Sygn. akt II K 532/17
Dnia 9 lutego 2018 r.
Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym
w składzie:
Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak
Protokolant: Arleta Agata
przy udziale Prokurator Małgorzaty Horoszko - Chojnackiej
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21.12.2017 r. i 6.02.2018 r.
sprawy przeciwko
1) S. G. urodz. (...)
w W.
syna S. i D. z d. B.
oskarżonego o to, że: w okresie od dnia 18.01.2016 roku do dnia 19.01.2016 roku w L. i w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić L. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 23.063,63 zł, w ten sposób, że w dniu 18.01.2016 roku w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia pojazdu sprowokował w L. na skrzyżowaniu ulic (...) fikcyjną kolizję drogową, w której kierujący pojazdem marki P. (...) M. W. (1) wystąpił jako sprawca kolizji z pojazdem marki L. (...), w następstwie czego w dniu 19.01.2016 r. wystąpił z wnioskiem o wypłatę odszkodowania z tytułu zaistniałej szkody komunikacyjnej, jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę wypłaty odszkodowania przez L. (...),
tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 298 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
2) M. W. (1) urodz. (...)
w N.
syna A. i G. z d. S.
oskarżonego o to, że: w okresie od dnia 18.01.2016 roku do dnia 19.01.2016 roku w L. i w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z S. G., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić L. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 23.063,63 zł, w ten sposób, że w dniu 18.01.2016 roku w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia pojazdu sprowokował w L. na skrzyżowaniu ulic (...) fikcyjną kolizję drogową, w której kierując pojazdem marki P. (...) wystąpił jako sprawca kolizji z pojazdem marki L. (...) kierowanym przez S. G., w następstwie czego w dniu 19.01.2016 r. S. G. wystąpił z wnioskiem o wypłatę odszkodowania z tytułu zaistniałej szkody komunikacyjnej, jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę wypłaty odszkodowania przez L. (...),
tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 298 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
orzeka
I. Uznaje oskarżonego S. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 298 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na mocy art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. oraz art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny, oznaczając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych.
II. Na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu S. G. w punkcie I wyroku warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby.
III. Na mocy art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego S. G. do informowania kuratora o przebiegu okresu próby, poprzez składanie comiesięcznych pisemnych sprawozdań.
IV. Uznaje oskarżonego M. W. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 298 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na mocy art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. oraz art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 100 (stu) stawek dziennych grzywny, oznaczając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych.
V. Na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu M. W. (1) w punkcie IV wyroku warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby.
VI. Na mocy art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego M. W. (1) do informowania kuratora o przebiegu okresu próby, poprzez składanie comiesięcznych pisemnych sprawozdań.
VII. Na mocy art. 73 § 1 k.k. oddaje obu oskarżonych pod dozór kuratorów.
VIII. Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 2 oraz art. 3 ust. 1 Ustawy o kosztach w sprawach karnych zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych, w kwocie 1.535 (jeden tysiąc pięćset trzydzieści pięć) złotych od oskarżonego S. G. i kwotę 635 (sześćset trzydzieści pięć) złotych od M. W. (1).
Sygn. akt II K 532/17
z dnia 9 lutego 2018 r.
Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy głównej, ustalił następujący stan faktyczny:
W bliżej nieustalonym dniu, nie później niż w dniu 18 stycznia 2016 r. oskarżeni S. G. i M. W. (1) postanowili uzyskać nienależną im korzyść majątkową, poprzez wyłudzenie odszkodowania z tytułu ubezpieczenia samochodu marki L. o nr rej. (...). W tym celu sprowokowali fikcyjną kolizję drogową w L., na skrzyżowaniu ulic (...), gdzie kierujący samochodem marki P. o nr rej. (...) oskarżony M. W. (1) rzekomo wymusił pierwszeństwo przejazdu i spowodował uszkodzenia samochodu marki L. o nr rej. (...), którym kierował oskarżony S. G.. W dniu 19 stycznia 2016 r. S. G. wystąpił do Towarzystwa (...) o wypłatę odszkodowania z tytułu ubezpieczenia wyżej wymienionego samochodu marki L.. Po dokonaniu kalkulacji kosztów naprawy samochodu okazało się, że łącznie naprawa wyniosłaby kwotę 23.063,63 złotych. Jednak do wypłaty odszkodowania nie doszło, gdyż pracownicy L. (...) przeanalizowali okoliczności rzekomej kolizji i doszli do przekonania, że do zdarzenia opisywanego przez oskarżonych nie doszło. Ubezpieczyciel odmówił zatem wypłaty odszkodowania, które chcieli wyłudzić oskarżeni.
Dowód:
- zeznania T. M. (k.7v-8),
- zeznania F. B. (k.51v-52,240),
- kalkulacja naprawy (k.12-13),
- zgłoszenie szkody (k.18-20),
- ocena techniczna (k.24-32),
- opinia biegłego (k.76-85).
Oskarżony S. G. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu w trakcie pierwszego przesłuchania i złożył wyjaśnienia (k.139). Stwierdził, że znał M. W. (1), gdy doszło do kolizji podpisali oświadczenie, następnie wystąpił o odszkodowanie, ale go nie uzyskał, samochód naprawił na własny koszt i sprzedał. Podczas rozprawy złożył wyjaśnienia (k.239), w których podał, że nie znał przed zdarzeniem M. W. (1), w samochodzie, którym jechał doszło do aktywacji poduszek powietrznych. Ponadto samochód ten został sprowadzony do Polski w stanie uszkodzonym.
Wyjaśnienia tego oskarżonego nie zasługują na wiarę, gdyż są sprzeczne z zeznaniami T. M. (k.7v-8), F. B. (k.51v-52,240), kalkulacją naprawy (k.12-13),
zgłoszeniem szkody (k.18-20), oceną techniczną (k.24-32) i opinią biegłego (k.76-85). Jak wynika z zeznań F. B. (k.51v-52,240) do uszkodzenia samochodu marki L. o nr rej. (...) nie doszło w okolicznościach wskazanych w zgłoszeniu szkody, z którym wystąpił oskarżony do Towarzystwa (...). Wskazują na to uszkodzenia samochodu L., które nie odpowiadały uszkodzeniom i rozmiarom samochodu P., który miał uczestniczyć w kolizji, brak aktywacji poduszek powietrznych w samochodzie L., co wynika z opinii technicznej tego samochodu oraz brak potwierdzenia, że samochód L. został z miejsca rzekomego zdarzenia odholowany.
Oskarżony M. W. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu w trakcie postępowania przygotowawczego i złożył wyjaśnienia (k.145). Wskazał, że nie zna S. G., nie pamięta daty zdarzenia, ale jechał wówczas od strony N. i nie zauważył L.. Zdarzenie było spowodowane z jego winy i poprosił kierowcę tamtego pojazdu by nie wzywać Policji, sporządził oświadczenie o okolicznościach zdarzenia. W samochodzie poszkodowanego był uszkodzony bok, nie wie ile mogła kosztować jego naprawa. Podczas rozprawy również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, odmówił złożenia wyjaśnień i podtrzymał wcześniejsze (k.224v).
Wyjaśnienia oskarżonego M. W. (2) nie zasługują na wiarę, gdyż są sprzeczne z zeznaniami T. M. (k.7v-8), F. B. (k.51v-52,240), kalkulacją naprawy (k.12-13), zgłoszeniem szkody (k.18-20), oceną techniczną (k.24-32) i opinią biegłego (k.76-85). Jak wynika z zeznań F. B. (k.51v-52,240) do uszkodzenia samochodu marki L. o nr rej. (...) nie doszło w okolicznościach wskazanych w zgłoszeniu szkody, z którą oskarżony S. G. wystąpił do Towarzystwa (...). Wskazują na to uszkodzenia samochodu L., które nie odpowiadały uszkodzeniom i rozmiarom samochodu P. rzekomo uczestniczącego w kolizji (por. opinia biegłego z k.83-84), brak aktywacji poduszek powietrznych w samochodzie L., co wynika z opinii technicznej tego samochodu (por. ocena techniczna z k.24-32) oraz brak potwierdzenia, że samochód L. został z miejsca rzekomego zdarzenia odholowany.
Świadek D. G. odmówiła złożenia zeznań w części dotyczącej jej syna (k.225), jej zeznania w tej części nie stanowią zatem dowodu w sprawie zgodnie z treścią art. 186 § 1 k.p.k. Przesłuchana w postępowaniu przygotowawczym (k.55v) zeznała, że syn S. G. użytkował samochód marki L. o nr rej. (...), poinformował ją, że samochód ten uczestniczył w kolizji drogowej, ale nie widziała jego uszkodzeń i nie miała wiadomości o złożeniu wniosku o wypłatę odszkodowania. Podczas rozprawy zeznała (k.225), że nic nie wie na temat przedmiotowego zdarzenia, zajmował się nim syn. Natomiast nie zna M. W. (1).
Zeznania te nie stanowią dowodu wobec syna świadka, a brak wiedzy świadka odnośnie udziału w sprawie M. W. (1) wskazuje na to, że zeznania tego świadka nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.
T. M. zeznał w postępowaniu przygotowawczym (k.7v-8), że w dniu 19 stycznia 2016 r. do L. (...) wpłynął wniosek o wypłatę odszkodowania z tytułu szkody komunikacyjnej, zgłosił go S. G.. S. G. podał okoliczności zdarzenia i uszkodzenia użytkowanego przez niego samochodu marki L.. Oględziny tego samochodu dokonano w warsztacie samochodowym. Odczytano zawartość sterowników poduszek powietrznych i okazało się, że w dniu rzekomej kolizji drogowej nie doszło do aktywacji poduszek powietrznych ani napinacza pasów. Koszt naprawy samochodu, wyliczony na podstawie zgłoszenia szkody wyniósłby kwotę 23.063,63 zł. Ponadto okazało się, że samochód L. nie został odholowany z miejsca zdarzenia przez holownik z firmy (...). Okoliczności te spowodowały, że ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania. Podczas rozprawy zeznał (k.239), iż sprawa dotyczy kolizji pojazdów zgłoszonej na początku 2016 roku. W ramach zgłoszonej szkody, po przeprowadzonych oględzinach samochodu marki L. pojawiły się wątpliwości co do zgłoszonych uszkodzeń, co spowodowało konieczność ponownych oględzin pojazdu. W trakcie tych oględzin ustalono, że zgłoszone uszkodzenia w postaci uruchomienia poduszek powietrznych w tym zdarzeniu nie miały miejsca. Przeprowadzone rozpytanie uczestników rzekomej kolizji potwierdziło, że do zdarzenia zgłoszonego jako szkoda komunikacyjna faktycznie nie doszło.
Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż są logiczne, rzeczowe, konsekwentne oraz znajdują potwierdzenie w zeznaniach F. B. (k.51v-52,240), kalkulacji naprawy (k.12-13), zgłoszeniu szkody (k.18-20), ocenie technicznej (k.24-32) i opinii biegłego (k.76-85). Należy zwrócić uwagę, że oświadczenia uczestników rzekomego zdarzenia drogowego (k.38 i 42) istotnie różnią się odnośnie powypadkowego położenia pojazdów. Potwierdza to znaną zasadę, że nawet jeśli dwie osoby umówią się, że będą kłamać w określonej kwestii, to nie są w stanie ustalić między sobą wszystkich okoliczności zdarzenia i przekazać je, tak by były ze sobą zgodne.
F. B. zeznał w postępowaniu przygotowawczym (k.51v-52), że prowadzi postępowania wyjaśniające w Towarzystwie (...) związane ze zdarzeniami, w których zachodzą przesłanki wskazujące na próbę wyłudzenia odszkodowania. Otrzymał do sprawdzenia okoliczności kolizji w L. na skrzyżowaniu ulic (...) w dniu 18 stycznia 2016 r. Oględziny miejsca zdarzenia wykonał w obecności M. W. (1), ten przyjechał na miejsce samochodem marki P. o nr rej. (...), oświadczył, że samochód ten w dniu poprzednim odebrał z warsztatu po wykonaniu napraw blacharsko-lakierniczych. Rzekomy uczestnik kolizji miał problem ze wskazaniem miejsca zdarzenia drogowego oraz położenia pojazdów po zdarzeniu, potwierdził natomiast, że w samochodzie L. uruchomiły się poduszki powietrzne. Kolejny raz na miejsce zdarzenia udał się wraz z S. G.. Ten potwierdził okoliczności zdarzenia wskazane w zgłoszeniu szkody. Podczas rozprawy świadek ten zeznał (k.240), iż zajmuje się przestępczością ubezpieczeniową i czynnościami podejmowanymi na miejscu zdarzenia wraz z samymi uczestnikami zdarzenia. Skontaktował się telefonicznie z uczestnikami zdarzenia i umówił się z nimi na miejscu zdarzenia. Najpierw umówił się ze sprawcą zdarzenia M. W. (1), który przybył na miejsce zdarzenia naprawionym dzień wcześniej samochodem marki P.. W trakcie oględzin sprawca miał problem ze wskazaniem miejsca zderzenia się pojazdów, wskazał je na zasadzie domniemania, wskazał, że w samochodzie L. otworzyła się lewa kurtyna boczna. Po tygodniu powrócił na miejsce zdarzenia, gdzie spotkał się z poszkodowanym S. G., który przybył na miejsce zdarzenia w towarzystwie swojej mamy i jednocześnie właścicielki samochodu marki L.. Rzekomo poszkodowany rozpytany na okoliczność uruchomienia kurtyny powietrznej stwierdził, że nie był tego pewien, nie chciał ujawnić danych kolegi, do którego rzekomo wówczas jechał. Sprawca powiedział, że samochody po uderzeniu stanęły w miejscu, natomiast pokrzywdzony powiedział, że jego samochód w wyniku uderzenia przemieścił się dalej. Mieszkańcy pobliskich posesji stwierdzili, że nie widzieli kolizji ani tego, jak laweta miałaby zabierać samochody z miejsca zdarzenia.
Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż są logiczne, rzeczowe, konsekwentne oraz znajdują potwierdzenie w zeznaniach T. M., kalkulacji naprawy (k.12-13), zgłoszeniu szkody (k.18-20), ocenie technicznej (k.24-32) i opinii biegłego (k.76-85). Należy zwrócić uwagę, że oświadczenia uczestników rzekomego zdarzenia drogowego (k.38 i 42) istotnie różnią się odnośnie powypadkowego położenia pojazdów. Ustalenie określonej wersji zdarzenia, które nie miało miejsca wymaga od ustalających zapamiętania i odtworzenia zdarzenia w sposób zgodny ze sobą. Jednak uczestnicy rzekomego zdarzenia nie są w stanie ustalić między sobą wszystkich okoliczności zdarzenia i wnikliwe pytania najczęściej potwierdzają, że ich relacje różnią się między sobą.
Opinia biegłego z dziedziny badania wypadków drogowych (k.76-85) jest jasna i pełna, została sporządzona przez biegłego dysponującego fachową wiedzą z dziedziny ustalania przyczyn wypadków i kolizji drogowych, nie była kwestionowana przez strony. Stąd opinia ta stała się podstawą ustalenia stanu faktycznego.
Zgromadzony materiał dowodowy w postaci dokumentów wymienionych na k. 240v został sporządzony przez powołane do tego osoby, poszczególne dokumenty były sporządzone obiektywnie i nie zachodzą wątpliwości odnośnie ich autentyczności.
Ustalony stan faktyczny tworzy spójną, logiczną całość, poszczególne wiarygodne dowody wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają. Na podstawie tego stanu faktycznego wina i okoliczności popełnienia przestępstwa przypisanego oskarżonym nie budzą wątpliwości.
Sąd zważył, co następuje:
Oskarżeni postanowili doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Towarzystwo (...), poprzez zgłoszenie wniosku o odszkodowanie z tytułu uszkodzenia samochodu w kolizji drogowej. Oskarżeni uzgodnili między sobą, że sprowokują kolizję drogową i będą twierdzić, że kolizja ta miała miejsce. Ustalili między sobą rzekomy przebieg zdarzenia, który mógł ogólnie prowadzić do powstania uszkodzeń samochodu L. o nr rej. (...). W dniu 19 stycznia 2016 r. oskarżony S. G. zgłosił szkodę ubezpieczycielowi, dołączył oświadczenie rzekomego sprawcy kolizji M. W. (1). Wyliczona przez ubezpieczyciela szkoda wyniosła 23.063,63 złotych i gdyby L. (...) wypłaciła odszkodowanie oskarżeni uzyskaliby tą kwotę. Niewątpliwie oskarżeni działali w celu doprowadzenia pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, poprzez wprowadzenie w błąd, że przedmiotowa kolizja miała miejsce i zamierzali wyłudzić nienależne im odszkodowanie.
Oskarżeni działając celowo i umyślnie chcieli doprowadzić pokrzywdzonego do wypłaty na ich rzecz kwoty stanowiącej około 10-krotności najniższego wynagrodzenia. Ich działanie nie przyniosło zamierzonego efektu, gdyż pokrzywdzona instytucja podjęła czynności sprawdzające, które wskazały, że do przedmiotowej kolizji nie doszło w okolicznościach wskazanych przez oskarżonych. Niewątpliwie działanie oskarżonych powinno być uznane jako usiłowanie popełnienia czynu w rozumieniu art. 13 § 1 k.k., gdyż bezpośrednio zmierzali do osiągnięcia zamierzonego celu, ale nie doszło do tego na skutek okoliczności od nich niezależnych.
Nie może zatem budzić wątpliwości, że oskarżeni usiłowali dopuścić się popełnienia występku określonego w art. 286 § 1 k.k., gdyż chcieli osiągnąć nienależną im korzyść majątkową, poprzez doprowadzenie pokrzywdzonej instytucji do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wyniku wprowadzenia w błąd co do przebiegu zdarzenia. Oskarżeni ponadto sprowokowali zdarzenie drogowe, które miało być podstawą uzyskania odszkodowania, czyli chcieli również dopuścić się przestępstwa opisanego w art. 298 § 1 k.k.
Z powodu naruszenia dwóch norm prawnych w ramach jednego czynu słusznym jest zakwalifikowanie tego zdarzenia w ramach zbiegu przepisów określonego w art. 11 § 2 k.k.
Stopień społecznej szkodliwości był znaczny, ze względu na niemałą wartość bezprawnie korzyści majątkowej, którą oskarżeni chcieli uzyskać. Znaczny był również stopień winy oskarżonych, ze względu na umyślne działanie i celowe wprowadzenie w błąd pokrzywdzonego co do przebiegu zdarzenia.
Kara powinna przekonać oskarżonych i ogół społeczeństwa, że popełnianie przestępstw nie jest opłacalne i zamiast spodziewanych korzyści przynosi dolegliwości i ewentualnie konieczność naprawienia wyrządzonej szkody. Celem kary jest również kształtowanie w społeczeństwie szacunku dla norm prawnych i słusznych interesów innych osób oraz wskazywanie, że reguły współżycia społecznego wykluczają doprowadzanie innych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem oraz powodowanie zdarzeń, które stanowią podstawę do wypłaty odszkodowania.
Oskarżony S. G. ma 27 lat, jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, zdobył wykształcenie zawodowe, prowadzi działalność gospodarczą i zarabia około 5.000 złotych miesięcznie (oświadczenie z k.238), nie był karany (k.205).
Oskarżony M. W. (1) ma 30 lat, jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, pracuje dorywczo i zarabia około 2.000 złotych miesięcznie (oświadczenie z k.224), nie był karany (k.204).
Należy uwzględnić, że oskarżony S. G. zgłosił przedmiotowe zdarzenie (k.18-19), co wskazuje na jego organizatorską rolę w przestępczym działaniu. Stąd wymiar kary wobec niego powinien być odpowiednio wyższy.
Biorąc pod uwagę powyżej wymienione okoliczności wymiaru kary Sąd uznał, że karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz zdolną spełnić swe cele prewencji indywidualnej i generalnej powinna być wobec oskarżonego S. G. kara 8 miesięcy pozbawienia wolności. Wymiar kary wobec M. W. (1) powinien być określony na minimalnej wysokości 6 miesięcy pozbawienia wolności, z uwagi na jego drugoplanową rolę w zdarzeniu.
Obaj oskarżeni podjęli się przestępczego działania z chęci uzyskania korzyści majątkowej. Zasadnym jest zatem by wymierzyć im kary grzywny, które powinny przekonać oskarżonych i ich ewentualnych naśladowców, że popełnianie przestępstw nie prowadzi do wzbogacenia. Wymiar kary grzywny wobec oskarżonego S. G. został określony na 200 stawek dziennych ze względu na jego organizatorską rolę. Natomiast kara 100 stawek dziennych grzywny wobec oskarżonego M. W. (1) odpowiada jego udziałowi w przypisanym mu przestępstwie. Uwzględniając możliwości finansowe i sytuację życiową oskarżonych, Sąd uznał, że adekwatną wysokością stawki dziennej wobec oskarżonego S. G. powinna być kwota 50 złotych, a wobec oskarżonego M. W. (1) kwota 10 złotych.
Obydwaj oskarżeni nie byli karani (k.204 i 205), co prowadzi do przekonania, że wykonanie kar pozbawienia wolności nie jest niezbędne, by przekonać ich do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości. Wobec czego warunkowo zawieszono wykonanie kar pozbawienia wolności, 3-letnie okresy próby powinny wystarczyć do weryfikacji prognozy kryminalnej wobec oskarżonych.
Środki probacyjne informowania kuratora o przebiegu próby i dozór kuratorów powinny właściwie zabezpieczyć przebieg okresu próby.
Oskarżeni mają stałe dochody i nie mają nikogo na utrzymaniu, stąd będą mogli zwrócić koszty postępowania, bez narażenia siebie i najbliższych członków swoich rodzin na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych.