UZASADNIENIE

K. Z. została obwiniona o to, że w dniu 10 września 2015 roku o godz. 9:35 w miejscowości M. na ul. (...) spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem m-ki B. o nr rej. (...), nie zachowała szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu pojazdowi marki O. (...) o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu na który zamierzała wjechać, w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z nim,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 22 Prawa o ruchu drogowym

Sąd Rejonowy w Wołominie wyrokiem z dnia 8 grudnia 2016 roku w sprawie V W 938/15

I obwinioną K. Z. uznał za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. skazał ją na grzywnę w wysokości 500 (pięćset) złotych;

II na postawie art. 118 § 1 k.p.s.w., art. 21 pkt. 2, art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 zł (sto pięćdziesiąt) tytułem kosztów postępowania w tym 50 zł (pięćdziesiąt) tytułem opłaty.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości na korzyść obwinionej jej obrońca zarzucając wyrokowi:

1. Obrazę przepisów postępowania, tj:

a) Art. 4 kpk i art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw i art. 410 kpk w zw. z art. 82 kpw, polegającą na oparciu treści wyroku na selektywnie wybranym materiale dowodowym, a pominięciu, bez należytego i przekonywającego uzasadnienia dowodu w postaci wyjaśnień obwinionej wskazujących na niepopełnienie zarzucanego jej czynu. A nadto dowolną, sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania i nie opartą na wiedzy i doświadczeniu życiowym ocenę przestawionych wyżej dowodów. Ponadto polegające na naruszeniu zasad obiektywizmu w wyniku uwzględnienia jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść obwinionej z pominięciem okoliczności świadczących o braku winy po jej stronie poprzez przyjęcie że K. Z. spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, którego wyrazem było uderzenie samochodu prowadzonego przez obwinioną w samochód prowadzony przez P. F. pomimo że pozostaje to w sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, wyjaśnieniami obwinionej oraz umiejscowieniem uszkodzeń obu pojazdów;

b) Art. 193 kpk w zw. z art. 42 § 1 kpw poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego ds. motoryzacji i techniki samochodowej z uwagi , iż dowód jest nieprzydatny do stwierdzenia danej okoliczności i wniosek dowodowy w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania podczas gdy stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymagało wiadomości specjalnych;

c) Art. 177 § 1 kpk w zw. z art. 41 kpw poprzez odstąpienie bez uzasadnionej przyczyny od przesłuchania w charakterze świadka D. S. podczas gdy była ona jedynym poza obwinioną i poszkodowanym świadkiem zdarzenia.

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść orzeczenia, a polegający na przyjęciu przez Sąd Rejonowy mylnego poglądu, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na uznanie w sposób nie budzący wątpliwości, że obwiniona swoim działaniem wypełniła znamiona strony podmiotowej zarzucanego jej czynu, co legło u podstaw uznania ją winną i wymierzeniu kary grzywny w wysokości 500 zł podczas gdy prawidłowa i wnikliwa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku przeciwnego.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty obrońca obwinionej wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionej od popełnienia zarzucanego jej czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wołominie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionej jest zasadna, dlatego wniosek o zamianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionej zasługiwał na uwzględnienie.

Trafnie bowiem wywiódł i dowiódł apelujący, iż Sąd Rejonowy dokonał dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów przez co poczynił w niniejszej sprawie błędne ustalenia faktyczne skutkujące przyjęciem, iż zachowanie obwinionej K. Z. wyczerpało znamiona wykroczenia określonego w art. 86 § 1 k.w.

Sąd Odwoławczy podziela stanowisko skarżącego po pierwsze w kwestii obrazy przepisów postepowania tj. art 193 kpk w zw. z art. 42 § 1 kpw poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego ds. motoryzacji i techniki samochodowej z uwagi, iż dowód jest nieprzydatny do stwierdzenia danej okoliczności i wniosek dowodowy w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania, podczas gdy stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymagało wiadomości specjalnych.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 106a k.p.s.w. dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego celem przeprowadzenia rekonstrukcji zdarzenia drogowego i ustalenia na podstawie akt sprawy oraz akt szkody czy obwiniona K. Z. w trakcie wykonywania manewru zmiany pasa ruchu zastosowała właściwą technikę i taktykę jazdy oraz udzielenia odpowiedzi na pytanie, który z uczestników kolizji drogowej przyczynił się do jej spowodowania.

Biegły wnikliwie zapoznał się z aktami sprawy, zawierającymi m. in. szkic sytuacyjny, jak również z dokumentacją zdjęciową wykonaną na potrzeby postępowań szkodowych oraz dokonał weryfikacji miejsca zdarzenia na podstawie wydruku ze strony internetowej (...) W swojej opinii z dnia 21 stycznia 2018r. biegły wykorzystując komputerowy program do symulacji ruchu i zderzeń pojazdów(...), przeprowadził analizę czasowo -ruchowo-przestrzenną przebiegu zdarzenia i stwierdził, iż obwiniona K. Z. podejmowała decyzję o wykonaniu manewru skrętu w lewo oraz rozpoczynała ten manewr w sytuacji gdy lewy pas ruchu był wolny, a jadący za nią samochód O. (...) znajdował się na prawym pasie ruchu. Wskazuje to na prawidłowe rozpoznanie sytuacji drogowej przez obwinioną i wykonanie dozwolonego w tej sytuacji manewru zmiany pasa ruchu na lewy. Kierujący samochodem O. (...) P. F. poruszając się z prędkością większą od dopuszczalnej, praktycznie równocześnie z samochodem B. rozpoczął manewr zmiany pasa ruchu. W sytuacji możliwego zauważenia manewru realizowanego przez samochód B. kierujący samochodem O. był zobowiązany przerwać manewr zmiany pasa ruchu i zmniejszyć prędkość swego pojazdu. W ocenie biegłego, sprawcą przedmiotowej kolizji należy uznać kierującego samochodem O. (...), który kontynuował manewr zmiany pasa ruchu i równocześnie manewr wyprzedzania samochodu B., w sytuacji gdy na tor ruchu jego pojazdu wjeżdżał skręcający w lewo samochód B., realizujący równocześnie ten sam manewr zmiany pasa ruchu (k. 187-195).

Sąd Okręgowy podzielił wniosek biegłego w całości. Opinia jest bowiem pełna, gdyż odpowiada na pytanie postawione w treści postanowienia o powołaniu biegłego oraz jasna, gdyż zawiera sformułowania zrozumiałe i logiczne. Ustalenia, które Sąd Okręgowy poczynił w postępowaniu odwoławczym musiały skutkować zmianą zaskarżonego rozstrzygnięcia poprzez uniewinnienie obwinionej K. Z. od zarzucanego jej czynu.

Należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie istnieją dwie wersje zdarzenia tj. wersja obwinionej i wersja pokrzywdzonego. Zeznania jedynego świadka zdarzenia D. S.- matki obwinionej- wspierają wersję wydarzeń przedstawioną przez obwinioną, wskazując na pokrzywdzonego jako sprawcę tej kolizji drogowej.

Sąd Okręgowy posiłkując się nie budzącą wątpliwości opinią biegłego d/s ruchu drogowego T. D., dał wiarę wersji podanej przez obwinioną K. Z. kierującą samochodem B.. Dlatego też Sąd Odwoławczy doszedł do wniosku, że w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do stwierdzenia winy obwinionej w zakresie zarzucanego we wniosku o ukaranie czynu. Konsekwencją powyższego było uniewinnienie obwinionej od popełnienia zarzucanego jej czynu.

Wydanie orzeczenia uniewinniającego K. Z. implikuje konieczność obciążenia Skarbu Państwa kosztami postępowania w sprawie, zgodnie z dyspozycją art. 118 § 2 k.p.s.w., w tym także kosztami zastępstwa adwokackiego poniesionymi przez obwinioną.

O zwrocie wydatków poniesionych przez obwinioną w związku z ustanowieniem obrońcy w obu instancjach orzeczono w oparciu o treść § 11 ust. 2 pkt 2 i 4 oraz § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r. poz. 1800).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE