UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 kwietnia 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy G. D. prawa do emerytury z uwagi na brak wymaganego stażu pracy w warunkach szczególnych.

W odwołaniu od powyższej decyzji, złożonym w dniu 17 maja 2013 roku, G. D. wniósł o przyznanie emerytury z uwagi na to, że przepracował wymagane
15 lat w warunkach szczególnych.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o oddalenie odwołania.

Na rozprawie w dniu 10 września 2013 roku wnioskodawca wniósł o zaliczenie do okresu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w Hucie (...) w P. od dnia 11 czerwca 1976 roku do dnia 31 marca 1981 roku na stanowisku kierowcy - operatora dźwigu samochodowego na samochodzie ciężarowym marki S. oraz od dnia 8 sierpnia 1972r. do dnia 17 maja 1973r. na stanowisku maszynisty do formowania szkła płaskiego..

Organ rentowy konsekwentnie wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca G. D., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 11 kwietnia 2013 r. wniosek o przyznanie emerytury. Wnioskodawca nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-3 akt ZUS)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący 28 lat, 11 miesięcy i 14 dni w tym 10 lat 7 miesięcy i 29 dni w szczególnych warunkach.

(dowód: decyzja z dnia 18.04.2013 r. k. 34 akt emerytalnych)

Organ rentowy do okresu pracy w warunkach szczególnych zaliczył wnioskodawcy okres zatrudnienia w łącznym rozmiarze 10 lat 7 miesięcy i 29 dni i obejmujący okres:

- od 1 kwietnia 1981 roku do 28 lutego 1985 roku w Hucie (...) na stanowisku kierowcy samochodu specjalnego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony,

- od 1 marca 1985 roku do 30 września 1989 roku w Spółdzielni (...) w P. na stanowisku mechanika napraw pojazdów samochodowych w kanałach samochodowych,

- od 2 października 1989 roku do 30 listopada 1991 roku w Rolniczo-Handlowej Spółdzielni Pracy w P. na stanowisku kierowcy samochodu Autosan i samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony.

(okoliczność bezsporna, decyzja z dnia 18.04.2013 r. k. 34 akt emerytalnych, odpowiedź na odwołanie k. 5-6 )

G. D. był zatrudniony w Hucie (...) w P. na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy:

- w okresie od 8 sierpnia 1972 roku do 17 maja 1973 roku;

- w okresie od 11 czerwca 1976 roku do 28 lutego 1985 roku.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 27.12.1976 r. k. 6 akt emerytalnych, świadectwo pracy z dnia 28.02.1985r. k. 12 akt emerytalnych, karta obiegowa zmian – k. 3 i 10akt osobowych, angaże – k.22,23,24 akt osobowych,podanie – k. 25 akt osobowych)

W pierwszym okresie zatrudnienia w Hucie (...) tj. od 8 sierpnia 1972 roku do 17 maja 1973 roku G. D. pracował

- od 8 sierpnia 1972 roku do 1 maja 1973 na stanowisku maszynisty maszyn do formowania szkła płaskiego,

-od 2 maja 1973 roku do 17 maja 1973 roku na stanowisku kierowcy wózka podnośnego.

Wnioskodawca jako maszynista maszyny do formowania szkła płaskiego obsługiwał maszynę do ciągnienia szkła płaskiego. Maszyna ta składała się z zespołu wałków, którymi była ciągnięta płynna masa szklana ze specjalnej niszy ( wanny) do góry - do pomieszczenia krajalni. Wnioskodawca musiał obserwować szkło w trakcie ciągnienia przez maszynę celem wychwycenia ewentualnych zanieczyszczeń ze szkła. Był odpowiedzialny za prawidłowe formowanie szkła okiennego (płaskiego). Wnioskodawca obsługiwał dwie maszyny. Na hali produkcyjnej, gdzie pracował panowała bardzo wysoka temperatura i było duszno. Wnioskodawca pracował w specjalnej ochronnej odzieży i obuwiu.

(dowód: zeznania świadka J. B. protokół rozprawy z dnia 10 grudnia 2013 roku nagranie od minuty 4.08 do minuty 13.00 koperta k. 56, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 10 grudnia 2013roku nagranie od minuty 13.13 do minuty 37.00 koperta k. 56, karty obiegowe stosunku pracy k. 3 k. 8 w aktach osobowych, karta obiegowa zmian k. 10 w aktach osobowych , angaże k. 12-19 w aktach osobowych, , angaże – k.22,23,24 akt osobowych, podanie – k. 25 akt osobowych )

W kolejnym okresie zatrudnienia w Hucie (...) wnioskodawca pracował :

- od 11 czerwca 1976 roku na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony,

- od 1 września 1980 roku na stanowisku kierowcy samochodu Ż.,

- od 1 kwietnia 1981 roku 28 lutego 1985 roku na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony i operatora dźwigu ciężarowego – żurawia samojezdnego umieszczonego na samochodzie ciężarowym.

Do obowiązków G. D. jako kierowcy samochodu ciężarowego i kierowcy operatora dźwigu ciężarowego należało kierowanie samochodem ciężarowym, na którym umieszczony był dźwig oraz operowanie dźwigiem. Dźwig umieszczony był na stałe na samochodzie ciężarowym o ładowności powyżej 3,5 tony - S. (...) lub (...) Wnioskodawca dźwigiem tym rozładowywał wagony i samochody na terenie Huty. Za zlecenie pracodawcy wnioskodawca świadczył usługi jako operator dźwigu na S. na rzecz innych przedsiębiorstw, m.in na rzecz Zakładu (...), wówczas układał dźwigiem betonowe rury w wykopach.

(dowód: umowa o pracę z dn. 11.06.1976 r. k. 52 w aktach osobowych, umowa o pracę z dn. 1.09.1980 r. k. 39 w aktach osobowych, umowa o pracę z dn. 20.05.1981 r k. 36 w aktach osobowych, zeznania świadka Z. M. k. 32verte, zeznania świadka M. S. k. 32 verte, zeznania świadka S. B. k. 32 verte, zeznania wnioskodawcy k. 32verte-33 w zw. z protokół rozprawy z dnia 10 grudnia 2013 roku nagranie od minuty 13.13 do minuty 37.00 koperta k. 56)

W dniu 29 listopada 1996 roku Huta (...) Spółka Akcyjna w P. wystawiła świadectwo pracy, w którym zaświadczyła, że wnioskodawca w okresie od 1 kwietnia 1981 roku do 28 lutego 1985 roku wykonywał pracę kierowcy samochodu specjalnego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 na stanowisku kierowca – operator dźwigu samochodowego wymienione w Wykazie A, dział VIII poz. 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

(dowód: świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 29 listopada 1996 r. k. 13 akt emerytalnych)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1. osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2. ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie był członkiem OFE.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Podnoszona zatem przez organ rentowy okoliczność nie dysponowania przez skarżącego świadectwem pracy w szczególnych warunkach, nie przesądza jeszcze, że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał.

Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w Hucie (...) w P.w okresach od 8 sierpnia 1972 roku do 17 maja 1973 roku oraz od 11 czerwca 1976 roku do 28 lutego 1985 roku, był niesporny między stronami w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych.

Sporny pozostawał jedynie charakter wykonywanej przez wnioskodawcę pracy tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w pierwszym okresie od dnia 8 sierpnia 1972 roku do 17 maja 1973 roku w Hucie (...) w P. Sąd oparł się na dokumentach zgromadzonych w aktach osobowych wnioskodawcy oraz na zeznaniach świadka J. B.. Świadek J. B. pracował w spornym okresie w Hucie (...) w P. jako konserwator aparatury kontrolno – pomiarowej, zajmując się pomiarami temperatury szkła i wszelkich innych jego parametrów na hali produkcyjnej, na której pracował G. D.. Dysponował zatem bezpośrednią widzą co do codziennych obowiązków zawodowych wnioskodawcy. Świadek potwierdził, że wnioskodawca pracował bezpośrednio przy formowaniu szkła płaskiego jako operator maszyny, która ciągnęła płynną masę szklaną z niszy (wanny) do góry – do krajalni . Zeznania świadka korespondują z dokumentami zgromadzonymi w aktach osobowych. I tak, z karty obiegowej zmiany (k. 3 akt osobowych ) oraz angażu z dnia 8 sierpnia 1972r. (k. 24 akt osobowych) wynika, że wnioskodawca podjął pracę jako maszynista maszyn do formowania szkła płaskiego z dniem 8 sierpnia 1972r. Skarżący pracował w takim charakterze do 1 maja 1973r., jak wynika z kolejnych angaży z 1 września 1972r. (k. 23 akt osobowych), 4 grudnia 1972r. (k. 22 akt osobowych) oraz 2 maja 1973r. ( k. 12 akt osobowych), a także z karty obiegowej zmiany znajdującej się na k. 10 akt osobowych. Z dniem bowiem 2 maja 1973r. został przeniesiony ze stanowiska maszynisty maszyn do formowania szkła płaskiego na stanowiska wózka podnośnego, na którym pracował do końca swojego zatrudnienia, czyli do 17 maja 1973r. Biorąc pod uwagę znajdujące się w aktach osobowych angaże, Sąd odmówił wiary wnioskodawcy i świadkowi J. B. jedynie w tej części, w której twierdzili, że skarżący w całym pierwszym spornym okresie pracował jako maszynista do formowania szkła płaskiego. Dokumenty przemawiają bowiem za tym, że w takim charakterze pracował od 8 sierpnia 1972r. do 1 maja 1973r.

Praca wnioskodawcy na stanowisku operatora maszyny do formowania szkła płaskiego, wbrew zarzutom organu rentowego, jest pracą w szczególnych warunkach, gdyż mieści się w kategorii prac wymienionych w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, a mianowicie w dziale XIII dotyczącym prac w zespołach formujących szkło, pod pozycją 1 – formowanie szkła płaskiego. Z tych względów Sąd zaliczył wnioskodawcy do szczególnego stażu pracy okres pracy przy formowaniu szkła płaskiego od dnia 8 sierpnia 1972r. do dnia 1 maja 1973r.

Do pracy w szczególnych warunkach Sąd nie zaliczył wnioskodawcy okresu zatrudnienia od 2 maja 1973 roku do 17 maja 1973 roku na stanowisku kierowcy wózka podnośnego bowiem praca w takim charakterze nie jest pracą w warunkach szczególnych.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w drugim spornym okresie od dnia 11 czerwca 1976 roku do 31 marca 1981 roku Sąd oparł się na dokumentach zgromadzonych w aktach osobowych wnioskodawcy oraz na zeznaniach świadków Z. M., M. S. i S. B. oraz samego wnioskodawcy. Świadkowie pracowali w tym samym charakterze co wnioskodawca, a zatem posiadają bezpośrednią wiedzę na temat codziennych obowiązków wnioskodawcy. Przy czym świadek S. B. pracował z wnioskodawcą od początku jego zatrudnienia w Hucie (...) to jest od 11 czerwca 1976r. S. B. potwierdził zeznania wnioskodawcy, że od podjęcia pracy, był on zatrudniony jako kierowca i jednocześnie operator żurawia samochodowego na podwoziu (...). Świadek M. S. pracował z wnioskodawcą w takim charakterze od października 1976r., a świadek Z. M. od marca 1979r. Wnioskodawca pracował w takim charakterze na terenie Huty, gdzie rozładowywał wagony i samochody ciężarowe. Dodatkowo - na zlecenie swojego pracodawcy - wykonywał żurawiem samochodowym usługi budowlane na rzecz innych przedsiębiorstw. Zeznania świadków korespondują z dokumentami zgromadzonymi w aktach osobowych. Fakt pracy wnioskodawcy w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego wynika z kolejnych umów o pracę: z dnia 11 czerwca 1976r. ( k. 52 akt osobowych) z dnia 2 maja 1977r. ( k. 50 akt osobowych) z dnia 7 czerwca 1978r. ( k. 45 akt osobowych), z dnia 22 maja 1979r. (k. 43 akt osobowych ). Jedynie w umowie o pracę z dnia 1 września 1980r. ( k. 39 akt osobowych) pojawia się inne stanowisko pracy, a mianowicie kierowcy samochodu marki Ż.. Od dnia 1 kwietnia 1981r. do końca zatrudnienia wnioskodawcy w Hucie (...) znów w angażach stanowisko pracy wnioskodawcy określane jest jako kierowca-operator dźwigu. Analiza dokumentów osobowych skarżącego prowadzi do wniosku, że pracował on na stanowisku kierowcy -operatora żurawia samochodowego na podwoziu samochodu ciężarowego ładowności powyżej 3,5 tony w całym okresie zatrudnienia, za wyjątkiem krótkiego okresu do dnia 1 września 1980r. do 31 marca 1981r., kiedy to był kierowcą Ż.. Fakt pracy w charakterze kierowcy samochodu Ż. potwierdził także wnioskodawca. Z tych względów Sąd odmówił wiary świadkom w tej części, w której twierdzili że wnioskodawca pracował jako kierowca i operator żurawia samojezdnego w całym spornym okresie. Samochód Ż. jest pojazdem o dopuszczalnym ciężarze całkowitym poniżej 3,5 tony. Kierowanie takim pojazdem, z uwagi na jego ciężar całkowity, nie jest pracą w szczególnych warunkach. Dlatego też Sąd nie zaliczył wnioskodawcy do pracy w szczególnych warunkach okresu od 1 września 1980 roku do 31 marca 1981 roku.

Żuraw samochodowy (samojezdny, samobieżny), to urządzenie dźwigowe na podwoziu samochodu ciężarowego lub specjalnie skonstruowanym podwoziu samojezdnym, używane do prac przeładunkowych i montażowych.

Żuraw samojezdny na podwoziu (...) i (...), którym kierował skarżący, mieści się zarówno w kategorii ciężkich maszyn budowlanych jak i samochodów ciężarowych o ładowności powyżej 3,5 tony. Żurawiem samochodowym wnioskodawca wykonywał prace przeładunkowe i montażowe w budownictwie, a także rozładunkowe na terenie Huty. Praca świadczona przez wnioskodawcę na stanowisku operatora dźwigu- żurawia samojezdnego na podwoziu samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony mieści się w definicji prac maszynistów ciężkich maszyn budowlanych, wymienionych w wykazie A dział V (w budownictwie) pkt. 3, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, a praca wnioskodawcy w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony jest pracą wymienioną w Wykazie A, Dziale VIII pkt 2 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, tj. prace na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Ponieważ wszystkie wykonywane przez wnioskodawcę prace w ramach obowiązującej go normy czasu były pracami w szczególnych warunkach, a każda z nich szkodliwie wpływała na jego zdrowie, Sąd uznał, że G. D. stale i w pełnym wymiarze czasu pracował w warunkach szczególnych.

Reasumując Sąd zaliczył wnioskodawcy do pracy w szczególnych warunkach z okresu zatrudnienia w Hucie (...) w P. łącznie okres 4 lat, 11 miesięcy i 12 dni przypadający:

- od dnia 8 sierpnia 1972 roku do 1 maja 1973 roku ( 8 miesięcy i 23 dni);

- od dnia 11 czerwca 1976 roku do 31 sierpnia 1980 roku ( 4 lata, 2 miesiące i 20 dni)

Po doliczeniu do tego stażu ( 4 lata, 11 miesięcy i 12 dni) okresu uznanego przez organ rentowy w wymiarze 10 lat 7 miesięcy i 29 dni, wnioskodawca legitymuje się ponad 15-letnim stażem w szczególnych warunkach.

Organ rentowy nie przedstawił w toku postępowania jakiegokolwiek dowodu podważającego dowody zgłoszone przez skarżącego .

Biorąc zatem pod uwagę, iż wnioskodawca spełnił wszystkie wymagane przepisami rozporządzenia warunki do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury, to jest ukończył 60 lat, jego łączny okres zatrudnienia składkowy i nieskładkowy wyniósł ponad 25 lat, ma ponad 15 letni staż pracy w szczególnych warunkach, należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Sąd przyznał skarżącemu emeryturę z pierwszym dniem miesiąca, w którym złożył on wniosek emerytalny, tj. z dniem 1 kwietnia 2013r. Z tym bowiem dniem skarżący spełnił ostatni warunek, od którego zależało jego prawo do emerytury

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477¹⁴§ 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE