UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 19.04.2017r. A. H. (2) został uznany za winnego tego, że w dniu 11.11.2016r. w S. w ruchu lądowym prowadził pojazd mechaniczny marki F. (...) o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości przy stwierdzonym stężeniu alkoholu w wydychanym powietrzu zawierającym się w przedziale pomiędzy 1,20 a 0,94 mg/l, a we krwi w przedziale pomiędzy 1,88 a 2,67 ‰ oraz będąc wcześniej prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 29.01.2015r. o sygn. akt IX K 1879/14, wyrokiem Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 14.04.2016r. o sygn. akt IX K 1652/15 oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 29.09.2016r. o sygn. akt IX K 1039/16 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, a także w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonych przez Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 14.04.2016r., sygn. IX K 1652/15, oraz wyrokiem z dnia 29.09.2016r., sygn. IX K 1039/16, tj. przestępstwa z art. 178 a § 1 i 4 kk i za to na mocy art. 178 a § 4 kk skazany został na karę 1 roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 42 § 4 kk orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio.

Na podstawie art. 43 a § 2 kk orzeczono wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 10.000 zł.

Na podstawie art. 29 ustawy z dnia 26.05.1982r. – Prawo o adwokaturze zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. R. kwotę 619,92 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, którymi obciążono Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku wywiodła obrońca oskarżonego, która zaskarżyła orzeczenie w całości zarzucając mu:

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, że oskarżony ok. godz. 21.00, będąc w stanie nietrzeźwości wsiadł do swojego samochodu, podczas gdy oskarżony prowadząc pojazd nie znajdował się w stanie nietrzeźwości, a ponadto oskarżony opuścił teren nieruchomości, na której był widziany przez świadków znacznie wcześniej, co wynika z treści składanych w niniejszej sprawie zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonego;

2) obrazę przepisów postępowania, a to zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 kpk poprzez uznanie opinii biegłego lekarza sądowego za w pełni wiarygodną i potwierdzającą, że oskarżony w czasie prowadzenia pojazdu znajdował się w stanie nietrzeźwości, podczas gdy uwzględniając fakt, iż nieprawidłowe są ustalenia w zakresie czasu, kiedy oskarżony opuścił teren nieruchomości przy ul. (...), opinia nie wyklucza, że oskarżony spożywał alkohol dopiero po powrocie, kiedy nie prowadził już pojazdu.

W oparciu o podniesione zarzuty obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uznanie, że oskarżony wypełnił znamiona występku z art. 244 kk i wymierzenie za ten czyn kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania bądź uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Apelacja nie była zasadna. Wbrew jej wywodom sąd rejonowy nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, ani nie dopuścił się, mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów postępowania. Sąd pierwszej instancji przeprowadził postępowanie w sposób prawidłowy, a zgromadzony w jego toku materiał dowodowy poddał ocenie uwzględniającej zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Właściwie przeprowadzone i ocenione dowody doprowadziły do wykazania oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie postawionego mu zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 178a § 4 kk. Jedyna korekta zaskarżonego wyroku dokonana przez sąd okręgowy dotyczyła sprecyzowania ustalonego stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego. W związku z tym, że wysokość stężenia alkoholu w wyroku podana została w przedziale między 1,20 mg/l a 0,94 mg/l w wydychanym powietrzu, sąd odwoławczy przyjął wartość 0,94 mg/l jako korzystniejszą dla oskarżonego.

Obrońca oskarżonego podniosła, że nieprawidłowe były ustalenia poczynione przez sąd rejonowy w zakresie czasu kiedy oskarżony opuścił teren posesji przy ul. (...) w G.. W ocenie skarżącej nie mogło to nastąpić ok. godziny 21.00, gdyż co innego wynika z zeznań świadków oraz wyjaśnień oskarżonego. Okoliczność ta zdaniem odwołującej się ma z kolei znaczenie dla ustalenia, w jakim czasie oskarżony spożywał alkohol – przed, czy po zakończeniu jazdy.

Odnosząc się do tego zarzutu przypomnieć należy treść wyjaśnień oskarżonego A. H. (1) złożonych w postępowaniu przygotowawczym w dniu 13.11.2016r.: „Pod dom podjechałem około godziny 19.30. Pod domem siedząc w samochodzie, po wyłączeniu silnika samochodu, otworzyłem puszkę 0,5 litra piwa (...), które wypiłem w czasie 15 minut. Następnie otworzyłem kolejną puszkę tego samego piwa, które wypiłem też w czasie 15 minut. Później otworzyłem kolejną puszkę tego samego piwa, z której wypiłem może połowę i wtedy podjechali do mnie policjanci” (k. 35). Z wypowiedzi oskarżonego wynika więc, że musiał on zostać zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji krótko po godzinie 20.00, tymczasem w rzeczywistości zatrzymanie nastąpiło o godzinie 21.30, co znajduje odzwierciedlenie w protokole zatrzymania (k. 4). Uwzględniając zatem czas przejazdu z G. do S., za prawidłowe należało uznać ustalenie sądu rejonowego, iż teren nieruchomości przy ul. (...) w G. oskarżony opuścił około godziny 21.00. Okoliczność tę potwierdzają również relacje K. S., która zeznała, iż po zauważeniu, że samochód marki B. należący do oskarżonego uderzył w jej pojazd i odjechał sprzed domu, niezwłocznie zadzwoniła na Policję (k. 17). Z notatki urzędowej sporządzonej przez funkcjonariusza Policji P. G. wynika, że zgłoszenie telefoniczne K. S. odebrano około godziny 21.10 (k. 1). Zestawienie powyższych faktów prowadzi do wniosku, że oskarżony A. H. (2) poruszając się samochodem marki B. opuścił posesję przy ul. (...) w G. ok. godziny 21.00. Nie było więc tak jak twierdzi obrońca, że oskarżony odjechał z posesji „krótko” po przyjeździe K. S. i D. J. do domu, tj. ok. godz. 20.00. W tym czasie A. H. (2) przebywał jeszcze w mieszkaniu B. M., a jego samochód stał przed budynkiem. Z zeznań K. S. (k. 16-17) i D. J. (k. 20-21) wcale nie wynika, że oskarżony odjechał zaraz po ich powrocie do domu, tj. ok. godziny 20.00. Zatem po opuszczeniu posesji przy ul. (...) w G. ok. godziny 21.00 oskarżony nie mógł spożywać alkoholu albowiem w tym czasie przemieszczał się samochodem na trasie G.-S., a bezpośrednio po dotarciu do miejsca zamieszkania, tj. o godzinie 21.30 został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji.

Z obliczeń biegłego R. H. zawartych w opinii z dnia 21.12.2016r. wynika tymczasem, iż nawet przy założeniu, że A. H. (2) spożywał alkohol w deklarowanej przez siebie ilości po zdarzeniu (tj. po zatrzymaniu samochodu przed swoim domem), to już wcześniej był pod wpływem alkoholu, a jego stężenie o godzinie 21.00 wynosiło 1,88 ‰ (k. 80). Opinia biegłego oparta na analizie wyników pomiaru stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu, uwzględniająca przy tym wariant „nadpicia” alkoholu przez oskarżonego po zakończeniu jazdy, a także fakt, iż w chwili pomiarów nastąpiło wyrównanie stężeń, nie pozostawia wątpliwości, iż w czasie prowadzenia pojazdu oskarżony znajdował się w stanie znacznie przekraczającym próg nietrzeźwości określony w art. 115 § 16 kk.

Na stan nietrzeźwości oskarżonego A. H. (1) pośrednio wskazywały również spostrzeżenia przesłuchanych w sprawie świadków. K. S. zeznała, iż kierowany przez oskarżonego samochód marki B., który poruszał się bez włączonych świateł, cofając, uderzył w tył jej pojazdu, następnie usłyszała odgłos kolejnego uderzenia. Zauważyła, że samochód oskarżonego nadal bez włączonych świateł, odjechał z placu przed jej domem (k. 17). Fakt, iż oskarżony nie potrafił prawidłowo i bezpiecznie wykonać stosunkowo prostego manewru wyjazdu na ulicę z miejsca parkowania, potwierdza że jego zdolności psychomotoryczne były mocno upośledzone na skutek wypitego wcześniej alkoholu. D. J. zaobserwował, że A. H. (2) zbliżając się do samochodu szedł chwiejnym krokiem, wręcz zataczał się (k. 20-verte, k. 142) – świadek nie miał wątpliwości, że oskarżony był nietrzeźwy. B. M., u którego A. H. (2) gościł krytycznego dnia, również zeznał, iż sposób zachowania oskarżonego wskazywał, że jest on pod wpływem alkoholu (k. 24-verte). Zbieżne w swej treści zeznania wymienionych świadków potwierdzają, że A. H. (2) w trakcie wykonywania manewrów na placu przed ich domem znajdował się w stanie nietrzeźwości.

W świetle przeprowadzonych dowodów w postaci wyników pomiaru stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu, opinii biegłego, zeznań świadków oraz odpisów prawomocnych wyroków nie budziło żadnych wątpliwości to, iż oskarżony A. H. (2) znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, będąc wcześniej prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, a nadto w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo. Kwalifikacja prawna tego czynu jako występku z art. 178 a § 4 kk nie budzi zastrzeżeń, a wymierzona oskarżonemu kara 1 roku pozbawienia wolności wraz z obligatoryjnym środkiem karnym w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych oraz środkiem w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 10.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej nie może być postrzegana jako rażąco niewspółmierna w rozumieniu art. 438 ust. 4 kpk. Wymierzając oskarżonemu karę sąd rejonowy uwzględnił ustawowe dyrektywy określone w art. 53 kk słusznie podkreślając jego uprzednią wielokrotną karalność. Warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności nie było możliwe z uwagi na to, że w czasie popełnienia przestępstwa oskarżony był skazany na karę pozbawienia wolności (art. 69 § 1 kk).

Podzielając zatem ustalenia faktyczno-prawne sądu pierwszej instancji i nie znajdując podstaw do uwzględnienia wniosków i zarzutów apelacji orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE