UZASADNIENIE

G. R. został oskarżony o to, że:

I. w dniu 22 stycznia 2015 roku w K. przy ul. (...), na terenie firmy (...) wspólnie i w porozumieniu z K. B. oraz M. Z., dokonał przywłaszczenia powierzonego mu mienia w postaci 56 sztuk (...) wykonanych z blachy ocynkowanej o wymiarach 2,5cm x 125cm x 125cm o łącznej wartości 6254,64 zł, czym działał na szkodę firmy (...) Spółka z o.o. z siedzibą w K., tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 k.k.;

K. B. został oskarżony o to, że:

II. w dniu 22 stycznia 2015 roku w K. przy ul. (...), na terenie firmy (...) wspólnie i w porozumieniu z M. Z. oraz G. R., dokonał przywłaszczenia powierzonego mu mienia w postaci 56 sztuk (...) wykonanych z blachy ocynkowanej o wymiarach 2,5cm x 125cm x 125 cm o łącznej wartości 6254,64 zł, czym działał na szkodę firmy (...) Spółka z o.o. z siedzibą w K., tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 k.k.;

M. Z. został oskarżony o to, że:

III. w dniu 22 stycznia 2015 roku w K. przy ul. (...), na terenie firmy (...) wspólnie i w porozumieniu z K. B. oraz G. R., dokonał przywłaszczenia powierzonego mu mienia w postaci 56 sztuk (...) wykonanych z blachy ocynkowanej o wymiarach 2,5cm x 125cm x 125 cm o łącznej wartości 6254,64 zł, czym działał na szkodę firmy (...) Spółka z o.o. z siedzibą w K., tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 k.k..

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej wyrokiem z dnia 30 sierpnia 2017 r., sygn. akt II K 494/16:

I. uznał oskarżonych G. R. i M. Z. za winnych tego, że w dniu 22 stycznia 2015 roku w K., przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu oraz wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonali przywłaszczenia mienia powierzonego G. R. w postaci 52 sztuk arkuszy blachy ocynkowanej o wymiarach 2,5mm x 125cm x 125cm, o łącznej wartości 5807,88 zł, w ten sposób że G. R. wyciął arkusze z powierzonej mu rolki blachy ocynkowanej, po czym M. Z. przetransportował je na wózku widłowym poza halę produkcyjną, gdzie zostały załadowane na pojazd typu (...) i wywiezione z terenu zakładu przez inną osobę, czym działali na szkodę Przedsiębiorstwa Produkcyjno (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej z/s w K., tj. popełnienia przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierzył im kary grzywny w wysokości po 300 (trzysta) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny wobec każdego z oskarżonych na kwotę 10 zł (dziesięciu) złotych;

II. uznał oskarżonego K. B. za winnego tego, że w dniu 22 stycznia 2015 roku w K., przy ul. (...), w zamiarze aby oskarżeni G. R. i M. Z. dokonali przywłaszczenia mienia powierzonego G. R. w postaci 52 sztuk arkuszy blachy ocynkowanej o wymiarach 2,5mm x 125cm x 125cm, o łącznej wartości 5807,88 zł, ułatwił im to, w ten sposób że przekazał oskarżonemu M. Z. wózek widłowy którego był operatorem, ułatwiając mu w ten sposób przetransportowanie arkuszy blachy poza halę produkcyjną oraz ich załadowanie do pojazdu typu (...), którym zostały następnie wywiezione przez inną osobę z terenu zakładu, czym działał na szkodę Przedsiębiorstwa Produkcyjno (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej z/s w K., tj. popełnienia przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 284 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 zł (dziesięciu) złotych;

III. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu G. R. na poczet wymierzonej mu kary grzywny okres jego zatrzymania w sprawie od dnia 09.02.2015 r. do dnia 10.02.2015 r., który odpowiada dwóm stawkom dziennym grzywny;

IV. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych G. R., M. Z. i K. B. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, poprzez solidarną zapłatę na rzecz pokrzywdzonego Przedsiębiorstwa Produkcyjno (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej z/s w K. kwoty 5807,88 zł (pięć tysięcy osiemset siedem złotych osiemdziesiąt osiem groszy);

V. przyznał adw. A. K. od Skarbu Państwa kwotę 2191,20 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu K. B.;

VI. na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. zasądził od oskarżonych G. R., M. Z. i K. B. na rzecz oskarżyciela posiłkowego Przedsiębiorstwa Produkcyjno (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej z/s w K. kwoty po 904 zł, tytułem zwrotu poniesionych wydatków;

VII. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych, w tym opłaty i zaliczył je na rachunek Skarbu Państwa.

Wyrok zaskarżyli obrońcy oskarżonych.

Obrońca oskarżonego M. Z. zaskarżył wyrok w części dotyczącej tego oskarżonego – tj. w punktach I i IV części dyspozytywnej wyroku zarzucając:

1. błąd w ustaleniach faktycznych, będący wynikiem mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów postępowania, zwłaszcza art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k., który to błąd wyraża się w przyjęciu tezy, że zgromadzony materiał dowodowy w niniejszej sprawie pozwala na przyjęcie, że istniało pomiędzy oskarżonymi G. R. i M. Z. porozumienie dokonania przywłaszczenia mienia w postaci 52 sztuk blachy ocynkowanej o wartości 5807,88 złotych na szkodę Przedsiębiorstwa Produkcyjno- (...) w K., podczas gdy całościowa i prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżony M. Z. przewiózł w ramach pomocy koleżeńskiej pomiędzy pracownikami zatrudnionymi w firmie (...) arkusze blachy ocynkowanej z hali produkcyjnej pod sprężarkownię i tam wyładował, będąc podstępnie wykorzystanym przez G. R.;

2. obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, w szczególności art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k. przez:

a) poczynienie ustaleń przez Sąd Rejonowy w sposób ogólny i fragmentaryczny z jednoczesnym pominięciem okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, a mających istotny wpływ dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy z zakresie winy oskarżonego M. Z.;

b) niedostateczne rozważenie ujawnionych w toku przewodu sądowego wątpliwości w zakresie tego oskarżonego i przy braku dokładnych konfrontacji tych wątpliwości z zebranym materiałem dowodowym poczytanie ich na wyłączną niekorzyść oskarżonego M. Z..

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej M. Z. i uniewinnienie go od stawianego mu zarzutu opisanego w punkcie III części opisowej wyroku, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego K. B. zaskarżył wyrok w całości zarzucając:

I. obrazę prawa procesowego mającą wpływ na jego treść, a to:

1. art. 4 i 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadków A. W. (1), P. Ł., R. J. (1), R. K. i uznaniu ich za logiczne i spójne, w sytuacji gdy zeznania te nie są pełne, zawierają niedomówienia i domysły świadków, a więc z tego względu nie powinny stanowić podstawy ustaleń faktycznych w sprawie;

2. art. 4 i 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego i uznaniu ich za niewiarygodne, w sytuacji gdy zeznania te są konsekwentne, nie zawierają wewnętrznych sprzeczności i z tego względu powinny zostać uznane za wiarygodne;

3. art. 4 i 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodu w postaci nagarnia z monitoringu oraz protokołów odtworzenia nagrania polegającej na uznaniu, ze dowody te mogą być podstawą dokonywania ustaleń faktycznych w sprawie, podczas gdy jest to nagranie niepozwalające na ustalenie tożsamości osób na nim utrwalonych, nie obejmuje inkryminowanego zdarzenia, ani nie potwierdza wersji podawanej przez świadków;

4. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z uznanych za wiarygodne zeznań świadka A. W. (1) świadczących na korzyść oskarżonego, tym samym dokonanie tych ustaleń w oparciu jedynie o część materiału dowodowego;

5. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nierozstrzygnięcie powstałych wątpliwości co do ustaleń faktycznych związanych z przebiegiem zdarzenia, zwłaszcza z przewłaszczeniem blachy przed oskarżonych oraz wywiezieniem jej poza obręb zakładu, podczas gdy Sąd I instancji nie był w stanie ustalić tych okoliczności w ramach przeprowadzonego postępowania dowodowego,

co skutkuje szeregiem błędnych ustaleń faktycznych oraz niezgodnym z powyższymi przepisami przyjęciem, że oskarżony popełnił czyn objęty aktem oskarżenia, podczas gdy wszechstronna analiza materiału dowodowego zebranego w sprawie, przy uwzględnieniu zasady in dubio pro reo, nie pozwala na przyjęcie, że oskarżony dopuścił się ww. czynu;

II. błąd w ustaleniach faktycznych (będących konsekwencją naruszenia przepisów postępowania) przyjętych za podstawę o orzeczenia, wynikający z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, mający wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, że:

1. oskarżony popełnił zarzucany mu czyn, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do takiego wniosku - przy uwzględnieniu zasady in dubio pro reo;

2. przed rozpoczęciem pracy w dniu 22 stycznia 2015 r. oskarżeni G. R., M. Z. i K. B. umówili się na „zrobienie fuchy”, polegającej na wycięciu i wywiezieniu z zakładu (...) z arkuszami blachy ocynkowanej, podczas gdy brak w sprawie dowodów uzasadniających takie ustalenie;

3. oskarżony K. B. skierował się w czasie zdarzenia do wyjścia z hali, po czym do niej wrócił, pochodząc do G. R., następnie zaś miał udać się pieszo w stronę sprężarkowni przed wózkiem kierowanym przez M. Z., podczas gdy brak w sprawie dowodów uzasadniających takie ustalenie;

4. oskarżony K. B. stał w pobliżu w czasie załadunku pociętej blachy do samochodu ciężarowego marki V. (...) firmy (...), podczas gdy brak w sprawie dowodów uzasadniających takie ustalenie;

5. pracownik ochrony firmy (...) w dniu zdarzenia pobieżnie przejrzał wnętrze pojazdu, po czym pojazd z pociętą blachą wyjechał z terenu zakładu, podczas gdy żaden dowód w sprawie nie potwierdza takiej wersji zdarzenia;

III. obrazę prawa materialnego, tj. art. § 17 ust. 2 pkt 1 i 4 w zw. z § 4 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2015, poz. 1801) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyznanie na rzecz obrońcy oskarżonego K. B. kwoty 2.191,20 zł za zastępstwo prawne w toku spraw II K 305/15, IV Ka 524/16 oraz II K 494/16 (słownie: dwa tysiące dziewięćdziesiąt jeden złotych 20/00) tytułem wynagrodzenia, podczas gdy wynagrodzenie obrońcy z urzędu winno być wyższe - za sprawę II K 305/15 w wysokości 1.033,20 zł, IV Ka 524/16 w wysokości 1.033,20 zł oraz za sprawę II K 494/16 w wysokości 1.771,20 zł, t.j. łącznie 3.837,60 zł (z VAT).

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o:

I. zmianę zaskarżonego wyroku i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II. zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kosztów poprzez przyznanie na rzecz adw. A. K. wynagrodzenia w wysokości 1.033,20 zł za zastępstwo prawne w sprawie II K 305/15, 1.033,20 zł za zastępstwo prawne w sprawie IV Ka 524/16 oraz 1.771,20 w sprawie II K 494/16, łącznie 3.837,60 zł (słownie: trzy tysiące osiemset trzydzieści siedem złotych 60/00);

III. przyznanie na rzecz adw. A. K. kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu przed Sądem II instancji w wysokości 420 zł + Vat = 516,60 zł.

Obrońca oskarżonego G. R. zaskarżył wyrok w całości - w części dotyczącej tego oskarżonego – zarzucając obrazę przepisów prawa procesowego, mogącą mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. i 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, którego to przekroczenia dopuściwszy się Sąd pierwszej instancji błędnie ustalił stan faktyczny polegający na tym, że oskarżony G. R. wspólnie i w porozumieniu z M. Z. i inną osobą dokonali przywłaszczenia powierzonego G. R. mienia w postaci blachy ocynkowanej, wyczerpując swoim zachowaniem znamiona czynu zabronionego z art. 284 § 2 k.k., podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy - w tym zeznania świadków A. W. (2), M. W., R. J. (2) oraz M. C. - nie dawał podstaw do poczynienia tego rodzaju ustaleń.

Podnosząc powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej przypisanego oskarżonemu G. R. przestępstwa i uniewinnienie go od zarzutu jego popełnienia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Wniesione w sprawie apelacje były bezzasadne.

Odnośnie apelacji złożonych przez obrońców oskarżonych G. R. i K. B. należy stwierdzić, że w tym przypadku nie został złożony wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu Odwoławczego, stąd też Sąd ten nie był zobligowany do przedstawienia motywów wyroku w części dotyczącej tych oskarżonych (art. 423 § 1a k.p.k. w zw. z art. 457 § 2 k.p.k.), a w konsekwencji ograniczył zakres uzasadnienia do rozważenia okoliczności podnoszonych przez obrońcę oskarżonego M. Z..

Wbrew odmiennym twierdzeniom zawartym w apelacji obrońcy tego oskarżonego, nie ma żadnych podstaw ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez Sąd I instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, ani też poczynionych na podstawie tego materiału dowodowego ustaleń faktycznych w sprawie. Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a także analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, iż Sąd I instancji przeprowadził postępowanie z poszanowaniem wszelkich zasad procesowych. Poczynione przez Sąd meriti ustalenia faktyczne niewątpliwie mają walor prawdziwych, a przez to zgodnych z wymogiem wynikającym z przepisu art. 2 § 2 k.p.k. Dokonano ich w sposób obiektywny, badając zgodnie z art. 4 k.p.k. okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Materiał dowodowy poddano wszechstronnej analizie, a oceny, na podstawie których sformułowano kluczowe dla rozstrzygnięcia sprawy wnioski, realizowane były w sposób swobodny, przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania, a także wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Stanowisko Sądu I instancji znalazło kompleksowe odzwierciedlenie w treści pisemnego uzasadnienia wyroku, które w pełnym zakresie poddaje się kontroli instancyjnej. W realiach rozpoznawanej sprawy zostały przy tym przeprowadzone wszystkie dostępne dowody, a sąd orzekający w I instancji nie powziął wątpliwości co do wyjaśnienia jakichkolwiek okoliczności sprawy, tak co do ustaleń faktycznych jak i oceny prawnej zachowania oskarżonego, a swoje przekonanie w tym zakresie logicznie i rzeczowo uzasadnił. Tym samym nie doszło też do naruszenia wynikającej z zasady domniemania niewinności reguły in dubio pro reo.

Ze sformułowania zarzutów i ich uzasadnienia zawartego w apelacji mogłoby się wydawać, że sprawstwo oskarżonego M. Z. zostało wykazane wyłącznie na podstawie zeznań świadka A. W. (1), które stanowią – zdaniem apelującego - dowód wątpliwy, albowiem nie znalazły one potwierdzenia w całości w materiale dowodowym. Tak jednak nie jest, bowiem ustalenia co do sprawstwa oskarżonego zostały dokonane nie tylko w oparciu o zeznania ww. świadka, ale również na podstawie zapisu monitoringu oraz wyjaśnień współoskarżonego G. R. złożonych przez niego w toku postepowania przygotowawczego, w których przyznał się do zarzucanego mu czynu. Już z tej listy dowodów wynika wprost, że zeznania świadka A. W. (1) – choć niewątpliwie jedne z najistotniejszych, albowiem miał on największą wiedzę o okolicznościach popełnionego przestępstwa - nie były dowodem odosobnionym, ani też nie stanowiły jedynej podstawy faktycznej skazania. To właśnie całość dowodów osobowych i nieosobowych zdecydowała o tym, że jedyną logiczną i niewątpliwą wersją wydarzeń była ta o sprawstwie oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu.

Utrzymywanie w dalszej kolejności przez apelującego, że w okolicznościach niniejszej sprawy brak jest bezpośrednich dowodów wskazujących na to, że arkusze blachy zostały załadowane do samochodu marki V. (...), nie oznacza, że zaistnienie takiej sytuacji dowodowej automatycznie powoduje brak podstaw do wysnucia kategorycznych wniosków co do sprawstwa i winy oskarżonego M. Z.. Wskazać bowiem należy, że w procesie opartym o dowody pośrednie czy też o charakterze stricte poszlakowym, realia czasowo-przestrzenne zdarzenia, wynikające z przeprowadzonych dowodów, są istotnym wyznacznikiem konieczności rozważania możliwych wersji zdarzenia, a kreowanie niedających się usunąć wątpliwości i następnie rozstrzyganie ich na korzyść oskarżonego, nie może być sprowadzane do granic absurdalnych.

W efekcie nie sposób podzielić zastrzeżeń apelującego do wnioskowania Sądu I instancji w tym zakresie. Aprobując tok rozumowania Sądu meriti w omawianej kwestii należy podkreślić, że skoro zostało udowodnione, że oskarżony G. R. wyciął nielegalnie arkusze blachy a oskarżony M. Z. przetransportował je - przykryte tekturą, podczas gdy standardowo blachy zabezpieczane są jedynie taśmą - na wózku widłowym poza halę produkcyjną i tam wyładował, to niewątpliwie logiczną i trafną z punktu widzenia zasad prawidłowego rozumowania i wskazań doświadczenia życiowego jest teza, wynikająca z zeznań świadka A. W. (1), że blacha ta została załadowana na pojazd V. (...) i następnie wywieziona z terenu zakładu przez inną osobę.

Prawidłowości powyższego wnioskowania nie podważa argument apelującego, że oskarżony G. R. zaprzeczył później swojemu sprawstwu i odmówił składania wyjaśnień. Okoliczność ta w żadnej mierze nie może stać na przeszkodzie uznaniu, że M. Z. jest wraz z nim sprawcą przypisanego im czynu. Nie jest przecież wykluczone, iż po zatrzymaniu oskarżony spontanicznie przyznał się do winy i złożył szczere wyjaśnienia, a dopiero później, po przemyśleniu swojej sytuacji procesowej, postanowił zaprzeczać swojemu sprawstwu. Przy czym podkreślenia wymaga, że oskarżony G. R. przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu dwukrotnie i w swoich wyjaśnieniach opisał w sposób szczegółowy, jak doszło do jego popełnienia i kto brał w nim udział. Wyraźnie w nich wskazał, że umówił się z oskarżonymi M. Z. i K. B. na „zrobienie fuchy”. Przedstawiając przed Sądem odmienne stanowisko nie potrafił logicznie wytłumaczyć, dlaczego wcześniej złożył wyjaśnienia określonej treści.

Sprawstwa oskarżonego nie podważają również zeznania świadków – pracowników ochrony kontrolujących pojazdy wyjeżdzające z terenu zakładu. To że świadkowie ci nie zauważyli w kontrolowanym pojeździe palety z blachą nie oznacza, iż się w nim faktycznie nie znajdowała. Słusznie bowiem zwrócił uwagę Sąd Rejonowy po pierwsze - na niewielką wysokość ładunku, który dodatkowo przykryty był tekturą, a po drugie - na fakt, że świadkowie mogli jedynie pobieżnie skontrolować pojazd, tym bardziej, że był to pojazd firmowy. Oczywistym jest przy tym, iż z żaden z przesłuchanych pracowników ochrony nie wskazał, by faktycznie kontrola tego pojazdu – jak i każdego innego – mogła zostać przeprowadzona w sposób niedokładny. Trudno bowiem oczekiwać, by świadkowie dostarczali argumenty przeciwko sobie, mające przemawiać za nienależytym wywiązaniem się przez nich ze swoich obowiązków. Przewiezienia blachy pojazdem V. (...) nie wyklucza również dopuszczalna ładowność ww. pojazdu, co w sposób przekonujący wyjaśnił Sąd Rejonowy i nie ma potrzeby przytaczania w tym miejscu argumentacji na poparcie ww. stanowiska.

Za chybiony uznać należało również zarzut apelacji, kwestionujący zamiar oskarżonego dokonania przywłaszczenia mienia. Apelujący utrzymywał, że oskarżony przetransportował blachę w ramach pomocy koleżeńskiej i został podstępnie wykorzystany przez G. R.. Przeczy temu jednak zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności w postaci przytoczonych już wyjaśnień oskarżonego G. R., ale także wyjaśnień samego M. Z.. Należy w tym miejscu podkreślić, iż Sąd Rejonowy w swoich rozważaniach nie ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego M. Z., ale wykazał przekonująco, że ich treść w powiązaniu z innymi przeprowadzonymi dowodami nie wskazuje na żadną inną możliwość niż ta, że jego udział w zdarzeniu był zaplanowany i świadomie zrealizowany. Swoje stanowisko w tym zakresie Sąd I instancji wyczerpująco, logicznie i zgodnie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego uzasadnił. W szczególności zwrócił uwagę Sąd Rejonowy na fakt, że oskarżony początkowo w ogóle zaprzeczył przewożeniu blachy, by następnie sprostować swoje oświadczenie i przyznać się do przewiezienia blachy na prośbę G. R.. Oskarżony nie potrafił w racjonalny sposób wyjaśnić, dlaczego – skoro nie miał być w żaden sposób zamieszany w nielegalne wywiezienie blachy – zataił przed pracodawcą fakt jej transportowania wózkiem widłowym poza halę produkcyjną. Trafnie zatem Sąd Rejonowy nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie tego, że został przez G. R. podstępnie wykorzystany.

Mając powyższe na uwadze Sąd Odwoławczy uznał ustalenia Sądu Rejonowego odnośnie sprawstwa i zawinienia oskarżonego M. Z. za prawidłowe. Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne w pełni uzasadniały przyjęcie, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z G. R.. Wobec treści zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego wskazać należy, że istotą współsprawstwa jest wyraźne lub milczące porozumienie współsprawców, zawarte przed popełnieniem przestępstwa lub w jego trakcie. Decydujące i wymagane nie jest jednak wspólne dokonanie poszczególnych czynności czasownikowych, lecz realizacja zespołu znamion przestępstwa z objęciem zamiarem całości zdarzenia jak działania własnego. Każda z osób współdziałających obejmuje swoim zamiarem realizację wszystkich znamion czynu przestępczego (por. wyrok SN z 13.05.2008 r., sygn. akt IV KK 489/07, OSNwSK 2008/1/1061).

Jak wynika zaś z wyjaśnień G. R. oskarżeni umówili się na „zrobienie fuchy”, a oskarżony M. Z. odegrał w tym występku istotną rolę. Niewątpliwie bez działania oskarżonego niemożliwym byłoby dokonanie przestępstwa. Jak już zaś wyżej wykazano, nieprawdopodobnym i nielogicznym jest przy tym, aby oskarżony nie posiadał świadomości w zakresie celu, w jakim przewoził blachę i ładował ją do busa, a co za tym idzie działał w porozumieniu z G. R.. Przypisanie oskarżonemu czynu zabronionego z art. 284 § 2 k.k. było zatem w pełni uzasadnione.

Wobec powyższego nie zasługiwały na uwzględnienie zarzuty skierowane przeciwko zaskarżonemu rozstrzygnięciu. Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie potwierdziła istnienia żadnego z zarzucanych uchybień. Skarżący nie wykazał ani braków dowodowych postępowania, ani pominięcia któregoś z istniejących dowodów, ani możliwości wyprowadzenia innych wniosków niż przyjęte przez Sąd Rejonowy. Wbrew odmiennym wywodom apelacji Sąd meriti prawidłowo wykazał, że zgromadzone dowody ocenione we wzajemnym powiązaniu wskazują bez wątpliwości na sprawstwo oskarżonego i pozwalają na przypisanie mu przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. Sąd Okręgowy uznał zatem, że zarzuty naruszenia art. 4, 5 § 2 i 7 k.p.k. w odniesieniu do ustaleń o sprawstwie oskarżonego są bezpodstawne.

Kierunek apelacji obrońcy oskarżonego M. Z. obligował Sąd Okręgowy do oceny zaskarżonego wyroku również pod kątem wymiaru kary. Należy stwierdzić, że Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku właściwie rozważył wszystkie przesłanki sądowego wymiaru kary, trafnie stwierdzając, że orzeczona wobec tego oskarżonego – przy zastosowaniu art. 37a k.k. - kara grzywny w wysokości 300 stawek dziennych po 10 złotych jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. Sąd Rejonowy właściwie przeanalizował okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego oraz rozważył, czy wymierzona kara spełni stawiane jej przez ustawodawcę cele. Wymiar orzeczonej kary jest w ocenie Sądu Okręgowego trafny; w należytym stopniu uwzględnia warunki i właściwości osobiste oskarżonego oraz jego uprzednią niekaralność.

Reasumując, Sąd Okręgowy nie znalazł uzasadnienia dla zarzutów podniesionych w wywiedzionym przez obrońcę środku odwoławczym i zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Orzeczenie o zasądzeniu od oskarżonych solidarnie na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwoty 840 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym znajduje swoje uzasadnienie w treści art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. i art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 2 pkt 4 i ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Orzeczenie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze oparto o przepisy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE