UZASADNIENIE

Wnioskodawca T. P. złożył odwołanie od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) z dnia 14 września 2012 r. który utrzymał w mocy orzeczenie Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności we W. z dnia 31 maja 2012 r. odmawiającego zaliczenia go do stopnia niepełnosprawności, wnosząc o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez określenie stopnia jego niepełnosprawności.

W uzasadnieniu odwołania wnioskodawca podniósł, że Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności nie wziął pod uwagę trudności wnioskodawcy w pracy zawodowej, które związane są ze złym stanem jego słuchu. Problemy ze słuchem utrudniają wnioskodawcy czynności życia codziennego.

Ponadto wnioskodawca zarzucił i Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności nie zażądał od niego aktualnych badań narządu słuchu, który jego zdaniem bardzo się pogorszył.

Strona pozwana, Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w województwie (...), nie znajdując podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia, przekazała odwołanie wnioskodawcy do rozpoznania przez Sąd wnosząc jednocześnie o jego oddalenie.

W uzasadnieniu strona pozwana wskazała, iż werdykt organu I instancji jest zgodny z obowiązującymi w tej materii przepisami prawa. W ocenie organu odwoławczego stopień naruszenia sprawności organizmu T. P. w świetle norm prawnych ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz przepisów Rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2013 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz. U. Nr 139, poz. 1328 ze zm.) nie daje podstaw do zaliczenia wnioskodawcy do jednego ze stopni niepełnosprawności. W ocenie organu odwoławczego wymogi ustawowe w rozpatrywanej sprawie nie zostały spełnione. Stwierdzone schorzenie nie powoduje istotnego obniżenia zdolności do wykonywania pracy. Nie stwarza także potrzeby kompensacji ograniczeń poprzez wyposażenie w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub techniczne.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazała, iż werdykt organu I instancji jest zgodny z obowiązującymi w tej materii przepisami prawa. W ocenie organu odwoławczego stopień naruszenia sprawności organizmu T. P. w świetle norm prawnych ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz przepisów Rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2013 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz. U. Nr 139, poz. 1328 ze zm.) nie daje podstaw do zaliczenia wnioskodawcy do jednego ze stopni niepełnosprawności. W ocenie organu odwoławczego wymogi ustawowe w rozpatrywanej sprawie nie zostały spełnione. Stwierdzone schorzenie nie powoduje istotnego obniżenia zdolności do wykonywania pracy. Nie stwarza także potrzeby kompensacji ograniczeń poprzez wyposażenie w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub techniczne.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Orzeczeniem z dnia 14 września 2012 r. Wojewódzki Zespół Do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w województwie (...) utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności we W. nr ZON. (...) z dnia 31 maja 2012 r. w zakresie określenia stopnia niepełnosprawności wnioskodawcy.

Od tego orzeczenia wnioskodawca odwołał się do Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu za pośrednictwem Wojewódzkiego Zespołu Do Spraw Orzekania O Niepełnosprawności w województwie (...).

Uzasadniając odwołanie wnioskodawca wskazał, iż Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności nie wziął pod uwagę trudności w pracy zawodowej w związku ze złym stanem słuchu wnioskodawcy jak i nie zażądał aktualnych badań słuchu który bardzo się pogorszył.

Organ odwoławczy w oparciu o ocenę zawodową i ocenę stanu zdrowia wnioskodawcy, nie znalazł podstaw do zastosowania przepisów art. 6c ust. 8 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 127, poz. 721), w związku z czym podtrzymał wydane orzeczenie i przekazał je do Sądu wnosząc równocześnie o jego oddalenie.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, iż po zapoznaniu się z treścią odwołania, oraz dokonaną oceną stanu zdrowia wnioskodawcy na podstawie pełnej dokumentacji medycznej, przeprowadzonego wywiadu i badania lekarskiego stwierdził, że stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy nie daje podstaw – w świetle załączonej do sprawy dokumentacji medycznej i obowiązujących przepisów – do zmiany zaskarżonego orzeczenia , a organ I instancji prawidłowo nie zaliczył strony do osób niepełnosprawnych.

Dowód: - akta WZON.

Postanowieniem z dnia 03 grudnia 2012 r. Sąd na zasadzie art. 468 § 1 i § 2 pkt 4 i § 4 k.p.c. podjął czynności wyjaśniające przez zasięgnięcie opinii biegłego sądowego otolaryngologa na okoliczność ustalenia czy wnioskodawca T. P. ur. (...), może być zaliczony do osób niepełnosprawnych i jak tak to do jakiego stopnia niepełnosprawności zalicza się: znacznego, umiarkowanego, lekkiego. Jaki jest symbol znacznego stopnia niepełnosprawności ze szczególnym uwzględnieniem wskazań orzeczenia WZON ? Czy naruszenie sprawności organizmu jest trwałe czy okresowe i na jaki czas ? Czy zachodzi konieczność badania wnioskodawcy przez innych biegłych ? Czy zasadne jest orzeczenie WZON z dnia 14 września 2012 r.?

W wydanej w dniu 18 lutego 2013 r. r. opinii biegłego sądowego otolaryngologa - foniatry, rozpoznał u wnioskodawcy: przewlekłe proste zapalenie ucha środkowego lewego z suchą perforacją błony bębenkowej, stan po trzykrotnej operacji zamknięcia błony bębenkowej – bez powodzenia, lewostronny niedosłuch mieszany w stopniu ciężkim przy prawidłowym słyszeniu uchem prawym, szum uszny lewostronny w wywiadzie.

Biegły w zakresie stwierdził, że wnioskodawca nie może zostać zaliczony do żadnego ze stopni niepełnosprawności. Orzeczenie WZON z dnia 14 września 2012 r. w ocenie biegłego sądowego jest zasadne.

W uzasadnieniu do tak postawionego wniosku biegły wskazał, iż wnioskodawca od około 4 lat jest leczony z powodu przewlekłego prostego zapalenia ucha środkowego lewego z postępującym niedosłuchem i uporczywym szumem usznym. Z tego powodu trzykrotnie operowany. W ocenie biegłego wnioskodawca osiąga wydolność społeczną słuchu wystarczającą do swobodnego porozumiewania, mowa nie jest zmieniona typowo niedosłuchem. W próbach statyczno-dynamicznych biegły nie stwierdził zaburzeń narządu równowagi. Uwzględniając powyższe biegły stwierdził, że rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia laryngologiczne nie pozwalają zaliczyć go do żadnego ze stopni niepełnosprawności.

Dowód: - opinia biegłego sądowego z dnia 21.01.2013 r. /k. 9-11/.

Na rozprawie w dniu 14 marca 2012 r. wnioskodawca oświadczył, iż nie zgadza się z opinią biegłego sądowego otolaryngologa-foniatry.

W uzasadnieniu podniósł, że stan jego zdrowia nie jest dobry. Podał, iż orzeczony stopień niepełnosprawności pomoże wnioskodawcy na uzyskanie pracy. Obecnie wnioskodawca ma problem z wykonywaniem swoich obowiązków zawodowych, pracuje w ochronie gdzie w związku z problemami ze słuchem ma ograniczony kontakt z ludźmi. Wnioskodawca wskazał, iż zmieniłby pracę na pracę w zakładzie pracy chronionej, gdzie mógłby otrzymać umowę o pracę. Obecnie pracuje na podstawie umowy zlecenia. Wnioskodawca oświadczył, iż ma problemy z wymową, z artykułowaniem wyrazów i wysławianiem się. Ludzie mówią wnioskodawcy, że do nich krzyczy, albo że nie słyszy jak się do niego mówi.

W związku z powyższym Sąd postanowił dopuścić dowód z opinii biegłego sądowego lekarza medycyny pracy na okoliczności ustalenia czy wnioskodawca T. P. może być zaliczony do osób niepełnosprawnych i jak tak to do jakiego stopnia niepełnosprawności

W wydanej w dniu 24 czerwca 2013 roku opinii biegły sądowy specjalista z zakresu medycyny pracy rozpoznał u wnioskodawcy: przewlekłe proste zapalenie ucha środkowego lewego z suchą perforacją błony bębenkowej, stan po trzykrotnej operacji zamknięcia błony bębenkowej ucha lewego bez zadawalającego efektu, niedosłuch mieszany ucha lewego w stopniu ciężkim przy prawidłowym słuchu ucha prawego, uzależnienie od alkoholu w wywiadzie w okresie deklarowanej abstynencji.

Według biegłej wnioskodawca nie może zostać uznany za osobę niepełnosprawną w rozumieniu art. 4 ustawy z dnia 27.08.1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r., Nr 14, poz. 92 ze zm.). Opinia jest zgodna z opinią biegłego otolaryngologa z dnia 21.01.2013 r. /k. 9-11/ oraz orzeczeniem WZON z dnia 14.09.2012 r.

W uzasadnieniu biegła sądowa z zakresu medycyny pracy uważa, że zgodnie z obowiązującymi zasadami orzeczniczymi wnioskodawca nie może zostać zaliczony do żadnego stopnia niepełnosprawności. Z punktu widzenia biegłej w zakresie medycyny pracy, istniejące u badanego schorzenia narządu słuchu oraz ich stopień zaawansowania w istotnym stopniu nie upośledzają jego zdolności do pracy.

Dowód: - opinia biegłego z dnia 24.06.2013 r./ k. 23-24/.

Do wydanej w sprawie opinii sądowo – lekarskiej biegłego specjalisty z zakresu medycyny pracy wnioskodawca wniósł pismem z dnia 28 sierpnia 2013 r. zażalenie.

W uzasadnieniu wnioskodawca podniósł, iż biegły sądowy nie wykazał konkretnych szczegółów dotyczących pogarszającego się stanu zdrowia psychicznego wnioskodawcy w związku z postępującą utratą słuchu, o której biegły został poinformowany. Wnioskodawca wskazał ponadto, iż informował biegłego o trudnościach w codziennych czynnościach w życiu prywatnym i zawodowym. Pogłębiające się depresje i stany lękowe mają wpływ na egzystencję wnioskodawcy. Podał, iż pogłębiająca się głuchota jego ucha, ma wpływ na postępującą utratę samodzielności w życiu społecznym, zawodowym i rodzinnym.

Dowód: - zastrzeżenia wnioskodawcy z dnia 28.08.2013 r. /k. 31/.

Strona pozwana nie składała zastrzeżeń do wydanych opinii.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy nie zasługuje za uwzględnienie.

Przedmiotem rozpoznania Sądu było ustalenie stopnia niepełnosprawności wnioskodawcy.

Zasady ustalania stopnia niepełnosprawności określone zostały w rozporządzeniu ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 roku w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności /Dz.U. Nr 139 poz. 1328/, które zostało wydane na podstawie dyspozycji wynikającej z art. 6 lit. c ust. 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych /Dz. U. Nr 123, poz. 776 ze zmianami/.

Powołane wyżej przepisy określają, nie tylko zasady obowiązujące przy wydawaniu orzeczeń o stopniu niepełnosprawności, ale również tryb postępowania, skład i sposób powoływania zespołów orzekających oraz metodologię ich działania.

Strona pozwana, rozpoznając wniosek o ustalenie stopnia niepełnosprawności dokonała oceny stanu zdrowia wnioskodawcy, zarówno z medycznego jak i zawodowego punktu widzenia.

W myśl przyjętych przez ustawodawcę zasad dla ustalenia niepełnosprawności w stopniu lekkim konieczne jest stwierdzenie u danej osoby naruszenie sprawności organizmu powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne (art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 27.08.1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych - Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92 ze zm.)

Zgodnie z art. 282 §2 kpc w związku z art.283 §2 kpc biegli wydający opinię w sprawie złożyli przed objęciem funkcji przysięgę, którą są związani i Sąd nie znalazł podstaw do zanegowania bezstronności biegłych jak i ich rzetelności przy wydaniu opinii, biorąc nadto pod uwagę wielość specjalności medycznych powołanych biegłych sądowych oraz zgodność wydanych przez tychże opinii. Opinia biegłych sądowych podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przedmiotów kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków.

Warto tutaj przytoczyć pogląd Sądu Najwyższego, który pomimo upływu czasu nie stracił na swojej aktualności. Mianowicie Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 19 grudnia 1990 roku w sprawie I PR 148/90 (OSP 1991/11/300) stwierdził, iż Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń”

Skoro wydane z sprawie opinie biegłych sądowych są jasne, logiczne, nie zostały podważone przez wnioskodawcę poprzez merytoryczne zastrzeżenia, Sąd przyjął je za podstawę swojego orzeczenia.

Odnosząc się do wniesionych przez wnioskodawcę zastrzeżeń Sąd zauważa, iż nie zawierały one uwag merytorycznych, a odnosiły się jedynie do przeprowadzonych badań.

Wnioskodawca nie spełnia zatem kryteriów niepełnosprawności o jakich mowa w przepisach Ustawy z 27.08.1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Mając więc na uwadze treść opinii wydanych przez biegłych, oraz przeprowadzone wyżej rozważania Sąd uznał, że nie było podstaw do zaliczenia wnioskodawcy za osobę niepełnosprawną w rozumieniu w/w ustawy.

Odwołanie wnioskodawcy nie może zostać uwzględnione i podlega oddaleniu.

Mając więc powyższe na względzie, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE