UZASADNIENIE

wyroku z dnia 26 listopada 2013 r.

J. B. (1) oskarżona była o to, że:

I. w dniu 4 sierpnia 2012 r. w P., powiatu (...) brała udział w bójce, wspólnie z M. L., E. L., P. B., M. B., T. B. oraz J. B. (2), w której uczestnicy narażeni byli na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia i zdrowia oraz gdzie T. B. odniósł obrażenia ciała naruszające prawidłowe funkcjonowanie organizmu na okres powyżej siedmiu dni trwający, natomiast E. L., M. B. oraz J. B. (2) doznali obrażeń ciał naruszających prawidłowe funkcjonowanie organizmu na okres poniżej dni siedmiu trwający, tj. o przestępstwo z art. 158§1 kk.

E. L. oskarżona była o to, że:

II. w dniu 4 sierpnia 2012 r. w P., powiatu (...) brała udział w bójce, wspólnie z J. B. (1), M. L., P. B., M. B., T. B. oraz J. B. (2), w której uczestnicy narażeni byli na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia i zdrowia oraz gdzie T. B. i J. B. (1) odnieśli obrażenia ciała naruszające prawidłowe funkcjonowanie organizmu na okres powyżej siedmiu dni trwający, natomiast M. B. oraz J. B. (2) doznali obrażeń ciał naruszających prawidłowe funkcjonowanie organizmu na okres poniżej dni siedmiu trwający, tj. o przestępstwo z art. 158§1 kk.

M. B. oskarżona była o to, że:

III. w dniu 4 sierpnia 2012 r. w P., powiatu (...) brała udział w bójce, wspólnie z J. B. (1), M. L., E. L., P. B., T. B. oraz J. B. (2), w której uczestnicy narażeni byli na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia i zdrowia oraz gdzie T. B. i J. B. (1) odnieśli obrażenia ciała naruszające prawidłowe funkcjonowanie organizmu na okres powyżej siedmiu dni trwający, natomiast E. L. oraz J. B. (2) doznali obrażeń ciał naruszających prawidłowe funkcjonowanie organizmu na okres poniżej dni siedmiu trwający, tj. o przestępstwo z art. 158§1 kk.

J. B. (2) oskarżony był o to, że:

IV. w dniu 4 sierpnia 2012 r. w P., powiatu (...) brał udział w bójce, wspólnie z J. B. (1), M. L., E. L., P. B., M. B. oraz T. B., w której uczestnicy narażeni byli na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia i zdrowia oraz gdzie T. B. i J. B. (1) odnieśli obrażenia ciała naruszające prawidłowe funkcjonowanie organizmu na okres powyżej siedmiu dni trwający, natomiast E. L. oraz M. B. doznały obrażeń ciał naruszających prawidłowe funkcjonowanie organizmu na okres poniżej dni siedmiu trwający, tj. o przestępstwo z art. 158§1 kk.

T. B. oskarżony był o to, że:

V. w dniu 4 sierpnia 2012 r. w P., powiatu (...) brał udział w bójce, wspólnie z J. B. (1), M. L., E. L., P. B., M. B. oraz J. B. (2), w której uczestnicy narażeni byli na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia i zdrowia oraz gdzie J. B. (1) odniosła obrażenia ciała naruszające prawidłowe funkcjonowanie organizmu na okres powyżej siedmiu dni trwający, natomiast E. L. oraz M. B. doznały obrażeń ciał naruszających prawidłowe funkcjonowanie organizmu na okres poniżej dni siedmiu trwający, tj. o przestępstwo z art. 158§1 kk.

P. B. oskarżony był o to, że:

VI. w dniu 4 sierpnia 2012 r. w P., powiatu (...) brał udział w bójce, wspólnie z J. B. (1), M. L., E. L., M. B. oraz J. B. (2), w której uczestnicy narażeni byli na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia i zdrowia oraz gdzie T. B. i J. B. (1) odnieśli obrażenia ciała naruszające prawidłowe funkcjonowanie organizmu na okres powyżej siedmiu dni trwający, natomiast E. L. oraz M. B. doznały obrażeń ciał naruszających prawidłowe funkcjonowanie organizmu na okres poniżej dni siedmiu trwający, tj. o przestępstwo z art. 158§1 kk.

M. L. oskarżony był o to, że:

VII. w dniu 4 sierpnia 2012 r. w P., powiatu (...) brał udział w bójce, wspólnie z J. B. (1), E. L., M. B. oraz J. B. (2), w której uczestnicy narażeni byli na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia i zdrowia oraz gdzie T. B. i J. B. (1) odnieśli obrażenia ciała naruszające prawidłowe funkcjonowanie organizmu na okres powyżej siedmiu dni trwający, natomiast E. L., M. B. doznały obrażeń ciał naruszających prawidłowe funkcjonowanie organizmu na okres poniżej dni siedmiu trwający, tj. o przestępstwo z art. 158§1 kk.

Wyrokiem z dnia 14 maja 2013 r., sygn. akt II K 1242/12, Sąd Rejonowy w Nowym Targu:

- uniewinnił oskarżonych E. L. i M. L. od popełnienia czynów zarzuconych im aktem oskarżenia, kosztami postępowania obciążając Skarb Państwa;

- postępowanie karne przeciwko oskarżonym J. B. (1), P. B., M. B., T. B. i J. B. (2) o to, że w dniu 4 sierpnia 2012 r. w P., powiatu (...) przy uczestnictwie E. L. i M. L. wzięli udział we wspólnej bójce, w której narażeni byli wzajemnie na bezpośrednie niebezpieczeństwo doznania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu określonego w art. 157§1 kk, przy czym J. B. (1) i T. B. odnieśli obrażenia ciała naruszające prawidłowe funkcjonowanie ich organizmów na okres powyżej siedmiu dni trwający, natomiast E. L., M. B. oraz J. B. (2) doznali obrażeń naruszających czynności narządów ciała na okres poniżej dni siedmiu trwający, tj. o występek z art. 158§1 kk - warunkowo umorzył na dwuletni okres próby;

- zobowiązał oskarżonych J. B. (1), P. B., M. B., T. B. i J. B. (2) do świadczenia pieniężnego w kwotach po 200 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Sąd Rejonowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata B. P. łącznie kwotę 1.859,76 zł tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną z urzędu oskarżonym M. B., T. B. i J. B. (2); zasądził na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych od oskarżonych J. B. (1) i P. B. kwoty po 256,17 zł, zaś od oskarżonych T. B. i J. B. (2) kwoty po 876,09, a ponadto zwolnił oskarżoną M. B. w całości zwolnił od ponoszenia kosztów sądowych.

Powyższy wyrok zaskarżyli apelacjami: oskarżeni M. B., J. B. (2) i T. B. (w całości), obrońca oskarżonego T. B. (w części dotyczącej tego oskarżonego), obrońca oskarżonej J. B. (1) (w części dotyczącej pkt. II, III i IV wyroku) oraz prokurator (w części dotyczącej E. L. i M. L.).

Obrońca oskarżonego T. B. zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na bezzasadnym przyjęciu, że oskarżony T. B. wziął udział w zajściu polegającym na wzajemnej bójce oskarżonych, podczas gdy nie potwierdzają tego zebrane w sprawie dowody.

Podnosząc ten zarzut obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego T. B. od zarzutu z art. 158§1 kk, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w tej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

W uzasadnieniu apelacji obrońca podniósł, że oskarżony T. B. gdy jeszcze zdarzenie miało formę słowną został uderzony nagle w głowę przez oskarżonego M. L. i upadł na ziemię tracąc przytomność, a taką wersję potwierdzają wyjaśnienia oskarżonych M. B. i J. B. (2), a nadto obdukcje, oględziny oraz opinie lekarskie. Zdaniem obrońcy, sąd błędnie uznał, że oskarżeni T. B. i jego syn J. B. (2) sprowokowali zajście, gdyż działali oni w obronie szeroko pojętego porządku prawnego. W części końcowej obrońca zakwestionował zakres obciążenia oskarżonego T. B. kosztami sądowymi wskazując, iż ten oskarżony wyszedł z zajścia najbardziej pokrzywdzony.

Obrońca oskarżonej J. B. (1) zarzucił:

1/ błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wyrażeniu poglądu, że dowody ujawnione na rozprawie, a w szczególności i ustalone na ich podstawie okoliczności są wystarczające do uznania za udowodniony fakt popełnienia przez oskarżoną J. B. (1) przypisanego jej czynu, jakkolwiek dowody te, jak i pozostałe ujawnione w sprawie, ocenione we wzajemnym ze sobą powiązaniu prowadzą do wniosków przeciwnych;

2/ obrazę przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a) art. 4 kpk - naruszenie zasady obiektywizmu - poprzez oparcie zaskarżonego orzeczenia w znacznej mierze na okolicznościach przemawiających na niekorzyść oskarżonej,

b) art. 7 kpk w zw. z art. 92 kpk - naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów - poprzez odmówienie waloru pełnej wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej J. B. (1) i podejście do nich z nadmierną dozą krytycyzmu i nieufności w zakresie, że nie była czynnym uczestnikiem bójki oraz uznanie, że to J. B. (1) miała zadawać ciosy J. B. (2), znajdują potwierdzenie w zaświadczeniu lekarskim i opinii dotyczącej obrażeń ciała J. B. (2) mimo, że wyjaśnienia tych oskarżonych dotyczące przebiegu zajścia były kilkakrotnie zmieniane i modyfikowane, a nadto były sprzeczne z treścią pozostałych zebranych w sprawie dowodów, co przesądziło o winie oskarżonej.

Podnosząc te zarzuty obrońca J. B. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od czynu zarzucanego jej aktem oskarżenia, bądź uchylenie tego wyroku w powyższym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Nowym Targu.

W uzasadnieniu apelacji obrońca podniósł, że oskarżona w wynik silnego uderzenia w głowę (jej wyjaśnienia w tej kwestii potwierdzają zeznania świadka E. L.) znalazła się na ziemi i nie była w stanie jednocześnie bić rękami i drapać oskarżonego J. B. (2), co przypisał jej Sąd Rejonowy. W tym zakresie nie powinny zostać pozytywnie ocenione wyjaśnienia J. B. (2) i M. B., gdyż były one kilkukrotnie w postępowaniu zmieniane i modyfikowane, a nadto są one sprzeczne z treścią pozostałych dowodów. Obrońca podkreślił, że rodzina oskarżonej nie miała racjonalnych podstaw, aby inicjować bójkę z silniejszymi mężczyznami oraz w obecności córki E. L. będącej w zaawansowanej ciąży.

Oskarżeni M. B., J. B. (2) i T. B. we wspólnej apelacji wnieśli o uniewinnienie ich od zarzuconego im czynu oraz uchylenie wyroku w stosunku do oskarżonych E. L. i M. L.. W pisemnym uzasadnienia oskarżeni podnieśli, iż oskarżony M. L. był agresywny w trakcie zdarzenia oraz czynnie i z rozmysłem w nim uczestniczył, a równie aktywna była oskarżona E. L., która świadomie przyłączyła się do bójki wiedząc, iż jest w ciąży. Oskarżeni za bezzasadne uznali obdarzenie wiarą zeznań S. D., której relacje różnią się w zależności od etapu postępowania i która zeznawała z zemsty za ujawnienie przestępstwa zniszczenia drzew, którego dopuścił się jej mąż. Oskarżeni sprzeciwili się ponadto uznaniu ich za inicjatorów bójki, gdy tymczasem zostali oni bezpośrednio napadnięci oraz zaatakowani przez J. B. (1) i członków jej rodziny z zemsty za skuteczne zaskarżenie pozwolenia na budowę. W ocenie oskarżonych nagranie z telefonu komórkowego P. B. rejestruje tylko fragment przedmiotowego zdarzenia, poza tym nagranie to nie było weryfikowane pod kątem jego rzetelności. W części końcowej oskarżeni zakwestionowali cofnięcie im w postępowaniu pomocy prawnej z urzędu.

