UZASADNIENIE

1. Stanowiska stron.

Pozwem z dnia 07 czerwca 2017 r. (data nadania w urzędzie pocztowym), uzupełnionym w dniu 23 czerwca 2017 r. (k. 27 – 28), złożonym przeciwko Izbie Administracji Skarbowej w K., powód G. K. wniósł o przywrócenie do służby, artykułując żądanie jako uznanie za bezskuteczne wypowiedzenie służby.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że został zatrudniony w Urzędzie Celnym od 01.07.1991 r.; że obecnie, tj. od sierpnia 2014r. pracuje w Referacie Dochodzeniowo – Śledczym Urzędu Celnego w K. i że jest zatrudniony na czas nieokreślony na podstawie mianowania. Zgodnie z ustawą o Krajowej Administracji Skarbowej (dalej: KAS), do dnia 31.05.2017r. funkcjonariusze celni mieli otrzymać propozycje dalszego zatrudnienia, tj. pisemną propozycję nowych warunków pracy lub pisemne potwierdzenie dotychczasowych warunków pracy. Powód zarzucił, że do dnia złożenia pozwu do sądu nie otrzymał od pracodawcy żadnego pisma w tym zakresie i ustnie został poinformowany, że jest to równoznaczne z wypowiedzeniem stanowiska pracy i rozwiązaniem stosunku zatrudnienia z dniem 31.08.2017r. Powód podkreślił również, że mimo podejmowanych przez niego prób ustalenia przyczyn zaistnienia takiej sytuacji, żaden z jego przełożonych nie potrafił udzielić jednoznacznej odpowiedzi, dlaczego nie otrzymał propozycji przedłużenia służby ani też żadnego pisma, z którego wynikałoby, że stosunek zatrudnienia nie będzie kontynuowany i że ulega wypowiedzeniu.

W dalszej części uzasadnienia powód podkreślił, że sytuacja nieprzedłużenia dalszej służby stanowi naruszenie art. 165 ust. 7 ustawy o KAS. Nadto, że z treści przepisów ustawy wprowadzającej ustawę o KAS (art. 1) wprost wynika, że funkcjonariusze celni pełniący służbę w izbach celnych, z zastrzeżeniem art. 170, stają się funkcjonariuszami Służby Celno – Skarbowej i zachowują ciągłość pracy i służby i że do dnia 31.05.2017r. otrzymują pisemną propozycję określającą nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby. G. K. wskazał, że nie należy do grupy pracowników wymienionych w art. 170 ustawy wprowadzającej ustawę o KAS, z którymi stosunki służbowe wygasały w związku z zajmowaniem określonych stanowisk.

W odpowiedzi na pozew pozwana Izba Administracji Skarbowej w K. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwana powołała się na przepisy ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (dalej: KAS) oraz na przepisy wprowadzające ustawę o KAS i wskazała, że zgodnie z art. 170 ust. 1 pkt 1 przepisów wprowadzających ustawę o KAS, stosunki pracy osób zatrudnionych w jednostkach KAS (…) oraz stosunki służbowe osób pełniących służbę w jednostkach KAS (…) wygasają z dniem 31 sierpnia 2017 r., jeżeli osoby te w terminie do 31 maja 2017r. nie otrzymają pisemnej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia lub pełnienia służby. Pozwana podniosła, że art. 170 w/w ustawy nie reguluje ochrony przed zwolnieniem i nie przewiduje żadnego trybu odwoławczego, nie wprowadza również konieczności uzasadniania nieprzedłożenia pracownikom (funkcjonariuszom) propozycji nowych warunków zatrudnienia lub służby. Pozwana podkreśliła, że na podstawie przepisów wprowadzających ustawę o KAS, stosunek pracy pracowników czy funkcjonariuszy wygasa a skoro tak, to nie dochodzi do składania żadnego oświadczenia woli ze strony pracodawcy skutkującego rozwiązaniem czy wypowiedzeniem.

Odnosząc powyższe stanowisko do żądań powoda pozwana podniosła, że powód nie mógł odwołać się od wypowiedzenia stosunku pracy, bowiem do takiego wypowiedzenia ze strony pracodawcy w ogóle nie doszło. Pracodawca wskazał, że pismem z dnia 06.06.2017r. powód został poinformowany, że nie otrzymał propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby w strukturach KAS i że jego stosunek pracy wygasa z dniem 31 sierpnia 2017 r. Dlatego też, w ocenie pozwanej – brak oświadczenia pracodawcy o wypowiedzeniu służby, czyni pozew bezzasadnym, bowiem nie można żądać wypowiedzenia służby czy stosunku pracy za bezskuteczne w sytuacji, gdy w ogóle nie doszło do złożenia takiego oświadczenia.

W dalszej części uzasadnienia pozwana wskazała, że każdy pracownik, funkcjonariusz, aby mógł pozostać w zatrudnieniu, musiał otrzymać nową propozycję zatrudnienia (służby) do dnia 31.05.2017r. oraz złożyć pisemne oświadczenie o jej przyjęciu, a powodowi taka propozycja nie została przedstawiona. Zatem, w świetle obowiązujących przepisów, stosunek zatrudnienia powoda wygaśnie z dniem 31.08.2017r. z powodu nie zaproponowania w terminie do 31.05.2017 r. nowych warunków zatrudnienia (służby) na podstawie art. 170 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 63 k.p. W takiej sytuacji pracownikowi przysługuje prawo do wystąpienia na drogę sądową i początek terminu do złożenia ewentualnego pozwu biegnie od dnia wygaśnięcia stosunku pracy, tj. na podstawie art. 264 § 2 k.p. W ocenie pozwanej, w sytuacji trwania stosunku powoda (do 31.08.2017r.), braku oświadczenia ze strony pracodawcy o wypowiedzeniu zatrudnienia, powództwo wniesione do sądu przez G. K., jest co najmniej przedwczesne.

Pozwana podniosła również z ostrożności procesowej, zarzut bezzasadności roszczenia o ustalenie trwania zatrudnienia wskazując, że nie jest możliwe uznanie nieważności (nieistnienia) wygaśnięcia stosunku pracy, które nastąpiło z mocy prawa.

W piśmie procesowym z dnia 08 września 2017 r. (k. 83 – 85), ustosunkowując się do odpowiedzi na pozew, powołując się na art. 165 ust. 3 przepisów wprowadzających ustawę o KAS, powód podniósł, że z dniem wejścia w życie tej ustawy (od 01.03.2017r.), funkcjonariusze celni pełniący służbę w izbach celnych (jak powód) stają się z mocy prawa funkcjonariuszami Służby Celno – Skarbowej i zachowują ciągłość służby. Pracownicy i funkcjonariusze wskazani są w art. 36 ust. 1 pkt 5 ustawy o KAS, który to punkt nie jest objęty dyspozycją art. 170 ust. 1 pkt 1 przepisów wprowadzających ustawę o KAS, który dotyczy wygaśnięcia stosunku zatrudnienia. Zdaniem powoda, literalna wykładnia przepisów stanowi, że regulacji art. 170 ust. 1 nie stosuje się do pracowników i funkcjonariuszy pełniących służbę w urzędach celno – skarbowych.

W piśmie procesowym z dnia 21 września 2017 r. (data nadania pisma w urzędzie pocztowym – k. 88 – 94), zatytułowanym „pismo procesowe – rozszerzenie powództwa” powód oświadczył, że z ostrożności procesowej, rozszerzając powództwo, składa kolejny pozew od wygaśnięcia stosunku służby i wnosi o przywrócenie do służby w charakterze funkcjonariusza Służby Celno – Skarbowej na poprzednich warunkach służby i uposażenia.

W uzasadnieniu, powołując się na argumenty podnoszone w pozwie złożonym do sądu w dniu 07 czerwca 2017 r., powód dodatkowo zarzucił, że pracodawca celowo powołuje się wyłącznie na art. 170 przepisów wprowadzających ustawę o KAS nie analizując art. 36 ustawy o KAS, który w rzeczywistości jest kluczowy do poprawnej analizy art. 170 i tym samym błędnie interpretuje stan prawny w stosunku do powoda.

W dalszej części uzasadnienia powód zarzucił, że regulacje zawarte w ustawie - Przepisy wprowadzające ustawę o KAS – są niezgodne z konstytucją i zasadami prawa pracy i że zastosowany wobec powoda proces nie przedstawienia propozycji służby i w konsekwencji zwolnienie ze służby jest niezgodny z zasadą równości (art. 32 ust. 1 Konstytucji), a nadto jest niczym nieuzasadniony i przez to rażąco niezgodny z prawem.

W piśmie procesowym datowanym na dzień 28 września 2017 r. (k. 89 – 90), ustosunkowując się do stanowiska powoda strona pozwana podniosła, że w myśl art. 165 ust. 3 ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o KAS, powód stał się z dniem 01.03.2017r. funkcjonariuszem pełniącym służbę w Izbie Administracji Skarbowej w K., jednak przy uwzględnieniu art. 170 tej ustawy. Pozwana wskazała, że w sprawach pracowniczych Izba Administracji Skarbowej w K. jest pracodawcą dla wszystkich osób zatrudnionych w tej Izbie. Dotyczy to również pracowników / funkcjonariuszy świadczących pracę / pełniących służbę w urzędach skarbowych i urzędach celno – skarbowych. To w Izbie Administracji Skarbowej a nie w urzędzie celno – skarbowym zatrudniony był powód. Ustawodawca w art. 170 nie odwołał się do art. 36 ust. 1 pkt 5 (urzędy celno – skarbowe) i do art. 36 ust. 1 pkt 4 (urzędy skarbowe), ponieważ nie są to pracodawcy zatrudniający pracowników. Wystarczyło tu odwołanie się do art. 36 ust. 1 pkt 3 ustawy o KAS. Tym samym, stosunek służbowy powoda zatrudnionego w jednostce KAS jaką jest Izba Administracji Skarbowej w K. (art. 36 ust. 1 pkt 3 ustawy o KAS) wygasł z dniem 31.08.2017r.

Pozwana pismem procesowym z 27 grudnia 2017 r. wskazała, iż powód złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. skargę na bezczynność w zakresie braku oświadczenia o nowych warunkach zatrudnienia i sprawa toczy się pod sygnaturą IV SAB/G I 281/17. Pozwana zrzuciła, że niniejsza sprawa nie może być objęta orzekaniem przez dwa sądy, administracyjny i powszechny.

2. Ustalenia faktyczne.

Powód G. K. został zatrudniony w Urzędzie Celnym w K. od dnia 01.07.1991 r., na podstawie kolejno zawieranych umów o pracę.

O dnia 18.10.1994r. powód został zatrudniony na podstawie mianowania; z dniem 21.09.2013r. powód został mianowany na stopień starszego aspiranta celnego w korpusie aspirantów Służby Celnej.

W latach 1991 – 1999 powód pełnił służbę w Oddziale Celnym w C..

W latach 1999 – 2004 powód pełnił służbę na lotnisku w K..

W latach 2004 – 2013 powód pełnił służbę w Urzędzie Celnym w C..

W latach 2013 – 2017 powód pełnił służbę w Urzędzie Celnym w K. (referat Dochodzeniowo – Śledczy).

(dowód: dokumenty w aktach osobowych cz. B, pismo – k. 29 – 30)

Powód, jako funkcjonariusz służby celnej, otrzymał w 2013 r. od dyrektora Izby Celnej w K., polecenie służbowe przeniesienia do Urzędu Celnego w K. z uwagi na duże potrzeby kadrowe i duże zaległości. Decyzją z dnia 29 lipca 2014r. Dyrektor Izby Celnej w K., na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego oraz art. 86 ust. 2, 6, 7, art. 188 ust. 1, 4, 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej postanowił o przeniesieniu powoda z dniem 01 sierpnia 2014 r. z Urzędu Celnego w C., Referatu Dochodzeniowo – Śledczego do Urzędu Celnego w K., Referatu Dochodzeniowo – Śledczego.

Powód wykonał polecenie służbowe. Powód jako jedyny funkcjonariusz dojeżdżał do pracy z C.. W Urzędzie Celnym w K. pełnili również służbę funkcjonariusze, którzy dojeżdżali z C..

(dowód: akta osobowe cz. B – decyzja – k. 195, zeznania świadków: D. S. (1) k. – 113, A. W. k. – 115, zeznania powoda – k. 158 – 159)

Przed 01 marca 2017 roku powód zajmował się prowadzeniem postępowań przygotowawczych z zakresu przestępstw karno - skarbowych oraz tych przestępstw, które były w zakresie działalności urzędu celnego. Przed 01 marca 2017 roku w referacie dochodzeniowo – śledczym w K. pracowało 33 funkcjonariuszy, w tym powód. Do tej daty nie było specjalizacji pomiędzy tymi funkcjonariuszami. Funkcjonariusze o niższych stanowiskach, tj. specjaliści, zajmowali się sprawami o mniejszej wadze karno – skarbowej. Natomiast funkcjonariusze na stanowiskach eksperckich, takich jak powód, zajmowali się poważniejszymi, trudniejszymi sprawami. Co najmniej połowa z grupy 33 funkcjonariuszy zajmowała się poważniejszymi sprawami (również powód).

(dowód: zeznania świadka A. W. – k. 114v – 116)

Pismem datowanym na dzień 24 listopada 2014 r. wniesionym do Dyrektora Izby Celnej w K. za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Celnego w K., kierownik referatu B. K., na podstawie § 4 ust. 1 pkt 1 i § 8 ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 grudnia 2010 r. w sprawie udzielania wyróżnień funkcjonariuszom celnym oraz w oparciu o wytyczne zawarte w piśmie z dnia 26 maja 2014 r., wnioskował o przyznanie wyróżnienia w formie nagrody pieniężnej za wzorowe wypełnianie powierzonych zadań ekspertowi Służby Celnej, starszemu aspirantowi celnemu G. K..

(dowód: akta osobowe cz. B – pismo – k. 203)

Pismem datowanym na dzień 28 września 2015 r. powód został poinformowany, że na podstawie art. 141 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009r. o Służbie Celnej oraz § 1 ust. 3 pkt 1 Decyzji nr (...) Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia 10 lutego 2015 r. w sprawie zasad rozdysponowania środków finansowych przeznaczonych na nagrody indywidualne dla funkcjonariuszy celnych, członków korpusu służby cywilnej i pracowników obsługi, Dyrektor Izby Celnej w K. przyznał G. K. nagrodę z funduszu nagród za wzorową służbę w kwocie 1.200 zł.

(dowód: akta osobowe cz. B – pismo – k. 213)

W dniu 28 października 2015 r. kierownik referatu A. W., z upoważnienia naczelnika Urzędu Celnego w K., sporządził ocenę okresową w zakresie realizacji zadań przez powoda na zajmowanym stanowisku służbowym powoda za okres służby od 31.10.2013r. do 08.10.2015r. i ustalił ogólny poziom realizacji tych zadań – „poziom oczekiwany”.

Na podstawie w/w opinii dyrektor Izby Celnej w K. W. W. wystawił ocenę końcową – „ocena pozytywna”.

W dniu 06 lutego 2017 r. kierownik referatu A. W., z upoważnienia naczelnika Urzędu Celnego w K., sporządził opinię w zakresie realizacji zadań przez powoda na zajmowanym stanowisku służbowym powoda za okres służby od 01.11.2015r. do 09.01.2017r. i ustalił ogólny poziom realizacji tych zadań – „poziom powyżej oczekiwań”.

Na podstawie w/w opinii dyrektor Izby Celnej w K. B. B. (1) wystawił ocenę końcową – „ocena pozytywna”.

(dowód: oceny okresowe – k. 11 – 15, 6 – 10)

G. K. otrzymywał nagrody uznaniowe, kwartalne, roczne w następujących miesiącach: lipiec 2016 r., grudzień 2016 r., luty 2017 r., kwiecień 2017 r.

(dowód: zaświadczenie – k. 56)

Pismem datowanym na dzień 21 lutego 2017r. ówczesny dyrektor Izby Celnej w K. B. B. (1) poinformował powoda, że na podstawie art. 165 ust. 6 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o KAS, w uzgodnieniu z Dyrektorem Izby Skarbowej, z dniem 01 marca 2017 r. powód będzie pełnił służbę w Izbie Administracji Skarbowej w K., realizując zadania w Urzędzie Celno – Skarbowym w K.. Nadto, że do czasu rozliczenia się z dotychczasowych obowiązków, zorganizowania stanowiska w nowej siedzibie lub wskazania innego miejsca wykonywania obowiązków, obecne miejsce wykonywania obowiązków służbowych pozostaje bez zmian.

W lutym 2017 r. wszyscy pracownicy Urzędu Celnego, Izby Skarbowej, Urzędu Kontroli Skarbowej otrzymali pisemne zawiadomienia informujące w jakich jednostkach będą pełnili służbę po połączeniu urzędów od marca 2017 r.

(dowód: akta osobowe cz. B – pismo – k. 223, zeznania świadka T. Z. (1) – k. 156v – 158)

O dnia 01.03.2017r., po konsolidacji urzędów: skarbowych, kontroli skarbowych, celnych, G. K. pełnił służbę w Izbie Administracji Skarbowej w K. realizując zadania w Urzędzie Celno – Skarbowym w K. w Referacie Dochodzeniowo - Śledczym. Bezpośrednim przełożonym powoda przed 1 marca 2017 r. i po tej dacie był kierownik referatu dochodzeniowo – śledczego A. W..

(dowód: akta osobowe cz. B - decyzja z dn. 29.07.2014r. – k. 195, pismo – k. 223, zeznania świadka A. W. k. – 114 v. – 115 v. )

Konsolidacja od 1 marca 2017 r. obejmowała administrację podatkową województwa (...), administrację skarbową czy dawny urząd kontroli skarbowej i administrację celną, tworząc Izbę Administracji Skarbowej w K., której dyrektorem była T. Z. (1). Izba Administracji Skarbowej miała nadzór nad 37 urzędami skarbowymi i jednym (...) Urzędem Celno – Skarbowym w K..

W ramach Urzędu Celno - Skarbowego w K., z datą 01.03.2017r., stworzony został między innymi pion zwalczania przestępczości ekonomicznej. W jego skład wchodziły wszystkie komórki dochodzeniowo - śledcze urzędów celnych, które kiedyś podlegały Izbie Celnej w K.. Te komórki podlegały do pionu zwalczania przestępczości ekonomicznej (hazard, przestępstwa z zakresu prawa podatkowego, pozostałe przestępstwa przeciwko mieniu).

Po połączeniu urzędów w ramach reformy do 1 marca 2017 r., referat dochodzeniowo - śledczy zajmuje się sprawami nie tylko przestępstw celnych, przestępstw z zakresu hazardu ale również z zakresu kodeksu karno - skarbowego w zakresie poszerzonym o przestępstwa dotyczące podatku VAT.

Ministerstwo Finansów w ramach konsolidacji urzędów od 1 marca 2017 r. poleciło dokonanie redukcji zatrudnienia o 10 % w Kasie Administracji Skarbowej. W czasie narad w Ministerstwie Finansów z udziałem dyrektorów funkcjonujących do 28 lutego 2017 r. urzędów skarbowych, urzędów celnych i urzędów kontroli skarbowej wskazywane były kryteria doboru pracowników, których zatrudnienie ma być zredukowane poprzez nieprzedłożenie nowych warunków zatrudnienia do 31 maja 2017 r. Dobór osób do wygaśnięcia stosunku zatrudnienia miał być dokonywany z uwagi na kryteria ustawowe w postaci współpracy z byłymi służbami bezpieczeństwa, niezadawalający przebieg dotychczasowej pracy lub służby, niższe posiadane kwalifikacje, a także dotychczasowe miejsce zamieszkania, a nadto miał być dokonywany z uwagi na kryteria w postaci możliwości uzyskania uprawnienia emerytalnych, zbędności zapotrzebowania na prace w danej komórce z uwagi na zbyt dużą ilość osób zatrudnionych przy wykonywaniu określonych zadań, brak predyspozycji do współpracy z pozostałymi współpracownikami, toczące się postępowania dyscyplinarne albo prokuratorskie, albo inne wyjaśniające związane z podejrzeniem korupcji.

W związku z zaleceniami Ministerstwa Finansów dyrektor T. Z. (1) wydała ustne polecenie dyrektorom konsolidowanych służb przygotowywania list pracowników, którym do 31.05.2017r. nie należy przedkładać propozycji dalszego pełnienia służby z uwzględnieniem kryteriów doboru pracowników przedstawionych na poziomie ministerialnym. Dyrektor T. Z. (1) wskazała, że wybór takiego pracownika do wygaszenia jego stosunku zatrudnienia winien być skonsultowany, co do oceny pracy danego pracownika, z bezpośrednim przełożonym tego pracownika.

Polecenie przygotowania informacji o stanowiskach, które należy zredukować otrzymał również naczelnik Urzędu Celno – Skarbowego w K. D. S. (1).

D. S. (1) wskazał T. Z. (1) od 3 – 5 pracowników, w tym między innymi powoda, jako pracowników, którym nie należałoby przedkładać propozycji dalszej służby. D. S. (1) nie wyjaśnił i nie wskazał dyrektor T. Z. (1) zastosowanych kryteriów dla wyboru pracowników do zwolnienia. D. S. (1) typując powoda do redukcji zatrudnienia, nie znał doświadczenia zawodowego powoda, nie zapoznawał się szczegółowo z aktami osobowymi powoda, nie konsultował wyboru powoda do zwolnienia z przełożonym powoda A. W.; nie pytał również o ocenę pracy powoda, kwalifikacje czy przebieg dotychczasowej służby.

(dowód: zeznania świadków D. S. (1) – k. 112v – 114v, A. W. – k. 114v – 116, T. Z. (1) – k. 156v – 158)

W dniu 31.05.2017r. powód wezwał pracodawcę do przedłożenia propozycji służby uzasadniając między innymi, że brak propozycji dalszego zatrudnienia narusza jego dobra osobiste.

Pismem datowanym na dzień 06 czerwca 2017 r. strona pozwana poinformowała G. K., że jego stosunek służbowy wygasa z dniem 31.08.2017r. na podstawie art. 170 ust. 1 pkt 1 ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o KAS. Nadto, że miejscem wykonywania obowiązków przez powoda, do dnia wygaśnięcia stosunku służbowego, będzie Drugi Referat Dochodzeniowo – Śledczy w (...) Urzędzie Celno – Skarbowym w K..

Pismo zostało podpisane przez zastępcę dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. B. B. (2).

Pismo nie zawierało pouczenia o terminie odwołania do sądu pracy.

(dowód: akta osobowe cz. B – pismo powoda – k. 29 – 30, pismo pozwanego – k. 32)

W terminie do dnia 31 maja 2017 r., łącznie z powodem, pisemnej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia lub pełnienia służby w ramach struktury KAS, nie otrzymało 11 pracowników komórek (...) Urzędu Celno – Skarbowego w K., w tym 8 funkcjonariuszy Urzędu Celno – Skarbowego i 3 pracowników służby cywilnej.

W Drugim Referacie Dochodzeniowo – Śledczym, którego kierownikiem był A. W., tylko powód nie otrzymał kontynuacji zatrudnienia.

Stanowisko zajmowane dotychczas przez powoda nie zostało zlikwidowane.

(dowód: zeznania świadków D. S. (1) – k. 112v – 114v, A. W. – k. 114v – 116)

W dniu 31 sierpnia 2017 r. pozwana sporządziła dla powoda świadectwo służby, w którym wskazała między innymi, że G. K. pełnił służbę w okresie od 01.07.1991r. do 31.08.2017r., tj. w okresie od 01.07.1991r. do 28.02.2017r. – Izba Celna w K., od 01.03.2017r. 31.08.2017r. – Izba Administracji Skarbowej w K. oraz, że stosunek służbowy ustał w wyniku wygaśnięcia stosunku służbowego – art. 170 ust. 1 pkt 1, ust. 3 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. przepisy wprowadzające ustawę o KAS.

(dowód: świadectwo pracy – k. 91)

Po ustaniu stosunku służbowego powoda, zadania wykonywane dotychczas przez G. K. przejął podkom. D. J., realizujący obowiązki w ramach Drugiego Referatu Dochodzeniowo – Śledczego K. w (...) Urzędzie Celno – Skarbowym w K..

D. J. został zatrudniony w urzędzie celnym od dnia 16.03.1993 r., na podstawie kolejno zawieranych umów o pracę.

Od dnia 01.06.2000r. D. J. został zatrudniony na podstawie mianowania na stanowisku starszego kontrolera celnego.

Z dniem 21.09.2007r. D. J. został mianowany na inspektora celnego i pełnił służbę w Urzędzie Celnym w R..

Z dniem 21.09.2010r. D. J. został mianowany na stopień starszego aspiranta celnego w Urzędzie Celnym w R..

Od dnia 13.10.2014r. D. J. wykonywał obowiązki służbowe w Urzędzie Celnym w R., Referacie Kontroli Przedsiębiorców.

Od dnia 01.08.2015r. D. J. wykonywał obowiązki służbowe w Urzędzie Celnym w R., Referacie Dochodzeniowo – Śledczym.

Postanowieniem z dnia 03.07.2015 r. D. J. został mianowany na podkomisarza celnego.

W okresie od dnia 09.01.2017r. do 31.03.2017r. D. J. został przeniesiony z Referatu Dochodzeniowo – Śledczego w Urzędzie Celnym w R. do Referatu Grup mobilnych w K. zs. W C. w Wydziale Zwalczania Przestępczości w Izbie Celnej w K..

Z dniem 01 czerwca 2017 roku. D. J. został przeniesiony do Drugiego Referatu Dochodzeniowo – Śledczego K.. Po przeniesieniu, na polecenie kierownika referatu A. W. powód przekazał D. J. wszystkie sprawy, którymi aktualnie się zajmował, tj. 40 spraw własnych i dodatkowo sprawy, które powód przejął po zmarłym koledze.

(dowód: zeznania świadków D. S. (1) – k. 112v – 114v, A. W. – k. 114v – 116, zeznania powoda – k. 158 – 159, dokumenty w aktach osobowych D. J.)

Pismem datowanym na dzień 28 sierpnia 2017 r. powód złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. na bezczynność dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. w związku z brakiem realizacji ustawowego obowiązku przedstawienia propozycji służby w służbie celno – skarbowej na podstawie art. 165 ust. 7 ustawy przepisy wprowadzające ustawę o KAS z dnia 16 listopada 2016 r.

W odpowiedzi na skargę powoda dyrektor Izby Administracji Skarbowej w K. wniósł o odrzucenie skargi z uwagi na niedopuszczalność drogi sądowo – administracyjnej. Z ostrożności procesowej Izba Administracji Skarbowej w K. wniosła o oddalenie skargi podnosząc, że fakt nie przedłożenia skarżącemu propozycji zatrudnienia w Izbie Administracji Skarbowej w K. znajduje oparcie w przepisach prawa.

(dowód: skarga do WSA – k. 128 – 137, odpowiedź na skargę – k. 122 – 127)

3. Rozważania prawne.

Zgodnie z art. 63 k.p. umowa o pracę wygasa w przypadkach określonych w kodeksie oraz w przepisach szczególnych.

W razie naruszenia prze pracodawcę przepisów niniejszego oddziału (Oddział 7 Wygaśnięcie umowy o pracę) pracownikowi przysługuje prawo odwołania do sądu pracy. W zakresie roszczeń stosuje się odpowiednio przepisy oddziału 6 niniejszego rozdziału.

Na samym początku należało rozważyć, czy powodowi przysługuje droga sądowa przed sądem powszechnym, skoro powód złożył skargę na bezczynność do WSA w G. i czy powód zachował 21 - dniowy termin prawa materialnego w zakresie odwołania się do sądu od wygaśnięcia stosunku zatrudnienia.

Pozwana wskazała na toczące się z wniosku powoda postępowanie sądowoadministracyjne.

Mając na uwadze treść wyroku NSA w sprawie I OSK 2800/17, w którym wskazano, na niedopuszczalność skargi funkcjonariusza służby celnej w takim zakresie jak uczynił to powód oraz na okoliczność, iż ewentualne orzeczenie sądu administracyjnego w zakresie złożenia powodowi oświadczenia – nowej propozycji dalszego pełnienie służby i tak nie pozwoliłoby powodowi na egzekucję tego orzeczenia poprzez przymuszanie grzywnami pracodawcy do dopuszczenia powoda do pracy (egzekucja sądowa) – sąd rejonowy uznał, że powodowi niezależnie od wytoczonych przez niego spraw przed sądem administracyjnym przysługuje droga sądowa przed sądem powszechnym o przywrócenie do pracy w ujęciu art. 2 kodeksu postępowania cywilnego i art. 56§ 1 k.p. przy zast. art. 67 k.p. w zw z art. 5 k.p.

Stosunek zatrudnienia powoda jako członka korpusu służby cywilnej regulują pragmatyki pracownicze, tj. ustawa o Kasie Administracji Skarbowej, ustawa o pracownikach służby cywilnej (art. 2 ust. 1 pkt 3 a – korpus służby cywilnej tworzą pracownicy zatrudnieni na stanowiskach urzędniczych w Krajowej Informacji Skarbowej i izbach administracji skarbowej) i w tym zakresie jest to stosunek cywilno – pracowniczy, do którego mają zastosowanie przepisy kodeksu pracy poprzez treść art. 5 k.p, poprzez treść art. 9 ust. 1 ustawy o pracownikach służby cywilnej a nie jest to stosunek administracyjny charakterystyczny dla pragmatyk służbowych ( np. policjant, strażnik służby więziennictwa).

Zgodnie z art. 277 ustawy z 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej spory o roszczenia ze stosunku służbowego funkcjonariuszy w sprawach niewymienionych w art. 276 ust. 1 rozpatruje sąd właściwy w sprawach z zakresu prawa pracy. Przepis ten również uzasadnia drogę przed sądem powszechnym o przywrócenia powoda do pracy.

Naruszenie przez pracodawcę przepisów o wygaśnięciu stosunku pracy, o którym stanowi art. 67 k.p., polega na odmowie dalszego zatrudniania pracownika, będącej skutkiem wadliwego uznania, że wystąpiło zdarzenie powodujące ustanie tego stosunku. Taka odmowa powoduje wygaśnięcie stosunku pracy a pracownikowi przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy lub o odszkodowanie. W takim przypadku początkiem terminu określonego w art. 264 § 2 k.p. jest dzień, w którym pracodawca odmówił dalszego zatrudniania pracownika, czyli stosunek zatrudnienia wygasł.informacje o jednostce

Na podstawi art. 264 § 2 k.p., żądanie przywrócenia do pracy lub odszkodowania wnosi się do sądu pracy w ciągu 21 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia lub od dnia wygaśnięcia umowy o pracę.

Powód po raz pierwszy wystąpił z pozew w dniu 7 czerwca 2017 r. o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia stosunku zatrudnienia, wskazując że do 31 maja 2017 r. nie otrzymał propozycji dalszego zatrudnienia, co jest równoznaczne z wypowiedzeniem stanowiska pracy i rozwiązaniem zatrudnienia z 31 sierpnia 2017 r. (k. – 3). Bezspornym jest, że stosunek zatrudnienia powoda wygasł w dniu 31 sierpnia 2017 r. i nie było uprzednio składane oświadczenie o wypowiedzeniu stosunku zatrudnienia. Zdaniem sądu rejonowego skutki przedwczesnego zgłoszenia żądania (zanim rozpoczął bieg wspomniany termin) są takie same jak skutki zgłoszenia go po upływie przewidzianego terminu. W obu wypadkach dochodzi, bowiem do uchybienia terminu prawa materialnego. Przywrócenie tego terminu jest możliwe jedynie w okolicznościach art. 265 k.p. Powód udzielił pełnomocnictwa adwokatowi w dniu 29 sierpnia 2017 r. W dacie złożenia pozwu powód dysponował pismem od pracodawcy z 6 czerwca 2017 r. (k. – 32) informującym o braku propozycji dalszego zatrudnienia, wygaśnięciu stosunku służbowego z dniem 31 sierpnia 2017 r. W piśmie tym pracodawca będący jednostką Skarbu Państwa nie poinformował powoda o możliwości odwołania się do sądu od wygaśnięcia stosunku zatrudnienia, jak również o terminie odwołania. Brak winy pracownika w niedochowaniu terminu z art. 264 § 2 k.p. należy analizować w płaszczyźnie jego subiektywnej oceny stanu rzeczy, zwłaszcza z uwzględnieniem stopnia jego wykształcenia i posiadanej wiedzy prawniczej oraz doświadczenia życiowego, a także z uwzględnieniem obiektywnego miernika staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy. Jeżeli pracownik nie posiada wykształcenia prawniczego i po raz pierwszy prowadzi spór dotyczący rozwiązania stosunku pracy (a tak jest sytuacja powoda), to niedochowanie omawianego terminu może być usprawiedliwione nawet mniej znaczącymi okolicznościami. Dotyczy to zwłaszcza przypadku, gdy przekroczenie terminu powstało na skutek wniesienia przedwczesnego pozwu (por. wyrok SN dotyczące przedwczesnego złożenia pozwu z dnia 13 maja 1994 r., I PRN 21/94, z 2 kwietnia 2008 r., II PK 274/07).

Specyfika wygaśnięcia stosunku zatrudnienia powoda wiązała się z decyzją pracodawcy, nie będącą w ujęciu prawa decyzją administracyjną, tylko oświadczeniem cywilnoprawnym w postaci niezłożenia powodowi oświadczenia – propozycji dalszego zatrudnienia, które to oświadczenie pracodawca miał złożyć do 31 maja 2017 r.

Z reguły wygaśniecie stosunku zatrudnienia nie łączy się z wymogiem bezczynności pracodawcy w zakresie złożenia oświadczenia o kontynuacji dalszej stosunku zatrudnienia. W takich okolicznościach faktycznych i prawnych należało powodowi przywrócić termin w zakresie przedwczesności żądania zgłoszonego pierwotnie w dniu 7 czerwca 2017 r. Nadto powód w terminie 21 dni ponowił żądanie przywrócenia pracy (vide pismo z 21 września 2017 r.). Powyższe przemawia za przywróceniem powodowi terminu i uznaniem, że powód w terminie się odwołał. Z uwagi, iż pismo z 21 września 2017 r. kwestionuje tę samą czynność rozwiązania stosunku zatrudnienia w trybie wygaśnięcia jak pierwotnie złożony pozew 7 czerwca 2017 r., sąd rejonowy uznał, iż nie doszło do skutecznego rozszerzenia pozwu o nowe żądanie i jest jedynie jedno roszczenie przywrócenia do pracy w niniejszej sprawie i tak też sąd rozpoznawał niniejszą sprawę.

Z dniem 01 marca 2017 r. weszła w życie ustawa z dnia z dnia 16 listopada 2016 r.

o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z dnia 2 grudnia 2016 r.), zwana ustawą o KAS.

Powyższa ustawa wprowadzona została ustawą z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z dnia 2 grudnia 2016r.).

Zgodnie z art. 165 ust. 3 przepisów prowadzających ustawę o KAS, pracownicy zatrudnieni w izbach celnych oraz urzędach kontroli skarbowej oraz funkcjonariusze celni pełniący służbę w izbach celnych albo w komórkach urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych stają się z dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, z zastrzeżeniem art. 170, odpowiednio pracownikami zatrudnionymi w jednostkach organizacyjnych Krajowej Administracji Skarbowej, zwanych dalej "jednostkami KAS", albo funkcjonariuszami Służby Celno-Skarbowej, zwanymi dalej "funkcjonariuszami", pełniącymi służbę w jednostkach KAS i zachowują ciągłość pracy i służby. W sprawach wynikających ze stosunku pracy i stosunku służbowego stosuje się przepisy dotychczasowe.

Z dniem 1 marca 2017 r. izba administracji skarbowej łączy się, z mającymi siedzibę w tym samym województwie, izbą celną i urzędem kontroli skarbowej (art. 160 ust. 4 ustawy wprowadzającej ustawę o KAS).

Powód w ostatnim okresie zatrudnienia przed 1 marca 2017 r. był zatrudniony w Urzędzie Celnym w K. na stanowisku eksperta służby celnej jako funkcjonariusz w Referacie Dochodzeniowo - Śledczym. Do dnia 1 sierpnia 2014 r. powód wykonywał zadnia w Urzędzie Celnym w C..

Na marginesie należy wskazać, iż Sąd Rejonowy w Częstochowie jest sądem właściwym miejscowo z uwagi na treść art. 461§ 1 k.p.c. albowiem powód wykonywał pracę uprzednio (o czym mowa w części wstępnej uzasadnienia) w C. a podany przepis proceduralny nie wskazuje, że praca winna być wykonywana w okręgu danego sądu odnosząc to miejsce akurat do miejsca z ostatniego okresu zatrudnienia u danego pracodawcy.

Pracownicy izb administracji skarbowej zatrudnieni przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, (….) oraz funkcjonariusze celni pełniący służbę w Izbie Celnej w K. realizujący zadania informacji celnej stają się, z zastrzeżeniem art. 170, odpowiednio pracownikami Krajowej Informacji Skarbowej albo funkcjonariuszami realizującymi zadania Krajowej Informacji Skarbowej. W sprawach wynikających ze stosunku pracy i stosunku służbowego stosuje się przepisy dotychczasowe (art. 165 ust. 6 cyt. ustawy wprowadzającej z 16.11.2016 r.)

W dniu 21 lutego 2017 r. powód został poinformowany przez dyrektora Izby Celnej w K., że z dniem 1 marca 2017 r. będzie świadczył pracę w Izbie Administracji Skarbowej w K., realizując zadnia wynikające z dotychczasowych obowiązków służbowych w Urzędzie Celno – Skarbowym w K..

Zgodnie z art. 36 ust. 1 pkt 3 ustawy o KAS jednostkami organizacyjnymi KAS są izby administracji skarbowej. Taką jednostką organizacją jest pozwana.

Na podstawie art. 165 ust. 7 ustawy wprowadzającej, dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, dyrektor izby administracji skarbowej oraz dyrektor Krajowej Szkoły Skarbowości składają odpowiednio pracownikom oraz funkcjonariuszom, w terminie do dnia 31 maja 2017 r., pisemną propozycję określającą nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby, która uwzględnia posiadane kwalifikacje i przebieg dotychczasowej pracy lub służby, a także dotychczasowe miejsce zamieszkania.

Art. 170 ustawy przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej stanowi:

- ustęp 1. Stosunki pracy osób zatrudnionych w jednostkach KAS, o których mowa w art. 36 ust. 1 pkt 2, 3 i 6 ustawy, o której mowa w art. 1, oraz stosunki służbowe osób pełniących służbę w jednostkach KAS, o których mowa w art. 36 ust. 1 pkt 1, 2, 3 i 6 ustawy, o której mowa w art. 1, wygasają:

1) z dniem 31 sierpnia 2017 r., jeżeli osoby te w terminie do dnia 31 maja 2017 r., nie otrzymają pisemnej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby;

2) po upływie 3 miesięcy, licząc od miesiąca następującego po miesiącu, w którym pracownik albo funkcjonariusz złożył oświadczenie o odmowie przyjęcia propozycji zatrudnienia albo pełnienia służby, jednak nie później niż dnia 31 sierpnia 2017 r.,

- ustęp 3. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, wygaśnięcie stosunku służbowego funkcjonariusza traktuje się jak zwolnienie ze służby.

- ustęp 4. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, pracownikom oraz funkcjonariuszom przysługują świadczenia należne odpowiednio w związku z likwidacją urzędu albo zniesieniem jednostki organizacyjnej w rozumieniu ustawy uchylanej w art. 159 pkt 3.

5. Przepisów ust. 1 i 4 nie stosuje się do urzędników służby cywilnej, do których mają zastosowanie przepisy rozdziału 5 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1345, 1605 i 1807).

6. Przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do pracowników, o których mowa w art. 167 ust.1.

Przytoczone wyżej przepisy wskazują, że do powoda jako funkcjonariusza izby administracji skarbowej ma zastosowanie tryb wygaśnięcia stosunku zatrudnienia z art. 170 ustawy wprowadzającej ustawę o KAS.

Zdaniem sądu rejonowego powód nie może być pozbawiony minimalnych standardów ochrony stosunku pracowniczego wynikających z ogólnych reguł kodeksu pracy. Oznacza to że na pozwanej ciążył obowiązek wykazania, że doszło do reorganizacji urzędu (bo tylko taki był cel wejścia w życie ustawy o KAS), istnieje związek pomiędzy taką reorganizacją a wygaśnięciem stosunku zatrudnienia powoda, wykazania uzasadnionego wyboru powoda do zwolnienia spośród innych ekspertów służby celnej jako funkcjonariusz w Referacie Dochodzeniowo – Śledczym w K.. Ustawodawca w art. 165 ust. 7 ustawy wprowadzającej ustawę o KAS wskazał na dodatkowe oprócz reorganizacji urzędu administracji przesłanki – przyczyny kontynuacji albo braku kontynuacji zatrudnienia – posiadane kwalifikacje, dotychczasowy przebieg służby a także dotychczasowe miejsce zamieszkania. Pozwana nie może nadużywać prawa w ujęciu klauzuli z art. 8 k.p. w zw. art. 5 k.p. i w sposób arbitralny dokonywać zwolnień z pracy w ramach wygaśnięcia stosunku zatrudnienia pod niejako ukryciem, że jest to czynione w ramach reformy administracji państwowej z pominięciem konstytucyjnego prawa do pracy i służby publicznej. Klauzule generalne zasad współżycia społecznego i społeczno-gospodarczego przeznaczenia prawa stosuje się w sytuacji, gdy podmiot uprawniony korzysta z przysługującego mu prawa podmiotowego w sposób niemożliwy do zaakceptowania, naruszający powszechnie podzielane poczucie sprawiedliwości i przyzwoitości.

Zgodnie z art. 24 i art. 32 ust. 1 Konstytucji RP praca znajduje się pod ochroną Rzeczypospolitej Polskiej, wszyscy są wobec prawa równi, wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne.

Zasada równości polega na tym, że wszystkie podmioty (adresaci norm prawnych), charakteryzujący się daną cechą istotna (relewantną) w stopniu równym, mają być traktowani równo.

Powołane zapisy Konstytucji nie zezwalają w demokratycznym państwie prawnym, by szczególna pozycja państwa wyrażająca się w tworzeniu przepisów prawa dla administracji publicznej była wykorzystana dla arbitralnego zwolnienia szeroko rozumianej grupy pracowników państwowych z pominięciem ograniczeń w rozwiązaniu stosunków zatrudnienia obowiązujących u tzw. prywatnych pracodawców. W przeciwnym razie władztwo publiczne staje się narzędziem mającym na celu szczególne i uprzywilejowane traktowanie państwa jako działającego arbitralnie pracodawcy nie stosującego generalnej klauzuli zasadności wypowiadania stosunku pracy w ramach zatrudnienia na czas nieokreślony. Trudno przyjąć na tle regulacji Konstytucji, zakazów dyskryminacji przewidzianych choćby na poziomie kodeksu pracy, zasad współżycia społecznego, że pracownik administracji publicznej nie ma żadnej ochrony swojego stosunku pracowniczego przed jego rozwiązaniem, nie ma żadnego bezpieczeństwa prawnego w tym zakresie.

Powyższa interpretacja w pełni uwzględnia zasady wynikające z prawa unijnego. W Rezolucji Parlamentu Europejskiego z 12 kwietnia 1989 r. (Dz. Urz. C 120 z 16.05.1989) będącej Deklaracją Podstawowych Praw i Wolności w art. 12 ust. 3 wskazano – Nikt nie może być pozbawiony pracy z przyczyn nieuzasadnionych ani też zmuszony do wykonywania danej pracy. Z kolei w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej (Dz. U. UE.C.2007.303.1) - która na mocy Traktatu z Lizbony, ma obecnie – na podstawie art. 6 ust. 1 TUE moc prawnie wiążącą i stanowi część prawa pierwotnego Unii Europejskiej oraz ma w porządku prawa polskiego znaczenie przy dokonywaniu wykładni norm prawnych w dziedzinie praw podstawowych – w art. 30 zawarto normę ochronną w przypadku nieuzasadnionego zwolnienia z pracy: Każdy pracownik ma prawo do ochrony w przypadku nieuzasadnionego zwolnienia z pracy, zgodnie z prawem Unii oraz ustawodawstwami i praktykami krajowymi.

Należy wskazać, iż przepis o tożsamej treści do art. 170 ustawy przepisy wprowadzające ustawę o KAS znajdował się w ustawie z 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną. Zgodnie z art. 58 ustawy z 1998 r. stosunki pracy z pracownikami (…) wygasają z dniem 30 czerwca 1999 r., jeżeli przed dniem 31 maja 1999 r. nie zostały im zaproponowane nowe warunki pracy lub płacy na dalszy ich okres albo w razie nieprzyjęcia ich do dnia 15 czerwca 1999 r. Przy czym ustawodawca w ustępie 3 art. 58 ustawy z 13 października 1998 r. wskazał, że przepis art. 41 (1) kodeksu pracy stosuje się odpowiednio.

Należy podkreślić, iż wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 13 marca 2000 r. (K 1/99) - art. 58 ust. 1 wymienionej w pkt. 1 wyroku ustawy jest zgodny z art. 12, art. 32, art. 65 ust. 5 i art. 78 Konstytucji RP, oraz art. 11 Konwencji Nr 87 MOP dotyczącej wolności związkowej i ochrony praw związkowych przyjętej w San Francisco w dniu 9 lipca 1948 roku (Dz. U. z 1958 r. Nr 29, poz. 125) - nie wyklucza badania przez sąd powszechny zgodności z zasadami współżycia społecznego wygaśnięcia stosunku zatrudnienia, badania czy jest związek przyczynowy pomiędzy reorganizacją urzędów administracji a nieprzedstawieniem pracownikowi nowych warunków zatrudnienia.

Ponadto Sąd Najwyższy w uchwale z 24 kwietnia 2004 r (III ZP 14/01) oraz w wyroku z 4 lipca 2001 r. (I PKN 525/00), wyraził pogląd, który sąd rejonowy aprobuje, w zbliżonym stanie prawnym, że niezłożenie pracownikowi propozycji nowych warunków pracy lub płacy w trybie cyt. ustawy z 13 października 1998 r. może uzasadnić roszczenie o przywrócenie do pracy (art. 56 § 1 w związku z art. 63 i art. 67 KP) w razie wygaśnięcia stosunku pracy na podstawie art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872 ze zm.).

Dopuszczalność badania przyczyn nieprzedstawienia nowych warunków pracy i płacy została przyjęta w wyroku z 4 lipca 2001 r., I PKN 525/00. Sąd pracy musi mieć możliwość zbadania, na przykład, czy niezaproponowanie niektórym z pracowników warunków zatrudnienia na przyszłość nie ma charakteru dyskryminacyjnego (art. 11³ k.p. oraz art. 18 ^3a i 18^3b k.p.), ponieważ jakakolwiek dyskryminacja w zatrudnieniu - także dyskryminujący pracownika wybór go do niezaproponowania mu warunków zatrudnienia na dalszy okres - jest niedopuszczalna, czy wreszcie była zgodna z zasadami współżycia społecznego, tzn. z obiektywnych, uzasadnionych przyczyn nie zaproponowano powodowi nowych warunków zatrudnienia.

W wyroku z 4 września 2009 r. (II PK 58/09) o zbliżonym stanie prawnym Sąd Najwyższy wyraził pogląd, całkowicie aprobowany przez sąd rejonowy, że rozpoznając sprawę z powództwa pracownika o odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem wygaśnięcia stosunku pracy na podstawie art. 67 k.p. w związku z art. 56 k.p. i art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o przekształceniach i zmianach w podziale zadań i kompetencji organów państwowych właściwych w sprawach łączności, radiofonii i telewizji (Dz.U. Nr 267, poz. 2258 ze zm.) oraz art. 63 k.p., sąd pracy może dokonać oceny czynności pracodawcy dotyczących niezaproponowania pracownikowi warunków pracy i płacy na dalszy okres w kontekście zasad współżycia społecznego.

Zatem nieuprawniony jest prawnie pogląd pozwanej o braku prawnej możliwości żądania powoda przywrócenia do pracy i badania przez sąd czy zasadnie nieprzedstawiono powodowi nowych warunków zatrudnienia.

Art. 170 ustawy wprowadzającej ustawę o KAS zawiera unormowanie sytuacji prawnej pracowników, funkcjonariuszy reformowanych urzędów administracji rządowej.

Należy przyjąć, ze względu na dokonywaną reformę administracji publicznej, że uzasadnione wyjątkowo jest przyjęcie mechanicznie stosowanej zasady wygaszania stosunków pracy z mocy prawa przy założeniu, że chodzi o jednakowe traktowanie wszystkich pracowników, redukcje zatrudnienia uzasadnioną rzeczywistą reorganizacją, uzasadniony wybór pracownika do zwolnienia z uwzględnieniem dotychczasowego przebiegu służby, posiadanych kwalifikacji, czy nie zachodzą przesłanki z art. 144 ustawy o KAS.

Zgodnie z art. 146 ust 3 i 4 ustawy o KSA w przypadku funkcjonariuszy izby administracji skarbowych realizujących zadania w urzędach celno skarbowych wymagane jest uzyskanie stanowiska odpowiednio naczelnika urzędu celno – skarbowego w przypadku rozwiązania stosunku pracy albo zwolnienia ze służby i stanowisko takie jest wiążące dla dyrektora izby administracji skarbowej.

Naczelnikiem urzędu celno - skarbowego, przełożonym powoda był D. S. (1). Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że na polecenie dyrektora Izby Administracji Skarbowej T. Z. (1) wskazał między innymi powoda jako funkcjonariusza, któremu ma nie zostać złożona propozycja dalszego zatrudnienia. D. S. (1) słuchany w charakterze świadka nie potrafił wskazać z jakich przyczyn wytypował powoda do wygaśnięcia stosunku zatrudnienia, nie porównywał przebiegu służby powoda, jego kwalifikacji w stosunku do pozostałych funkcjonariuszy, których nie wskazał wśród osób, którym nie zostały złożonego do 31 maja 2017 r. propozycje nowych warunków zatrudnienia, co więcej nie zasięgnął jakiejkolwiek opinii bezpośredniego wieloletniego przełożonego powoda A. W.. Skoro powód dojeżdżał z C., przy zatrudnieniu innych funkcjonariuszy dojeżdżających do K. do pracy z C., wskazał akurat powoda do zwolnienia z pracy. Taki wybór jest wyborem arbitralnym z pominięciem minimalnych standardów ochrony pracownika zatrudnionego na czas nieokreślony. Taki wybór nie realizuje wymogu przedstawienia stanowiska o którym mowa art. 146 ust. 3 i 4 ustawy o KAS. Stanowisko to wyrażanie opinii związanej z oceną atrybutów pracowniczych wybranego funkcjonariusza do zwolnienia a nie z przypadkowym wyborem bez rzeczowej, w zasadzie jakiejkolwiek analizy doświadczenia, poziomu wykonywania obowiązków funkcjonariusza.

Należy podkreślić, iż powód był zatrudniony jako specjalista na stanowisku eksperckim, a pozwana w tym samym Dziale Dochodzeniowo - Śledczym w K. zaproponowała nowe warunki zatrudnienia funkcjonariuszom zatrudnionym na stanowiskach nieeksperckich o niższych praktycznych kwalifikacjach od doświadczenia powoda, w tym funkcjonariuszom otrzymującym tzw. ryczałt za dojazdy z C. oraz niejako przeniosła na miejsce powoda eksperta służby celnej D. J. z Referatu Dochodzeniowo – Śledczego w R. a zamieszkałego w G., co również wiąże się z obowiązkiem wypłaty zwrotu kosztów dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy (art. 244 ustawy o KAS). Przeniesienie to i przejęcie przez D. J. dotychczas do 31 sierpnia 2017 r. prowadzonych spraw karnych przez powoda jednoznacznie wskazuje, że było zapotrzebowanie na praęe powoda; w ramach reorganizacji urzędów nie odpadły zadania dotychczas wykonywane przez powoda.

Pracodawca odmówił powodowi dalszego zatrudnienia mimo braku likwidacji jego stanowiska pracy w Referacie Dochodzeniowo - Śledczym w K., mimo wysokich kwalifikacji praktycznych , wysokiej oceny pracy przez bezpośredniego przełożonego. Takie działanie pracodawcy jest pozbawione stosowania zasady równego traktowania, jest sprzeczne z art. 8 k.p. i nie ma związku z aktem wygaśnięcia stosunku pracy z mocy prawa z uwagi na reorganizację i przyczyny wskazane w art. 165 ust. 7 ustawy wprowadzającej ustawę o KAS.

Oceniając zachowanie pracodawcy z punktu widzenia zasad współżycia społecznego (art. 8 k.p.), zachowania minimalnych standardów zasadności wyboru powoda do wygaśnięcia stosunku zatrudnienia, braku wykazania przez pozwaną związku przyczynowego pomiędzy reorganizacją urzędu a zwolnieniem powoda (brak redukcji stanowiska powoda w Wydziale Dochodzeniowo – Śledczym w K.) - sąd uznał za zasadne żądnie powoda i na podstawie art. 56 k.p. (stosowanego w przypadku wygaśnięcia stosunku pracy odpowiednio, zgodnie z wyraźnym brzmieniem art. 67 k.p.) przywrócił powoda do pracy

4. Koszty procesu.

O kosztach procesu, na które złożyła się opłata od pozwu, orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania z art. 98 k.p.c. Powód na podstawie art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 35 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nie korzystał z ustawowego zwolnienia od kosztów sądowych w postaci opłaty od pozwu. Powód uiścił opłatę od pozwu w kwocie 4.901 zł - art. 13 ustawy z 28 lipca 2005 r. (98.009 zł x 5 %).

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych zmienionego rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych. .

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE