Sygn. akt IV P 118/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w O. IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:

SSR Monika Wawro

Ławnicy:

Anna Butajło

Izabela Makowska

Protokolant:

sekr. sądowy Tomasz Miłosz

po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2017 r. w O.

na rozprawie sprawy z powództwa P. R.

przeciwko Zespołowi Szkół (...) w O.

o ustalenie istnienia stosunku pracy do 28 lutego 2017 r. i sprostowanie świadectwa pracy

I.  powództwo oddala,

II.  zasądza od powoda P. R. na rzecz pozwanego Zespołu Szkół (...) w O. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV P 118/17

UZASADNIENIE

Powód P. R. w pozwie skierowanym przeciwko byłemu pracodawcy Zespołowi Szkół (...) w O. wniósł o ustalenie, iż stosunek pracy pomiędzy stronami istniał do dnia 24 lutego 2017 roku.

W uzasadnieniu pozwu podniesiono przede wszystkim, że strona powodowa nie zgadza się z uznaniem, iż stosunek pracy wygasł z dniem wydania wyroku w sprawie karnej przez Sąd Okręgowy w O.. W ocenie strony powodowej, datą wygaśnięcia stosunku pracy, jest data powzięcia przez zakład pracy informacji o treści wyroku, co nastąpiło w dniu 24 lutego 2017 roku, zwłaszcza, że powodowi wypłacono wynagrodzenie za luty 2017 roku.

Na rozprawie w dniu 30 listopada 2017 roku powód rozszerzył powództwo i dodatkowo wniósł o sprostowanie świadectwa.

Pozwany Zespół Szkół (...) w O. wniósł o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew wskazano, iż prawomocny wyrok skazujący powoda za przestępstwo popełnione umyślnie został wydany z dniem 20 stycznia 2017 roku, a zatem z dniem wydania wyroku wygasł stosunek pracy P. R.. Bez znaczenia dla daty wygaśnięcia stosunku pracy pozostaje natomiast, w ocenie strony pozwanej, data w której Dyrektor placówki powziął informację o tym fakcie, a także data, w której wystosowano pismo do pracownika.

Strona pozwana wniosła o oddalenie rozszerzonego powództwa.

Sąd użalił następujący stan faktyczny

Powód był zatrudniony w pozwanym Zespole Szkół od 01 września 1994 roku na stanowisku nauczyciela.

(d: akta osobowe)

W dniu 20 stycznia 2017 roku wyrokiem Sądu Okręgowego w O. w sprawie o sygn. akt VII Ka 1168/16, na skutek rozpoznania apelacji od wyroku Sądu Rejonowego w O., P. R. został uznany za winnego popełnienia czynów z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i skazany na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz karę grzywny.

(d: odpis wyroku w sprawie VII Ka 1168/16- k. 51- 67)

W dniu 28 lutego 2017 roku Dyrektor pozwanego skierował do P. R. pismo stwierdzające wygaśnięcie z mocy prawa stosunku pracy z dniem 20 stycznia 2017 roku na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 roku Karta Nauczyciela wskutek prawomocnego skazania za przestępstwo umyślne.

(d: pismo- k. 5; akta osobowe)

Pracodawca w dniu 02 marca 2017 roku sporządził świadectwo pracy, w którym wskazano, iż stosunek pracy łączący pozwanego z powodem wygasł w dniu 20 stycznia 2017 roku na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 roku Karta Nauczyciela.

(d: świadectwo pracy- k. 7; akta osobowe)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo P. R., jako niezasadne podlegało oddaleniu.

W przedmiotowej sprawie spór między stronami dotyczył daty wygaśnięcia stosunku pracy powoda.

Zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 roku Karta Nauczyciela (Dz.U. 1189.2017 z późn. zm.) stosunek pracy nauczyciela wygasa z mocy prawa odpowiednio w razie prawomocnego skazania za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe.

Odnosząc się do daty wygaśnięcia stosunku pracy nauczyciela w przypadku skazania go za przestępstwo umyślne, Sąd Najwyższy zajął niebudzące wątpliwości stanowisko w uchwale z dnia 08 maja 1987 roku (III PZP 10/87, OSNC 1988/9/111), zgodnie z którym „stosunek pracy mianowanego nauczyciela wygasa z mocy art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 3, poz. 19 ze zm.) z dniem uprawomocnienia się wyroku skazującego na karę pozbawienia wolności także wówczas, gdy na poczet tej kary zaliczono okres co najmniej trzech miesięcy tymczasowego aresztowania.

Nie ulega przy tym żadnej wątpliwości, iż wyrok Sądu Okręgowego w O. z dnia 20 stycznia 2017 roku w sprawie VII Ka 1168/16 był wyrokiem prawomocnym, bez względu na fakt, czy powód był obecny przy jego ogłoszeniu. Zgodnie bowiem z treścią art. 426 kpk od orzeczeń sądu odwoławczego oraz od orzeczeń wydanych przez Sąd Najwyższy nie przysługuje środek odwoławczy, chyba że ustawa stanowi inaczej. „Wyrok sądu odwoławczego jest tym rodzajem orzeczenia, w którym sąd w sposób imperatywny (władczy) i wiążący uczestników procesu (w tym także organy procesowe) rozstrzyga w przedmiocie prawidłowości wyroku sądu pierwszej instancji na skutek wniesienia przez stronę apelacji. Wyrok sądu odwoławczego rozstrzygający w przedmiocie apelacji jest zawsze prawomocny, gdyż nie przysługuje od niego w tym zakresie dalszy środek odwoławczy, zgodnie z zasadą dwuinstancyjności postępowania karnego (art. 426 § 1). Wyrok sądu odwoławczego staje się prawomocny z chwilą jego wydania” (D. Świecki, Komentarz aktualizowany do art. 519 Kodeksu postępowania karnego, 2017.10.30).

Z uwagi na powyższe, nie zasługuje na akceptację stanowisko strony powodowej, zgodnie z którym stosunek pracy wygasł z chwilą powzięcia przez Dyrektora pozwanego informacji o treści wyroku, a tym bardziej z chwilą sporządzenia pisma stwierdzającego wygaśnięcie stosunku pracy P. R..

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 02 lutego 2006 roku (I PK 140/05, OSNP 2007/5-6/61) wskazał, iż „stosunek pracy nauczyciela wygasa z mocy prawa w razie prawomocnego skazania za przestępstwo popełnione umyślnie (art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela, jednolity tekst: Dz.U. z 2003 r. Nr 118, poz. 1112 ze zm.), choćby stwierdzenie tego przez dyrektora szkoły (art. 26 ust. 2 Karty Nauczyciela) nastąpiło z opóźnieniem”. W uzasadnieniu orzeczenia podano przy tym, że „Wygaśnięcie stosunku pracy stwierdza dyrektor szkoły, a w stosunku do dyrektora szkoły - organ prowadzący szkołę (art. 26 ust. 2 Karty Nauczyciela). Wynika z tego w sposób niebudzący wątpliwości, że skutek w postaci wygaśnięcia stosunku pracy następuje z mocy prawa, a więc czynność dyrektora szkoły polegająca na stwierdzeniu tego wygaśnięcia ma wyłącznie charakter deklaratoryjny.(…) Dopiero w wyniku wykładni sądowej przyjęto, że czynność taka jest potrzebna, przede wszystkim ze względu na ocenę zachowania terminu dochodzenia roszczeń z art. 264 § 2 k.p.”.

Odnosząc się natomiast do kolejnego argumentu powoda, jakoby wypłacono mu wynagrodzenie za miesiąc luty 2017 roku, to zaznaczyć należy, iż „nauczyciel dyplomowany z wieloletnim stażem pracy powinien liczyć się - w razie prawomocnego skazania za przestępstwo umyślne - z obowiązkiem zwrotu wynagrodzenia wypłaconego po wygaśnięciu stosunku pracy” (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 21 sierpnia 2014 roku, III APa 20/14, Biul.SAKa 2015/1/41).

W odniesieniu natomiast do żądania przez powoda sprostowania świadectwa pracy, należy zauważyć, iż brak jest podstaw do uwzględnienia żądania powoda zarówno z przyczyn merytorycznych, jak i formalnych.

Przede wszystkim, w świetle powyższych rozważań godzi się przyjąć, iż wskazana w świadectwie pracy data wygaśnięcia stosunku pracy powoda- 20 stycznia 2017 roku jest datą prawidłową, zatem brak jest podstaw do uznania słuszności żądania. Nadto, zgodnie z treścią art. 97 § 2 1 kp pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy. Tymczasem, brak jest jakichkolwiek podstaw, by uznać, że pracownik z takim żądaniem do pracodawcy wystąpił.

W konsekwencji, Sąd na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 roku Karta Nauczyciela (Dz.U. 1189.2017 z późn. zm.) oraz art. 97 § 2 1 kp a contrario powództwo oddalił.

Odnosząc się natomiast do zawartego w punkcie II rozstrzygnięcia o kosztach procesu, to wskazać należy, iż zgodnie z obowiązującymi przepisami generalną zasadą jest obciążanie kosztami procesu strony przegrywającej spór (zob. wyroki SN: z dnia 3 lutego 20101 r., II PK 192/09, Lex nr 584735 oraz z dnia 27 maja 2010 r., II PK 359/09, Lex nr 603828).

O kosztach postępowania, orzeczono po myśli art. 98 kpc w związku z § 9 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie- zasądzając od powódki na rzecz pozwanej kwotę 180 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSR Monika Wawro