UZASADNIENIE

Powód M. B. pozwem z dnia 14 września 2016 roku (data stempla pocztowego) wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. w Ł. kwoty 9 539,82 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty i kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w wyniku kolizji z dnia 15 marca 2016 roku doszło do uszkodzenia samochodu marki A. (...) stanowiącego własność poszkodowanej E. G. (1). Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. Poszkodowana zleciła powodowi naprawę uszkodzonego pojazdu. Dnia 15 marca 2016 r. powód nabył od poszkodowanej wierzytelność w stosunku do pozwanej na podstawie umowy cesji. Powód dokonał naprawy w oparciu o kalkulację kosztów naprawy nr 079/DJ/16 z dnia 7 kwietnia 2016 r., zgodnie z którą koszt naprawy wynosił 20.776,41 zł. Pozwana po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego uznał swoja odpowiedzialność do kwoty 11.018,88 zł. Wezwaniem do zapłaty z dnia 15 czerwca 2016 r. powód wezwał pozwaną od zapłaty dalszego odszkodowania.

W dniu 13 października 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 2600/16 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana (...) S.A. w Ł. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, domagając się oddalenia powództwa w całości oraz o zasądzenia kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, że kwestionuje wysokość szkody wskazaną przez stronę powodową. Zdaniem pozwanej zasadnym było użycie podczas naprawy części alternatywnych.

Sąd zważył, co następuje:

Dnia 15 marca 2016 roku doszło do uszkodzenia samochodu marki A. (...) stanowiącego własność poszkodowanej E. G. (1). Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana.

Okoliczność bezsporne.

W dniu 31 marca 2016 r. poszkodowana i powód zawarły umowę cesji wierzytelności zgodnie, z którą cedent przelał na cesjonariusza swoją wierzytelność – prawo do dochodzenia odszkodowania w związku ze szkodą z dnia 15 marca 2016 r.

Dowód: umowa cesji (k. 7-8).

Pozwana decyzją z dnia 6 kwietnia 2016 r. przyznała poszkodowanej odszkodowanie w wysokości 11.018,88 zł. Pismem z dnia 15 czerwca 2016 r. oraz z dnia 13 lipca 2016 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty odszkodowania w wysokości 9.539,82 zł brutto.

Dowód: decyzja (k. 22-23), pismo z dni 15 czerwca 2016 r. (k. 24-25), pismo z dni 13 lipca 2016 r. (k. 26-27).

Koszt naprawy samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) z uwzględnieniem stawki jakie stosowały warsztaty typu rzemieślniczego na rynku lokalnym przy zastosowaniu operacji technologicznych koniecznych, na okres zaistnienia szkody tj. marzec 2016 r. wynosił 16.503,39 zł netto tj. 20.299,17 zł. Użycie części oryginalnych w naprawie nie będzie skutkowało wzrostem jego wartości po jej wykonaniu.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego M. D. z dnia 31 lipca 2017 r. (k. 71-77), kosztorys (k. 9-13), kalkulacja (k. 14-21).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o dokumenty, które pod względem treści i formy nie budziły wątpliwości.

Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka E. G. (2) albowiem jej zeznania nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd oddalił wniosek o zobowiązanie powoda do przedłożenia dowodów z faktur części zamiennych oraz o przeprowadzenie przez biegłego oględzin. W ocenie Sądu dowody te nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. Ze względu na upływ czasu przeprowadzenie oględzin przez biegłego dla potrzeb opinii w sprawie nie mogło wnieść niczego istotnego dla sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez powoda M. B. przeciwko pozwanej (...) S.A. w Ł. zasługiwało na uwzględnienie w części.

W niniejszym postępowaniu zastosowanie znajdują przepisy odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą.

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. W ocenie Sądu powód w należyty sposób wykazał, iż skutecznie nabył przedmiotową wierzytelność od poszkodowanej.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu motoryzacji na okoliczność ustalenia wysokości szkody, oraz kosztów naprawy przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych, przy zastosowaniu stawki za roboczogodziny, a w szczególności czy zastosowana przez powoda mieści się stawka stosowanych na rynku lokalnym w tym czasie, a ponadto na okoliczność czy części zamienne sygnowane symbolem Q różnią się jakościowo od części zamiennych sygnowanych symbolem O, czy naprawa przy użyciu części zamiennych sygnowanych symbolem Q przywróciłoby sprawność pojazdu i stan sprzed szkody, czy naprawa częściami O podwyższa wartość samochodu po naprawie.

Powołany w sprawie biegły sądowy stwierdził, że koszt naprawy samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) z uwzględnieniem stawki jakie stosowały warsztaty typu rzemieślniczego na rynku lokalnym przy zastosowaniu operacji technologicznych koniecznych, na okres zaistnienia szkody tj. marzec 2016 r. wynosił 16.503,39 zł netto tj. 20.299,17 zł brutto.

Zdaniem biegłego użycie części oryginalnych w naprawie nie będzie skutkowało wzrostem jego wartości po jej wykonaniu. Sąd w całości przychyla się do stanowiska biegłego. Zdaniem Sądu koszt naprawy samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) wynosił 16.503,39 zł netto tj. 20.299,17 zł brutto. Sąd wskazuje również, że dla obliczenia i wypłaty należnego odszkodowania bez znaczenia jest to czy poszkodowana naprawiła pojazd, czy też nie, ponieważ obowiązek naprawienia szkody ma wyrównać poszkodowanej uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę a uszczerbek taki powstaje już od chwili wyrządzenia szkody. W związku z powyższym dla wypłaty należnego odszkodowania nie jest konieczne wykazanie, przez poszkodowaną, że dokonała naprawy samochodu przy użyciu części nowych oryginalnych. Odnosząc się do podnoszonego przez pozwaną zarzutu nie zastosowania alternatywnych części zamiennych, to w ocenie Sądu, w sytuacji gdy nie ma dowodów na to, że w uszkodzonym samochodzie były stosowane przez poszkodowaną zamienniki części, to należy uznać za zasadne skorzystanie przy naprawie z części oryginalnych, gdyż wykorzystanie zamienników nie kompensowałoby poniesionej przez poszkodowaną szkody. Ciężar dowodu w zakresie, że w samochodzie nie były wcześniej zamontowane cześci oryginalne, spoczywa na pozwanym, a skoro brak informacji w tym zakresie należy uznać, że były one zamontowane fabrycznie. Skoro tak, to brak uzasadnienia w tym, aby naprawa uszkodzeń odbywała się częściami zamiennymi nieoryginalnymi. Ewentualne oględziny nie wykazałyby, jakie cześci były przed naprawą. Z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że poszkodowany ma prawo żądać pełnych kosztów naprawy, nawet jeżeli są one hipotetyczne. Szkoda został bowiem poniesiona, a samochód jako powypadkowy traci na wartości, nawet jeżeli został naprawiony częściami oryginalnymi, ponieważ wypadkowość i historia napraw, jest niezmiernie ważnym czynnikiem wpływającym na cenę sprzedaży samochodu. W takim podejściu do sprawy, brak również podstaw, aby dowód z ewentualnych faktur naprawy od poszkodowanego mógł mieć znaczenie dla sprawy.

Odnosząc się do opinii biegłego, uznał on za średnia stawkę roboczogodziny na poziomie 95 zł, a nie jak wnosił powód 100 zł. według takiej stawki Sąd uznał roszczenie pozwu za uzasadnione, ponieważ biegły stwierdził, że jest to stawka średnia w tamtym okresie w tamtym rejonie.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, opierając się na wynikach opinii biegłego, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za zasadne w zasadniczej cześci i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 9.280,29 zł (20.299,17 zł – 11.018,88 zł = 9.280,29 zł).

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 16 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

W związku z uznaniem przez Sąd dochodzonego roszczenia w części tj. w kwocie 9.280,29 złotych, Sąd oddalił powództwo w zakresie pozostałej kwoty, tj. 259,53 złotych (9539,82 zł - 9.280,29 zł = 259,53 zł) orzekając o tym w punkcie 2 sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. W niniejszej sprawie powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania w związku z czym Sąd postanowił włożyć na stronę pozwaną obowiązek zwrotu wszystkich kosztów. Na łączną kwotę kosztów postępowania strony powodowej złożyły się kwoty: 477 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 400 zł tytułem uiszczonej zaliczki na poczet sporządzenia opinii przez biegłego sądowego, 2 400,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §2 pkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804) co daje łączną kwotę 3 294 zł.

SSR Jolanta Brzęk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE