Sygn. akt II W 32/18
Dnia 07 marca 2018 roku
Sąd Rejonowy w Bełchatowie, Wydział II Karny w składzie:
Przewodniczący SSR Bartosz Paszkiewicz
Protokolant Jolanta Żak, Katarzyna Kaczmarek
Przy udziale oskarżyciela publicznego M. P.
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 02.03.2018 roku sprawy
przeciwko K. S. , synowi A. i P. z domu W., urodzonemu (...) w S.,
obwinionemu o to, że:
I. w dniu 10 grudnia 2017 roku około godziny 22.05 na ulicy (...) w B., woj. (...), jechał jako kierujący w ruchu lądowym samochodem osobowym marki B. o numerze rejestracyjnym (...) znajdując się w stanie po użyciu alkoholu, tj. o czyn z art. 87 § 1 kw,
II. w dniu 10 grudnia 2017 roku około godziny 22.05 na ulicy (...) w B., woj. (...), jadąc jako kierujący w ruchu lądowym samochodem osobowym marki B. o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosował się do znaku B-1 „zakaz ruchu w obu kierunkach” i wjeżdżając na przebudowany odcinek drogi uderzył w barierkę i słup latarni ulicznej, po czym oddalając się z miejsca zdarzenia pozostawił niezabezpieczony pojazd B. z kluczykami w stacyjce na środku jezdni, tamując ruch pojazdów, tj. o czyn z art. 92 § 1 kw, art. 90 kw, art. 97 § 1 kw w zw. z art. 46 ust. 1, 2, 5 prd
orzeka
1. uznaje obwinionego K. S. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów: I - wyczerpującego dyspozycję art. 87 § 1 kw, II - wyczerpującego dyspozycję art. 92 § 1 kw, art. 90 kw i art. 97 kw i za tak przypisane czyny na podstawie art. 87 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza mu łącznie karę grzywny w kwocie 1000 (jeden tysiąc) złotych;
2. na podstawie art. 87 § 3 kw orzeka wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy, nakładając na obwinionego w oparciu o art. 29 § 3 kw obowiązek zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów;
3. wymierza obwinionemu K. S. 100 (sto) złotych tytułem opłaty i zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków.
Sygn. akt II W 32/18
W dniu 10 grudnia 2017r. w B. około godziny 22.05 jadący ulicą (...) zauważył stojący na środku drogi pojazd marki B., który tarasował przejazd. Świadek zatrzymał się i zobaczył, że w środku siedzi mężczyzna. E. W. zauważył również wystrzeloną poduszkę powietrzną kierowcy. W pojeździe nie było innych osób. Samochód obwinionego miał urwane prawe lusterko, wgniecione prawe drzwi i błotnik. W związku z tym świadek zapytał obwinionego czy cos mu się stało. Nadto E. W. wyczuwał silną woń alkoholu. K. S. odpowiedział, że nic mu się nie stało. Jego mowa była bełkotliwa. E. W. żeby nie wzbudzić podejrzeń odszedł od pojazdu żeby zadzwonić po policję i poinformować o nietrzeźwym kierującym. Wtedy obwiniony wyszedł z samochodu i uciekł w kierunku osiedla (...). K. S. pozostawił otwarty samochód i kluczyki w stacyjce. Patrol policji zjawił się na miejscu bardzo szybko. Funkcjonariusze policji w osobach P. B. i A. P. ujawnili na miejscu ślady zdarzenia. Wskazywały one na to, że kierujący pojazdem B. jechał ul. (...) w kierunku ul. (...). W miejscu zjazdu w lewo na odcinek objazdu kierujący pojechał prosto nie stosując się do znaku B1 „zakaz ruchu w obu kierunkach”, najechał na zaporę oddzielającą przebudowany odcinek drogi, a następnie zjechał w lewo na pas zieleni i najechał na słup oświetleniowy. Następnie ustalono właściciela pojazdu i pod jego adres zamieszkania udała się grupa dochodzeniowa. Okazało się, że mieszkanie jest od wynajmowane od K. S. przez W. K., który nie znał aktualnego adresu obwinionego. K. S. był wcześniej karany za wykroczenia drogowe.
(dowód: zeznania E. W. k. 56, k.8odwr., zeznania P. B. k. 55, k. 32, częściowo wyjaśnienia obwinionego k. 21, notatki urzędowe k. 6,7,14,16,17,24, protokół oględzin k.11- 12, k.13, dyspozycja usunięcia pojazdu k. 15, informacja o wpisie w ewidencji kierowców, k. 23, płyta CD k. 27, ślad k. 34-35)
K. S. ma (...)lata. Jest żonaty ma dwójkę dzieci. Zatrudniony w (...) B. z uposażeniem około 4000 zł.
Obwiniony przyznał się w całości do drugiego zarzutu. Nie przyznał się natomiast do prowadzenia pojazdu po użyciu alkoholu.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Nie budzi wątpliwości, że K. S. w dniu 10 grudnia 2017 roku około godziny 22.05 na ulicy (...) w B., woj. (...), jadąc jako kierujący w ruchu lądowym samochodem osobowym marki B. o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosował się do znaku B-1 „zakaz ruchu w obu kierunkach” i wjeżdżając na przebudowany odcinek drogi uderzył w barierkę i słup latarni ulicznej, po czym oddalając się z miejsca zdarzenia pozostawił niezabezpieczony pojazd B. z kluczykami w stacyjce na środku jezdni, tamując ruch pojazdów czym wypełnił dyspozycję art. 92 § 1 kw, art. 90 kw, art. 97 § 1 kw w zw. z art. 46 ust. 1, 2, 5 prd. Obwiniony przyznał się do tego czynu zatem stan faktyczny w tym zakresie nie budzi wątpliwości.
K. S. kwestionował natomiast, że poruszał się pojazdem będąc co najmniej po użyciu alkoholu. Choć proces w tym zakresie jest poszlakowy to zdaniem sądu zebrane w sprawie dowody zamykają ten ciąg poszlak i dają podstawę by przypisać obwinionemu czyn polegający na poruszaniu się samochodem po drodze publicznej po użyciu alkoholu. Sąd oczywiście zdaje sobie sprawę z faktu, że najpewniejszym dowodem na ustalenie czy sprawca prowadził pojazd w stanie po użyciu alkoholu, jest badanie wydychanego powietrza lub krwi. Nie oznacza to jednak, że sąd nie może przypisać odpowiedzialności z art. 87 § 1 k.w. nie dysponując takim badaniem. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 08 kwietnia 2014 r. w sprawie sygn. akt III KK 433/13 ( WWW.legalis.pl) stwierdził, że sam brak badania na zawartość alkoholu w organizmie przed wypadkiem, w świetle materiału dowodowego, z którego wynika, że skazany zanim wsiadł do samochodu, spożył znaczną ilość alkoholu, nie mógł dyskwalifikować zasadności przypisania sprawstwa czynu z art. 178a § 1 KK. Nadto Sąd Rejonowy w realiach przedmiotowej sprawy miał też na uwadze dostrzegalne dla otoczenia symptomy pozostawania kierowcy pod wpływem alkoholu, które mimo braku badania kierowcy pozwalają ustalić, że sprawca w chwili czynu znajdował się po użyciu alkoholu. W tym miejscu Sąd Rejonowy wskaże jakie okoliczności przesądziły o przypisaniu K. S. czynu z art. 87 § 1 k.w.:
- po pierwsze świadek E. W. po otworzeniu drzwi pojazdu obwinionego czuł znaczną woń alkoholu,
- po drugie obwiniony miał bełkotliwą mowę,
- po trzecie świadek nie miał wątpliwości, że ma do czynienia z nietrzeźwym kierowcą i od razu wezwał policję,
- po czwarte obwiniony zbiegł z miejsca zdarzenia pozostawiając otwarty pojazd i kluczyki w stacyjce,
- po piąte obwiniony nie zauważył przebudowy jezdni i pojechał „jak prowadziła stara droga”.
W związku z powyższym Sąd Rejonowy uznał, że K. S. w dniu 10 grudnia 2017 roku około godziny 22.05 na ulicy (...) w B., woj. (...), jechał jako kierujący w ruchu lądowym samochodem osobowym marki B. o numerze rejestracyjnym (...) znajdując się w stanie po użyciu alkoholu, czym wypełnił dyspozycję art. 87 § 1 kw.
Dla zaistnienia stanu po użyciu alkoholu wystarczy, że wartość stężenia alkoholu wynosi 0,2‰ we krwi albo 0,1 mg w 1 dm 3 wydychanego powietrza. Zdaniem Sądu mocna wyczuwalna woń alkoholu, bełkotliwa mowa, niezauważenie znaku B1 (zakaz ruchu w obu kierunkach), uderzenie w barierę ochroną, zbiegnięcie z miejsca zdarzenia w sposób pewny i przekonujący wskazują, że sprawca znajdował się w stanie co najmniej po użyciu alkoholu. Tym bardziej, że obwiniony nie przedstawił żadnej rozsądnej linii obrony.
Sąd zgodnie z art. 9 § 2 k.w wymierzył obwinionemu łącznie karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynów i biorąc pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego biorąc pod uwagę w szczególności rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki, sposób działania, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia. Sąd na niekorzyść obwinionego poczytał uprzednią karalność za wykroczenia drogowe. W związku z tym Sąd wymierzył obwinionemu łącznie karę grzywny w kwocie 1000 zł. Pamiętać należy, że obwiniony ma stałe zatrudnienie i zarabia około 4000zł. Zatem wysokość kary grzywny jest adekwatna nie tylko do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów, ale odpowiada również wysokości zarobków obwinionego. Nadto zgodnie z art. 87 § 3 k.w. orzekł wobec obwinionego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku i 3 miesięcy. Tak ukształtowana kara spełni swe cele zapobiegawcze w zakresie indywidualnym jak i ogólnym. Kara musiała być surowa, gdyż K. S. naruszył szereg przepisów prawa o ruchu drogowym. Do tego poruszał się w terenie zabudowanym w stanie po użyciu alkoholu. Nie zwracał uwagi na znaki drogowe, co spowodowało uderzenie w barierę ochronną. Swoim zachowaniem powodował niewątpliwie zagrożenie dla innych uczestników ruchu. Nadto chcąc uniknąć odpowiedzialności przed prawem uciekł z miejsca zdarzenia. Jest to zachowanie, które należy piętnować i tępić. Sąd ma nadzieje, że wysoka grzywna, a przede wszystkim wyłączenie go z ruchu na okres 1 roku i 3 miesięcy (tym samym konieczność zdania ponownie egzaminu na prawo jazdy) spowoduje u niego refleksje i zahamuje chęć powtórzenia swoich niezgodnych z prawem, niebezpiecznych zachowań. Do tego da społeczne przekonanie, że ukaranego spotyka zasłużona kara, która jest nieuchronna. Obwiniony winien pamiętać, że uniknął odpowiedzialności za czyn z art. 178 a § 1 k.k. gdzie kary są o wiele surowsze. Zatem reakcja karnoprawna za popełnione wykroczenie musiała być stanowcza i surowa. Tak ukształtowana kara i środek karny da społeczne przekonanie, że dla takich sprawców nie będzie pobłażania.
Zgodnie z art. 29 § 3 k.w. zobowiązał obwinionego do zwrotu dokumentu prawa jazdy.
Sąd na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. obciążył obwinionego zryczałtowanymi wydatkami w kwocie 100 zł uznając, że ich uiszczenie przez obwinionego nie będzie dla niego zbyt uciążliwe.
Opłatę Sąd wymierzył na podstawie art. 21 ust 2 w zw. z art. 3 ust. Ustawy o opłatach w sprawach karnych.