UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 października 2017 r. Sąd Rejonowy w Kaliszu w sprawie z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. przeciwko B. B. o zapłatę, oddalił powództwo. ( wyrok, k. 71)

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka, zarzucając orzeczeniu naruszenie:

1.  art. 10 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych poprzez błędną jego wykładnię i w konsekwencji przyjęcie, że powódka po pierwsze nie udowodniła faktu poniesienia kosztów w uzasadnionej wysokości przez pierwotnego wierzyciela, a po drugie kwota dochodzona pozwem w niniejszej sprawie nie jest należnym powódce kosztem w „uzasadnionej wysokości”,

2.  art. 229 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty przyznała okoliczności, które uzasadniają dochodzenie przez powódkę kosztów z art. 10 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych w wysokości przewyższającej stałą rekompensatę 40 euro i w konsekwencji przyjęcie, że jedyną aktywnością powódki było wystosowanie wezwania do zapłaty,

3.  art. 231 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji przyjęcie, że jedyną aktywnością powódki było wystosowanie wezwania do zapłaty w sytuacji, gdy pozwana w sprzeciwie przyznała, że toczyło się przeciwko niej z wniosku powódki postępowanie egzekucyjne prowadzone przez komornika sądowego, które było bezpośrednim następstwem przeprowadzonego przez powódkę postępowania sądowego.

W oparciu o powyższe apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty dochodzonej pozwem, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania w I i II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Nadto, apelująca wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z:

a)  pozwu o zapłatę przeciwko pozwanej w poprzednim postępowaniu z dn. 15-02-

2016 r. – na okoliczność podjęcia przez powódkę kolejnych kroków po przeprowadzeniu windykacji polubownej,

b)  nakazu zapłaty z dn. 14-03-2016 r. w sprawie o sygn. V GNc 694/16 – na

okoliczność przeprowadzenia przez powódkę postępowania sądowego przeciwko pozwanej po etapie windykacji polubownej,

c)  wiadomości e-mail z dn. 16-12-2016 r. – na okoliczność dyspozycji powódki

skierowania sprawy na drogę postępowania egzekucyjnego,

d)  wniosku o wszczęcie egzekucji z dn. 21-12-2016 r. – na okoliczność podjęcia

przez powódkę działań zmierzających do wyegzekwowania przysługującej jej należności z tytułu wykonawczego,

e)  pism Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Dąbrowie Górniczej

Aleksandry Michalak-Tłomak z dn. 30-12-2016 r. i 02-01-2017 r. – na okoliczność toczenia się przeciwko pozwanej postępowania egzekucyjnego z wniosku powódki w pierwotnej sprawie; czasookresu podejmowanych działań powódki przeciwko pozwanej pierwotnym postępowaniu. ( apelacja, k. 82-84)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna i podlega oddaleniu.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne.

Przed przystąpieniem do omówienia zarzutów podniesionych w apelacji należy wskazać, że zgłoszony w apelacji wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z dokumentów wskazanych w punkcie 4 wniosków apelacji, podlegał oddaleniu jako spóźniony w świetle dyspozycji art. 381 k.p.c.

Zgodnie z brzmieniem tego przepisu Sąd II Instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać przed Sądem I Instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Wskazane przez powódkę dowody miały wykazać podstawowe dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy okoliczności skutecznego przeprowadzenia postępowania windykacyjnego, które w związku z tym należało powołać już w pozwie. To powódka w pozwie powinna bowiem przytoczyć wszystkie twierdzenia i okoliczności faktyczne uzasadniające jej żądanie. Tymczasem w pozwie powódka nie wskazała, że wytoczyła pozwanej postępowanie sądowe, jak ono się zakończyło i czy była prowadzona egzekucja komornicza.

W pozwie powódka wskazała jedynie, że w wyniku podjętych przez nią działań, dłużnik B. B. dokonała płatności całej kwoty zadłużenia do powódki w dniach: 22.04.2016 r., 21.06.2016 r., 07.07.2016 r. oraz 02.08.2016 r. Wśród dokumentów załączonych do pozwu celem udowodnienia twierdzeń powódki było wezwanie do zapłaty dłużnika B. B. wraz z zawiadomieniem o przelewie wierzytelności i potwierdzeniem odbioru. Z pozwu wynika zatem jedynie, że wskutek wezwania pozwanej do zapłaty przez powódkę, pozwana dobrowolnie te kwotę uregulowała.

Sąd Okręgowy podziela i uznaje za swoje ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji na podstawie zaoferowanych przez strony dowodów. Ustalenia te znajdują potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, którego ocena została przeprowadzona prawidłowo w granicach zakreślonych przepisem art. 233 § 1 k.p.c. Wnioski wyprowadzone przez Sąd odnośnie faktów w sposób logiczny wynikają z treści zaoferowanych przez strony dowodów i nie są dowolne

Odnosząc się do zarzutów apelacji wskazać należy, że faktycznie w sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana powoływała się na to, że powódka wytoczyła jej proces sądowy i skierowała też sprawę do egzekucji. Nadto, pozwana wskazała, że wszystkie zobowiązania, należność główną, odsetki i wszelkie koszty związane ze sprawą były zapłacone w kancelarii komorniczej w D.. Jednakże z treści sprzeciwu nie wynika, jakich należności powódki dotyczyło postępowanie sądowe i czy były to wierzytelności, na których windykację powoływała się powódka w pozwie czy też inne wierzytelności.

Powyższa okoliczność nie była możliwa do ustalenia na podstawie załączonych do sprzeciwu dokumentów, gdyż pozwana nie załączyła do sprzeciwu odpisu nakazu zapłaty, tylko zawiadomienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Dąbrowie Górniczej Aleksandry Michalak – Tłomak o wszczęciu postępowania egzekucyjnego w sprawach: sygn. akt Km 3268/16 (z którego wynika, że jego podstawą jest tytuł wykonawczy Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 20.04.2016 r., sygn. akt V GNc 1250/16) oraz sygn. akt 3288/16 (z którego wynika, że jego podstawą jest tytuł wykonawczy Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 14.03.2016 r., sygn. akt V GNc 694/16) oraz postanowienia tegoż komornika o ustaleniu kosztów postępowania egzekucyjnego w powyższych sprawach. Ze wskazanych odpisów wynika, że wobec pozwanej toczyły się dwa postępowania egzekucyjne w dwóch różnych sprawach, jednakże żadna z egzekwowanych w nich kwot (należność główna w sprawie sygn. akt Km 3268/16 wynosiła 2.106 zł, zaś w sprawie Km 3288/16 wyniosła 338,76 zł) nie odpowiadała kwocie, której powódka dochodziła od pozwanej i na którą powoływała się w pozwie (4.153,45 zł).

Dlatego bezzasadny jest zarzut apelującej, że Sąd I instancji na tej podstawie nie poczynił ustaleń, że powódka wytoczyła proces pozwanej, ta zaś po wydaniu nakazu zapłaty zapłaciła należność główną i odsetki, zaś do egzekucji pozostały koszty procesu oraz dalej, że nie ustalił tego, że powódka wytoczyła później drugi proces o równowartość 40 euro od każdej z faktur. Sąd Rejonowy nie miał żadnych podstaw w materiale dowodowym, aby dokonać takich ustaleń. Przypomnieć przy tym trzeba, że powód w pozwie w ogóle na te okoliczności się nie powoływał, pomijając nawet kwestię ich udowodnienia.

Na podstawie zgromadzonych w niniejszym postępowaniu dowodów, Sąd Rejonowy nie mógł więc ustalić, że powódka przeprowadziła pełne postepowanie egzekucyjne wobec pozwanej, składające się z windykacji przedsądowej, postępowania sądowego, klauzulowego i egzekucyjnego prowadzonego przez komornika sądowego. W świetle natomiast prawidłowo ustalonego stanu faktycznego w oparciu o przedstawione przez strony dowody, prawidłowo Sąd Rejonowy uznał, że powódka nie wykazała, aby podjęte przez nią czynności windykacyjne przekraczały równowartość ustawowego ryczałtu 40 euro, przewidzianego w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty transakcjach handlowych.

Mając na uwadze wszystko powyższe, na podstawie art. 385 k.p.c., Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną.