Sygn. akt XV GC 2832/11
Pozwem z dnia 28 lutego 2011 roku powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 62.056 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 grudnia 2010 roku do dnia zapłaty i kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż jest właścicielem sprzętu stanowiącego wyposażenie restauracyjne, na które składa się: piec do pizzy MS 6+6, okap nad piecem do pizzy, bemar duży 1500x700, oświetlenie do bemaru małego, lada chłodnicza plus 2 szyby z agregatem, stół chłodniczy z agregatem 1700x1700x085, szafka 2 – drzwiowa pod piec do pizzy, duża drewniana szafka pod blat 2 – komorowa, blat metalowy z wbudowanym zlewem, podstawa pod kostkarkę, wąska szafka drewniana z drzwiczkami, pięcioboczny stolik narożny, półka wisząca 1 – poziomowa, wąska szafka metalowa 2 – szufladowa, szafka wisząca z przesuwanymi drzwiami, zlew metalowy 1 – komorowy, regał metalowy 4 półki, bateria prysznicowa, blat granitowy obudowujący urządzenia, prowadnica do tac. Powyższy sprzęt początkowo był przedmiotem leasingu, a następnie został oddany do korzystania P. C. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą S., wynajmującemu lokal w centrum handlowym (...), a prowadzonym przez pozwaną. 9 sierpnia 2005 roku sprzęt będący własnością powódki został całkowicie zniszczony przez pracowników pozwanej, co uniemożliwiło jego zwrot powódce. Przy rozwiązywaniu umowy najmu ze S. pozwana przywłaszczyła sprzęt, usuwając go z lokalu oraz zniszczyła w stopniu nie pozwalającym na dalsze używanie. Powódka zgłaszała swoje roszczenie o zapłatę należnego jej odszkodowania za zagarnięty i zniszczony sprzęt wobec pozwanej przed wystąpieniem z niniejszym powództwem, jednakże pozwana odmówiła zapłaty żądanej przez powódkę kwoty.
W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana zaprzeczyła, że przedmiotowe urządzenia zostały zniszczone lub uszkodzone przez pracowników pozwanej spółki po dacie przejęcia ich na własność przez spółkę powodową. W ocenie pozwanej powódka nie wykazała powstania szkody. Ponadto błędnie przyjęła dzień 9 sierpnia 2005 roku jako moment wyjściowy dla wyliczenia wysokości szkody, gdyż w tym czasie nie była właścicielem przedmiotowych urządzeń. Pozwana nie zgodziła się również z kwotą na jaką opiewa pozew, uznając ją za zawyżoną. Jednocześnie pozwana zwróciła uwagę, iż P. C. od 14 stycznia 2004 roku jest jedynym członkiem i głównym udziałowcem spółki powodowej. Był on również najemcą lokalu użytkowego, w którym znajdowały się przedmiotowe urządzenia. Ze względu na zaległości czynszowe wypowiedziano mu umowę najmu lokalu. Pozwana skorzystała z zastawu na urządzeniach znajdujących się w lokalu, co miało doprowadzić do spłaty długu. Z powodu braku dochodów ze względu na wstrzymanie wynajmu lokalu, urządzenia zostały przeniesione do magazynu. Pozwana dopiero 14 grudnia 2010 roku dowiedziała się, że urządzenia przeniesione do magazynu stanowią własność spółki powodowej, a nie P. C..
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 2 sierpnia 2004 roku pomiędzy (...) spółką akcyjną we W. jako finansującym oraz (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. jako korzystającym zostały zawarte trzy umowy leasingu operacyjnego nr: (...), (...) oraz (...) których przedmiotami były:
1. piec do pizzy MS-6+6
2. okap nad piecem do pizzy
3. bemar duży 1500x700;
4. nadstawka grzewcza
5. bemar mały 800x700;
6. oświetlenie bemaru małego;
7. lada chłodnicza + 2 szyby z agregatem;
8. stół chłodniczy z agregatem 1700x700x085;
9. szafka 2-drzwiowa pod piec do pizzy;
10. szafka pod blat duża drewniana 2 komory;
11. blat metalowy z wbudowanym zlewem;
12. podstawa pod kostkarkę;
13. szafka drewniana z drzwiczkami wąska;
14. stolik narożny pięcioboczny;
15. półka wisząca 1-poziomowa;
16. szafka metalowa wąska 2 szuflady;
17. szafka wisząca z przesuwanymi drzwiami;
18. zlew metalowy 1-komorowy głęboki;
19. regał metalowy 4 półki;
20. bateria prysznicowa;
21. blat granitowy – obudowa urządzeń;
22. prowadnica do tac.
(dowód: okoliczności niesporne)
W trakcie trwania wyżej opisanych umów leasingu (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. oddała wyżej opisane przedmioty do używania jedynemu członkowi zarządu tej spółki oraz większościowemu udziałowcowi – P. C..
P. C. prowadzący również działalność gospodarczą pod nazwą S. był najemcą lokalu w centrum handlowym (...) w W. na podstawie umowy najmu zawartej z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.. Wyżej opisane przedmioty zostały przez P. C. wniesione do przedmiotu najmu i służyły mu do prowadzenia tam działalności gospodarczej.
Z uwagi na zaległości w zapłacie czynszu (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wypowiedziała umowę najmu zawartą z P. C., a następnie powołując się na ustawowe prawo zastawu zajęła wszystkie przedmioty wniesione przez niego do przedmiotu najmu, w tym przedmioty opisane powyżej, które później wyniosła z lokalu i przeniosła do swojego magazynu.
(dowód: okoliczności niesporne; opinia sporządzona przez biegłego sądowego dla Sądu Arbitrażowego przy Krajowej Izbie Gospodarczej – k. 18-26)
Na podstawie dwóch umów sprzedaży z dnia 9 sierpnia 2007 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą we W. sprzedała (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. będące dotychczas przedmiotem leasingu (umowa nr (...)) rzeczy opisane w punktach 1-6 i 9-22.
Na podstawie umowy sprzedaży z dnia 9 sierpnia 2008 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą we W. sprzedała (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. będące dotychczas przedmiotem leasingu (umowa nr (...)) rzeczy opisane w punktach 7-8.
(dowód: okoliczności niesporne; umowa sprzedaży z dnia 9 sierpnia 2008 roku wraz z fakturą VAT nr (...) – k. 11-12; umowa sprzedaży z dnia 9 sierpnia 2007 roku wraz z fakturą VAT nr (...) – k. 13-14; umowa sprzedaży z dnia 9 sierpnia 2007 roku wraz z fakturą VAT nr (...) – k. 15-16)
Pismem z dnia 22 października 2008 roku (...) spółka z o.o. w W. wezwała P. C. do odbioru rzeczy, które zostały zinwentaryzowane w dniu 9 sierpnia 2005 roku.
(dowód: pismo z dnia 22 października 2008 roku – k. 63-63v)
Pismem z dnia 9 grudnia 2010 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wezwała (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. do zapłaty kwoty 62.056 złotych tytułem odszkodowania za zniszczony sprzęt będący jej własnością. Wezwanie doręczone zostało w dniu 15 grudnia 2010 roku.
(dowód: pismo z dnia 9 grudnia 2010 roku wraz potwierdzeniem odbioru – k. 32)
Wartość użytkowa wyżej opisanych przedmiotów na chwilę, kiedy (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. stała się ich właścicielem wynosiła łącznie 56.803,38 złotych, w tym:
1. piec do pizzy MS-6+6 – 7.889 złotych;
2. okap nad piecem do pizzy – 2.594 złotych;
3. bemar duży 1500x700 – 2.351 złotych;
4. nadstawka grzewcza – 1.807 złotych;
5. bemar mały 800x700 – 1.521 złotych;
6. oświetlenie bemaru małego – 1.754 złotych;
7. lada chłodnicza + 2 szyby z agregatem – 3.242,38 złotych;
8. stół chłodniczy z agregatem 1700x700x085 – 3.154 złotych;
9. szafka 2-drzwiowa pod piec do pizzy – 2.398 złotych;
10. szafka pod blat duża drewniana 2 komory – 2.135 złotych;
11. blat metalowy z wbudowanym zlewem – 880 złotych;
12. podstawa pod kostkarkę – 214 złotych;
13. szafka drewniana z drzwiczkami wąska – 1.484 złotych;
14. stolik narożny pięcioboczny – 443 złotych;
15. półka wisząca 1-poziomowa – 238 złotych;
16. szafka metalowa wąska 2 szuflady – 1.011 złotych;
17. szafka wisząca z przesuwanymi drzwiami – 777 złotych;
18. zlew metalowy 1-komorowy głęboki – 888 złotych;
19. regał metalowy 4 półki – 737 złotych;
20. bateria prysznicowa – 742 złotych;
21. blat granitowy – obudowa urządzeń – 17.703 złotych;
22. prowadnica do tac – 2.841 złotych.
(dowód: opinia biegłego J. C. z dnia 3 września 2012 roku – k. 77-92; opinia biegłego J. C. z września 2013 roku – k. 167-176; opinia uzupełniająca biegłego J. C. z kwietnia 2014 roku – k. 210-218; ustne wyjaśnienia biegłego na rozprawie w dniu 5 września 2014 roku – k. 236-237)
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o twierdzenia stron wyraźnie przyznane bądź niezaprzeczone przez przeciwnika (art. 229 i 230 k.p.c.) oraz złożone w toku postępowania dokumenty i opinię biegłego sądowego J. C..
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo jako częściowo zasadne, podlegało w części uwzględnieniu.
Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art. 3 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c.
W niniejszej sprawie powódka dochodziła od pozwanej jako sprawcy szkody odszkodowania za utratę stanowiących jej własność rzeczy.
Przedstawiony przez strony stan faktyczny był w istocie bezsporny. Odmienna była jedynie jego ocena.
Pozwana przyznała, że łączyła ją z P. C. umowa najmu lokalu użytkowego. Na jej podstawie P. C. wniósł do przedmiotu najmu w celu prowadzenia w nim działalności gospodarczej przedmioty opisane w pozwie. Pozwana potwierdziła również, że po zakończeniu umowy najmu zajęła te przedmioty (korzystając z ustawowego prawa zastawu), a następnie przeniosła je do swojego magazynu. Pozwana w toku procesu nie kwestionowała, że właścicielem tych przedmiotów był początkowo (...) S.A. we W., zaś korzystającym powódka oraz że na podstawie umów sprzedaży z dnia 9 sierpnia 2007 roku i 9 sierpnia 2008 roku powódka nabyła własność tych rzeczy.
Pozwana wnosząc o oddalenie powództwa zaprzeczyła aby jej pracownicy uszkodzili wyżej opisane przedmioty. Ponadto zarzuciła nie wykazanie związku przyczynowo – skutkowego, winy oraz wysokości szkody, a także podniosła przyczynienie się powódki do powstania szkody i sprzeczność żądania z zasadami współżycia społecznego.
Zgodnie z art. 416 k.c. osoba prawna jest obowiązana do naprawienia szkody wyrządzonej z winy jej organu. Ponadto zgodnie z art. 430 k.c. kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności.
Do przesłanek odpowiedzialności deliktowej należą: zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. W ocenie Sądu, powódka wykazała wszystkie wyżej wymienione okoliczności.
W przedmiotowej sprawie pozwana nie kwestionowała, że zatrzymała, a następnie przeniosła do swojego magazynu rzeczy, które nie stanowiły własności najemcy. W ocenie Sądu zachowanie pozwanej było bezprawne i zawinione.
Bezprawność zachowania polega na przekroczeniu mierników i wzorców wynikających zarówno z wyraźnych przepisów, zwyczajów, utartej praktyki, jak i zasad współżycia społecznego (wyrok SN z dnia 22 września 1986 r., IV CR 279/86, LEX nr 530539). Pozwana nie była uprawniona ani do zatrzymania rzeczy, ani tym bardziej do ich usunięcia z przedmiotu najmu. Zgodnie z art. 670 § 1 k.c. dla zabezpieczenia czynszu oraz świadczeń dodatkowych, z którymi najemca zalega nie dłużej niż rok, przysługuje wynajmującemu ustawowe prawo zastawu na rzeczach ruchomych najemcy wniesionych do przedmiotu najmu, chyba że rzeczy te nie podlegają zajęciu. Przedmiotem ustawowego prawa zastawu są rzeczy ruchome, stanowiące własność albo współwłasność najemcy (w tym także pieniądze), z wyłączeniem rzeczy, które nie podlegają zajęciu (zgodnie z art. 829 i n. k.p.c.) (W. C., Zobowiązania, 2007, s. 479). Usunięcie objętych zastawem rzeczy z przedmiotu najmu powoduje wygaśnięcie zastawu (Z. R., J. L., Zobowiązania, 2008, s. 100; uchwała SN z 27 kwietnia 1994 r., I KZP 8/94, OSNKW 1994, nr 5-6, poz. 28).
W konsekwencji pozwana nie posiadała nigdy ustawowego prawa zastawu na tych rzeczach (nie stanowiły one nigdy własności najemcy). Nawet jednak, gdyby takie prawo posiadała, wygasłoby ono z chwilą usunięcia rzeczy z lokalu. W konsekwencji można przypisać bezprawność zachowaniu pozwanej spółki.
Przez winę rozumie się naganną decyzję odnoszącą się do podjętego bezprawnego czynu, przy tym może być to zarówno wina umyślna, jak i nieumyślna, w tym również wina nieumyślna polegająca na niedbalstwie. Z niedbalstwem będziemy mieli do czynienia wówczas, gdy możliwym będzie postawienie zarzutu, że sprawca szkody zachował się w sposób odbiegający od modelu wzorcowego, ujmowanego abstrakcyjnie. Zgodnie z art. 355 § 1 i 2 k.c. dłużnik obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju (należyta staranność). Należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności.
W przedmiotowej sprawie zachowaniu pozwanej można przypisać winę nieumyślną polegającą na niedbalstwie. Pozwana jest kapitałową spółką prawa handlowego, która w zakresie swojej działalności gospodarczej zajmuje się wynajmem lokali użytkowych. W konsekwencji zachowanie pozwanej należy oceniać przy uwzględnieniu wyższego miernika staranności. W ocenie Sądu, przed zajęciem rzeczy wniesionych do przedmiotu najmu pozwana powinna ustalić (lub przynajmniej podjąć próbę ustalenia), czy rzeczy te stanowią własność najemcy. Pozwana nie zgłosiła żadnych wniosków dowodowych mających na celu wykazanie tej okoliczności. Ponadto pozwana samowolnie wyniosła te przedmioty z lokalu i umieściła we własnym magazynie. Również w przypadku tego działania możemy mówić o co najmniej lekkomyślności. Pozwana powinna bowiem mieć świadomość, że nie ma uprawnienia do przeniesienia rzeczy bez zgody właściciela. Właściwym trybem usunięcia rzeczy wniesionych do lokalu przez byłego najemcę jest bowiem wytoczenie powództwa o opróżnienie lokalu, a następnie przymusowe wykonanie orzeczenia w drodze egzekucji sądowej.
W ocenie Sądu powódka wykazała również zaistnienie szkody oraz związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem pozwanej i szkodą. W przedmiotowej sprawie powódka dochodziła odszkodowania za utratę rzeczy. Zdaniem Sądu, ustalony stan faktyczny uzasadnia twierdzenie o utracie rzeczy. Pozwana mając co najmniej od dnia doręczenia odpisu pozwu pewność co do osoby właściciela tych rzeczy (okoliczności tej w procesie nie kwestionowała), nie podjęła żadnych czynności mających na celu przekazanie tych rzeczy powódce. Pozwana nie zgłosiła również żadnych wniosków dowodowych mających na celu wykazanie istnienia tych rzeczy oraz miejsca ich przechowywania. Nie kwestionowała z kolei, że rzeczy te zostały przez nią zatrzymane. W konsekwencji należało przyjąć domniemanie faktyczne, że rzeczy te zostały przez pozwaną utracone, skoro do chwili obecnej nie wydała ich powodowej spółce. Nie można również wymagać aby to powódka udowadniała fakt nieistnienia tych przedmiotów, skoro jedynym ich dysponentem była pozwana, a powódka dochodzi zapłaty odszkodowania nie zaś wydania rzeczy.
Zachowanie pozwanej doprowadziło do szkody w majątku powodowej spółki polegającej na utracie rzeczy stanowiących jej własność. W celu ustalenia wysokości tej szkody powódka zgłosiła wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego wskazując jednak nieprawidłową datę, na którą powinno nastąpić ustalenie wysokości szkody. W przedmiotowej sprawie powódka była najpierw leasingobiorcą tych rzeczy, a dopiero po zakończeniu umów leasingu nabyła ich własność. Szkoda polegająca na utracie rzeczy mogła nastąpić dopiero z chwilą nabycia własności. Dopóki powódka była leasingobiorcą jej szkoda polegała wyłącznie na niemożności korzystania z rzeczy. W konsekwencji wysokość szkody została ustalona na dzień nabycia przez powódkę własności rzeczy. Zmiana tezy dowodowej dla biegłego nie może być traktowana jako naruszenie równości stron procesu. Powódka zgłosiła bowiem odpowiedni wniosek dowodowy, tj. wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, a jedynie w sposób nieprecyzyjny wskazała datę, na którą powinno nastąpić ustalenie wysokości tej szkody. Ponadto skoro Sąd ma możliwość dopuszczenia dowodu z urzędu (art. 232 zd. 2 k.p.c.), to tym bardziej może zmodyfikować tezę dowodową dla dowodu zgłoszonego przez stronę.
Z opinii pisemnej biegłego J. C. przy uwzględnieniu modyfikacji tej opinii co do wartości dwóch przedmiotów dokonanej w trakcie ustnych wyjaśnień wynika, że wysokość szkody na dzień, kiedy powódka stała się właścicielem rzeczy wyniosła bez rewaloryzacji 56.803,38 złotych. W ocenie Sądu opinia biegłego J. C. po złożeniu przez niego ustnych wyjaśnień była opinią logiczną, jasną i przekonującą. Biegły w opinii uzupełniającej oraz w trakcie ustnych wyjaśnień odniósł się wszystkich zgłoszonych zarzutów, w szczególności ustalił wartość wszystkich przedmiotów na dzień, kiedy powódka stała się ich właścicielem. Po złożeniu przez biegłego ustnych wyjaśnień żadna ze stron opinii nie kwestionowała, nie wnosiła o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej lub dowodu z opinii innego biegłego.
Uzasadniony okazał się zarzut przyczynienia się powódki do zaistnienia szkody. Zgodnie z art. 362 k.c. jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron.
W przedmiotowej sprawie niesporne było, że najemca lokalu – P. C. był jednocześnie jedynym członkiem zarządu powódki oraz jej większościowym udziałowcem. Okoliczność ta wynika również ze złożonego odpisu KRS-u powódki. W związku z tym P. C. (jako jedyny członek zarządu powódki) miał świadomość tego, że rzeczy opisane w pozwie, które wniósł do lokalu nie stanowiły jego własności. Mimo to, nie zawiadomił o tym fakcie pozwanej, ani w chwili zajęcia tych rzeczy, ani w chwili ich usunięcia, ani nawet w kolejnych kilku latach. Co więcej, nie odpowiedział w żaden sposób na wezwanie do odbioru rzeczy. Należy również wskazać, że przez ten cały okres powódka miała wiedzę o osobie, która zatrzymała rzeczy i okolicznościach zatrzymania (najpierw jako leasingobiorca, a później jako właściciel rzeczy). Mimo tego, przez ponad 5 lat, tj. od dnia 9 sierpnia 2005 roku do dnia 9 grudnia 2010 roku nie zawiadomiła o tym fakcie pozwanej. Co więcej, nawet przy piśmie z dnia 9 grudnia 2010 roku powódka nie złożyła dokumentów potwierdzających prawo własności (dokonała tego dopiero przy wytoczeniu powództwa). Należy również podkreślić, że powódka nigdy nie żądała wydania tych rzeczy, zgłaszając wyłącznie roszczenia odszkodowawcze. Zachowanie powódki należy uznać za umyślne. Miała ona bowiem cały czas świadomość istniejącego stanu rzeczy.
W ocenie Sądu powódka przyczyniła się w 80% do powstania szkody. Przy ustalaniu stopnia przyczynienia się Sąd wziął pod uwagę wyżej opisane okoliczności faktyczne opisujące zachowanie obu stron procesu, w tym w szczególności porównanie stopnia winy obu stron – umyślnego działania powódki i niedbalstwa pozwanej.
W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie brak było podstaw do uznania zachowania powódki za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 5 k.c.). Okoliczności, na które powoływała się pozwana znalazły natomiast odzwierciedlenie przy ustalaniu stopnia przyczynienia się powódki do powstania szkody.
Mając na uwadze powyższe, należało przyjąć, że pozwana odpowiada za 20% szkody, tj. w zakresie kwoty 11.360,68 złotych. W pozostałej części powództwo podlegało oddaleniu.
O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. Wezwanie do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem doręczono pozwanej w dniu 15 grudnia 2010 roku (k. 32). Mając na uwadze uzasadniony czas do spełnienia świadczenia, tj. 7 dni, zasadne było żądanie odsetek od dnia 23 grudnia 2010 roku.
Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd oparł się na dyspozycji przepisu art. 100 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) i dokonał stosunkowego ich rozdzielenia.
Powódka wygrała sprawę w zakresie, w jakim powództwo zostało uwzględnione, zaś pozwana w części, w jakiej Sąd oddalił powództwo. W konsekwencji powódka wygrała w 18,31% (11.360,68/62.056 razy 100%), a więc pozwana powinna ponieść 18,31% kosztów procesu.
Koszty procesu wyniosły w sumie 11.537 złotych, w tym:
- poniesione przez powódkę: opłata od pozwu 3.103 złotych plus wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa 3.617 złotych plus zaliczka na opinię biegłego 800 złotych (łącznie 7.520 złotych);
- poniesione przez pozwaną: wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa 3.617 złotych;
- nie uiszczone koszty sądowe – 400 złotych.
Pozwana powinna ponieść 18,31% kosztów procesu, tj. kwotę 2.112,42 złotych. Powódka powinna ponieść 81,69% kosztów procesu, tj. kwotę 9.424,58 złotych.
Powódka poniosła kwotę niższą, tj. 7.520 złotych, a więc powinna zapłacić 1.904,58 złotych, w tym na rzecz Skarbu Państwa (na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych) kwotę 400 złotych, a na rzecz pozwanej 1.504,58 złotych.