WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym

Przewodniczący SSR Magdalena Glinkiewicz

Protokolant st.sekr.sąd. Bożena Czajkowska

Po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2018 r. w Toruniu.

sprawy z

U. S.

przeciwko:

TUZ Towarzystwo (...) w W.

o:

zapłatę

orzeka:

I.  zasądza od pozwanego TUZ Towarzystwo (...) w W. na rzecz powódki U. S. kwotę 1.000 zł (tysiąc złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 maja 2017r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 337 zł (trzysta trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt: I C 1050/17

UZASADNIENIE

Powódka U. S. wniosła o zasądzenie od pozwanego TUZ Towarzystwo (...) kwoty 1 000 zł, z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu (16.05.2017 r.) do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 15.07.2016 r. wskutek kolizji drogowej uszkodzeniu uległ samochód powódki marki J. nr rej. (...). Na podstawie kalkulacji pozwanego z dnia 10.08.2016 r. pozwane towarzystwo wyceniło szkodę na kwotę 2 627,51 zł. Z wyceną szkody nie zgodziła się powódka, wskazując na kalkulację z dnia 26.07.2016 r., w której pozwany TUZ wysokość szkody wycenił na kwotę 5 807,38 zł. Reklamacja powódki nie przyniosła rezultatu.

Pozwany TUZ Towarzystwo (...) wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesowych, w uzasadnieniu potwierdzając, że uznał swoją odpowiedzialność odszkodowawczą, co do zasady oraz potwierdzając, że wypłaciło powodowi odszkodowanie w kwocie 2 627,51 zł, odmawiając jednak uznania swojej odpowiedzialności w szerszym zakresie. W uzasadnieniu wskazał, że kalkulacje były opiniami prywatnymi. W ocenie strony pozwanej, powódka nie udowodniła wysokości szkody, poniesienia przez poszkodowaną kosztów naprawy pojazdu.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 15.07.2016 r. doszło do kolizji drogowej w wyniku, której uszkodzeniu uległ samochód powoda J. nr rej. (...). Pojazd sprawcy posiadał ubezpieczenie OC w pozwanym TUZ Towarzystwo (...).

Bezsporne.

Pozwany ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność odszkodowawczą.

Bezsporne

W toku postępowania likwidacyjnego, w kalkulacji z dnia 26.07.2016 r. wykonanej na zlecenie pozwanego TUZ wysokość szkody wycenił na kwotę 5 807,38 zł. Wycena została przekazana mężowi powódki B. S. drogą elektroniczną.

Dowód: kalkulacja naprawy k. 13-17, wiadomość mailowa z złączoną kalkulacją naprawy k 69-73.

TUZ zlecił wykonanie kolejnej kalkulacji naprawy. W kalkulacji z dnia 10.08.2016 r. pozwane towarzystwo wyceniło szkodę na kwotę 2 627,51 zł

Bezsporne (k. 18-23).

W dniu 29.08.2016r. pozwany wypłacił powódce odszkodowanie w kwocie 2.627,51 zł

Bezsporne.

Powódka nie godząc się z wyceną pozwanego, w dniu 14.09.2016 r., doręczonym stronie pozwanej 5.10.2016 r. złożyła reklamację

Bezsporne (k. 24).

Pismem z dnia 17.10.2016 r. strona pozwany ( (...) Biuro (...) w K.) nie uwzględnił reklamacji. Przedmiotowa decyzja została doręczona powódce nie później niż w terminie 30 dni od dnia złożenia reklamacji.

Bezsporne. (k. 25).

Pojazd pozwanej do dnia wydania wyroku nie został sprzedany ani naprawiony

Dowód : zeznania świadka B. S. k. 63-63v

Sąd zważył, co następuje :

Stan faktyczny został ustalony na podstawie okoliczności bezspornych, dokumentów przedłożonych przez strony do akt sprawy, zeznania świadka, oraz na podstawie art 230 k.p.c.

Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu, albowiem były kompletne i jasne, wraz z pozostałymi dowodami obrazowały dokładny stan faktyczny sprawy. Ich prawdziwość nie budziła, w ocenie Sądu, jakichkolwiek wątpliwości. Co więcej wiarygodność i autentyczność przedłożonych dokumentów, poza opinią techniczną sporządzoną na zlecenie powodów, nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka B. S. otrzymania od pozwanego droga mailową kalkulacji naprawy pojazdu, okoliczności te znalazły potwierdzenie w załączonych do akt sprawy mailach wraz z załącznikami.

Strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność co do zasady, dokonując wypłaty na rzecz powódki w kwocie 2 627,51 zł. za szkodę powstałą wskutek kolizji z dnia 15.07.2016 r. Dla porządku wiec należy jedynie zaznaczyć, że konsekwencją zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zgodnie z treścią art. 822 § 1 kpc jest zobowiązanie do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Źródłem odpowiedzialności pozwanego towarzystwa ubezpieczeń jest, więc umowa ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, którą ubezpieczyciel zawarł ze sprawcą kolizji oraz powstanie zdarzenia objętego ubezpieczonym ryzykiem. Kwestia ta, jak już wskazano, nie była sporna w niniejszej sprawie. Źródłem odpowiedzialności odszkodowawczej sprawcy kolizji drogowej, antycypującym obowiązek wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela jest natomiast art. 436 § 2 kc, który przewiduje odpowiedzialność na zasadzie winy samoistnych posiadaczy pojazdów mechanicznych, które się zderzyły, a więc odsyła do dyspozycji art. 415 kc, przewidującego odpowiedzialność deliktową za szkody będące następstwem zawinionego działania lub zaniechania osoby odpowiedzialnej. Do przesłanek odpowiedzialności deliktowej należą: zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

W myśl art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Dyspozycja art. 230 kpc uprawnia Sąd do uznania za przyznane faktów, co do których strona przeciwna nie wypowiedziała się. Sąd może zatem uznać za przyznane przez stronę niezaprzeczone twierdzenia strony przeciwnej w wypadku, gdy takie domniemane przyznanie znajduje uzasadnienie we wszechstronnym rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy (wyrok SN z 27.05.1971 r. II CR 122/71).

W niniejszej sprawie powódka, posiłkując się kalkulacją sporządzoną w toku postępowania likwidacyjnego przez pozwane towarzystwo w dniu 26.07.2016 r. twierdziła, że należy jej się odszkodowanie wyższe, aniżeli odszkodowanie przyznane przez stronę pozwaną w dniu 29.08.2016 r. na podstawie kalkulacji z dnia 10.08.2016 r. Powódka przedstawiła Sądowi kalkulację szkody z dnia 26.07.2016 r., nie wnosząc o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego.

Strona pozwana twierdziła natomiast, że wypłacone odszkodowanie w kwocie 2 627,51 zł skompensowało szkodę powódki w całości, a wcześniejsza kalkulacja była dokumentem prywatnym, nie mającym znaczenia. Pozwany zgłaszał w toku postępowania zasadność przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, wezwany do uiszczenia zaliczki na biegłego, pod rygorem pominięcia dowodu, nie uiściła rzeczonej zaliczki. Sąd pominął dowód z opinii biegłego stosownie do treści art. 130 [4] § 5 kpc.

W ocenie Sądu powódka udowodniła zasadność swego roszczenia.

Powódka celem wykazania zasadności wysokości należnego jej odszkodowania przedłożyła kalkulację sporządzoną w toku postpowania likwidacyjnego na zlecenie pozwanego. Powódka nie zleciła wykonania prywatnej ekspertyzy.

Strona pozwana zakwestionowała dowód przedstawiony przez pozwaną (kalkulację z dnia 26.07.2016 r.), wskazując jedynie, że jest to dokument prywatny, stanowiący dowód tego, że osoba go sporządzająca złożyła oświadczenie określonej treści. Pozwane towarzystwo nie wskazało natomiast żadnych merytorycznych argumentów, kwestionujących wiarygodność takiej kalkulacji (czy kalkulacja zawierała błędy metodologiczne, wady, ceny nieprzystające do obowiązujących) lub wskazujących przyczyn, z powodu których kompensując szkodę, pominęła rzeczoną kalkulację pomimo udostępnienia jej powódce.

W ocenie Sądu brak jest podstaw do uznania, że wysokość poniesionej przez powódkę szkody może być udowodniona tylko na podstawie opinii biegłego. Sąd ocenił moc dowodową przedłożonych przez strony dokumentów według własnego uznania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (art. 233 § 1kpc). Dokument prywatny, przedstawiony przez powoda, a sporządzony i udostępniony przez stronę pozwaną mógł być uznany za wystarczający (zwłaszcza, że dokument nie został merytorycznie zakwestionowany, a pozwany nie wniósł zaliczki na dowód z opinii biegłego). Sąd nie znalazł uzasadnionych podstaw, aby z urzędu kwestionować twierdzenia powódki i kalkulację szkody przez nią przedstawioną. Znajdowała ona pokrycie w dokumencie prywatnym, co było wystarczającym uzasadnieniem twierdzeń powódki. Należało zatem uznać, że wartość szkody po stronie powoda powstałej w wyniku zdarzenia z dnia 15.07.2016 r. odpowiada kwocie 5 807,38 zł, a więc kwocie większej od tej, którą powód wskazał w żądaniu pozwu (1000 zł). Tak, więc Sąd po odjęciu od wartości szkody odszkodowania wypłaconego już przez ubezpieczyciela w kwocie 2 627,51 zł uznał zasadność roszczenia powoda do kwoty dochodzonej w niniejszym postępowaniu tj. 1000 zł z odsetkami (art 481 k.c.) liczonymi od dnia wniesienia pozwu 16.05.2017 r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesowych Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności finansowej strony przegrywającej za wynik procesu. Pozwany przegrał proces w całości. Obowiązany był zatem zwrócić powodowi: 50 zł z tytułu opłaty, 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 270 zł stawki adwokackiej ustalonej stosownie do treści § 2 pkt. 1 rozporządzenia z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.