UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 6 grudnia 2016 roku skierowanym przeciwko Skarbowi Państwa-Wojewodzie (...) i Gminie C., powód R. S. wniósł o zasądzenie na jego rzecz solidarnie następujących kwot: 99.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 200.000 zł tytułem odszkodowania za szkodę spowodowaną nabyciem przez Gminę C. mienia komunalnego - nieruchomości stanowiącej działkę budowlaną nr (...) o pow. 0,85 ha położonej w C..

W uzasadnieniu powód podał, iż pomimo przysługującego mu, na mocy umowy najmu lokalu użytkowego z Gminną Spółdzielnią (...), prawa pierwokupu, wyżej powołana nieruchomość została przejęta przez Gminę C. na mocy decyzji Wojewody (...) z dnia 21 lutego 2011 roku. Powód podniósł, iż obecnie Gmina C. domaga się wydania ww. lokalu bez propozycji rekompensaty dla powoda z tytułu utraconej szansy na wykup nieruchomości oraz za znacznej wartości nakłady poniesione na naprawę i konserwację dachu, ścian nośnych i działowych wewnątrz i na zewnątrz oraz fundamentów. Do przejęcia nieruchomości doszło, zdaniem powoda, z naruszeniem prawa, co spowodowało pokrzywdzenie powoda i doprowadziło do rozstroju jego zdrowia, tj. problemów kardiologicznych i psychologicznych.

(pozew - k. 2-3; pismo powoda z dnia 10 stycznia 2017 r. - k. 12; pismo z 29 marca 2017 r.– k. 25)

Postanowieniem z dnia 15 lutego 2017 roku, powód został zwolniony od kosztów sądowych w całości.

(postanowienie – k. 20-21)

Pozwana Gmina C., w odpowiedzi na pozew z dnia 9 maja 2017 r., wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych. Kwestionując żądania powoda, co do zasady i wysokości.

(odpowiedź na pozew - k. 35-38)

Pozwany Skarb Państwa – Wojewoda (...) zastępowany przez Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej, wniósł, w odpowiedzi na pozew z dnia 12 maja 2017 roku, o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych. Kwestionując żądania powoda, co do zasady, jak i wysokości. Podniósł zarzut przedawnienia roszczeń.

(odpowiedź na pozew - k. 56-69)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód, dnia 16 stycznia 1992 roku w C., zawarł z Gminną Spółdzielnią (...) w C., będącą zarządcą nieruchomości na podstawie decyzji (pkt. 1 umowy), umowę najmu lokalu użytkowego, z przeznaczeniem na działalność gastronomiczną i handlową, pod nazwą (...)mieszczącego się w C. przy ul. (...). Na mocy pkt. 26 zawartej umowy powodowi przysługiwało prawo pierwokupu nieruchomości. W punkcie 9 umowy, strony wyłączyły prawo powoda do zwrotu nakładów na nieruchomość.

(umowa najmu – k. 4-5, aneks – k. 6, aneks nr (...) – k. 401)

Uchwałą z dnia 31 stycznia 2003 roku Rada Gminy C. wyraziła zgodę na nabycie od Gminnej Spółdzielni (...) w C. w likwidacji przez Wójta Gminy C. własności naniesień budowlanych znajdujących się na działce Nr (...) o pow. 0,85 ha położonej w C. na poczet mienia komunalnego Gminy C.. Zapłata ceny naniesień miała nastąpić za potrąceniem zaległości Gminnej Spółdzielni z tytułu podatku od nieruchomości.

(uchwała nr IV/20/03 – k. 1097 – dołączonych akt X GC 380/07)

W dniu 20 marca 2003 r. pomiędzy likwidatorem Gminnej Spółdzielni (...) w C. a Gminą C. zawarta została umowa przeniesienia praw do naniesień znajdujących na ww. działce, w zamian za zwolnienie Spółdzielni z długu wynikającego z nieuiszczonych podatków od nieruchomości.

(akt notarialny – k. 44-45 dołączonych akt V GC 705/03; k. 121 i n. dołączonych akt V GC 761/03)

Gmina C. pismem z dnia 15 kwietnia 2003 r. wypowiedziała powodowi, z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, umowę najmu w/w lokalu użytkowego. Pismo to zostało uznane za doręczone w dniu 14 maja 2003 r.

(pismo Gminy - k. 51 dołączonych akt V GC 705/03 i k. 412)

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 27 października 2004 r. w sprawie I Ns 1475/03 stwierdzone zostało nabycie przez Skarb Państwa w drodze zasiedzenia z dniem 1 stycznia 1977 r. własności nieruchomości obejmującej ww. działkę.

(postanowienie z uzasadnieniem k. 176 i n. - dołączonych akt V GC 761/03; k. 330 i n.)

Powództwo R. S. przeciwko Gminie C. i Gminnej Spółdzielni (...) w C. o unieważnienie aktu notarialnego (umowa przeniesienia praw do naniesień) toczyło się przed Sądem Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim pod sygnaturą akt I C 1000/04 i zostało prawomocnie oddalone, wyrokiem z dnia 8 maja 2007 r. Wyrok został utrzymany w mocy orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 20 lutego 2008 r. w sprawie I ACa 812/07. W uzasadnieniu wskazano, iż likwidator Spółdzielni miał samodzielną możliwość zbycia naniesień na nieruchomości bez potrzeby uzyskiwania w tej kwestii uchwały Zarządu Krajowej Rady Spółdzielczej na jakiej uchylenie, przez Sąd, powoływał się R. S..

(wyrok – k. 190 - dołączonych akt V GC 705/03; wyroki I i II instancji z uzasadnieniami k. 190 i n. - dołączonych akt V GC 761/03)

Prawomocnym wyrokiem z dnia 24 lipca 2008 r. w sprawie V GC 761/03, Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim nakazał pozwanemu R. S., aby opróżnił i wydał powodowi Gminie C. lokal użytkowy stanowiący pomieszczenia (...) znajdujący się w budynku położonym w C. przy ul. (...) na działce oznaczonej nr (...).

(wyrok - k. 215 – dołączonych akt V GC 761/03, wyrok Sądu Okręgowego w sprawie XIII Ga 3/12 – k. 47; )

Prawomocnym wyrokiem z dnia 25 lipca 2008 r. w sprawie V GC 705/03 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim oddalił powództwo R. S. o uznanie wypowiedzenia umowy za bezskuteczne.

(wyrok k. 236 – dołączonych akt V GC 705/03, wyrok Sądu Okręgowego w sprawie XIII Ga 2/12 – k. 39)

Wyrokiem z dnia 31 lipca 2009 roku Sądu Okręgowego w Łodzi w sprawie X GC 380/07, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 21 grudnia 2009 roku w sprawie I ACa 820/09 oddalono powództwo R. S. przeciwko Gminnej Spółdzielni (...) w likwidacji z siedzibą w C. o zwrot nakładów na (...). Sąd Apelacyjny, uznał iż nakłady na bar nie podlegały zwrotowi, gdyż wolą stron było by wszelkie nakłady na bar poniósł R. S. - pkt. 9 umowy nie obowiązywał, z uwagi na jego przekreślenie i niewypełnienie przez strony drugiego akapitu punktu (k. 1376v. – dołączonych akt I ACa 820/09) a R. S. nie dostarczył dowodów przeciwnych (k. 1381 – dołączonych akt I ACa 820/09).

(wyroki wraz z uzasadnieniami - k. 1309 i n., 1374 i nast. – dołączonych akt I ACa 820/09)

Gmina C. wystąpiła do Wojewody (...) z wnioskiem o stwierdzenie nabycia z dniem 27 maja 1990 przez Gminę C., z mocy prawa, własności nieruchomości, na której usytuowany był sporny lokal.

Powód domagał się, w tym postępowaniu, uznania za stronę. Kilkukrotnie otrzymał od Wojewody (...) informację, o tym iż w prowadzonym postępowaniu komunalizacyjnym przekształcenia zachodzą jedynie pomiędzy Skarbem Państwa, jako właścicielem mienia a Gminą, która to mienie przejmuje. Powód nie zgadzał się, z tymi ustaleniami organu i zaskarżył je do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Organy te nie podzieliły jednak argumentacji powoda, z tego względu wszelkie odwołania powoda od tej decyzji nie mogły zostać uwzględnione.

(bezsporne; odpowiedź Wojewody (...) – k. 73-74, postanowienie Ministra – k. 75-76; wyrok WSA – k. 82-84, Decyzja Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej – k. 118, wyrok WSA – k. 122 i n., wyrok NSA – k. 129 i n.)

Wojewoda (...), decyzją z dnia 21 lutego 2011 roku, stwierdził odpłatne nabycie z dniem 27 maja 1990 przez Gminę C., z mocy prawa, własności nieruchomości Skarbu Państwa położonej w obrębie gminy C., oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr (...) o pow. 0,85 ha, uregulowanej w księdze wieczystej KW Nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim, VI Wydział Ksiąg Wieczystych.

(decyzja – k. 7-8)

W roku 1998 roku powód zlikwidował działalność gospodarczą w wynajmowanym, od pozwanej Gminy, lokalu, następnie prowadził w w/w lokalu przez krótki, nieokreślony czas sklep spożywczy. Pomieszczenia (...) były zajmowane przez powoda, do czasu eksmisji, która miała miejsce w listopadzie 2017 roku. Powód pomimo zakończenia działalności gospodarczej i handlu artykułami spożywczymi - wykorzystywał pomieszczenia baru do celów mieszkalnych. Pod adresem baru, powód w 2006 roku zarejestrował siedzibę swego stowarzyszenia i prowadził tam działalność związaną z pisaniem pism procesowych w ramach założonego przez siebie punktu doradztwa prawnego, jednak nie informował pozwanej o zmianie przeznaczenia budynku.

Powód czynił nakłady na wynajmowaną nieruchomość w celu jej przystosowania dla potrzeb działalności gastronomiczno-handlowej. Nie potrafił szczegółowo opisać dat i rodzaju nakładów poczynionych na nieruchomość. Powód zaprzestał opłacania czynszu za lokal który wynajmował od pozwanej po roku 1997, od 2009 roku płacił po 50 zł czynszu miesięcznie, w roku 2015 ponownie zaprzestał wnoszenia jakichkolwiek opłat.

(bezsporne; uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 21 grudnia 2009 roku - k. 1376 – dołączonych akt I ACa 820/09; zeznania powoda – k. 356-358 e – protokół 00:17:21- 01:41:45)

Obecnie powód pracuje za wynagrodzeniem w kwocie 2.000 złotych brutto miesięcznie, jako koordynator ochrony.

(zeznania powoda – k. 357 v,. e – protokół 01 :22:15)

Powód ma świadomość, iż nie mógł skorzystać z prawa pierwokupu nieruchomości, na której znajdował się wynajmowany lokal po wypowiedzeniu umowy najmu.

(zeznania powoda – k. 358, e – protokół 01:41:45)

Powód rozwiódł się w 2007 roku, jest w konflikcie z byłą żoną, obecnie poszukuje miejsca do mieszkania. Powód jest osobą samotną, ma ograniczony kontakt z dziećmi i wnukami, nie pamięta kiedy ostatni raz spędził święta z rodziną.

Powód nie leczył się psychiatrycznie, ani psychologicznie. Powód przyjmuje zioła uspokajające i leki przepisane przez lekarza pierwszego kontaktu.

(zeznania powoda – k. 357 i 357v. - 358, e – protokół 00:50:41 – 01:22:15)

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił w oparciu o materiał dowodowy zebrany w sprawie w postaci załączonych do akt dokumentów zawartych w aktach spraw załączonych do sprawy, w tym wyroków Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. akt V GC 761/03, V GC 705/03, oraz wyroków tut. Sądu o sygn. X GC 380/07, XIII Ga 2/12, XIII Ga 3/12, a także Sądu Apelacyjnego w Łodzi I ACa 820/09. Ustalając stan faktyczny, Sąd wziął również pod uwagę zeznania powoda, które to zeznania w zakresie wyżej ustalonych Sąd faktów uznał za wiarygodne i mające oparcie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Sąd oddalił wniosek powoda o udzielenie zabezpieczenia powództwa poprzez nałożenie na Gminę C. obowiązku nienaruszania substancji spornej nieruchomości, jako dowodu w sprawie do czasu zakończenia postępowania w sprawie, oraz ustanowienie administratora obiektu w osobie powoda, zgłoszony na rozprawie w dniu 1 lutego 2018 roku, z uwagi na brak związku z rozpoznawaną sprawą żądania zabezpieczenia (k. 453v.).

Na zachodziły podstawy zawieszenia postępowania do czasu zakończenia bliżej nieokreślonego postępowania karnego, pozostającego na etapie czynności sprawdzających z zawiadomienia powoda o możliwości popełnienia przestępstwa.

Nie zachodziły także podstawy do zawiadomienia prokuratora o niniejszym postępowaniu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne.

Powód w niniejszej sprawie domagał się zasądzenia od pozwanych, na jego rzecz, solidarnie kwoty 99.000 zł tytułem zadośćuczynienia za rozstrój zdrowia oraz 200.000 zł tytułem odszkodowania za szkodę spowodowaną nabyciem przez Gminę C. mienia komunalnego-nieruchomości stanowiącej działkę nr (...) o pow. 0,85 ha położoną w C. i przejętą przez Gminę C. na mocy decyzji Wojewody (...) z dnia 21 lutego 2011 roku.

Zdaniem powoda na skutek dokonanych przekształceń poniósł szkodę polegającą na braku możliwości skorzystania z prawa pierwokupu i wynikającą z przysługującego mu prawa zwrotu nakładów koniecznych za najmowany lokal.

Należy uznać, że powód wywodzi swoje roszczenia z przepisów art. 226 k.c. i art. 417 k.c.

Pozwany Skarb Państwa w pierwszej kolejności podniósł zarzut przedawnienia roszczeń.

Zgodnie z art. 442 ¹ k.c. roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulegają przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia.

W niniejszym postępowaniu powód dochodził roszczeń w związku z decyzją komunalizacją wydaną w dniu 21 lutego 2011r. W toku postępowania administracyjnego toczącego się w związku z komunalizacją, powód żądał uznania go za stronę postępowania. Podejmował czynności zmierzające do uchylenia wymienionej decyzji. Powyższe oznacza, że wiedzę o decyzji, o organie który ją wydał i skutkach decyzji posiadał od daty jej wydania i od tej daty należy liczyć rozpoczęcie biegu terminu przedawnienia.

Na dzień dzisiejszy nie ulega wątpliwości, że termin ten upłynął.

Dlatego podniesiony zarzut przedawnienia należało uznać za skuteczny i prowadzący do oddalenia powództwa.

Niezależnie od powyższego, powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie w braku uzasadnionych podstaw.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi przepis art. 417 § 1 k.c., w myśl którego, za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

Podstawową przesłanką odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną działaniem lub zaniechaniem przy wykonywaniu zadań z zakresu władzy publicznej jest ich bezprawność, którą ustawodawca określił w powołanym przepisie jako zachowanie „niezgodne z prawem". Przesłankę bezprawności należy ujmować ściśle, jako zaprzeczenie zachowania uwzględniającego nakazy i zakazy wynikające z normy prawnej – z wyłączeniem norm moralnych, obyczajowych, zasad współżycia społecznego. Chodzi tu więc o niezgodność z konstytucyjnie rozumianymi źródłami prawa, czyli Konstytucją, ustawami, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi, rozporządzeniami oraz prawem stanowionym przez Unię Europejską (te ostatnie normy mają pierwszeństwo w razie kolizji z normami zawartymi w ustawach, rozporządzeniach czy aktach prawa miejscowego, co wynika z art. 91 ust. 3 Konstytucji RP – por. J. Kremis (w:) Kodeks cywilny. Komentarz, pod red. E. Gniewka, Warszawa 2008, s. 707 i zaprezentowany przez tego Autora przegląd stanowisk na rozumienie pojęcia bezprawności; M. Safjan, Odpowiedzialność odszkodowawcza władzy publicznej (po 1 września 2004 roku), Warszawa 2004, s. 39; A. Doliwa, Zobowiązania..., s. 113).

Wśród przesłanek konstytuujących obowiązek odszkodowawczy na tle cytowanego przepisu nie występuje wina. Ustawodawca zrezygnował z przesłanki zawinionego działania lub zaniechania, poprzestając na przesłance niezgodnego z prawem działania lub zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej, co skutkuje obiektywizacją tej odpowiedzialności odszkodowawczej w kontekście ogólnych zasad odpowiedzialności deliktowej (por. J. Kremis (w:) Kodeks..., s. 709; Z. Banaszczyk (w:) System..., s. 801). Dla przyjęcia odpowiedzialności z przepisu art. 417 § 1 k.c. wystarczające będzie zatem ustalenie bezprawności zachowania, a wina sprawcy nie jest ani zasadą, ani przesłanką odpowiedzialności.

Przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej na podstawie art. 417 k.c. jest także szkoda w rozumieniu art. 361 § 2 k.c., czyli obejmującą straty oraz utracone korzyści, które poszkodowany mógł osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Nie każde bezprawne działanie władzy skutkuje odszkodowaniem. Niezbędny jest jeszcze normalny związek między bezprawnością a szkodą (wyrok SA w Warszawie z dnia 18 lutego 2010 r., I ACa 1094/2009, niepubl.). Z kolei pojęcie związku przyczynowego winno być oceniane na ogólnych zasadach wynikających z art. 361 § 1 k.c., wobec czego Skarb Państwa i inne osoby prawne ponoszą odpowiedzialność za normalne następstwa niezgodnego z prawem działania lub zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej.

Jak wskazano powyżej, przesłanka związku przyczynowego wymaga wykazania, że w danym, konkretnym przypadku poszkodowany nie doznałby szkody majątkowej lub krzywdy, gdyby nie doszło do czynności dokonanej przez organ.

Na gruncie niniejszej sprawy – sytuacja tego rodzaju nie miała jednak miejsca.

Podstawy zgłoszonych żądań powód wywodzi z łączącej go ze Spółdzielnią (...) w C. umowy o najem lokalu (...). W 9 punkcie umowy zastrzeżono, że najemca po zakończeniu najmu ma obowiązek przywrócenia lokalu do stanu poprzedniego. Aneksem z 1998 roku zastrzeżono, że wypadku zamiaru sprzedaży lokalu będzie powodowi służyło prawo pierwokupu.

Gmina C. pismem z dnia 15 kwietnia 2003 roku wypowiedziała powodowi R. S. umowę najmu lokalu użytkowanego zawartą 16 stycznia 1992 roku z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Wypowiedzenie to zostało uznane za prawnie skuteczne.

Z chwilą upływu terminu wypowiedzenia umowa najmu została rozwiązana, co oznacza że upadły postanowienia obowiązujące dotychczas strony, w tym postanowienie dotyczące prawa pierwokupu.

Nie ulega zatem wątpliwości, że od 2003 roku powodowi prawo pierwokupu nie służy. Zatem przekształcenia własnościowe, które zaszły w 2011 roku w żaden sposób nie mogły mieć wpływu na sytuację powoda. Powód od 2003 roku zajmował pomieszczenia lokalu (...) bezumownie, zaś w 2017 roku w drodze czynności komorniczych zrealizowano wyrok eksmisyjny.

Niezależnie od powyższej argumentacji, nie ulega wątpliwości że pozwany Skarb Państwa-Wojewoda (...), nie dopuścił się bezprawnego zachowania, które polegać miało na wydaniu przez niego decyzji z dnia 21 lutego 2011 roku o przejęciu z mocy prawa przez Gminę C. spornej nieruchomości od Skarbu Państwa.

Przed Sądem Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim pod sygn. akt I C 1000/04 toczyło się postępowanie o unieważnienie aktu notarialnego - umowy przeniesienia praw do naniesień, pomiędzy Spółdzielnią a Gminą C., gdzie powództwo R. S. zostało oddalone.

Bezsporne zatem jest w sprawie, że nieruchomość, oznaczona jako działka Nr (...) o pow. 0,85 ha, pochodząca z nieruchomości przy ulicy (...) w C., będąca pod zarządem Gminnej Spółdzielni (...), której władztwo nad rzeczą na mocy umowy z 1992 roku nabył powód, została nabyta przez Skarb Państwa w drodze zasiedzenia z dniem 1 stycznia 1977 r. (postanowienie SR w Piotrkowie Trybunalskim, sygn. akt I Ns 1475/03), natomiast naniesienia zostały przeniesione na Gminę C. na mocy aktu notarialnego zawartego z likwidatorem ww. Spółdzielni z dnia 20 marca 2003 r. w zamian za zwolnienie z długu z tytułu podatku od nieruchomości, a dnia 21 lutego 2011 roku.

Następnie została przez Wojewodę (...) wydana decyzja stwierdzająca nieodpłatne nabycie z dniem 27 maja 1990 r. z mocy prawa, przez Gminę C. spornej nieruchomości.

Wszystkie te czynności były dozwolone i skutecznie prawnie.

Wyrokiem z dnia 24 lipca 2008 r. w sprawie V GC 761/03 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim zobowiązał powoda do opróżnienia lokalu.

W listopadzie 2017 roku wyrok wykonano.

Zatem nieaktualna stała się podnoszona przez Gminę C. argumentacja, iż powództwo co do żądania zwrotu nakładów jest przedwczesne.

Zatem należy uznać, iż powództwo w tym zakresie podlega rozpoznaniu.

Pozwany Skarb Państwa podniósł, iż brak jest po jego stronie legitymacji biernej procesowej, wskazując że zgodnie z art. 226 k.c. zwrotu poczynionych przez posiadacza nakładów na cudzą rzecz, można domagać się wyłącznie pomiędzy właścicielem a posiadaczem.

Skarb Państwa nie jest właścicielem rzeczy, zatem po jego stronie w tym zakresie zachodzi brak legitymacji procesowej biernej.

Zgłoszony zarzut należało uznać za zasadny i powództwo w tym zakresie w stosunku do Skarbu Państwa podlegało oddaleniu.

Umowa najmu zawarta pomiędzy powodem a GS (...) w C. zawierała postanowienia, które regulowały sytuację dotyczącą rozliczenia nakładów związanych z przystosowaniem lokalu do potrzeb prowadzenia działalności przez powoda.

Zgodnie z umową stron, powód miał obowiązek przywrócenia lokalu do stanu poprzedniego, co oznacza że wszelkie nakłady które poczynił, a były związane z przystosowaniem lokalu, nie tylko nie podlegały zwrotowi, ale po stronie powoda leżał obowiązek ich usunięcia.

Umowa zawierała także postanowienie iż: „najemca przeprowadza na swój koszt drobne remonty; nie związane z naprawą konstrukcji budynków"

Zatem wszelkie drobne naprawy leżały w gestii powoda i nie mógł on żądać zwrotu poniesionych kosztów.

Zgodnie z art. 226 § 1 k.c. samoistny posiadacz w dobrej wierze może żądać zwrotu nakładów koniecznych o tyle, o ile nie mają pokrycia w korzyściach, które uzyskał z rzeczy. Zwrotu innych nakładów może żądać o tyle, o ile zwiększają wartość rzeczy w chwili jej wydania właścicielowi. Jednakże gdy nakłady zostały dokonane po chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, może on żądać zwrotu jedynie nakładów koniecznych.

§ 2. Samoistny posiadacz w złej wierze może żądać jedynie zwrotu nakładów koniecznych, i to tylko o tyle, o ile właściciel wzbogaciłby się bezpodstawnie jego kosztem.

Z poczynionych ustaleń wynika, że w marcu 2003 roku umowa najmu została wypowiedziana. Zatem od chwili upływu terminu wypowiedzenia powód zajmował lokal bez tytułu prawnego.

Nie ulega wątpliwości, że należało traktować go jak posiadacza w złej wierze. Posiadacz samoistny w złej wierze może domagać się jedynie zwrotu nakładów koniecznych i tylko o tyle o ile właściciel wzbogaciłby się jego kosztem.

Poczynione w sprawie ustalenia, wskazują, iż lokal w dacie czynności eksmisyjnych był zdewastowany.(dokumentacja zdjęciowa k.185-192)

Dlatego powództwo w zakresie odszkodowania za nakłady poczynione na nieruchomość podlegało oddaleniu.

Zaznaczyć także trzeba, iż zgodnie z art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Umowa stron przewidywała, że nakłady poczynione na adaptację lokalu nie podlegały zwrotowi. Z zeznań powoda wynikało, że lokal w dacie przejęcia wymagał gruntownego remontu i adaptacji na potrzeby prowadzonej działalności gastronomiczno-handlowej. Powód, wskazywał, że wykonał szereg czynności związanych z izolacją budynku, naprawą dachu, wydzieleniem pomieszczeń i zmianą ich funkcji, naprawą instalacji wewnątrz lokalu. Umowa stron wyłączyła te nakłady z obowiązku zwrotu, nadto pamiętać należy, ze od 1992 roku nakłady znajdowały pokrycie w korzyściach, które powód czerpał z rzeczy.

Powód nie wykazał w niniejszym postępowaniu, aby którekolwiek z poczynionych przez niego nakładów na chwilę obecną wzbogacały właściciela.

Z wymienionych względów powództwo w tej części podlegało oddaleniu.

Powód dochodził także od pozwanych solidarnie kwoty 99.000 złotych z tytułu rozstroju zdrowia, problemów kardiologicznych i psychologicznych, spowodowanych bezprawnym działaniem pozwanych.

Jak wcześniej wskazywano podstawową zasadą odpowiedzialności jest występowanie związku przyczynowego pomiędzy powstałą szkodą a działaniem sprawcy. Sprawca zaś odpowiada, jedynie za normalne następstwa szkody. (art. 361 § 1 k.c.)

Powód twierdził, że na skutek bezprawnych działań pozwanych ma problemy kardiologiczne i psychologiczne. Przez bezprawne działania pozwanych powód rozumie nie uwzględnianie jego żądań w postępowaniach sądowych, administracyjnych.

Ewentualnej podstawy odpowiedniości pozwanych, należałoby poszukiwać w art.415 k.c.

Warunkiem przypisania odpowiedzialności z art. 415k.c. jest stwierdzenie winy. Powód był inicjatorem postępowań sądowych, które toczy od 2003 roku. Mimo wielu rozstrzygnięć, gdzie wskazywano na bezzasadność zgłaszanych przez niego roszczeń, w dalszym ciągu zgłasza nowe żądania, pozwy, skargi.

Pozwani w sprawie nie ponoszą odpowiedzialności za ewentualny zły stan zdrowia powoda, bowiem nie istnieje normlane następstwo pomiędzy pozostawaniem w sferze sporu prawnego, a szkodą wynikłą z ewentualnego rozstroju zdrowia powstałego na skutek zaangażowania w obronę sfery swoich interesów prawnych.

Z tych przyczyn powództwo i w tym zakresie podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu sąd orzekł zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c.

O kosztach należnych pozwanemu Skarbowi Państwa orzeczono na podstawie art. 32 ust. 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2016 r. o Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2016 r. poz. 2261).

O kosztach należnych pozwanej Gminie C. Państwa orzeczono na podstawie § 2pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 1804 z późn.zm)

Sąd w składzie niniejszym w całości podziela przytoczony przez pozwanego, a zaprezentowany w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2003 r., sygn. akt II PK 585/02, pogląd, zgodnie z którym: „Prawo do sądu nie oznacza przyzwolenia na konstruowanie wszelkich możliwych roszczeń i woluntarystyczne określanie ich wysokości. Dlatego strona winna mieć świadomość konsekwencji tak formułowanych roszczeń, także w zakresie kosztów postępowania."

Powód od wielu lat kieruje w stosunku do różnych podmiotów pozwy, w związku z domniemanymi szkodami, w szczególności w związku z zawartą umową najmu (...). Powód ma pełną świadomość, iż od 2003 roku bezumownie korzystał z lokalu, ponieważ umowa została skutecznie wypowiedziana, wobec nieregulowania przez niego czynszu najmu za lokal. Od chwili upływu terminu wypowiedzenia, co miało miejsce w 2003 roku nie służą mu żadne prawa do lokalu, w szczególności prawo pierwokupu.

Mimo to kieruje kolejne pozwy, w wyniku których pozwani muszą podejmować obronę prawną, ponosić koszty zastępstwa procesowego.

Okoliczność, iż powód został w niniejszej sprawie zwolniony z kosztów sądowych, nie przesądza o tym, że nie powinien on zostać obciążony kosztami procesu powstałymi po stronie pozwanych. W sprawie nie zachodzi żadna szczególna okoliczność, która decydowałaby o przesłankach warunkujących skorzystanie z dobrodziejstwa art. 102 k.p.c.