Prokurator zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 25§1 kk poprzez wyrażenie błędnego poglądu prawnego co do właściwego rozumienia instytucji obrony koniecznej i przyjęcie, że oskarżeni E. L. i M. L. działali w ramach tego kontratypu, podczas gdy ustalony stan faktyczny wskazuje, że brali czynny udział we wspólnej bójce, a ich działanie nie było skierowane na odparcie bezpośredniego, bezprawnego zamachu na dobro chronione prawem.

Podnosząc ten zarzut prokurator wniósł o uchylenie wyroku w części dotyczącej oskarżonych E. L. i M. L. oraz przekazanie sprawy sądowi I instancji w tym zakresie do ponownego rozpoznania.

Prokurator cofnął apelację, więc Sąd Okręgowy apelację tę pozostawił bez rozpoznania, a kosztami postępowania odwoławczego w tej części obciążył Skarb Państwa.

Sąd Okręgowy pozostawił także bez rozpoznania apelację oskarżonych M. B., J. B. (2), T. B. w części, w jakiej oskarżeni podnieśli zarzuty dotyczące uniewinnienia E. L. i M. L. (wobec braku po stronie oskarżonych gravamen), do rozpoznania pozostała zatem wyłącznie apelacja w części dotyczącej warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonych M. B., J. B. (2) i T. B..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacje były oczywiście bezzasadne.

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dążąc do wyjaśnienia wszystkich okoliczności przedmiotowego zdarzenia, zaś w pisemnym uzasadnieniu wyroku rzeczowo i obiektywnie odniósł się do wszystkich przeprowadzonych dowodów, poczynił kompletne ustalenia faktyczne i dokonał właściwej oceny prawno-karnej zachowania wszystkich oskarżonych. Żadna z apelacji nie zawierała takich argumentów, które mogłyby podważyć oceny i ustalenia dokonane przez sąd pierwszej instancji.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonej J. B. (1).

Żaden z zarzutów podniesionych w apelacji nie zasługiwał na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy nie naruszył wskazanych przez apelującego przepisów postępowania. Odnośnie zarzutu obrazy art. 4 kpk stwierdzić należy, że nie może on stanowić samodzielnej podstawy apelacji, przepis ten bowiem ma charakter ogólny i nie reguluje on zasad postępowania karnego w sprawach karnych, a tylko określa cele, do osiągnięcia których służą konkretne, poszczególne przepisy kodeksu postępowania karnego - uchybienia mogą wynikać z tych tylko konkretnych, szczególnych norm nakazujących lub zakazujących dokonywania określonych czynności w określonej sytuacji procesowej (tak Sąd Najwyższy m.in. w postanowieniu z dnia 11.09.2012 r. sygn. IV KK 211/12, publik. 1220924, w postanowieniu z dnia 3.10.2011 r. sygn. V KK 112/11, publik. LEX nr 1044069). Bezzasadny był także zarzut naruszenia art. 7 kpk. Wbrew wywodom apelacji Sąd Rejonowy z należytą starannością, wnikliwością, obiektywizmem i krytycyzmem ocenił wszystkie przeprowadzone dowody mając na uwadze fakt, iż rodzina J. B. (1) jest skonfliktowana z rodziną T. B.. Sąd Rejonowy w pełni logicznie, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania ocenił nie tylko wyjaśnienia M. B., J. B. (2) i T. B., ale także wyjaśnienia oskarżonej J. B. (1) oraz oskarżonych relacjonujących zdarzenie w podobny do niej sposób. Bezpodstawny jest zarzut apelacji, iż Sąd Rejonowy w nadmiernym krytycyzmem podszedł do wyjaśnień J. B. (1), tj. nie uznał za w pełni wiarygodną jej relację. Należy zauważyć, że tak jak oskarżeni M. B., T. B. i J. B. (2) mieli motywy, by nie do końca prawdziwie relacjonować o zdarzeniu, tak też J. B. (1), podobnie jak członkowie jej rodziny mieli powód do umniejszania roli oskarżonej w zdarzeniu. Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, w oparciu o kompleksowo przeanalizowane dowody, że wyjaśnienia oskarżonej nie w pełni zasługują na wiarę. Należy zwrócić uwagę, że obrońca skoncentrował się na wykazaniu rozbieżności w wyjaśnieniach przeciwników procesowych J. B. (1), pominął natomiast, że także wyjaśnienia J. B. (1), P. B. czy świadków zeznających na korzyść tych oskarżonych nie do końca były spójne i obiektywne. Dodać należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił dowody osobowe poprzez pryzmat dowodów z opinii lekarskich. Wprawdzie okoliczność istnienia takich dowodów dostrzegł skarżący, jednakże wyprowadził z nich błędne przekonanie, że dowody te nie podważają wersji J. B. (1). Oczywiście rację ma obrońca stwierdzając, że sam fakt zaistnienia u J. B. (2) obrażeń ciała nie przesądza, że obrażenia te spowodowane zostały przez J. B. (1), jednakże treści zaświadczenia i opinii lekarskiej nie można traktować w oderwaniu od dowodów osobowych oraz dowodu z nagrania. Te zaś dowody wskazują, iż także J. B. (1) była aktywną uczestniczką zajścia, nie utraciła przytomności, a ostatecznie spowodowała u współoskarżonego J. B. (2) powierzchowne obrażenia ciała. W przeprowadzonych dowodach nie można dopatrzeć się innych okoliczności doznania przez J. B. (2) obrażeń, aniżeli te, które zostały ustalone przez Sąd Rejonowy. Obrońca słusznie wprawdzie stwierdził, że sam fakt braku utraty przytomności nie oznacza automatycznie, że J. B. (1) dopuściła się napaści fizycznej na J. B. (2), należy jednakże wskazać, że po pierwsze przedmiotem zarzutu nie było wyłącznie zastosowanie przemocy wobec J. B. (2), lecz udział w bójce kilku osób, a ponadto fakt aktywnego udziału oskarżonej w zajściu wynikał z dowodów osobowych, które sąd pierwszej instancji ocenił jako wiarygodne, zaś ocena ta nie została zakwestionowana skutecznie. Skarżący przecenił wagę tej okoliczności, iż na skutek ataku J. B. (2) oskarżona J. B. (1) utraciła równowagę. Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że atak J. B. (2) nie doprowadził oskarżoną do utraty przytomności, a więc nie uniemożliwił się podjęcia działań wobec przeciwników, zaś opierając się na dowodach obciążających oskarżoną władny był uznać, że także oskarżona atakowała J. B. (2) bijąc go i drapiąc. Nie można zgodzić się z wywodami apelującego, że początkowe działanie współoskarżonego spowodowało nie tylko ograniczenie zdolności zadawania ciosów, ale i ograniczenie możliwości obronnych, skoro oskarżona nie utraciła przytomności (brak było ku temu powodów) a część dowodów osobowych wskazywała na aktywną rolę oskarżonej w zajściu.

Nie podzielając zarzutu naruszenia przepisów postępowania Sąd Okręgowy uznał w konsekwencji za bezzasadny zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku. Zarzut z art. 438 pkt 3 kpk może być skutecznie podniesiony tylko wówczas, gdy wykazane zostanie, że z właściwie ocenionych dowodów sąd orzekający wyprowadził błędne, nielogiczne wnioski co do faktów. W rozpoznawanej sprawie taka sytuacja nie zaistniała.

Reasumując, Sąd Okręgowy nie uwzględnił zarzutów apelacji obrońcy J. B. (1) uznając, że sąd pierwszej instancji nie tylko właściwie ocenił wszystkie przeprowadzone w toku postępowania dowody, ale także poczynił trafne ustalenia co do roli poszczególnych oskarżonych w przedmiotowym zajściu.

Odnośnie apelacji oskarżonych M. B., T. B., J. B. (2).

W pierwszej kolejności, dla porządku należy zaznaczyć, iż rozpoznaniu przez sąd odwoławczy podlegała apelacja oskarżonych jedynie w tej części, w której oskarżeni kwestionowali rozstrzygnięcie ich dotyczące, tj. przypisanie im czynu wypełniającego znamiona art. 158§1 kk i warunkowe umorzenie postępowania. W pozostałym zakresie, tj. w części kwestionującej uniewinnienie E. L. i M. L. apelacja pozostawiona została bez rozpoznania, zbędne jest zatem odnoszenie się do tych argumentów, które dotyczą uniewinnienia E. L. i M. L..

Sąd odwoławczy nie podzielił uwag skarżących o błędnej ocenie dowodów. Sąd Rejonowy ocenił wszystkie dowody z należytą dozą ostrożności, uwzględniając fakt, iż oskarżeni pozostają ze sobą skonfliktowani, także świadkowie D. nie są całkowicie bezstronni z uwagi na relacje, jakie łączą ich z rodziną T. B.. Należy zwrócić uwagę, że sąd pierwszej instancji nie miał łatwego zadania oceniając wyjaśnienia i zeznania świadków, albowiem zdecydowana większość tych osób pozostaje ze sobą w konflikcie, a przez to ich relacje są pozbawione obiektywizmu, a w części są kłamliwe. Niezależnie jednak od powyższego Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy rozstrzygnął o wiarygodności poszczególnych dowodów, wszystkie dowody ocenił we wzajemnym powiązaniu, konfrontując relacje poszczególnych osób z relacjami innych oskarżonych bądź świadków, a przede wszystkim stosując reguły logicznego rozumowania i uwzględniając zasady doświadczenia życiowego. Całkowicie niezasadnie skarżący zarzucili Sądowi Rejonowemu, że oparł ustalenia faktyczne na wyjaśnieniach strony przeciwnej uznając, że te dowody polegają na prawdzie. W związku z powyższym należy stwierdzić, że Sąd Rejonowy nie podszedł bezkrytycznie do wyjaśnień J. B. (1), P. B., E. L. i M. L., gdyby bowiem w całości dał wiarę tym dowodom, to wówczas nie doszłoby do stwierdzenia winy J. B. (1) i P. B. w zakresie zarzuconego im czynu z art. 158§1 kk. Zarzucając, że powyższe dowody pełne były rozbieżności, co dyskwalifikuje ich wiarygodność, skarżący pominęli całkowicie, że także dowody świadczące na ich korzyść, tj. wyjaśnienia tych oskarżonych, zeznania świadków pozostawały ze sobą w sprzeczności, co także wykluczało przyjęcie, że dowody te są w całości wiarygodne. Oczywiście bezzasadne były także uwagi apelujących odnoszące się do oceny zeznań świadka S. D.. Wbrew wywodom apelacji Sąd Rejonowy nie podszedł do tych zeznań bezkrytycznie, nie dał im w całości wiary dostrzegając nadto, iż mąż S. D. pozostaje w konflikcie z T. B.. Dodać należy, że skarżący nie przedstawili żadnego dowodu na poparcie ich sugestii, że treść zeznań S. D. została uzgodniona z J. B. (1).

Wbrew wywodom apelacji, sąd pierwszej instancji w należyty sposób uwzględnił okoliczność skonfliktowania stron na tle majątkowym, w tym także w związku z prowadzeniem inwestycji budowlanych. Poprzez pryzmat owego konfliktu nie można jednak zakładać automatycznie, jak czynią to skarżący, iż jedynymi sprawcami zajścia są J. B. (1) oraz członkowie jej rodziny.

Bezzasadnie skarżący zarzucili, że Sąd Rejonowy oparł się m.in. na dowodzie w postaci nagrania dokonanego za pomocą telefonu komórkowego. To, iż nagranie nie obejmowało całości zdarzenia nie wyklucza jego przydatności dla rozstrzygnięcia, a dodać należy, że nagranie to posłużyło jedynie do zweryfikowania twierdzeń poszczególnych oskarżonych. Zauważyć również należy, że na rozprawie głównej skarżący nie kwestionowali prawdziwości tego dowodu, brak było zatem podstaw by z urzędu badać, czy nagranie to nie zostało zmanipulowane.

Końcowo należy stwierdzić, że oskarżeni korzystali w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji z pomocy obrońcy z urzędu, stąd też uwagi apelacji na temat ograniczenia prawa do obrony są oczywiście chybione. Odrębną kwestią jest natomiast obciążenie oskarżonych wydatkami związanymi z występowaniem obrońcy z urzędu, bowiem zgodnie z art. 627 kpk w zw. z art. 629 kpk w razie skazania (także warunkowego umorzenia postępowania) oskarżony ponosi wydatki powstałe w toku postępowania.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego T. B..

Także i ta apelacja była oczywiście bezzasadna.

Sąd Rejonowy poczynił niewadliwe ustalenia faktyczne w oparciu o poprawnie ocenione dowody. Raz jeszcze stwierdzić należy, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku może być skutecznie podniesiony tylko wówczas, gdy wykazane zostanie, że z właściwie ocenionych dowodów sąd wyprowadził sprzeczne z regułami poprawnego rozumowania wnioski. W rozpoznawanej sprawie taka sytuacja nie zaistniała. Apelujący kwestionując dokonane ustalenia faktyczne skupił się w istocie na wersji prezentowanej przez oskarżonego T. B., pomijając przy tym, że Sąd Rejonowy wyjaśnienia te uznał w znacznej części za niewiarygodne. Ocena wyjaśnień T. B. nie została w apelacji podważona. Należy nadto zauważyć, że ustalenia stanu faktycznego dokonane przez Sąd Rejonowy opierały się nie tylko na wyjaśnieniach T. B. i współoskarżonych M. B. oraz J. B. (2), które wyeksponował apelujący, ale także na dowodach przeciwnych – częściowych wyjaśnieniach pozostałych współoskarżonych, których oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji skarżący nie kwestionował.

W oderwaniu od materiału dowodowego skarżący stwierdził, że oskarżeni T. i J. B. (2) nie sprowokowali zajścia, gdyż mieli interes w tym, by przeciwdziałać bezprawnym działaniom E. i M. L.. W związku z powyższym należy podkreślić, że po pierwsze w dacie zdarzenia E. i M. L. nie podejmowali żadnych bezprawnych działań, którym mieliby zapobiegać oskarżeni, a po wtóre skarżący pominął całkowicie, że zajście zainicjowane zostało przez T. B. i J. B. (2), którzy najpierw wypowiedzieli wulgarne słowa pod adresem J. B. (1) (na które także ona niewłaściwie zareagowała słownie), a następnie J. B. (2) uderzył J. B. (1) pięścią w twarz. W związku z takim przebiegiem zajścia trudno wywodzić, że T. B. działał w ramach obrony „szeroko pojętego porządku prawnego”, dla oceny karno-prawnej postępowania oskarżonego bez znaczenia jest także okoliczność, iż T. B. doznał obrażeń ciała. Przypomnieć należy, że obrażenia ciała nie są nietypowym następstwem bójki, a każdy jej uczestnik musi się godzić nie tylko na to, że spowoduje obrażenia u innej osoby, ale i sam je odniesie; nadto przypomnieć należy, że także inni uczestnicy przedmiotowej bójki doznali w jej następstwie obrażeń ciała.

Końcowo stwierdzić należy, że charakter obrażeń ciała doznanych przez oskarżonego T. B. nie ma wpływu na ustalenie wysokości kosztów postępowania, jakie winny być zasądzone od osoby skazanej (także takiej, wobec której warunkowo umorzono postępowanie) na rzecz Skarbu Państwa. Dodać wypada, że wyższe aniżeli w stosunku do J. B. (1) czy P. B. koszty postępowania wynikają z faktu ustanowienia dla oskarżonego T. B. obrońcy z urzędu, nie zaś z nierównego traktowania stron postępowania.

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności Sąd Okręgowy uznał wszystkie apelacje za oczywiście bezzasadne i orzekając na podstawie art. 437§1 kpk utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, a z uwagi na obciążenia finansowe wynikające dla oskarżonych z wyroku sądu pierwszej instancji oraz ich sytuację majątkową, na podstawie art. 624§1 kpk zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa za postępowanie odwoławcze. Od Skarbu Państwa Sąd Okręgowy zasądził wynagrodzenie na rzecz obrońcy z urzędu T. B., M. B. i J. B. (2) za obronę oskarżonych wykonywaną w postępowaniu odwoławczym.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE