Sygn. akt I C 370/16
Pozwem złożonym do tutejszego Sądu powód M. J. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 1.045,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 24 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu wskazano, iż powód w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł z W. K. umowę najmu pojazdu zastępczego nr (...). Przedmiotem najmu był samochód marki K. V.. Strony w przedmiotowej umowie ustaliły, iż stawka dobowa za najem pojazdu wynosić będzie 200,00 zł netto (246,00 zł brutto), zaś okres najmu pojazdu skończy się z chwilą zakończenia procesu likwidacji szkody lub naprawy pojazdu poszkodowanego. W dniu 07 stycznia 2015 r. poszkodowany dokonał zwrotu samochodu zastępczego do wypożyczali prowadzonej przez powoda. Łączna kwota wynagrodzenia należna powodowi za najem samochodu zastępczego przez okres 17 dni wnosi 4182,00 zł brutto. Wraz umową najmu pojazdu zastępczego powód i poszkodowany zawarli umowę cesji, na mocy której W. K. przelał powodowi wierzytelność w postaci odszkodowania należnego mu od pozwanego z tytułu naprawienia szkody jaka poniósł w związku z koniecznością najmu samochodu zastępczego. W dniu 08 stycznia 2015 r. powód wystawił fakturę Vat nr (...) za najem samochodu zastępczego i przesłał ją pozwanemu, a w związku z bezskutecznym upływem terminu płatności powód wezwał pozwanego do zapłaty. Pozwany jedynie częściowo uznał roszczenia powoda, wypłacając w dniu 03 lutego 2015 r. kwotę 2.300,00 zł stanowiącą odszkodowania za cały okres najmu pojazdu przy zredukowanej stawce najmu do kwoty 110,00 zł netto. Niniejszym pozwem powód dochodzi roszczenia częściowego w kwocie 1.045,50 zł, na którą składa się różnica między stawką dochodzoną przez powoda tj. 160,00 zł netto za dobę, a stawką uznaną przez pozwanego, przez okres 17 dni najmu.
W odpowiedzi na pozew /karta 30-35 akt/ (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu wskazano, iż pozwany zaproponował poszkodowanemu zorganizowanie wynajmu pojazdu zastępczego według akceptowanych przez powoda stawek według których pozwany wypłacił odszkodowanie. Poszkodowany nie skorzystał z tej propozycji, tym samym podjął samodzielną, arbitralną decyzję o zwiększeniu rozmiaru szkody ponad rzeczową potrzebę, z naruszeniem przepisu art. 354 § 2 k.c.- mógł uzyskać pojazd zastępczy proponowany przez pozwanego, którego koszt najmu, według akceptowanych przez pozwanego stawek zostałby całkowicie pokryty. Z uwagi na powyższe pozwany zweryfikował stawkę najmu pojazdu do cen funkcjonujących na rynku i wypłacił odszkodowanie stosując stawkę 110,00 zł netto za dobę. Jednocześnie pozwany uznał za zasadny cały wskazany przez powoda okres najmu pojazdu w ilości 17 dni. Ponadto pozwany zarzucił, iż zamiarem stron umowy był brak ponoszenia jakichkolwiek kosztów najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego. Wobec tego nie może być mowy o powstaniu szkody, gdyż poszkodowany kosztu tegoż nie poniósł, a zatem majątek poszkodowanego nie uległ uszczupleniu. Zarzucono także, iż stawka 200,00 zł jest znacznie zawyżona.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 22 grudnia 2014 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do poszkodowanego W. K. samochód osobowy marki V. (...) nr rej. (...). Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej – (...) S.A. z siedzibą w W..
W dniu zdarzenia poszkodowany zgłosił szkodę. W druku zgłoszenia odnotowano, iż poinformowano poszkodowanego o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego przez (...) i akceptowanych przez (...) stawkach za najem.
dowód: dokumenty znajdujące się w aktach szkody nr (...)
W dniu 22 grudnia 2014 r. pomiędzy M. J., prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą P.H.U. (...) M. J. z siedzibą w S., a W. K. doszło do zawarcia umowy najmu pojazdu zastępczego marki K. V. o nr rej.(...) na okres do dnia ustania szkody. W umowie ustalono jako stawkę dobową najmu kwotę 200,00 zł netto oraz postanowiono, iż koszt całkowity zostanie ustalony po zakończeniu najmu - cesja z polisy OC sprawcy. W umowie nie ustalono limitu dobowego kilometrów, nie pobrano kaucji, nie ustalono kosztów dodatkowych, ustalono możliwość prowadzenia pojazdu przez drugiego kierowcę o danych wskazanych w umowie.
Pojazd zastępczy w dniu 22 grudnia 2014 r. o godz. 20:30 został wydany poszkodowanemu.
Wraz umową najmu pojazdu zastępczego powód i poszkodowany zawarli umowę cesji, na mocy której W. K. przelał powodowi wierzytelność w postaci odszkodowania należnego mu od pozwanego z tytułu naprawienia szkody jaką poniósł w związku z koniecznością najmu samochodu zastępczego.
dowód: - umowa najmu z dnia 22 grudnia 2014 r. karta 8 akt,
- ogólne warunki najmu pojazdu zastępczego karta 9 akt,
- protokół zdawczo – odbiorczy karta 10 akt,
- harmonogram likwidacji szkody karta 11 akt,
- umowa cesji wierzytelności z dnia 22 grudnia 2014 r. karta 14
Najem w/w pojazdu zastępczego trwał 17 dni. Zwrot nastąpił w dniu 07 stycznia 2015 r., o godz. 17:00 w miejscowości S. (...).
dowód: - protokół zdawczo – odbiorczy karta 10 akt,
- harmonogram likwidacji szkody karta 11 akt,
W dniu 08 stycznia 2015 r. z tytułu najmu samochodu zastępczego powód wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 4.182,00 zł. Przedmiotowa faktura doręczona została pozwanemu w dniu 12 stycznia 2015 r. W związku z bezskutecznym upływem terminu płatności przedmiotowej faktury powód wezwał pozwanego do zapłaty. Pozwany częściowo uznał roszczenia powoda wypłacając w dniu 03 lutego 2015 r. kwotę 2.300,00 zł stanowiącą odszkodowanie za cały okres najmu pojazdu przy zredukowanej stawce najmu do kwoty 110,00 zł netto za dobę.
Złożone przez powoda odwołanie nie został uwzględnione przez (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.
dowód: - faktura VAT nr (...) wraz z potwierdzeniem nadania karta 13 akt,
- wezwanie do zapłaty karta 16 akt,
- decyzja pozwanego z dnia 30 stycznia 2015 r. karta 18,
- pisma pozwanego karta 19-21 akt,
- odwołanie powoda karta 22 akt
(...) S.A. z siedzibą w W. w innych sprawach akceptował jako stawkę dobową najmu pojazdu z segmentu B kwotę 160,00 zł netto.
dowód: faktury Vat wraz z decyzjami pozwanego karta 23-24 akt
Stawka dobowa za wypożyczalnie samochodu z segmentu B wynosi od 80,00 zł netto do 250,00 zł netto.
dowód: wydruki stron internetowych karta 25-27, 44-49 akt,
Na przełomie 2014/2015 na rynku lokalnym poszkodowanego średnia stawka najmu pojazdu zastępczego z segmentu B wynosiła 110,00 zł netto. Żadna z firm na rynku lokalnym poszkodowanego nie posiadała w swej ofercie usługi polegającej na rozliczeniu wynajem samochodu zastępczego bezpośrednio z ubezpieczycielem. Niektóre firmy pobierały kaucję w kwotach od 500-700,00 zł.
dowód: opinia biegłego sądowego R. J. karta 68-70 akt
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo było zasadne niemalże w całości i w takim zakresie zasługiwało na uwzględnienie.
Stan faktyczny spraw Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, których prawdziwości i wiarygodności nie kwestionowała żadna ze stron, a które również w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości. Sąd dał również wiarę opinii biegłego R. J., nie znajdując podstaw do podważenia dokonanych przez biegłego ustaleń w zakresie obowiązującej na lokalnym runku średniej dobowej stawki z tytułu najmu pojazdu zastępczego .
Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego R. J. oraz zeznań świadka W. K., albowiem przedmiotowe wnioski dowodowe zmierzały do przedłużenia postępowania, a ich przeprowadzenie w istocie nie miałoby znaczenia dla rozstrzygnięcia analizowanej sprawy.
W niniejszej sprawie bezspornym między stronami był fakt, że należący do W. K. samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...). został uszkodzony w następstwie kolizji drogowej, do której doszło w dniu 22 grudnia 2014 r. z winy sprawcy posiadającego ubezpieczenie w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej – (...) S.A. z siedzibą w W.. Poza sporem było również, że poszkodowany zawarł ze stroną powodową umowę najmu pojazdu zastępczego, na podstawie której najął pojazd marki K. V. nr rej (...)., z którego korzystał w okresie od dnia 22 grudnia 2014 r. do dnia 07 stycznia 2015 r. tj. przez okres 17 dni.
Strona pozwana nie kwestionowała co do zasady swojej odpowiedzialności cywilnej wobec poszkodowanego za szkodę majątkową doznaną przez nią w następstwie w/w zdarzenia drogowego, jak również nie podważała skuteczności umowy przelewu wierzytelności zawartej pomiędzy poszkodowanym właścicielem pojazdu marki V. (...) nr rej. (...) a stroną powodową w dniu 22 grudnia 2014 r. W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego uznała ona swoją odpowiedzialność gwarancyjną wynikającą z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody i w związku ze wspomnianym zdarzeniem dobrowolnie wypłaciła stronie powodowej, jako nabywcy wierzytelności poszkodowanej, odszkodowanie obejmujące koszty najmu pojazdu zastępczego w kwocie 2.300,10, uznając za zasadny cały okres najmu pojazdu zastępczego, tj. okres 17 dni, a weryfikując jedynie wysokość zastosowanej przez stronę powodową w umowie z poszkodowaną dobowej stawki najmu, obniżając ją do kwoty 110,00 zł netto (135,50 brutto) za dobę najmu pojazdu.
Spór pomiędzy stronami procesu koncentrował się przede wszystkim wokół ustalenia wysokości celowych i uzasadnionych kosztów najmu przez poszkodowanego pojazdu zastępczego w związku z uszkodzeniem jego samochodu marki V. (...) nr rej. (...) wskutek zdarzenia z dnia 22 grudnia 2014 r., tj. wokół ustalenia wysokości uzasadnionej stawki dobowej najmu pojazdu zastępczego tej samej klasy, co uszkodzony pojazd poszkodowanej.
Stosownie do treści przepisu art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.
Na mocy przepisu art. 361 § 2 k.c., w granicach określonych w § 1 (tj. w granicach adekwatnego związku przyczynowego), w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
Powyższy przepis statuuje zasadę pełnego naprawienia szkody i wskazuje na kompensacyjną funkcję odszkodowania, które ma wyrównać cały uszczerbek doznany przez poszkodowanego na skutek zdarzenia wyrządzającego szkodę. Wysokość odszkodowania powinna zatem ściśle odpowiadać rozmiarom wyrządzonej szkody.
Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego i nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej (por. uchwała SN z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11, OSNC 2012, nr 3, poz. 28). Jeżeli uszkodzony pojazd nadaje się do naprawy w postaci wmontowania do niego nowej części zamiennej, to koszty najmu przez poszkodowanego samochodu zastępczego mogą obejmować tylko okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu (por. wyrok SN z dnia 5 listopada 2004 r., II CK 494/03, Legalis nr 67722; wyrok SN z dnia 26 listopada 2002 r., V CKN 1397/00, Legalis nr 57306).
Przy ocenie zasadności żądania strony powodowej w przedmiocie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego należało mieć nadto na uwadze, że na poszkodowanej, jako na wierzycielu (art. 354 § 2 k.c.), i jako na ubezpieczonej (art. 826 k.c.), ciążył obowiązek działania zmierzającego do zminimalizowania rozmiaru szkody.
Na wstępie wskazać należy, iż powód swoją legitymację czynną wobec pozwanego ubezpieczyciela wywodzi z nabyci wierzytelność o wypłatę odszkodowania od poszkodowanego na podstawie cesji (art. 509 k.c.). Poszkodowanemu przysługiwało wobec pozwanego ubezpieczyciela roszczenie o naprawienie szkody z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej między ubezpieczycielem i sprawcą kolizji drogowej z dnia 22 grudnia 2014 r., które poszkodowany przeniósł na powoda. W tym stanie, zdaniem Sądu, nie budzi wątpliwości okoliczność ponoszenia przez stronę pozwaną odpowiedzialności cywilnej za szkodę odniesioną przez poszkodowaną (poprzednika prawnego strony powodowej) w wyniku kolizji drogowej z dnia 22 grudnia 2014 r. Zarzut, iż poszkodowany nie poniósł kosztów najmu, wobec czego odpowiedzialność ubezpieczyciela zostaje wyłączona jest całkowicie bezzasadny. Poszkodowany w drodze dopuszczalnej przez ustawodawcę umowy cesji, w zamian za wydanie pojazdu zastępczego, przeniósł na powoda przysługującą mu względem pozwanego wierzytelność z tytułu odszkodowania za skutki kolizji z dnia 22 grudnia 2014 r.
W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, w ocenie Sądu żądana przez powoda dobowa stawka w wysokości 160,00 netto tytułem najmu pojazdu zastępczego z segmentu B nie jest rażąco zawyżona. Zdaniem Sądu strona pozwana nie wykazała zasadności swojego zarzutu odnoszącego się do wygórowanej wysokości stawki dobowej najmu pojazdu zastępczego, zastosowanej w umowie najmu samochodu zastępczego zawartej przez poszkodowanego ze stroną powodową w dniu 22 grudnia 2014 r. Powód w niniejszym postępowaniu domaga się stawki w kwocie 160,00 zł netto, a zatem niższej aniżeli została określona w łączącej go z poszkodowanym umowie najmu, zaś strona pozwana nie udowodniła, aby w/w stawka dobowa najmu samochodu zastępczego rażąco odbiegała od stawek najmu obowiązujących na rynku lokalnym.
Wprawdzie pozwany przedłożył wydruki cenników ofert wynajmu pojazdów zastępczych z innych wypożyczalni niż prowadzona przez stronę powodową, a z opinii biegłego sądowego R. J. wynika, iż średnia dobowa stawka najmu pojazdu zastępczego na rynku lokalnym wynosi 110,00 zł netto, jednak na podstawie powyższych dowodów nie można jednoznacznie stwierdzić, że stawka dobowa najmu przyjęta przez powoda w ramach łączącej go z poszkodowanym umowy była wygórowana. Należy bowiem mieć na uwadze, że w/w cenniki nie stanowią konkretnej oferty najmu pojazdu zastępczego, ale są jedynie orientacyjne. Nie wynika z nich jakie dodatkowe warunki dana wypożyczalnia przewidywała w umowie najmu pojazdu zastępczego, tj. nie wynika z nich, czy najem pojazdu zastępczego po danej stawce wiązał się z jakimiś dalszymi kosztami, np. wynikającymi z limitu kilometrów, z podstawieniem i odbiorem pojazdu zastępczego, czy też z obowiązkiem uiszczenia kaucji gwarancyjnej. Podobnie opinia biegłego sądowego, poza średnią stawką dobową, nie zawiera szczegółowych danych odnośnie konkretnych warunków najmu oferowanych przez poszczególne wypożyczalnie funkcjonujące na lokalnym rynku. Co więcej, biegły wyraźnie podkreślił, iż żadna z wypożyczalni na rynku lokalnym nie oferuje usługi analogicznej do oferty strony powodowej, a mianowicie możliwości rozliczenia bezgotówkowego z wynajmującym za najmem. Biegły wskazał, iż taką opcję oferują wyłącznie swoim klientom niektóre warsztaty samochodowe, w których dobowa stawka najmu wynosi od 80,00-120,00 zł netto. Ponadto biegły wskazał na dodatkowe koszty najmu pobierane przez niektóre wypożyczalnie w postaci kaucji oscylującej w kwotach od 500,00 do 700,00 zł netto.
Strona pozwana nie wykazała zatem, aby przedstawione przez nią oferty, jak również oferty analizowane przez biegłego dotyczyły najmu pojazdu zastępczego na takich samych zasadach jakie zaproponowała poszkodowanemu strona powodowa. W tym miejscu podkreślenia wymaga, iż usługa oferowana powoda była usługą kompleksową – w przyjętą przez powoda dobową stawkę z tytułu najmu pojazdu zastępczego wliczone zostały wszelkie dodatkowe opłaty wpływające na ogólną wysokość kosztów wynajmu pojazdu. I tak, oferta powoda była bez limitu kilometrów, bez dodatkowych kosztów podstawienia i odbioru pojazdu, bez dodatkowych opłat za wydanie i zwrot pojazdu poza godzinami pracy biura wynajmującego, bez dodatkowej opłaty za drugiego kierowcę, bez obowiązku uiszczenia kaucji gwarancyjnej. Tymczasem okoliczności te niewątpliwie wpływają na cenę całej usługi najmu pojazdu zastępczego i również powinny być ustalone, gdyż dopiero wówczas można właściwie porównać oferty innych wypożyczalni z warunkami zastosowanymi w umowie najmu pojazdu zastępczego zawartej przez poszkodowanego ze stroną powodową, zwłaszcza iż z dodatkowych opcji poszkodowany faktycznie skorzystał (dodatkowy kierowca, podstawienie i odbiór pojazdu z miejsca wskazanego przez poszkodowanego, podstawienie/zwrot pojazdu poza godzinami pracy).
Ponadto Sąd miał na uwadze, że strona powodowa również przedłożyła cenniki ofert innych wypożyczalni oferujących analogiczne usługi jak powód (oferta „auto zastępcze z OC sprawcy”), z których wynikają wyższe stawki najmu aniżeli zastosowana przez M. J. /za okres od 1-30 dni 250 zł brutto za dobę, 200 zł netto za dobę vide: karta 25 i 27 akt/. Co więcej, stawka 160,00 zł netto z tytułu najmu pojazdu zastępczego z segmentu B, której zastosowania domaga się powód w niniejszej sprawie, była uprzednio akceptowana przez (...) S.A. z siedzibą w W., na dowód czego przedłożono wydane przez pozwanego pozytywne decyzje wypłacające odszkodowanie obliczone według wskazanej stawki.
Odnosząc się z kolei do zarzutu pozwanego w przedmiocie zaoferowania poszkodowanemu zorganizowania wynajmu pojazdu zastępczego według akceptowanych przez ubezpieczyciela stawek, wskazać należy, iż w istocie w/w okoliczności nie zostały w żaden sposób wykazane. Otóż w druku zgłoszenia szkody nr (...) znajduje się wprawdzie komentarz operatora o treści „poinformowano o możliwości najmu pojazdu zastępczego przez (...) i akceptowanych przez (...) stawkach za najem”, to jednakże w istocie nie wiadomo, co konkretnie zaoferowano poszkodowanemu, w szczególności jaki pojazd zaoferowano, na jakich warunkach i jaka jest akceptowana przez (...) stawka za najem. Zwłaszcza to ostanie stwierdzenie ma istotne znaczenie w kontekście przedłożonych przez powoda decyzji (...) S.A. z siedzibą w W. dotyczących innych spraw, w których właśnie akceptowaną przez pozwanego stawką dobową była kwota 160,00 zł netto. Skoro zatem poza samą adnotacją o udzieleniu w/w informacji, brak jest jakichkolwiek danych identyfikujących ofertę pozwanego, to tym samym nie sposób stawiać zarzutu poszkodowanemu, iż nie skorzystał z oferty pozwanego, naruszając tym samym ciążący na nim obowiązek minimalizacji szkody.
Wskazać należy, że poszkodowany ma prawo nająć pojazd zastępczy na warunkach dla niego samego dogodnych, a jednocześnie nie jest zobligowany do poszukiwania firmy oferującej najem pojazdu zastępczego w najniższej cenie. W przedmiotowej sprawie poszkodowany najął samochód tej samej klasy, co jego własny, który został uszkodzony bez jego winy, przy czym zawarta przez niego ze stroną powodową umowa najmu samochodu nie wprowadzała obowiązku ponoszenia przez poszkodowanego żadnych dodatkowych opłat, a także nie była obwarowana dodatkowymi ograniczeniami w postaci limitu dziennego kilometrów, konieczności wpłaty kaucji gwarancyjnej, opłat za podstawienie i odbiór pojazdu z miejsca wskazanego przez najemcę, wydanie/zwrot pojazdu poza godzinami pracy, za dodatkowego kierowcę, czy też poniesienia kosztu ubezpieczenia OC.
Strona pozwana nie sprostała spoczywającemu na niej, zgodnie z art. 6 k.c., ciężarowi dowodu i nie wykazała, aby przy tych samych warunkach umowy, jaką poszkodowany zawarł ze stroną powodową, inne firmy działające na rynku lokalnym oferowały najem samochodu tej klasy, co pojazd poszkodowanego, za kwotę dużo niższą niż 160,00 zł netto za dobę. Ponadto strona pozwana nie może narzucać poszkodowanemu poszukiwania oferty jedynie w stawce akceptowalnej przez ubezpieczyciela. Celem odszkodowania z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych jest wyrównanie uszczerbku w majątku poszkodowanego, co rozciąga się także na przywrócenie niezakłóconego funkcjonowania w życiu codziennym, dlatego też przerzucenie na poszkodowanego ciężaru poszukiwania najtańszej oferty najmu pojazdu zastępczego wykracza poza ten cel.
Reasumując poczynione rozważania, uznając żądania pozwu za zasadne, Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz strony powodowej dalsze odszkodowanie z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 1.045,50 zł, o czym orzeczono w punkcie I sentencji wyroku.
Rozstrzygnięcie o odsetkach ustawowych od zasądzonego świadczenia pieniężnego Sąd oparł o treść przepisów art. 481 § 1 i § 2 k.c., art. 455 k.c. oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 2060).
Zgodnie z treścią przepisów art. 481 § 1 i § 2 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, przy czym, gdy stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych.
Stosownie do brzmienia przepisu art. 455 k.c., jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.
Stosownie do brzmienia przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń powinien wypłacić odszkodowanie
w terminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.
W niniejszej sprawie Sąd ustalił, że strona pozwana popadła w opóźnienie w wypłacie odszkodowania obejmującego koszty najmu pojazdu zastępczego w związku ze szkodą z dnia 22 grudnia 2014 r. – w dniu 12 lutego 2015 r., gdyż strona powodowa zgłosiła przedmiotowe roszczenie stronie pozwanej przesyłając jej fakturę VAT nr (...). Od chwili otrzymania w/w faktury, co nastąpiło dnia 12 stycznia 2015 r. strona pozwana miała ustawowy termin 30 dni na wypłatę świadczenia. Wobec powyższego datę początkową naliczania odsetek ustawowych za opóźnienie określono na dzień 12 lutego 2015 r., oddalając dalej idące powództwo w zakresie odsetek ustawowych.
Rozstrzygnięcie o kosztach procesu, zawarte w punkcie III sentencji wyroku, Sąd oparł o treść przepisu art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. i art. 99 k.p.c.
Zgodnie z treścią przepisu art. 100 k.p.c., w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone, ale sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swojego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. W niniejszej sprawie Sąd uwzględnił żądanie strony powodowej w całości co do należności głównej, oddalając je w nieznacznym zakresie obejmującym roszczenie odsetkowe, dlatego też przy orzekaniu o kosztach procesu strona powodowa powinna być traktowana jak strona, która wygrała sprawę w całości.
Stosownie do brzmienia przepisu art. 98 § 3 k.p.c., do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego strony powodowej wynikała z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości zmieniające rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1667), zgodnie z którym przy wartości przedmiotu sporu powyżej 500,00 zł do 1.500,00 zł stawka minimalna wynagrodzenia radcy prawnego wynosi 360,00 zł.
Ponadto na koszty procesu poniesione przez stronę powodową, poza w/w kosztami zastępstwa procesowego, złożyły się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 53,00 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.
Łącznie koszty procesu poniesione przez stronę powodową wyniosły zatem
430,00 zł i taką też kwotę Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz strony powodowej
w punkcie III sentencji wyroku.
Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, uwzględniając wynik sprawy, Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Głubczycach kwotę 71,95 zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo w sprawie przez Skarb Państwa.
Mając na względzie powołane okoliczności, na postawie powołanych przepisów, orzeczono jak w sentencji wyroku.
Sygn. akt I C 370/16
Zarządzenia:
1. odnotować,
2. odpis uzasadnienia wraz z odpisem orzeczenia doręczyć pełnomocnikom stron – bez pouczenia,
3. kal. 14 dni
G., dnia 19 lipca 2017 r.