WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Katarzyna Karpińska
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Kamila Salamońska

po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2018 r. w Toruniu

sprawy z powództwa (...) Banku S.A. w W.

przeciwko J. J.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego J. J. na rzecz powoda (...) Banku S.A. w W. kwotę 29.256,60 zł (dwadzieścia dziewięć tysięcy dwieście pięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy);

II. nie obciąża pozwanego kosztami procesu.

Sygn. akt I C 1130/17

UZASADNIENIE

(...) Bank S.A. w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego J. J. kwoty 29.256,60 zł oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazano, iż pozwany zawarł z powodem umowę kredytu na podstawie, której otrzymał kwotę pieniędzy, zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach określonych w umowie. Pozwany nie wywiązał się ze swojego zobowiązania. Na roszczenia powoda składa się: kwota 28.023,89 zł tytułem należności głównej, 908,29 zł tytułem odsetek umownych za okres korzystania z kapitału w wysokości 10% od dnia 24.02.2016 r. do dnia 29.08.2016 r., kwota 324,42 zł tytułem odsetek za opóźnienie w wysokości 10% od 24.02.2016 r. do dnia 18.10.2016 r..

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 1 lutego 2017r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty wnosząc o uchylenie nakazu zapłaty, oddalenie powództwa i przekazanie sprawy do Sądu Rejonowego w Toruniu. Pozwany zakwestionował roszczenie powoda.

Postanowieniem z dnia 24 marca 2017 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał niniejszą sprawę według właściwości do tutejszego Sądu.

W piśmie z dnia 9 października 2017 r. pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

Postanowieniem z dnia 17 października Sąd Rejonowy w Toruniu zwolnił pozwanego od kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika z urzędu

Postanowieniem z dnia 27 listopada 2017 r. Sąd Okręgowy w Toruniu oddalił zażalenie pozwanego na powyższe postanowienie.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 18 października 2010 r. (...) Bank S.A. w W. zawarł z J. J. umowę konsolidacyjnego kredytu gotówkowego. Spłata kredytu miała nastąpić w ratach obejmujących spłatę kredytu z odsetkami i kosztami obsługi kredytowej.

Dowód: umowa kredytu gotówkowego k. 27-30

W dniu 29 czerwca 2011 r. strony zwarły aneks do umowy konsolidacyjnego kredytu gotówkowego.

Dowód: aneks k. 32-33

W związku z brakiem zapłaty zaległych rat pismem z dnia 17.06.2016 r. (...) Bank S.A. w W. wypowiedział J. J. umowę i wezwał do zapłaty należności.

Dowód: wezwanie k. 34;

oświadczenie o wypowiedzeniu umowy k. 36;

rozliczenie umowy k. 71-73

Sąd zważył co następuje:

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych oraz dokumentów.

Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu, albowiem ich prawdziwość nie budziła w ocenie Sądu jakichkolwiek wątpliwości. Były one opatrzone wymaganymi pieczęciami i podpisami. Co więcej, wiarygodność przedłożonych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Stan faktyczny nie był sporny między stronami.

Na wstępie należy odnieść się do zarzutu przedawnienia podniesionego przez stronę pozwaną, jako zarzutu najdalej idącego, a ewentualnie w przypadku, gdyby był on chybiony, zająć się kwestią zasadności roszczenia co do zasady jak i jego wysokości.

Zgodnie z brzmieniem art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie (art. 120§1 k.c.).

W ocenie Sądu nie doszło do przerwania przedawnienia roszczenia. Pozwany zawarł z powodem w dniu 18.10.2010 r. umowę kredytu, która następnie była aneksowana. Z uwagi na brak spłaty należności umowa została pozwanemu wypowiedziana pismem z dnia 17.06.2016 r. Powód zaś w dniu 19 października 2016 r. wniósł do Sądu powództwo w niniejszej sprawie. Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż od chwili wymagalności (wypowiedzenia umowy pozwanemu) nie upłynął 3 letni termin przedawnienia. W tym stanie rzeczy podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia należy uznać za niezasadny.

Rozważając zasadność złożonego powództwa należy wskazać, iż powód zawarł z pozwanym umowę kredytu a pozwany nie wywiązał się z obowiązku spłaty kredytu w terminie, w związku z czym powód wypowiedział umowę i wezwał do zapłaty, a wobec braku oczekiwanej reakcji wystąpił na drogę sądową. Pomimo kwestionowania przez pozwanego wyciągu z ksiąg Sąd mając na względzie przedłożone przez powoda dokumenty w tym umowę, aneks oraz rozliczenie kredytu nie miał wątpliwości co do wysokości jak i wymagalności roszczenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd w pkt I wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 29.256,60 zł na mocy art. 353kc, art. 353 ¹ kc, art. 359 kc.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. przyjmując, że wobec złej sytuacji materialnej pozwanego nie jest uzasadnione obciążanie go tymi kosztami. Obciążenie strony, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, całością lub nawet tylko częścią kosztów procesu może w okolicznościach konkretnej sprawy pozostawać trudne do pogodzenia z poczuciem sprawiedliwości oraz zasadami współżycia społecznego. Z tego względu ustawodawca przewidział specjalne unormowanie pozwalające nie obciążać strony przegrywającej (powoda, pozwanego) obowiązkiem zwrócenia przeciwnikowi całości lub części kosztów. Ideę tę urzeczywistnia wyrażona w powołanym przepisie zasada słuszności. Artykuł 102 nie konkretyzuje w żaden sposób pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych. Wskazanie w tym przepisie na dopuszczalność odstąpienia od zasady odpowiedzialności za wynik procesu jedynie w wypadkach wyjątkowych ("szczególnie uzasadnionych") wyłącza możliwość stosowania wykładni rozszerzającej. Ocena, czy taki wypadek rzeczywiście zachodzi, pozostawiona została uznaniu sądu. Musi ona mieć na względzie całokształt okoliczności sprawy. Chodzi tu nie tylko o okoliczności związane z przebiegiem procesu, ale również pozostające poza jego obszarem (np. stan majątkowy stron, ich sytuacja życiowa). Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z punktu widzenia zasad współżycia społecznego. Kryteria pomocne przy rozstrzyganiu o istnieniu czy też nieistnieniu przesłanek zastosowania zasady słuszności wskazane zostały w licznych orzeczeniach Sądu Najwyższego. Sposób skorzystania z art. 102 jest suwerennym uprawnieniem jurysdykcyjnym sądu i do jego oceny należy przesądzenie, czy wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek, który uzasadnia odstąpienie, a jeśli tak, to w jakim zakresie, od generalnej zasady obciążania kosztami procesu strony przegrywającej spór (zob. wyroki SN: z dnia 3 lutego 2010 r., II PK 192/09, Lex nr 584735 i z dnia 27 maja 2010 r., II PK 359/09, Lex nr 603828 oraz postanowienia SN: z dnia 19 października 2011 r., II CZ 68/11, Lex nr 1044004 i z dnia 20 kwietnia 2012 r., III CZ 17/12, Lex nr 1164739). O tym, czy w konkretnej sprawie zachodzi "szczególnie uzasadniony wypadek" w rozumieniu art. 102, decyduje m.in. sposób prowadzenia procesu przez stronę przegrywającą sprawę. Jeżeli prowadzi ona proces w sposób nielojalny, np. przez usiłowanie wprowadzenia sądu w błąd, albo celowo dąży do przewleczenia procesu lub zwiększenia jego kosztów, to nie zasługuje na potraktowanie jej w uprzywilejowany sposób i na zwolnienie od zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi (zob. postanowienie SN z dnia 20 grudnia 1973 r., II CZ 210/73, Lex nr 7366).

W niniejszej sprawie pozwany znajduje się w trudnej sytuacji materialnej. Dodatkowe obciążenie pozwanego kosztami jeszcze pogorszyłoby ten stan. Dlatego uznać należy, że istnieją szczególnie uzasadnione okoliczności pozwalające na nieobciążanie pozwanego kosztami procesu.