UZASADNIENIE

Kancelaria (...) Spółka Akcyjna w K. domagała się zasądzenia od M. S. kwoty 2.275,23 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty i kosztami procesu .

M. S. nie złożyła odpowiedzi na pozew , wyjaśnień ustnie ani na piśmie , ani nie stawiła się na rozprawie .

Sąd Rejonowy w Elblągu wyrokiem zaocznym z dnia 3 października 2017 roku zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.500 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie . Zasądził także od pozwanej na rzecz powódki kwotę 615,55 zł tytułem kosztów procesu i nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności .

Ustalił Sąd pierwszej instancji , że w dniu 3 stycznia 2016 roku M. S. zawarła z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę pożyczki numer (...) za pośrednictwem platformy internetowej (...) pl. (...) w kwocie 1.500 zł była oprocentowana według stopy zmiennej w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego . Na mocy umowy przelewu wierzytelności powodowa Spółka nabyła wierzytelność wobec pozwanej . Pozwana nie dokonywała spłaty zobowiązania w umówionych terminach . Pismem z dnia 11 stycznia 2017 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty .

Sąd Rejonowy uznał , że powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części .

Po pierwsze zwrócił uwagę , że zgodnie z art. 339 § 1 i 2 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie , sąd wyda wyrok zaoczny . W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą , chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa . Przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu od obowiązku rozważenia , czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza przepisów . Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach .

Wskazano dalej , że zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku , a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości .

Wątpliwości Sądu Rejonowego wzbudziła wysokość kosztów , których strona powodowa domagała się w związku z zawarciem umowy oraz dochodzeniem roszczenia - w szczególności kwestia kwoty 655,23 zł tytułem prowizji .

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt. 10 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. 2014 poz. 1497 tekst jednolity, zwana w dalszej części uzasadnienia ustawą) umowa o kredyt konsumencki powinna zawierać , m.in. informację o innych kosztach , które konsument zobowiązany jest ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki , w szczególności opłatach , prowizjach , marżach oraz kosztach usług dodatkowych , jeżeli są znane kredytodawcy oraz warunki , na jakich koszty te mogą ulec zmianie . Jednocześnie zgodnie z art. 5 pkt. 6 ustawy definicja "całkowitego kosztu kredytu" obejmuje wszelkie koszty , które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt , w szczególności : odsetki , opłaty , prowizje , podatki i marże , jeżeli są znane kredytodawcy oraz koszty usług dodatkowych , w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu .

Zaznaczono dalej , że uznanie danego postanowienia umownego za niedozwolone jest możliwe wyłącznie w razie kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek : kształtowania praw i obowiązków konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami oraz rażącego naruszenia jego interesów . Stosownie do art. 385^{(

2)} k.c. oceny zgodności nieuzgodnionych indywidualnie postanowień umownych z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy . Bierze się pod uwagę treść umowy , okoliczności jej zawarcia oraz uwzględnia się umowy pozostające w związku z umową obejmującą kontrolowane postanowienie . Dla oceny, czy zachodzi sprzeczność z dobrymi obyczajami istotne jest , czy przedsiębiorca traktujący konsumenta w sposób sprawiedliwy i słuszny mógłby racjonalnie spodziewać się , iż konsument zgodziłby się na sporne postanowienie wzorca w drodze negocjacji indywidualnych ( wyr. TSUE z 14.3.2013 r. w sprawie C-415/11, Aziz, ECLI:EU:C:2013:164, pkt 69 ) . Znacząca nierównowaga nie musi dotyczyć różnic – w ujęciu ekonomicznym – wzajemnych świadczeń stron umowy . Może ona wynikać z samego faktu wystarczająco poważnego naruszenia sytuacji prawnej konsumenta – ograniczenia treści praw , które przysługują mu na podstawie tej umowy i stosownie do przepisów prawa , utrudnienia w korzystaniu z tych praw bądź nałożenia na konsumenta dodatkowego obowiązku , którego nie przewidują przepisy prawa ( wyr. TSUE z 16.1.2014 r. w sprawie C-226/12, Constructora Principado, ECLI:EU:C:2014:10, pkt 23 ) .

Podkreślał Sąd Rejonowy , że do akt załączono jedynie umowę ramową , z której wynika , iż na kwotę pożyczki składa się również prowizja rozliczana w miesięcznych okresach rozliczeniowych w wysokości oraz terminach spłaty wynikających z harmonogramu . Wysokość prowizji jest uzależniona o uzyskanego scoringu i oceny ryzyka pożyczkodawcy . Zgodnie z postanowieniami umowy o wyniku analizy pożyczkodawca zostanie poinformowany przed ostatecznym złożeniem wniosku o udzielenie pożyczki . Przykładowa wysokość prowizji dla pożyczek udzielanych na okres 12 miesięcy może wynieść od 5 do 12 % . Tymczasem w przedmiotowej sprawie wysokość opłaty przygotowawczej zgodnie z twierdzeniem pozwu wynosi 655,23 zł , bez kwoty wynikającej z oprocentowania pożyczki , czyli stanowi ponad 43 % sumy udzielonej pożyczki . Powyższe jednoznacznie wskazuje , że postanowienia umowy naruszają zasadę ekwiwalentności świadczeń . Co również istotne nie przedłożono formularza informacyjnego na temat kwoty udzielanej pożyczki , wysokości oprocentowania , całkowitej kwoty spłaty oraz rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania , wszelkich dodatkowych kosztów związanych z udzieleniem pożyczki , a także kwoty , liczby i częstotliwość spłat , co nie tylko narusza postanowienia umowy ramowej ( § 4 pkt 7 ) , ale również postanowienia art. 13 ustawy o kredycie konsumenckim . Ponadto wymóg jednoznaczności i transparentności sformułowań umowy jest jedną z najistotniejszych kwestii przy ich ocenie pod kątem art. 385¹ k.c.

Sąd Rejonowy uznał , że opłata przygotowawcza ustalona w wysokości przekraczającej koszt przygotowania umowy dla danego klienta stanowi dodatkowe wynagrodzenie za czynności , które pożyczkodawca zobowiązany jest wykonywać w ramach już ustalonego wynagrodzenia za udzieloną pożyczkę , jakim jest jej oprocentowanie . Wobec powyższego stosowanie opłaty w wysokości wskazanej w sprawie uznano za przerzucenie na konsumenta kosztów i ryzyka prowadzenia działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę . Podobnie zakwalifikowano kwotę 120 zł dochodzoną przez powoda tytułem monitów telefonicznych i pisemnych , zaznaczając równocześnie , że w sprawie brak było jakichkolwiek twierdzeń i dowodów , że koszty te zostały w ogóle poniesione .

W konsekwencji za zasadne uznano jedynie żądanie zasądzenia kwoty 1.500 zł należności głównej .

O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisu art. 100 k.p.c. ustalając , że powodowa Spółka wygrała proces w 65 % .

Apelację od wyroku zaocznego wniosła Kancelaria (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w K. , zaskarżając go w części oddalającej powództwo .

Zarzuciła naruszenie art. 236 k.p.c. przez jego niezastosowanie i zaniechanie wydania postanowień dowodowych odnoszących się do poszczególnych wniosków dowodowych , a przy tym dokonanie oceny tych dowodów , w sytuacji gdy Sąd nie może opierać postępowania dowodowego na dowodach niewprowadzonych prawidłowo do postępowania . Sąd Rejonowy miał także naruszyć art. 339 § 2 k.p.c. przez jego niezastosowanie i zaniechanie analizy przedstawionych przez powoda twierdzeń i dopiero po ich negatywnej ocenie przeprowadzenie postępowania dowodowego , podczas gdy ten przepis , przy spełnieniu przesłanek do wydania wyroku zaocznego , nakłada obligatoryjny obowiązek dokonania oceny twierdzeń powoda .

Jako ewentualne , postawiono zarzuty naruszenia dalszych przepisów postępowania :

- art. 233 § 1 k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału i odmówienie mocy dowodowej przedłożonym w sprawie dokumentom w sytuacji gdy powinny być one traktowane jako dowody należycie wykazujące istnienie wierzytelności;

- art. 232 zd. 2 k.p.c. w związku z art. 299 k.p.c. przez ich niezastosowanie i nieprzeprowadzenie przez Sąd pierwszej instancji dowodu z przesłuchania pozwanej ;

- art. 308 k.p.c. ( art. 308 nie zawiera § 1 – przyp. wł. ) przez jego niezastosowanie i zaniechanie przeprowadzenia przez Sąd pierwszej instancji dowodów z przedłożonych w postępowaniu dokumentów jako dowodów utrwalonych za pomocą urządzeń wskazanych w tym przepisie ;

- art. 208 § 1 k.p.c. przez jego niezastosowanie i w przypadku powzięcia wątpliwości , zaniechanie wezwania powoda do przedstawienia dowodów oraz zajęcia stanowiska celem wyjaśnienia wątpliwości .

Wniesiono o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanej kwoty 775,23 zł z odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty i kosztami postępowania za obie instancje , ewentualnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania .

Wniesiono o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego rewidenta .

W uzasadnieniu wskazano , że w umowie ramowej opisano w sposób szczegółowy i niebudzący wątpliwości procedurę zawarcia umowy pożyczki . Zawarcie umowy następuje z chwilą rejestracji i dokonania poszczególnych czynności na platformie internetowej . Umowa została wykonana przez pożyczkodawcę . Pozwana akceptowała nie tylko warunki umowy ramowej , w tym kwotę pożyczki oraz kwotę prowizji , a także koszty związane z nieterminową spłatą . Przedstawiono sposób obliczenia prowizji , wynikający z § 4 pkt 1 lit. B umowy . Możliwość pobierania prowizji wprost wynika z ustawy o kredycie konsumenckim . Wysokość prowizji stanowić może do 12 % . W rozstrzyganej sprawie wysokość prowizji wynosi co prawda 43 % , ale umowa została zawarta na 15 miesięcy , a więc wynagrodzenie prowizyjne wynosi 2,86 % miesięcznie . Nie wykracza poza procent wynikający z umowy . Przedstawiono dalej podstawy obciążenia pożyczkobiorcy kosztami wezwań do zapłaty . Mają one wynikać z umowy ramowej oraz formularza informacyjnego ( wskazywano na dowód z tegoż formularza ) . Do pozwanej wystosowano wiadomości SMS , a także upomnienia droga tradycyjną . Przeczono możliwości traktowania prowizji jako odsetek . Brak związania konsumenta postanowieniami naruszającymi prawo nie dotyczy postanowień określających główne świadczenia stron . Kwota , której Sąd pierwszej instancji nie zasądził , stanowiła właśnie wynagrodzenie z tytułu przygotowania i wykonania pożyczki i określone zostało w sposób jednoznaczny . Podnoszenie kwestii klauzul zabronionych jest nadto niemożliwe z urzędu . Powołano się wreszcie na opinię biegłego rewidenta sporządzoną w innej sprawie , gdzie wskazano na powinność pożyczkobiorcy zapoznania się z warunkami na jakich zawarta jest umowa . Podano wreszcie , że dokumentem , który wykazuje wysokość oraz zasadność naliczenia należności z tytułu prowizji i opłat windykacyjnych jest formularz informacyjny , na którego treść pozwana wyraziła zgodę .

M. S. nie zajęła stanowiska w postępowaniu apelacyjnym .

Sąd Okręgowy w Elblągu ustalił i zważył , co następuje :

Apelacja Kancelarii (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w K. okazała się bezzasadna i podlegała oddaleniu .

Przebieg postępowania przed Sądem pierwszej instancji determinować mogło niestawiennictwo pozwanej na posiedzeniu wyznaczonym na rozprawę . Skoro nie zajęła ona także stanowiska na piśmie to otwierało się pole do stosowania art. 339 § 2 k.p.c. Gdy pozwany jest bierny to sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie .

Powódka stanowisko co do istoty sprawy przedstawiła w uzasadnieniu pozwu wniesionego w elektronicznym postępowaniu upominawczym oraz w piśmie procesowym z dnia 31 lipca 2017 roku ( w piśmie z dnia 26 czerwca 2017 roku uzupełniono tylko braki formalne pozwu ) . Wiadomo zatem , że przysługiwać ma jej względem M. S. wierzytelność przelana przez Spółkę (...) Polska , która zawarła z pozwaną umowę pożyczki kwoty 1.500 zł za pośrednictwem platformy internetowej . Pozwana kwotę tą uzyskała i zobowiązana był do zwrotu kapitału , prowizji i kosztów wezwań do zapłaty w łącznej kwocie 2.275,23 zł .

Wyrok Sądu pierwszej instancji jest prawomocny jak chodzi o zawarte w jego punkcie 1 rozstrzygniecie o uwzględnieniu powództwo co do kwoty 1.500 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 stycznia 2016 roku , czyli odnośnie roszczenia o zapłatę kapitału udzielonej pożyczki . Trzeba zatem stwierdzić , że zawarcie przez poprzednika prawnego powodowej Spółki i pozwaną umowy pożyczki zostało ustalone . Zasądzono należność główną i to nie jako przedmiot bezpodstawnego wzbogacenia , a w wykonaniu wymagalnego obowiązku zwrotu przedmiotu pożyczki , dodatkowo akceptując legitymację czynną powódki , jako następcy pożyczkodawcy . Zagadnienia te , wobec niewniesienia apelacji przez pozwaną , znajdują się poza granicami kognicji Sądu odwoławczego . W związku z tym zarzuty powodowej Spółki odnoszące się do kwestii samej „ procedury ” zawarcia kontraktu i wynikającej z niego powinności zapłaty kwoty udzielonej pożyczki można pominąć , jako nieodnoszące się do przedmiotu zaskarżenia .

Twierdzenia powódki odnośnie roszczenia o kwotę 775,23 zł prowizji ( 655,23 zł ) i opłat za wezwania do zapłaty ( 120 zł ) z odsetkami ustawowymi z opóźnienie od dnia 16 maja 2017 roku ( od dnia wytoczenia powództwa – patrz punkt 1 wniosków apelacyjnych , odmiennie w pozwie – odsetki od dnia 29 stycznia 2016 roku ) budziły już w chwili wniesienia pozwu uzasadnione wątpliwości .

Wśród okoliczności faktycznych przytoczonych w pozwie i dotyczących roszczeń o wymienione wyżej należności uboczne wskazać trzeba na twierdzenie o akceptacji przez pozwaną warunków umowy pożyczki zawartej 3 stycznia 2016 roku , w tym kwoty prowizji , a także ewentualnych kosztów związanych z nieterminową spłatą pożyczki . Pozwanej przesłano umowę pożyczki wraz z formularzem informacyjnym , a ta była zobowiązana do jej podpisania i odesłania , czego nie uczyniła . Zgodnie z zawartą umową w skład całkowitego kosztu pożyczki wchodziła prowizja w wysokości 655,23 zł oraz opłaty za monity telefoniczne i pisemne w kwocie 120 zł . W piśmie z dnia 31 lipca 2017 roku wskazano dodatkowo , że wyliczenie kwoty prowizji wynika z § 4.1 lit. B umowy ramowej i jest ona ustalana z osobna dla każdego pożyczkobiorcy . Roszczenie o koszty wezwań do zapłaty wynikać ma z § 6.4 umowy ramowej i dotyczy pożyczkobiorcy będącego w zwłoce , któremu przesyła się wezwania w formie pisemnej lub wiadomościami e-mail po 6 , 20 i 30 dniach od daty upływu terminu spłaty pożyczki i za każde wezwanie pożyczkodawcy przypada 40 zł należności . Wskazano , że pożyczka podlegała zwrotu do dnia 28 stycznia 2016 roku .

Już zatem wstępnie widać , że przytoczone okoliczności były wątpliwe , jeżeli zważyć , że za udzielenie pożyczki w wysokości 1.500 zł na okres od 3 do 28 stycznia 2016 roku pożyczkodawcy przypadać miała prowizja w wysokości przekraczającej połowę kapitału , a odsetki za opóźnienie od kwoty dochodzonej z tytułu opłat za wezwania do zapłaty miały być naliczane od dnia 29 stycznia 2016 roku ( takie żądanie zgłoszono w petitum pozwu ) , podczas gdy z przytoczonych przez powodową Spółkę okoliczności wynikało , że pobiera się te opłaty za wezwania , których można było dokonać najwcześniej w lutym i marcu 2016 roku . Odsetki za opóźnienie miałyby zatem biec nie tylko przed datą wymagalności , ale jeszcze przed powstaniem tej wierzytelności .

W tym stanie rzeczy nie można było przyjąć za prawdziwe twierdzeń powodowej Spółki o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie i należało twierdzenia te skonfrontować z przedstawionymi przez Spółkę dowodami .

W toku niniejszego postępowania nie przedstawiono innych dowodów dotyczących prowizji i opłat niż niepoświadczona kopia umowy ramowej pożyczki ( podpisana tylko przez reprezentanta pożyczkodawcy karty 20 – 21 ) i wydruk „ opis operacji ” ( karta 19 ) , który wedle powódki stanowić ma potwierdzenie dokonania przelewu kwoty pożyczki . Niezależnie od tego zwrócić należy uwagę , że z żadnego z przedstawionych dowodów nie wynika aby określono i zakomunikowano pozwanej wysokość prowizji . W szczególności nie przedstawiono w niniejszej sprawie „ formularza informacyjnego ” , o którym traktuje umowa ramowa pożyczki . Formularz taki miał być jej integralną częścią i zawierać , między innymi , „ całkowitą kwotę spłaty ” . Powodowa Spółka nie przedłożyła takiego formularza , choćby w formie jego wydruku , czy kopii . W związku z tym wskazany w uzasadnieniu apelacji dowód z takiego formularza nie był i nie mógł być przeprowadzony z przyczyn leżących po stronie apelantki , to jest jego niedołączenia . Wskazać należy dalej , że zgodnie z twierdzeniami powodowej Spółki prowizja wynika z § 4.1 lit. B umowy ramowej , ale tylko o tyle , że przedstawiono tam sposób jej wyliczenia . Po pierwsze nie wykazano zatem w ten sposób wysokości prowizji jaka miała być umówiona z pozwaną , a po drugie wskazane postanowienia umowy ramowej nawet wyłączają pobranie prowizji w wysokości wskazanej przez apelantkę . Sama umowa ramowa przewiduje udzielenie pożyczki na okres od 3 do 36 miesięcy . W pozwie wskazano , wbrew treści umowy ramowej , że pożyczki udziela się na okres 25 dni . W apelacji twierdzi się już , że udzielono jej na 15 miesięcy , ale jest to oświadczenie gołosłowne , niewynikające z dołączonych dowodów . Nie wyjaśniono także w sposób przekonujący podstaw żądania prowizji w wysokości przekraczającej połowę wysokości wypłaconej pożyczki , skoro w § 4.1 lit. B umowy ramowej wskazano , że przykładowa prowizja dla pożyczki udzielanej na 12 miesięcy wynosi od 5 do 12 % .

Trzeba dalej wskazać , że powoływany przez powodową Spółkę , jako podstawa poboru opłat dodatkowych , § 6.4 umowy ramowej , zagadnienia tego nie dotyczy . Oczywiście umowa ta zawiera w § 5.4 zastrzeżenie o obciążeniu pożyczkobiorcy wezwaniami do zapłaty po 6 , 20 i 30 dniach od upływu terminu spłaty pożyczki ( po 40 zł za jedno wezwanie ) i powodowa Spółka treść tego postanowienie przytoczyła . Jednocześnie nie twierdziła , aby jej poprzednik wysyłał wezwania w tym właśnie trybie , nie przytoczyła żadnych okoliczności związanych z jakimkolwiek „ płatnym ” wezwaniem ani nie przedstawiła na tę okoliczność żadnych dowodów .

Sąd Okręgowy wskazuje , że postępowanie apelacyjne toczy się pomimo dalszej bezczynności pozwanego i wyrok kończący sprawę w drugiej instancji nie jest wyrokiem zaocznym ( art. 376 k.p.c. ) . Przyjąć więc należy , że w postępowaniu apelacyjnym w ogóle nie stosuje się przepisów o wyrokowaniu zaocznym . Sytuacja procesowa powoda , którego powództwo oddalono wyrokiem zaocznym , pomimo odpadnięcia możliwości stosowania art. 339 § 2 k.p.c. , nadal pozwala na wykorzystanie bezczynności przeciwnika i naprawienie uchybień wytkniętych przez Sąd pierwszej instancji , co w ogólności polegać może na dawaniu wyjaśnień co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawieniu dowodów ( art. 3 k.p.c. ) . Nie było przecież przeszkód aby w drugiej instancji przeprowadzić postępowanie dowodowe z dokumentów ( art. 505¹¹§ 1 k.p.c. ) . Powodowa Spółka dowodów nie przedstawiła ( o „ opinii rewidenta ” poniżej ) . Przytoczone zaś przez Spółkę zarzuty są bezzasadne . Nieprawdziwe jest twierdzenie o nieprzeprowadzeniu dowodów skoro w toku rozprawy z dnia 19 września 2017 roku orzeczenie o dopuszczeniu dowodów zapadło . Przedstawione przez Spółkę dowody wcale nie wykazywały istnienia dochodzonego roszczenia o prowizje i opłaty , bowiem potwierdzały , co najwyżej , możliwość pobrania prowizji i opłat wedle abstrakcyjnych postanowień umowy ramowej , a nie faktyczne umówienie prowizji w wysokości 655,23 zł i dokonanie czynności uzasadniających pobranie opłat w łącznej kwocie 120 zł . Nie doszło do przesłuchania pozwanej z powodu jej niestawiennictwa na rozprawie . Inne dowody przeprowadzono , w tym ze wspomnianych wyżej kopii umowy ramowej i wydruku polecenia przelewu , a więc jak się wydaje tych dowodów , których dotyczyć ma zarzut apelacyjny naruszenia art. 308 k.p.c. Dalszych wniosków o przeprowadzenie dowodów z „ dokumentów innych niż wymienione w art. 243¹k.p.c. , w szczególności zawierających zapis obrazu, dźwięku albo obrazu i dźwięku ” ( tak w art. 308 k.p.c.. ) powodowa Spółka nie składała . Nie doszło także do naruszenia art. 208 § 1 k.p.c. co miało polegać na tym , że w przypadku powzięcia wątpliwości Sąd powinien był wezwać Spółkę do przedstawienia dowodów oraz zajęcia stanowiska celem wyjaśnienia wątpliwości . Przede wszystkim to nie wskazywany w apelacji przepis nakłada taką powinność . Ponadto Sąd pierwszej instancji akurat dociekał jak wyliczono kwotę dochodzoną pozwem oraz wzywał pełnomocnika powoda do wskazania wszystkich twierdzeń , wniosków i dowodów , co spowodowało wniesienie pisma z dnia 31 lipca 2017 roku . Nie było uzasadnienia dla dalszego , bardziej szczegółowego wzywania powodowej Spółki , ponieważ to na niej spoczywał obowiązek skutecznego dowodzenia swych racji . Miała zresztą , jak to wyżej wskazano , okazję do ich przedstawienia w postępowaniu apelacyjnym , czego nie uczyniła . Trzeba wreszcie wskazać , że zawarty w apelacji wniosek o „ dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego rewidenta ” odnosi się do załączonej do apelacji niepoświadczonej kopii opinii biegłego , wydanej w innej sprawie sądowej , a więc nie ma wartości dowodowej w niniejszymi postępowaniu .

W tym stanie rzeczy , na mocy art. 385 k.p.c. , apelację oddalono .

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE