UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 września 2016 roku, powódka (...) Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w L. domagał się zasądzenia od pozwanej (...) S.A. w W., kwoty 3 985,43 zł wraz z odsetkami od dnia 28 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 25 lipca 2015 r. doszło do uszkodzenia samochodu marki O. o nr rejestracyjnym (...), który w dniu zdarzenia stanowił własność D. W.. Następnie umową cesji z dnia 31 maja 2016 r. poszkodowany przelał na rzecz powoda przysługującą mu wierzytelność tytułem odszkodowania OC należnego jej za naprawienie wskazanego wyżej pojazdu. Pozwana na skutek zgłoszenia szkody przyznała odszkodowanie za naprawę pojazdu w wysokości 4 647,80 zł. Powód wyjaśnił, że pozwana zakwestionowała i zweryfikowała przyjęta przez niego stawkę za roboczogodzinę prac naprawczych oraz części alternatywnym. Właściciel pojazdu nie zgadzał się z ustaleniem szkody w pojeździe na wskazanym poziomie dlatego też zlecił wykonanie prywatnej kalkulacji naprawy. Powód wskazał, że rzeczywisty koszt naprawy uszkodzonego pojazdu zgodnie ze wspomnianą kalkulacją naprawy kształtują się na poziomie 8 633,23 zł.

W dniu 18 października 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 2749/16/5 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W przepisanym terminie pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana przyznała, że w dacie szkody ubezpieczała w zakresie OC pojazd sprawcy zdarzenia drogowego i w związku z powstałą szkodą przyjęła odpowiedzialność, co do zasady za skutki kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód poszkodowanego. W ocenie pozwanej wypłacone poszkodowanej odszkodowanie pozwalało w pełnym zakresie na likwidację poniesionej szkody. Pozwana zakwestionowała wysokość objętych pozwem roszczeń odszkodowawczych. Pozwana wyraziła pogląd, że wskazany przez powoda koszt naprawy pojazdu jako wygórowany nie może być uznany za normalne następstwo szkody. Pozwana podniosła również, że na poszkodowanym ciąży obowiązek współdziałania z ubezpieczycielem przy wykonaniu zobowiązania.

Sąd ustalił, co następuję:

W dniu 25 lipca 2015r., samochód osobowy marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność poszkodowanego D. W., uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej (OC) sprawcy kolizji drogowej była pozwana. Pozwana po otrzymaniu zawiadomienia o fakcie powstania szkody z dnia 25 lipca 2015 r. przeprowadziła postępowanie likwidacyjne, uznając swoją odpowiedzialność z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych z pozwaną. W następstwie przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego strona pozwana wypłaciła odszkodowanie w wysokości 4 647,80 zł. Pozwana na skutek zgłoszenia szkody przyznała odszkodowanie za naprawę pojazdu w wysokości 4 647,80 zł. Pozwana zweryfikowała przyjętą przez powoda stawkę za roboczogodzinę prac naprawczych, tj. do kwoty 60 zł. Ceny części zamiennych zostały określone przy zastosowaniu części alternatywnych.

Poszkodowany nie zgadzając się z ustaleniem szkody w wysokości przedstawionej przez pozwaną zlecił wykonanie kalkulacji naprawy swojego samochodu, który wskazywał na koszt naprawy w wysokości 8 633,23 zł.

W dniu 31 grudnia 2016 r. zawarł z powódką (...) Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w L. umowę cesji wierzytelności, na mocy której zbyła na jej rzecz wierzytelność przysługującą mu względem pozwanej w postaci prawa do zwrotu odszkodowania w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 25 lipca 2015 r.

Powódka wystąpiła do pozwanej o zapłatę pozostałej części odszkodowania, tj. kwoty 3 985,43 zł.

Dowód: decyzja pozwanej (k.9), wezwanie (k.10-11), kalkulacja (k.21-25), umowa przelewu wierzytelności (k.26,27-28), zawiadomienie (k.29), załącznik nr 1 (k.30), decyzja (k.31,32,33), kalkulacja (k.34-38), dane pojazdu (k.41-42), dokumentacja zdjęciowa (k.43-51), (k.79-81), akta szkoda (k.101),

Uzasadniony koszt naprawy samochodu O. o numerze rejestracyjnym (...), za które odpowiedzialność ponosi pozwana - wyniósł kwotę 8 474,91 zł.

Dowód: opinia biegłego M. P. (k.108-123).

Wartość pojazdu O. o numerze rejestracyjnym (...) sprzed szkody z dnia 25 lipca 2015 r. wynosiła kwotę 14 500 zł.

Dowód: opinia biegłego M. P. (k.108-123).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd nadto w całości dał wiarę pisemnej opinii biegłego sądowego M. P..

Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z 7 listopada 2000 roku (sygn. akt: I CKN 1170/98, OSNC 2001, nr 4 poz. 64) opinia biegłego podlega ocenie – przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (zob. także wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2002 roku, V CKN 1354/00).

Kierując się powyższymi wytycznymi i biorąc pod uwagę pozostały materiał dowodowy sprawy Sąd uznał za przekonującą i w konsekwencji mającą zasadnicze znaczenie dla definitywnego rozstrzygnięcia sprawy opinię ww. biegłego. Należy zauważyć, że biegły ten dysponuje odpowiednią wiedzą dla sporządzenia przedmiotowej opinii i składania w tym zakresie zeznań, czego strony nie kwestionowały. Sąd nie miał zatem żadnych zastrzeżeń do metody jej opracowania. Przedmiotowa opinia jest rzetelna, fachowa i czyni zadość postawionej tezie dowodowej. Strony nie składały do niej zastrzeżeń. Wnioski końcowe pisemnej opinii zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, kategoryczny i zostały należycie umotywowane.

Ustalenia opinii w zakresie wiadomości specjalnych zgodnie z art. 278 k.p.c. stanowią podstawę ustaleń faktycznych sądu w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Podstawą prawną roszczenia powoda jest art. 509 k.c. zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Odpowiedzialność odszkodowawcza pozwanej znajduje podstawę w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) oraz normach art. 415 k.c., 436 § 2 k.c. i art. 822 k.c. Przy czym przepis art. 19 przywołanej ustawy o ubezpieczeniach, analogicznie do treści art. 822§ 4 k.c. przyznaje poszkodowanemu roszczenie bezpośrednio od ubezpieczyciela odpowiadającego z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy.

Stosownie do treści art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, a naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwana nie kwestionowała, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania.

Spornym pomiędzy stronami natomiast okazał się uzasadniony koszt naprawy pojazdu tj. O. o numerze rejestracyjnym (...), – w związku ze zdarzeniem z dnia 25 lipca 2015 r. w zakresie wysokości stawki roboczogodziny za operacje naprawcze oraz użytych części do naprawy.

Zatem odnosząc się do uzasadnionych kosztów naprawy ww. pojazdu, należy wskazać, że szkoda może zostać naprawiona w drodze restytucji, gdy w wyniku prac naprawczych uszkodzony przedmiot doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem.

Zgodnie z zasadą pełnej kompensaty poniesionej szkody (art. 361 §2 k. c.) poszkodowany może domagać się od podmiotu odpowiedzialnego odszkodowania obejmującego poniesione koszty wspomnianych prac naprawczych. Nie można w tej sytuacji przyjąć, że poszkodowany może domagać się jakichkolwiek poniesionych kosztów prac naprawczych. Z oczywistych względów nie mogą to być koszty prac naprawczych, które służyły do poprawienia standardu uszkodzonego przedmiotu, a więc do podniesienia jego stanu technicznego w porównaniu ze stanem przed wyrządzeniem szkody, nawet wówczas, gdy ubezpieczyciel nie kwestionował przedmiotowego zakresu naprawy ani jej metody. Również w sytuacji, w której koszty naprawy poniesione zostałyby jedynie w celu przywrócenia istniejącego przed uszkodzeniem stanu używalności przedmiotu, powstaje potrzeba odpowiedniej selekcji takich kosztów i ich odpowiedniej weryfikacji na podstawie zobiektywizowanych kryteriów (wyrok Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 roku, III CZP 32/03).

W wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy (wyrok Sądu Najwyższego z 1 września 1970 roku., II CR 371/70, wyrok Sądu Najwyższego z 20 lutego 2002 roku, V CKN 903/00). Świadczenie zobowiązanego polegające na przywróceniu stanu poprzedniego lub zapłaceniu kwoty odpowiadającej wartości takiego przywrócenia (kosztów naprawy uszkodzonego przedmiotu) nie powinno przekraczać kosztów celowych, ekonomicznie uzasadnionych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972 r., II CR 425/72, wyrok Sądu Najwyższego z 3 lutego 1971 roku, III CRN 450/70).

Za "niezbędne" koszty naprawy należy uznać takie koszty, które zostały poniesione w wyniku przywrócenia uszkodzonego przedmiotu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń. Kosztami natomiast "ekonomicznie uzasadnionymi" są koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego podmiot dokonujący naprawy. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny stosowane przez wybrany podmiot odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług naprawczych na rynku. Jeżeli nie kwestionuje się uprawnienia do wyboru przez poszkodowanego podmiotu mającego dokonać naprawy, miarodajne w tym zakresie powinny być ceny stosowane właśnie przez ten podmiot. Przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależnie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałoby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte przez podmiot dokonujący naprawy były wyższe od przeciętnych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 roku, III CZP 32/03).

Nadto podkreślić należy, iż szkoda, która powstaje w skutek wypadku komunikacyjnego, podlega naprawieniu według zasad określonych w art. 363§ 2 k.c. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić (por. uzasadnienie uchwały SN z dnia 15 listopada 2001 r., sygn. akt III CZP 68/01, OSPiKA 2002, nr 7-8 poz. 103 oraz orzeczenie SN z dnia 27 czerwca 1988 r., sygn. akt I CR 151/88, wyrok SN z 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00 i uzasadnienie uchwały SN z 17 maja 2007 r., III CZP 150/06); w efekcie poszkodowany może dochodzić odszkodowania na podstawie rachunków za wykonaną naprawę rzeczy albo w oparciu o prognozowane koszty jej naprawy.

Ustalenie uzasadnionych kosztów naprawy w/w pojazdu wymagało powzięcia wiadomości specjalnych, tj. dowodu z opinii biegłego sądowego.

Z wykonanej przez biegłego opinii wynika, że uzasadniony koszt naprawy samochodu O. o numerze rejestracyjnym (...), za które odpowiedzialność ponosi pozwana - wyniósł kwotę 8 474,91 zł.

Nadto biegły wskazał, że wartość pojazdu O. o numerze rejestracyjnym (...) sprzed szkody z dnia 25 lipca 2015 r. wynosiła kwotę 14 500 zł.

Biegły podniósł, że koszty naprawy pojazdu są znacznie mniejsze od wartości pojazdu sprzed szkody, szkodę winno likwidować się metodą szkody częściowej, jako uzasadniony koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody,

Sąd w całości przychyla się do opinii biegłego a jej wnioski przyjmuje za swoje w zakresie wiadomości specjalnych.

W ocenie Sądu w/w kwota wskazana przez biegłego odzwierciedla uszczerbek zaistniały w dobrach majątkowych poszkodowanego. Wobec powyższego nie sposób było się zgodzić z zarzutem pozwanej jakoby wypłacona przez nią kwota była adekwatna do rozmiaru szkody poniesionej w związku ze zdarzeniem sprawczym i pozwalała na pokrycie celowych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody.

Nadto Sąd stoi na stanowisku, że w przypadku, gdy w pojeździe zabudowane były części fabryczne ‑ oryginalne, to w naprawie powinny być zastosowane takie same części oryginalne. Co więcej należy zauważyć, że chodzi o przywrócenie do stanu sprzed wyrządzenia szkody pojazdu, jako całości. Przywrócenie do stanu poprzedniego oznacza wobec tego, że pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy w takim stopniu jak przed zdarzeniem. Konieczność wymiany uszkodzonej części stanowi niewątpliwie normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (art. 361 §1 K.c.); jeżeli nie da się jej naprawić w taki sposób, aby przywrócić ją do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę, musi zostać zastąpiona inną. Może wydawać się, że zastąpienie części już eksploatowanej, nową częścią powoduje, że poszkodowany zyskuje, gdyż w jego pojeździe pojawiła się część mająca większą wartość niż ta, która uległa zniszczeniu. Nie jest to jednak wniosek trafny, gdyż część po połączeniu jej z pojazdem nie może być oceniana, jako samodzielny przedmiot obrotu, lecz staje się jednym z elementów, które należy brać pod uwagę przy ocenie poniesionej straty. Stratę tę określa się przez porównanie wartości pojazdu przed zdarzeniem wyrządzającym szkodę i po przywróceniu go do stanu poprzedniego. O tym, że zamontowanie części nowych oryginalnych w miejsce starych prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego można mówić tylko wtedy, gdyby spowodowało to wzrost wartości pojazdu, jako całości. Poszkodowany może żądać naprawienia szkody przez przywrócenie do stanu poprzedniego, a wtedy ubezpieczyciel powinien ustalić wysokość odszkodowania z uwzględnieniem cen części nowych, jeżeli są one potrzebne do naprawy samochodu W szczególności nie ma podstaw, aby odrębnie oceniać wartość części samochodu i jeżeli części stare były w chwili wypadku częściowo zużyte, obniżać należne odszkodowanie.

Zatem za chybiony należy uznać zarzut, że wysokość odszkodowania winna zostać obliczona biorąc pod uwagę koszt naprawy przy pomocy alternatywnych części zamiennych. Sąd podziela wyrażany w orzecznictwie pogląd, że niezasadne jest stosowanie zamiast części autoryzowanych serwisów części zamiennych nieoryginalnych. Nie ma normy prawnej, która nakazywałby poszkodowanemu naprawę samochodu przy pomocy nieoryginalnych części. Oczywistym jest, że zamienniki nie gwarantują odpowiedniej jakości, która może ujawnić się po pewnym okresie czasu, niemożliwym do przewidzenia

Wobec powyższego należne powodowi odszkodowanie wyniosło łącznie kwotę
8 474,91 zł brutto. Mając jednakże na uwadze, że pozwana wypłaciła powodowi z tego tytułu kwotę 4 647,80 zł brutto pozostałe należne powodowi odszkodowanie wynosi 3 827,11 zł brutto.

Kwota ta podlegała więc zasądzeniu na podstawie art. 822 § 1 k.c., 361 § 1 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. o czym Sąd orzekł w pkt 1 wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.p.c. w zw. z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 roku, Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.).

W pozostałym zakresie roszczenie nie odpowiadało normie art. 361 § 1 k.c. o czym Sąd orzekł w pkt 2 wyroku to jest w zakresie pozostałej kowty 158,32 zł.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 100 k. p. c. zdanie drugie, który stanowi, że Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Zatem Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1692,10 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na powyższą kwotę składała się kwota 17 zł tyt. opłaty od pełnomocnictwa, kwota 200 zł tyt. opłaty od pozwu, kwota 1 200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z dnia 12 października 2016 r.) oraz kwota 275,10 zł jaką powód poniósł w związku z koniecznością przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego.

SSR Jolanta Brzęk.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE