Sąd Okręgowy zważył, co następuje: apelacja nie jest zasadna. Nie mniej jednak przy jej rozpoznawaniu należy poczynić jedną uwagę odnośnie przepisów, jakie winny znaleźć zastosowanie w przedmiotowej sprawie. Sąd I instancji mylnie przyjął, że w przedmiotowej sytuacji mają zastosowanie wyłącznie przepisy obowiązujące po 1 lipca 2015 roku z uwagi na datę ostatniego wyroku. Takiego poglądu wcale nie można wywieźć z treści art. 19 ust.1 ustawy tzw. intertemporalnej. Od dłuższego czasu takie poglądy przedstawiały Sądy Apelacyjne by ostatecznie stanowisko zajął w sprawie Sąd Najwyższy. Zgodnie, bowiem z postanowieniem Sądu Najwyższego w sprawie II KK 347/16 z dnia 16 lutego 2017 roku: „Przepis art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 396) zawiera regułę intertemporalną, która zabrania stosowania przepisów rozdziału IX ustawy Kodeks karny, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba, że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. W konsekwencji, przy wymiarze kary łącznej w wyroku łącznym tylko na podstawie jednostkowych kar prawomocnie orzeczonych do dnia 30 czerwca 2015 r. zasada sformułowana w treści art. 19 ust. 1 ustawy nowelizującej wyłącza stosowanie art. 4 § 1 KK, mimo materialnoprawnego charakteru norm określających orzekanie w przedmiocie kary łącznej. Wówczas sąd zobligowany jest do stosowania przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. Jednak w sytuacji, w której co najmniej jeden wyrok objęty wyrokiem łącznym uprawomocnił się po dniu 30 czerwca 2015 r., zgodnie z dyspozycją art. 19 ust. 1 ustawy nowelizującej, znajdzie zastosowanie przepis art. 4 § 1. Oznacza to, że ustawa obowiązująca poprzednio będzie stanowiła podstawę orzeczenia kary łącznej tylko wtedy, gdy będzie ona względniejsza dla skazanego, przy czym analiza ta obejmuje również ewentualną względność tzw. ustawy pośredniej, skoro zmiany do art. 85 KK wprowadzono z dniem 1 lipca 2015 r. ustawą z dnia 20 lutego 2015 r., a następnie z dniem 15 kwietnia 2016 r. ustawą z dnia 11 marca 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 437 ze zm.). W przeciwnym wypadku kara łączna zostanie wymierzona w oparciu przepisy rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 r. W tej sytuacji należało przeanalizować, więc zarówno przepisy poprzednio jak i obecnie obowiązujące. W sprawie będącej przedmiotem rozpoznania wniesionej apelacji nie było możliwości połączenia według poprzednio obowiązujących przepisów kar orzeczonych w sprawach sygn. akt II K 535/09, z karami orzeczonymi w sprawach II K 303/15 i IV K 1049/13, albowiem czyny te zostały popełnione po wydaniu wyroku w sprawie II K 535/09, a jak wiadomo w interesie skazanej jest połączenie kar, których jeszcze nie odbyła. Zasadnie, więc zastosowano, więc w tej sytuacji przepisy nowe, obowiązujące od 1 lipca 2015 roku. Rzeczywiście sąd I instancji mógł orzec karę w granicach wskazanych w uzasadnieniu wyroku i zgodzić się należy z poglądem Sądu Apelacyjnego w Krakowie zaprezentowanym w wyroku z dnia 29 grudnia 2016 roku w sprawie sygn. akt II AKa 252/16, że kara łączna jest swego rodzaju podsumowaniem działalności przestępczej skazanego w okresie czasu objętym skazaniami za przestępstwa pozostające w zbiegu realnym. Obecnie obowiązujący przepis art. 85 a k.k. zobowiązuje sąd, aby orzekając karę łączną brał pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągać w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ponadto, jako, że art. 85 a k.k. nie zawiera enumeratywnego katalogu przesłanej decydujących o wymiarze kary łącznej, a użycie zwrotu przede wszystkim pozwala stosować dotychczasowy dorobek doktryny i judykatury uwzględnić też należy relacje zachodzące pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami, które sprowadzają się do łączącego je związku przedmiotowo-podmiotowego oraz dzielących je odstępów czasowych, tak, aby orzeczona kara łączna zawierała w sobie ocenę przestępczej działalności skazanego i we właściwy sposób miarkowała zastosowana represję karną. Suma tych okoliczności decyduje o zastosowaniu zasady absorpcji, asperacji czy kumulacji. Priorytetowa powinna być zasada asperacji, natomiast absorpcja lub kumulacja to rozwiązania skrajne, wyjątkowe. Taki pogląd wyraził Sąd Apelacyjny w Białymstoku w sprawie II AKa 148/16 w dniu 3 listopada 2016 roku. Oznacza to, że w przedmiotowej sprawie sąd prawidłowo zastosował zasadę asperacji, wziął pod uwagę sytuację osobistą skazanej, ale podsumował też jej przestępczą działalność. Rzeczywiście zachowanie skazanej w warunkach penitencjarnych należy uznać za dobre. Natomiast nie można zapominać o konieczności podsumowania przestępczej działalności skazanej, która była wielokrotnie karana za przestępstwa o różnej kwalifikacji prawnej skierowane głównie przeciwko mieniu. Rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, czyli zasłużoną. Jak przy wymiarze kary 4 lat i 4 miesięcy, kiedy granice kształtowały się od 3 lat do 5 lat i 3 miesięcy można karę uważać za niewspółmiernie surową. Zasadnie zastosowano regułę asperacji, nie znajdując podstaw do stosowania absorpcji. Jaki byłby wydźwięk społecznego odbioru kary, celu wychowawczego kary, jeśli przy tak wielokrotnej karalności sprawca otrzymałby karę w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Odnosząc się do argumentów podniesionych w piśmie skazanej odnośnie jej sytuacji rodzinnej związanej z posiadaniem małych dzieci to należy mieć na uwadze, że sąd przy wymiarze kary łącznej bierze pod uwagę cele wychowawcze, poprawcze, kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa, a sytuacja rodzinna ma wyłącznie charakter informacji pomocniczej w aspekcie oceny postawy sprawcy, co winno skutkować zastosowaniem dyrektyw prewencji indywidualnej i generalnej, a tym samym prowadzić do orzeczenia sprawiedliwej kary łącznej. Córka skazanej ma 8 lat, a ostatnie skazania pochodzą z roku 2015 i 2016. Nie można wymagać by z uwagi na posiadanie dziecka sąd zastosował zasadę absorpcji. Skazana miała już córkę, gdy popełniała kolejne przestępstwa. Tak, więc sytuacja rodzinna nie może powodować stosowania zasady wymiaru kary łącznej żądanej przez skazaną w sytuacji, gdy przeczy temu całokształt zachowania skazanej. Omawiana sytuacja rodzinna może mieć związek z zastosowaniem innych instytucji przewidzianych w przepisach jak np. przerwy w karze.

Z uwagi na udział w sprawie obrońcy z urzędu zasądzono koszty obrony za udział w jednym terminie rozprawy, uwzględniając podatek VAT. W związku z tym, że skazana przebywa w jednostce penitencjarnej zwolniono ją od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.