UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 24 marca 2017 roku (data prezentaty Sądu) powódka Stan CAR–S S. & W. Sp. j. z siedzibą w Wyrach wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. kwoty 744,15 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 lutego 2017 roku do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że wskutek zdarzenia z dnia 7 października 2016 r. uległ uszkodzeniu samochód marki V. (...) nr rej. (...) stanowiąca własność poszkodowanego A. R.. W dacie wypadku pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwanym umowa ubezpieczenia OC. Poszkodowany wynajął od strony powodowej samochód zastępczy marki S. (...) który był niezbędny poszkodowanemu do potrzeb własnych. Pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego w okresie od dnia 12 grudnia 2016 r. do dnia 23 stycznia 2017 r. Opłata za wynajem samochodu została udokumentowana fakturą VAT nr (...) w kwicie 1.758,90 zł brutto obejmującą 11 dni najmu. W dniu 12 grudnia 2016 r. powódka w drodze umowy cesji wierzytelności nabyła od poszkodowanego wierzytelność przysługującą wobec pozwanej w zakresie zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego. Dnia 31 stycznia 2017 r. pozwana wydała decyzję o częściowej wypłacie odszkodowania w wysokości 1014,75 zł w oparciu o korektę stawki dziennej z kwoty 130 zł netto do kwoty 75 zł netto. Pismem z dnia 10 lutego 2017 r. powódka odwołała się od decyzji pozwanej jednak pozwana nie uwzględniła odwołania powódki.

W dniu 11 maja 2017 r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Tychach Wydziale VI Gospodarczy w sprawie o sygn. akt VI GNc 673/17 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. z siedzibą w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana zakwestionowała stawkę najmu pojazdu zastępczego wskazując, że w trakcie rozmowy telefonicznej poinformował poszkodowanego o możliwości zorganizowania wynajmu pojazdu zastępczego, a następnie drogą mailowa przesłała poszkodowanemu stosowne informację w zakresie wynajmu m.in. cennik stawek czynszu. Jednocześnie pozwana poinformowała poszkodowanego, że w wypadku skorzystania z oferty wynajmu od innego podmiotu koszt wynajmu będzie refundowany do wysokości wskazanych w cenniku stawek. Tym samym poszkodowany zawierając umowę najmu z powódką powiększył rozmiar powstałej szkody. Ponadto pozwana wskazała, że w jej ocenie przejęta przez powódkę stawka jest zawyżona.

Sąd ustalił co następuje:

Dnia 7 października 2016 r. uległ uszkodzeniu samochód marki V. (...) nr rej. (...) stanowiący współwłasność poszkodowanego A. R. i B. R.. W dacie wypadku pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwanym umowa ubezpieczenia OC.

Okoliczności bezsporne.

Konsultant pozwanej w trakcie rozmowy telefonicznej poinformował poszkodowanego o możliwości zorganizowania samochodu zastępczego wskazując, że szczegółowe warunki wynajmu zostaną przedstawione wraz z przesłaną wiadomością mailową. W załączniku do maila z dnia 8 października 2016 r. wskazano, że pozwana zapewnia udostępnienie pojazdu zastępczego w ciągu 24 godzin od momentu otrzymania zgłoszenia oraz, że w miarę możliwości zostaną uwzględnione potrzeby związane z rodzajem i klasą pojazdu. W piśmie wskazywano również, że pozwana w wypadku dokonania wynajmu pojazdu zastępczego od innego podmiotu zastrzega sobie prawo do weryfikacji stawki najmu zgodnie cennikiem stanowiącym integralną część pisma.

Dowód: mail wraz z cennikiem (75-78), zeznania świadka A. R. (k. 99-100).

W dniu 12 grudnia 2016 r. poszkodowani oraz powódka zawarli umowę cesji wierzytelności zgodnie, z którą cedenci przelali na cesjonariusza swoją wierzytelność – prawo do dochodzenia czynszu za wynajem pojazdu zastępczego w związku ze szkodą z dnia 7 października 2016 r.

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 18), informacja o cesji (k. 19)

Powódka zawarła z poszkodowaną dnia 12 grudnia 2016 r. umowę najmu pojazdu zastępczego, w związku ze zdarzeniem objętym odpowiedzialnością cywilną pozwanej. Przedmiotem najmu był samochód marki S. (...). Poszkodowany nie dysponował innym pojazdem, którym mógłby zastąpić pojazd uszkodzony. Pojazd był niezbędny poszkodowanemu do dojazdów od pracy.

Dowód: umowa najmu (k. 12-14), oświadczenie (k. 15), zeznania świadka A. R. (k. 99-100).

W dniu 30 grudnia 2016 r. powódka wystawiła na rzecz poszkodowanego fakturę VAT na kwotę 1.758,90 zł brutto z tytułu najmu samochodu zastępczego przez okres 11 dni.

Dowód: faktura VAT (k. 17).

Pozwana decyzją z dnia 31 stycznia 2017 r. przyznała odszkodowanie tytułem najmu samochodu zastępczego w kwocie 1014,75 zł. Powódka odwołaniem z dnia 10 lutego 2017 r. odwołała się od w/w decyzji. Decyzja z dnia 28 lutego 2017 r. pozwana poinformowała powódkę, ze nie znajduje podstaw do zmiany uprzednio wydanej decyzji.

Dowód: decyzje (k. 20-21, 37-38, 79-80, 97-98), odwołanie (k. 22-24).

Dobowa stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego z segmentu B w wysokości 130 zł netto tj. 159,90 zł brutto jest stawką stosowaną w obrocie na rynku lokalnym.

Dowód: cenniki (k. 25-34, 39-46, ), wyroki wraz z uzasadnieniami (35-36, 47-56).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o dokumenty, które pod względem treści i formy nie budziły wątpliwości.

Zeznania świadka A. R. są spójne, logiczne, jak też korespondują z obrazem przebiegu zdarzeń wynikającym z dokumentacji. Sąd uznał je za wiarygodne w całości.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez Stan (...) –S S. & W. Sp. j. z siedzibą w Wyrach przeciwko (...) Towarzystwu (...) S.A. w W. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszym postępowaniu zastosowanie znajdują przepisy odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem, a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

Z kolei zgodnie z art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w artykule 435 § 1 k.c. ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednocześnie zgodnie z § 2 w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Również tylko na zasadach ogólnych osoby te są odpowiedzialne za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności. Zgodnie z art. 435 § 1 k.c. prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. W ocenie Sądu powódka w należyty sposób wykazała, iż skutecznie nabyła przedmiotową wierzytelność od poszkodowanego.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Sąd nie mógł zgodzić się z zarzutem pozwanej, tj. co do kwestionowania wysokości stawki dobowej za wynajem pojazdu zastępczego przyjętej przez powódkę. Z dokumentów zgromadzonych w sprawie w sposób oczywisty wynika, iż przyjęta przez powódkę stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego należącego do klasy B 130 zł netto tj. 159,90 zł brutto odpowiadała stawkom stosowanym na rynku lokalnym właściwym dla miejsca zamieszkania strony poszkodowanej. Potwierdzają to liczne cenniki wynajmu dołączone jako dowody w sprawie.

Zatem w ocenie Sądu dokonana przez pozwaną korekta nie znajduje odzwierciedlenia w zasadzie pełnego odszkodowania. Należy również wyjaśnić, iż przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależenie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałyby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte u danego przedsiębiorcy (którego przedmiotem działalności gospodarczej jest wynajem pojazdów) byłyby wyższe od przeciętnych. Nadto Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. (sygn. akt. I CKN 1466/99) stwierdził, iż poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania podmiotów, które oferują swoje usługi w tymże zakresie najtaniej. Tym samym przyjęcie przez pozwaną tezy jakoby stawka 130 zł netto tj. 159,90 zł brutto za najem pojazdu klasy B była w powyższej sprawie zawyżona w żaden sposób nie mogła się ostać zważywszy na fakt, że zastosowana przez powódkę stawka jak najbardziej mieściła się w granicach stawek stosowanych przez podmioty wynajmujące pojazdy zastępcze w tej klasie tj. klasie B na rynku lokalnym (woj. (...)).

Należy wskazać, że konsultant pozwanej w trakcie rozmowy telefonicznej poinformował poszkodowanego o możliwości zorganizowania samochodu zastępczego wskazując, że szczegółowe warunki wynajmu zostaną przedstawione wraz z przesłana wiadomością mailową. Załącznikiem do maila z dnia 8 października 2016 r. w którym wskazano, że pozwana zapewnia udostępnienie pojazdu zastępczego w ciągu 24 godzin od momentu otrzymania zgłoszenia oraz, że w miarę możliwości zostaną uwzględnione potrzeby związane z rodzajem i klasą pojazdu. W piśmie wskazywano również, że pozwana w wypadku z dokonaniem wynajmu pojazdu zastępczego od innego podmiotu zastrzega sobie prawo do weryfikacji stawki najmu zgodnie cennikiem stanowiącym integralną część pisma.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 66 § 1 k.c. oświadczenie drugiej stronie woli zawarcia umowy stanowi ofertę, jeżeli określa istotne postanowienia tej umowy. Oferta powinna określać przedmiotowo istotne postanowienia umowy, a takich brakowało w przedłożonym piśmie pozwanej. W piśmie wskazano jedynie, że istnieje możliwość zorganizowania w ramach likwidacji szkody wynajmu pojazdu nie precyzowało jednak takich istnych elementów umowy najmu jak między innymi czas trwania najmu, kwestii tego czy pojazd będzie posiadał AC, czy przewidziany jest udział własny poszkodowanego w razie szkody oraz czy przewidziany jest limit kilometrów. Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu przedmiotowe pismo nie stanowił oferty, a jedynie miało charakter informacyjny stanowiący zaproszenie od zawarcia umowy. W konsekwencji nie można było uznać, iż ubezpieczyciel złożył poszkodowanemu ofertę najmu pojazdu. Ponadto należy zwrócić uwagę, iż pozwana w piśmie informowała, że w miarę możliwości zostaną uwzględnione potrzeby związane z rodzajem i klasą pojazdu, zatem nie gwarantował udostępnienie poszkodowanemu pojazdu odpowiadającego klasą pojazdowi uszkodzonemu.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 744,15 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Powódka domagała się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1 lutego 2017 r. do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 38 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 360 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §2 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.) co daje łączną kwotę 415 zł.

SSR Jolanta Brzęk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE