Dnia 13 lutego 2018 r.
Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu w Wydziale III Karnym w składzie:
Przewodniczący: SSR Katarzyna Stolarek
Protokolant: Aneta Kaczyńska
w obecności Prokuratora Prok. Rej. P. w P. – nie stawił się
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 28.12.2018r., 8.02.2018r., 13.02.2018r
sprawy :
S. M. (1)
córki R. i W. z domu B.
urodzonego (...) w P.
oskarżonej o to, że:
w dniu 21.02.2017 r. w P. dokonała przy użyciu oryginalnego kluczyka zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...) o wartości 65.000 zł oraz dowodu rejestracyjnego o numerze (...) działając na szkodę (...) S.A.
tj. o przestępstwo z art. 278§1 k.k i art.275§1 kk w zw. z art.11§2 kk
1. ustalając, iż S. M. (2) dopuściła się w dniu 21.02.2017r. popełnienia czynu polegającego na zaborze w celu przywłaszczenia mienia w postaci pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...) o wartości 65.000 zł działając na szkodę (...) S.A. oraz uznając, że wina ww. i społeczna szkodliwość czynu nie jest znaczna, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, na podstawie art. 66§1 k.k. w zw. z art. 67§1 k.k. warunkowo umarza postępowanie przeciwko niej na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok;
2. na podstawie art. 67§3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 7 k.k. orzeka wobec S. M. (1) świadczenie pieniężne w kwocie 1.000 (jeden tysiąc) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;
3. na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k.. zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów procesu w kwocie 70 zł, nadto w oparciu o art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 233 z późn. zm.) wymierza jej opłatę w wysokości 60 złotych.
SSR Katarzyna Stolarek
W sprawie S. M. (1) Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
S. i M. M. byli małżeństwem od 1997r. M. M. prowadził jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą (...). W dniu 13.09.2015r. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wziął w leasing od (...) samochód osobowy marki M. (...) rok prod. 2015r. o nr rej. (...). Zgodnie z treścią pkt 3.4 ogólnych warunków umowy leasingu bez zgody finansującego korzystający z leasingu nie może oddawać pojazdu osobie trzeciej do używania na podstawie jakiegokolwiek stosunku prawnego pod rygorem rozwiązania umowy leasingu w trybie natychmiastowym. Umowa leasingu została zawarta na okres 60 miesięcy - do dnia 13.09.2020r.
Przedmiotowy samochód użytkowany był faktycznie przez obojga małżonków. Pod koniec 2016r. małżonkowie rozstali się. W dniu 13 stycznia 2017r. M. M. wyprowadził się definitywnie ze wspólnego mieszkania, zabrał również przedmiotowy pojazd, który od grudnia 2016r. do tej chwili użytkowała wyłącznie oskarżona S. M. (2). Dowód rejestracyjny oraz jedna para kluczyków pozostała w posiadaniu S. M. (1).
W dniu 21 lutego 2017r. ok. godz. 17.00 M. M. przyjechał przedmiotowym autem do P. na rozprawę rozwodową i zaparkował pod domem swojej siostry – w P. przy ul. (...). Wieczorem ok. 20.30 stwierdził brak auta. Oskarżona S. M. (2) w tym czasie korzystając ze swoich kluczyków dostała się do auta i nim odjechała. Przed rozprawą w dniu 22.02.2017r. M. M. zażądał od żony wydania pojazdu, kluczyków oraz dowodu rejestracyjnego, wyznaczył czas do godz.11.00 tegoż dnia. Oskarżona S. M. (2) odmówiła wydania pojazdu oraz dokumentów i kluczyka, twierdząc że ma prawo do użytkowania pojazdu.
W dniu 22.02.2017r. M. M. złożył zawiadomienie o przywłaszczeniu auta.
W dniu 13.03.2017r. Policja odebrała przedmiotowy pojazd wraz z kluczykami i dowodem rejestracyjnym oskarżonej i zwróciła go M. M..
Oskarżona S. M. (2) ma 45 lat. Posiada wykształcenie wyższe, z zawodu jest architektem i ma dochody ok. 2.000 zł miesięcznie. Na utrzymaniu ma 15 letniego syna.
Oskarżona nie była uprzednio sądownie karana.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podatnie następujących dowodów:
- częściowo wyjaśnień oskarżonej (k. 35-36, 92 – 93 akt),
- zeznań świadków: M. M. (k. 1 – 2, 100 - 103 akt),
- dokumentów uznanych za ujawnione na rozprawie w dniu 23 listopada 2017 roku (k. 87 akt) w postaci: zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa (k. 1- 2 akt), dokumentacji dot. umowy leasingu (k. 16 – 29 akt), karty karnej (k.33 akt), protokołu przeszukania (k. 40 – 41 akt)
Oskarżona S. M. (2) w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego nie przyznała się do zarzucanego jej czynu. Przyznała, że zabrała przedmiotowe auto w dniu 21 lutego 2017r., twierdziła jednak iż miało do tego prawo, jako że faktycznie przedmiotowy samochód pozostawał do jej wyłącznego użytku. Twierdziła, iż nie miała rozdzielności majątkowej z mężem, a samochód wzięty był „dla niej”. Potwierdziła również, iż wiedziała że samochód był wzięty w leasing.
Podkreślenia wymaga, iż de facto stan faktyczny w niniejszej sprawie był bezsporny. Oskarżona S. M. (2) jak i świadek M. M. zeznawali spójnie na temat okoliczności, w jakich doszło do zabrania pojazdu w dniu 21 lutego 2017r. Nie budziło również wątpliwości, iż ani M. M. ani S. M. (2) nie byli właścicielami przedmiotowego pojazdu oraz to, że pojazd został wzięty w leasing przez M. M. w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.
Dlatego sąd uznał cały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy za wiarygodny.
Kwestią sporną była natomiast ocena prawna zachowania oskarżonej, o czym będzie mowa poniżej.
Sąd zważył, co następuje:
Oskarżonej zarzucono popełnienie przestępstwa z art.278§1 kk i z art.275§1 kk w zw. z art.11§2 kk na szkodę (...) S.A.
Odpowiedzialności karnej, stosownie do treści art. 278§1 k.k., podlega ten, kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą. Kluczowe jest tu pojęcie „rzecz cudza” Musi to być zatem taka rzecz, którą sprawca nie ma prawa rozporządzać.
Przestępstwo z art.275§1 kk popełnia natomiast ten, kto posługuje się dokumentem stwierdzającym tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe lub dokument taki kradnie lub go przywłaszcza.
Mając na uwadze powyższe jak również poczynione ustalenia faktyczne stwierdzić należało, iż niewątpliwie S. M. (2) nie miała prawa rozporządzać przedmiotowym autem. Wynikało to już z samej istoty leasingu, który daje jedynie prawo do użytkowania pojazdu na określonych warunkach i to osobie, która jest stroną umowy. Nie budzi wątpliwości, że przedmiotowy pojazd został wydany do użytkowania M. M. (dla celów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej). Prawo do użytkowania pojazdu nie stało się częścią majątku wspólnego małżonków, mimo iż de facto oskarżona korzystała z pojazdu wcześniej – za zgodą męża. M. M. miał prawo – po faktycznym rozstaniu z żoną - żądać wydania pojazdu, jako że on był jedynym uprawnionym do korzystania z niego ale i jedynym zobowiązanym względem leasingodawcy (opłacał raty leasingowe i odpowiadał za inne zobowiązania wynikające z umowy leasingu).
Wobec powyższego stwierdzić należało, iż oskarżona zabierając pojazd w dniu 21 lutego 2017r. zrealizowała znamiona czynu zabronionego o jakim mowa w art.278§1 kk. Nieuprawnione jest natomiast twierdzenie o wyczerpaniu znamion czynu z art.275§1 kk albowiem dowód rejestracyjny nie jest dokumentem o jakim mowa w powołanym przepisie. Trudno także mówić o realizacji znamion czynu z art.276 kk w odniesieniu do przedmiotowego dowodu rejestracyjnego.
Jednocześnie sąd uznał, iż zachodzą wobec oskarżonej warunki do zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania.
Zgodnie z dyspozycją art. 66§1 k.k., Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.
Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżona wyczerpała znamiona czynu z art.278§1 kk, jednakże z uwagi na okoliczności zdarzenia oraz fakt, iż zgłoszenie tego przestępstwa było wynikiem konfliktu pomiędzy małżonkami i trwającego obecnie procesu rozwodowego Sąd uznał za zasadne przyjęcie, iż wina oskarżonej i szkodliwość społeczna czynu nie są znaczne.
Sąd wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, sposób i okoliczności popełnienia czynu (motywację oskarżonej, emocjonalny stosunek do samochodu), jak również brak wystąpienia realnej szkody. Samochód powrócił do M. M. w dniu 13.03.2017r. w nienaruszonym stanie.
Reasumując, uznając sprawstwo i winę oskarżonej S. M. (1) za udowodnioną sąd doszedł do przekonania, iż w niniejszym przypadku istnieją przesłanki do zastosowania wobec oskarżonej dobrodziejstwa instytucji warunkowego umorzenia postępowania.
Wydając rozstrzygnięcie o warunkowym umorzeniu postępowania wobec oskarżonej Sąd miał również na uwadze, że oskarżona nie była do tej pory sądownie karana i prowadzi ustabilizowany tryb życia. W ocenie Sądu, tak właściwości jak i warunki osobiste, jak i dotychczasowy sposób życia oskarżonej wskazują na to, że mimo warunkowego umorzenia postępowania będzie ona przestrzegała porządku prawnego. Jej zachowanie w toku postępowania pozwala prognozować, że bycie uczestnikiem postępowania karnego będzie dla niej wystarczającą przestrogą na przyszłość.
Stosownie do powyższego Sąd na podstawie art. 66§1 i 2 k.k. oraz art. 67§1 k.k. warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko oskarżonej S. M. (1), ustalając że dopuściła się ona czynu z art. 278§1 k.k. na okres 1 (jednego) roku tytułem próby. W ocenie Sądu orzeczony okres próby będzie wystarczający dla zweryfikowania słuszności postawionej S. M. (1) pozytywnej prognozy kryminologicznej. Aby zaś odczula realną dolegliwość sąd orzekł wobec niej świadczenie pieniężne w kwocie 1,000 zł oraz obciążył kosztami postępowania.
Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. oraz art. 7 ustawy o opłatach w sprawach Sąd obciążył oskarżoną kosztami postępowania w kwocie 70 złotych oraz wymierzył jej opłatę w kwocie 60 zł.
SSR Katarzyna Stolarek