UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20 kwietnia 2016 roku powód W. D. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z miejscem wykonywania działalności w S. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Zakładu (...) z siedzibą w W. kwoty 8 856 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 grudnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. Ponadto powód domagał się zasądzenia od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wskutek zdarzenia drogowego z dnia 24 października 2015 r., uległ uszkodzeniu samochód marki T. o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność B. B. (1). W dacie wypadku pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwanym umowa ubezpieczenia OC. Poszkodowana na czas likwidacji szkody wynajęła od powoda samochód zastępczy marki T. (...). Powód wyjaśnił, że przedmiotowy pojazd był wynajmowany przez poszkodowaną w okresie od dnia 27 października 2015 r. do dnia 13 listopada 2015 r., tj. przez okres 18 dni. Powód na podstawie umowy cesji praw do odszkodowania zawartej w dniu 13 listopada 2015 r. nabył od B. B. (1) wszelkie prawa do odszkodowania jakie przysługiwały tej ostatniej wobec pozwanego z tytułu wynajęcia pojazdu zastępczego, wynajętego w związku z opisaną szkodą. Pozwany zarejestrował szkodę pod nr (...), jednakże nie wypłacił powodowi żadnej kwoty tytułem odszkodowania za najem pojazdu zastępczego.

W dniu 24 czerwca 2016 r. Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie o sygnaturze akt VI GNc 1159/16/5 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W ustawowym terminie pozwany (...) Zakładu (...) z siedzibą w W., wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany zapowiedział, że w terminie 14 dni zbada przyczyny całkowitego braku wypłaty odszkodowania oraz zleci służbom likwidacyjnym wydanie stosownej decyzji merytorycznej. Niezależnie wskazał, że wbrew twierdzeniom powoda faktura nie może być elementem przesądzającym o konieczności jej refundacji w pełnej wysokości, pozwany odpowiada bowiem nie jako sprawca, ale jako gwarant i dlatego ma prawo do weryfikacji wydatków ponoszonych przez poszkodowanego. Pozwany podniósł ponadto, że cesja jest dokumentem prywatnym poświadczającym tylko złożenie oświadczeń przez sygnatariuszy kontraktu, brak jej waloru pewności, przypisywanego dokumentom urzędowym.

W piśmie procesowym z dnia 11 sierpnia 2016 r. (data stempla pocztowego) pozwany poinformował, że wypłacił z tytułu szkody kwotę 2 214 zł uznając za uzasadniony 12 dniowy okres najmu pojazdu zastępczego, na dowód czego przedłożył decyzję z dnia 1 grudnia 2015 r.

Pismem z dnia 22 sierpnia 2016 r. powód ograniczył powództwo w ten sposób, że w miejsce dochodzonej pozwem kwoty 8 856 zł zażądał zasądzenia kwoty 6 642 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 grudnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

W toku postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd ustalił, co następuję:

Dnia 24 października 2015 r. samochód osobowy marki T. o numerze rejestracyjnym (...), przystosowany do nauki jazdy, stanowiący własność B. i G. B. uległ uszkodzeniu w wyniku zdarzenia drogowego. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej był pozwany. W związku z zaistniałym zdarzeniem drogowym poszkodowana B. B. (1) dnia 27 października 2015 r. zawarła z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) 9CV2. Przedmiotowy pojazd był wynajmowany przez poszkodowaną w okresie od dnia 27 października 2015 r. do dnia 13 listopada 2015 r., tj. przez okres 18 dni. Z tytułu najmu samochodu zastępczego powód wystawił fakturę VAT na kwotę 8 856,00 zł brutto.

Dowód: oświadczenie (k. 9), umowa najmu pojazdu (k. 10-11), protokół wydania/zwrotu pojazdu (k. 12), faktura VAT nr (...) (k. 13),zeznania świadka B. B. (1) (k. 79-80), akta szkody.

Dnia 13 listopada 2015 r. powód nabył od poszkodowanych wierzytelność wynikającą z rozliczenia w/w szkody komunikacyjnej. Wobec nieuregulowania całości roszczenia powódka pismem z dnia 17 listopada 2015 r. skierowała do pozwanego wezwanie do zapłaty. Decyzją z dnia 1 grudnia 2016 r. pozwana uznała swoją odpowiedzialność w łącznej wysokości 2 214 zł brutto, w pozostałym zakresie odmawiając uznania roszczenia powoda. Za zasadny pozwana uznała okres wynajmu pojazdu zastępczego w liczbie 12 dni i przyjęto stawkę wynajmu pojazdu w kwocie 150 zł nett/doba (184,50 zł brutto).

Dowód: umowa cesji wierzytelności wraz z pełnomocnictwem (k. 7-8), wezwanie do zapłaty z dnia 17 listopada 2015 r. z dowodem nadania (k. 14-18), decyzja z dnia 1 grudnia 2015 r.(k. 51-52), pismo z dnia 22 sierpnia 2016 r. (k. 57-58), akta szkody.

Uzasadniony okres naprawy pojazdu uwzględniający czynności związane z likwidacją szkody w tym oczekiwanie na oględziny, wykonanie kalkulacji oraz czynności organizacyjne warsztatu związane m.in. z zamówieniem i dostawą części, a także procesem naprawy, wyniósł 13 dni.

Stawka wynajmu samochodu zastępczego klasy segmentu B w wysokości 400,00 zł netto za jedną dobę zastosowana przez powoda zawarta jest w granicach cen stosowanych na rynku lokalnym przez przedsiębiorstwa wynajmujące pojazdy zastępcze do nauki jazdy i uwzględnia braku kaucji, limitu kilometrów i podstawienie oraz odbiór pojazdu.

Dowód: opinia biegłego sądowego (k. 87-91),akta szkody.

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd w całości dał wiarę opinii biegłego sądowego M. G.. Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z 7 listopada 2000 roku (sygn. akt: I CKN 1170/98, OSNC 2001, nr 4 poz. 64) opinia biegłego podlega ocenie – przy zastosowaniu art. 233§1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (zob. także wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2002 roku, V CKN 1354/00).

Kierując się powyższymi wytycznymi i biorąc pod uwagę pozostały materiał dowodowy sprawy Sąd uznał za przekonującą i w konsekwencji mającą zasadnicze znaczenie dla definitywnego rozstrzygnięcia sprawy opinię ww. biegłego. Należy zauważyć, że biegły ten dysponuje odpowiednią wiedzą dla sporządzenia przedmiotowej opinii i składania w tym zakresie zeznań, czego strony nie kwestionowały. Sąd nie miał zatem żadnych zastrzeżeń do metody jej opracowania. Przedmiotowa opinia jest rzetelna, fachowa i czynią zadość postawionej tezie dowodowej. Wnioski końcowe wynikające z opinii zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, kategoryczny i zostały należycie umotywowane.

Nadmienić trzeba, że powołana dokumentacja w pełni korelowała też z osobowymi źródłami dowodowymi. Zeznania świadka B. B. (1) (k. 79-80) na okoliczność niezbędności samochodu zastępczego przez cały okres likwidacji szkody, brania pod uwagę przy decydowaniu się na najem stawki najmu oraz o zakresie cesji były spójne, jak też korespondowały z obrazem przebiegu zdarzeń wynikającym z dokumentacji. Należy podkreślić, iż zeznania pochodziły od osoby będącej bezpośrednim świadkiem okoliczności ustalonych w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone przez powoda W. D. zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwany nie kwestionował, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwanego odszkodowania. Spornym pomiędzy stronami była wysokość stawki dobowej najmu oraz czas najmu pojazdu zastępczego.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Powód domagał się w ostatecznym żądaniu zasądzenia kwoty 6 642 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 grudnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. W ocenie Sądu powód w należyty sposób wykazał, iż skutecznie nabył wierzytelności od poszkodowanych.

Sąd dopuścił w sprawie dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej na okoliczność ustalenia czy stawka 400 zł netto mieści się w zakresie stawek rynkowych najmu samochodów przystosowanych do nauki jazdy przy uwzględnieniu braku kaucji, limitu kilometrów oraz że cena obejmuje podstawienie i odbiór pojazdu, ponadto w zakresie czy wynajęty samochód był tej samej klasy lub niższej niż pojazd uszkodzony, a ponadto na okoliczność ustalenia uzasadnionego okresu likwidacji szkody przy uwzględnieniu czasu oczekiwania na oględziny, czasu na znalezienie warsztatu, przygotowania kalkulacji naprawy, zakupu części zamiennych, oczekiwania na wolne stanowisko naprawcze czyli rzeczywistego czasu naprawy oraz dni organizacyjnych.

Biegły sądowy M. G. stwierdził, że dobowa stawka najmu w wysokości 400 zł netto jest stawką rynkową najmu samochodów przystosowanych do nauki jazdy jak również, że 13 dniowy okres naprawy pojazdu jest uzasadniony. Sąd w całości przychyla się do stanowiska biegłego.

Jak wynika z ustaleń faktycznych, przyjęty przez powoda koszt najmu pojazdu zastępczego w kwocie 8 856 zł brutto okazał się uzasadniony. Pozwany uiścił już odszkodowanie w wysokości 2 214 zł. Tym samym należne powodowi odszkodowanie wynosi 6 642 zł (8 856 zł – 2 214 zł).

Biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne, w związku z tym w punkcie 1 sentencji wyroku zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6 642 złotych z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 21 grudnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

Sąd umorzył postepowanie w zakresie pozostałej kwoty, tj. 2 214 złotych w związku z cofnięciem przez powoda powództwa w tym zakresie, orzekając o tym w punkcie 2 sentencji wyroku.

Pismem z dnia 22 sierpnia 2016 r. powód cofnął powództwo w zakresie kwoty 2 214 zł bez zrzeczenia się roszczenia w tym zakresie i wniósł o zasądzenie kwoty 6 642 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 grudnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania. Powód wskazał, że pozwany zapłacił kwotę 2 214 zł brutto tytułem odszkodowania za wynajem pojazdu zastępczego przed wniesieniem powództwa. Tym samym powoda traktować należy jako przegrywającego sprawę w zakresie ww. kwoty.

Zgodnie z treścią art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Paragraf 1 artykułu 203 k.p.c. przyznaje nieograniczone i wyłączne od woli powoda zależne prawo cofnięcia pozwu do chwili rozpoczęcia rozprawy.

W niniejszej sprawie powód częściowo cofnął pozew w dniu 22 sierpnia 2016 r. bez zrzeczeni się roszczenia (brak wniosku w tym zakresie), rozprawa została wyznaczona na dzień 14 lutego 2017 r., a więc powód częściowo cofnął pozew przed rozpoczęciem rozprawy i wydaniem wyroku. W związku z powyższym częściowe cofnięcie pozwu nie było zależne od zgody pozwanego i jest skuteczne.

Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Cofniecie pozwu w świetle zasady odpowiedzialności za wynik procesu jest przegraną, poza jednym wyjątkiem, gdy cofniecie jest spowodowane zapłatą w toku procesu. W niniejszej sprawie częściowa zapłat nastąpiła jeszcze przed wytoczeniem powództwa, zatem koszty postepowania w zakresie cofnięcia pozwu ponosi powód. Na koszty procesu powoda w sprawie składały się kwoty: 443,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty sądowej, 17,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, koszt zastępstwa procesowego strony powodowej ustalone zgodnie z §2 pkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r. ze zm.) w kwocie 2 400,00 zł oraz 511,20 zł tytułem uiszczonej zaliczki na biegłego, co daje łączną kwotę 3 371,20 zł. Na koszty procesu pozwanego składały się kwoty 17,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz koszt zastępstwa procesowego strony pozwanej w wysokości 2 400 zł, co daje łączną kwotę 2 417 zł. W związku z powyższym łączny koszt procesu wyniósł 5 788,20 zł. Powód utrzymał się ze swoim żądaniem w 75 %, a zatem pozwany winien zwrócić powodowi kwotę 1 924,15 zł (3 371,20 zł – 1 447,05 zł), o czym orzeczono w punkcie 3 sentencji wyroku.

SSR Jolanta Brzęk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE