UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w Poznaniu wyrokiem z dnia 12 października 2017 roku, sygn. akt VIII K 314/17 uznał oskarżonego A. W. za winnego popełnienia czynu polegającego na tym, że: urządzał w dniu 1 sierpnia 2016 roku gry na automatach N. L. o nr (...), B. H. nr (...) oraz D. D. nr (...) w lokalu bez nazwy znajdującym się przy ul. (...) w P. wbrew zasadom określonym w art. 14 ust 1 oraz art. 6 ust 1 i art. 23 a ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych tj. przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 k.ks. w związku z art. 9 §1 k.k.s. i za to na mocy 107 § 1 k.ks. , art. 23 §1 i 3 k.k.s. wymierzył karę grzywny 70 stawek dziennych po 70 każda.

Na podstawie art. 30 § 5 k.k.s. orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci automatów do gier: N. L. nr (...), B. H. nr (...) oraz D. D. nr (...) przechowywanych w magazynie Urzędu Celnego w Poznaniu oraz środków pieniężnych w kwocie 3.136 złotych przechowywanych na koncie sum depozytowych izby Administracji Skarbowej w Poznaniu.

W ostatnim punkcie rozstrzygnięto o kosztach postepowania.

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się obrońca oskarżonego, składając apelację. Skarżący zarzucił orzeczeniu obrazę przepisów postępowania tj. art. 424 §2 k.p.k. w związku z art. 413 § 1 pkt 2 k.p.k., a także błąd w ustaleniach faktycznych, jak również rażącą niewspółmierność kary grzywny.

Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez odstąpienie od wymierzania kary oskarżonemu, ewentualnie poprzez wymierzenie kary 10 stawek dziennych po 70 zł każda stawka, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia o karze i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, zasądzenie od Sądu I instancji na rzecz oskarżonego kosztów obrony w postępowaniu odwoławczym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego A. W. nie zasługuje na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu odwoławczego, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił dowody ujawnione w toku przewodu sądowego i na ich podstawie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych . Ocena materiału dowodowego, która legła u podstaw uznania sprawstwa i winy oskarżonego nie wykazuje błędów logicznych, utrzymując się w granicach swobodnej oceny dowodów, chronionej art. 7 k.p.k. w związku z art. 113 § 1 k.k.s.

Obrońca ma rację, że między sentencją wyroku w zakresie orzeczonej sankcji grzywny oraz opłaty karnej, a pisemnymi motywami zaskarżonego wyroku zachodzi rozbieżność.

Sąd Rejonowy w sentencji wyroku orzekł wobec oskarżonego karę 70 stawek po 70 zł każda ( k.153), zaś na stronie 5 uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy wskazał, że wymierzył podsądnemu karę grzywny 10 stawek dziennych po 100 złotych. Sąd I instancji w punkcie 3 kontestowanego wyroku wymierzył oskarżonemu opłatę karną w wymiarze 490 złotych. Z uzasadnienia wyroku wynika zaś, że ta opłata wynosi 100 złotych ( s. 6 uzasadnienia wyroku). Oczywiście należałoby sobie życzyć, aby podczas redagowania uzasadnienia wyroku, zwłaszcza liczącego 6 stron, unikać tego rodzaju rażących błędów. Jednakże to uchybienie nie dyskredytuje zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy podziela pogląd wyrażony w komentarzu do Kodeksu postępowania karnego pod red. J. S., że w wypadku rozbieżności między uzasadnieniem wyroku, a jego sentencją, decydujące w takiej sytuacji znaczenie ma część dyspozytywna wyroku. Ustawa skutki prawne wiąże wyłącznie z prawomocnym rozstrzygnięciem i to właśnie rozstrzygnięcie sądu, zawarte w dyspozytywnej części wyroku, zostaje publicznie ogłoszone. Ponadto pisemne uzasadnienie wyroku sporządzane jest – poza wskazanymi w ustawie wyjątkami – nie z urzędu, lecz na wniosek stron, a zatem nie w każdym wypadku. Także więc z tego względu nie może ono mieć rangi równorzędnej z samym orzeczeniem i ustaleniami w nim przyjętymi, choć trzeba podkreślić, że gdy jest ono sporządzane powinno stanowić całość z częścią dyspozytywną wyroku (zob. wyr. SN z 29.10.1998 r., III KKN 199/97 , Legalis; wyr. SN z 29.10.1998 r., III KKN 199/97 , Prok. i Pr. – wkł. 1999, Nr 2, poz. 13; wyr. SN z 6.5.2002 r., V KK 11/02 , Legalis; wyr. SA w Katowicach z 13.10.2005 r., II AKa 310/05 , Prok. i Pr. – wkł. 2006, Nr 4, poz. 45; post. SN z 15.9.2010 r., II K 42/10 , OSNKW 2010, Nr 11, poz. 101; wyr. SA we Wrocławiu z 6.9.2012 r., II AKa 206/12 , Legalis; wyr. SA w Gdańsku z 13.12.2012 r., II AKa 492/12 , Legalis; wyr. SN z 31.1.2013 r., II KK 70/12, niepubl.). W niniejszej sprawie, Sąd Rejonowy wymierzył zatem oskarżonemu w sposób jednoznaczny karę 70 stawek dziennych w wysokości po 70 złotych.

Zaskarżonego wyroku nie podważa to, że Sąd Rejonowy nie ustalił, czy wobec podsądnego nie toczyło się postępowania dotyczące wymierzenia kary administracyjnej na podstawie art. 89 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych. Oskarżyciel publiczny- Wielkopolski Urząd Celno-Skarbowy w Poznaniu nie wskazał, aby doszło do wszczęcia tego rodzaju postępowania dotyczącego nałożenia kary pieniężnej za prowadzenie inkryminowanej działalności. Tego rodzaju wniosku dowodowego o ustalenie, czy toczy, bądź toczyło się rzeczone postępowanie administracyjne nie składał w toku procesu obrońca.

Na marginesie należy zauważyć, że oskarżonemu została wymierzona kara grzywny, biorąc pod uwagę, że urządzał on gdy hazardowe aż na trzech automatach, w stosunkowo niewielkiej wysokości. Nawet przyjmując, że oskarżony podlegał lub będzie podlegać postępowaniu administracyjnemu za przypisaną mu działalność i zostanie nałożona na niego opłata administracyjna, to jej nałożenie nie mogłoby zaważyć za wymierzeniem mu jeszcze łagodniejszej kary.

W żadnym wypadku nie można się zgodzić z obrońcą, że wobec oskarżonego powinna zostać zastosowana instytucja wynikająca z art. 19§ 1 pkt 1 kks zezwalająca na odstąpienie od wymierzenia kary. Przeciwko zastosowaniu tego dobrodziejstwa wręcz sprzeciwia się nagminność tego rodzaju przestępstw, jak i szkody społeczne jakie wywołują gry hazardowe prowadzone poza kontrolą Państwa. Należy też uwzględnić to, że oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną w tym za przestępstwa tego samego rodzaju.

Nie jest tak, aby wysokość orzeczonej kary grzywny raziła swoją surowością. Rażącą niewspółmierność kary ma miejsce wówczas, gdy orzeczona kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy- gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą ( vide: wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 7-8/1985, poz.60). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę ocen co do jej wymiaru, ale różnice tak zasadniczej natury, że karą dotychczas wymierzoną nazwać można by niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( vide: wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 r. II KRN 198/94). Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Kara grzywny w ilości 70 stawek dziennych w wysokości 70 złotych jawi się jako dość łagodna reakcja prawnokarna na wyrządzone bezprawie.

Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił wszystkie okoliczności przedmiotowe i podmiotowe czynu, a także inne mające wpływ na ustalenie wysokości kary. W ocenie Sądu Okręgowego to właśnie sankcja majątkowa, mając na uwadze dyrektywy wymiaru kary wskazane w art. 12, 13 k.k.s., spełni swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec oskarżonego, jak i w zakresie kształtowania świadomości społeczeństwa. Karygodność oraz stopień społecznej szkodliwości społecznej jawią się jako znaczne. Organ orzekający w sprawie prawidłowo wymierzył karę grzywny w wysokości 70 stawek dziennych, stosownie do stopnia karygodności i zawinienia zachowania podsądnego. Należy podkreślić, że Sąd I instancji ustalił ilość stawek w ilości zaledwie kilkukrotnie przewyższającej minimalny ustawowy próg 10 stawek ( art. 23 §1 k.k.s.).

Oskarżony prowadził działalność gospodarczą wbrew warunkom ustawy i bez uzyskania stosownej koncesji, czy zezwolenia. Podsądny był przy tym świadom bezprawności podejmowanych działań. Jego zachowanie w stopniu znacznym godziło w mienie Skarbu Państwa oraz uczestników gier hazardowych. Już nawet jeden dzień prowadzenia działalności hazardowej na trzech automatach do gier w tak dużym mieście jak P. dotkliwie godzi we wskazane dobra prawne . Co więcej, obrońca podważając wysokość orzeczonej grzywny stara się nie zauważać, że jego mandant był już skazywany za popełnienie przestępstw, w tym karnoskarbowych. (k.82-83). Tego rodzaju powrót do przestępczości, zwłaszcza karnoskarbowej stanowi dodatkową okoliczności obostrzającą.

Należy podkreślić, że przestępstwa jakie zostały przypisane oskarżonemu są niestety nagminne. Zadaniem organów wymiaru sprawiedliwości jest zdecydowane reagowanie na tego podobne zachowania przestępcze.

Wysokość stawki dziennej przyjętej przez Sąd Rejonowy jawi się jako adekwatna do warunków osobistych i majątkowych oskarżonego. Sąd I instancji ustalił wysokość stawki dziennej na poziomie-70 zł. ( art. 23 § 3 k.k.s.) mając na uwadze kondycję ekonomiczną oskarżonego, a także jego sytuację rodzinną Oskarżony uzyskuje dochód w wysokości 2.000 złotych miesięcznie . Jest on nadto zobowiązany do utrzymania swoich małoletnich dzieci. Zapłata grzywny wobec jego zobowiązań rodzinnych i kondycji gospodarczej w wysokości 4.900 złotych jawi się zatem dla niego jako odczuwalna, acz raczej łagodna dolegliwość.

Okoliczności przedstawione przez obrońcę w postaci obecnie złego stanu zdrowia oskarżonego niczego istotnie nie zmieniają. W wypadku problemów z zapłatą kary grzywny, podsądny może ubiegać się o jej rozłożenie na raty. Ponownie należy podkreślić, że wymierzona kara grzywny musi stanowić dla podsądnego dolegliwość.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy:

1. Utrzymał w mocy zaskarżony wyrok

2. Kosztami postępowania odwoławczego obciążył Skarb Państwa.

SSO Leszek Matuszewski SSO Ewa Taberska SSO Sławomir Jęksa

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE