UZASADNIENIE

W dniu 02.03.2016r. J. M. wniósł przeciwko (...) S.A. powództwo o zapłatę wynagrodzenia za okres wypowiedzenia umowy o pracę z dnia 24.02.2016 r. Powód zażądał zasądzenia od pozwanej na jego rzecz kwoty 5700 złotych brutto za okres od 01.03.2016r. do 31.05.2016r. Następnie pismem z dnia 16 marca 2016 r. powód rozszerzył powództwo żądając także wynagrodzenia za miesiąc luty 2016 r. w kwocie 1900 zł brutto.

W odpowiedzi pozwana spółka wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych. Strona pozwana wskazała, że powód w okresie od 23 stycznia 2016 r. do 9 marca 2016 r. nie świadczył pracy na rzecz pozwanej spółki z uwagi na brak zdolności do świadczenia pracy, zaś za pozostały okres, którego dotyczy żądanie pozwu tj. od 10 marca 2016 r. do 31 maja 2016 r. powód otrzymał wynagrodzenie urlopowe, wynagrodzenie chorobowe i zasiłek chorobowy. W ocenie pozwanego żądanie powoda nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zgodnie z przepisami prawa pracy wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną, zaś za czas niewykonywania pracy, pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas gdy przepisy prawa pracy tak stanowią. Przepisy prawa nie wskazują zaś, aby w razie niedopuszczenia pracownika do pracy wskutek utraty przez niego zdolności do jej świadczenia zachowywał on prawo do wynagrodzenia.

Na rozprawie w dniu 25.04.2017 r. J. M. wniósł o kwotę 552 zł brutto za okres od 1 do 9 marca 2016 r. a w zakresie wynagrodzenia za okres od 10 marca 2016 r. do 31 maja 2016 r. cofnął powództwo. Informacyjnie podał, iż po przedłożeniu zaświadczenia lekarskiego zastrzegającego ,iż może dźwigać ciężary do 10 kilogramów powierzono mu w pracy przenoszenie skrzynek z piwem o wadze rzekomo 9 kilogramów. Wskazał, iż w zakładzie pracy raczej wszyscy mieli umowy na stanowisko magazynier, zaś gdyby powierzono mu inną pracę to doszedł by do siebie i mógłby dalej pracować w pozwanej spółce.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. M. był zatrudniony w pozwanej spółce na stanowisku magazyniera w okresie od dnia 20 stycznia 2010 r. do 31 maja 2016 roku. Ww. początkowo zatrudniony był na podstawie umowy na czas określony, zaś od dnia 1 kwietnia 2014 roku na podstawie umowy na czas nieokreślony. Powód zatrudniony był za wynagrodzeniem 1900 złotych brutto.

Dowód:

-umowa o pracę z 20.01.2010 r. k 1 akt osobowych części B,

-umowa o pracę z 01.04.2010 r. k 9 akt osobowych części B,

- umowa o pracę z 30.03.2012 r. k 15 akt osobowych części B,

-umowa o pracę z dnia 1 kwietnia 2014 roku k. 6 i 55 akt sprawy i akta osobowe część B,

W 2015 roku powód przebywał na zwolnieniu lekarskim w okresie od maja do listopada. Przed powrotem do pracy został skierowany na kontrolne badanie lekarskie. Orzeczeniem lekarskim z dnia 3 listopada 2015 r. nr (...) ww. został uznany za zdolnego do wykonywania powierzonej mu pracy, z zastrzeżeniem, iż może dźwigać ciężary do 10 kilogramów. Od 4 listopada 2015 r. do 3 grudnia 2015 r. powód przebywał na urlopie wypoczynkowym, a następnie do 18 grudnia 2015 r. był na zwolnieniu lekarskim, od 19 grudnia 2015 r. do 15 stycznia 2016 r. świadczył pracę, od 18 stycznia 2016 r. do 22 stycznia 2016 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim. Orzeczeniem lekarskim nr (...) z dnia 26.01.2016r. J. M. został uznany za niezdolnego do pracy na stanowisku magazynier – operator wózka widłowego.

Dowód:

- odpowiedź na pozew k 41-44,

-orzeczenie lekarskie nr (...) z dnia 3 listopada 2015 r. – k. 57,

- orzeczenie lekarskie nr (...) z dnia 26.01.2016r. - k. 85,

- zeznania powoda k 85-85v,

-zestawienie nieobecności-akta osobowe,

J. M. przedłożył ww. orzeczenie lekarskie pracodawcy w dniu 26 stycznia 2016 roku. Powód nie został dopuszczony do pracy przez swojego przełożonego, który oświadczył mu także, iż jest zwolniony w trybie natychmiastowym i ma iść do domu i czekać na stosowne dokumenty.

Dowód:

- zeznania J. M. – k. 85

W dniu 24 lutego 2016 r. powód został wezwany do siedziby pracodawcy celem podpisania dokumentów. Wówczas przedłożono mu oświadczenie pracodawcy datowane na dzień 18 lutego 2016 r. o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upływał w dniu 31 maja 2016 r. Jako przyczynę wypowiedzenia umowy wskazano utratę zdolności do świadczenia pracy na zajmowanym stanowisku stwierdzoną orzeczeniem lekarskim nr (...). W okresie wypowiedzenia pracodawca udzielił J. M. 3 dni zwolnienia od pracy w trybie 37 § 1 kp oraz należnego urlopu wypoczynkowego. Pozostały zaś okres pracodawca uznał za usprawiedliwioną nieobecność bez zachowania prawa do wynagrodzenia.

Dowód:

- oświadczenie pracodawcy z dnia 24 lutego 2016 roku o rozwiązaniu umowy o pracę k. 7, 56 akt sprawy i akta osobowe część C.

W okresie wypowiedzenia J. M. przebywał na urlopie wypoczynkowym w dniach 10 marca 2016 r. – 24 marca 2016 roku, zaś w okresie od 25 do 30 marca wykorzystywał dni wolne na poszukiwanie pracy. Za ten okres otrzymał wynagrodzenie urlopowe w kwocie 1296,97 złotych brutto. W kolejnych dniach od 31marca 2016 r. do 31 maja 2016 r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim Za ten okres otrzymał wynagrodzenie chorobowe i zasiłek chorobowy w kwotach odpowiednio za kwiecień 1860 złotych brutto oraz 62,02 złotych brutto oraz za maj 1789,58 złotych brutto i 124,04 złotych brutto. Powód nie otrzymał wynagrodzenia za miesiąc luty 2016 roku oraz za okres wypowiedzenia od dnia 1 marca do dnia 9 marca 2016 roku.

Dowód:

- pozew k 41-44,

-zestawienia wynagrodzeń za marzec, kwiecień i maj 2016 r. – k. 60-62

- historia przelewów – k. 63

- zwolnienia lekarskie – k. 64-67

Sąd rozważył, co następuje:

W sprawie poza sporem było, że powód w ostatnim okresie zatrudniony był u strony pozwanej na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku magazyniera i w dniu 26 stycznia 2016 r. przedłożył pracodawcy zaświadczenie lekarskie, że jest niezdolny do pracy na stanowisku magazynier – operator wózka widłowego. Poza sporem było również to, że powód w związku z powyższym orzeczeniem został odesłany przez pracodawcę do domu a wypowiedzenie trzymiesięczne w związku z utratą zdolności do pracy na zajmowanym stanowisku otrzymał w dniu 24 lutego 2016 r.

Powód zgodził się ze stroną pozwaną, że za okres od 10 marca 2016 r. do końca okresu wypowiedzenia tj. do 31 maja 2016 r. otrzymał należności wskazane w odpowiedzi na pozew.

Ustalenia wymaga czy przysługuje mu wynagrodzenie za luty 2016 r. i za okres od 1 do 9 marca 2016 r. W okresie tym powód przebywał w domu oczekując na rozwiązanie umowy o pracę.

Istotą sporu jest zatem rozstrzygnięcie czy obowiązek wypłaty wynagrodzenia spoczywa na pracodawcy także w przypadku, gdy pracownik jest niezdolny do wykonywania pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku.

Odnosząc się do stanowiska procesowego pozwanej, rzeczywiście uznać należy, iż pozwana spółka przez odmowę dopuszczenia do pracy powoda do wykonywania jego dotychczasowych obowiązków magazyniera spełniła obowiązek jaki na niej spoczywał z mocy art. 229 § 4 kodeksu pracy. Zgodnie z powołanym przepisem, „Pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku w warunkach pracy opisanych w skierowaniu na badania lekarskie.”.

Co więcej, zgodzić się należy ze stanowiskiem pozwanej, iż wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną, zaś za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa tak stanowią (art. 80 k.p.).

Wskazać jednak należy, iż na pozwanej spółce ciążyło ryzyko związane z organizacją procesu pracy (tak np. wyrok z dnia 11 października 2005 r., I PK 42/05, OSNP 2006 nr 17-18, poz. 267). Ryzyko to określane jest niekiedy jako "ryzyko przedsięwzięcia" ( uzasadnienie wyroku z dnia 20 marca 1965 r., III PU 28/64, OSNCP 1965 nr 9, poz. 157; OSPiKA 1965 nr 12, poz. 253, z glosą T. Gleixnera; OSPiKA 1966 nr 4, poz. 86, z glosą S. Wójcika), bądź "ryzyko związane z zatrudnieniem" ( wyrok z dnia 23 października 2006 r., I PK 110/06, Monitor Prawa Pracy 2007 nr 1, s. 43). Uważa się ponadto, że kategorią pojęciową "ryzyko pracodawcy" należy objąć także ryzyko socjalne polegające na tym, że pracodawca - wbrew zobowiązaniowej zasadzie świadczeń wzajemnych - powinien wypłacać pracownikowi wynagrodzenie za pracę również za te okresy, w których obowiązek świadczenia pracy ulega zawieszeniu, a które z woli ustawodawcy zostały uznane za odpłatne ( Ł. Pisarczyk: Ryzyko pracodawcy, Warszawa 2008, s. 29).

Szczególną konsekwencją ciążącego na pracodawcy obowiązku prawidłowego zatrudniania ("dopuszczania do pracy") pracownika może być powinność dostosowania warunków pracy do zmieniających się możliwości pracownika, polegająca w szczególności na przeniesieniu pracownika do pracy innego rodzaju. Taka zmiana warunków pracy ma zazwyczaj charakter przejściowy i może być dokonana w trybie przewidzianym w art. 42 § 4 k.p., przy czym musi być motywowana "potrzebami pracodawcy". W sytuacji, gdy pracodawca z przyczyn obiektywnych taką możliwością nie dysponował (tj. nie istniały przesłanki zastosowania art. 42 § 4 k.p.), należy przyjąć, że zaktualizowało się ryzyko socjalne pracodawcy powodujące powinność wypłaty pracownikowi wynagrodzenia, mimo nieotrzymania od powoda świadczenia ekwiwalentnego tj. pracy. Pogląd wskazujący na powinność wypłaty wynagrodzenia w takich sytuacjach wyrażony został m.in. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2014 roku I PK 150/13: „Pracownikowi przysługuje wynagrodzenie przewidziane w art. 81 § 1 KP, jeżeli pracodawca na podstawie art. 229 § 4 KP nie dopuszcza go do pracy wskutek przedstawienia orzeczenia lekarskiego stwierdzającego przeciwwskazania do pracy na określonym stanowisku.”. Stanowisko zawarte w powołanym judykacie tutejszy Sąd w pełni podziela.

W przedmiotowej sprawie zauważyć należy, iż powód nie został uznany za niezdolnego do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Zarówno pierwsze jak i drugie orzeczenie lekarskie dotyczyło bowiem przeciwwskazań do wykonywania pracy na stanowisku magazyniera, która ze swej istoty wiąże się z dźwiganiem ciężkich przedmiotów. Pozwana spółka mogła zatem bez naruszenia zasad bhp powierzyć powodowi wykonywanie innej pracy (zgodnej z zaleceniami lekarskimi).

W przypadku gdy pozwana spółka nie dysponowała obiektywną możliwością zatrudnienia powoda na innym stanowisku to zaktualizowało się ryzyko pracodawcy związane z organizowaniem procesu pracy oraz wypłatą wynagrodzenia. W tym zakresie nie sposób pominąć stanowiska powoda, iż gdyby zaproponowano mu pracę na innym stanowisku być może w dalszym ciągu kontynuowałby zatrudnienie. Co prawda ww. nie wykazał w przedmiotowym postępowaniu, aby przejawiał inicjatywę w zakresie dopuszczenia go do pracy na innym stanowisku, ale trudno tego od powoda wymagać skoro został odesłany przez przełożonego, z jak się później okazało, nieprawdziwą informacją o natychmiastowym rozwiązaniu stosunku pracy. Ponadto to na pozwanej spółce ciążył obowiązek organizacji pracy. Warto przy tym zwrócić uwagę, iż powód niedopuszczony do pracy niespełna miesiąc czekał na informację od pracodawcy dotyczącą jego dalszego zatrudnienia. W ocenie Sądu taka praktyka postępowania tym bardziej aktualizuje ryzyko socjalne ciążące na pracodawcy. Pozwana spółka w okresie tym bądź winna wykazać inicjatywę w zakresie powierzenia innego stanowiska bądź też podjąć jednoznaczną decyzję o dalszym losie stosunku pracy. Opieszałość pracodawcy (oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę datowane na dzień 18 luty 2016 r. – a więc niespełna trzy tygodnie po złożeniu orzeczenia lekarskiego) nie może negatywnie odbijać się na sytuacji pracownika.

Podsumowując, w ocenie Sądu roszczenie powoda w zakresie wypłaty wynagrodzenia za miesiąc luty 2016 roku oraz za okres od 1 do 9 marca 2016 roku okazało się zasadne. Powód swoje należności opierał na kwocie wynagrodzenia miesięcznego 1900 zł. Za luty powód żądał kwoty 1900 zł. brutto i kwotę powyższą zasądzono gdyż nie przewyższa ona kwoty wynikającej z umowy o pracę. Za okres od 1 do 9 marca 2016 r. powód wnosił o kwotę 552 zł.

Za okres ten kwota liczona od 1900 zł. wynosi 604,52 zł.

1900zł : 22 dni robocze =86,36zł.

7 dni roboczych (z okresu od 1 do 9 marca) x 86,36 zł. = 604,52 zł.

Wobec tego, że powód za okres od 1 do 9 marca 2016 r. żądał kwoty niższej tj. 552 zł., to kwotę 552 zł. zasądzono, mając na uwadze art. 321 par. 1 k.p.c.

Z tych też względów łącznie należało zasądzić od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w (...) na rzecz powoda J. M. kwotę 2452 złotych.

W toku postępowania powód cofnął powództwo w zakresie żądania wypłaty wynagrodzenia za okres od 10 marca do 31 maja 2016 roku. Pozwany zawiadomiony o powyższym (przesyłkę doręczono w dniu 10 maja 2017 roku) nie zajął w przepisanym terminie stanowiska, stąd też uznano, iż wyraża zgodę na cofnięcie pozwu w tym zakresie. Stąd też należało orzec na podstawie art. 355 k.p.c. w związku z art. 203 par. 1 i 2 k.p.c. jak w pkt II sentencji i umorzyć postępowanie w tej części.

Wartość przedmiotu sporu w sprawie wynosi 2452 zł a zatem opłata od pozwu (5% wartości przedmiotu sporu) wynosi 123 zł (art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, t.j. Dz. U. z 2016, poz. 623 ze zm.) i na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych obciążono nią stronę pozwaną jako stronę przegrywającą sprawę.

SSR Wioletta Szulc

Przewodniczący:	SSR Wioletta Szulc
Protokolant:	Lucyna Kozyra

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE