie dowodami, które Sąd ocenił jako wiarygodne.
Zarówno z wyjaśnień obwinionego, jak i zeznań pokrzywdzonej wynika, że pobocze przy trasie, którą poruszały się oba pojazdy, z prawej strony było zarośnięte, po obu stronach rosły drzewa, był głęboki rów. Powyższe potwierdza dokumentacja fotograficzna z miejsca zdarzenia (wydruk zdjęcia k. 17, płyta k. 23, zdjęcia dołączone przez obwinionego k. 45). Podkreślenia wymaga - a co jest bezsporne - że obie strony bardzo dobrze znały trasę, którą poruszały się tego dnia.
Nie było żadnych powodów, by pokrzywdzona - nawet gdyby przyjąć, jak podaje obwiniony, że w/w chciała wyprzedzić jego samochód - miała wyprzedać ten pojazd z prawej jego strony- wiedząc, jak wygląda pobocze. Więcej- gdyby chciała to uczynić, to mogła swobodnie taki manewr wykonać zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym- czyli z lewej strony pojazdu obwinionego. Na uwadze mieć należy, że z zeznań świadka - funkcjonariusza policji A. K. (k. 50, k.22) wynika wprost, że nie było realniej możliwości, by pokrzywdzona wyprzedzała pojazd obwinionego po prawej stronie z uwagi m. in. na przydrożny rów. W czasie oględzin miejsca nie stwierdzono nadto śladów kół na trawie. Zdaniem Sądu A. K. nie miała żadnych powodów, by zeznawać na temat okoliczności, które w rzeczywistości nie miały miejsca i niesłusznie obciążać obwinionego. Zeznania tego świadka podważają relację obwinionego, a korespondują z zeznaniami pokrzywdzonej.
W kontekście tych ustaleń należy przywołać wyjaśnienia obwinionego, w których z jednej strony nie przyznawał się do winy, z drugiej- był skory przyjąć mandat, żeby "nie robić rozgłosu", jednak ostatecznie "sumienie i godność" nie pozwoliły mu na przyjęcie tej kary. Przyznał, że kilka dni po skierowaniu przez policję sprawy do Sądu skontaktował się z funkcjonariuszem policji, gdyż chciał dobrowolnie poddać się karze mimo, że czuł się niewinny. Takie zachowanie W. D. nie przesądza wprawdzie o jego winie, nie mniej każe oceniać jego wyjaśnienia w określony sposób.
Obwiniony twierdził, że nie miał powodu, by zjeżdżać na lewe pobocze- jak to wynika z zeznań pokrzywdzonej. Zdaniem Sądu można postawić tezę, że taki powód jednak miał. W ocenie obwinionego droga, którą się poruszał była wąska, a wjazd w drogę polną, w którą zamierzał skręcić, był pod ostrym kątem. W tych okolicznościach zdaniem Sądu W. D. zjechał na lewe pobocze i tam się zatrzymał, by ułatwić sobie w ten sposób manewr skrętu. Kiedy pokrzywdzona znajdowała się na wysokości drogi, w którą zamierzał skręcić obwiniony, W. D. włączając się do ruchu z lewego pobocza, nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu jadącemu prawidłowo samochodowi pokrzywdzonej, w konsekwencji powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.
Dowody w postaci protokołów oględzin miejsca zdarzenia i oględzin obu pojazdów (k. 3-4, 5-7, 8-10) korespondują z pozostałymi dowodami, jakim Sąd nadał walor wiarygodności.
Zgodnie z art. 17 ust.2 ustawy Prawo o ruchu drogowym - kierujący pojazdem, włączając się do ruchu, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność oraz ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu.
Odpowiedzialność na podstawie art. 86 § 1 kw ponosił sprawca, który poprzez zachowanie nienależytej ostrożności powoduje realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czyli groźbę wypadku drogowego czy innego niebezpieczeństwa mogącego prowadzić do kolizji drogowej.
W świetle analizy zebranych dowodów, bez wątpliwości przyjąć należało, że W. D. w dniu 19 sierpnia 2017 roku około godz. 15:05, na trasie R.- K. w gminie M. prowadząc samochód osobowy marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i włączając się do ruchu z lewego pobocza, nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu jadącemu prawidłowo pojazdowi marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w wyniku czego doszło do zderzenia sie obydwu pojazdów, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w konsekwencji dopuszczając się wykroczenia z art. 86§1 kw.
Wina obwinionego w zakresie popełnienia zarzuconego mu czynu, nie budzi wątpliwości. Zdaniem Sądu obwiniony przedmiotowego wykroczenia dopuściła nieumyślnie tj. nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnił je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia takiego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć.
Przy wymiarze kary grzywny Sąd miał na uwadze stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, zagrożenie, jakie swoim zachowaniem obwiniony spowodował dla innych uczestników ruchu drogowego, wagę naruszonych przez obwinionego obowiązków, a także warunki osobiste, majątkowe sprawcy, jego dotychczasową niekaralność ( oświadczenie obwinionego k.48v ). W świetle powyższego Sąd, uznając obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, na podstawie art. 86§1 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazał go na karę grzywny w wysokości 500 złotych. Zdaniem Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu i spełni cele w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej.
Zasądzając od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 złotych tytułem opłaty i obciążając go pozostałymi kosztami procesu w wysokości 120 złotych, Sąd kierował się treścią art. 119§1 kpw