UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28 lutego 2017 r. Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu w punkcie:

1. pierwszym od pozwanego A. S. na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. kwotę 3.279,58 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 6 grudnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

2. drugim zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.381 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W ocenie Sądu Rejonowego powódka udowodniła w pełni dochodzone roszczenie w postaci części nieuiszczonego przez pozwanego wynagrodzenia z tytułu umowy nr (...) z dnia 28 października 2015 r. na podstawie której wynajęła pozwanemu rusztowanie, dokonała jego dwukrotnego przestawienia oraz wynajęła siatkę zabezpieczającą. Umowa jasno określała koszt najmu rusztowania wraz z dodatkowym modułem, koszty jego przestawienia i koszt przedłużenia najmu ponad okres wskazany w umowie. Natomiast ustne zlecenie najmu siatki zabezpieczającej i dwukrotnego przestawienia rusztowania znalazły odzwierciedlenie w przesłanej pozwanemu drogą mailową specyfikacji cenowej, dlatego znał on ceny poszczególnych elementów umowy. Nadto przed wystawieniem faktury obrazującej całość należności za wykonanie umowy powódka przesłała pozwanemu precyzyjnie wyliczoną kwotę tytułem wynagrodzenia z uwzględnieniem 23 % stawki podatku VAT. Powódka wykazała, że wywiązała się z zawartej przez strony umowy, dlatego powództwo o dochodzoną w pozwie należność Sąd Rejonowy uznał za zasadne. Z materiału dowodowego wynikało, że łączny koszt wynagrodzenia należnego powodowi z tytułu umowy łączącej strony wyniósł 8.582,08 zł brutto (6.977,30 zł netto + 23 % VAT) z czego pozwany zapłacił powódce jedynie kwotę 5.302,50 zł. W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy uznał, że pozostała należna powódce część wynagrodzenia to kwota 3.279,58 zł, co na podstawie art. 659 § 1 k.c. i art. 734 § 1 k.c. podlegało zasądzeniu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono:

1. sprzeczność ustaleń faktycznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, poprzez bezzasadne przyjęcie, że powódka wykazała, iż strony umówiły się na wynagrodzenie za najem i prace świadczone przez powódkę w łącznej kwocie 8.582,08 zł brutto,

2. sprzeczność ustaleń faktycznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, poprzez bezzasadne przyjęcie, że roszczenie z faktury VAT nr (...) r. z dnia 4 grudnia 2015 r. odpowiadało umówionemu przez strony wynagrodzeniu i adekwatne było do wykonanych przez powód robót,

3. naruszenie przepisów postępowania, polegające na braku uznania przez Sąd, iż powódka zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika w pozwie ujawniła wszystkie okoliczności sprawy, w sytuacji gdy okoliczności te zostały ujawnione dopiero w piśmie z dnia 7 października 2016 r.

Wobec podniesionych zarzutów skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację powódka domagała się jej oddalenia i zasądzenia od pozwanego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje (art.505 ¹³ §2 kpc)

Podstawą rozstrzygnięcia sprawy przez Sąd Okręgowy był materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania przed Sądem I instancji – w toku postępowania apelacyjnego nie zgłoszono bowiem żadnych wniosków dowodowych, a w ocenie Sądu Okręgowego brak było podstaw do prowadzenia dowodów z urzędu.

W pierwszej kolejności odnieść należy się do zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji przepisów postępowania. Zarzut ten jest nieprecyzyjny, bowiem nie wskazuje konkretnie naruszenia przepisu, którego Sąd Rejonowy miałby się dopuścić. Nie ulega wątpliwości, że powódka w pozwie rzeczywiście nie odwoływała się do pisemnej umowy z dnia 28 października 2015r., a do ustaleń poczynionych drogą mailową. W odpowiedzi na sprzeciw powódka przyznała już fakt zawarcia umowy z dnia 28 października 2015r., a oczywistym jest, że podstawą żądania było rozliczenie za wynajem rusztowania. Skoro pozwany w sprzeciwie załączył wspomnianą umowę pisemną (dotyczącą tego wynajmu), to Sąd Rejonowy dokumentem tym dysponował i istniały podstawy do poczynienia ustaleń faktycznych na jego podstawie choć oczywiście zgodzić można się z apelującym, że dziwnym jest, że umowa ta nie została dołączona do pozwu przez stronę powodową (reprezentowaną przez radcę prawnego).

Najistotniejsze pozostaje zatem przesądzenie jakiego rodzaju ustalenia zostały poczynione pomiędzy stronami co do warunków współpracy i jaka kwota żądania powódki jest uzasadniona. Sąd Rejonowy uwzględniając w całości powództwo ogólnikowo odwołał się do ustaleń pomiędzy stronami. Analiza dowodów zebranych w sprawie powoduje w ocenie Sądu Okręgowego konieczność częściowego zweryfikowania obliczeń, przy odwołaniu się do pisemnej umowy (późniejszej niż wskazywany w pozwie mail z 24 października 2015r.). Bezdyskusyjnie umówiono czynsz w kwocie 4.129,20zł netto za okres wynajmu od 3 listopada do 24 listopada 2015r., do tego dochodzi czynsz za dalszy okres tj. za kolejne 10 dni (do 4 grudnia 2015r.). Za ten dalszy okres czynsz wynosi 372m² x 0,3 zł za 1m² (§4 umowy) x 10 dni = 1.116zł. Oznacza to zasadność czynszu co do kwoty 5.245,20zł (netto). Do tego dochodzi koszt przestawienia rusztowania (540 zł + 450zł) – łącznie 990zł netto. Fakt dwukrotnego przestawienia rusztowania potwierdził pozwany w zeznaniach (k.92), potwierdzone zostało to też w słowach świadków, a wysokość świadczenia odpowiadała kwotom podawanym przez pozwanego. Sąd Rejonowy miał zatem podstawy (art.233 § 1 kpc) do zasądzenia tej należności, a pozwany nie wykazał, by faktycznie drugie przestawienie zostało dokonane silami jego pracowników (nie przedłożył na tę okoliczność dowodu z przesłuchania owych pracowników). Dodatkowo w grę wszedł koszt dostarczenia siatki (540zł) nie kwestionowany przez pozwanego (k.33) czyli łącznie 6.775,20zł netto – 8.333,50 zł brutto, z czego zapłacono 5.302,50zł, a zatem różnica do zasądzenia wynosi 3.031zł. Zauważyć przy tym trzeba, że konieczność uwzględnienia podatku VAT dostrzegł sam pozwany (k.92) choć i w tym przypadku można kierować pewne zastrzeżenia do powódki, że nie przedstawiła ona swemu kontrahentowi pełnej informacji o sposobie obliczenia ceny.

Mając te okoliczności na względzie Sad Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok na podstawie art.386 § 1 kpc poprzez obniżenie zasądzonej kwoty z 3.279,58 zł do 3.031 zł z jednoczesnym oddaleniem powództwa w pozostałym zakresie (co do kwoty 248,58zł). Zakres zmiany i niewielki zakres oddalenia powództwa (niecałe 8 % żądania pozwu) sprawiał, że brak było podstaw do modyfikacji orzeczenia o kosztach I instancji (art.100 zdanie drugie kpc).

W pozostałym zakresie Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację jako bezzasadną. Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego uzasadniał art.100 zdanie drugie kpc – powódka przegrała bowiem tylko w nieznacznej części co uzasadniał obciążenie pozwanego całością kosztów. Na koszty powódki złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika (radcy prawnego) w kwocie 450zł (§2 pkt 3 w związku z §10 ust.1 pkt 1 i §15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz.1804) z uwzględnieniem zmian wynikających z rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz.1667).

Michał Wysocki

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE